Vier van de vijfhonderd
'Na geslaagde Ronde valt
een last van mijn schouders'
'Sfeer ontzettend besmettelijk'
'De Ronde is één grote reünie'
'Ik zeg al vijf jaar dat ik stop'
TEXELSE 11 COURANT
Met al die krioelende mensen, ronkende tractoren en andere bedrijvigheid, doet
het terrein van de Zeilweek 2010 een beetje aan als een chaos. Dit is echter schijn.
Honderden vrijwilligers zorgen ieder jaar weer dat het waterevenement soepel
verloopt. Ze laten hun dagelijkse werk even voor wat het is om onbetaald de han
den uit de mouwen te steken. Texelaars van jong tot oud helpen ieder op hun
manier een handje mee. 'Omdat de sfeer zo gezellig is', om de Texelse trots, of
gewoon voor de felbegeerde trui. Verslaggever Renee Kooger en fotografe Imme
Bakker pikten vier vrijwilligers uit de massa en ondervroegen hen over hun werk.
Loonbedrijf
marcel Bakker
ktjE '"Vi
\oon\i >nim
ilsiiisjsè
VRIJDAG 18 JUNI 2010
Allemaal leuk en aardig, maar
Henk Daalder (57) heeft het druk.
Hij moet eerst nog een paar boten
uit het water halen, daarna wil hij
wel even praten. Voorzichtig rijdt
hij zijn tractor dicht bij de zee en
met vereende krachten worden de
bootjes op de aanhanger gelegd.
Vanuit de cabine kijkt Henk toe.
Hij werkt al meer dan dertig jaar
mee aan de Ronde en is eigenlijk
altijd werkzaam geweest bij de
afdeling veiligheid. Tussendoor
zorgt hij voor het transport van de
boten van en naar het strand. 'Als
er iets misgaat op het water kom
ik in actie', zegt Henk terwijl hij
een sjekkie draait. Terloops wijst
hij enkele andere vrijwilligers aan
en vertelt wat ze doen.
'De voorspellingen zijn wel wat
ruw, er wordt windkracht zes voor
speld. Laten we maar hopen dat
er weinig ongelukken gebeuren.'
Maar hij is goed in zijn werk en dat
weten zijn collega's ook. Hij wordt
regelmatig om advies gevraagd,
dat hij dan met plezier geeft. 'Ik
vind het fijn als alles goed ver
loopt. Ik ben pas echt blij als de
Ronde geslaagd is. Dan valt er
echt een last van mijn schouders.'
De Ronde is slechts één keer
afgelast en één keer afgebroken,
maar toch denkt Henk daar niet
vrolijk aan terug. 'Nee, dat vond ik
niet leuk, niemand van ons trou
wens.' Henk denkt dat veel Texe
laars aan de Zeilweek meehelpen
omdat ze het idee hebben dat het
hun allemaal aan gaat. ledereen
helpt elkaar, de sfeer is gemoede
lijk. 'Ook als er ruzie is. Dan ga ik
er gewoon tussen staan en zeg:
Mensen, even mak. En dat doen
ze dan', zegt Henk, terwijl hij kalm
zijn shag rolt.
Voor het interview ontvlucht Anne-
Marie Kortenhoeven (40) even het
inschrijvingskantoortje. 'Maar we
zitten niet de hele dag binnen hoor,
ik ben wel de hele tijd aanwezig,
maar af en toe maken we even een
rondje over het strand of eten we
iets', aldus Anne-Marie. De WV-
medewerkster heeft twee dagen
vrij genomen van haar werk om
tijdens de Zeilweek de inschrijvin
gen van de Ronde om Texel te
verzorgen. 'Toen Marie-Christine
Pijnenburg van inschrijvingen mij
vroeg om vrijwilliger te worden,
heb ik ja gezegd. Ik kom hier nu al
vijfjaar, voornamelijk voor de sfeer,
die is voor mij erg besmettelijk.'
Anne-Marie zou met plezier twee
weken op het strand werken als de
Zeilweek zo lang zou duren. 'Maar
daar zitten ze thuis niet echt op te
wachten, denk ik', lacht ze. Natuur
lijk is het evenement al flink uitge
breid. 'Eerst was er alleen de Ron
de, nu heb je ook allerlei andere
wedstrijden. Ik denk wel dat het zo
beter is, zeker voor het toerisme.
Nu is er de hele week wat te doen
en de sfeer is hetzelfde gebleven,
misschien zelfs verbeterd.' En daar
doet ze het tenslotte voor.
Het wereldkampioenschap voetbal
is voor Anne-Marie geen reden om
haar post te verlaten. 'Ik loop mis
schien wel eens naar de tent waar
ze het voetbal laten zien, maar ik
ga niet anderhalf uur zitten kijken.'
Hoewel zeilen voor Anne-Marie
ook geen vurige passie is, gaat ze
sowieso wel naar de start van de
Ronde bekijken. 'Ja, dat is voor mij
toch wel een hoogtepunt, knikt ze.
Anne-Marie was er nog niet toen de foto werd gemaakt, maar dit zijn haar collega-vrijwilligers: Van links naar rechts: Laura
Maas, Josien Wessels, Susan Mulder, Marie-Christine Pijnenburg, Maria Werker, Joke Cofino, Coba Polmans en Rowen
Ruseler.
Lisette Gort (links) en haar schoonzus.
Overal liggen stapeltjes papier,
stickers en kaarten in verschillende
kleuren. Te midden van al deze
paperassen en andere zaken staat
Lisette Gort (42). Samen met haar
schoonzus staat ze de hele week
achter een balie en voorziet deel
nemers en medewerkers van par
keer- en perskaarten en noodstic-
kers voor de botenGeconcentreerd
typen de vrouwen nummerplaten
van de geparkeerde auto's over in
twee computers. Twee bekwame
vrijwilligsters. 'Ja, ik vind het werk
eigenlijk hartstikke leuk', zegt de
blonde Lisette opgewekt. 'Iedere
deelnemer of medewerker móet
langs ons als hij wil parkeren. Zo
zie je de hele dag nieuwe gezich
ten, andere mensen.'
Toch ziet ze ook veel bekende
mensen, alle medewerkers van het
afgelopen jaar bijvoorbeeld. 'De
Ronde van Texel is eigenlijk één
grote reünie. Veel medewerkers
van vorig jaar herken ik en zij mij.
Die mensen zie je een heel jaar niet
en opeens ben je weer allemaal
samen.'
Lisette laat voor een week haar
hotel in de steek om vrijwillig mee
te werken aan de Zeilweek. 'Mijn
man en ik werken nu allebei hier,
mijn ouders nemen voor een week
de zorg van de gasten op zich.'
Volgens de hoteleigenaresse zijn
de meeste vrijwilligers zo tussen
de dertig en veertig. 'Er zijn heel
veel mensen die een week vrij
nemen om hier te komen werken.
Het is de sfeer die Lisette en vele
andere heeft verleid terug te komen
als vrijwilliger. Die is blijkbaar zo
ontzettend goed, dat evenement
belangrijker is dan een week
betaald werk. 'Maar dat zeilen hè.,
daar kijk ik niet eens naar', vertelt
ze besmuikt lachend. 'Op zaterdag
sluiten wij de boel hier af en dan ga
ik lekker naar huis. Zaterdag ga ik
tenslotte weer aan de slag in het
hotel.'
Inse Daalder in 'zijn' keet, het zenuwstelsel van de logistiek.
Keet Pluisje ziet er gezellig uit.
Voor het gebouwtje staat een bank
waarin drie mannen even van het
zonnetje genieten, de deur staat
wagenwijd open en als je door het
raampje gluurt kun je Inse Daalder
(71) onmogelijk missen. Getooid in
de kleuren van de naderende voet
balwedstrijd zit hij achter een soort
apparaat waarmee hij contact
houdt met heel Texel, zoals hij zelf
zegt. 'Met dit apparaatje kan ik
iedereen bellen die ik maar wil',
zegt Inse trots. Hij is een belang
rijke schakel tussen de bestuurders
van de tractoren. 'Henk Daalder',
zegt Inse ernstig in de microfoon
van het apparaat. 'Henk Daalder,
transport.' Na een tijdje horen wij
de stem van Henk luid en duidelijk
door vragen wat Inse wil.
'Ik ben hier dag en nacht, 's Nachts
slaap ik in een caravan even ver
derop en overdag ben ik hier. De
eerste twee dagen zorgde ik voor
de olie en het gas voor de shovels
die het strand plat maakten en
ophoogden, want misschien wist je
dat niet, maar de tent staat een
meter hoger dan het normale
strand, tegen overstromingen.' Nu
zorgt Inse dat het transport van en
naar het strand soepel verloopt.
Maar tussendoor blikt hij regelma
tig naar het riante televisiescherm
aan de andere kant van de keet.
Inse is een vervent voetbalfan. 'Het
komt prachtig uit, de start van het
Rondje is om één uur en wanneer
begint de wedstrijd?' Juist, om half
twee.
'Al vijf jaar zeg ik dat ik stop, maar
altijd belt de organisatie me een
tijd na de Ronde op en zegt: Je
komt toch wel hè, volgend jaar. En
zie, hier ben ik weer', zegt hij grijn
zend. 'Eigenlijk hebben we al jaren
een beetje dezelfde ploeg. Natuur
lijk komen er wat jonge mensen bij
en niet iedereen van mijn leeftijd
komt meer, maar er zijn zeker nog
tien vrijwilligers van de ouwe hap
die nog ieder jaar aanwezig zijn.'
'Het is gewoon een mooi gebeu
ren', zegt Inse simpelweg. 'Som
mige mensen die komen alleen
voor een uurtje en nemen dan weer
de benen met een trui, tja, aan dat
soort mensen hebben we niks.'
Voor Inse gaat het puur om de
Ronde zelf. Toch liggen er dertig
truien netjes opgevouwen in zijn
kast en die worden niet wegge
gooid.
Henk Daalder in zijn tractor, de redding voor menig omgeslagen bootje.
