TEXELSE 13 COURANT
'Als je met je rug tegen de muur staat, kun je niet verder achteruit'
'Zij plukt aandachtig, blaadje voor blaadje, rood op blauw'
Veilige en voordelige opslagruimte bij Finish Box Texel
Zwerfvuil verwondt eenzame zeehond
VRIJDAG 1 JULI 2011
Alzheimer Café
sluit seizoen af
In De Buureton aan de Beatrix-
laan in Den Burg werd dins
dag het laatste Alzheimercafé
van het seizoen gehouden. Ter
gelegenheid daarvan vertel
den acht Texelaars over hun
ervaringen met deze ziekte.
Er werden bijdragen geleverd
door Marianne Witte, Hetty van
Dijk, Krista Mirjam Dijkerman,
Aris Bremer, Theo Timmer, Sijtze
Roedema en mantelzorger Pau
la van Tongelen. Allen putten zij
uit hun persoonlijke ervaring
met enige vorm van dementie.
Sommige verhalen waren speci
aal voor de gelegenheid
geschreven, andere werden al
eerder gepubliceerd. Zo las Aris
Bremer Grote demente tovenaar
uit de bundel De Geest Verwaait
(1997) en werd Buurman van
Marianne Witte gepubliceerd in
literair tijdschrift Het Eiland.
Hieronder twee van de in het
Alzheimer Café voorgelezen ver
halen. De illustratie werd
gemaakt tijdens de bewegings-
lessen in het Verpleeghuis.
Een jaar of tien geleden werd ik
getroffen door een zware burn
out (als gevolg van posttraumati
sche stressstoornis). De behan
delend psychiater adviseerde mij
om permanent op Texel te gaan
wonen, uiteraard indien dat
mogelijk was. Omdat wij al een
jaar of dertig de trotse eigenaren
waren van een stacaravan op
Dennenoord, was dat advies
enigszins begrijpelijk. 'Want', zo
vertelde de arts mij, 'in je huidige
woonplaats kom je niet meer ach
ter de geraniums vandaan. De
cognitieve prikkels daar zijn veel
te groot voor jou.' Mijn vrouw
vond werk op Texel waardoor het
mogelijk werd om hier te gaan
wonen. Nog voor wij waren ver
huisd, werd ik getroffen door een
herseninfarct. De behandelend
neuroloog noemde het een 'multi-
infarct met een ponsing in de
hersenstam'. Het gevolg was een
vasculaire dementie, vastgesteld
door een psychiater van het DOC-
team. Als casemanager kreeg ik
Max toegewezen, waar ik na eni
ge scepsis toch heel goed mee
uit de voeten kon. Een grote
excentriek uitziende kerel, met
een lange paardenstaart en grote
leren boots aan zijn voeten. Aan
vankelijk had ik het beeld van een
geïnstitutionaliseerde alternatie
veling. Al na onze eerste seance
werd, als gevolg van met enige
regelmaat voorkomende voorin
genomenheid, mijn mening gelo
genstraft. Max was een man naar
mijn hart. Ik had wat aan hem.
Jammer. Na enige tijd ging Max
mij verlaten en werd mij een
andere casemanager toegewe
zen. Een vrouw. Oh jee. Dat wilde
ik eigenlijk niet. Nou heb ik niets
tegen vrouwen, integendeel zelfs,
maar om je hele hebben en hou
wen te delen met weer een
vreemde en dan nog wel een
vrouw ook? De wat intiemere
onderwerpen konden dan wel
eens een barrière vormen voor
enige diepgang in de te voeren
gesprekken, nietwaar? Maar het
geluk is uiteindelijk toch met de
dommen. Als nieuwe casemana
ger kreeg ik een kei van een
vrouw toegewezen. Niet alterna
tief of soft, eerder elegant. Haar
naam is Els van der Stadt. God zij
dank gaf óók deze vrouw mij
weer meer zelfvertrouwen en van
mijn kant klikte het dan ook direct.
Els verzocht mij een soort doel
stellingennota te formuleren die ik
als leidraad zou kunnen gebrui
ken. Uitgangspunt was de kwali
teit van leven na een burn-out
(ptss), eva, vasculaire dementie
en de gevolgen van dit alles. Ik
kon bij de pakken neer gaan zit
ten, mij zielig voelen en me mee
laten voeren op de golven van
alle goed bedoelde maar vaak in
mijn ogen negatieve en treurige
adviezen uit mijn omgeving, óf
m'n hakken in het zand zetten en
alles in het werk stellen om een
positieve drive te bewerkstelli
gen. In een andere situatie heeft
iemand eens tegen mij gezegd,
'Roedtetoet, als je met je rug
tegen de muur staat, kun je niet
verder achteruit. Er is dan nog
maar één weg en die is vooruit.'
Dit is een waarheid als een koe en
een uitspraak die ik ook nu weer
Ik vroeg mij regelmatig af wat vas
culaire dementie nou toch is. Het
klinkt namelijk nogal dreigend.
Men vertelde mij dat het een soort
aderverkalking was, die vooral
cognitieve problemen zou kunnen
opleveren. Vroeger zij men dan
dat je kinds was. U weet wel, die
stereotype oude dorpsgek, waar
de kinderen bang van waren en
die vaak door hen werd gepest.
In de doelstellingennota heb ik
naast de beoogde doelen ook
aangeven wat er voor nodig is, om
met de wat kleine beperkingen die
ik heb, de doelen te bewerkstelli
gen die de kwaliteit van leven op
het door mij gewenste niveau hou
den. Ook heb ik aangegeven dat
ik hierin niet alléén zou slagen. Dat
de hulp van Ina, mijn vrouw, onont
beerlijk was In mijn visie is er ook
een belangrijke rol weggelegd
We zitten aan tafel voor het raam.
Zij aan het hoofd, haar ogen geslo
ten, ik naast haar, met zicht op de
tuin. De anderen zijn een eind gaan
lopen met de honden. Die, door
het dolle heen, naar buiten storm
den toen de deur openging. Ik wil
de thuis de wacht wel houden.
Het is stil tussen ons, saamhorig.
Het kan me even niet schelen dat
haar eeuwige rode trui die ze dag
in dag uit aan heeft, zo vuil is, zo
stinkt. Niet dat haar haarvet is, dat
ik daar allemaal niets aan mag
doen. Dat is de buitenkant, niet
meer dan dat. We gaan gewoon
naar binnen, doen er het zwijgen
toe, laten ons door de stilte inspin
nen.
Dat je daar toch zo van kunt uitrus
ten. Ik kijk van buiten naar binnen,
dwaal van de witte rozen in de tuin
naar de rode rozen op tafel. Rood
op blauw, het tafelkleed is van een
heel diepblauw. Ze zijn vanmorgen
allemaal open gegaan. Hun lichte
geur vermengt zich met de lucht
die van m'n moeder afkomt. Lucht
die me soms radeloos maakt. Maar
vanmiddag niet. Het is goed, zo
samen met m'n moeder in de stilte.
Een eiland in de tijd. Een eiland in kijkt naar de rozen, vlak voor haar, appels, de kandelaar. Ze kijkt alsof
de ruimte. naar wat er verder op tafel staat: alles nieuw is, ze alles keurt, zich
een leeg koffiekopje, een paar boe- afvraagt wat de moeite waard is,
Nu heeft ze haar ogen weer open, ken, de lamp, de schaal met wat niet. Kijkt naar mij, haar doch-
Kent u dat? U heeft de hele zolder
vol staan, de schuur puilt uit en de
berging moet u ook nodig eens leeg
ruimen. Toch bent u niet van plan
deze spullen weg te doen, omdat u
er nog aan gehecht bent. Of mis
schien heeft u ze over een tijdje wel
weer nodig. Hier is nu een oplossing
voor! Bij Finish Box Texel kunt u uw
materialen tijdelijk of voor langere
periode opslaan.
Het huren van opslagruimte is een
bekend begrip in Nederland. Ook
Finish Box is al in Amsterdam en
Wormerveer gevestigd. Peter Jan
Kuip en Willem Houwing zijn nu ook
een vestiging in Oudeschild gestart.
Bij Finish Box Texel kunt u opslag
ruimte huren voor een periode die
u zelf bepaalt. Er is geen maximum
aan deze periode, wel wordt altijd
één maand opzegtermijn gehanteerd.
Wanneer u gebruik wilt maken van
een box, krijgt u na inschrijving een
contract, een toegangspoortkaartje
en een slot met drie sleutels voor uw
eigen box. U kunt als particulier uw
spullen opslaan, maar ook bedrijven
kunnen met hun archieven en voor
raden bij Finish Box Texel terecht.
Makkelijk laden en lossen
Finish Box Texel beschikt op dit
moment over 62 boxen, maar er
wordt nog uitgebreid. In totaal heb
ben Kuip en Houwing straks onge
veer 120 boxen te verhuren, afhan
kelijk van de grootte van de boxen
die nog gerealiseerd worden. U kunt
met uw auto binnenrijden om op
een makkelijke manier uw spullen te
laden en lossen. Beneden zijn ruim
tes van dertien vierkante meter te
huur, groot genoeg voor een redelijk
grote huisraad. Bij te weinig ruimte
is het altijd mogelijk een extra box te
OPSLAGRUIMTE HUREN?
Finish Box Texbl
SllfSTORAOt
huren. Op de bovenverdieping bevin
Bij Finish Box Texel
ter die zo naar haar zit te kijken. Ik
houd mijn adem in, wil zo graag.
Dan valt haar blik weer op de
rozen. Ernstig, peinzend: er is iets
dat haar bezighoudt. Naar mij,
weer terug naar de rozen. Wakker
is ze en tegelijkertijd ook zo ver
weg. Ik voel me onrustig worden.
Alsof ik haar stoor, mijn kijken een
kijken te veel is. Ik hoor hier niet
meer thuis, een indringer in eigen
huis.
Sta op.
'Ik ga even thee zetten', zeg ik
zachtjes tegen haar.
Heeft ze me gehoord? Ze laat niets
blijken. Ik laat haar alleen, loop
naar de keuken. Voel me alleen.
Alleen met de potten en de pan
nen, de deksels op de pannen.
Dan gaat het water zingen. Ik pak
de theepot, als een drenkeling de
reddingsboei, pak de losse thee,
het ei. Boven water komen in klei
ne, vertrouwde bewegingen. Water
dat nu alleen nog maar wil troos
ten, thee wil worden. Een blad, een
schotel met een paar koekjes, twee
schone koppen, suiker en melk
voor haar, de theepot-
Ik sta daar maar met het blad in
mijn handen, weet niet wat ik zie.
Mijn moeder is wakker, druk doen
de, maar zonder zich te haasten.
De tafel bezaaid, bezaaid met
rood.
Zij plukt aandachtig, blaadje voor
blaadje, rood op blauw. Rustig, in
een vloeiende beweging, vanzelf
sprekend. Weldadig bijna.
Ik vang de schreeuw op eer die
zich in me een weg naar buiten kan
banen. Lippen stijf. Een zoutpilaar
die alleen nog maar kan kijken,
sprakeloos toekijkt.
Nog drie rozen te gaan.
Blaadje voor blaadje. Tot het hart
overblijft. Naakt. Open. Kaal. Geen
bottel en geen geur.
'Wat doe je?' vraag ik zachtjes als
ik weer kan bewegen, de thee op
tafel heb gezet.
Ze kijkt me aan, glimlacht, geeft
geen antwoord.
Haar vingers gaan onverdroten
door.
Rood, rood op blauw.
Helderder dan bloed.
Ik wacht totdat de laatste roos ter
ziele gaat.
Tien stelen in een vaas. Bladgroen,
een kaal hoofdje, hart dat openligt.
Kleurloos, op een stervormig, klein
wit randje na. De tafel is een blau
we zee met rode golven.
Tien harten heeft zij opengelegd
Of vindt ze dit gewoon veel mooi
er?
Het werk zit er op.
Ze is tevreden nu, ik kan het voe
len.
De schreeuw in mij is weggestor
ven. Het is weer stil tussen ons.
Stilte die ons weer bij elkaar brengt,
inspint.
We kijken elkaar aan, knikken
elkaar toe.
'Een kopje thee?'
Ja, ze wil graag een kopje thee.
Krista Mirjam Dijkerman
voor het DOC-team en regelmati
ge fysiotherapie van Bernard
Wolff. Deze omstreden therapeut
heeft een louterende uitwerking,
zowel fysiek als mentaal. De groot
ste bijdrage moet echter van jezelf
komen. Je moet willen, doorzetten
en uitgestoken handen durven
aannemen. Zeker ook de handen
van mensen die niet tot je directe
omgeving behoren. Mijn eigen bij
drage was bijvoorbeeld het kopen
van een paard en een concours
wagentje. Dit tegen alle (goedbe
doelde) adviezen in. Ook heb ik
een computer gekocht en van uit
het niets mij zelf geleerd de door
mij geschoten foto's te manipule
ren. Zo maak ik ook mijn eigen
wens-, verjaardags-, en condolé
ancekaarten. De bijdrage van mijn
vrouw lag erin dat zij met mij mee
dacht en uiteindelijk mijn gezeur
om een paard en computer te
kopen honoreerde.
De bijdragen van anderen beston
den uit het beleren van het paard
en het mij met goed gevolg leren
mennen. Hoe dat mogelijk was,
begrijp ik zelf nog steeds niet. In
die tijd stond ik stijf van tranquilli
zers, antidepressiva en andere
medicinale troep. Maar misschien
ging het juist daarom wél goed.
Ogen dicht en gas op de plank. In
dit verband heb ik veel te danken
aan Hans Boom, Jocelyn Kikkert,
Frank van Lare en Menvereniging
Wad Duin, die mij op bijzonder
plezierige en vriendschappelijke
wijze in hun gelederen hebben
opgenomen.
Ik was altijd een ietwat introverte,
verlegen man, die té veel tijd
besteedde aan zijn werk en klan
ten. Mijn karakter is veranderd,
zegt mijn vrouw. Zij geeft de schuld
aan het infarct, ik geloof dat maar
ten dele. Ik had vijftien jaar lang
een drukke, stressvolle baan met
een tachtigurige werkweek. Nu is
dat niet meer zo. Langzaam heb ik
leren ontspannen, waarbij het
wonen op Texel, de prachtige
natuur en de al genoemde organi
saties en mensen van cruciaal
belang zijn geweest. Als ik 's mor
gens opsta denk ik vaak gelukza
lig: geen stress van klanten, geen
personele of technische proble
men. Ik hoef vandaag weer niets,
maar mag alles. Nou ja, bijna
alles, elke dag is weer een feestje.
Als ik 's morgens op mijn scoot-
mobiel naar mijn geiten ga, denk
ik met regelmaat: wat ben ik toch
een rijk mens. Ik voel me als god
in Frankrijk. Waar vind je dit? Ook
dit kan een verandering in je
karakter teweeg brengen. Ja, ik
ben veranderd. Ben extravert en
maak van mijn hart geen moord
kuil, ben vaak erg joviaal - soms
tegen het manische aan - óf zou ik
soms al kinds zijn? Mocht dat zo
zijn, laat me dan maar, want op
deze manier heb ik geen moeite
met mijn leven nü, integendeel.
Mijn vriend Klaas heeft Alzheimer.
Als we bij elkaar zijn lachen we,
net als vroeger, heel veel. Alleen
Klaas' lach verstilt. Hij kijkt dan
uitdrukkingsloos in de verte, zich
waarschijnlijk afvragend waarom
hij heeft gelachen. Als Klaas weer
weg is denk ik: carpe diem, pluk
de dag en geniet, want morgen is
het winter en valt er niets meer te
plukken.
Sijtze Roedema
den zich boxen van diverse formaten, len veilig opgeslagen. Zo zijn er acht
n bankstel
zelfs van één kubieke
tien vierkante meter. Er is
ale goederenlift aanwezig
uw spullen naar boven
lift is groot genoeg voor
mum van duizend kilo. Heeft u alleen
behoefte aan opslag voor uw zomer-
of winterhanden? Ook dat
bij Finish Box Texel. Er is e
rek waar u de banden kunt opslaan,
zodat ze thuis niet in de weg
OPSLAGRUIMTE HUREN?
Finish Box Tbxbl
bewakingscamera's waarvan de beel
den bewaard blijven, zodat bij onre
gelmatigheden teruggekeken kan
De worden. Ook zijn er vluchttrappen
in geval van brand en bij calamiteiten
krijgen beheerders Houwing en Kuip
een seintje op hun mobiele telefoon. U
amer- vindt Finish Box Texel op Vliegwiel 21
•gelijk op het bedrijventerrein in Oudeschild.
speciaal Voor meer informatie kunt u bellen
naar 06-13557759 of kijken op de
website www.finishbox.nl. Hier kunt u
met de ruimteplanner zelf berekenen
hoeveel ruimte u nodig heeft.
www.fimshbOKtexel.nl
altijd voordelige tarieven
optimaal beveiligd
door verwarmde ruimte vorstvrij en droog
goed bereikbaar
7 dagen per week en 17 uur per dag toegankelijk
schoon opgeleverd bij aanvang huur
efficiënt van opzet
dier weer opduiken, dan zal Eco-
mare een nieuwe vangactie onder
nemen en bekijken hoe de zeehond
het beste kan worden geholpen.
Doordat zeehonden een centime
ters dikke speklaag hebben, kun
nen ze moeilijk met een verdo
vingspijl worden verdoofd.
Bovendien zou het dier kunnen
verdrinken als het wel zou lukken.
Het zwerfvuil heeft de nek van de
zeehond dusdanig beschadigd,
dat het onzeker is of het dier hier
van nog kan herstellen. In overleg
met de dierenarts en politie wordt
mogelijk het besluit genomen het
dier uit zijn lijden te verlossen. De
benodigde ontheffing hiervoor
heeft Ecomare inmiddels van het
Ministerie van ELI verkregen. 'Al
met al is het dier een schrijnend
voorbeeld van het leed dat zwerf
afval kan veroorzaken', aldus Eco
mare.
De zwaargewonde liet zich voorlopig nog niet vangen.
Een voor de kust zwemmende
zeehond, die zwaargewond is
door zwerfvuil, houdt deze week
de gemoederen flink bezig.
Maandag kwam de eerste melding
bij Ecomare binnen, waarna dier-
verzorger Salko de Wolf op het
strand nabij paal 10 een volwassen
grijze zeehond met een diepe nek-
wond aantrof. Er werd een eerste
poging gedaan om het dier te van
gen, maar hij bleek te sterk en
vluchtte de zee in. Daarna zwom
het dier in ieder geval tot dinsdag
morgen voor de kust heen en weer.
Dat leidde tot veel ongeruste tele
foontjes naar Ecomare. Uit foto's
en waarnemingen van strandgan-
gers bleek dat er een diep inge
groeid stuk zwerfvuil om zijn nek
zit. Het lijkt op een plastic band,
waar het dier al heel lang mee rond
moet zwemmen.
Na dinsdag kwamen er geen mel
dingen meer binnen. Mocht het