Soms verlang ik naar een baan als ondergeschikte
De Cocksdorp, een hechte gemeenschap in de noordkop
'Leven van journalist niet vervelend
TEXELSE O COURANT
VRIJDAG 20 APRIL 2012 -pp p r in ï't#
koek, dus voor het artikel kan ik put- op de fiets naar mijn kantoor. Elke
ten uit bestaande stukken. Hoewel ik ochtend een klein half uur fietsen
nog nooit van het blad gehoord had, door de stad. Steeds kan ik kiezen
werd ik erg enthousiast van de lijst uit veel verschillende routes door het
schrijvers die er eerder voor geschre- centrum, de Jordaan en mijn geliefde
ven heeft. Enorme grootheden. Dus, Oud-West om bij mijn kantoor in de
ondanks het karige bedrag dat ze Baarsjes te komen. Maar het hoog-
voor het artikel geven, grijp ik de tepunt is toch elke dag het pontje
kans maar aan. Je weet nooit wat naar Centraal Station. Welk weer het
zo'n internationale publicatie bij- ook is, storm of regen, het is altijd
draagt aan de groei van The Sochi prachtig. Hoe dankbaar het ook
Project. In de vroege avond is om uiteindelijk in staat te worden
wordt er gereld op mijn plein in gesteld om zelfbedachte projecten
Amsterdam Noord. Met mijn vriendin gefinancierd te krijgen, op welke
staar ik uit het raam. We bedenken manier dan ook, het hele proces van
een manier om het kleine jongetje vragen om donaties, vragen of men-
dat we inmiddels als relschopper sen jouw spullen kopen of op andere
hebben geïdentificeerd tot bedaren wijze een fonds beschikbaar willen
te brengen. Uiteindelijk doen we stellen voor een project dat we graag
weer niets. Hij staat te schreeuwen willen uitvoeren, is een moeilijk
en te schelden en we bedenken dat onderdeel van mijn werk. Soms ver
hij toch een of andere afwijking in zijn lang ik stiekem naar een baan als
Arnold van Bruggen interviewt in het dorp Krasni Wostok in de republiek Karatsjai-
Tsjerkessië een veteraan die zijn woonplaats heeft helpen opbouwen. Met de
publicatie waartoe dit interview leidde ('On the other side of the Mountains')
wonnen Van Bruggen en zijn medewerkers de Zilveren Camera voor Innovatieve
Journalistiek.
Op verzoek van de Texelse Cou
rant hield documentairemaker
Arnold van Bruggen een week
lang een weblog bij. Over de Rus
senoorlog, tandarts Ten Hooi, de
Olympische Spelen, het pontje
naar het Centraal Station en Rus
sische les. Het complete weblog is
te lezen via www.texelsecourant.
nl.
(Vrijdag)
Elke kans om naar Texel te gaan,
grijp ik met beide handen aan. De
afgelopen jaren heb ik met mijn
documentaire/verhalenbedrijf
Prospektor op Texel de documentai
re De Russenoorlog, over de opstand
van de Georgiës, en de kinderdocu
mentaire Voor 't Echie, over knikker
tijd gemaakt, met Bence en Sieme
op deThijsseschool. Ik heb nu helaas
geen nieuw plan over Texel meer op
stapel liggen, dus de komende jaren
zal Texel voor mij weer beperkt blij
ven tot een uitje naar mijn ouders.
Vandaag lanceren we onze web
site www.derussenoorlog.nl in het
museum op het vliegveld. Al onze
financiers; het Texelfonds, het colle
ge van burgemeester wethouders
en de Lions Club zijn uitgenodigd, en
de fantastische vrijwilligers van het
Luchtvaart en Oorlogsmuseum die
ons hebben ondersteund in de finan
ciering en archiefmaterialen voor de
site.
Na de lancering en een tocht langs
de mooie luchtvaartmaquettes van
Theo Witte wordt het tijd om onze
stagiair Texel te laten zien. Hij is er
sinds zijn jeugd niet meer geweest,
en voor een toeristische Texeltoer
ben ik altijd te porren. We bezoeken
vuurtoren, Slufter en de Zuidbatterij
en rijden door de mooiste dorpjes
heen. Jan-Willem Bakker van De
Waddel ontvangt ons even hartelijk
als altijd in de lammertijd en vertelt
mooie verhalen over zijn vak. Vol
liefde, wars van valse sentimenten.
Jan-Willem is echt een ambassadeur
voor Texel, zoals hij over zijn vak en
de Hoge Berg praat. Dan terug naar
Amsterdam helaas, waar nog een vol
avondprogramma met een boekpre
sentatie en een concert wacht. In
Amsterdam regent het, op Texel
schijnt de zon. Liever was ik hier nog
Naam: Arnold van Bruggen
Is er ien van: Popke en Janny
van Bruggen
Woont in: Amsterdam
Beroep: schrijver en docu
mentairemaker
wat nachtjes gebleven.
(Zaterdag)
Op de boekpresentatie van
Koorddansers in de Kaukasus vrij
dagavond in de stadsschouwburg
ontmoet ik de vader van schrijver/
RTL-correspondent Olaf Koens. Hij
heet Boelo en is geboren op Texel.
Toevallig kwam ik laatst langs het
overlijdensbericht van diens vader,
toen ik de archieven van de Texelse
Courant doorpluisde voor derussen-
oorlog.nl. Tijdens de oorlog was zijn
vader dierenarts op Texel. Vlak na de
oorlog stierf hij bij een auto-ongeluk
nabij Oosterend. Daarna werd de
vader van Olaf, Boelo dus, onderge
bracht in het pleeggezin van tandarts
Ter Hooi, vertelde hij me. Dan gaat bij
mij een belletje rinkelen. Die verhalen
ken ik, over de krokodil die aan het
plafond hing, de beruchte tandarts
aan het Schilderend. Alle oudere
Texelaars kennen hem. De vader van
Olaf - met Olaf bereis ik al enige jaren
af en toe de Kaukasus en Moskou -
heeft gewoond in het huis aan het
Schilderend waar nu mijn ouders
wonen. Wat een krankzinnig toeval.
En zo blijft ook na terugkomst in
Amsterdam de dag in het teken van
Texel staan. Want als ik even later
met broer Erik in een afgeladen Melk
weg het nog steeds briljante house
duo Orbital zie en hoor, moet ik
denken aan het vorige concert dat ik
van hen meemaakte: vast zo'n 18
jaar geleden met een bus van Jonge
renwerk Texel naar Pinkpop. Op één
dag heen en weer. Het was fantas
tisch. Vooral de terugtocht was
legendarisch: met een wiebelende
kotter in het holst van de nacht terug
naar Oudeschild. Voor velen van ons,
met toch heel wat meegesmokkelde
wiet en Jutter achter de kiezen, werd
dat schommelen iets teveel.
(Zondag)
Het buitenland blijft me trekken.
Momenteel is mijn grootste project
The Sochi Project, een vijfjaar durend
documentair project in woord en
beeld over de regio rond Sochi, Rus
land, waar in 2014 de Olympische
Winterspelen worden georganiseerd.
Als ik in Nederland ben, probeer ik
door de week geld te verdienen met
mijn opdrachtfilms en copywriting, in
het weekend bezet ik thuis de stu
deerkamer en schrijf ik aan mijn boek
over de Noord-Kaukasus, dat tegen
het einde van dit jaar moet uitkomen.
Zo ook vandaag. Die plek waar de
Spelen worden georganiseerd is
bizar. De Olympische schaatsstadi-
ons grenzen aan een conflictgebied
- het totaal onbekende landje Abcha-
zië en aan de andere kant van de
bergen liggen beruchte republieken
als Tsjetsjenië, Ingoesjetië en Dage
stan. Het is een flinke gok van de
internationale gemeenschap hier
Olympische Spelen te organiseren.
Ik hoop dat er geen terroristische
aanslag in Sochi plaatsvindt, maar
de kans dat dit wel wordt gepro
beerd is groot. Vorige maand
nog waren we in Dagestan. Een
prachtige reis door een van de meest
gastvrije maar meest gewelddadige
gebieden op aarde. We zijn nog
opgepakt door de veiligheidsdien
sten toen we in de bergen een dorp
wilden bezoeken dat bekend staat
om haar steun aan het islamitisch
geïnspireerde terrorisme dat hier
vandaan komt. Hoewel het een
prachtige streek is, is de uitzichtloos
heid van deze gebieden treurigma-
kend.
(Maandag)
Vanavond probeer ik een artikel
te typen over Sochi en de Olympi
sche Spelen voor de Index on Cen
sorship, een Engels blad dat me
gevraagd heeft de link tussen men
senrechten, het geweld in de regio
en de Olympische Spelen van 2014
te leggen. Dat is inmiddels gesneden
hoofd moet hebben. Maar hij is wel
de leider van zijn groep. Een lastige
situatie. Net als wij doet niemand
rondom het plein er iets aan. Terwijl
toch juist nu - hij is nog maar een jaar
of tien - misschien iets aan zijn
gedrag te doen is.
(Dinsdag)
's Ochtends vroeg in de bittere kou
die ons deze lente plots is overvallen
ondergeschikte in een bedrijf waar ik
in ruil voor mijn beloofde werk een
vast bedrag op de bankrekening krijg
gestort, maand in maand uit.
(Woensdag)
Ik heb tot drie uur 's nachts door
gewerkt. Op de grens van de dead
line werk ik altijd het snelst en het
meest effectief. Een lastige eigen
schap overigens, als je aan langeter-
mijnprojecten werkt, die vaak zonder
duidelijke deadlines zijn. Ik gun
mezelf dus een extra uurtje rust in de
ochtend en zit om half tien op de
fiets naar kantoor. Dan is er al twee
keer ingesproken op mijn voicemail
door de Wereldomroep en Radio TV
Noord-Holland, die beide willen
berichten over De Russenoorlog-
website. Leuk! Twee telefonische
interviews op een ochtend en beiden
hebben het erover dat ze het willen
doen 'ondanks dat het ook al in
andere media is verschenen'. Die
andere media kan ik vervolgens - al
googlend - niet vinden, dus waar ze
dat nieuws vandaan halen... 's
Avonds eet ik op kantoor. Om half
negen komt Natalia langs. Zij geeft
mij en een vriend al enige maanden
Russische les. Niveau en tempo lig
gen hoog. Elke woensdag stap ik
moedelozer op de fiets. Moedeloos,
maar vastbesloten om er de komen
de dagen keihard aan te werken. En
dat valt vaak dan weer tegen.
Ondertussen staan de taken in mijn
digitale agenda, met tal van kolom
men die keurig over de hele week
verspreid waren, allemaal samenge
propt op donderdag en vrijdag. Al
dat kleine werk, het schrijven, de
administratie en het afwerken van de
website kost bij elkaar weer zoveel
tijd dat de acquisitie en plannen-
schrijverij vooruit is geschoven. Mor
gen dan, dan moet het echt gebeu
ren. Op de valreep krijg ik een mailtje
van de Engelse eindredacteur. Ze
heeft nog een inhoudelijke vraag,
maar begint haar mail met 'thankyou
for a superb piece'. Het geploeter is
het waard geweest. Ik kan tevreden
gaan slapen.
De week van...
Het Clubhuis
Het Clubhuis, organisator van het
FQ Dance Event, dat zaterdag 28
april in Question Plaza wordt
gehouden, houdt de komende
week het weblog bij in de serie De
week van...
Doorlopende reuring houdt werk leuk
vrijwilliger werkt in de begeleiding
van zeer moeilijk opvoedbare kin
deren. 'Het gaan dan om kinderen
die hier al niet meer geplaatst wor
den. Het is natuurlijk dubbel feest
als je zo'n kind weer terug naar
Nederland kunt sturen met een
leven dat weer op de rails is.' Het
tekent de sociale eigenschappen
van de man. Veel eilanders die in
De Cocksdorp moeten zijn, wor
den door Gerritsen voorzien van
een kop koffie. Volgens de verko
per is het ook voor veel Cocksdor-
pers een plaatst om toch even een
praatje te maken. 'Ik heb niets te
klagen. Er is altijd aanspraak en ik
verveel me nooit. Met Pasen ston
den er rijen voor mijn kar. Ondanks
dat we hier dan met zijn drieën
werken, is het wel aanpakken',
vervolgt hij. 'Maar daarvoor doe je
het ook. Ik vind het heerlijk en ik
zou ook niet anders willen. Ik ben
destijds naar De Cocksdorp geko
men, omdat ik Amsterdam toch te
crimineel vond worden. Daar heb
je hier geen last van', lacht hij.
Naast zijn werkzaamheden in de
viskar heeft hij jaren lang actief aan
parachutespringen gedaan, was hij
actief bij de Snel Inzetbare Groep
ter Medische Assistentie (SIGMA)
en de Landelijke Opleiding Tot Uit
beelden Slachtoffers (LOTUS). 'Bij
SIGMA had ik bijna nooit wat te
doen, daarom ben ik na een aantal
jaren overgestapt naar de LOTUS.
Dat beviel me veel beter.' Inmid
dels is hij het wat rustiger aan gaan
doen, maar staat nog dagelijks in
zijn kraam. Hij wil dit ook nog wel
een tijd blijven doen en misschien
neemt zijn zoon het later wel over.
'Op die manier zal het verzamel
punt in De Cocksdorp gewoon
blijven bestaan', zegt Gerritsen.
Al 29 jaar staat Ben Gerritsen
(61) met zijn viskraam op dezelf
de plek in De Cocksdorp. De
meeste mensen kennen de
Amsterdammer als Lange Ben.
Hij geniet van de locatie waar hij
dagelijks zit: 'Er gebeurt hier
altijd wat, dat maakt het werk
ook zo mooi.'
De Cocksdorp, gezien vanaf de Stengweg.
De Texelse Courant gaat van dorp tot dorp om te kijken wat er zich afspeelt
en wat er leeft onder de mensen. Deze keer zijn we neergestreken in De Cock
sdorp waar we spreken met Lange Ben bij zijn vis/patatkraam op de hoek van
de Molenlaan en de Klimpstraat en de bezoekers van de kraam. Een reportage
van Job Schepers.
Trots laat Gerritsen foto's zien die
zijn genomen door toeristen die bij
hem een visje komen eten. 'Dat
gebeurt regelmatig, dat vind ik
prachtig. Het omgaan met mensen
is één van die andere dingen die
het werk zo leuk maken', vertelt hij.
Gerritsen kwam 31 jaar geleden als
schilder naar Texel, maar belande
al snel in de frietkraam. Mensen
die hem tegen willen komen, moe
ten wel in het hoogseizoen langs
komen. In de herfst vertrekt hij
standaard naar Spanje, waar hij als
DE VERSLAGGEVER
Een kijkje op internet leert mij
dat De Cocksdorp gesticht is in
1836. Ondanks dat het oor
spronkelijk Nieuwdorp heette
wordt het later vernoemd naar
de Antwerpse stichter Nicolas
Joseph de Cock. Inmiddels
heeft het eiland ruim 1200 bewo
ners. Met deze informatie ga ik
maar eens op pad.
Als ik in De Cocksdorp aankom
schijnt de zon en ik realiseer me
weer eens dat het leven van een
journalist toch niet vervelend is.
Dit gevoel wordt versterkt als ik
door 'Lange Ben' wordt verwel
komd met een kop koffie.
met hem besproken heeft of hij er
op zit te wachten dat een verslag
gever van de Texelse Courant de
hele tijd op zijn vingers zit te kij
ken.' Al snel blijkt dat de kraam
een ontmoetingspunt is voor veel
toeristen en mensen die in het
dorp moeten zijn. Cocksdorpers
zijn er tijdens mijn verblijf weinig.
Twee jongens van de glasophaal
dienst worden door de Ben
begroet. 'We komen altijd hier
even koffie drinken en even wat
eten als we aan bezig zijn aan het
rondje over het eiland.
We moeten om de zoveel tijd rus
ten, wanneer je op de vrachtwa
gen rijdt en ik zorg er meestal voor
dat dit ongeveer hier het geval is',
vertelt één van de jongens. Niet
veel later komen er twee mannen
uit Friesland aan. Ze begroeten de
eigenaar hartelijk en vertellen mij
dat ze ieder jaar op het eiland zijn.
'We zorgen iedere zomer voor
entertainment voor kinderen tij
dens de braderieën. Vandaag zijn
we weer op Texel om alvast wat
zaken te regelen, dan kan een
bezoekje aan Ben niet ontbreken',
vertelt de oudste van de twee. Op
het terras voor de kar is het een
komen en gaan van Duitse toeris
ten, die genieten van de zon onder
het genot van een visje of een
patatje. Veel van hen zijn terugke
rende toeristen die Viskraam Lan
ge Ben als vast ritueel hebben.
Een Duits echtpaar vertelt mij dat
ze vanaf de boot altijd eerst naar
de kraam in De Cocksdorp gaan,
het is een traditie geworden. Pas
nadat ze hier 'Lange Ben' begroet
hebben, trekken ze naar hun
vakantiehuis in De Koog. Voordat
ze het eiland weer verlaten, gaan
ze ook nog even bij hem langs.
Na het bezoek aan de viskraam
loop ik via de Kikkerstraat door
het dorp. Het is niet de eerste keer
dat ik het noordelijkste dorp van
het eiland ben, maar wel de eerste
keer dat ik het echt goed zie. Het
ziet er gezellig uit met z'n oude
huisjes, vele logiesverstrekkers en
restaurantjes.
Het weer helpt ook goed mee aan
het gezellige aangezicht. Onlangs
was ik bij de verenigingenveiling in
het Eierlandsche huis en toen viel
me op hoe actief de samenleving
was. Het leek wel of het hele dorp
was afgekomen op het evenement
en of alle bedrijven uit het dorp
een bijdrage hadden geleverd aan
de veiling. De Cocksdorp komt op
mij over als een hechte en actieve
gemeenschap, al vind ik het lastig
om mijn bevindingen als de waar
heid te verkondigen.
Ik heb minder dorpsbewoners
gesproken dan in de voorgaande
dorpen, maar kijk toch terug op
een geslaagd bezoek. En ik heb er
een nieuw adresje aan over gehou
den voor een kop koffie en een
lekkere vis, wat wil een mens nog
meer?
Ben Gerritsen in zijn
De stelling
Aantrekkelijk
voor rustzoekers
De Cocksdorp heeft een hechte
gemeenschap. De jongeren zijn
actief in het verenigingsleven en
bij activiteiten loopt het dorp
massaal uit. Toch komen de men
sen niet over alsof de gemeen
schap gesloten is. De Cocksdorp
lijkt een ideale vakantiebestem
ming voor mensen die houden
van natuur en de rust. Hier kwam
dan ook de stelling uit voort. De
Cocksdorp is het aantrekkelijkste
dorp voor mensen die echt willen
genieten van de rust van Texel.
De overgrote meerderheid was
het hiermee eens. Toch gaven
van de 30 ondervraagden 23
mensen aan dat er in De Cocks
dorp te weinig te doen is om er je
vakantie te kunnen vieren. Een
ander nadeel dat naar voren
kwam, bleek de ligging. De onder
vraagde toeristen vinden dat De
Cocksdorp wel erg ver overal
vandaan ligt. 'Het enige dat dicht
bij ligt, is de vuurtoren', zegt een
Duitse toerist. In totaal sprak ik
maar vier mensen die ook daad
werkelijk in De Cocksdorp woon
den, waardoor de mening van de
plaatselijke bewoners niet goed
weergegeven wordt.
