Relatiecoach Hans van der Park put uit eigen ervaring
'ik ben er trots op dat ik
er zo uitgekomen ben'
Museum draait al kwart eeuw op basis van vrijwilligers
TEXELSE 8 COURANT
'Het moet net lijken
of je op bezoek bent'
DINSDAG 14 FEBRUARI 2012
rekening is. Dat zijn vaak ook de
personen met relatieproblemen.
Want als je niet meer weet hoe je je
schulden moet betalen, heeft dat
ook vaak z'n weerslag op je huwe
lijk.' Daarnaast worden veel relatie
problemen veroorzaakt door com
municatieproblemen. 'Mensen
leven zo gehaast, dat ze geen
belangstelling voor hun partner
hebben. Als ze bij mij in therapie
gaan, laat ik ze altijd beloven dat ze
meer interesse in elkaar tonen. Ech
te interesse. Niet vragen hoe de
ander z'n dag is geweest en gelijk
de tv aanzetten. Nee, kijk elkaar
aan, laat de ander weten dat het
gemeend is. Als trucje laat ik ze
vaak met hun rug naar elkaar zitten
en vraag dan wat voor kleren hun
partner aan heeft. Vaak hebben ze
daar geen idee van. Dat kan niet, zo
houd je geen huwelijk goed. Je
moet elkaar blijven veroveren.' Hoe
uiteenlopend de problemen en bij
behorende therapieën ook zijn,
belangrijk voor Van der Park is dat
zijn klanten weten dat ze hem kun
nen vertrouwen. 'Ik bied honderd
procent discretie. Als je met je pro
blemen bij me komt, dan garandeer
ik je dat ik de enige ben die daar
vanaf weet. Zelfs mijn eigen vrouw
vertel ik niets. Dat moet ook, want
de kans is groot dat je elkaar in
andere situaties ook tegenkomt. Als
je op een verjaardag bent, moet je
je niet hoeven af te vragen wie er op
het feest allemaal nog meer van je
problemen weten.' Om dezelfde
reden laat Van der Park een eerste
vrijblijvend gesprek altijd volgen
door een 'bezinningsperiode' van
twee of drie dagen. 'Ik wil niet dat
mensen zich overdonderd voelen.
Ik wil graag helpen, maar ze moeten
dat echt willen. Ik vraag mensen
daarom mij terug te bellen. Even
goede vrienden als ze dat niet doen.
Al is dat tot nog toe niet gebeurd.
Andersom laat ik het weten als ik
het niet zie zitten. Ik kan niet ieder
een helpen en ga niet in de schoe
nen van een psycholoog of psychi
ater staan. Dat zeg ik dan ook
eerlijk.'
Meer informatie over zijn werk
zaamheden staat op de website
van Van der Park.
Joop Rommets
Hij oogt fit en sterk, zit vol toe
komstplannen en praat enthousiast
over wat hem allemaal bezighoudt.
Dat behelst niet alleen zijn werk,
maar ook de voetbalwereld en het
leven op Texel. Al woont hij al vier
jaar in Den Helder, de band met het
eiland is gebleven. Zo bezocht hij
afgelopen najaar in zijn oude woon-
afdeling, maar die verhuist in 2013
waarschijnlijk naar Utrecht. De
vraag is wat ik daarna ga doen. Ik
heb 37 dienstjaren bij Defensie en
ben dan misschien wel eens toe
aan iets anders.' Als oud-trainer
voelt hij zich nog steeds betrokken
bij het wel en wee van ZDH en SV
De Koog. Dat de eerste elftallen van
en bij welke clubs gaan de vertrek
kende trainers aan de slag? 'Een
paar jaar geleden heb ik wat afstand
van de voetballerij genomen. Dat
bevalt me prima.' Grijnzend: 'Zeker
als het stormt en regent en ik 's
avonds lekker binnen kan blijven in
plaats van op een drassig trainings
veldje te staan. Maar het blijft toch
ervan bewust dat moeilijke situaties
niet zijn uit te sluiten, maar dat je
moet leren ermee om te gaan. 'Je
moet zorgen dat een probleem niet
zo groot wordt dat het je leven gaat
overheersen. Tijdens mijn ziekte
zag ik alleen maar het negatieve. Ik
was constant somber. Maar als je
nu eens begint het positieve te
len laten handelen tot echtparen
wier huwelijk op de klippen dreigt te
lopen tot. Als budgetcoach kan hij
ook bij financiële problemen vaak
hulp bieden. Vaak moet hij consta
teren dat er sprake is van meerdere
problemen. 'Ik ken mensen die hun
post niet meer open durven te
maken, bang dat het weer een
mijn wereld, waar ik me al mijn hele
leven mee verbonden voel.' Niet
Ooit was hij psychiatrisch patiënt,
nadat lichamelijke pijnen hem
ook geestelijk hadden gesloopt.
Weer helemaal gezond ontdekte
hij dat collega's en andere ken-
plaats De Waal de toneelvoorstel- beide verenigingen om de titel in de
benadrukken, dan ben je al een
eind op de goede weg. Het is het
altijd ging het zo goed met Van der bekende vraagstuk van het glas: is
Park. Zo'n vijftien jaar geleden werd
hij getroffen door een darmziekte,
die hem constant een akelige pijn
bezorgde. Een paar keer werd hij
geopereerd, maar veel soulaas
bood dat aanvankelijk niet. 'Ik
belandde in Heliomare, waar ik zes
het halfvol of halfleeg?'Hij vindt het
fijn mensen te helpen, heeft hij ont
dekt. 'Nadat ik weer gezond was,
gebeurde het steeds vaker dat col
lega's en anderen uit mijn omgeving
naar me toe kwamen met de vraag
of ze eens met me konden praten.
maanden heb gezeten. De pijn had Dat wast toch omdat ze wisten dat
ook zijn weerslag op mijn relatie.
Om er niet aan te hoeven denken,
zocht ik steeds meer afleiding bui
ten de deur. Ik kon gewoon niet stil
meer zitten. Op een gegeven
ik zelf in de shit had gezeten en er
weer bovenop was gekomen. Bij
anderen konden ze veel minder
goed terecht. Het merendeel is nu
eenmaal geen ervaringsdeskundi-
moment was ik van 's ochtends ge. Ik begreep waar ze het over
zeven tot 's avonds elf uur weg.'
Van het een kwam het ander. 'Het
ging steeds slechter met me, totdat
ik werd opgenomen in een psychia
trisch ziekenhuis. Psychisch was ik
compleet doorgedraaid. Ik heb op
de bodem gezeten. Dieper kan
niet.'
hadden en dat voelden ze. Dat was
vóór mijn ziekte niet gebeurd. Als ik
vroeger van iemand hoorde die
overspannen was, dan lachte ik
daar maar wat om. Overspannen?
Een schop onder hun reet konden
ze krijgen. Dan gaat het wel over.'
Was zijn hulp aanvankelijk vooral
Hij vindt het nog steeds moeilijk er gebaseerd op een luisterend oor,
over te praten, ook omdat hij zijn gezond verstand en eigen ervarin
gezin er niet te veel mee wil belas- gen, al snel besloot Van der Park
ten. Zijn interviewer waarschuwt hij
'dat het geen zielig verhaal moet
worden'. Tegelijkertijd beseft hij
goed dat de ziekte en de gevolgen
zich ook in de theorie te gaan ver
diepen. 'Ik wilde toch weten of wat
ik deed wel goed was.' Hij begon
met enkele cursussen, om zich uit-
ervan een niet weg te denken deel eindelijk zelfs op een HBO-oplei-
van zijn leven vormen. 'Ik hoef me
nergens voor te schamen. En ik ben
ding coaching en psychologie te
storten. Tot zijn voldoening sloot de
er trots op dat ik er zo uitgekomen studie naadloos aan bij wat hij al
ben. Sinds zeven jaar ben ik vrij van
alles.' Helemaal zonder fysieke pijn
is hij overigens niet. 'Maar ik heb
ling van 't Amateurtje. 'Op een vijfde klasse A strijden, vindt hij geleerd ermee om te gaan. Ik ver
wist. 'Ik werd bevestigd in wat ik op
gevoel al deed. De praktijk werd
bevestigd door de theorie.' Zijn
klanten zijn niet alleen mensen die
gegeven moment werkten mijn leuk. En zoals veel voetballiefheb- gelijk het met een voetballer. Vroe- het leven even niet zien zitten. Van
vrouw Elles en ik allebei in Den Hel
der en woonden onze beide kinde-
bers doet hij graag mee in de ger werd ik veel getackeld. Nu laat der Park richt zich op een brede
nissen met problemen graag met ren aan de overkant. We hebben
hem praatten. 'Als ervaringsdes- toen besloten naar Den Helder te
kundige begreep ik waar ze het verhuizen, waar we allebei vandaan
komen. Maar Texel blijft trekken. We
hebben er vijftien jaar gewoond en
denken er over terug te gaan. Een
lastige beslissing, zeker nu ik mijn
bedrijfje ben begonnen. Het hangt
ook af van mijn toekomst bij Defen
sie. Ik ben hoofd van de financiële
bespiegelingen over de trainerscar
rousel: wie traint volgend jaar waar
ik de pijn langs de zijlijn staan.'
Heel sterk is Van der Park zich
doelgroep: van bedrijven die hun
medewerkers klantvriendelijker wil-
over hadden en dat voelden ze.'
Ervan overtuigd dat hij ook ande
ren kan helpen, begon hij afgelo
pen maand een eigen bedrijfje:
Coaching en Training Hans van
der Park.
Klaasje ter Haar in de opkamer van de Oudheidkamer.
Al 25 jaar werkt Klaasje ter Haar
(71) als vrijwilliger in de Oudheid
kamer in Den Burg. In die periode
zag ze veel veranderen. Van drie
vrijwilligers aan het begin, tot
zeventien nu. Dit jaar staat de
expositie in het teken van 25 jaar
vrijwilligers, Zilver.
De titel heeft betrekking op het zilve
ren jubileum. De Oudheidkamer
begon in 1987 met vrijwilligers te
werken. Klaasje ter Haar-van der
Linde, Hans Agter en Tine Trail-Rab
in het museum en twee in de
tuin,Tineke Nijdam en Conny Amri-
ola In het begin werden ze begeleid
door een betaalde conservator.
Inmiddels werken er zeventien vrij
willigers in het museum dat afgelo
pen jaar door ruim 8300 bezoekers
werd bezocht. Tijdens de expositie,
die start op 1 april, laten ze allerlei
soorten zilverwerk zien. Van kerkzil-
ver tot geboortezilver.
Ter Haar komt in 1985 terecht in Den
Burg, als haar man Jan ter Haar
predikant wordt van de hervormde
kerk. Zij zelf helpt bij het reilen en
zeilen in de pastorie, maar wil er na
twee jaar toch wat naast doen. Dan
leest ze een advertentie in de Texel
se Courant. Er worden vrijwilligers
gezocht bij de Oudheidkamer en zo
mag ze op gesprek komen, wat uit
eindelijk zal leiden tot een gelukkige
samenwerking. 'Ik was altijd al geïn
teresseerd in geschiedenis en toen
ik de vacature zag, heb ik drie dagen
hard nagedacht. Ik wilde het heel
graag, maar ik wist niet of ik het wel
kon maken in verband met de baan
van mijn man. Ik voelde me ook ver
antwoordelijk voor de pastorie.' Uit
eindelijk doet ze het toch en ze ver
diept zich in antiek en de
geschiedenis van Texel. Dit doet ze
door boeken te lezen, goed te luiste
ren naar de conservator en veel te
lezen in een vaktijdschrijft.
Na twee jaar vertrekt, in persoon van
conservator Biem Lap, het laatste
betaalde personeelslid. Hij vervolgt
zijn baan in het Maritiem en Jut-
tersmuseum. Ondanks dat de Oud
heidkamer door vrijwilligers wordt
gerund, blijft de professionaliteit.
Met hart en ziel zetten zij zich in, om
de bezoekers zo goed mogelijk rond
te leiden en de spullen te beheren.
Ter Haar: 'Mensen moeten het
gevoel krijgen dat ze bij iemand op
bezoek zijn en niet in een museum.
Er staan hier geen linten en er han
gen niet overal bordjes en plakker-
tjes met informatie. De mensen kun
nen vragen stellen en ik heb ook wel
eens mensen die mij van alles weten
te vertellen.' Een prachtig voorbeeld
van dit laatste is een gebeurtenis uit
de begintijd van haar vrijwilligers
werk, als de laatste bewoner van het
huis langskomt (hij moet er tot onge
veer 1950 hebben gewoond.). Hij
vertelt haarveel over de historie van
het pand. 'Frans Kassenaar vertelde
mij dat hij al weinig aan het pand
mocht veranderen van de Monu
mentenzorg. Zo wilde hij een schot
in de voorkamer maken, omdat hij
zo een eigen ruimte had voor zijn
pianomakerij. Dit werd gedoogd,
mits het ook weer verwijderd kon
worden zonder het pand te bescha
digen', vertelt Ter Haar. In de jaren
'50 is de Oudheidkamer in erg slech
te staat en moet de familie er tijdelijk
uit. Ze hebben dan nog de intentie
terug te keren, maar het zou anders
lopen. In die tijd wordt namelijk de
Gollards in gebruik genomen. De
oude mensen die daarheen verhui
zen, danken hun meubelen af. Som
mige meubelen worden verbrand,
anderen worden achter diek gegooid.
Een groep Texelaars ziet dit met
lede ogen aan en besluit actie te
ondernemen. Ze vragen de bejaar
den de spullen niet langer weg te
gooien, maar aan hen te geven en ze
slaan de spullen op. Zo blijven al die
oude Texelse meubelen toch
bewaard. Het idee ontstaat om de
spullen ten toon te stellen in het
toenmalige gasthuis. De familie Kas
senaar krijgt, via de gemeente, de
mogelijkheid om elders een huis te
huren en zo wordt museum de Oud
heidkamer geboren.
Al vanaf het begin is het idee om het
zo in te richten, dat je het idee krijgt
dat je op bezoek bent bij je opa en je
oma. 'We zijn die lijn ook altijd blijven
volgen. We zien ons zelf als gast
vrouw en gastheer van het museum
en de bezoekers zien het ook zo.
'Als je leest in het gastenboek, krijg
je veel support. De sfeer springt naar
je toe. Ik heb ook nog een schriftje
uit mijn begindagen bij het museum,
dat ik kreeg na een bezoek van een
groep leerlingen. Het staat vol met
verslagen over het bezoek, allemaal
enthousiast. De Oudheidkamer is
qua indeling weinig veranderd in de
loop der jaren. Er staan allemaal
objecten (kasten, stoelen, lampen
linnengoed en ga zo maar verder) uit
verschillende tijden. De meeste
museumschatten komen uit de
begintijd, maar nog steeds krijgt het
museum schenkingen of dingen in
bruikleen. Van alles wordt nauwkeu
rig opgeschreven wat er over de
zaken bekend is (zoals datering,
herkomst, van wie het is enz). Voor
dat het pand als museum in gebruik
genomen wordt, heeft het al een rijke
geschiedenis. Het gebouw vindt zijn
oorsprong rond het jaar 1600 (over
het exacte jaar zijn de meningen
verdeeld) als het in gebruik is als
gasthuis. Hier konden mensen drie
nachten slapen als ze geen geld
hadden voor een herberg. Later
wordt het gebruikt als oude man
nenhuis van de gereformeerde kerk,
worden er diensten gehouden door
een doopsgezinde kerk en doet het
dienst als woonhuis. Ondanks de
steeds veranderende bestemming
blijft het huis zijn karakter behouden
en veel van de oude elementen zijn
nog steeds aanwezig. 'Het is één
keer zwaar beschadigd geweest
door storm en is toen gerestaureerd
onder leiding van architect Roy-
aards. Diezelfde man is ook verant
woordelijk voor de plaatsing van de
Zaanse Schouw uit 1863. Het lijkt
wel of Ter Haar jaren kan doorgaan
met het vertellen van verhalen over
het gebouw, de bezoekers, de spul
len en de medewerksters. Ze werkt
nu een kwarteeuw in de Oudheidka
mer en is een vraagbaak voor de
nieuwe medewerkers. 'Dat vind ik
ook goed. Ik ben er minder dan
vroeger en mijn rol is anders. Vroe
ger maakte ik de roosters en had ik
veel meer verantwoordelijkheden.
Nu doe ik iets minder, maar heb wel
de meeste ervaring. Wanneer ande
ren vastlopen, komen ze vaak naar
mij en ik probeer ze dan zo goed
mogelijk te helpen.' Twee jaar gele
den dacht ze er over om te stoppen.
'Ik vond het wel mooi geweest. Ik
woonde inmiddels in De Koog en je
wordt toch een dagje ouder. Maar
toen hadden we dat jaar tegenval
lende bezoekersaantallen en ik dacht
bij mezelf dat ik zo niet kon stop
pen.' Inmiddels zijn de bezoekers
aantallen weer op peil en is Ter Haar
er nog steeds en is er veel veran
derd. Toen ze begon, stond het
voortbestaan van de Oudheidkamer
op de tocht. De musea op Texel
draaiden verlies en de gemeente, de
belangrijkste subsidieverstrekker,
zag zich genoodzaakt in te grijpen.
Het scheepvaartmuseum in Den
Hoorn werd gesloten en de collectie
ging naar het Maritiem en Juttersmu-
seum. De oudheidkamer ging wer
ken op basis van vrijwilligers. Er
waren toen nog de nodige twijfels.
'Konden onbetaalde vrijwilligers in
staat zijn zo'n museum te runnen en
zouden ze dit ook langere tijd blijven
doen?' Daarom begonnen de vrijwil
ligers met een proeftijd van een jaar.
Inmiddels lijkt de toekomst gewaar
borgd en zijn de vrijwilligers niet
meer weg te denken.
Op 1 april gaat de Oudheidka
mer weer open. Voor deze expo
sitie is het museum nog op zoek
naar mensen die zilver voor de
tentoonstelling in bruikleen wil
len stellen. Belangstellenden
kunnen contact op nemen via
e-mailadres
oudheidkamer@maritiem.nl. De
bezitters van het zilver kunnen
er van op aan dat er prima voor
gezorgd wordt. Voor de exposi
tie zijn de vrijwilligers vooral op
zoek naar geboortebekers en -
borden.
-Me cTDTud Au tdisX fthii
hiantdt Aol/p et wo4- oojn Qgfui/n.
Té rcu/ftA/lt Afcij M. WO/C Uton go inn n
M uond cMe* Éectür.
mxyn om**. Atuft ceA. t-n vooel Alum.
Hriyr, onto. mxwiiX rvwjj. unai mtA ójl
ujojuei AEtov,
De uonel cro-fc -€tuA.
Oe RtJfoUn- iTrnd 'Jfc BuuA
TtO-Ot cLA huJtJkxsr, LTOKe Xtl UmXjJI
Wo/rvtl cMMUt "x/vj, "Ji Aoe aJU&o ejt, uist xao.
tr*ndt RU ruU Kau\,<Ua4- «h xo,
iktrn ctOUV] iXi aU- kiJUlrr.
Ik (Jorvd AU rwU oo UAcAtJc.
<«*u. U>e nrvocSjtrn
CjRoeHyA
Een brief uit het schriftje uit 1988.