'Ik was al wakker door zwaailichten'
TEXELSE COURANT
Een stuk jeugdsentiment in rook opgegaan
VRIJDAG 10 AUGUSTUS 2012
Hij werd midden in de nacht al
even wakker van de zwaailichten
onder zijn raam. Cees Steenbak
ker uit Bergen op Zoom keek uit
het raam van zijn hotelkamer in
De Lindeboom, zag dat er buiten
kennelijk wat aan de hand was en
kroop weer terug in bed. Niet
voor lang: tegen half zeven werd
hij opnieuw gewekt, maar nu om
het hotel te verlaten.
Steenbakker en zijn vrouw behoor
den tot een groep van tientallen
hotelgasten uit De Lindeboom en
De Smulpot die woensdagochtend
werden geëvacueerd. Ze werden
opgevangen in sporthal Ons Genoe
gen waar een ontbijtje werd geser
veerd. De evacuaties verliepen rus
tig. Bij De Lindeboom gingen
medewerkers de kamers langs om
persoonlijk de gasten te wekken en
uit te leggen wat er aan de hand
was. Daarna werd de gasten ver
zocht zo snel mogelijk naar buiten
te komen.
Volgens de familie Steenbakker,
samen met vrienden een paar
dagen op Texel, ging het allemaal
ordentelijk en rustig. Voor hem
scheelde het ook dat hij 's nachts al
had gezien dat er wat aan de hand
was. Reisgenoot Arie Jan Krijnen
beaamt dat de evacuatie van het
hotel rustig verliep. Het verschil was
dat hij 's nachts niet al even wakker
was geworden en dus moest wen
nen aan de gedachte dat er wat
was.
Hotelgasten Jilda en Hessel Algra
uit Sneek merken, zittend nabij de
ingang van Ons Genoegen, laco
niek op 'een verhaal voor thuis te
hebben' als ze Texel verlaten. Zij
waren 's nachts ook al wakker
geworden van alle bedrijvigheid op
de Groeneplaats en waren op een
gegeven moment net als andere
gasten alvast maar op het terras
gaan zitten. Voor Conny van Essen
uit Nijkerk kwam de evacuatie wel
als een verrassing. Zij had rustig
door alles heen geslapen, totdat er
iemand aan de deur stond om haar
en haar man te wekken.
Doordat de gasten allemaal rap
weg moesten, had niet iedereen zijn
of haar medicijnen meegenomen.
Corrie van Leeuwen vertelt lachend
in de gauwigheid bij het vertrek nog
wel haar tandenborstel te hebben
gepakt. Eenmaal zittend in het zon
netje voor Ons Genoegen bekruipt
haar toch de vraag wat ze daar nou
eigenlijk mee moet. Volgens haar
was de evacuatie verder allemaal
goed geregeld.
Hans Hopman is één van de in de
buurt van de J'elleboog wonende
Texelaars en is ook naar Ons
Genoegen gekomen. Hij volgde
eerst vanuit zijn raam wat er bij de
discotheek gebeurde, totdat iemand
van de brandweer hem kwam ver
tellen dat hij weg moest gaan. In
totaal werden circa zeventig men
sen bij Ons Genoegen opgevangen.
Zij werden geregistreerd, zodat de
gemeente wist wie er in huis was.
De evacués werden 's morgens
voor het ontbijt bijgepraat door Piet
Bolier, officier van dienst bevol-
kingszorg, over de stand van zaken.
De evacués konden toen nog niet
terug. Een deel ging later in de och
tend naar Stayokay. 's Middags om
14.00 was er bij Ons Genoegen
opnieuw een bijeenkomst waar
Bolier en burgemeester Francis Na ongeveer twee uur slaan de vlammen uit het dak bij de J'elleboog. De
Giskes evacués, buurtbewoners en komen tientallen meters hoog.
ondernemers nabij de J'elleboog
over de laatste stand van zaken
bijpraatten. Daarna kon vrijwel
iedereen terug naar huis of de hotel
kamer.
Hulpdiensten kwamen 's morgens naar sporthal Ons Genoegen om mensen met
klachten te helpen. In totaal lieten negentien mensen zich nakijken, van wie er
zeven voor nader onderzoek doorgingen naar het ziekenhuis.
De brandweer was woensdagmiddag bezig met nablussen bij de restanten van de
discotheek. Die werd meteen gesloopt in verband met instortingsgevaar.
Niet alleen de discotheek, met de
brand van de J'elleboog is ook een
stuk jeugdsentiment in rook opge
gaan. Daar, in dat bomvolle hok,
die tot discotheek omgebouwde
boerenschuur, gebeurde het. Die
disco die Joop Jellema in 1969 aan
de Kantoorstraat had geopend,
stroomde elk weekend vol met
jeugd uit alle windstreken van het
eiland en zelfs daarbuiten. Uitgela
ten jongens en meiden die samen
een afspiegeling vormden van de
Texelse jeugd. Zat je door de week
op zee, dan dronk je bier met de
kottervissers, had je een overall
aan dan stond je in de Boeren-
hoek, de 'punkers' hadden hun
eigen plek en de bollebozen van
het Atheneum zochten elkaar op in
de bovenbar. En zo hadden veel
Texelse jongeren er hun vaste stek.
Ik herinner me Peter Bakker, later
wethouder, steevast aan een tafel
tje met Rob Terpstra achter een
potje bier.
's Zomers wemelde het er van de
toeristen. Het was de tijd dat Texel
een enorme aantrekkingskracht
had op jongeren, die toen met oen
armen werden ontvangen. Ze
bivakkeerden onder andere op
campings als Dennenoord en Den-
nenrust en tuften 's avonds naar
Het was een bijzondere tent in een
bijzondere tijd. Keiharde muziek,
altijd gezellig en ogen tekort. Met
populaire dj's, discoshows, optre
dens van André Hazes tot Center
fold en wat al niet meer. Allemaal
onder die rieten kap daar aan de
voormalige Kromme Elleboog.
Een tijdje geleden liep ik er nog
eens binnen, om foto's te maken
van een optreden. Ik herkende het
amper. Het riet was verdwenen
achter lichte platen, de bovenbar
was er nog wel maar je kon niet
meer naar beneden op de dans
vloer kijken. Andere muziek, andere
mensen, een andere tijd. Nu is de
hele boel afgebrand en zal het mij
benieuwen wat er voor in de plaats
komt.
Gerard Timmerman
Den Burg, waar de J'elleboog gou-
de tijden beleefde.
Zelf had ik geen vaste plek in de
'Jel', ik hield me op in het gebied
rond de dansvloer en de achterban
Als er in die schemerige doorgang
een tafeltje vrij kwam, namen we
dat in beslag en konden we de
biertjes van Rob van der Kooi en
Siep en Keyser door de houten
spijltjes aanpakken.
In de Jel gebeurde van alles, ook
datgene wat je niet kunt verzinnen.
Er gingen sterke verhalen rond, er
werd gedanst, meiden versierd,
verkeringen aangeknoopt (waar
heel wat huwelijken en kinderen uit
zijn voortgekomen), en - ook toen
- laaide er wel eens een vuurtje op.
Maar zodra oververhitte bezoekers
op de vuist dreigden te gaan, was
Siep er als de kippen bij om het
vuurtje in de kiem te smoren. Je liet
het rotzooi trappen wel uit je hoofd
met die potige barkeeper en 'moe
der' Jellema in de buurt. Ik herinner
me hoe ze de zaak rond ging, een
stapel lege glazen in haar hand en
altijd een oogje in het zeil.
