Zolang het allemaal gaat
blijven we dit graag doen
Ina van den Berg
vijftig jaar koster
'Soms fantaseer ik over terugkeren naar Texel'
TEXELSE 7 COURANT
Annie de Haan 'volkomen toegewijd'
In memoriam
Zij werd zeehondenmoeder
genoemd en werd Vrouw van
het Jaar. Samen met haar man
stond zij aan de wieg van de
zeehondenopvang. Mede dank
zij haar werden, in een tijd dat
hier nog nauwelijks aandacht
voor was, tienduizenden bezoe
kers per jaar geconfronteerd
met de problematiek van de
Waddenzee en stopte de zee-
hondenjacht. Dinsdag overleed
Annie de Haan-Langeveld. Zij
werd 92 jaar.
Op 24 mei 1952 spoelde op het
strand bij de vuurtoren een jonge
zeehond aan en besloten Gerrit de
Haan en zijn verloofde Annie Lan-
geveld (ze trouwden op 10 juli van
dat zelfde jaar) te proberen het dier
in leven te houden. De zeehond
leefde nog tien dagen, maar over
leed toen alsnog. Dat gold ook
voor de eerste zeehonden die ze
daarna opvingen. Geen wonder,
want hoewel Artis al in 1925 begon
nen was met de opvang van zee
honden, hadden De Haan en zijn
vrouw geen idee hoe - en wat - ze
de dieren moesten voeren, terwijl
ook de locatie, hun eigen badkuip,
verre van ideaal was. Een van de
eerste zeehonden die wel in leven
bleef was Phoca, die zich nogal
aanhankelijk toonde, vooral ten
opzichte van Annie. Natuurfoto
graaf Jan Strijbos maakte enkele
mooie foto's van het duo die
gebruikt werden om reclame te
maken. Met succes, want het aan
tal bezoekers groeide daarna
gestaag. In 1971 overschreed het
aantal bezoekers van het Texels
Museum de 100.000; op piekda-
gen kon men er over de hoofden
lopen. Omdat de natuurbeleving
veranderde werden - in navolging
van de Amerikaanse natuurparken
- plannen ontwikkeld voor het
Natuur Recreatie Centrum aan de
rand van het duinpark van Staats
bosbeheer, dat op 1 januari 1975
de deuren opende. In het NRC -
het huidige Ecomare - verdween
de functie van museum naar de
achtergrond en kwam de nadruk
meer op voorlichting en educatie
te liggen. Maar de zeehonden ble
ven, nog altijd gevoederd door
mevrouw De Haan, omdat zij van
niemand anders iets wilden aan
nemen. Pas na haar 65ste stopte
ze met het voeren van de dieren,
maar ze bleef betrokken bij het
museum. Zo legde ze in 1996 de
eerste steen van de smederij op
het buitenterrein van het Maritiem
en Jutters Museum in Oudeschild
(het huidige Kaap Skil). Het buiten
museum was een idee van haar
man Gerrit, die er samen met de
medewerkers van het Texels Muse
um, heel wat bouwmaterialen voor
verzamelde. Ook nam zij in 2002
het ter gelegenheid van het jubile
um verschenen boek over de zee
hondenopvang in ontvangst. Daar
in speelt de door haar
gestimuleerde mentaliteitsveran
dering een grote rol. 'De Wadden
zee en de kust van Nederland zijn
nog altijd de rijkste en meest dyna
mische plekken van ons land en
heel kostbaar', zei schrijver Johan
Bos bij die gelegenheid. 'Verdere
bewustwording is bittere nood
zaak. Dit boek is daar, in het voet
spoor van Gerrit en Annie de Haan,
een bijdrage aan.'
Door oud-medewerker Wiebe
Sytsma wordt Annie de Haan een
'enorme doorzetster' genoemd,
die zich door heel wat tegenslagen
heeft moeten slaan. 'Maar ze gaf
niet op.' In de dertig jaar dat zij
zeehonden heeft opgevangen,
bouwde ze veel ervaring en kennis
op, waar de medewerkers van
Ecomare nog altijd gebruik van
maken. 'We zijn verdrietig door
haar overlijden', laat het centrum
weten, 'maar ook enorm trots dat
zo'n bijzondere vrouw aan de basis
heeft gestaan van Ecomare.'
Junior Masterchef
in Keukencentrum
Texelse Junior Masterchef Xander
van Boven (10) kookt zaterdagmid
dag 17 november in de kookstudio
van Keukencentrum Texel in Den
Burg. Tussen 14.00 en 16.00 uur
maakt Xander de succesvolle
gerechten uit Junior Masterchef.
ledereen van jong tot oud is wel
kom en mag komen kijken en proe
ven. Xander meldt dat de tv-uitzen-
ding van Junior Masterchef
zaterdag is vervroegd van 18.00 tot
19.00 uur.
Wieb en Ina van den Berg zijn vijftig jaar kc
Ze deed er als kind haar eerste doen het met z'n tweeën. De twee
communie, trouwde er vijftig jaar namen destijds hun intrek in de
geleden en zorgt er sindsdien
voor dat alles reilt en zeilt. Ina van
keukentafel hoe de bloemstukken
met de auto van gebouw naar
woning naast de kerk waar ze sinds- gebouw werden gereden om ze tel-
dien wonen. Op 30 november 1963
den Berg is dit jaar vijftig koster trouwden ze met elkaar. 'Dat was de
van de Sint Martinus Kerk in Oos
terend. Dat wordt zondag gevierd
met een speciale dienst.
De uit 1905 daterende kerk aan de
Vliestraat ziet er netjes en onder
houden uit. Het is de verdienste van
Ina van den Berg, die sinds 1963
laatste dag voordat de advent
kens op de juiste plek te hebben.
Inmiddels zorgt Ina nog alleen voor
de bloemen in de Sint Martinus
begon. In de adventstijd mocht je Kerk, omdat het anders te intensief
niet trouwen', aldus Wieb van den zou worden. 'We begonnen ermee
Berg. Zij waren destijds het tweede na Sinterklaas, dus je was er weken
echtpaar dat in de Sint Martinus mee bezig.' Ina van den Berg hield
Kerk trouwde. Sieme en Hanny Dijt ook altijd secuur bij wie er wanneer
gingen hen voor.
De verhalen komen, pratend aan de
samen met haar man Wieb voor de keukentafel, al snel. Over hoe vroe-
kerk zorgt. Voor een dienst op tijd ger de kolenkachel om het ander-
de verwarming aan, zo nu en dan
met de stofzuiger door het gebouw,
koper poetsen, het linnen
schoonhouden, mooie
bloemstukken verzorgen en
andere zaken om de dien
sten goed te laten verlopen.
Ze doen het met toewijding,
naast de vele andere activi
teiten ze in de loop der jaren heb
ben verricht.
Wieb en Ina van den Berg-Schraag
namen het kosterschap vijftig jaar
geleden over van Wim en Marie
Witte, toen deze naar Den Burg ver
trokken om koster van de katholieke
kerk in de Molenstraat te worden.
Ina is formeel de koster, maar ze
half uur moest worden bijgevuld,
een jubileum vierde. Zo zag een
organist tot zijn verbazing opeens
zijn familie in de kerk zitten. Zelf had
hij geen weet van zijn jubileum en
Ina liet hem graag nog even ir
zodat de kerk tijdens een dienst op waan door te doen alsof zij ook van
niets wist.
Op verzoek van de redactie hield
Heieen van der Knaap een week
lang een weblog bij. Hieronder
een bloemlezing, de complete
tekst is te lezen via www.texel-
secourant.nl.
(Vrijdag) - Hoewel ik me prima ver
maakte in Amsterdam heeft het
jaren geduurd voordat ik me er
echt thuis voelde. Achteraf gezien
was ik, in eerste instantie, niet echt
gemotiveerd om de stad tot mijn
thuis te maken. Ergens verwachtte
ik dat ik na mijn studie zou terugke
ren naar mijn roots. Ik bleef, naast
mijn studie, op het eiland werken
en besteedde meer aandacht aan
Texelaars dan aan Amsterdam
mers. Op Texel voelde ik me thuis,
in Amsterdam meer een gast, een
passant. Ik vond de stad eigenlijk
maar stinken en ook de drukte en
het lawaai stonden me tegen.
Bovendien vond ik het te triest voor
woorden dat ik voor een beetje
natuur en ruimte aangewezen ben
op een park en dat een gemiddeld
huis klein is en geen tuin heeft maar
een balkon. Tot slot wordt er op het
gebied van cultuur, winkelen en
uitgaan zoveel aangeboden dat het
me duizelde en ik er nauwelijks
mee uit de voeten kon.
Ik voel me thuis in Amsterdam
vanaf het moment dat ik besluit dat
deze omgeving mijn thuis is. De
geur is niet veranderd, er nog
evenveel lawaai en het is eerder
drukker dan rustiger geworden.
Toch ervaar ik al die prikkels nu
anders. Ik vind het wel gezellig,
levendig en bruisend allemaal.
Samen met mijn vriendin woon ik
heel tevreden in stadsdeel De
Baarsjes. Enerzijds is de straat
waar we wonen gezellig en lekker
rustig. Anderzijds zijn we zo in het
centrum, op de stations of waar we
maar willen zijn. We hebben een
tweekamerappartement van onge-
Weblog
Studeerde: Psychologie
Heeft een relatie met: Arianne
Werkt: bij de reclassering
veer vijftig vierkante meter en,
geloof het of niet, ik ervaar het als
groot. We hebben zelfs een klein
tuintje en meerdere parken in de
buurt en daarmee ik voel me
bevoorrecht.
(Maandag) - De reclasseringsorga-
nisatie waar ik werk richt zich op
verslaafde delinquenten. Toen ik
begon stond het kantoor op een
triest, kaal industrieterrein in
Amsterdam West met veel leeg
staande panden. Zo'n plek waar je
niet dood gevonden wilt worden.
Een jaar geleden zijn we verhuisd
naar het andere uiterste, een mooi
oud grachtenpand in het centrum.
Een locatie die doorgaans goed te
bereiken is voor onze cliënten. Veel
van hen brengen hun dagen name
lijk door op loopafstand van het
kantoor. Om naar de reclassering te
komen hoeven ze dus geen geld
meer te besteden aan het open
baar vervoer. Of de opkomst daar
door groter is geworden durf ik
trouwens niet te zeggen. Dat het in
het pand waait en regent maakt
me niet uit, ik ben er blij mee. Elke
ochtend, terwijl ik door een onein
dige hoeveelheid scooters van het
fietspad getoeterd word en plotse
ling overstekende toeristen probeer
te ontwijken, fiets ik door een
prachtig stukje stad richting werk.
's Avonds fiets ik dezelfde route
weer terug, langs de antiekwinkel
tjes in de Nieuwe Spiegelstraat en
langs het Leidse Plein. Ik heb trou
wens de indruk dat ik, naarmate de
jaren verstrijken, steeds sneller fiets
en dat dat voor anderen ook geldt.
Langzaam fietsen dat lukt me bijna
niet. Soms vraag ik me af of er ooit
een snelheidslimiet ingevoerd zal
worden op de fietspaden.
(Dinsdag) - Ik voel me bevoorrecht
omdat ik, door dit werk, een kijkje
mag nemen in een wereld die me
zowel afschrikt en verwondert, die
een heleboel vragen bij me oproept
en die ik normaal gesproken alleen
op tv zie. Trouwens, het gebeurt
ook wel eens dat ik het nieuws voor
ben, dat ik het nieuws creëer eigen
lijk. Zo zat ik 's avonds laat een keer
in de trein en begon, uit verveling,
te lezen in een verkreukeld Parool.
Plotseling viel mijn oog op een arti
kel over een, voor mij, bekende
strafzaak. Door het artikel te lezen
ontdekte ik dat de rechtbank het
door mij geschreven advies had
overgenomen. Dat vind ik toch wel
kicken!
Ik doe mijn werk vooral op de
geliefde grachtengordel. Omdat ik
daarnaast vaak naar huizen van
bewaring, klinieken, woonvoorzie
ningen of andere reclasseringskan-
toren ga, zit ik veel op de fiets. Ik
zou ook een auto kunnen aan
schaffen of met de tram kunnen
gaan maar dat vind ik helemaal niet
handig want dat schiet niet op in
Amsterdam. Bovendien fiets ik
graag. Ik word er, als er niet al
teveel scooters zijn, energiek en blij
van. Dat is trouwens niet altijd zo
geweest want vroeger, op Texel,
had ik er een hekel aan. Sinds de
relatie met mijn vriendin Arianne
fiets ik zelfs in mijn vrije tijd. Samen
fietsen we in en om Amsterdam, of
op de Veluwe.
Soms fantaseer ik, samen met Ari
anne, over terugkeren naar Texel. Ik
sluit niet uit dat dat op een dag
daadwerkelijk gaat gebeuren, als
we ouder zijn. Tot die tijd proberen
we te profiteren van het beste van
de twee werelden en wat mij betreft
lukt dat prima. Ik kom regelmatig
op het eiland waar ik tegenwoordig
vooral op bezoek ga bij mijn familie.
Veel Texelaars ontmoet ik regelma
tig in Amsterdam. Zo heb ik mor
gen afgesproken met mijn moeder,
komt ook de rest van mijn familie
steeds vaker deze kant op en is
een vriendin van mij, die op Texel
woont, tegenwoordig de helft van
de tijd hier in de stad te vinden.
Tijdens het schrijven is me weer
eens duidelijk geworden dat ik me
nog altijd verbonden voel met Texel.
Toch vermoed ik dat dat vooral te
maken heeft met de dierbare men
sen die er wonen en minder met
het prachtige eiland.
De week van...
Vivianne Neeteson
De volgende blogger in de serie De
week van... is Vivianne Neeteson
van KopGroep Bibliotheken.
temperatuur was. Of over de dien
sten die op donderdagochtend om
8.00 uur werden gehouden. 'Toen
moest je nog nuchter naar de kerk.
Daarna ontbeten de kinderen die de
dienst hadden bijgewoond bij ons in
huis voor ze naar school gingen.'
Kinderen speelden door de jaren
heen ook een belangrijke rol in kin
derdiensten tijdens bijvoorbeeld
Kerst en Pasen. 'Het was soms
meer toneel dan kerk, maar dat gaf
niet.' Dergelijke diensten zijn er
inmiddels niet meer, door de afname
van het aantal kinderen in het dorp.
Elke derde zondag van de maand is
er om 9.30 uur een dienst in de Sint
Martinus Kerk. De bezoekersaantal
len zijn al jaren stabiel rond de
zeventig mensen. 'We hebben het
altijd over de 'reizende mensen' die
hier komen. Dat zijn mensen die de
dienst van 11.00 uur in de kerk in
Den Burg meestal te laat vinden en
dan in de buitendorpen naar de kerk
gaan.' In De Cocksdorp is de eerste
dienst van de maand, in Oudeschild
de tweede en het laatste weekend
is de dienst in de katholieke kerk in
Den Burg.
Bloemen zijn altijd in goede handen
geweest bij Ina van den Berg. Ze
zorgde tijdens de Kerstdagen jaren
lang niet alleen voor bloemstukken
in de kerk aan de Vliestraat, maar
ook voor onder meer de kerk in Den
Burg en dorpshuis De Bijenkorf.
Met smaak vertellen de twee aan de
Een andere
anekdote die
voorbij komt,
gaat over een
bruiloft waar Jan
de Waal fotograaf was. Hij kwam er
tegen het einde van de dienst tot
zijn schrik achter dat er geen rolletje
in zijn fototoestel zat, waarna hij
pastor Kolkman verzocht de dienst
over te doen. Die had daar echter
geen zin in en maakte af waar hij
mee bezig was. 'We hebben ook
wel eens een mevrouw gehad die je
tijdens de huwelijksdienst de hele
tijd hoorde lopen om foto's te
maken. Dat was een beetje jammer.
Kom dan van te voren even kijken,
dan kun je zien waar je het beste
kunt staan om foto's te maken.' Met
plezier wordt teruggedacht aan
exposities van kerststallen in de
kerk. 'Die kwamen echt overal van
daan.'
Bijzonder aan het kerkgebouw is
dat er nooit een kerkklok in heeft
gezeten, maar dat is volgens Wieb
van den Berg ook niet nodig. 'De
dienst begint op hetzelfde tijdstip
als de dienst in de Maartenskerk.
Onze buren luiden dus de klok voor
ons en dat gaat prima.' Het gouden
jubileum wordt komende zondag
gevierd met een speciale dienst die
aan de familie Van den Berg wordt
opgedragen. Zelf leven de twee
daar nuchter naar toe. Zo staat Ina
van den Berg zondag net als anders
gewoon in het dameskoor om mee
te zingen. Aan afscheid nemen,
wordt vooralsnog niet gedacht. 'Zo
lang het gaat, willen we dit graag
blijven doen.'
Dames Tevoko
Het damesteam van Tevoko
treedt zaterdag in Krommenie
met twee invallers aan tegen
Clam Dycke.
Dit team is in de reguliere competi
tie nooit een tegenstander geweest,
maar in januari 2010 speelden de
dames een bekerwedstrijd tegen
elkaar, die door Tevoko - dat toen
twee klassen hoger speelde - met
3-0 werd gewonnen. Inmiddels is
bekend dat Clam Dycke een sterk
team is, dat de tweede plaats
inneemt in de promotieklasse. Het
zal een lastige wedstrijd worden,
maar Tevoko zal strijden voor wat
het waard is en hopelijk wat punten
mee naar huis nemen. Alice Blom
neemt het coachen op zich, omdat
Rita Dogger in verband met vakan
tie ontbreekt.
De selectie bestaat uit Marianne
Boekei, Ivet Former, Celine de
Graaf, Danielle Krab, Danique Wit
te, Mirte Kager en Connie Joling.
De wedstrijd wordt gespeeld in
sporthal Tras in Krommenie en
begint om 14.00 uur.
Discussieavond
In de bibliotheek aan de Drijver
straat in Den Burg wordt woens
dag 28 november een discussie
avond gehouden over De donkere
kamer van Damokles. Dit boek,
van W.F. Hermans, stond centraal
tijdens de leesbevorderingsactie
Nederland Leest. Het speelt in de
Tweede Wereldoorlog en roept vra
gen op over goed en fout. Daar
over valt veel discussie te voeren.
De discussieavond, die geleid word
door docent Jaap Dros, begint om
20.00 uur. De toegang is gratis.