Zolang het allemaal gaat blijven we dit graag doen Ina van den Berg vijftig jaar koster 'Soms fantaseer ik over terugkeren naar Texel' TEXELSE 7 COURANT Annie de Haan 'volkomen toegewijd' In memoriam Zij werd zeehondenmoeder genoemd en werd Vrouw van het Jaar. Samen met haar man stond zij aan de wieg van de zeehondenopvang. Mede dank zij haar werden, in een tijd dat hier nog nauwelijks aandacht voor was, tienduizenden bezoe kers per jaar geconfronteerd met de problematiek van de Waddenzee en stopte de zee- hondenjacht. Dinsdag overleed Annie de Haan-Langeveld. Zij werd 92 jaar. Op 24 mei 1952 spoelde op het strand bij de vuurtoren een jonge zeehond aan en besloten Gerrit de Haan en zijn verloofde Annie Lan- geveld (ze trouwden op 10 juli van dat zelfde jaar) te proberen het dier in leven te houden. De zeehond leefde nog tien dagen, maar over leed toen alsnog. Dat gold ook voor de eerste zeehonden die ze daarna opvingen. Geen wonder, want hoewel Artis al in 1925 begon nen was met de opvang van zee honden, hadden De Haan en zijn vrouw geen idee hoe - en wat - ze de dieren moesten voeren, terwijl ook de locatie, hun eigen badkuip, verre van ideaal was. Een van de eerste zeehonden die wel in leven bleef was Phoca, die zich nogal aanhankelijk toonde, vooral ten opzichte van Annie. Natuurfoto graaf Jan Strijbos maakte enkele mooie foto's van het duo die gebruikt werden om reclame te maken. Met succes, want het aan tal bezoekers groeide daarna gestaag. In 1971 overschreed het aantal bezoekers van het Texels Museum de 100.000; op piekda- gen kon men er over de hoofden lopen. Omdat de natuurbeleving veranderde werden - in navolging van de Amerikaanse natuurparken - plannen ontwikkeld voor het Natuur Recreatie Centrum aan de rand van het duinpark van Staats bosbeheer, dat op 1 januari 1975 de deuren opende. In het NRC - het huidige Ecomare - verdween de functie van museum naar de achtergrond en kwam de nadruk meer op voorlichting en educatie te liggen. Maar de zeehonden ble ven, nog altijd gevoederd door mevrouw De Haan, omdat zij van niemand anders iets wilden aan nemen. Pas na haar 65ste stopte ze met het voeren van de dieren, maar ze bleef betrokken bij het museum. Zo legde ze in 1996 de eerste steen van de smederij op het buitenterrein van het Maritiem en Jutters Museum in Oudeschild (het huidige Kaap Skil). Het buiten museum was een idee van haar man Gerrit, die er samen met de medewerkers van het Texels Muse um, heel wat bouwmaterialen voor verzamelde. Ook nam zij in 2002 het ter gelegenheid van het jubile um verschenen boek over de zee hondenopvang in ontvangst. Daar in speelt de door haar gestimuleerde mentaliteitsveran dering een grote rol. 'De Wadden zee en de kust van Nederland zijn nog altijd de rijkste en meest dyna mische plekken van ons land en heel kostbaar', zei schrijver Johan Bos bij die gelegenheid. 'Verdere bewustwording is bittere nood zaak. Dit boek is daar, in het voet spoor van Gerrit en Annie de Haan, een bijdrage aan.' Door oud-medewerker Wiebe Sytsma wordt Annie de Haan een 'enorme doorzetster' genoemd, die zich door heel wat tegenslagen heeft moeten slaan. 'Maar ze gaf niet op.' In de dertig jaar dat zij zeehonden heeft opgevangen, bouwde ze veel ervaring en kennis op, waar de medewerkers van Ecomare nog altijd gebruik van maken. 'We zijn verdrietig door haar overlijden', laat het centrum weten, 'maar ook enorm trots dat zo'n bijzondere vrouw aan de basis heeft gestaan van Ecomare.' Junior Masterchef in Keukencentrum Texelse Junior Masterchef Xander van Boven (10) kookt zaterdagmid dag 17 november in de kookstudio van Keukencentrum Texel in Den Burg. Tussen 14.00 en 16.00 uur maakt Xander de succesvolle gerechten uit Junior Masterchef. ledereen van jong tot oud is wel kom en mag komen kijken en proe ven. Xander meldt dat de tv-uitzen- ding van Junior Masterchef zaterdag is vervroegd van 18.00 tot 19.00 uur. Wieb en Ina van den Berg zijn vijftig jaar kc Ze deed er als kind haar eerste doen het met z'n tweeën. De twee communie, trouwde er vijftig jaar namen destijds hun intrek in de geleden en zorgt er sindsdien voor dat alles reilt en zeilt. Ina van keukentafel hoe de bloemstukken met de auto van gebouw naar woning naast de kerk waar ze sinds- gebouw werden gereden om ze tel- dien wonen. Op 30 november 1963 den Berg is dit jaar vijftig koster trouwden ze met elkaar. 'Dat was de van de Sint Martinus Kerk in Oos terend. Dat wordt zondag gevierd met een speciale dienst. De uit 1905 daterende kerk aan de Vliestraat ziet er netjes en onder houden uit. Het is de verdienste van Ina van den Berg, die sinds 1963 laatste dag voordat de advent kens op de juiste plek te hebben. Inmiddels zorgt Ina nog alleen voor de bloemen in de Sint Martinus begon. In de adventstijd mocht je Kerk, omdat het anders te intensief niet trouwen', aldus Wieb van den zou worden. 'We begonnen ermee Berg. Zij waren destijds het tweede na Sinterklaas, dus je was er weken echtpaar dat in de Sint Martinus mee bezig.' Ina van den Berg hield Kerk trouwde. Sieme en Hanny Dijt ook altijd secuur bij wie er wanneer gingen hen voor. De verhalen komen, pratend aan de samen met haar man Wieb voor de keukentafel, al snel. Over hoe vroe- kerk zorgt. Voor een dienst op tijd ger de kolenkachel om het ander- de verwarming aan, zo nu en dan met de stofzuiger door het gebouw, koper poetsen, het linnen schoonhouden, mooie bloemstukken verzorgen en andere zaken om de dien sten goed te laten verlopen. Ze doen het met toewijding, naast de vele andere activi teiten ze in de loop der jaren heb ben verricht. Wieb en Ina van den Berg-Schraag namen het kosterschap vijftig jaar geleden over van Wim en Marie Witte, toen deze naar Den Burg ver trokken om koster van de katholieke kerk in de Molenstraat te worden. Ina is formeel de koster, maar ze half uur moest worden bijgevuld, een jubileum vierde. Zo zag een organist tot zijn verbazing opeens zijn familie in de kerk zitten. Zelf had hij geen weet van zijn jubileum en Ina liet hem graag nog even ir zodat de kerk tijdens een dienst op waan door te doen alsof zij ook van niets wist. Op verzoek van de redactie hield Heieen van der Knaap een week lang een weblog bij. Hieronder een bloemlezing, de complete tekst is te lezen via www.texel- secourant.nl. (Vrijdag) - Hoewel ik me prima ver maakte in Amsterdam heeft het jaren geduurd voordat ik me er echt thuis voelde. Achteraf gezien was ik, in eerste instantie, niet echt gemotiveerd om de stad tot mijn thuis te maken. Ergens verwachtte ik dat ik na mijn studie zou terugke ren naar mijn roots. Ik bleef, naast mijn studie, op het eiland werken en besteedde meer aandacht aan Texelaars dan aan Amsterdam mers. Op Texel voelde ik me thuis, in Amsterdam meer een gast, een passant. Ik vond de stad eigenlijk maar stinken en ook de drukte en het lawaai stonden me tegen. Bovendien vond ik het te triest voor woorden dat ik voor een beetje natuur en ruimte aangewezen ben op een park en dat een gemiddeld huis klein is en geen tuin heeft maar een balkon. Tot slot wordt er op het gebied van cultuur, winkelen en uitgaan zoveel aangeboden dat het me duizelde en ik er nauwelijks mee uit de voeten kon. Ik voel me thuis in Amsterdam vanaf het moment dat ik besluit dat deze omgeving mijn thuis is. De geur is niet veranderd, er nog evenveel lawaai en het is eerder drukker dan rustiger geworden. Toch ervaar ik al die prikkels nu anders. Ik vind het wel gezellig, levendig en bruisend allemaal. Samen met mijn vriendin woon ik heel tevreden in stadsdeel De Baarsjes. Enerzijds is de straat waar we wonen gezellig en lekker rustig. Anderzijds zijn we zo in het centrum, op de stations of waar we maar willen zijn. We hebben een tweekamerappartement van onge- Weblog Studeerde: Psychologie Heeft een relatie met: Arianne Werkt: bij de reclassering veer vijftig vierkante meter en, geloof het of niet, ik ervaar het als groot. We hebben zelfs een klein tuintje en meerdere parken in de buurt en daarmee ik voel me bevoorrecht. (Maandag) - De reclasseringsorga- nisatie waar ik werk richt zich op verslaafde delinquenten. Toen ik begon stond het kantoor op een triest, kaal industrieterrein in Amsterdam West met veel leeg staande panden. Zo'n plek waar je niet dood gevonden wilt worden. Een jaar geleden zijn we verhuisd naar het andere uiterste, een mooi oud grachtenpand in het centrum. Een locatie die doorgaans goed te bereiken is voor onze cliënten. Veel van hen brengen hun dagen name lijk door op loopafstand van het kantoor. Om naar de reclassering te komen hoeven ze dus geen geld meer te besteden aan het open baar vervoer. Of de opkomst daar door groter is geworden durf ik trouwens niet te zeggen. Dat het in het pand waait en regent maakt me niet uit, ik ben er blij mee. Elke ochtend, terwijl ik door een onein dige hoeveelheid scooters van het fietspad getoeterd word en plotse ling overstekende toeristen probeer te ontwijken, fiets ik door een prachtig stukje stad richting werk. 's Avonds fiets ik dezelfde route weer terug, langs de antiekwinkel tjes in de Nieuwe Spiegelstraat en langs het Leidse Plein. Ik heb trou wens de indruk dat ik, naarmate de jaren verstrijken, steeds sneller fiets en dat dat voor anderen ook geldt. Langzaam fietsen dat lukt me bijna niet. Soms vraag ik me af of er ooit een snelheidslimiet ingevoerd zal worden op de fietspaden. (Dinsdag) - Ik voel me bevoorrecht omdat ik, door dit werk, een kijkje mag nemen in een wereld die me zowel afschrikt en verwondert, die een heleboel vragen bij me oproept en die ik normaal gesproken alleen op tv zie. Trouwens, het gebeurt ook wel eens dat ik het nieuws voor ben, dat ik het nieuws creëer eigen lijk. Zo zat ik 's avonds laat een keer in de trein en begon, uit verveling, te lezen in een verkreukeld Parool. Plotseling viel mijn oog op een arti kel over een, voor mij, bekende strafzaak. Door het artikel te lezen ontdekte ik dat de rechtbank het door mij geschreven advies had overgenomen. Dat vind ik toch wel kicken! Ik doe mijn werk vooral op de geliefde grachtengordel. Omdat ik daarnaast vaak naar huizen van bewaring, klinieken, woonvoorzie ningen of andere reclasseringskan- toren ga, zit ik veel op de fiets. Ik zou ook een auto kunnen aan schaffen of met de tram kunnen gaan maar dat vind ik helemaal niet handig want dat schiet niet op in Amsterdam. Bovendien fiets ik graag. Ik word er, als er niet al teveel scooters zijn, energiek en blij van. Dat is trouwens niet altijd zo geweest want vroeger, op Texel, had ik er een hekel aan. Sinds de relatie met mijn vriendin Arianne fiets ik zelfs in mijn vrije tijd. Samen fietsen we in en om Amsterdam, of op de Veluwe. Soms fantaseer ik, samen met Ari anne, over terugkeren naar Texel. Ik sluit niet uit dat dat op een dag daadwerkelijk gaat gebeuren, als we ouder zijn. Tot die tijd proberen we te profiteren van het beste van de twee werelden en wat mij betreft lukt dat prima. Ik kom regelmatig op het eiland waar ik tegenwoordig vooral op bezoek ga bij mijn familie. Veel Texelaars ontmoet ik regelma tig in Amsterdam. Zo heb ik mor gen afgesproken met mijn moeder, komt ook de rest van mijn familie steeds vaker deze kant op en is een vriendin van mij, die op Texel woont, tegenwoordig de helft van de tijd hier in de stad te vinden. Tijdens het schrijven is me weer eens duidelijk geworden dat ik me nog altijd verbonden voel met Texel. Toch vermoed ik dat dat vooral te maken heeft met de dierbare men sen die er wonen en minder met het prachtige eiland. De week van... Vivianne Neeteson De volgende blogger in de serie De week van... is Vivianne Neeteson van KopGroep Bibliotheken. temperatuur was. Of over de dien sten die op donderdagochtend om 8.00 uur werden gehouden. 'Toen moest je nog nuchter naar de kerk. Daarna ontbeten de kinderen die de dienst hadden bijgewoond bij ons in huis voor ze naar school gingen.' Kinderen speelden door de jaren heen ook een belangrijke rol in kin derdiensten tijdens bijvoorbeeld Kerst en Pasen. 'Het was soms meer toneel dan kerk, maar dat gaf niet.' Dergelijke diensten zijn er inmiddels niet meer, door de afname van het aantal kinderen in het dorp. Elke derde zondag van de maand is er om 9.30 uur een dienst in de Sint Martinus Kerk. De bezoekersaantal len zijn al jaren stabiel rond de zeventig mensen. 'We hebben het altijd over de 'reizende mensen' die hier komen. Dat zijn mensen die de dienst van 11.00 uur in de kerk in Den Burg meestal te laat vinden en dan in de buitendorpen naar de kerk gaan.' In De Cocksdorp is de eerste dienst van de maand, in Oudeschild de tweede en het laatste weekend is de dienst in de katholieke kerk in Den Burg. Bloemen zijn altijd in goede handen geweest bij Ina van den Berg. Ze zorgde tijdens de Kerstdagen jaren lang niet alleen voor bloemstukken in de kerk aan de Vliestraat, maar ook voor onder meer de kerk in Den Burg en dorpshuis De Bijenkorf. Met smaak vertellen de twee aan de Een andere anekdote die voorbij komt, gaat over een bruiloft waar Jan de Waal fotograaf was. Hij kwam er tegen het einde van de dienst tot zijn schrik achter dat er geen rolletje in zijn fototoestel zat, waarna hij pastor Kolkman verzocht de dienst over te doen. Die had daar echter geen zin in en maakte af waar hij mee bezig was. 'We hebben ook wel eens een mevrouw gehad die je tijdens de huwelijksdienst de hele tijd hoorde lopen om foto's te maken. Dat was een beetje jammer. Kom dan van te voren even kijken, dan kun je zien waar je het beste kunt staan om foto's te maken.' Met plezier wordt teruggedacht aan exposities van kerststallen in de kerk. 'Die kwamen echt overal van daan.' Bijzonder aan het kerkgebouw is dat er nooit een kerkklok in heeft gezeten, maar dat is volgens Wieb van den Berg ook niet nodig. 'De dienst begint op hetzelfde tijdstip als de dienst in de Maartenskerk. Onze buren luiden dus de klok voor ons en dat gaat prima.' Het gouden jubileum wordt komende zondag gevierd met een speciale dienst die aan de familie Van den Berg wordt opgedragen. Zelf leven de twee daar nuchter naar toe. Zo staat Ina van den Berg zondag net als anders gewoon in het dameskoor om mee te zingen. Aan afscheid nemen, wordt vooralsnog niet gedacht. 'Zo lang het gaat, willen we dit graag blijven doen.' Dames Tevoko Het damesteam van Tevoko treedt zaterdag in Krommenie met twee invallers aan tegen Clam Dycke. Dit team is in de reguliere competi tie nooit een tegenstander geweest, maar in januari 2010 speelden de dames een bekerwedstrijd tegen elkaar, die door Tevoko - dat toen twee klassen hoger speelde - met 3-0 werd gewonnen. Inmiddels is bekend dat Clam Dycke een sterk team is, dat de tweede plaats inneemt in de promotieklasse. Het zal een lastige wedstrijd worden, maar Tevoko zal strijden voor wat het waard is en hopelijk wat punten mee naar huis nemen. Alice Blom neemt het coachen op zich, omdat Rita Dogger in verband met vakan tie ontbreekt. De selectie bestaat uit Marianne Boekei, Ivet Former, Celine de Graaf, Danielle Krab, Danique Wit te, Mirte Kager en Connie Joling. De wedstrijd wordt gespeeld in sporthal Tras in Krommenie en begint om 14.00 uur. Discussieavond In de bibliotheek aan de Drijver straat in Den Burg wordt woens dag 28 november een discussie avond gehouden over De donkere kamer van Damokles. Dit boek, van W.F. Hermans, stond centraal tijdens de leesbevorderingsactie Nederland Leest. Het speelt in de Tweede Wereldoorlog en roept vra gen op over goed en fout. Daar over valt veel discussie te voeren. De discussieavond, die geleid word door docent Jaap Dros, begint om 20.00 uur. De toegang is gratis.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2012 | | pagina 7