'Samen werken aan
vrede en veiligheid'
2
EERST
'Graf is voor ons een fijne plaats'
IMARES trekt andere conclusies Kolos meert af op Rede van Texel
www.texelsecourant.nl
WOENSDAG 8 MEI 2013
'VOOR WIE HET MEEMAAKTE IS DE OORLOG NOG NIET VOORBIJ'
'Niet omzien in wrok, dat hebben de tantes ook niet gedaan. Maar samen werken aan
vrede en veiligheid.' Woorden recht uit het hart van Lia Duinker, telg uit een Gronin
ger verzetsfamilie die in de oorlog de hoogste tol betaalde.
Herdenkingen zijn vaker onderhevig aan
discussie, op Texel was dat niet anders.
Maar op 4 mei viel geen onvertogen
woord en ook Indië-veteraan Aad Bak
ker zat in de zo goed als volle kerk, waar
de burgemeester stilstond bij het thema
'Vrijheid spreek je af'en dat die afspraken
ook onderhoud nodig hebben.
Lia Duinker vertelde het verhaal van de
Groningers Rentje en Marti nes, twee
broers van haar oma. Martines was bur
gemeester, maar weigerde dit onder de
bezetters, waarna hij aan het verzet deel
nam. Rentje zat ook in het verzet, net
als zwager Willem en ook de vrouwen
hielpen mee. 'Uit overtuiging.' Duinker
vertelde hoe Duitse soldaten de boerde
rij vlak voor de bevrijding omsingelden
en Rentje, Martinus en Willem oppakten
en ter dood brachten. Een broer in de
Haarlemmermeer met een boerderij vol
onderduikers werd ook opgepakt, maar
kon het navertellen, 'ledereen heeft zijn
eigen oorlog en iedereen heeft zijn eigen
verhaal.' Voor de tantes was die oorlog
nooit overgegaan. 'Tante Trui bleef met
zes kinderen achter, tante Heika had drie
kleine jongens, tante Fre vier meiden, en
hoe moest dat allemaal?' Praktisch gezien
kwam het wel goed. 'Maar in mei 1945
schrijft tante Heika: mijn leven is gebro
ken en de echte vreugde kan nooit meer
terugkomen.' Hadden de tantes er spijt
van gehad, dat ze in verzet zijn gekomen?
'Nee. Ze vonden het heel vanzelfsprekend
dat je verzet pleegde tegen een onrecht
matige bezetter. Het was je plicht, het
hoorde zo, en dat deed je gewoon.' Geen
verhaal met een goede afloop: 'Oorlogen
lopen niet goed af. Dat is een besef dat
langzaam groeit, dat vrijheid een prijs
heeft, dat principes niet vrijblijvend zijn.'
Helemaal onbesproken bleef Nederlands-
Indië niet. Het was immers de herdenking
van de slachtoffer van de Tweede Wereld
oorlog, maar ook van daarna. Duinker:
'Ook de jongens zoals mijn vader, die zijn
opgegroeid in de crisisjaren en de oor
logstijden die daarna naar Indië moesten
voor nog een oorlog. Wij hoorden alleen
de leuke verhalen. De laatste keer ben ik
met mijn vader mee geweest naar de reü
nie van zijn eenheid. Daar zaten mannen
op leeftijd, het sambaIkruis op de revers,
mannen die meer dan vijftig jaar geleden
van een hele kouwe kermis thuisgekomen
waren, omdat ze een onmogelijke oorlog
in waren gestuurd. Mannen die ook na al
die jaren elkaar begrepen. Mannen zoals
mijn vader, die vuurgevechten hadden ge
leverd met de vijand, en daarbij mensen
hadden gedood, ondanks dat ze vroeger
hadden geleerd: Gij zult niet doden. En
die daar steeds meer last van kregen.
'Voor de mensen die het meegemaakt
hebben is de oorlog nog steeds niet voor
bij.' Haar verhaal maakte diepe indruk.
Er waren voordrachten van scholieren en
muzikale bijdragen van Colet Nierop en
Janneke Gerritsen. Groot was de deel
name aan de stille tocht naar de begraaf
plaats. Er werden kransen gelegd bij de
oorlogsmonumenten, door ambassadeur
Gvineria van Georgië, leden van het co
mité 4 en 5 mei, veteranen, Huug Snoek,
burgmeester Giskes, de commandant van
de Joost Dourleinkazerne, scholieren en
leden van Scouting. Dirk Bousma blies
Last Post en het Reveille. Begeleid door
KTF klonk tot slot het Wilhelmus.
Zaterdag 4 mei was het precies veertig
jaar geleden dat de Groningse huisarts
Auke van der Meij overleed. Sindsdien
staat zijn urn op de begraafplaats in Den
Burg. Elk jaar op Dodenherdenking be
zoekt zijn familie het graf. 'Het is voor ons
gek genoeg een fijne plaats geworden',
zegt dochter Evelien.
De familie maakt bepaald geen sombere
indruk. 'We maken hier zelfs familie
foto's', vertelt Evelien. Moeder Feikje, de
weduwe, inmiddels 83, herinnert zich de
vele familievakanties op Texel. 'Als we op
de camping iemand misten, dan maakten
we ons geen zorgen. "Die is even naar
papa", zeiden we dan. En als één van de
kleinkinderen verkering krijgt, dan wordt
die eerst voorgesteld aan papa. Bij ons
hoort dat er gewoon bij.'
Het begon allemaal ruim veertig jaar ge
leden, toen het Groninger gezin bedacht
om vakantie op Texel te vieren. Zoals zo-
velen, raakten ze verkocht aan het eiland.
Ook toen de huisarts ziek werd, bleven ze
komen. Evelien: 'Hoe ziek ook, kon hij er
toch van genieten.Tijdens een wandeling
over de begraafplaats sprak hij de wens
uit dat dit zijn laatste rustplaats zou zijn.
Hij vond het hier zo vredig en rustig. Hij
heeft ook zelf zijn plekje uitgezocht.'
Sindsdien gaan de kinderen elk jaar op
Dodenherdenking langs bij het graf en
niet zelden gaan ook de kleinkinderen
mee. De weduwe, die slecht ter been is, is
er dit keer ook bij. 'Vader en moeder heb
ben in de oorlog beiden het nodige mee
gemaakt. Op 4 mei komt dit alles weer
tezamen.'
Texel is voor deze Groninger familie meer
dan alleen de begraafplaats van vader.
'Het eiland is belangrijk voor ons, in veel
opzichten. Het zit bij ons in het bloed.
Omdat de sterfdag gelijktijdig met Do
denherdenking valt en ai die mensen hier
dan komen, dacht ik als kind dat ze mijn
vader herdachten. Later kwam ik er wel
achter dat ze hier ter nagedachtenis van
de slachtoffers uit de oorlog komen. Mijn
man en ik hebben op Texel verkering ge
kregen. En toen de kleinkinderen geboren
zijn, hebben we ze meegenomen naar het
graf. Als er iets bijzonders is, en we zijn
op Texel, dan gaan we dat eerst even aan
papa vertellen of laten zien.' Feikje: 'Op
een keer zaten hier wat oudere mannen.
Toen we weg gingen zeiden ze. "Wij pas
sen wel op uw man hoor."
In tegenstelling tot eerdere berichten,
achten het NI0Z en IMARES Wageningen
UR het niet wetenschappelijk bewezen
dat mosselzaadvisserij geen schade toe
brengt aan de mosselbanken in de Wad
denzee.
De afgelopen zes jaar is onderzoek gedaan
naar de gevolgen van mosselzaadvisserij
en mosselkweek op de natuurwaarden
van mosselbanken. Naar aanleiding van
dit onderzoek verstuurde IMARES op 15
april een persbericht waaruit foutieve
conclusies konden worden getrokken. De
resultaten van het onderzoek staan niet
ter discussie, wel de interpretatie hiervan
In het onderzoek werden plekken waar
mosselzaad werd gevist vergeleken met
plekken waar dit niet gebeurde. Omdat
veel van deze plaatsen in zogenaamd in
stabiele gebieden lagen, verdwenen veel
mosselen en andere dieren uit de gesloten
percelen. Het aantal plekken waar mosse
len bleven liggen, was klein (slechts 3 van
de 36 proefgebieden), maar toont wel aan
dat meerjarige wilde mosselbanken zich
goed kunnen ontwikkelen als visserij ach
terwege blijft.
Ook werden mosselpercelen vergeleken
met 'wilde' mosselbanken. De conclu
sie dat de dieren net zo goed gedijen op
kweekpercelen als op wilde banken, sug
gereert dat mosselpercelen goed zijn voor
de natuur. Dit kan zo zijn, maar ligt met
name aan het feit dat de mosselpercelen
in gebieden met een hoger zoutgehalte
lagen, waar van nature meer soorten le
ven. De onderzochte wilde mosselbanken
liggen in minder zoute gebieden die van
nature minder soorten bevatten. Niet on
derzocht is, wat er gebeurt als delen van
de Waddenzee, en dan met name natuur
lijk moddelbanken, met rust zouden wor
den gelaten. Dan zou in deze gebieden
gedurende langere tijd geen menselijke
activiteit moeten worden toegestaan die
invloed heeft op mosselbanken. Een der
gelijk onderzoek is uiteraard onuitvoer
baar.
Het NIOZ en IMARES concluderen dus dat
op grond van het onderzoek niet gesteld
kan worden dat de mosselzaadvisserij
geen schade doet aan de mosselbanken
in de Waddenzee.
Beste strandpaviljoen
Op www.strandpaviljoen2013.nl kan het
publiek zich uitspreken over het beste
strandpaviljoen. Samen met een onaf
hankelijk onderzoek en bezoekjes van
'mysteiy guests' leiden deze stemmen uit
eindelijk tot het uitroepen van het beste
paviljoen. De winnaar wordt op 4 juli be
kend gemaakt bij DeZeemeeuw in Noord-
wijk, vorig jaar publiekswinnaar. Ook zijn
er prijzen voor het beste paviljoen per pro
vincie, het schoonste paviljoen en het bes
te paviljoen volgens de Duitse bezoekers.
Opmerkelijk beeld op de Rede van Texel,
waar het circa 225 meter lange cruise
schip 'Europa 2' zaterdag tijdelijk voor
anker ging.
Het schip deed Texel een dagje aan, met
naar verluidt als aanleiding de werelderf-
goedstatus van de Waddenzee.
Het luxe vijfsterrrenschip omvat onder
meer zeven passagiersdekken, herbergt
258 suites en biedt plaats aan 516 pas
sagiers en 363 bemanningsleden. Het ge
registreerde (gros) tonnage is 40.000 ton.
Veel te omvangrijk en met te grote diep
gang om de haven in te kunnen, reden
waarom op de Waddenzee tussen Oude-
schild en de Schans bleef liggen.
Speciale tendervaartuigen die pendelden
tussen het schip en Oudeschild waarmee
passagiers werden afgezet op de kade
voeren af en aan.
Het schip van de Duitse rederij Hapag-
Lloyd was 29 april voor een proefvaart van
de werf vertrokken. Onder de opvarenden
zaten diverse journalisten. Zaterdag aan
het einde van de middag voer het schip
door naar de haven van Antwerpen. Het
schip zal later bij terugkomst in Duitsland
gedoopt worden, meldt een correspon
dent. Het nieuws over het schip deed snel
de ronde, ook omdat de kolos van grote
afstand te zien was. Menigeen nam zater
dag een kijkje op de dijk.
Het cru
iseschip Europa 2 was
van grote afstand te zien.
1
Honderd
Vorst aan de grond. Maxima vijf graden.
Hoe lang zal het nog duren voordat we
weer gewoon lezen wat er staat, in plaats
van terug te denken aan de kroning? Hoe
mooi het ook was. Voor mij was het hoog
tepunt de ontmoeting van de gebroeders
Van Buuren. Toen Willem en Armin elkaar
de hand schudden, schoot ik vol. Maar we
moeten over tot de orde van de dag, want
dit is de honderdste column van Annie.
Honderd weken achter elkaar een 'On
gezouten' mening. Honderd weken Texel,
bekeken door een vergrootglas, waardoor
een vertekend beeld ontstaat. Dat is de
clou. Als je de stilte uit Kerstmis weghaalt,
houd je een kermis over. En dan vinden
sommigen het jammer dat er geen twee
de pretpark op het eiland komt, maar
goed beschouwd is ons hele eiland één
kermis. Een kleintje weliswaar, want als er
een cruiseschipje afmeert, ligt heel Texel
in de schaduw. Het is een feest om terug
te blikken. Het kan niet anders dan dat de
uitgave van de gebundelde columns van
Annie een bestseller wordt. De ware lec
tuur voor op het toilet. Annie: om je te
bescheuren. De meningen over Annie zijn
verdeeld. De één lacht er om, de ander
wordt boos. Zo gaat dat met columnisten.
Maar ja, ik kan altijd nog een lied gaan
schrijven, dat is tenminste veilig. Wat op
valt in de columns is de inventiviteit van
ondernemers. Of het nu gaat om een te-
ge Hoos well nescenter, een luxe spa resort,
een maïsdoolhof, slapen op het strand,
een bed-and-breakfast met doorgeefluik
of een ayurvedisch zorghotel. Ideeën zat.
Als zoete broodjes verkopen we alles waar
zout in zit en waar Texel voor staat. Tot op
het schaapachtige aan toe. Niks is zo goed
als de producten van het Texelse land. An
nie vindt het geweldig, maar betreurt het
politieke gehannes eromheen, waarbij
men constant leeft tussen hoop en wan
hoop. Ja maar, neetenzij: daar kun je niks
mee. Hoop doet beven. Dus wat dat be
treft, is duidelijkheid gewenst. Dan weet
je tenminste waar je aan toe bent. Hoog
tepunt was de beloning die het lelijkste
gebouw van Texel, De Karseboom, kreeg
in de vorm van een geweldige facelift. Zo
draagt Annie haar steentje bij. Week na
week. Alles loopt in het honderd.
Annie@texelsecourant.nl
Collecte Longfonds
Het Longfonds (voorheen Astmafonds) is
op zoek naar collectanten voor de jaar
lijkse collecte, die van 13 tot en met 18
mei wordt gehouden. Er wordt met name
gezocht naar mensen voor Den Hoorn en
Den Burg. Vrijwilligers kunnen zich mel
den bij Ingrid Witte, tel. 06-53398566.
