TEXELSE 13 COURANT 'Als je met je rug tegen de muur staat, kun je niet verder achteruit' 'Zij plukt aandachtig, blaadje voor blaadje, rood op blauw' Veilige en voordelige opslagruimte bij Finish Box Texel Zwerfvuil verwondt eenzame zeehond VRIJDAG 1 JULI 2011 Alzheimer Café sluit seizoen af In De Buureton aan de Beatrix- laan in Den Burg werd dins dag het laatste Alzheimercafé van het seizoen gehouden. Ter gelegenheid daarvan vertel den acht Texelaars over hun ervaringen met deze ziekte. Er werden bijdragen geleverd door Marianne Witte, Hetty van Dijk, Krista Mirjam Dijkerman, Aris Bremer, Theo Timmer, Sijtze Roedema en mantelzorger Pau la van Tongelen. Allen putten zij uit hun persoonlijke ervaring met enige vorm van dementie. Sommige verhalen waren speci aal voor de gelegenheid geschreven, andere werden al eerder gepubliceerd. Zo las Aris Bremer Grote demente tovenaar uit de bundel De Geest Verwaait (1997) en werd Buurman van Marianne Witte gepubliceerd in literair tijdschrift Het Eiland. Hieronder twee van de in het Alzheimer Café voorgelezen ver halen. De illustratie werd gemaakt tijdens de bewegings- lessen in het Verpleeghuis. Een jaar of tien geleden werd ik getroffen door een zware burn out (als gevolg van posttraumati sche stressstoornis). De behan delend psychiater adviseerde mij om permanent op Texel te gaan wonen, uiteraard indien dat mogelijk was. Omdat wij al een jaar of dertig de trotse eigenaren waren van een stacaravan op Dennenoord, was dat advies enigszins begrijpelijk. 'Want', zo vertelde de arts mij, 'in je huidige woonplaats kom je niet meer ach ter de geraniums vandaan. De cognitieve prikkels daar zijn veel te groot voor jou.' Mijn vrouw vond werk op Texel waardoor het mogelijk werd om hier te gaan wonen. Nog voor wij waren ver huisd, werd ik getroffen door een herseninfarct. De behandelend neuroloog noemde het een 'multi- infarct met een ponsing in de hersenstam'. Het gevolg was een vasculaire dementie, vastgesteld door een psychiater van het DOC- team. Als casemanager kreeg ik Max toegewezen, waar ik na eni ge scepsis toch heel goed mee uit de voeten kon. Een grote excentriek uitziende kerel, met een lange paardenstaart en grote leren boots aan zijn voeten. Aan vankelijk had ik het beeld van een geïnstitutionaliseerde alternatie veling. Al na onze eerste seance werd, als gevolg van met enige regelmaat voorkomende voorin genomenheid, mijn mening gelo genstraft. Max was een man naar mijn hart. Ik had wat aan hem. Jammer. Na enige tijd ging Max mij verlaten en werd mij een andere casemanager toegewe zen. Een vrouw. Oh jee. Dat wilde ik eigenlijk niet. Nou heb ik niets tegen vrouwen, integendeel zelfs, maar om je hele hebben en hou wen te delen met weer een vreemde en dan nog wel een vrouw ook? De wat intiemere onderwerpen konden dan wel eens een barrière vormen voor enige diepgang in de te voeren gesprekken, nietwaar? Maar het geluk is uiteindelijk toch met de dommen. Als nieuwe casemana ger kreeg ik een kei van een vrouw toegewezen. Niet alterna tief of soft, eerder elegant. Haar naam is Els van der Stadt. God zij dank gaf óók deze vrouw mij weer meer zelfvertrouwen en van mijn kant klikte het dan ook direct. Els verzocht mij een soort doel stellingennota te formuleren die ik als leidraad zou kunnen gebrui ken. Uitgangspunt was de kwali teit van leven na een burn-out (ptss), eva, vasculaire dementie en de gevolgen van dit alles. Ik kon bij de pakken neer gaan zit ten, mij zielig voelen en me mee laten voeren op de golven van alle goed bedoelde maar vaak in mijn ogen negatieve en treurige adviezen uit mijn omgeving, óf m'n hakken in het zand zetten en alles in het werk stellen om een positieve drive te bewerkstelli gen. In een andere situatie heeft iemand eens tegen mij gezegd, 'Roedtetoet, als je met je rug tegen de muur staat, kun je niet verder achteruit. Er is dan nog maar één weg en die is vooruit.' Dit is een waarheid als een koe en een uitspraak die ik ook nu weer Ik vroeg mij regelmatig af wat vas culaire dementie nou toch is. Het klinkt namelijk nogal dreigend. Men vertelde mij dat het een soort aderverkalking was, die vooral cognitieve problemen zou kunnen opleveren. Vroeger zij men dan dat je kinds was. U weet wel, die stereotype oude dorpsgek, waar de kinderen bang van waren en die vaak door hen werd gepest. In de doelstellingennota heb ik naast de beoogde doelen ook aangeven wat er voor nodig is, om met de wat kleine beperkingen die ik heb, de doelen te bewerkstelli gen die de kwaliteit van leven op het door mij gewenste niveau hou den. Ook heb ik aangegeven dat ik hierin niet alléén zou slagen. Dat de hulp van Ina, mijn vrouw, onont beerlijk was In mijn visie is er ook een belangrijke rol weggelegd We zitten aan tafel voor het raam. Zij aan het hoofd, haar ogen geslo ten, ik naast haar, met zicht op de tuin. De anderen zijn een eind gaan lopen met de honden. Die, door het dolle heen, naar buiten storm den toen de deur openging. Ik wil de thuis de wacht wel houden. Het is stil tussen ons, saamhorig. Het kan me even niet schelen dat haar eeuwige rode trui die ze dag in dag uit aan heeft, zo vuil is, zo stinkt. Niet dat haar haarvet is, dat ik daar allemaal niets aan mag doen. Dat is de buitenkant, niet meer dan dat. We gaan gewoon naar binnen, doen er het zwijgen toe, laten ons door de stilte inspin nen. Dat je daar toch zo van kunt uitrus ten. Ik kijk van buiten naar binnen, dwaal van de witte rozen in de tuin naar de rode rozen op tafel. Rood op blauw, het tafelkleed is van een heel diepblauw. Ze zijn vanmorgen allemaal open gegaan. Hun lichte geur vermengt zich met de lucht die van m'n moeder afkomt. Lucht die me soms radeloos maakt. Maar vanmiddag niet. Het is goed, zo samen met m'n moeder in de stilte. Een eiland in de tijd. Een eiland in kijkt naar de rozen, vlak voor haar, appels, de kandelaar. Ze kijkt alsof de ruimte. naar wat er verder op tafel staat: alles nieuw is, ze alles keurt, zich een leeg koffiekopje, een paar boe- afvraagt wat de moeite waard is, Nu heeft ze haar ogen weer open, ken, de lamp, de schaal met wat niet. Kijkt naar mij, haar doch- Kent u dat? U heeft de hele zolder vol staan, de schuur puilt uit en de berging moet u ook nodig eens leeg ruimen. Toch bent u niet van plan deze spullen weg te doen, omdat u er nog aan gehecht bent. Of mis schien heeft u ze over een tijdje wel weer nodig. Hier is nu een oplossing voor! Bij Finish Box Texel kunt u uw materialen tijdelijk of voor langere periode opslaan. Het huren van opslagruimte is een bekend begrip in Nederland. Ook Finish Box is al in Amsterdam en Wormerveer gevestigd. Peter Jan Kuip en Willem Houwing zijn nu ook een vestiging in Oudeschild gestart. Bij Finish Box Texel kunt u opslag ruimte huren voor een periode die u zelf bepaalt. Er is geen maximum aan deze periode, wel wordt altijd één maand opzegtermijn gehanteerd. Wanneer u gebruik wilt maken van een box, krijgt u na inschrijving een contract, een toegangspoortkaartje en een slot met drie sleutels voor uw eigen box. U kunt als particulier uw spullen opslaan, maar ook bedrijven kunnen met hun archieven en voor raden bij Finish Box Texel terecht. Makkelijk laden en lossen Finish Box Texel beschikt op dit moment over 62 boxen, maar er wordt nog uitgebreid. In totaal heb ben Kuip en Houwing straks onge veer 120 boxen te verhuren, afhan kelijk van de grootte van de boxen die nog gerealiseerd worden. U kunt met uw auto binnenrijden om op een makkelijke manier uw spullen te laden en lossen. Beneden zijn ruim tes van dertien vierkante meter te huur, groot genoeg voor een redelijk grote huisraad. Bij te weinig ruimte is het altijd mogelijk een extra box te OPSLAGRUIMTE HUREN? Finish Box Texbl SllfSTORAOt huren. Op de bovenverdieping bevin Bij Finish Box Texel ter die zo naar haar zit te kijken. Ik houd mijn adem in, wil zo graag. Dan valt haar blik weer op de rozen. Ernstig, peinzend: er is iets dat haar bezighoudt. Naar mij, weer terug naar de rozen. Wakker is ze en tegelijkertijd ook zo ver weg. Ik voel me onrustig worden. Alsof ik haar stoor, mijn kijken een kijken te veel is. Ik hoor hier niet meer thuis, een indringer in eigen huis. Sta op. 'Ik ga even thee zetten', zeg ik zachtjes tegen haar. Heeft ze me gehoord? Ze laat niets blijken. Ik laat haar alleen, loop naar de keuken. Voel me alleen. Alleen met de potten en de pan nen, de deksels op de pannen. Dan gaat het water zingen. Ik pak de theepot, als een drenkeling de reddingsboei, pak de losse thee, het ei. Boven water komen in klei ne, vertrouwde bewegingen. Water dat nu alleen nog maar wil troos ten, thee wil worden. Een blad, een schotel met een paar koekjes, twee schone koppen, suiker en melk voor haar, de theepot- Ik sta daar maar met het blad in mijn handen, weet niet wat ik zie. Mijn moeder is wakker, druk doen de, maar zonder zich te haasten. De tafel bezaaid, bezaaid met rood. Zij plukt aandachtig, blaadje voor blaadje, rood op blauw. Rustig, in een vloeiende beweging, vanzelf sprekend. Weldadig bijna. Ik vang de schreeuw op eer die zich in me een weg naar buiten kan banen. Lippen stijf. Een zoutpilaar die alleen nog maar kan kijken, sprakeloos toekijkt. Nog drie rozen te gaan. Blaadje voor blaadje. Tot het hart overblijft. Naakt. Open. Kaal. Geen bottel en geen geur. 'Wat doe je?' vraag ik zachtjes als ik weer kan bewegen, de thee op tafel heb gezet. Ze kijkt me aan, glimlacht, geeft geen antwoord. Haar vingers gaan onverdroten door. Rood, rood op blauw. Helderder dan bloed. Ik wacht totdat de laatste roos ter ziele gaat. Tien stelen in een vaas. Bladgroen, een kaal hoofdje, hart dat openligt. Kleurloos, op een stervormig, klein wit randje na. De tafel is een blau we zee met rode golven. Tien harten heeft zij opengelegd Of vindt ze dit gewoon veel mooi er? Het werk zit er op. Ze is tevreden nu, ik kan het voe len. De schreeuw in mij is weggestor ven. Het is weer stil tussen ons. Stilte die ons weer bij elkaar brengt, inspint. We kijken elkaar aan, knikken elkaar toe. 'Een kopje thee?' Ja, ze wil graag een kopje thee. Krista Mirjam Dijkerman voor het DOC-team en regelmati ge fysiotherapie van Bernard Wolff. Deze omstreden therapeut heeft een louterende uitwerking, zowel fysiek als mentaal. De groot ste bijdrage moet echter van jezelf komen. Je moet willen, doorzetten en uitgestoken handen durven aannemen. Zeker ook de handen van mensen die niet tot je directe omgeving behoren. Mijn eigen bij drage was bijvoorbeeld het kopen van een paard en een concours wagentje. Dit tegen alle (goedbe doelde) adviezen in. Ook heb ik een computer gekocht en van uit het niets mij zelf geleerd de door mij geschoten foto's te manipule ren. Zo maak ik ook mijn eigen wens-, verjaardags-, en condolé ancekaarten. De bijdrage van mijn vrouw lag erin dat zij met mij mee dacht en uiteindelijk mijn gezeur om een paard en computer te kopen honoreerde. De bijdragen van anderen beston den uit het beleren van het paard en het mij met goed gevolg leren mennen. Hoe dat mogelijk was, begrijp ik zelf nog steeds niet. In die tijd stond ik stijf van tranquilli zers, antidepressiva en andere medicinale troep. Maar misschien ging het juist daarom wél goed. Ogen dicht en gas op de plank. In dit verband heb ik veel te danken aan Hans Boom, Jocelyn Kikkert, Frank van Lare en Menvereniging Wad Duin, die mij op bijzonder plezierige en vriendschappelijke wijze in hun gelederen hebben opgenomen. Ik was altijd een ietwat introverte, verlegen man, die té veel tijd besteedde aan zijn werk en klan ten. Mijn karakter is veranderd, zegt mijn vrouw. Zij geeft de schuld aan het infarct, ik geloof dat maar ten dele. Ik had vijftien jaar lang een drukke, stressvolle baan met een tachtigurige werkweek. Nu is dat niet meer zo. Langzaam heb ik leren ontspannen, waarbij het wonen op Texel, de prachtige natuur en de al genoemde organi saties en mensen van cruciaal belang zijn geweest. Als ik 's mor gens opsta denk ik vaak gelukza lig: geen stress van klanten, geen personele of technische proble men. Ik hoef vandaag weer niets, maar mag alles. Nou ja, bijna alles, elke dag is weer een feestje. Als ik 's morgens op mijn scoot- mobiel naar mijn geiten ga, denk ik met regelmaat: wat ben ik toch een rijk mens. Ik voel me als god in Frankrijk. Waar vind je dit? Ook dit kan een verandering in je karakter teweeg brengen. Ja, ik ben veranderd. Ben extravert en maak van mijn hart geen moord kuil, ben vaak erg joviaal - soms tegen het manische aan - óf zou ik soms al kinds zijn? Mocht dat zo zijn, laat me dan maar, want op deze manier heb ik geen moeite met mijn leven nü, integendeel. Mijn vriend Klaas heeft Alzheimer. Als we bij elkaar zijn lachen we, net als vroeger, heel veel. Alleen Klaas' lach verstilt. Hij kijkt dan uitdrukkingsloos in de verte, zich waarschijnlijk afvragend waarom hij heeft gelachen. Als Klaas weer weg is denk ik: carpe diem, pluk de dag en geniet, want morgen is het winter en valt er niets meer te plukken. Sijtze Roedema den zich boxen van diverse formaten, len veilig opgeslagen. Zo zijn er acht n bankstel zelfs van één kubieke tien vierkante meter. Er is ale goederenlift aanwezig uw spullen naar boven lift is groot genoeg voor mum van duizend kilo. Heeft u alleen behoefte aan opslag voor uw zomer- of winterhanden? Ook dat bij Finish Box Texel. Er is e rek waar u de banden kunt opslaan, zodat ze thuis niet in de weg OPSLAGRUIMTE HUREN? Finish Box Tbxbl bewakingscamera's waarvan de beel den bewaard blijven, zodat bij onre gelmatigheden teruggekeken kan De worden. Ook zijn er vluchttrappen in geval van brand en bij calamiteiten krijgen beheerders Houwing en Kuip een seintje op hun mobiele telefoon. U amer- vindt Finish Box Texel op Vliegwiel 21 •gelijk op het bedrijventerrein in Oudeschild. speciaal Voor meer informatie kunt u bellen naar 06-13557759 of kijken op de website www.finishbox.nl. Hier kunt u met de ruimteplanner zelf berekenen hoeveel ruimte u nodig heeft. www.fimshbOKtexel.nl altijd voordelige tarieven optimaal beveiligd door verwarmde ruimte vorstvrij en droog goed bereikbaar 7 dagen per week en 17 uur per dag toegankelijk schoon opgeleverd bij aanvang huur efficiënt van opzet dier weer opduiken, dan zal Eco- mare een nieuwe vangactie onder nemen en bekijken hoe de zeehond het beste kan worden geholpen. Doordat zeehonden een centime ters dikke speklaag hebben, kun nen ze moeilijk met een verdo vingspijl worden verdoofd. Bovendien zou het dier kunnen verdrinken als het wel zou lukken. Het zwerfvuil heeft de nek van de zeehond dusdanig beschadigd, dat het onzeker is of het dier hier van nog kan herstellen. In overleg met de dierenarts en politie wordt mogelijk het besluit genomen het dier uit zijn lijden te verlossen. De benodigde ontheffing hiervoor heeft Ecomare inmiddels van het Ministerie van ELI verkregen. 'Al met al is het dier een schrijnend voorbeeld van het leed dat zwerf afval kan veroorzaken', aldus Eco mare. De zwaargewonde liet zich voorlopig nog niet vangen. Een voor de kust zwemmende zeehond, die zwaargewond is door zwerfvuil, houdt deze week de gemoederen flink bezig. Maandag kwam de eerste melding bij Ecomare binnen, waarna dier- verzorger Salko de Wolf op het strand nabij paal 10 een volwassen grijze zeehond met een diepe nek- wond aantrof. Er werd een eerste poging gedaan om het dier te van gen, maar hij bleek te sterk en vluchtte de zee in. Daarna zwom het dier in ieder geval tot dinsdag morgen voor de kust heen en weer. Dat leidde tot veel ongeruste tele foontjes naar Ecomare. Uit foto's en waarnemingen van strandgan- gers bleek dat er een diep inge groeid stuk zwerfvuil om zijn nek zit. Het lijkt op een plastic band, waar het dier al heel lang mee rond moet zwemmen. Na dinsdag kwamen er geen mel dingen meer binnen. Mocht het

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2011 | | pagina 13