Den Burg West opnieuw beste in Dorp-tegen-Dorp
'Uit Oudeschild hoef ik niet meer weg'
TEXELSE 8 COURANT
1 Jl
DINSDAG 1 FEBRUARI 2011
Pieter-Jan Eelman van Den Burg West probeert in de finale Bart Boogaard van Den Burg Oost te passeren.
Het winnende team van Den Burg West. Bovenste rij, vlnn coach Dick Hooyschuur,
Ralph Slik, Jeroen Vlaming, Niels Dubbelt en Steffan Vlaming. Hurkend: Jacob
Krijnen, Pieter-Jan Eelman en Willem Sangers, die in de finale de scheidsrechter
De zaalvoetballers van Den Burg
West zijn er voor de tweede keer
op rij in geslaagd het Dorp-
tegen-dorptoernooi te winnen.
In de finale waren ze in de beslis
sende strafschoppenreeks net
iets koelbloediger dan hun
dorpsgenoten van Den Burg
Oost, dat beslag legde op de
tweede plaats.
De zege voor Den Burg West was
alweer de derde in vijf edities. Het
eerste toernooi in 2007 werd
gewonnen door Oudeschild, de
derde in 2009 door het combina
tieteam van De Cocksdorp en De
Waal. Dit keer werd al snel duidelijk
dat de strijd zou gaan tussen Den
Burg West en Den Burg Oost. Bei
de teams waren een maatje te
groot voor de concurrentie uit de
buitendorpen. 'West' versloeg in
poule A achtereenvolgens Oude
schild, De Waal en Oosterend met
speels gemak. 'Oost' had in poule
B over het algemeen iets meer
moeite met Den Hoorn, De Cocks
dorp en De Koog, maar kwam
nooit serieus in problemen en won
eveneens alle wedstrijden.
In de finale kwam Oost door een
mooie treffer van Peter Koorn al
snel op voorsprong. Halverwege
de wedstrijd schoot Bart Boogaard
na een snelle counter op de paal,
maar was zijn broer Remco alert in
de rebound, waarmee de stand op
2-0 voor Oost kwam. Een gevoeli
ge klap voor West, dat weliswaar
het beste van het spel had en
mooie combinaties liet zien, maar
voortdurend op de robuuste verde
diging van Oost stuitte. Kwam bij
dat keeper Dennis Schouwstra bij
Oost uitstekend op dreef was en
ook niet wilde wijken voor zijn col
lega Jacob Krijnen van West, die
voortdurend mee ten aanval trok.
Dat West toch nog op gelijke hoog
te kwam, was te danken aan de
individuele klasse van Pieter-Jan
Eelman, die met zijn bekende ver
woestende schoten tweemaal doel
trof.
In de beslissende strafschoppen-
reeks hadden beide keepers het
zwaar. Bijna alle penalty's werden
met dodelijke precisie en dreunend
geweld genomen, waardoor ze vol
strekt kansloos waren. Bart-Jan
Grisnigt van Oost was de enige die
faalde. Hij schoot de bal naast,
zodat West aan het einde van de
avond de door Jaap Lap beschik
baar gestelde wisseltrofee in ont
vangst mocht nemen.
Oosterend legde met vier punten
beslag op de derde plaats. De
Koog, De Cocksdorp, Den Hoorn
en Oudeschild behaalden elk één
overwinning. De vierde plaats was
voor De Koog, dat een iets beter
doelsaldo dan de drie andere
teams had. De Waal eindigde met
één punt op de laatste plaats.
Het evenement, officieel Jan Wil
lem Boons Dorp-tegen-Dorp Zaal-
voetbaltoernooi geheten, verliep in
goede sfeer en zonder enige wan
klank, mede dankzij de strakke lei
ding van Dennis Vonk en Willem
Sangers en de secure boekhou
ding van Jos en Paul Bakker, die
de tijdwaarneming deden en nauw
gezet alle uitslagen en doelpunten
makers noteerden. Opvallend was
wel dat het toernooi bij het grote
publiek weinig meer losmaakt.
Zaten de tribunes bij de eerste edi
ties nog behoorlijk vol, zaterdag
was het aantal belangstellenden
op twee of drie handen te tellen.
Kennelijk is het nieuwtje er een
beetje vanaf. Organisator Hans
Polderman hield de moed er in en
kondigde aan ook weer een dor-
pentoernooi voor zaalvoetballers
van veertig jaar en ouder te zullen
organiseren. Vorig jaar lukte dat
door enkele afzeggingen niet. Het
evenement vindt plaats op zater
dag 26 februari.
Uitslagen:
De Waal-Oosterend 1-1; Den Burg West-
Oudeschild 3-1; De Cocksdorp-De Koog
2-1; Den Burg Oost-Den Hoorn 3-1; De
Waal-Den Burg West 1-6; Oosterend-
Oudeschild 4-1Den Burg Oost-De Cock
sdorp 3-1; De Koog-Den Hoorn 5-2; De
Waal-Oudeschild 1-2; Oosterend-Den
Burg West 2-4; De Cocksdorp-Den Hoorn
2-3; De Koog-Den Burg Oost 1 -4. Finale:
Den Burg West-Den Burg Oost 2-2; Den
Burg West wint na strafschoppen
Eindstand (resp. aantal punten en doel
saldo): I.Den Burg West, 9 (13-4); 2.Den
Burg Oost, 9 (10-3); 3-Oosterend, 4 (7-6);
4. De Koog, 3 (7-8); 5.De Cocksdorp, 3 (5-
7); 6.Den Hoorn, 3 (6-10); 7.0udeschild, 3
(4-8); 8.De Waal, 1 (3-9).
Goukje stond voor iedereen klaar
Haar wieg staat in Haarlem,
haar jeugd brengt ze door in
Nieuw-Den Helder, maar haar
thuis vindt Marjolein Barends-
Melchers (47) aan de andere
kant van het Marsdiep. Ze
komt als agente naar het eiland
en vindt in Oudeschild haar
thuis.
'Zo ver kom ik niet weg hoor! In
Nieuw-Den Helder woonden we
dicht bij het strand en de duinen,
op loopafstand van de natuur.
Door de stad gingen we niet vroeg
uit, dat deed je gewoon niet.' Na
de schooltijd in Den Helder kiest
Barends voor een opleiding tot
politieagente in Harlingen. 'Er zat
een briefje in de Tros Kompas om
jezelf aan te melden en dat heb ik
ingestuurd. Dan ga je naar een
test en ik werd goedgekeurd.
Toen ben ik de opleiding inge
gaan, maar het was geen roeping.
Toen ik een jaar later klaar was,
kon ik in Bergen gaan werken of
op Texel. Ik wilde aan de kust
blijven, dat was ik gewend. Ik
wilde niet naar het binnenland, ik
wilde aan zee wonen.'
Ze kiest voor Texel en verhuist in
1982 naar het eiland. Als net
afgestudeerde agente vindt ze
aan de Witte Kruislaan een goed
kosthuis. Van het eiland heeft ze
geen verwachtingen, het nieuwe
werk is al spannend genoeg. 'Ik
voelde me meteen redelijk op
mijn plekje. Alleen aan in uniform
lopen moest ik wennen. Texel
voegde meteen heel goed. De
mentaliteit van Texelaars sprak
me aan. Mensen zijn eerlijk, recht
door zee en draaien niet om din
gen heen. Ik hou niet van geou
wehoer achter iemands rug om.'
De eerste maanden gaat Barends
in de weekenden naar Den Hel
der, maar als het zomerseizoen
aantreedt, blijft ze op het eiland.
Met tijdelijke collega's vermaakt
ze zich prima in het uitgaansle
ven. In augustus 1985 leert ze
kottervisser Dirk Barends kennen.
'Er was een knokpartij geweest
waarbij Dirk (Barends, red) en zijn
neef Kees Rijk betrokken waren.
Toen moesten we ze verhoren op
het bureau en van het een kwam
het ander. Een week of twee later
spraken we elkaar in de kroeg en
zo ging het verder. Het was niet
gerooid bij de baas. Ik moest op
het matje komen, het mocht
eigenlijk niet. Maar hij hield het
niet tegen.' Verdere problemen
tussen werk en privé heeft ze
nooit gehad. 'Mensen waren altijd
heel joviaal tegen me. Texelaars
en ik konden het politiewerk en
privé goed scheiden. En ik was
ook niet zo'n hele strenge agen
te.'
Eind 1986 trouwen Dirk en Marjo
lein en ze laten een huis bouwen
in Oudeschild. Ze voelen zich
meteen thuis in de buurt: 'Dirk
kende iedereen en er woonde
alleen maar kottervissers. De
vrouwen waren thuis en die trok
ken naar elkaar toe. Moeite om
ertussen te komen had ik niet. Ik
hoorde bij Dirk en dat was prima.
Ik voelde me meteen helemaal
thuis, ik hoefde niet meer weg.
Dat had ik meteen toen we in
Oudeschild kwamen wonen.'
Als dochter Cindy geboren wordt,
zegt Barends de politiepet gedag.
Het was haar carrière toch niet.
'Het voegde niet met mijn instel
ling. Ik vind het heel leuk mensen
te helpen, het sociale sprak me
aan. Maar om iemand te bekeu
ren voor een kapot achterlicht,
vind ik helemaal niets.' Barends
blijft thuis om voor haar gezin te
zorgen, dat al snel uitbreiding
krijgt van dochters May-Britt, Lin-
sey en Roxy. Het lijkt pittig met
haar man op zee, maar ze kan
rekenen op hulp waar nodig. 'We
Aangespoeld
Ze zijn niet op het eiland
geboren en getogen,
maar wonen hier al zó
lang dat ze niet meer
van een echte Texelaar
te onderscheiden zijn.
Waar komen ze vandaan
en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons
eiland te vestigen? In de
rubriek aangespoeld dit
keer: Marjolein Barends-
Melchers.
hebben het getroffen met de
buren. Als er iets was, bracht ik
de kinderen weg. Dat ging over
en weer.' Om haar gezin stabiliteit
te geven, kiest ze ervoor niet te
werken. 'Mijn hele dag richtte ik
in naar de kinderen. Het gaf
zoveel rust. Ik was er voor de
kinderen en tijd voor mezelf had
ik niet nodig. Ik had ook oppas
kinderen en hielp op school. Een
hele dag thuis zitten is niets voor
mij. Ik moet iets te doen hebben,
anders word ik gek.'
Als de kinderen ouder zijn, gaat
het kriebelen om weer buitens
huis te werken. 'Het werk op de
TX 10 kwam op het pad en ik zat
al een jaar of tien thuis. Het werk
kon ik combineren met de kinde
ren. De buurvrouw en ik wissel
den het werk af met het oppas
sen op de kinderen. Ik heb elf jaar
op de TX 10 gewerkt, de laatste
vier jaar gecombineerd met werk
in de viswinkel. Komend seizoen
ga ik meer bij de Visspecialist Jaap Klinkers
werken.'
Barends heeft thuis alles op rol- CotTipdSS
letjes lopen en besluit zich aan te
bieden als gastgezin voor vakan- Aflevering 5
tieweken. 'Het maakte mij niet uit -
of ik met vier of met vijf kinderen
naar het strand ga en ik wist dat
er kinderen waren die het niet
leuk hadden. Zo zijn Kim en Sha-
die ook bij ons gekomen, die
waren twee vakanties op Texel.'
Als het met de kinderen in hun
vaste pleeggezin niet goed gaat,
krijgt de familie Barends de vraag
of ze de kinderen tijdelijk willen
opvangen. Ze nemen de kinderen
op en de twee gaan niet meer
weg tot ze volwassen zijn. 'Je
zegt 'ja' of 'nee'. Als we nee zei
den, zouden we ons altijd afvra
gen waar ze terecht zouden
komen. Het scheelde dat Dirk
thuis was, anders kreeg ik wel
heel veel op mijn rug. Maar het is
allemaal prima gegaan, ook met
de meiden.'
Kim en Shadie wonen inmiddels
allebei op zichzelf, toch hebben
ook zij in De Wittstraat hun thuis
gevonden. 'Ze zijn bij ons geko
men om tot rust te komen en dat
doen ze na tien jaar nog steeds.'
Voor Barends wordt het huis in
Oudeschild nog altijd meer een
thuis. 'Het wordt alleen maar ster
ker. Dit is absoluut thuis, het is
echt ons stekje. Dat geeft je een
thuis gevoel. Hier is ons hele
gezin geboren, hier is alles begon
nen. Wat dat betreft ben ik heel
honkvast, ik ga hier niet meer
weg.'
Imme Bakker
Bij haar thuis aan het Pater Wit-
teplein in Den Burg was het vaak
een zoete inval. De op 26 januari
op 94-jarige leeftijd overleden
Goukje Witte stond voor iedereen
klaar, ongeacht zijn achtergrond.
Met haar positieve instelling was
ze een bindende factor in de
Texelse gemeenschap.
Ze groeide op in Den Burg, als doch
ter van timmerman Dirk Witte en
Anna de Kind. Goukje was een stoe
re meid, die in haar vrije tijd op een
motorfiets rondreed. In het oorlogs
jaar 1943 ging ze op zoek naar haar
jongste broer Nico, die in Duitsland
te werk was gesteld. Dwars door
bezet Nederland reisde ze naar Dort
mund. De fabriek waar Nico werkte
was gebombardeerd. Met de hulp
van een pastoor wist Goukje echter
Nico's graf te vinden. Ze legde er
bloemen neer en maakte foto's voor
thuis. Het duurde lang voor ze terug
kon. Zo lang, dat haar moeder dacht
dat Goukje ook was omgekomen.
Met hulp van een beurtschipper luk
te het weer op Texel te komen, waar
de opluchting groot was. Je kon
Goukje wel om een boodschap stu
ren. Na de oorlog runde ze, eerst
samen met haar moeder, een win
keltje aan de Hogerstraat, tegenover
de huidige bioscoop. Veel kinderen
kwamen in die tijd een snoepje bij
haar halen. Na het opdoeken van de
zaak in 1969 kreeg ze meer tijd voor
haar hobby's. Als fervent radio-ama
teur had ze kennissen over de hele
wereld en plakte vele tientallen plak
boeken vol knipsels. Menig liefheb
ber van historie mocht erin grasdui
nen. Texel was haar favoriete
onderwerp. 'Er gaat niets boven mijn
Tesseltje', placht ze te zeggen. Met
haar fotocamera legde ze tal van
situaties vast, van pasgeboren lam
metjes tot de nieuwste gebouwen.
Ondanks haar hoge leeftijd bleef ze
op zichzelf wonen. Tweemaal per
week ging ze met de taxibus naar de
Gollards om er muziek te maken. Ze
was een natuurtalent, dat zichzelf
orgel had leren spelen. Met liedjes
van toen bezorgde ze de oudere
bewoners vele gezellige uurtjes. Zelf
genoot ze ook met volle teugen. 'Ik
ben een blij en tevreden mens', zei
ze vaak. De honderd heeft ze niet
gehaald, zoals ze zelf hoopte. Na
een kort ziekbed werd Goukje Witte
gisteren begraven.
L' '...C-
fhxi-i.sr®co
Vervolgverhaal
Texel
tr de TX 10, waar ze
el plezier gewerkt heeft.
Eén van de jutters op het duin ziet
haar het eerst. 'Ja, het schip, een
coastertje, recht vooruit!' Hij heeft
gelijk. De anderen zien het nu ook. Af
en toe. Soms is ze minutenlang ver
dwenen achter het golvengeweld.
De Compass nadert de branding.
Blijft nu in beeld. Van opvarenden is
nog niets te zien. Het is 07.45 uur.
Het nieuws van de stranding is al
over Texel gegaan. Er staat wel vijftig
man op het duin. De Texelse Rijks
politie is present, de strandvonder
uiteraard en verder allerlei scanner
bezitters die de noodsignalen opge
vangen hebben. SOS, Schip Op
Strand. Het is eb en de coaster
schuurt over de zandbank, ongeveer
honderd meter van het strand. Ze
blijft wat schuiven, komt nu niet
meer dichterbij. Theo Kooiman van
de Koger reddingsploeg gaat aan de
slag. Hij laat de chauffeur van de
truck De Zalm, de grote rubber
motorboot, afladen en klaarleggen.
Vervolgens wordt op het hoogste
duin tegenover het schip het wip
pertoestel geplaatst en stevig veran
kerd. Vanaf hier moet een lijn worden
overgeschoten naar het schip. Daar
aan wordt een broek bevestigd
waarin de opvarenden één voor één
plaats kunnen nemen en vervolgens
naar het strand worden getrokken.
Net een kabelbaan. De opvarenden
van de Compass zijn tevoorschijn
gekomen. De Texelaars tellen vijf
man. De lijn wordt overgeschoten.
Pas na drie pogingen ziet iemand op
het schip kans om een lijn aan boord
te houden en vast te maken aan de
stuurhut. Het schip ligt erg scheef,
bovenzijde richting kust, stuurboord
zijde onder. De golven slaan op de
onderkant van het schip als op een
schild. Een helikopter van de marine
klappert boven het schip. Er hangt
een lijn uit met een broek die heen
en weer zwaait in de harde wind. De
zeelui hebben blijkbaar geen trek in
een tochlje in een extreem soort
zweefmolen, want niemand maakt
aanstalten de lijn te pakken. Met het
wippertoestel is een redder naar het
schip gestuurd. Maar niemand die in
de broek stapt. De portofoon van
Kooiman kraakt. Zijn man op het
schip meldt zich. 'Theo, ze willen niet
in de broek, dan kunnen ze hun spul
len niet meekrijgen.Kooiman analy-
doordat de Compass als buffer fun
geert. De stuurboordzijde hangt
maar een paar meter boven het
wateroppervlak. Hij neemt een
besluit, de mannen worden van
boord gehaald met De Zalm. Hij pakt
de portofoon en roept zijn man op
het schip op. 'Jacob, we komen met
De Zalm, zorg dat de eerste drie
klaar staan, allemaal tegelijk gaat
niet.'Oké Theo, begrepen.Eén van
de opstappers moet de klus klaren.
Hij krijgt instructies en zet koers naar
het scheefhangende schip. De
bemanning van de Compass staat al
klaar. Twee kleine donkere mannen
en een hele lange springen in de
rubberboot. Twee minuten later stap
pen ze met opgeluchte gezichten uit
en waden door het ondiepe water
naar het smalle strookje strand. De
politiemannen vangen hen op. Intus
sen is de opstapper al weer naar het
schip gevaren. De overgebleven
bemanningsleden springen over en
worden even later aan land gezet.
Het zijn een kleine donkerharige man
en een rossige veertiger. De Texelse
redder is nog aan boord gebleven op
een schuivende en krakende coas
ter. Het ziet er niet goed uit voor de
Compass...
Wordt vervolgd.
