'Ik koop mijn paarden voor de slager weg'
Vliegend eerbetoon voor oorlogsvlieger
TEXELSE 5 COURANT
Gevierd menner geeft
shows op Landbouwdag
Drukke dag KNRM-redders
DINSDAG 28 JULI 2009
De Francine Kroesen sleept het zeiljacht Olmani binnen. (Foto Bert Kcnrg
Bijna haakse bochten makend,
met behoud van een hoge snel
heid. Alsof het weer vroeger tij
den zijn en hij met een postkoets
op de vlucht moet voor rovers
die hem van zijn kostbare lading
willen beroven. Het is één van de
spectaculaire demonstraties die
Ton Kruithof uit Kampen donder
dag met een vierspan verzorgt
op de Landbouwdag.
De 63-jarige Kruithof is een gere
nommeerd menner, die vele jaren
lang aan wedstrijden in binnen- en
buitenland meedeed en zijn hart al
op jeugdige leeftijd aan de paar
densport verpandde. 'Toen ik veer
tien was, kocht ik mijn eerste
paard. Ik zette 's zomers tarwe op
klampen voor een boer en ver
diende daar honderd gulden per
week mee. Toen ik zeshonderd
gulden bij elkaar had, had ik genoeg
geld voor een paard.'
Hij koos voor een carrière in de
fotografie en werkte een tijd lang in
de journalistiek, onder meer bij
dagblad Tubantia. Later speciali
seerde hij zich in de industriële
fotografie en had hij een eigen
bedrijf. Maar misschien wel net
zoveel tijd besteedde hij aan paar
den. Er zijn maar weinig takken van
de hippische sport waaraan hij zich
niet heeft gewaagd. 'Springen,
dressuur, langeafstandrijden, alle
onderdelen onder het zadel heb ik
beoefend. Later ben ik rijtuigen
gaan rijden. Ik doe vaak mee aan
samengestelde wedstrijden, die
bestaan uit drie onderdelen: dres
suur, een parcours langs kegels en
ballen en marathonrijden. Een
prachtig onderdeel. Er is niets zo
mooi als een 600 kilo wegend rij
tuig, met drie of vier mensen erop,
door vier paarden op de centimeter
precies tussen allerlei hindernissen
door te sturen. Daarbij vind ik het
een uitdaging met eenvoudige
middelen zo veel mogelijk te berei
ken. Je kunt wel heel veel geld
uitgeven voor heel dure paarden,
maar dat is niet leuk. Ik koop ze bij
wijze van spreken voor de slager
weg.' Zijn trots is een enorme Gro
ninger hengst, een ras dat oor
spronkelijk werd gefokt om land
bouwmachines door de zware klei
in de noordelijke provincies te trek
ken. 'Hij had zijn hele leven in een
donker schuurtje gestaan. Volgens
de vorige eigenaar was er niets
met hem te beginnen en mocht hij
alleen naar buiten voor de fokkerij
Ik heb hem nu zo mak gekregen
dat-ie met drie merries in een vier
span loopt. Als ik er bij ben, durft
hij niet eens meer een merrie te
dekken. Terwijl hij er vroeger bijna
overheen vloog.' Na zaterdag te
hebben meegereden op de paar
dendagen in het Friese Wouters-
woude, streek Kruithof zondag al
op Texel neer. Met de boerencam-
ping van Jacob en Rita Lap in De
Hemmer als uitvalsbasis maakt hij
dezer dagen geregeld een rondje
'De paarden moeten in beweging
blijven. Het is net als met topspor
ters, ze mogen niet stijf worden.'
De afgelopen vijftien jaar heeft
Kruithof gemiddeld elke veertien
dagen wel aan een wedstrijd mee
gedaan. De mennerij bracht hem
naar alle hoeken van het land en
ook in het buitenland is hij meer
dan eens geweest. In Nederland
rijdt hij nog steeds veel, maar in het
buitenland komt hij niet meer. 'Het
is eenvoudigweg met meer op te
brengen. Naast de reiskosten
betaal je alleen al 100 euro per
paard per dag voor een stallings
box. Als ik dat al zou willen beta
len, krijg ik ruzie met mijn vrouw.'
Kruithof en zijn vierspan verzorgen
op de Landbouwdag twee shows.
Deze beginnen om 11.30 en 16.20
uur.
Zaterdagavond werd de redding
boot van Oudeschild gealarmeerd.
Voor de haven op de Texelstroom
dreef het zeiljacht Olmani met
motorpech. De bemanning van de
Francine Kroesen maakte een
sleepverbinding en bracht het jacht
Beroemdheden
op Body Brein
Menno Siebinga, organisator van
het Body Breinfestival dat vrij
dag 31 juli tot en met zondag 2
augustus wordt gehouden, heeft
niet de minsten gestrikt. Vrijdag
gaat het festival van start op De
Krim, waar van 20.00 tot 23.00
uur lezingen worden gehouden,
zaterdag en zondag zijn er op
het strand en in de tent bij paal
17 allerlei activiteiten.
Spreker is onder meer Richard
Bottram, de man die wereldfaam
verwierf door een jaar lang elke
dag een marathon te lopen nadat
zijn vrouw was aan kanker was
overleden. Hij liep om aandacht te
vestigen op de bestrijding van de
ziekte. Onder de titel 'jij maakt het
uit Makkum met vier opvarenden
tijdens deze snelle actie veilig bin
nen bij de Waddenhaven. Zater
dagmiddag hadden de redders van
de KNRM al een jacht losgetrokken
van De Bollen. Deze vervolgde
daarna zelfstandig zijn weg.
verschil' vertelt hij over 'bewegen
voor gezond verstand'. Topspreker
is ook Robert S. Benninga, die
spreekt over leiderschap, 'high
performance' en persoonlijke ont
wikkeling. Andere sprekers zijn
German Silva, tweevoudig winnaar
van de marathon van New York,
K1 -vechter Sem Schilt, organisator
en voormalig eskrima wereldkam
pioen Menno Siebinga en anderen.
Er kunnen ook vragen worden
gesteld.
Siebinga heeft op de valreep een
workshop zumba door Catharina
Witte aan het programma toege
voegd. Die wordt om 13.00 uur op
het strand van paal 17 gegeven
Naast de vele activiteiten voor
beweging, hoopt Siebinga dat zich
zaterdag om 17.15 uur zoveel
mogelijk mensen verzamelen om
een gooi te doen naar het wereld
record pootjebaden.
Om zijn paarden in beweging te houden, rijdt Ton Kruithof in de dagen voor de Landbouwdag menig rondje over Texel.
/Foto Jooo Rommets)
Tentoonstelling
Willem Bakker, Patty Kious en zuster Dianne Turtletaub luisteren op de Waddenzee Verrassing aan boord als de historische Saab Sa fier zich heeft losgemaakt uit de
ir de toespraak van Michael Kious.
formatie Fokker S11 -toestellen.
Meer dan eens schrijven we in deze
krant over exposities. Als er weer
eens een uitnodiging komt voor zo'n
tentoonstelling van schilderijen, teke
ningen, keramiek of andere kunstui
tingen, dan nemen we poolshoogte
in de desbetreffende expositieruimte.
Regelmatig is dat Tusse de Banke.
Het is voor ons een soort vast ritueel:
(meestal) een hartelijk welkom, want
kunstenaars zijn gebaat bij (positieve)
publiciteit, en wij zijn nu eenmaal het
doorgeefluik naar het grote publiek.
We maken een rondje langs de kunst,
er volgt meestal wel een toespraakje,
we maken een praatje met de
kunstenaars), nemen een foto, kno
pen een gesprekje aan met andere
genodigden om onze mening te sta
ven en doorgaans is er wel een
drankje en een hapje Meestal staan
we na een uurtje weer buiten en
schrijven met de opgedane indruk
ken en informatie een stukje, foto
erbij en klaar. Hoe anders ging dat
vorige week. Voor het eerst deed ik
zelf mee aan een tentoonstelling, en
met mij collega's Joop en Jeroen.
Peter Ampt, die vorig jaar voor ons
een fotocursus organiseerde, had
ons gevraagd voor de expositie
Texelse Fotografen Exposeren. Er
hangt werk van nog vijf andere foto
grafen, onder wie Peter zelf. De eer
lijkheid gebiedt te zeggen dat hij als
initiatiefnemer verreweg het meeste
werk heeft verzet. Gelukkig maar,
want ik had geen idee dat er zóveel
voor een expositie komt kijken. Wij
eilandjournalisten combineren ter
plekke het fotograferen met het ver
garen van informatie, zoeken pp de
redactie het beste of mooiste plaatje
uit, zetten het in de krant en klaar. Als
exposant komt er een hele serie acti
viteiten achteraan. Allereerst het
archief omkeren om geschikte foto's
uit te zoeken. Daarna een verfijnde
selectie maken, om uiteindelijk een
definitieve keus te maken. De beel
den moeten naar een fotolab die er
mooie vergrotingen van maakt, waar
na ze moeten ingelijst of op andere
wijze toonbaar gemaakt voor een
expositie. Dat is maar een deel van
het voorwerk. Als fotografen gingen
we met elkaar in overleg, om te
weten wie wat exposeert. Er werden
ook andere voorbereidingen getrof
fen, persberichten gemaakt, de expo
sitieruimte vastgelegd, subsidie aan
gevraagd en noem maar op. En ten
slotte moet de tentoonstelling wor
den ingericht. Dat gebeurde dinsdag,
op de avond vóór de opening. Na
een snikhete dag zat de warmte nog
volop in het gebouw. Eerst moesten
we het als fotografen eens zien te
worden over waar welke foto of groep
foto's diende te hangen, wat de nodi
ge discussie opleverde. Vervolgens
bleken veel koordjes waaraan ze
moesten bevestigd aan de korte kant,
mei als gevolg dat de foto's te hoog
zouden hangen, en daar zouden de
bezoekers stijve nekken aan over
houden. Dus de trap erbij om de
touwtjes te veranderen, waarna de
foto's eindelijk op hun plek konden.
Ze moesten recht hangen, al met al
een heel passen en meten. Het resul
taat mocht er zijn, aan het eind van
de avond waren we uitgeput maar
voldaan. Dan de opening zelf. Wie
moest die eigenlijk verrichten? Die
keus was snel gemaakt: Suzette Ver
hagen. dochter van Harold, van wie
er zulke mooie zwartwit foto's han
gen. Ze deed het prachtig en bezorg
de mij en vele anderen een brok in de
keel. Maar daarmee waren we er
niet. Tijdens openingstijden moest er
ook een suppoost zijn. Mijn beurt
kwam zaterdagmorgen. Nog rustig,
dus alle tijd om op mijn gemak door
Tusse de Banke te gaan. Alleen in
zo'n ruimte besefte je dat het er
eigenlijk prachtig en sfeervol is. Ik
weet met wat de gemeente en de
Rabobank er mee willen, maar wat
mij betreft blijft het er voorlopig. Wat
opviel was de verlatenheid van de
Groeneplaats. Van passanten moes
ten we het niet hebben. Na verloop
van tijd druppelden toch bezoekers
binnen. Zoals opgedragen turfde ik
het aantal, maakte een praatje en
bladerde door het gastenboek. Er
stonden aardige dingen in. Zoals die
vrouw die helemaal uit Friesland was
gekomen om het werk van Joyce te
zien (en al de anderen natuurlijk,
schreef ze erachteraan). Of die
mevrouw die enthousiast vertelde het
werk van Peter prachtig te vinden.
Kees (Goedegebure) en ik moeten
wat beteutert hebben gekeken, waar
na ze toevoegde andere ook mooi te
vinden. Een ervaring rijker dus. Als ik
weer eens in Tusse de Banke binnen
loop en het mocht mij eens wat min
der aanspreken, dan koester ik toch
groot ontzag voor de maker. Want ik
weet nu dat er voor een expositie
meer komt kijken dan alleen het
maken van de kunst, al kan ik het niet
helpen dat ik er voortaan wat meer
op let of de schilderijen recht hangen
en op de goede hoogte.
Gerard Timmerman
In het bijzijn van familie is de as
van oorlogsvlieger Harold Kious
zondagmiddag uitgestrooid op de
Waddenzee. Dat gebeurde op de
plek waar hij op 4 maart 1943 per
parachute neerkwam en werd
gered door Cor Boekei, Willem
Griek en Kees Krijnen. De cere
monie voltrok zich op uitdrukkelijk
verzoek van de op 6 maart 2008
overleden Kouis. Vier historische
vliegtuigen brachten hoog in de
lucht een eerbetoon door het vlie
gen van de formatie Missing Man.
Kious' zoon Michael, diens echtge
note Patty en zijn zuster Dianne
Turtletaub waren er speciaal voor
naar Texel gekomen. 'Mijn vader
heeft ons altijd veel verhalen over
het eiland verteld. Hij hield zó van
het eiland en van de mensen. Nu
begrijpen we waarom', vertelde
Kious jr. Het gezelschap uit Amerika
kreeg een uitgebreide rondleiding
door Luchtvaartmuseum en bekeek
onder meer het vierluik dat aan Kious
en de gebeurtenissen rond zijn per
soon is gewijd. Er hangt onder meer
het schilderij van de eerste Dokter
Wagemaker, de veerboot die
ondanks het verbod van de bezet
ters een sloep overboord zette en
Kious van de verdrinkingsdood red
de. Dat gebeurde nadat de B17
Vliegend Fort waann hij vlooq was
bestookt door Duitse jachtvliegtui
gen en was neergestort in de Wad
denzee. Willem Bakker, die Kious in
1978 had opgespoord, en Bram van
Dijk praatten de familie tot in detail
bij over de gebeurtenissen. Onder
meer dat Kious een vrije val van
twintig seconden had gemaakt, om
te voorkomen dat hij ver in zee zou
neerkomen. 'Quick thinking', vond
zijn zoon. Tastbaar waren onderde
len uit de Rose O'day, de naam van
het verongelukte toestel, zoals een
klep uit de motor.
'Jullie hebben hier een prachtig
museum', complimenteerde Dianne.
In het gezelschap was ook Ben van
Drogenbroek uit Montfoort, met wie
Kious vriendschap had gesloten
nadat hij hem had ontmoet bij een
reünie van het beruchte krijgsgevan
genkamp Stalag Luft 3.
Om half vijf stapte de familie Kious,
in gezelschap van onder anderen
Grietje Griek, Nel Boekei en Tine
Krijnen, weduwen en schoondoch
ter van de redders van Kious, oog
getuige Jaap Bakker en andere
belangstellenden aan boord van het
rondvaartschip van Adrie Hutjes.
Een paar honderd meter buiten de
haven, de plek waar Kious werd
gered, las Michael Kious een toe
spraak voor die was geschreven
door de kleinzoon van Kious: 'Wat zij
droomden, doen wij, wat wij leven
droomden zij.' Dianne las een
gedicht over haar vader voor dat
door Bert Koning was geschreven.
Het was een grote verrassing voor
iedereen dat drie Fokker S11 en een
Saab Safier die op Texel waren voor
de historische vliegtour van Avio-
drome met de formatie Missing Man
een vliegend eerbetoon brachten
aan Kious. Robbert van Zwieten,
voorzitter van de Fokkerstichting.
'Het verzoek bereikte ons via Ed de
Bruijn. Het is belangnjk om aan dit
soort zaken mee te werken.
Een tnbute aan de vrijheid.' Daarna
werd de as overboord gezet en wer
den bloemen op het water gewor
pen.
Bram van Dijk toont Michael Kious, de zoon van Harold, voorwerpen uit het wrak van de B17 Vliegend Fort waarvan zijn vader
copiloot was.
