Relatiecoach Hans van der Park put uit eigen ervaring 'ik ben er trots op dat ik er zo uitgekomen ben' Museum draait al kwart eeuw op basis van vrijwilligers TEXELSE 8 COURANT 'Het moet net lijken of je op bezoek bent' DINSDAG 14 FEBRUARI 2012 rekening is. Dat zijn vaak ook de personen met relatieproblemen. Want als je niet meer weet hoe je je schulden moet betalen, heeft dat ook vaak z'n weerslag op je huwe lijk.' Daarnaast worden veel relatie problemen veroorzaakt door com municatieproblemen. 'Mensen leven zo gehaast, dat ze geen belangstelling voor hun partner hebben. Als ze bij mij in therapie gaan, laat ik ze altijd beloven dat ze meer interesse in elkaar tonen. Ech te interesse. Niet vragen hoe de ander z'n dag is geweest en gelijk de tv aanzetten. Nee, kijk elkaar aan, laat de ander weten dat het gemeend is. Als trucje laat ik ze vaak met hun rug naar elkaar zitten en vraag dan wat voor kleren hun partner aan heeft. Vaak hebben ze daar geen idee van. Dat kan niet, zo houd je geen huwelijk goed. Je moet elkaar blijven veroveren.' Hoe uiteenlopend de problemen en bij behorende therapieën ook zijn, belangrijk voor Van der Park is dat zijn klanten weten dat ze hem kun nen vertrouwen. 'Ik bied honderd procent discretie. Als je met je pro blemen bij me komt, dan garandeer ik je dat ik de enige ben die daar vanaf weet. Zelfs mijn eigen vrouw vertel ik niets. Dat moet ook, want de kans is groot dat je elkaar in andere situaties ook tegenkomt. Als je op een verjaardag bent, moet je je niet hoeven af te vragen wie er op het feest allemaal nog meer van je problemen weten.' Om dezelfde reden laat Van der Park een eerste vrijblijvend gesprek altijd volgen door een 'bezinningsperiode' van twee of drie dagen. 'Ik wil niet dat mensen zich overdonderd voelen. Ik wil graag helpen, maar ze moeten dat echt willen. Ik vraag mensen daarom mij terug te bellen. Even goede vrienden als ze dat niet doen. Al is dat tot nog toe niet gebeurd. Andersom laat ik het weten als ik het niet zie zitten. Ik kan niet ieder een helpen en ga niet in de schoe nen van een psycholoog of psychi ater staan. Dat zeg ik dan ook eerlijk.' Meer informatie over zijn werk zaamheden staat op de website van Van der Park. Joop Rommets Hij oogt fit en sterk, zit vol toe komstplannen en praat enthousiast over wat hem allemaal bezighoudt. Dat behelst niet alleen zijn werk, maar ook de voetbalwereld en het leven op Texel. Al woont hij al vier jaar in Den Helder, de band met het eiland is gebleven. Zo bezocht hij afgelopen najaar in zijn oude woon- afdeling, maar die verhuist in 2013 waarschijnlijk naar Utrecht. De vraag is wat ik daarna ga doen. Ik heb 37 dienstjaren bij Defensie en ben dan misschien wel eens toe aan iets anders.' Als oud-trainer voelt hij zich nog steeds betrokken bij het wel en wee van ZDH en SV De Koog. Dat de eerste elftallen van en bij welke clubs gaan de vertrek kende trainers aan de slag? 'Een paar jaar geleden heb ik wat afstand van de voetballerij genomen. Dat bevalt me prima.' Grijnzend: 'Zeker als het stormt en regent en ik 's avonds lekker binnen kan blijven in plaats van op een drassig trainings veldje te staan. Maar het blijft toch ervan bewust dat moeilijke situaties niet zijn uit te sluiten, maar dat je moet leren ermee om te gaan. 'Je moet zorgen dat een probleem niet zo groot wordt dat het je leven gaat overheersen. Tijdens mijn ziekte zag ik alleen maar het negatieve. Ik was constant somber. Maar als je nu eens begint het positieve te len laten handelen tot echtparen wier huwelijk op de klippen dreigt te lopen tot. Als budgetcoach kan hij ook bij financiële problemen vaak hulp bieden. Vaak moet hij consta teren dat er sprake is van meerdere problemen. 'Ik ken mensen die hun post niet meer open durven te maken, bang dat het weer een mijn wereld, waar ik me al mijn hele leven mee verbonden voel.' Niet Ooit was hij psychiatrisch patiënt, nadat lichamelijke pijnen hem ook geestelijk hadden gesloopt. Weer helemaal gezond ontdekte hij dat collega's en andere ken- plaats De Waal de toneelvoorstel- beide verenigingen om de titel in de benadrukken, dan ben je al een eind op de goede weg. Het is het altijd ging het zo goed met Van der bekende vraagstuk van het glas: is Park. Zo'n vijftien jaar geleden werd hij getroffen door een darmziekte, die hem constant een akelige pijn bezorgde. Een paar keer werd hij geopereerd, maar veel soulaas bood dat aanvankelijk niet. 'Ik belandde in Heliomare, waar ik zes het halfvol of halfleeg?'Hij vindt het fijn mensen te helpen, heeft hij ont dekt. 'Nadat ik weer gezond was, gebeurde het steeds vaker dat col lega's en anderen uit mijn omgeving naar me toe kwamen met de vraag of ze eens met me konden praten. maanden heb gezeten. De pijn had Dat wast toch omdat ze wisten dat ook zijn weerslag op mijn relatie. Om er niet aan te hoeven denken, zocht ik steeds meer afleiding bui ten de deur. Ik kon gewoon niet stil meer zitten. Op een gegeven ik zelf in de shit had gezeten en er weer bovenop was gekomen. Bij anderen konden ze veel minder goed terecht. Het merendeel is nu eenmaal geen ervaringsdeskundi- moment was ik van 's ochtends ge. Ik begreep waar ze het over zeven tot 's avonds elf uur weg.' Van het een kwam het ander. 'Het ging steeds slechter met me, totdat ik werd opgenomen in een psychia trisch ziekenhuis. Psychisch was ik compleet doorgedraaid. Ik heb op de bodem gezeten. Dieper kan niet.' hadden en dat voelden ze. Dat was vóór mijn ziekte niet gebeurd. Als ik vroeger van iemand hoorde die overspannen was, dan lachte ik daar maar wat om. Overspannen? Een schop onder hun reet konden ze krijgen. Dan gaat het wel over.' Was zijn hulp aanvankelijk vooral Hij vindt het nog steeds moeilijk er gebaseerd op een luisterend oor, over te praten, ook omdat hij zijn gezond verstand en eigen ervarin gezin er niet te veel mee wil belas- gen, al snel besloot Van der Park ten. Zijn interviewer waarschuwt hij 'dat het geen zielig verhaal moet worden'. Tegelijkertijd beseft hij goed dat de ziekte en de gevolgen zich ook in de theorie te gaan ver diepen. 'Ik wilde toch weten of wat ik deed wel goed was.' Hij begon met enkele cursussen, om zich uit- ervan een niet weg te denken deel eindelijk zelfs op een HBO-oplei- van zijn leven vormen. 'Ik hoef me nergens voor te schamen. En ik ben ding coaching en psychologie te storten. Tot zijn voldoening sloot de er trots op dat ik er zo uitgekomen studie naadloos aan bij wat hij al ben. Sinds zeven jaar ben ik vrij van alles.' Helemaal zonder fysieke pijn is hij overigens niet. 'Maar ik heb ling van 't Amateurtje. 'Op een vijfde klasse A strijden, vindt hij geleerd ermee om te gaan. Ik ver wist. 'Ik werd bevestigd in wat ik op gevoel al deed. De praktijk werd bevestigd door de theorie.' Zijn klanten zijn niet alleen mensen die gegeven moment werkten mijn leuk. En zoals veel voetballiefheb- gelijk het met een voetballer. Vroe- het leven even niet zien zitten. Van vrouw Elles en ik allebei in Den Hel der en woonden onze beide kinde- bers doet hij graag mee in de ger werd ik veel getackeld. Nu laat der Park richt zich op een brede nissen met problemen graag met ren aan de overkant. We hebben hem praatten. 'Als ervaringsdes- toen besloten naar Den Helder te kundige begreep ik waar ze het verhuizen, waar we allebei vandaan komen. Maar Texel blijft trekken. We hebben er vijftien jaar gewoond en denken er over terug te gaan. Een lastige beslissing, zeker nu ik mijn bedrijfje ben begonnen. Het hangt ook af van mijn toekomst bij Defen sie. Ik ben hoofd van de financiële bespiegelingen over de trainerscar rousel: wie traint volgend jaar waar ik de pijn langs de zijlijn staan.' Heel sterk is Van der Park zich doelgroep: van bedrijven die hun medewerkers klantvriendelijker wil- over hadden en dat voelden ze.' Ervan overtuigd dat hij ook ande ren kan helpen, begon hij afgelo pen maand een eigen bedrijfje: Coaching en Training Hans van der Park. Klaasje ter Haar in de opkamer van de Oudheidkamer. Al 25 jaar werkt Klaasje ter Haar (71) als vrijwilliger in de Oudheid kamer in Den Burg. In die periode zag ze veel veranderen. Van drie vrijwilligers aan het begin, tot zeventien nu. Dit jaar staat de expositie in het teken van 25 jaar vrijwilligers, Zilver. De titel heeft betrekking op het zilve ren jubileum. De Oudheidkamer begon in 1987 met vrijwilligers te werken. Klaasje ter Haar-van der Linde, Hans Agter en Tine Trail-Rab in het museum en twee in de tuin,Tineke Nijdam en Conny Amri- ola In het begin werden ze begeleid door een betaalde conservator. Inmiddels werken er zeventien vrij willigers in het museum dat afgelo pen jaar door ruim 8300 bezoekers werd bezocht. Tijdens de expositie, die start op 1 april, laten ze allerlei soorten zilverwerk zien. Van kerkzil- ver tot geboortezilver. Ter Haar komt in 1985 terecht in Den Burg, als haar man Jan ter Haar predikant wordt van de hervormde kerk. Zij zelf helpt bij het reilen en zeilen in de pastorie, maar wil er na twee jaar toch wat naast doen. Dan leest ze een advertentie in de Texel se Courant. Er worden vrijwilligers gezocht bij de Oudheidkamer en zo mag ze op gesprek komen, wat uit eindelijk zal leiden tot een gelukkige samenwerking. 'Ik was altijd al geïn teresseerd in geschiedenis en toen ik de vacature zag, heb ik drie dagen hard nagedacht. Ik wilde het heel graag, maar ik wist niet of ik het wel kon maken in verband met de baan van mijn man. Ik voelde me ook ver antwoordelijk voor de pastorie.' Uit eindelijk doet ze het toch en ze ver diept zich in antiek en de geschiedenis van Texel. Dit doet ze door boeken te lezen, goed te luiste ren naar de conservator en veel te lezen in een vaktijdschrijft. Na twee jaar vertrekt, in persoon van conservator Biem Lap, het laatste betaalde personeelslid. Hij vervolgt zijn baan in het Maritiem en Jut- tersmuseum. Ondanks dat de Oud heidkamer door vrijwilligers wordt gerund, blijft de professionaliteit. Met hart en ziel zetten zij zich in, om de bezoekers zo goed mogelijk rond te leiden en de spullen te beheren. Ter Haar: 'Mensen moeten het gevoel krijgen dat ze bij iemand op bezoek zijn en niet in een museum. Er staan hier geen linten en er han gen niet overal bordjes en plakker- tjes met informatie. De mensen kun nen vragen stellen en ik heb ook wel eens mensen die mij van alles weten te vertellen.' Een prachtig voorbeeld van dit laatste is een gebeurtenis uit de begintijd van haar vrijwilligers werk, als de laatste bewoner van het huis langskomt (hij moet er tot onge veer 1950 hebben gewoond.). Hij vertelt haarveel over de historie van het pand. 'Frans Kassenaar vertelde mij dat hij al weinig aan het pand mocht veranderen van de Monu mentenzorg. Zo wilde hij een schot in de voorkamer maken, omdat hij zo een eigen ruimte had voor zijn pianomakerij. Dit werd gedoogd, mits het ook weer verwijderd kon worden zonder het pand te bescha digen', vertelt Ter Haar. In de jaren '50 is de Oudheidkamer in erg slech te staat en moet de familie er tijdelijk uit. Ze hebben dan nog de intentie terug te keren, maar het zou anders lopen. In die tijd wordt namelijk de Gollards in gebruik genomen. De oude mensen die daarheen verhui zen, danken hun meubelen af. Som mige meubelen worden verbrand, anderen worden achter diek gegooid. Een groep Texelaars ziet dit met lede ogen aan en besluit actie te ondernemen. Ze vragen de bejaar den de spullen niet langer weg te gooien, maar aan hen te geven en ze slaan de spullen op. Zo blijven al die oude Texelse meubelen toch bewaard. Het idee ontstaat om de spullen ten toon te stellen in het toenmalige gasthuis. De familie Kas senaar krijgt, via de gemeente, de mogelijkheid om elders een huis te huren en zo wordt museum de Oud heidkamer geboren. Al vanaf het begin is het idee om het zo in te richten, dat je het idee krijgt dat je op bezoek bent bij je opa en je oma. 'We zijn die lijn ook altijd blijven volgen. We zien ons zelf als gast vrouw en gastheer van het museum en de bezoekers zien het ook zo. 'Als je leest in het gastenboek, krijg je veel support. De sfeer springt naar je toe. Ik heb ook nog een schriftje uit mijn begindagen bij het museum, dat ik kreeg na een bezoek van een groep leerlingen. Het staat vol met verslagen over het bezoek, allemaal enthousiast. De Oudheidkamer is qua indeling weinig veranderd in de loop der jaren. Er staan allemaal objecten (kasten, stoelen, lampen linnengoed en ga zo maar verder) uit verschillende tijden. De meeste museumschatten komen uit de begintijd, maar nog steeds krijgt het museum schenkingen of dingen in bruikleen. Van alles wordt nauwkeu rig opgeschreven wat er over de zaken bekend is (zoals datering, herkomst, van wie het is enz). Voor dat het pand als museum in gebruik genomen wordt, heeft het al een rijke geschiedenis. Het gebouw vindt zijn oorsprong rond het jaar 1600 (over het exacte jaar zijn de meningen verdeeld) als het in gebruik is als gasthuis. Hier konden mensen drie nachten slapen als ze geen geld hadden voor een herberg. Later wordt het gebruikt als oude man nenhuis van de gereformeerde kerk, worden er diensten gehouden door een doopsgezinde kerk en doet het dienst als woonhuis. Ondanks de steeds veranderende bestemming blijft het huis zijn karakter behouden en veel van de oude elementen zijn nog steeds aanwezig. 'Het is één keer zwaar beschadigd geweest door storm en is toen gerestaureerd onder leiding van architect Roy- aards. Diezelfde man is ook verant woordelijk voor de plaatsing van de Zaanse Schouw uit 1863. Het lijkt wel of Ter Haar jaren kan doorgaan met het vertellen van verhalen over het gebouw, de bezoekers, de spul len en de medewerksters. Ze werkt nu een kwarteeuw in de Oudheidka mer en is een vraagbaak voor de nieuwe medewerkers. 'Dat vind ik ook goed. Ik ben er minder dan vroeger en mijn rol is anders. Vroe ger maakte ik de roosters en had ik veel meer verantwoordelijkheden. Nu doe ik iets minder, maar heb wel de meeste ervaring. Wanneer ande ren vastlopen, komen ze vaak naar mij en ik probeer ze dan zo goed mogelijk te helpen.' Twee jaar gele den dacht ze er over om te stoppen. 'Ik vond het wel mooi geweest. Ik woonde inmiddels in De Koog en je wordt toch een dagje ouder. Maar toen hadden we dat jaar tegenval lende bezoekersaantallen en ik dacht bij mezelf dat ik zo niet kon stop pen.' Inmiddels zijn de bezoekers aantallen weer op peil en is Ter Haar er nog steeds en is er veel veran derd. Toen ze begon, stond het voortbestaan van de Oudheidkamer op de tocht. De musea op Texel draaiden verlies en de gemeente, de belangrijkste subsidieverstrekker, zag zich genoodzaakt in te grijpen. Het scheepvaartmuseum in Den Hoorn werd gesloten en de collectie ging naar het Maritiem en Juttersmu- seum. De oudheidkamer ging wer ken op basis van vrijwilligers. Er waren toen nog de nodige twijfels. 'Konden onbetaalde vrijwilligers in staat zijn zo'n museum te runnen en zouden ze dit ook langere tijd blijven doen?' Daarom begonnen de vrijwil ligers met een proeftijd van een jaar. Inmiddels lijkt de toekomst gewaar borgd en zijn de vrijwilligers niet meer weg te denken. Op 1 april gaat de Oudheidka mer weer open. Voor deze expo sitie is het museum nog op zoek naar mensen die zilver voor de tentoonstelling in bruikleen wil len stellen. Belangstellenden kunnen contact op nemen via e-mailadres oudheidkamer@maritiem.nl. De bezitters van het zilver kunnen er van op aan dat er prima voor gezorgd wordt. Voor de exposi tie zijn de vrijwilligers vooral op zoek naar geboortebekers en - borden. -Me cTDTud Au tdisX fthii hiantdt Aol/p et wo4- oojn Qgfui/n. Té rcu/ftA/lt Afcij M. WO/C Uton go inn n M uond cMe* Éectür. mxyn om**. Atuft ceA. t-n vooel Alum. Hriyr, onto. mxwiiX rvwjj. unai mtA ójl ujojuei AEtov, De uonel cro-fc -€tuA. Oe RtJfoUn- iTrnd 'Jfc BuuA TtO-Ot cLA huJtJkxsr, LTOKe Xtl UmXjJI Wo/rvtl cMMUt "x/vj, "Ji Aoe aJU&o ejt, uist xao. tr*ndt RU ruU Kau\,<Ua4- «h xo, iktrn ctOUV] iXi aU- kiJUlrr. Ik (Jorvd AU rwU oo UAcAtJc. <«*u. U>e nrvocSjtrn CjRoeHyA Een brief uit het schriftje uit 1988.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2012 | | pagina 8