'De meest geniale ingevingen tijdens het hardlopen
Boekenweekthema inspireert columnisten Nog nooit had ik er zoveel als nu...
TEXELSE 9 COURANTvrijdag 23 maart 20
Winnaars Marijke Westerlaken en Aris Bremer (gedeelde eerste plaats) en Remkje
Mulder (derde). (Foto Gemrd Vrnmerment
Texel is rijk aan schrijftalent. Dat
bleek maar weer eens bij de
columnwedstrijd die de openba
re bibliotheek hield. Liefst veer
tien columns werden hiervoor
ingezonden. Aris Bremer en
Marijke Westerlaken deelden de
eerste plaats, derde werd Rem
kje Mulder.
Vaste vrienden
Op de begrafenis van kromme Dirk
zijn er behalve zijn vrouw en een
handvol familie, ook drie van zijn
vaste vrienden. Zwijgzaam lopen
ze achteraan in de stoet naar de
begraafplaats. Ze horen er wel bij,
maar toch niet helemaal. De klein
ste van de drie is een fletse magere
man met een kapsel dat sinds de
jaren 60 hetzelfde is gebleven. Zijn
haar is zo lang dat het op de
schouders van zijn verschoten spij
kerjack valt. Hij is overduidelijk
trouw gebleven aan een belangrijk
tijdperk van zijn leven. De dikke
man naast hem draagt een blazer
van een onbestemde kleur. De bla
zer kan niet meer dicht, al jaren niet
zo te zien. Maar voor deze gele
genheid kan het nog wel, moet hij
gedacht hebben. De derde heeft
Woensdagavond traden de colum
nisten in de bibliotheek voor het
spreekgestoelte om hun stukjes
voor te lezen. Of voor te dragen,
want een schrijver een column zien
en horen voorlezen is toch anders
dan deze zelf te lezen. Schrijven
biedt ongekende mogelijkheden.
'Mijn pen gaat de hele wereld over,
zelf ben ik nooit verder dan Madu-
een tobberig door het leven gete
kend gezicht. Dat tobberige komt
zeker niet alleen door vandaag. Hij
ziet het leven niet van de zonnige
kant zal ik maar zeggen.
Stapvoets lopen ze langs bekende
namen naar Dirk zijn laatste rust
plaats. Even later staan ze te mid
den van de familie ietwat onge
makkelijk rond het graf. Terwijl een
familielid een kort praatje houdt
kijkt de dikke man vol interesse
naar de zacht wuivende bomen die
rond het kerkhof staan. Ten lange
leste kijkt hij naar de kist.
En als de kist langzaam in het graf
zakt zegt hij; 'daar ga je jongen...'
Terug bij de koffie, betuigd hij met
weinig woorden zijn oprechte deel
neming aan de weduwe. 'Het was
een beste kerel, we zullen hem
rodam geweest', grapte Gerard
Vélu, één van de inzenders. De
verste column kwam uit Apeldoorn,
van Uichen Oldenboom, die op de
website van de Texelse Courant
had vernomen van de column wed
strijd. Hij was er niet om zelf voor
te lezen, maar is vastbesloten deze
zomer naar Texel te komen.
'Vrienden en andere ongemakken',
luidde het thema van de column
wedstrijd. Alle inzenders hadden
daar op geheel eigen wijze invul
ling aan gegeven. Zoals het verhaal
over de vriendschap met een hond,
met als droevig eind dat het dier
een spuitje moet. Uitgesproken
was ook het verhaal over vriend
schap met iemand die aan het
dementeren is. 'Je bent rijk als je
vriendschap kunt sluiten. En de
ongemakken? Nou, neem die maar
op de koop toe.'
Het was aan de jury om uit de
inzenders de winnaars te kiezen.
De columns werden beoordeeld
door Corrie Timmer (winnares van
2010), Gerard Timmerman (hoofd
redacteur Texelse Courant) en
bibliotheekmedewerkers Maaike
Vonk, Anneke Bokma en Marianne
Witte. De drie winnaars worden in
deze krant gepubliceerd.
missen, en om duidelijk te maken
hoe groot het gemis zal zijn voegt
hij eraan toe, de dagen zullen nooit
meer hetzelfde zijn.' De andere
twee beamen dit woordeloos, en
ze sluiten de condoleantie af met
een in alle ernst: 'We zijn er voor je
hoor.'
Eenmaal buiten kijkt de man met
het lange haar op zijn horloge en
zegt bijna achteloos: 'Zullen we er
eentje nemen op de kromme?' En
gaat hij verder, 'zou hij leuk gevon
den hebben.' De dikke man knikt
instemmend terwijl hij een sigaret
opsteekt. Alleen de tobberige twij
felt. Hij denkt misschien wel aan
Dirk die daar nu alleen achterblijft,
wie zal het zeggen. Maar na enig
nadenken zegt hij; 'nou, eentje
dan, op Dirk.'
Marijke Westerlaken
Kon ik voorheen het aantal mensen
die ik tot mijn vrienden rekende
aftellen op de vingers van één
hand, nu heb ik naast handen en
voeten mijn 12-vingerige darm en
bijkans alle andere lichaamsdelen
daarbij nodig. Ik telde gisteren 258
vrienden en nu zijn het er al 260! En
dat aantal neemt nog bijna elke
dag toe.
Ben ik in korte tijd dan zoveel
populairder geworden? Hoe komt
het dat ik nu omgeven wordt door
zoveel vriendschap? Wat is er
gebeurd dat ik nu met het grootste
gemak vrienden maak? En die ik -
naar het tot nu toe lijkt - met het
grootste gemak nog houd ook
Zo'n vriendschap als die met mijn
oude vrienden - die van de vingers
van die ene hand - houdt niet met
het grootste gemak stand. Zo'n
vriendschap dient te worden
onderhouden. Daar moet je wat
voor doen. Een luisterend oor en
een warme belangstelling zijn daar
bij noodzakelijk.
Vriendschap is heel ingewikkeld. Ik
ben er nooit goed in geweest en
nog steeds niet. Op school had je
hartsvriendinnen van wie je niet
met iemand anders bevriend mocht
zijn. Of snoepjesvrienden die je
vriendschap wilden kopen met
snoep. Of jongensvriendjes waar
mee je kon ravotten, maar toen ik
ouder werd dan ineens verliefd op
je werden.
Ik heb me altijd incompetent en
onhandig gevoeld met vriend
schappen. Wist niet hoe je vrien
dinnen moest maken en wat je
behoorde te doen. Hoe vaak je
behoorde af te spreken en te bel
len.
Maar in mijn studententijd ont
moette ik een heel ongecompli
ceerd iemand. We bleken het goed
te kunnen vinden. Ze werd mijn
vriendin! We hadden plezier, onder
namen leuke dingen of hingen
samen op de bank. Voorzichtig liet
Met die vrienden deel je lief en leed
en soms is er meer leed dan je lief
is. Die vrienden steun je wanneer
ongemak hen ten deel valt. En dat
is niet altijd gemakkelijk want door
de jaren vriendschap heen heb je
ook ondervonden wat er ongemak
kelijk is aan die oude vriend of
vriendin. En dat zou ook wel eens
wederzijds zo ervaren kunnen wor
den.
Met mijn nieuwe vrienden - ik zie
dat ik nu al over 263 Facebook-
vrienden beschik - heb ik dat
ongemak niet. Ze zijn mijn vriend
geworden door één enkele vinger-
tip. Daarmee heb ik of iemand
voorgesteld mijn vriend te worden
of ik ben op een verzoek tot vriend
schap ingegaan. Meer hoef ik niet
te doen! Die vriendschap onder
houden behoort tot de mogelijkhe
den maar het hoeft niet. Heel per
soonlijke mededelingen en
familiebeelden kan ik naar keuze
negeren of er toch even op reage-
ik mijn reserves varen. Ze was eer
lijk en schopte me tegen mijn sche
nen als ik teveel een flapuit was. Ze
gaf me eerlijk kritiek zonder dat het
pijn deed. Ze had de gave om me
een spiegel voor te houden en me
te laten voelen dat ze evengoed
wel van me hield. Onvoorwaarde
lijk. Ze hielp me mezelf te worden.
Soms spraken we elkaar een poos
je niet. Maar het was altijd goed,
meteen weer als vanouds. We had
den een bijzondere band, alsof ie
er altijd al was geweest, ook toen
we elkaar nog niet kenden. Dat we
op elk moment weer verder kon
den gaan, ook al spraken we elkaar
een poos niet. Het voelde als een
zielsmaatje.
En toen werd ze ziek, eerst een
beetje en toen heel erg. Na een
ziekbed van een paar jaar is ze
overleden. Jaren waarin we één
belangrijke afspraak maakten. We
zouden eerlijk zijn, dus ook NEE
mogen zeggen en dan niet verdrie-
ren. En lief en leed? Hoewel die in
stromen voorbij komen kan ik vol
staan met nog weer zo'n vingertip:
"vind ik leuk". Een reactie die ove
rigens wat wrang overkomt wan
neer het gaat om berichten over
overreden huisdieren of ander hui
selijk leed.
Maar dit is maar een klein onge
mak, daar staat veel gemak tegen
over. Waar mijn oude vrienden mij
vaak niet laten uitpraten, kan ik op
Facebook ongebreideld alles plaat
sen wat ik kwijt wil. En oninteres
sante meldingen van mijn digitale
vrienden kan ik rustig weg scrollen
en gretig op zoek gaan naar sma
kelijke geheimen van de vrienden
van de vrienden van die vrienden.
Nog nooit had ik zoveel vrienden
als nu... Maar toch... die hand van
mij, die steek ik nog steeds liever
uit naar mijn werkelijke vrienden.
Ondanks alle ongemakken.
Aris Bremer
tig zijn. Ze had geen energie meer
voor moeilijk vriendinnengedoe en
dat was zó heerlijk! We waren altijd
al open en eerlijk tegen elkaar
geweest en nu helemaal. We spra
ken over alle enge dingen die haar
bezighielden van haar ziekte. Ik
was de enige waarbij ze zo open
en keihard eerlijk kon zijn. Het was
zo goed en zo prachtig maar ook
zo onwaarschijnlijk keihard en
gemeen dat ik haar ging verliezen.
De enige echte vriendin die ik ooit
gehad heb. Ze zei: "Als jij dood zou
gaan, zou ik ook heel kwaad zijn!"
en streelde mijn hoofd terwijl ik bij
haar uithuilde. Zij huilde bijna nooit.
Zij WIST. Zij wist dat het 'goed' zou
komen. Dat ze ergens heen zou
gaan waar het goed was en dat ze
mij in de gaten zou blijven houden:
als ik zou trouwen, kinderen zou
krijgen. En e is er inderdaad altijd
een klein beetje. Ze wacht. Zodat
we gewoon weer verder kunnen
gaan, ook al hebben we elkaar dan
een hele poos niet gesproken.
Remkje Mulder
Vriendschap en andere ongemakken
Weblog
Op verzoek van de Texelse
Courant hield oud-Texelaar
Patrick Witte (23) uit Zeist een
week lang een weblog bij. Hij
is planoloog en promotieon
derzoeker aan de Universiteit
van Utrecht. Over het verschil
tussen Texel en de Seychellen,
een ijs-bruidstaart, een Chris
telijk meisje als de liefde van je
leven, geniale ingevingen en
het hek rond Sportpark Zuid in
Den Burg. Het complete weblog
is te lezen via www.texelse-
courant.nl.
(Vrijdag)
De Seychellen hebben veel
overeenkomsten met Texel: bei
de eilanden, beide met unieke
trekpleisters als zon, zee, strand,
natuur, rust, ruimte, wat mooie
vleugjes cultuur, een 'binnen
land' zodat er nog iets meer te
doen is dan bruinbakken of
zwemmen Er zit een belang
rijk verschil in het toerismebe-
leid, ben ik achter gekomen. Hoe
zat het ook alweer op Texel?
Zo'n 50.000 toeristische slaap
plaatsen per week? Seychellen:
nog geen 100.000 toeristen... op
jaarbasis! Hoe kan dat?! Het ant
woord ligt deels in exclusiviteit:
op de Seychellen bestaan er
resorts die slechts plaats bieden
aan elf luxe villa's (a 400 vierkante
meter per stuk). Kost wat, maar
dan heb je ook wat. En een groot
deel van de toeristische inkom
sten wordt afgeroomd om te
investeren in het behoud en beheer
van de unieke flora en fauna op de
eilanden. Beperkte toerismedruk
op de locals, duurzaam ecolo
gisch beleid en een droombe-
stemming tot en met.
Persoonlijk denk ik overigens dat
zo'n resort een prachtidee is.
Lekker neerzetten die handel,
financieren uit de waardestijging
van de grond (agrarisch naar
commercieel vastgoed) en de
toekomstige winsten deels inzet
ten om de rest van de eilandeco
nomie levend en vitaal te hou
den. Wat moet je anders met
zo'n stuk braakliggend land en
een paar verdwaalde bomen?
(Zaterdag)
Lisan en ik houden er een
ritme op na dat grofweg bestaat
uit: weekendje Texel (naar mijn
ouders), weekendje Zuid-Lim
burg (naar de ouders van Lisan),
weekendje Zeist. En dan net in
welke volgorde handig uitkomt in
verband met verjaardagen, hard
loopwedstrijden, afspraken over
onze aanstaande trouwdag of
wat dan ook.
Vandaag hadden we een afspraak
bij (zonder reclame te willen
maken, maar pfff... het was toch
wel erg lekker) IJssalon Lorenzo
in Utrecht, om ons te oriënteren
op, jawel, een bruidstaart. Een
ijs-bruidstaart welteverstaan. We
stonden versteld van de vele
mogelijkheden, qua vormen, ver
diepingen, versieringen, kleuren,
smaken en weet ik het wat meer.
Na goed en wel een vorm en uit
voering besproken te hebben,
was het grote moment daar: het
proeven zelf. Nou, als er één
ding is dat je wel aan ons over
kunt laten... Een goede twintig
ijsbekertjes later hadden we onze
keuze kunnen maken - of nee,
toch nog maar even die ene nog
een keer proeven...
Patrick Witte, met vriendin Lisan: 'En
dan blijkt plots de liefde van je leven
een Christelijk meisje te zijn...
(Zondag)
Sinds een jaar of anderhalf
heeft Lisan me aangestoken met
het Christen-zijn. Vroeger was
mijn instelling: ik geloof het alle
maal wel, en kon ik het verschil
tussen Kerstmis, Pasen en
Hemelvaart niet uitleggen, laat
staan dat ik een flauw benul had
van Jezus Christus, Heilige
Geesten en wat daar verder alle
maal bij komt kijken. En dan
blijkt plots de liefde van je leven
een Christelijk meisje te zijn. Ja
hoor, dat had ik weer. Ik kon er
niet omheen om me er in ieder
geval eens fatsoenlijk in te ver
diepen.
Zoals meerdere Christenen zul
len herkennen en erkennen: op
het moment dat je oprecht jezelf
openstelt voor de invloed van
een liefhebbende God, zal dat
niet onopgemerkt blijven bij Die
gene daarboven. Ik vond mijn
innerlijke rust, die ik zo hard
nodig heb in een druk bestaan
als promovendus die naar een
proefschrift streeft dat echt een
verschil kan maken in weten
schap en samenleving. Ik
kan het eenieder die hier nu van
walgt van harte aanbevelen: pro
beer het eens, God te zoeken,
een maand of twee. U zult ver
steld staan.
(Maandag)
Tegenwoordig komt het vaak
voor dat ik maandag direct aan
het werk kan, in plaats van eerst
het halve land door te reizen
voordat ik eens in Utrecht ben.
Vandaag was ook zo'n dag.
Vroeg naar universiteitscentrum
De Uithof, met de bus, want m'n
fiets heeft kuren de laatste tijd.
Jammer, want het was vandaag
net zo'n mooi fietsweer, en het
fietspad tussen De Uithof en
Zeist fietst nooit onaangenaam
als het lekker weer is.
Ik heb twee kamergenoten, die
ook promovendus zijn. Ze komen
oorspronkelijk uit China en doen
hier nu in Nederland hun promo
tieonderzoek, omdat ze in hun
onderzoek inhoudelijk een verge
lijking maken tussen Chinese
steden en Nederlandse steden.
We kunnen het goed met elkaar
vinden en lunchen vaak samen.
Vandaag alleen toevallig niet,
want ik kwam twee vriendinnen
tegen. Even lekker bij gekletst,
en dankbaar gebruik gemaakt
van de gratis koffiekaart die ik
als medewerker van de universi
teit in mijn bezit heb.
Na de lunch heb ik toch uiteinde
lijk aan mijn paper kunnen wer
ken en ben hier een groot gedeel
te van de middag mee bezig
geweest.
(Dinsdag)
Toch lukte het daadwerkelijk
opschrijven niet goed. Eerlijk
heid gebiedt te zeggen dat ik op
een gegeven moment werd afge
leid door het toch wel mooie
weer buiten. Toen ik een bericht
je kreeg van één van mijn huis
genoten of ik tijd en zin had in
een stukje hardlopen, was de
keuze dan ook snel gemaakt. Ik
kan gelukkig vrij flexibel mijn
werktijden indelen. Als promo
vendus zou je knettergek worden
als je verplicht zou worden om
van 9 uur tot 5 uur iedere dag
slimme dingen te doen op kan
toor. Geregeld lukt het niet om
aan 8 productieve uren per dag
te komen. Aan de andere kant: ik
krijg soms de meest geniale
ingevingen voor mijn onderzoek
tijdens het hardlopen, onder de
douche, vlak voordat ik 's avonds
in slaap val, aan de ontbijttafel of
op andere ongezette tijden. En
uiteindelijk word je als PhD-stu-
dent toch afgerekend op het feit
of er na de looptijd van je project
een proefschrift klaar ligt of niet.
(Woensdag)
In mijn planologieboeken
lees ik dat planologische invloed
vaak beperkt is door gebrek aan
kennis bij betrokkenen, politieke
invloed op de verkeerde momen
ten en de belemmerende werking
van wetten en regeltjes. Nu moet
ik eerlijk bekennen dat ik een
lichte persoonlijke bias heb in
dezen die ik dadelijk nader toe
zal lichten, maar ik kan er toch
niet omheen dat de gemeente
Texel met enige regelmaat naad
loos aan dit profiel voldoet. En
het meest sprekende voorbeeld
dat ik kan verzinnen is de open
bare ruimte in Den Burg-Zuid,
nabij de Koninghal en het 'Sport
park Zuid'.
Naam: Patrick Witte
Is er ien van:
Bert en Janny Witte
Woont in: Zeist
Werkt als: promotieonderzoe
ker Urban Geography aan de
Universiteit van Utrecht
Hoe anders is het nu? Eerst ging
het trainingsveld van Texel'94
verloren voor een kinderopvang,
later gingen de kinderopvang en
het B-veld verloren voor een
StayOkay en verhuisde Texel '94
naar het voormalige Boys-ter-
rein. Op goede dagen kon je dan
het voormalige A-veld van Texel
'94 nog wel eens gebruiken om
je uit te leven, maar daar staat nu
een gemeentehuis. Oké, dat kon
nog. Maar het ging verder. Met
het verbouwen van de O.S.G.
werd het gebied rond de Koning
hal restruimte. Het basketbalveld
verdween eerst voor noodloka-
len.
Maar met het verdwijnen van de
noodlokalen is er een parkeer
plaats voor terug gekomen, vol
met keien en obstakels om wild
parkeren te voorkomen. Weg
basketbalveld. Alleen de ver
dwaalde paal bij de Thijsseschool
biedt eventueel nog uitkomst,
want om nou te zeggen dat het
nieuwe paaltje bij de OSG heel
florissant is... nee.
Naast het feit dat ik nu wat
betreft tennis aangewezen ben
op de parkeerplaats - mits leeg
- naast de Koninghal, waarbij je
balletje niet over het hek moet
vliegen, anders ligt-ie binnen het
gevangenisterrein, kan ik er met
mijn planologische verstand al
helemaal niet bij waarom zo'n
hekwerk nu per se nodig is. Het
past in ieder geval goed bij de
overige ontwikkelingen in Den
Burg, al snap ik niets van de visie
die hieraan ten grondslag zou
moeten liggen. Ik heb jaren gele
den als onderdeel van mijn pro
fielwerkstuk hier ook al aandacht
aan besteed. Veel ontwikkelin
gen passen nu goed bij hoe ik
het toen ook voor ogen had,
maar van andere zaken begrijp ik
minder.
Blijft nog dat Sportpark over. Ik
meen me een mooi klein vierkant
boekje te herinneren, Beeld van
Texel, waarin visueel werd
gemaakt hoe barrièrevorming in
het landschap voorkomen kon
worden. En nu wordt een hek van
twee meter opgetrokken rond
wat één van de meest toeganke
lijke openbare ruimten van Den
Burg hoorde te zijn. Ik snap dat
gewoon echt niet; recht tegen je
eigen gemeentelijke toekomstvi
sie in fietsen. Ja, inderdaad, ver
nielingen en vandalisme voorko
men moet zeker gebeuren, maar
of dit de oplossing is?
Mijn persoonlijke agenda in
dezen moge ook duidelijk zijn:
Den Burg-Zuid is één van mijn
favoriete plekken op het eiland.
En als ik op Texel ben, is dat de
enige plek waarmee ik mijn
broertje achter z'n computer
vandaan weet te motiveren.
Houd het toch toegankelijk, dat
is voor iedereen leuker. En moch
ten ze ooit De Koninghal defini
tief gaan afbreken, bel me dan
even. Ik heb daar nog een goede
lading tennisballetjes op het dak
liggen.
De week van...
Astrid v/d Wetering
Astrid van de Wetering, raadslid
voor D66, houdt de komende week
het weblog bij in de serie De week
van...
