msmmrwm
mimummv
muimiv
m
8
FORUM
www.texelsecourant.nl
VRIJDAG 25 JANUARI 2013
Autorijden
Het is wit buiten. Echt echt wit. En nou
ben ik als pas trotse bezitster van een
rijbewijs, niet zo gelukkig met sneeuw...
Reed ik elke dag naar huis vanaf school,
nu mogen mijn ouders toch echt zelf rij
den. Veel te bang dat ik de rotonde 4 x
rondrijd, in plaats van één keer. En daar
bij is een deuk in de auto van je ouders
rijden, toch ook niet echt ideaal. Het
lachwekkende aan in je ouders auto rij
den, is vooral het feit dat ik overal braaf
de snelheid aanhoud, waar ouders, en
overig vele andere Texelaars daar nog
weieens in verzuimen. Mensen die je
inhalen, draaien zich bijna letterlijk
om, om te kijken wie er nou achter het
stuur zit. Nou ben ik ook wel van me
ning dat de wegen op Texel vrij aantrek
kelijk zijn om harder dan 80 te rijden,
vooral als er niemand voor of achter je
zit. In Den Helder hoefje dit echt niet
te proberen of je komt jezelf tegen, dat
je toch harder op je rem moet trappen
dan eigenlijk nodig is. Mensen op Texel
rijden standaard te hard. En chagrijnig
worden als die toerist in de zomer braaf
80 rijdt. Af en toe wat harder rijden vi nd
ik kunnen, als je andere weggebruikers
niet in gevaarlijke situaties brengt.
Maar mensen, die het niet willen, zul
len we moeten respecteren. En vooral in
dit heerlijke winterweer, waar mensen
het toch eng vinden en bang zijn voor
slippen, tot de categorie bang voor slip
pen reken ik mezelf ook toe ha ha! Maar,
wat is nou belangrijker, doorstroming
of veiligheid? Allebei. Maar een groen
tje als ik, hard rijden én veilig bezig zijn,
is de moeilijkste opgave die er is. Maar
om terug te komen op de hardrijdende
Texelaars, het 'probleem' van hardrij
den is niet in één keer op te lossen. En
laten we eerlijk zijn, op Texel gebeuren
over het algemeen vrij weinig auto
ongelukken met te hard rijdende auto's.
Maar eerlijk is eerlijk, elke ongeluk door
te hard rijden is er één teveel. Het is en
blijft een groot discussiepunt. Nou ja,
voorlopig rij ik nog even in een grote
auto én braaf de maximumsnelheid,
schijt aan de mensen die mij te lang
zaam vinden, dan ga je er maar omheen
tot over 2 weken!
Emily Westdorp
FORUM is een podium voor lezers en menin
gen. Bijdragen over actuele onderwerpen zijn
welkom mits bondig geformuleerd en worden
alleen in behandeling genomen als ze onder
tekend en - ook bij e-mail - voorzien zijn van
naam, adres en telefoonnummer waar u over
dag te bereiken bent. De tekst niet als bijlage
bij de e-mail verzenden. De redactie behoudt
zich het recht voor artikelen en brieven te re
digeren en in te korten. Kijk ook voor de aan
wijzingen in de colofon. De auteurs verlenen
impliciet toestemming voor openbaarmaking
en verveelvoudiging van hun bijdragen in (elek
tronische) uitgaven van de Texelse Courant.
T (0222) 36 26 20
E-mail: redactie@texelsecourant.nl
Het is me wat, we hebben heel wat te ver
duren. Is het Blue Monday, valt er ook nog
een flinke witte deken die voor heel wat
oponthoud en botsingen zorgt. In wat la
ter de langste file ooit genoemd zou wor
den, moest ik voor studie naar Waalwijk.
Er was volgens de school geen code Oranje
afgegeven, dus gaan met die banaan. Met
de eerste boot, zingend door Noord-Hol
land, wegen mooi schoon... 'Wat een pa
niekzaaiers', dacht ik. Maar niets was min
der waar. Ik kwam terecht in een massa
auto's met een nog grotere massa sneeuw
en een zeer hoog glijpercentage. Mozes-
kriebel, dit verzin je niet, om me heen
overal lichten. Zwaailichten, ANWB-lich-
ten, lichten van strooiwagens. Veegwa-
gens deden een poging, maar maakten de
richels waarover je van rijbaan moet ver
anderen bloody dangerous. Dit leek meer
op de Dakkarralley dan op moeke Jozien
in een gewoon machien door duinen van
sneeuw. Ik dacht: kalm Jozien, nadenken,
niet in de snelle linkerbaan, die is voor de
vlotte riskerende wegpiraten. Daar kwam
een vrachtwagen. Hij voegde in, de brede
banden maakten banen door de sneeuw.
Erachteraan Jozien, ik gaf voorzichtig gas,
uiterst gespannen achter deze bekwame
man aan. De handen klam van het zweet,
ik plas zowat in m'n broek, maar het lukt,
ik krijg wat vertrouwen. Na vijf uur kom
ik aan in Santiago, oh nee Waalwijk, en
parkeer in een verkeerde achtertuin van
een verkeerde school. Als ik wordt aan
gesproken, deert het me niks, ik stap met
knikkende knieën in de sneeuw, man wat
ben ik blij. Ik stap met laarsjes vol sneeuw
langs allerlei mensen, ben ongedeerd
en ga op zoek naar mijn school. Waar de
een zich met sneeuwschuiver of rollator
een weg baant door zijn tuin, bouwt de
ander een mooie sneeuwpop. We inter
preteren onze omstandigheden allemaal
op onze eigen manier. Maar als er angst
gaat meespelen, willen we het niet in
onze nabijheid, onze achtertuin. 'Not In
My BackYard' is het dan. Het begint met
een bal van buurjongen, poep van de poes
van de buurvrouw en het eindigt met 30
zorgbedden in de achtertuin. Ja, er zijn
grenzen aan de toelaatbaarheid. Is er hier
sprake van geïndiceerde Zorg? Komen er
bijvoorbeeld mensen uit een verpleeghuis
met begeleiding vakantie vieren, of zijn
dit mensen die naast een drukke baan
een ontspannende yogacursus bezoeken
in een kostbare omgeving? Ik heb mijn
vraagtekens en duik als ik veilig terug ben
in een boek van een andere Dros, Oor
logsparadijs. Laat het maar sneeuwen,
pak deze prachtige literaire roman, een
kroniek getuigend van de hoogste zorg en
liefde voor de medemens. Als ik het lees,
denk ik: ja waar hebben we het eigenlijk
over, dit gebeurde in onze Texelse achter
tuin, hij moet verplicht op de boekenlijst
van OSG De Hogeberg. De bijnaam Leeuw
kan zo over naar de volgende generatie,
een prachtig relativerend epos.
Jozien
Saamhorig
Winter op Texel. Dat betekent de vogeltjes
voeren, de stoep van de buren vegen en nu
en dan een gevallen vrouw van straat opra
pen. Het is een tijd van bij de warme kachel
zitten, een tijd van lange avonden, stamp
potten en saamhorigheid. Maar ook een tijd
van frisse neuzen, glijpartijen en vooral veel
ijspret. Uitgezonderd een enkele bui aan het
begin van de week, is de sneeuw achterwe
ge gebleven, waardoor de ijsbanen er strak
bij liggen, wat vooral 's avonds een feestelijk
gezicht geeft. De weinige sneeuw heeft het
landschap drastisch veranderd, alle slordig
heid en rommelarij verborgen onder een
blinkend witte laagen alleen hekken en kale
boomstruiken tekenen zwarte lijnen in het
licht dat ongemerkt overgaat van land naar
lucht. De horizon is door gebrek aan perpec-
tief naar een oneindige verte verdreven en
zelfs in de maan- en sneeuwlichte nachten
is de hemel dichterbij dan ooit. Overdag,
als de snijdende oostenwind de schaat
sers naar binnen jaagt, ziet het er winters
en verlaten uit, maar als de koek- en-zopie
opengaat, het licht aan en de muziek klinkt,
straalt het een en al gezelligheid uit.
Opvallend, hoe juist barre omstandighe
den als sneeuw en ijs de mensen samen
binden. Mensen die elkaar in het dagelijks
leven straal voorbij lopen, spoeden zich nu
gezamenlijk naar de ijsbaan waar rijp en
groen door elkaar krioelt. De een beter ter
schaats dan de ander, maar dankzij een
ouderwetse keukenstoel of de schaatshulp
van Overmaat komen ze allemaal vooruit,
schaatsend, priksleeënd en zwierend, leder
op zijn eigen onbeholpen manier, ieder ge
respecteerd, aangemoedigd en desnoods
door de ander ondersteund. Want we we
ten allemaal hoe glad het ijs is waar we
ons op begeven, hoe lastig het is ons in de
oostenwind staande te houden en hoe hard
we terecht kunnen komen als we eenmaal
uit evenwicht raken. Gelukkig blijft er tus
sen de stamppot en de ijspret nog genoeg
tijd over om ons voor te bereiden op het
komend voorjaar. Weliswaar vraagt de tuin
nauwelijks ouderhoud - al moet de aardap
pelkuil nu en dan worden opengespit en de
kas gedroogd -, maar bij de warme haard is
het goed plannen smeden voor zaaiperken,
bloembedden, grasmatten en pergola's. De
zaadjes zijn geteld, het gereedschap gesle
pen, alles is klaar voor als straks de vorst uit
de grond is en de ijsheiligen het land heb
ben verlaten.
Misschien is het een idee om in al deze
plannenmakerij de winterse saamhorigheid
te betrekken. Dat niet straks, zodra de zon
doorbreekt, de buurvrouw weer in een ver
land woont, de vogeltjes weer voor de poes
zijn en de gevallen vrouwen zichzelf maar
staande moeten zien te houden. Want wie
in het voorjaar uit evenwicht raakt, valt
minstens zo hard als op het ijs. En er is niet
altijd een koek -en-zopie in de buurt om
even bij te komen.
Pip Barnard
Zorghotel
Fijn, een zorghotel op Texel. Dat was het
eerste wat me opviel bij het vluchtig le
zen van de krant en de vette, grote kop
boven het artikel, maar al heel snel kwam
ik tot de ontdekking, dat het bedoelde ho
tel de lading niet dekt.
1) Voor een zorghotel is een indicatie voor
'tijdelijk verblijf'vereist van het CIZ (Cen
traal Indicatiestelling Zorg), meestal ter
ontlasting van de partner.
2) Na een operatie, waarbij de patient al
leen woont en thuis niet genoeg zorg kan
krijgen of moet revalideren, maar met
toestemming van het zorgkantoor, bij
voorbeeld Univé of Achmea.
3) Een plaats, waar je als terminale pa
tient de laatste zorg kunt krijgen, alles
met indicatie.
de Hoge Berg. Gastvrijheid, goede ver
zorging en alternatieve therapeuten zijn
er genoeg om behandelingen te komen
geven.
Mevr. Riny Wielinga,
Den Burg.
Uiteraard kun je ook opgenomen worden
als je de rekening zelf kunt voldoen, maar
het is zeer kostbaar. Het hotel is geheel
aangepast. Ruim van opzet. Grote aange
paste kamers met automatische verlich
ting. Zeer brede gangen in verband met
rolstoelen, scoot-mobielen en rollators,
die tot de slaapkamers kunnen rijden en
daar iedere nacht worden opgeladen. Alle
hulpmiddelen kunnen ter plaatse worden
gehuurd. Er zijn dag- en nachtverpleeg
sters en zie ken verzorgsters aanwezig,
die via belcontact de hele dag opgeroe
pen kunnen worden. Douchestoeltjes en
papagaaien boven de bedden ontbreken
ook niet. De maaltijden worden indien
noodzakelijk op de kamers gebracht. De
zorg, bijvoorbeeld douchen en wondver
zorging, komt ten laste van de AWBZ-
zorg, uiteraard met toestemming van
de zorgverzekering. De trombosedienst
en fysiotherapeuten zijn ook aanwezig.
Deze 'echte zorghotels' krijgen het door
de bezuinigingen ook al moeilijker. De ei
gen bijdragen worden voor de patiënten
steeds hoger. Alle bestaande hotels op
ons mooie eiland geven dan ook dezelfde
zorg als het nieuwe 'beoogde hotel' op
Hondenpoep
Dagelijks loop ik vanaf de Lieuwstraat via
de Bernhardlaan naar bushalte De 99.
Tijdens het lopen moet ik constant naar
beneden kijken om op te letten dat ik niet
in de hondenpoep stap. De hele stoep ligt
er namelijk vol mee en voordat je weet
sta je er middenin. Een hond hebben is
best leuk, maar het zou fijn zijn als de ei
genaren de uitwerpselen van hun hond
opruimen. U vindt het zelf toch ook niet
fijn als u in de hondenpoep stapt? In de
Lieuwstraat heeft iemand laatst al brief
jes opgehangen met de tekst: 'Als u uw
hond in de straat laat poepen,ruim het
dan ook op. Dat is wel zo netjes'. Hier ben
ik het volkomen mee eens. Dus hierbij het
vriendelijke verzoek om de uitwerpselen
van uw hond op te ruimen zodat anderen
er geen overlast van ondervinden.
Kimberly Maas,
Den Burg
Vrouwen van Nu
De NBvP Vrouwen van Nu houdt maan
dag 28 januari een bijeenkomst over recy
cling. Aad en Anja Amsing vertellen over
hun bedrijf in Oudeschild en Truus Zoe
telief zal producten van gerecycleerd ma
teriaal te koop aanbieden. De opbrengst
hiervan is bestemd voor KiKa. De bijeen
komst begint om 20.00 uur en wordt ge
houden in de Gasterij van de Gollards aan
De Zes in Den Burg. Mensen die geen lid
zijn, betalen €2,50 toegang.
De Texelse Courant opende vijftig jaar
geleden, op 25 januari 1963, met een ver
slag van de reis die een lezer maakte met
de Dakota. In verband met ijsgang kon
TESO al enkele dagen niet meer varen en
de gemeente had in samenwerking met
de KLM een luchtbrug ingesteld.
Verder een verslag van een 'weinig schok
kende'jaarvergadering van de VW (toen
nog een echte vereniging) en een lovende
recensie over het concert van KTF. In de
vergadering van de VW werd onder meer
de vraag behandeld of het aantal huisart
sen in de zomermaanden wel voldoende
was, bij de fanfare was er een lintje voor
Jb. Schrama, die al vijftig jaar lid was. De
fanfare stond onder leiding van C. Rijf,
toenmalig directeur van de pas opgerich
te Texelse muziekschool.
Op pagina 2 gaat de krant uitgebreid in
op de plannen van de Folklorestichting,
die een plan voor de komende zomer
presenteerde. Veel zang, dans, muziek
en bovenal veel klederdracht. Namens
de middenstand sprak de heer Nauta zijn
bedenkingen uit, maar de krant zag een
grootse toekomst, zeker als de zaken goed
georganiseerd werden en niet ieder op ei
gen houtje aan de gang ging, want een
'rommelig geheel'zou zeker ontaarden in
'negatieve reclame'.
Met 31 Texelaars en 1800
ééndagskuikens over het Marsdiep
Als we hadden geweien, hoe snel
de terugreis zou verlopen, hadden
we ons nog wel éven bedacht, vóór
we j.l, vrijdagmorgen op „De Da
geraad" naar Den Helder slapten.
De heenreis verliep overigens vlot,
want een uur, nadat de boot van '1
Horntje was vertrokken, lag hij
reeds gemeerd in de haven van Den
Helder. Er was dus niets, dat er op
wees, dat de volgende dag de
overtocht wel eens niet zo gemak
kelijk zou kunnen verlopen. En
daarom regelden we in alle ge
moedsrust onze zaken aan de vaste
wal, in de heilige overtuiging, dat
we hét weekend weer rustig op
Texel konden doorbrengen. Het
volgende relaas doet deze gedachte
wc! logenstraffen: Anno 1963
schrijven we een verhaal, dat in
veel opzichten doet denken aan het
bekende reisverslag van Pieter van
Cuyck uit het jaar 1870
Zaterdagmorgen zaten we dus al ttj-
ig in de warme kajuist van de „Dokter
/agemaker", die ons weer huiswaarts
ju voeren. Mét ons vele militairen-
iet-verlof, kottervissers, die hun sche
en in de haven van Nieuwediep had-
en gemeerd, vrachtautoehauffeurs,
Veel Texelaars hebben gebruik
gemaakt van de luchtbrug met
de vaste wal, al dan niet na te
vergeefs gepoogd te hebben om
op de gebruikelijke wijze van of
naar hun eiland te reizen Een der
passagiers lieten wij zijn ervarin
gen op schrift stellen. Het resul
taat plaatsen wij bij deze Red,
stand zou verkeren. Dit achteraf on
juiste ANP-berieht verwekte ver
slagenheid bij de passagiers. Ook de in
formatie van de kant van TESO was
onduidelijk, hetgeen de stemming niet
bepaald verlevendigde, Tenslotte kwam
de mededeling, dat de volgende dag
opnieuw geprobeerd zou worden. En
kele vissers wilden het met hun kótter
gaan proberen, maar zagen daar ten
slotte ook van af. Moe en koud kwamen
we weer op ons uitgangspunt terug. De
militairen gingen weer naar hun leger
plaatsen terug: Die extra vakantie ging
helaas hun neus voorbij
Tenslotte: Door do lucht!
Het groepje, dat maandag aan boord
kwam was flink uitgedund door de af
wezigheid van de militairen. Onze kot-
De Texelse Courant van 25 januari 1963 opende met een verhaal over de luchtbrug met het vi
land, die was ingesteld omdat TESO in verband met ijsgang niet kon varen.
De boeren lopen weer eens te hoop. Dit
keer gaat het niet om ganzen, mest uitrij
den of grondruil, maar om nieuwe schu
ren die ze niet meer mogen bouwen van
de gemeente. Nu doet Edo dat niet van
harte. De gemeente kan naar eigen zeg
gen niet anders, vanwege de zoveelste
ondoordachte uitspraak van een rechter.
Zo heb ik het begrepen. Maar weet u, los
van die rechterlijke uitspraak, ik ben ge
woon vóór die schurenstop! Tien jaar lang
of nog veel langer geen enkele spuugle
lijke nieuwe boerenschuur erbij op Texel,
geweldig lijkt me dat. En het scheelt ook
koolzuur in de lucht, naar verluidt. De
Texelse boeren kunnen wel een lesje land-
schapszorg gebruiken. Ze beweren vaak
dat ze de hoeders van het landschap zijn,
maar in de praktijk valt dat vies tegen. Als
je rondrijdt over het Texelse boerenland
en je kijkt wat om je heen lijkt het er op
dat in de afgelopen twintig jaar het afbre
ken van oude rotschuren verboden was,
de WLTO het laten verloederen van mooie
stolpen en schapenboeten krachtig heeft
gestimuleerd, nieuwe schuren zo lelijk
mogelijk moesten zijn van de Stichting
Agrarisch Texel, en de gemeente subsidie
heeft gegeven voor elke kuub rommel op
een boerenerf. Nee, in deze strijd krijgt de
Texelse boerenstand mij niet mee. Maar
ja, ik hoef er ook niet van te leven....
Woel muis
Elektrische auto
Voor €2,50 per uur kunt u een elektrische
deelauto huren. Gaat u dat doen?
Nieuwe stelling:
Het is een goede zaak dat wrakkenrijke
gebieden in de Waddenzee worden aan
gewezen als beschermd Rijksmonument,
(www.texel secou ra nt. n I)
