Ijzige SuperSunday monstertocht vol verrassingen
Glibberend over
Texelse toendra's
TEXELSE 6 COURANT
We rijden over het boerenland
en zover ik kan kijken is alles
wit. Uitgestrekt polderland, hier
en daar een rietsloot en een
dijkje, ofwel de Texelse toen
dra's. Dwars door dit schilder
achtige decor verplaatst zich
een langgerekt lint mountainbi-
kers. Niet te lang naar kijken,
voor je het weet raak je uit het
ijzige spoor en glij je onderuit.
Valpartijen horen bij de SuperSun
day, zeker op een ijzig en
besneeuwd parcours zoals zon
dag. Ik ben ervaringsdeskundige,
want tijdens een glijpartij drie jaar
geleden ging ik dusdanig hard
onderuit, dat ik langdurig bij een
fysiotherapeut onder behandeling
raakte. Met dubbele gevoelens
leefde ik dus toe naar deze mon
sterrit van 104 kilometer over het
eiland, ook omdat ik schaatslief
hebber ben. Maar naarmate de
zekerheid over het naderend
dooifront groeide, slonk mijn aar
zeling. Zondagmorgen keerde de
onzekerheid even terug, toen ik uit
het raam keek en zag dat het
sneeuwde. Gelukkig bleef het bij
een dun laagje. Maar glad was het
wel. Ik kwam daar zelf achter op
de Zeshonderd, het weggetje naar
Don Bosco. Onder de verse
sneeuw zat een laag ijs, met als
gevolg dat eerst mijn voorganger,
daarna ik en een aantal fietsers
om me heen onderuit gleden.
Gelukkig zonder kleerscheuren en
voor zover ik het kon overzien
gold dat ook voor andere valpar
tijen tijdens deze monsterrit. Voor
zover bekend hoefden de vele
EHBO'ers die ik onderweg tegen
kwam niet in actie te komen.
Het was dus goed oppassen en
zoals een schaatser op de scheu
ren let, hielden de rijders de ogen
gericht op het spoor en probeer
den de bevroren richels te omzei
len. Dat lukte niet altijd, want de
besneeuwde omgeving met dat
kleurige lint van mountainbikers
schreeuwde om aandacht. Ik ben
aardig bekend op Texel, maar
vroeg me soms af waar we reden.
Huizen, boerderijen en schuren
blijken er vanaf het land anders uit
te zien dan vanaf de weg.
De harde grond had een geweldig
voordeel: je zakte er niet in weg. Ik
kan mij eer
dere edities
herinneren
waarin we
kilometers
lang door de
prut modder
den. Om dan
eindelijk op een verharde weg aan
te komen en direct daarna weer
een zompige akker op te rijden,
zodat het gezwoeg van voor af
aan kon beginnen. Mijn angst dat
het weer zo'n editie zou worden,
werd aangewakkerd door de
onheilspellende berichten van
Henri van Maldegem, John Betse-
ma en hun maten over stoere rij
ders van wie de wielen tijdens het
proefrijden tot de assen in de
modder zakten. De editie van 2012
beloofde zwaarder te worden dan
ooit. Dat zou zeker zo zijn gebeurd
als de winter niet was ingevallen.
Met nam op het eerste traject tus
sen Stayokay en hoeve Byron aan
de Oostkaap doorkruisten we
akker met onder de sneeuw vette
klei, niet zelden omgeploegd of op
andere manier bewerkt. Nu hard
bevroren, maar anders... Wel hier
en daar wat hobbelig, maar voor
een geoefende fietsers vergde het
niet al teveel inspanning. Meer last
had menigeen van de kou, met
name tenen en vingers moesten
het ontgelden.
Het organisatieteam van Wieler
sport Texel had zich uitgesloofd er
wat bijzonders van te maken. Rit
jes over diverse dijken, zoals die
bij Oudeschild, Oost en Eierland.
Bijzonder was ook het tochtje
door het Maritiem en Juttersmu-
seum, onder meer door de nieuw
bouw, waarna we dwars door de
wielerzaak van de familie Betsema
reden. In Oosterend fietsten we
door De Kroonprins en in Eierland
door de stal van hoeve De Oor
sprong van de familie Van der
Star. En er was een ritje over een
bevroren sloot. Memorabel was
de tunnel onder de Oosterender-
weg, lang geleden aangelegd om
de koeien van Bert Kooiman van
het weiland naar de stal v.v. te
laten lopen. De tunnel is al decen
nialang niet meer in gebruik en
stond vol water. Vrijwilligers had
den vooraf het ijs weggehakt en
Van Zuilen had er drie tankwagens
water uitgepompt. Met als resul
taat een droge en diepe tunnel,
door de organisatie in een jolige
bui als 'moederschoot' aangeduid,
waarbij het doek voor de ingang
niets te raden overliet. 'Ik voelde
me als herboren nadat ik er door
heen was gereden', grapte Hans
Witte (de greenkeeper van de golf
baan). Hij was de kopman van het
groepje waar ik me bij aansloot,
die er na het
vertrek bij de
boerderij van
Saai aan de
Vuurtoren-
weg flink het
tempo in
hield. Dwars
door het Krimbos, kriskras over
landerijen, door de duinen en
langs allerlei andere plekken. Met
een tussenstop in de schuur van
Hans Stark in De Muy, waar war
me en andere warme dranken
werd geschonken. De mensen van
de catering verdienen een stand
beeld, net zoals al die andere vrij
willigers. Daarna volgde zo'n acht
kilometer over strand. Een tocht
over bevroren zand en langs ijs-
schotsen. Het Juttertje dat onder
weg werd geschonken gaf frisse
moed. Via paal 15 en het ATB-pad
richting Den Hoorn, met de steile
paadjes over de oude vuilnisbelt
aan het Molwerk als kuitenbreker.
In die eindfase eisten de inspan
ningen hun tol en kreeg het ver
langen naar de finish in Stayokay,
met het traditionele boerenkool-
maal de overhand. Het past hier
niet om reclame te maken, maar
dat Tesselse biertje smaakte daar
na afloop ongekend lekker.
Gerard Timmerman
Zwoegen over de Texelse 'toendra'.
Fietsen door de nieuwbouw van het Maritiem en Jutters Museum.
Een stukje rijden
