TEXELSE 13 COURANT De hel van voortdurende mishandeling door medescholieren 'Het is een kwestie van overleven, voor pesters is er geen weg terug' Zandkoog in gebruik VRIJDAG 10 APRIL 2009 'Terugkijkend kun je zeggen dat de jaren in het voormalige Lager Beroeps Onderwijs een hel zijn geweest. Waarom ik werd gepest, is nog altijd de vraag. Ik had geen beugel, geen bril, geen rood haar en maat 34.' Miranda van Leer- sum (32 jaar) beschouwt de jaren tussen 1988 en 1992 als de moeilijkste uit haar leven. Samen met Arie, die anoniem wil blijven en daarom onder een gefingeerde naam zijn verhaal doet, vertelt zij over de psychische en lichamelijke mishandeling waaraan zij een deel van haar schooltijd blootstond. Ze was niet verlegen, stotterde niet, verschilde in niets van de gemiddelde leerling. 'Op de basis school was er niets aan de hand. Het begon pas toen ik in de brug klas kwam. Ik was een sociaal kind, had aansluiting gezocht en een nieuw vriendinnetje gekregen. Na een paar maanden merkte ik malige Question gesleurd en mee naar buiten genomen. Daar ben ik door een groep van zo'n vijftien tot twintig man in elkaar geslagen. Ze schopten me waar ze me raken konden en sloegen de helm van mijn brommer een paar keer kei hard tegen m'n hoofd, waarbij ik inwendige zwellingen opliep. Ik kon nauwelijks meer spreken. De pes ters schopten me, zonder het nog langer voor de leraren te verber gen. tegen de schenen en lieten me voortdurend struikelen. Toen er zelfs hele krukken in mijn richting werden gegooid, werd de toestand onhoudbaar. De directie van de school vond het tijd om in te grij pen. Tot mijn verbijstering kreeg ik te horen dat ik met onmiddellijke ingang was geschorst. Ik mocht verder thuis gaan werken. Uitleg over het besluit kregen m'n ouders niet.' 'Ik voelde me aan de kant gezet. Ik was dus blijkbaar het probleem en dat voelde niet goed. Een heel ver keerde beslissing, die me nog die per in de ellende stortte. Ik zag geen uitweg meer en heb op een dag heel veel tabletten ingenomen. dat ze toch meer naar de stoerdere meiden trok. Al snel werd duidelijk dat die groep haar er wél bij wilde hebben, maar mij niet.' Het groepje, bestaand uit zes mei den, sloot Miranda aanvankelijk buiten. Negeerde haar. 'Ik nam afstand van hen, maar zij namen geen afstand van mij. Na een tijdje werd ik niet langer genegeerd, maar kreeg ik opeens aandacht. Er werden op subtiele wijze dingen in mijn oor gefluisterd. Ik zou lelijk zijn en dik. En stom. Ik moest maar dood, vonden ze. Het waren vooral de scholieren met minder sociale vaardigheden. Door alle aandacht op mij te projecteren, bleven ze zelf buiten schot. Samen met mijn vader en moeder probeerde ik met de ouders van die meiden te spre ken. Een aantal had daar geen interesse in. Het hielp ook niets, de weerstand in de klas nam alleen maar toe. Het praten met de lera ren leverde ook niets op. Waar ik aanvankelijk nog dingen terugzei als klasgenoten me te na kwamen, sloeg ik nu op de vlucht.' Letsel 'Psychische mishandeling gaal over in het toebrengen van licha melijk letsel. Want voor pesters is er geen weg terug,' zegt Miranda met stellige overtuiging. 'Ik werd opgewacht na school, van mijn fiets getrokken en bedreigd. De groep pesters groeide aan. De helft van de klas behoorde inmiddels tot de actieve pesters, de andere helft negeerde me. Maar omdat Texel zo klein is, kom je elkaar ook buiten schooltijd tegen. Op het laatst kon ik zelfs niet meer uitgaan. Op een avond hebben ze me uit de voor- helemaal mets meer horen en moest me onder doktersbehande ling stellen. Ik heb er een vermin derd gehoor aan overgehouden.' Toen haar ouders aangifte wilden doen bij de politie, kwamen ze van een koude kermis thuis. Er werd afwijzend gereageerd, de politie weigerde het verhaal op te nemen. 'Ze vonden dat het in de relationele sfeer lag. Onbegrijpelijk. Ze ken den de ouders van de pesters. Zagen het waarschijnlijk niet zitten om er op af te stappen. Dat is het beklemmende van Texel, ledereen kent elkaar. Intussen was ik bezig met overleven. Ik hield mezelf voor dat er niets mis met me was. Maar geestelijk was ik aan het kapot gaan. Op school begon het steeds meer uit de hand te lopen. De lera ren vonden dat ik mijn problemen zelf maar moest oplossen. Eentje zei zelfs dat ik ze opzocht.' M'n oudste zus vond me op de badkamervloer. Opname bleek niet nodig, want ik moest zo verschrik kelijk overgeven, dat de hele boel er weer uitkwam. Een paar dagen later ben ik naar familie in Limburg gevlucht. Daar ben ik drie weken aan het bijkomen geweest. Weken waarin ik gewoon - zonder begelei ding - de straat op kon. Even leven zonder angst. Als ik dat niet had gedaan, was ik er nu misschien niet meer geweest. Het is heel aan lokkelijk om er een eind aan te maken als je er geestelijk zo diep in zit.' 'Het was akelig dat mijn ouders en zusjes ook bij de pesterijen werden betrokken. Ze zullen wat telefoon tjes gehad hebben thuis. Scheld partijen, aankondigingen dat ik helemaal in elkaar zou worden geslagen, doodsbedreigingen aan mijn adres. Het hele gezin leed er De aandacht voor het 'pesten' is op scholen flink toegenomen. Op de basisscholen draaien projecten als 'De Vreedzame School', op de OSG is een pest-protocol van kracht en is er een coördinator sociaal- emotionele begeleiding aangesteld. Toch wordt er nog steeds gepest op scholen. Hoe komt het dat scholieren min of meer gezamenlijk een zondebok kiezen om die het leven in en buiten school zo goed als onmogelijk te maken? Als pesters uit het verleden willen laten weten hoe zij nu tegen hun gedrag aankijken, worden ze uitgenodigd te reageren: e-mail tberndsen@hetnet.nl of tel. 314896. 'Vier maanden voor mijn eindexa men liep de situatie zo uit de hand, dat het lichamelijk geweld niet alleen buiten de klas, maar ook tij dens de lessen plaatsvond. Pal onder de neus van de leraren. Die vonden mij, omdat ik zo openlijk werd gepest, maar een lastig geval. In feite waren zij ook aan het over leven. Van orde in de klas kon je De Zandkoog, het medisch gedeelte van het PHH-gebouw in Den Burg, is zaterdag officieel in gebruik genomen. De gebruikers lieten genodigden zien hoe zij sinds een paar weken gezamenlijk onder één dak zitten. Ze lieten weten dat dat de samen werking ten goede is gekomen. De medische diensten weten elkaar makkelijker te vinden. Minpunt blijft de bereikbaarheid. Veel bezoekers vinden het lastig bij de Zandkoog te komen. Zij moeten, zolang er geen parallelwegen zijn, vanaf de Pontweg een stukje over het fiets pad en daarna langs het politiebu reau naar de achterzijde rijden waar een parkeerterrein is en de ingang van de Zandkoog zich bevindt. Het gebouw, dat eigen dom is van Woontij, wordt gehuurd door huisartsen, verloskundigen, een kindertandarts, een depen dance van de Texelse Apotheek, een steunpunt van de Brijder Stich ting en het maatschappelijk werk. Het gebouw is de Zandkoog genoemd omdat de plek waar het staat vroeger zo heette. Zanggroep a'Capabel zingt in de centrale hal van de Zandkoog. Een officiële openingshandeling was er niet, maar er waren wel muzikale optredens. onder. Ondanks het missen van ruim drie maanden les, ik kon gelukkig goed alleen werken, slaagde ik met glans voor m'n eindexamen.' Leuke meid 'Rond die tijd ontmoette ik Harald. Hij deed vakantiewerk op 't Hom- tje, waar ik toen woonde. Die gaf me - tot mijn grote verbazing - het gevoel dat ik een leuke meid was. Hij zei dat ook tegen anderen. De ironie wilde dat hij bevriend was met een aantal van mijn grootste pesters. Hij nam het voor me op, zei tegen zijn vrienden dat hij niet begreep waarom ze zo tegen me deden en bleef gewoon met me omgaan. Hij trok zich er geen lor van aan dat dat not done was en ik ben hem er nog altijd dankbaar voor. Zijn houding gaf me psy chisch een enorme opkikker.' 'Ik wilde na mijn examen naar de Modevakschool in Amsterdam, maar was te jong om te worden toegelaten. Er was maar één oplos sing. In de tussentijd naar de MAVO. Met trillende benen ben ik weer naar de OSG gegaan. De pestgroep heeft geprobeerd me het leven opnieuw onmogelijk te maken, maar ditmaal lukte het ze niet. Ze kregen niet genoeg leerlin gen achter zich. Jongens kregen belangstelling voor me en lieten dat blijken. Het pesten doofde geleidelijk, kun je zeggen. Maar het heeft zeker twee jaar geduurd voordat ik weer op een min of meer normale manier met leeftijdsgeno ten kon omgaan. De eerste jaren durfde ik nog steeds niet zonder begeleiding de straat op. Het heeft me de nodige moeite gekost om mezelf terug te vinden. Het zelfver trouwen herstelde maar langzaam. Ik heb zelfs de HAVO nog doorlo pen op de OSG. Het enige dat ik er aan over gehouden heb, is angst voor grote groepen mensen. En het rottige gevoel dat niet één leraar begrip had voor de moeilijke situ atie waar ik vier jaar lang in zat.' 'Ik vertel mijn ervaringen in de hoop dat scholieren die nu worden gepest zich herkennen in mijn ver- haai. Er iets mee kunnen. Zich tenminste gesterkt voelen. Daar naast wil ik ook dat de betrokke nen van toen zich mijn situatie opnieuw voor de geest halen. Dat ze zich de problemen herinneren en weten wat ze hebben nagela ten: hulp bieden.' 'Ik ben inmiddels getrouwd en heb drie kinderen. Ik werk in het Gemini Ziekenhuis en heb daarnaast nog een winkel in kinderkleding. Ik leid een druk en sociaal bestaan, waar in geen mens vermoedt dat mijn persoonlijkheid ooit tot aan de grond toe is afgebrokkeld door het pesten.' Geen aansluiting Bij Arie (45 jaar) begon het pesten op de basisschool. Hij vertelt een heel nare lagereschooltijd achter de rug te hebben. 'Ik kwam na een verhuizing naar een ander deel van het land in een streng katholiek dorp terecht. Mijn ouders waren Nederlands Hervormd. We hadden dus niet het goede geloof. Ik ging niet naar de mis, vierde geen car naval en kon geen aansluiting met vriendjes krijgen. De verschillen waren te groot. Mijn ouders kon den er ook niet aarden, dus na vijf jaar verhuisden we weer naar het westen van het land. Ook op de LTS verliep de aansluiting moei zaam. Ik hield niet van voetbal en popmuziek, zat niet achter de mei den aan en de discotheek boeide me niet. Ik zette graag een model vliegtuig in elkaar. Had meer inte resse in technische dingen. Was een buitenbeentje, een eenling zoals ze me noemden.' 'Ik was enig kind. Het alleen zijn ervoer ik niet als erg. Het pesten wel. Als we op kamp waren, pisten ze m'n schoenen vol, staken m'n kleren in brand of sneden m'n broek aan repen. De leiding wist er niet mee om te gaan. Staken er geen hand naar uit. Zelf ben je machteloos. Van m'n moeder mocht ik niet terugslaan - ik moest het met m'n mond zien te redden, vond ze - maar m'n vader advi seerde me er flink op los te timme ren als me iets misdaan werd. Dat heb ik één keer gedaan. Ik heb een jongen met z'n kop tegen een betonnen bloembak geramd. Ik ging helemaal door het lint. Het pesten hield er met door op, boven dien strookten zulke acties niet met mijn karakter.' 'Ze duwden me regelmatig tegen een lantaarnpaal en bonden dan met een sjaal m'n handen achter m'n rug. zodat ik geen kant op kon. En dan maar schoppen en trappen met z'n allen. Je laat het, als het allemaal maar lang genoeg voort duurt. op het laatst gewoon over je heen komen. Tegen de overmacht van een groep doe je in je eentje toch niets. Mijn ouders, moesten meerdere malen met me naar de dokter. Die deed in z'n vrije tijd aan boksen. Hij probeerde me weer baarder te maken door me op dat gebied het een en ander bij te brengen, maar het was al te laat. Ik was helemaal murw. Niet meer in staat om van me af te slaan.' 'Toen ik begin twintig was, heb ik me in het jeugdwerk gestort. Ik wilde andere jongeren behoeden voor datgene wat mezelf was over komen. Ze mochten in geen geval in probleemsituaties terecht komen. Het pesten verdween naar de ach tergrond, deed zich gedurende een jaar of vijftien helemaal niet voor. Maar toen ik van baan veranderde en naar Texel verhuisde, stak het de kop weer op. Bij het bedrijf waar ik nu werk, zitten volwassen pesters. Dat gaat verbaal, pesten op de werkvloer. Ik probeer het te negeren. Maar ik sta wel iedere maandagochtend te kotsen boven de wasbak. Dan heb ik weer een week voor de boeg.' Alertheid 'Ik hoop maar dat kinderen zich tegenwoordig niet meer door de school in de steek gelaten voelen als ze worden gepest.' meent Anneke ter Borg, coördinator soci aal-emotionele begeleiding van Scholengemeenschap De Hoge Berg. 'De alertheid van leerkrach ten is veel groter dan vroeger. Ze zijn bereid in actie te komen als dat nodig is. Het probleem is wel dat lichamelijk pesten vooral onder meisjes vervangen is door geniepig pesten. Dat maakt het constateren en ingrijpen lastiger. Het is nóg beter om preventief te werken. Bij voorbeeld door middel van klas- sencontracten die mentoren met hun leerlingen afsluiten. Daarin worden gezamenlijk regels gesteld voor een veilige werksfeer. Het is vooral zaak daar regelmatig op terug te komen, anders werkt het niet.' Margreet Berndsen Oosterend Doordat in de media vooral bench- ten verschijnen van mensen die tegen de plannen in Oosterend zijn, lijkt het erop dat alle Oosteren- ders tegen zijn. Dat betwijfel ik. Willen wij een slaapdorp zijn, laat dan alles zoals het is. dan hoeft er ook geen nieuwe school te komen, want wanneer er geen jonge gezin nen bijkomen, is die school met meer nodig. Voor jonge gezinnen zijn betaalbare huizen nodig. Waar moeten die gebouwd worden? Zoveel 'gaten' zijn er nu ook weer niet in het dorp, of die plaatsen zijn niet te verkrijgen. En moeten alle open plekken dichlgebouwd wor den? De afgelopen honderd(en) jaren is er steeds om de bebou wing heen gebouwd en zo is het Wat ik zeggen wou dorp gegroeid. Mag dat nu niet meer? Het aanzien is altijd aan verandering onderhevig geweest. Moeten we nu stil blijven staan? Het bedrijventerrein is verouderd, maar de huidige bezitters zijn wel tevreden met hun schuren en staan echt niet te popelen om 'te verko pen. Beginnende ondernemers weten dat er in Oosterend niks voorhanden is en wijken dus uit naar andere locaties. Ik persoonlijk ben blij met de kansen die gebo den worden en zie Oosterend niet zomaar in een bouwput verande ren. Ik wens de raad veel wijsheid bij de besluitvorming toe. Marijke Stark, Oosterend. Miranda van Leersum de schooldeur van het LBO, zij vier jaar lang slachtoffer pestende scholieren. (Foto Margraat Bamdsen)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2009 | | pagina 13