'Als een kind zo blij als we de boot op mogen'
Lydia Beaumont (91) is al
63 jaar trouwe Texelganger
Spanning rond intocht Sinterklaas
TEXELSE 6 COURANT
Aankomst in Oudeschild
gaat wel 'gewoon' door
Politiecontrole op Jozefschool
VRIJDAG 28 OKTOBER 2011
beginjaren die de revue passeren,
zijn pension Opduin en zomerhuis
jes met namen als Corlea (bij Bosch
en Zee) en Zonnebloem en Brem,
aan de Ruyslaan in De Koog. Toen
bezit bij het NS-station in Den Hel
der een reguutje was vereist en dat
daarna in optocht naar de boot
werd gereden, waarbij vader en
moeder in de Snoek als bezemwa-
het gezin steeds groter werd, zagen gen fungeerden. 'Ook de kleintjes
de Beaumonts zich gedwongen moesten fietsen. Maar op het
ruimere accommodatie te zoeken, eiland stond soms zoveel wind, dat
Die werd gevonden in een scha- ze niet vooruit kwamen. Als het
penboet van de familie Vrijdag-
Keijser van huize Sonnevanck. De
voorzieningen waren er minimaal.
De gasten hadden één kraan met
koud water tot hun beschikking,
geen elektriciteit, hun behoeften
moesten ze aanvankelijk doen op
een ouderwetse poepdoos en
geslapen werd in het hooivak,
echt niet meer ging, mochten ze
met de auto mee.'
Mevrouw Beaumont en de kinde
ren brachten ieder jaar de hele
maand augustus door op het
eiland. Haar man had niet zo veel
dagen vrij en kwam af en toe een
weekend over. Om zijn gezin ervan
alleen bereikbaar via een smalle op de hoogte te brengen als het
houten ladder. 'Eigenlijk was het weer zover was, stuurde hij een
niks, maar wij vonden het fantas- telegram. 'Het is een keer gebeurd
tisch. Het stond middenin het land,
waar de prachtigste bloemen bloei-
dat wij van niets wisten en de hele
dag weg waren. Hij had ondertus-
den. Als je het deurtje boven open sen zijn telegram gestuurd, was op
deed, kon je kilometers ir
kijken.'
De vakanties die er meer dan tien
jaar werden gevierd, staan niet
alleen op hun netvlies gebrand, als
de dames even hun best doen
kunnen ze zich nog herinneren hoe
boet hoorden. 'Vrienden en vrien
dinnen gingen mee, alles kon. God,
wat hebben we daar gespeeld...
Het was een supertijd.' Tot hun
zijn boosheid niet verborg.'Hij ging mond, de stad waar ze nu nog spijt constateren ze dat de omge-
tekeer: hoe haalt u het in uw hoofd steeds woont. Samen kregen ze ving in de loop der jaren onherken-
om op vakantie te gaan terwijl u acht kinderen,
zeven maanden zwanger bent. Hij
riep ook mijn moeder, die erbij was,
ter verantwoording. Die bleef heel
de trein gestapt, met de boot over
gekomen en naar het huisje geko
men, waar hij niemand aantrof. Op
een gegeven moment werd er
geklopt en stond de postbode voor
de deur. Toen heeft hij zijn eigen
telegram aangepakt.'
Hoewel het artsengezin meer te
het er rook en welke geluiden bij de besteden zal hebben dan de
Mevrouw Lydia Beaumont en dochters Mariëtte (links) en Els zijn nog altijd verknocht aan het eiland.
Haar oudste zoon vierde zijn
tweede verjaardag op Texel. Hij
is nu 65 en zelfs is ze inmiddels
ook alweer 91. In al die jaren
kwam ze vrijwel jaarlijks naar
het eiland en wat mevrouw Lydia
baar is veranderd. 'In de boet zit nu
gemiddelde badgast, werd geen
duur vertier gezocht. 'We speelden
spelletjes en lazen boeken, wan
delden naar de Fonteinsnol en
deden mee aan de lampionnenop-
tocht die 's zomers bij het voetbal
veld in De Koog van start ging. Op
Op een idee gebracht door Gronin- Sonnevanck is een parkeerterrein
ger kennissen die ieder jaar vakan- vol auto's. Mensen kunnen kenne-
de Kotex en de prachtige tuin van zondag gingen we naar de kerk en
maandag we naar de markt. Bij de
Beaumont betreft, komt daar rustig en zei alleen maan nou ja, ze tie op Vlieland of Ameland vierden,
voorlopig geen einde aan. 'Het is
hier gewoon fantastisch. We zijn
er nu een week en de volgende
vakantie, in mei, hebben we
alweer geboekt.'
is er nu eenmaal. Later zijn we heel
goed bevriend geraakt met dokter
Schalkwijk. Hij is
bij ons thuis in Hel
mond geweest. Hij
belde ook een
Herinneringen buitelen over elkaar keer: zeg, kom 's
heen, wanneer ze over haar gelief
de Texel vertelt. Het noemen van
de ene naam lokt die van de ande
re uit. Hoewel ze het wel eens over heeft mijn man
Wuis heeft waar ze Schuijl bedoelt toen gedaan.'
(ze heeft een grote schare vrienden
en kennissen op het eiland opge- Mevrouw Beaumont werd op 20 eiland te gaan. 'Ik heb de VW op vinden we het zonde dat ze het
bouwd), is haar geheugen nog uit- augustus 1920 geboren in Schijn- Texel aangeschreven, waarna ik te hebben gedaan. We werden er
stekend en weet ze de meeste
gebeurtenissen haarfijn te duiden.
En als ze er eens een keer niet
melkboer in Den Burg haalden we
lijk niet meer op de fiets. Een paar liters melk en kilo's kaas in grote
naar Maastricht,
dan kun je me
rondleiden. Dat
kaarsen? De fabriek waar die wer
den en worden gemaakt, is door
helemaal uitkomt, dan zijn daar mijn vader opgericht.' Als jonge
altijd nog dochters Els en Mariëtte, vrouw werkte ze een tijd als ver
die net zo verknocht aan het eiland pleegster in het Onze Lieve Vrouwe
zijn en haar graag te hulp schie- Gasthuis in Amsterdam. Ze ont- anders wilden, zijn we een keer geschiedde echter voornamelijk
moette er haar latere man. 'Pierre naar de Belgische kust gegaan en
Pieter, op het eiland werd geboren.
Tot ontsteltenis van de assisteren
de huisarts, dokter Schalkwijk, die
Beaumont uit Mestreech', imiteert later ook naar Bretagne. Maar toen
ze het dialect van de streek waar
hij vandaan kwam. Toen ze elkaar
leerden kennen, was hij internist, veranderd.'
besloot het echtpaar - met toen jaar geleden hebben we er nog kratten. Met mijn man ging ik soms
nog één kind - ook eens naar een eens rondgekeken. Maar achteraf dansen in De Lindeboom. En op
zijn verjaardag
gingen we altijd
naar de vuurto
ren.' Dochter Els
wordt nog enthou
siast bij de herin
nering aan het
spelen in de bran
ding bij het Koger-
strand. 'Ik ben
nog bijna een keer
verdronken. Ik zag de grote kinde
ren op de zandbank spelen en wil
de er ook heen. Maar ik was veel te
klein en kreeg steeds de golven
water over me heen. En niemand
had me in de gaten.' Angstig is ze
er niet door geworden. 'Ik vind de
golven nog steeds geweldig. Wind
stil weer en vlak water, daar vind ik
niets aan.'
De kinderen bleven lang meegaan.
Al wat ouder gingen de jongens
i Brabant. 'Kent u de Bolsins- horen kreeg dat er nog plaats was
in huize Lyda in de Kogerstraat.
Het werd een heel fijne vakantie.'
Het bleek de eerste van een lange,
helemaal treurig van', vertellen de
dochters.
Zelf hadden de Beaumonts wel
een auto, het type Citroën dat in de
lange serie. 'Toen de kinderen wat volksmond de Snoek werd
ouder werden en wel eens iets genoemd. Vervoer op het eiland
per fiets of te voet. Net als de
meeste andere bagage, verpakt in
Later werd hij geneesheer-direc
teur van het ziekenhuis in Hei
zij hun eigen weg gingen, werd het twee hutkoffers, werden de fietsen
weer Texel en dat is nooit meer van Helmond naar Texel (en terug)
getransporteerd door Van Gend en
Ze verbleven op meerdere plaat- Loos. Ze herinneren zich dat voor
sen op het eiland. Namen uit de het in ontvangst nemen van hun
pierensteken en vissen. Ook werd
soms een bezoek aan de popboer
derij Sarasani gebracht. Ongerust
of hun kroost zich er wel zou gedra
gen, namen mevrouw Beaumont
en haar man er eens een kijkje.
Nóg voelt ze de gêne toen ze
meende haar dochter te zien, in
innige omstrengeling met een jon
geman, en ze haar luidkeels ter
verantwoording riep. Het bleek een
heel ander meisje.
Ook nadat de kinderen hun eigen
weg kozen, bleef het echtpaar naar
Texel komen. In plaats van een
schapenboet of een eenvoudig
pension, kozen ze jarenlang voor
hotel Tatenhove. Ze vierden er in
1985 hun 40-jarige huwelijksfeest
en wederom was het hele gezin
erbij. Toen Pierre Beaumont in
1998 overleed, lag er een bloem
stuk met de tekst 'Een laatste
groet van Texel' van de familie
Schuijl van Tatenhove op zijn kist.
Zijn dood bracht natuurlijk veel
verdriet, maar betekende niet het
einde van de vakanties naar Texel.
'Toen onze vader overleed, beslo
ten we dat wij met moeder naar het
eiland zouden gaan. Dat doen we
elk jaar, soms wel een paar keer
per jaar. De afgelopen jaren zitten
we meestal in een huisje in het
bos, in de omgeving van de Tem-
peliersweg. Dat huren we via
Kobeko, waar ze ons ook allemaal
kennen. Het leuke is dat als één of
twee van ons hier zijn, de rest van
de familie meeleeft. Allemaal jaloers
dat zij hier niet zijn. We krijgen
dagelijks telefoon hoe het hier
gaat.' Voor de kleinkinderen is dat
niet anders. Een 18-jarige klein
dochter woont zelfs sinds enige
tijd op Texel, nadat ze een (tijdelij
ke) baan kon krijgen bij hotel
Opduin.
Hoewel ze ook wel eens hun
bedenkingen hebben, zijn mevrouw
Beaumont en haar dochters mild
over de ontwikkelingen op Texel.
'We draaien het graag om: het valt
ons mee dat er zo weinig veran
derd is. We schrokken een beetje
toen we ontdekten dat er in Den
Hoorn een straatje is gebouwd dat
er echt als een nieuw straatje uit
ziet. We houden ons hart vast bij
elke steen die hier wordt gelegd.
Maar Veronica op de haven van
Oudeschild past juist helemaal bij
het dorp.' Hun conclusie laat niets
te raden over: 'We zijn nog steeds
als een kind zo blij als we in Den
Helder de boot op mogen.'
Joop Rommets
De stichting Sint en Piet, sinds
jaar en dag betrokken bij de
intocht van Sinterklaas op de
haven van Oudeschild, neemt
dit jaar de organisatie van het
evenement over van de onder
nemersvereniging Den Burg
(OVD), Dit omdat de OVD geen
tijd en mankracht beschikbaar.
Daarmee komt ook de rondgang
door Den Burg ter discussie te
Dit bleek tijdens het gesprek dat
de stichting dinsdagavond met de
ondernemers had. 'We dachten
dat we in dit gesprek - net als ieder
jaar - de puntjes op de i zouden
zetten', verklaart Marco van Sam-
beek, samen met Ricardo de Graaf
en Pablo Brandenburg het dage
lijks bestuur van Sint en Piet, 'maar
ineens bleek dat de ondernemers
het niet voor elkaar kregen.' Eigen
lijk kwam dit niet helemaal omver-
wacht, want ook een brief die de
stichting begin september aan alle
ondernemers van Den Burg stuur
de, bleef onbeantwoord. 'We had
den daarin gevraagd om voor eind
september een beslissing te
nemen, omdat het anders wel erg
kort dag wordt. Maar door het ver
trek van Kees Klaassen als voorzit
ter van de OVD hadden we dit al
een beetje zien aankomen.'
Dat de stichting Sint en Piet de
organisatie van de intocht op zich
neemt, is nieuw. Sinds jaar en dag
- 'al zeker 35 of 40 jaar' - wordt de
stichting door de ondernemers
ingehuurd om tijdens de intocht
voor de show en het animeren van
de kinderen te zorgen. 'Dat is ook
waar we goed in zijn', zegt De
Graaf. 'Wij zorgen dat Sint en de
Pieten er goed uitzien, strak in het
pak en dat de kinderen het naar
hun zin hebben. Wij zorgen voor de
show, tijdens de intocht, tijden de
rondgang door Den Burg en op de
zaterdagen in de Sinterklaastijd.
De organisatie van alles hebben
we altijd overgelaten aan de onder
nemers.' Nu deze onderling niet tot
overeenstemming kunnen komen,
ziet de stichting zich genoodzaakt
te elfder ure de organisatie van het
evenement op zich te nemen.
'Natuurlijk hadden we ook kunnen
zeggen: "we zijn niet gevraagd,
dus komen we niet", maar dan
projecteer je een organisatorisch
probleem op de kinderen. En dat
voor de optredens op de haven en
in Den Burg, maar die was nauwe
lijks voldoende voor het dekken
van de onkosten. 'We lopen daar
met zo'n vijftig vrijwilligers en na
afloop gingen we een keer met
elkaar uit eten. Dat was dan hun
vergoeding.' Daarnaast heeft de
stichting enige neveninkomsten uit
huisbezoeken en de verhuur van
kostuums, maar daar staat tegen
over dat de kostuums erg veel geld
en onderhoud kosten. 'Een Pieten-
pak kost al snel duizend euro en
een mooie witte baard tweedui
zend. Daar hebben we er vier van,
die net onlangs voor zo'n zeshon
derd euro hun jaarlijkse opknap
beurt hebben gehad.' Rijk wordt
de stichting dus niet van de drie
weken per jaar dat ze actief is,
maar dat maakt de bestuurders en
gaat ons te ver. De kinderen mogen
er niets van merken, zij moeten
centraal staan.'
Door de organisatie naar zich toe
te trekken, loopt de stichting een
groot risico. 'We moeten een
beroep doen op onze reserves',
zegt penningmeester De Graaf,
'maar ik kan nu al voorspellen dat
we er geld bij inschieten.' De stich
ting kreeg jaarlijks een vergoeding
de leden niet uit. 'We hebben een
heel enthousiaste club, waarvan er
enkele zelfs al meer dan dertig jaar
lid zijn', vertelt De Graaf. 'Je wordt
zelfs in de zomer aangesproken
door mensen die er al weer zin in
hebben. Zo van: ik ben al lekker
bijgebruind.'
Het is dan ook vanuit die passie
dat de stichting besloten heeft zelf
in het gat te stappen dat de OVD
laat vallen. 'Maar het is natuurlijk te
zot voor woorden dat zij met een
klein duppie op poten moeten zet
ten wat de ondernemers nalaten',
zegt Van Sambeek. Maar de stich
ting 'staat er positief in', al ziet ze
zich 'voor een grote uitdaging'
gesteld. 'Ik denk dat we met z'n
allen maar een paar dagen vrij
moeten nemen', zegt De Graaf.
Naast het bestuur en de spelers
bestaat het vrijwilligerskorps van
de stichting uit schminkers en hel
pers en logistiek medewerkers,
allemaal mensen die de goedhei
ligman en de aankomst in Oude
schild een warm hart toedragen.
'Je moet rekenen dat het een eve
nement van de eerste orde is', legt
De Graaf uit. 'Het trekt ook toeris
ten naar het eiland en je hebt zelfs
logiesverstrekkers die een speciaal
arrangement aanbieden. Niet alleen
omdat Sinterklaas hier met een
echte boot over de echte zee in
een echte haven aankomt, maar
ook omdat de show gesmeerd
loopt en omdat de spelers strak in
het pak zitten. Dat zie je wel eens
anders.' Op initiatief van de stich
ting blijft Sinterklaas op de haven
ook minimaal een half uur tussen
de kinderen. 'Daar gaat het om. We
kunnen wel een hele balkonscène
doen met de burgemeester, maar
we doen het in de eerste plaats
toch voor de kinderen.' Het bestuur
van de stichting zou het dan ook
jammer vinden als door de nieuwe
ontwikkeling de rondgang door
Den Burg zou komen te vervallen.
'Maar die mogelijkheid bestaat
Maar liefst zeven (jonge) politie
agenten in uniform waren dinsdag
ochtend op de Jozefschool in Den
Burg voor een controle van alle
aanwezige fietsen. Ze letten op
diverse zaken, waaronder de aan
wezigheid van een (goed werken
de) bel, de verlichting, de kwaliteit
van de banden, testten de remmen
en controleerden de reflectoren. Bij
de controle werd van iedere fiets
een kaart ingevuld waarop te zien
was wat er wel en niet goed was.
Volgens een woordvoerder kregen
bijna alle kinderen de felbegeerde
sticker met de tekst 'Deze fiets is
OK'.
Na afloop mochten de kinderen
nog even op de motor of in de auto
van de politie plaatsnemen. Som
migen kregen zelfs een handboei
om hun polsen.
natuurlijk wel. We gaan het nu op
onze eigen manier doen en we
moeten nog bekijken wat onze
mogelijkheden zijn.' Wel is inmid
dels gebleken dat de gemeente
mee wil werken aan het evene
ment. 'De vergunning had natuur
lijk al weken geleden aangevraagd
moeten zijn, maar we krijgen alle
medewerking, dus gaan we ervan
uit dat het allemaal gewoon door
gaat en dat het een knalfeest
wordt.'
De bestuurders vinden het jammer
- en vreemd - dat zij de enigen zijn
die zich zorgen lijken te maken
over de voortgang van de intocht,
maar ze zijn enthousiast genoeg
om in de amper drie weken die
resten tot zaterdag 19 november,
een spektakel uit de grond te stam
pen. 'Het zal ongetwijfeld anders
zijn dan andere jaren, dat zien we
ook wel in, maar het belangrijkste
is toch dat we Sinterklaas goed
binnenhalen. Niet alleen voor de
kinderen, ook voor de volwasse
nen en natuurlijk ook voor onszelf.
Want uiteindelijk gelooft natuurlijk
iedereen in Sinterklaas.'
