v V
r -»
WW;
-v BRLÏ9ÉflE^
Mm
Diamanten kampeerder geniet permanent
TEXELSE 7 COURANT
WËÊÏ
4? -
u—
Zelfs na afscheid blijft ze Juf Marijcke
Kingma's
winnen
ringsteken
Maarten wint prijsvraag Elsje
DINSDAG 14 JULI 2009
n Oudeschild, gefotografeerd Juli 2009. Marcel Jansen
op Loodsmansduin.
Mensen die hun vakantie op
Texel doorbrengen zijn vaak her
halingsbezoekers, toeristen die
het eiland jaren achter eikaar
trouw blijven. Een sterk voor
beeld daarvan is de nu bijna 63-
jarige Marcel Jansen uit Utrecht.
Deze maand is het zestig jaar
geleden dat hij voor het eerst
voet op het eiland zette. Een dia
manten jubileum.
De herinnering aan die eerste keer
in juli 1949 wordt gevormd door
een kiekje in het familiealbum,
gemaakt op de haven van Oude
schild. Je ziet het gezin Jansen,
Marcel op de arm van zijn moeder.
Vader Jansen (werkzaam bij een
elektriciteitsbedrijf en in zijn vrije
tijd vogelaar) kende Texel al ver
voor de oorlog. Net als de meeste
vakantiegangers in die tijd kwam
de familie met fiets en openbaar
vervoer naar het eiland. De bagage
werd vooraf in een hutkoffer per
trein gestuurd en door Van Gend
en Loos op het vakantieadres
bezorgd. De vakanties duurden
meestal drie weken en werden de
eerste jaren doorgebracht bij de
families De Graaf en Bakker in de
PH-polder, Bosch en Zee, Heide-
hof, kamphuis De Pelikaan, Taten-
hove en Happy Days van de familie
Drijver in Den Hoorn. Vanaf 1965,
toen Marcel voor het eerst zonder
zijn ouders en met vrienden op
vakantie ging, werd het camping
Loodsmansduin en dat is het nog
steeds. Wegens multiple sclerose
moest hij zijn werk (elektronisch
onderhoudsmonteur) neerleggen.
Als WAO-er heeft hij de tijd om
jaarlijks niet minder dan vijf maan
den op Texel te verblijven, van mei
tot en met september. Eens per
maand gaat hij voor een paar
dagen terug naar zijn woning op
12-hoog in een vinex-wijk in
Utrecht. 'Om de planten water te
geven.'
Hij vindt Loodsmansduin een ide
ale plek. 'Je zit hier midden in het
mooiste en meest gevarieerde deel
van Texel. Van hieruit kun je fantas
tische fiets- en wandeltochten
maken. Bijvoorbeeld naar de Hors,
het strand tot paal 12 en vandaar
binnendoor terug naar de camping.
Een rondje om de caravan, noem ik
dat. Sinds kort heb ik een elektri
sche fiets, daar maak ik grotere
tochten mee. Ideaal.' Gewoon
ongecompliceerd op het strand zit
ten hoort ook tot de vakantiege
noegens. Bij mooi weer is Jansen
vrijwel altijd te vinden op zijn vaste
plekje bij paal 9, zittend voor zijn
windscherm. De diamanten kam
peerder is intussen een halve Texe
laar geworden. Hij kent veel men
sen en velen kennen hem. Ook die
menselijke contacten zijn voor hem
belangrijk.
Marcel Jansen heeft Texel in die
zestig jaar sterk zien veranderen,
over het algemeen niet in slechte
zin. 'Maar het eiland is ook com
merciëler geworden. En met de
groei van het autoverkeer heb ik
moeite. Op Texel is alles daarop
afgestemd. Dat is het grootste ver
schil met de beginjaren. Jammer,
maar het zal wel niet anders kun
nen. Gelukkig zijn er nog steeds
veel plaatsen waar je haast nie
mand tegenkomt. Ook in het hoog
seizoen is er nog volop rust voor
handen. Het is hier permanent
genieten'.
9
iftfjaa ^SHi^iiHr
1 121 .'S'
Juf Marijcke kan dankzij haar sleutels altijd nog terug naar De Akker als hulpjuf.
'Veertig jaar terug ben ik begonnen
als juffrouw Vlaming, vanaf 1980
ben ik juf Marijcke', zegt Marijcke
Snijders-Vlaming "(62). Na ruim
veertig jaar lesgeven aan kleuters
is ze sinds vorige week juf af.
'Maar tot de laatste kinderen die
nu op De Akker zitten naar de OSG
gaan, zal ik juf Marijcke blijven.'
Ze heeft altijd aan de jongste kin
deren lesgegeven. Degenen die
voor het eerst op school kwamen,
vol spanning en interesse maakten
als eerste kennis met haar. Juf
Marijcke wilde de kinderen altijd
een veilige omgeving bieden. 'Dat
kinderen zich veilig voelen is een
voorwaarde, dan pas kunnen ze
zich ontwikkelen. Voor e.en kleuter
juf is dat een heel belangrijk gege
ven.'
In de veertig jaar voor de klas zijn
de kleuters die binnen kwamen
dezelfde gebleven, de omstandig
heden veranderden. 'Ouders zijn
meer prestatiegericht en kinderen
moeten zoveel. En dat terwijl ze
nog zo blij zijn met kleine dingen.
Kinderen laten me vol bewonde
ring een glimmend steentje zien.
En daar verwonder ik me dan met
de kinderen weer over.'
Om voor de klas te komen heeft ze
een opleiding tot kleuterjuf gedaan
in Den Helder. Een driejarige oplei
ding die toegespitst was op alles
wat met kleuters te maken heeft.
Het was geen keuze op basis van
interesse, maar omdat het te berei
zen was vanaf het eiland. Als echte
Texelse had ze wat meer tijd nodig
de veilige haven van Oosterend te
verlaten.
Op 23-jarige leeftijd was het voor
juf Marijcke tijd het grote water
over te gaan. 'Het werd Lisse, een
plek waar ik zelfstandig kon zijn,
maar toch in de buurt van het
eiland was. Ik viel meteen met mijn
neus in de boter en werd hoofd
leidster op een kleuterschool.' Er
brak een leerzame tijd aan, waarin
ze zich met ziel en zaligheid inzette
voor het lesgeven, haar leerlingen
en collega's. Deze leerschool
vormde haar. Juf Marijcke leerde er
omgaan met kritische en meele
vende ouders en leiding geven aan
collega's. 'Het was hard werken,
en dat verwachtte ik van collega's
ook. Maar dat had ik niet altijd vol
gehouden, zeker niet met mijn
gezin.'
In de buurt van Lisse leerde ze
Henk Snijders kennen. Kort daarna
kwamen zij, inmiddels als echtpaar,
op het eiland wonen. Dat had nog
heel wat voeten in de aarde, want
er was een ontoereikende econo
mische binding. Uiteindelijk moest
het jonge stel voor een commissie
met onder andere burgemeester
Sprenger verschijnen om te moti
veren waarom ze op Texel wilden
wonen. Die motivatie bleek vol
doende en ze gingen in Oosterend
wonen.
Een baan vinden was niet moeilijk
en ze werkte op De Robbendoes
en De Bijenkorf. Na de komst van
haar kinderen Chris en Mirthe is ze
begonnen met invalwerk op De
School met de Bijbel, de school die
nu De Akker heeft. De tijd voor de
klas is omgevlogen. Een tijd waar
in, naar eigen zeggen, het werk
praktisch niet als werkt gevoeld
heeft. 'Het heeft nooit als werk
gevoeld. Het spelen met kinderen
en ze iets leren, is zoiets moois. Ik
ben echt een juf voor jonge kinde
ren, ik heb het in mijn vingers. Met
mijn blik krijg ik ze stil en met mijn
stem weet ik ze te boeien.'
Toch heeft ze naar het afscheid
toegeleefd. Juf Marijcke nodigde
alle kinderen van De Akker uit voor
een ochtend op De Bonte Beleve
nis en na afloop hadden haar col
lega's nog een feest georganiseerd.
'Collega's hebben het heel druk
gehad met deze senioren-juf. Ze
hebben echt hun best gedaan om
mijn afscheid te organiseren, ik
voelde me een koningin op het
feest.'
Maar nu is de school dicht, het
plein leeg en het afscheidsfeest
gegeven. De bijzondere band met
collega's is vereeuwigd met ringen
en de afscheidscadeautjes staan
als pronkstukken in de woonka
mer. Voor juf Marijcke is een nieu
we tijd aangebroken. Ze heeft een
nieuwe fiets gekocht om met echt
genoot Henk mooie fietstochten te
maken. Misschien wordt woon
plaats Oosterend op termijn
gedeeltelijk geruild voor een twee
de thuis in het oosten van het land.
'We hebben nu de mogelijkheden
nog en zijn in goede gezondheid.
Voorlopig neem ik echt een poosje
vrij. En als blijft dat ik de kinderen
dan mis, dan kan ik altijd weer wal
oppakken.' De sleutel van De Akker
mocht ze houden, want als hulpjuf
is er altijd wat te doen.
Tekst en foto Imme Bakker
Ezeltje Sofie was de publiekslieveling
(Foto /mms Bakker)
Wat ik zeggen wou
Slootjes
Iedere dag loop ik met mijn hond
diverse rondjes. Eén daarvan over
de brede berm langs Akenbuurt,
waarbij ik dan geniet van het uit
zicht en alles dat leeft in en om de
drie slootjes tussen de berm en het
land van boer Veeger. Die slootjes
vormen een heel eigen leefwereld-
je, voor tiendoornige stekelbaars
jes, groene kikkers, salamanders,
posthoornslak, torenslak en veel
planten. Ook was het echtpaar
zwaan weer aanwezig met vier jon
gen en soms zijn er reigers en van
het voorjaar zelfs twee kleine zil
verreigers.
Gisteren zag ik dat het slootje bij
de rotonde met de Pontweg was
geschoond. Helaas. Ik had echter
de hoop dat het voorlopig daarbij
zou blijven, want in de andere
slootjes kwamen net diverse plan
ten in bloei. Vooral de Grote Egels-
kop (Sparganium erectum), Grote
Waterweegbree (Alisma plantago-
aquatica) en de Zwanebloem
(Botumes umbellatus), die in
Nederland een wettelijk bescherm
de status heeft, stonden er prach
tig bij.
Vandaag, woensdag, bleek dit ijde-
le hoop te zijn geweest, want van
middag is alles geruimd. De uit
voerder heeft het uitstekend
gedaan, want het is werkelijk een
kaalslag. Alles is verdwenen, inclu
sief de wettelijk beschermde soort.
Ook het echtpaar zwaan is weg
gegaan, want de natuurlijke
bescherming door veel planten
langs de oever is nu verdwenen.
Wat naar mijn idee ook minder
geslaagd is, is dat alles door de
maaibak uit het water wordt
geschept en de dieren die niet
gedood of vermorzeld zijn, liggen
als slachtoffers van een ramp onder
het 'puin' te wachten op een zin
loze langzame verstikkingsdood of
verdroging. Deze dieren leven tus
sen die waterplanten of vluchten er
bij gevaar in om zich te verschui
len. Nadat ik enige waterplanten
van de eerste hoop opzij had
gehaald vond ik al diverse visjes en
slakken. Na meer van deze hopen
te hebben doorzocht ook nog
watertorren, kikkervisjes, salaman
ders en strengen salamandereie
ren. Het ergste waren de kikkers
waarvan poten waren beschadigd
of zelfs gedeeltelijk afgemaaid. Ik
heb zoveel mogelijk proberen te
redden door ze weer terug te bren
gen in het water, maar ik blijf toch
zitten met mijn bedenkingen over
deze werkwijze.
Ik begrijp dat men de sloten wil
schonen om de verlanding, het
dichtgroeien, tegen te gaan. Mijn
vraag aan de gemeente en het
waterschap is waarom het zo moet.
En waarom kan het niet wat later in
het jaar, zodat de planten kunnen
bloeien en voortplanten? En hoe zit
het met de wettelijke bescherming?
Want bij mijn weten gelden in dit
land voor iedereen dezelfde
Frans van der Reyken,
Den Burg.
Texelse Rede
De Texelse Rede, het gezinsver
vangend huis voor mensen met
een verstandelijke handicap, zoekt
vrijwilligers om bewoners te bege
leiden. Volgens begeleider Ewoud
Bakker gaat het onder meer om
het begeleiden van bewoners bij
activiteiten buiten de deur. Op die
manier kunnen ze aan meer zaken
meedoen en het vergroot het soci
ale netwerk van de bewoners.
Belangstellenden kunnen contact
opnemen met tel. 322544 van
Noorderhaven, dat samen met De
Waerden het gezinsvervangend
huis beheert. Volgens Bakker kan
iemand met een uurtje in de week
al een bijdrage leveren.
De eerste wedstrijd om het
Texels kampioenschap ringste
ken is gewonnen door Betty
Kingma en dochter Tamara. De
tweede plaats was voor Marieke
van Liere en Linda Koolhof. Jan
Keijser en Alicia Saai behaalden
een derde plek.
In totaal deden er tien aanspannin
gen aan de wedstrijd mee, waaron
der een aanspanning met ezel
Sofie. Deze publiekstrekker liep
niet op ijzers en verliet daarom na
enkele rondes het parcours.
Frits Witte en dochter Eva mochten
een prijs in ontvangst nemen omdat
hun Friese paard tijdens de wed
strijd in het meest constante tempo
liep.
De tweede wedstrijd om het kam
pioenschap ringsteken is op zon
dag 19 juli om 15.00 uur op Vakan
tiepark De Krim.
V
Eric Hercules signeert het stripalbum Elsje voor Maarten Kulk. (Föio Gerara Timmerman)
'Eisje is geboren in Destelbergen.'
Met dat antwoord won Maarten
Kulk de prijsvraag die bij de pre
sentatie van het boekje Oenk! was
uitgeschreven door Eric Hercules
en Gerben Valkema, makers van
de strip Elsje. Kulk won daarmee
de stripboeken Elsje 1 en 2 en
Oenk! en een Elsje T-shirt. 'Ik lees
Elsje elke dag', zei Kulk, die in
Breda kunst en vormgeving stu
deert. 'Ze ziet er onschuldig uit,
maar ze is erg gevat. Een leuke
strip.' Hercules: 'Ze is ook onschul
dig, maar soms zegt ze dingen die
hard overkomen. De grap zit bij de
lezer zelf.' Kulk, onder meer schrij
ver van de vorig jaar op de OSG
opgevoerde musical Penny Lane,
toonde zich geïnteresseerd in het
werk van scenarioschrijver Hercu
les en wil zelf onder meer strips
gaan tekenen. 'Stuur maar eens
wat op, dan kijk ik er wel naar.'
Waterhoos
René Jager van strandpaviljoen
Paal 9 maakte zaterdagochtend
deze foto van een waterhoos, die
tussen paal 9 en paal 12 aan land
kwam.
Zomercross
Door de triatlon op zaterdag en
de aanhoudende regenval,
mocht de zomercross bij Bos en
Duin zondag niet al te veel deel
nemers begroeten. Er versche
nen 41 lopers aan de start,
waarvan de meesten kozen voor
de langste afstand.
Alle lopers waren zeer te spreken
over het gevarieerde rondje dat de
atletiekvereniging had uitgezet.
Jaap Witte en Coen Schoonheden
kwamen na de eerste ronde samen
door, maar na twee ronden van 4
kilometer eindigde Witte als eerste,
in een tijd van 31.45 minuten.
Ook bij de jongens onder 13 jaar
werd fel strijd geleverd. Philip Zein,
die op woensdag de overwinning
nog moest afstaan, trok nu in de
eindsprint op de 1000 meter aan
het langste eind en wist Wessel
Kiltz één seconde voor te blijven.
Eerste meisje was Paulina Zein.
Hessel Arensman was snelste over
de 4 km.
Uitslagen:
1 Philip Zein (Ratingen). 5 00: 2.Wessel
Kiltz, 5.01; 3.Cor Bijpost, 5.02. 4 km -
1.Hessel Arensman, 20.55; 2.Simon Lap,
21.30; 3.Axel Gamtsen, 22.19. 8 km -
I.Jaap Witte, 31.45; 2.Coen Schoonhe
den, 32.14; 3. Richard Bijpost, 33.02.
