Marianne Timmer is blij met Heiloo
BB IB B BB BB O mm B
'Het is zo leul< te merken dat iedereen zo meeleeft'
we hebben ook zoveel kaarten,
cadeautjes en bloemen gekregen,
daar wil ik de bewoners van Heiloo nog
wel voor bedanken"
Foto: Ronald Snijders
HEILOO - Zo trots als de inwoners zijn op hun beroemde dorpsgenoot
en gouden medaillewinnares Marianne Timmer, zo blij is Marianne
met Heiloo. Dit vertelt de Olympisch kampioene in een ongedwongen
gesprek met de Uitkijkpost.
Gelukkig heeft ze tijd gevonden om
na alle aandacht van de pers toch
ook haar verhaal te doen in haar
eigen dorpskrant. Om 09.30 uur
stapt ze Grand Café Koekebier bin
nen. „Handig om hier af te spreken,
want Henk (Timmer, AZ-keeper, red.)
is hiernaast aan het trainen en dan
kunnen we straks nog even hardlo
pen."
Genietend van een kopje koffie ver
keerd vertelt Marianne Timmer hoe
ze de huldiging in Heiloo beleefd
heeft. „Het was een onvergetelijke
dag! Het is zo leuk te merken, voor
Henk en voor mij, dat het zo leeft.
Langs de weg stonden niet zo veel
mensen, maar toen we bij het
gemeentehuis kwamen, druk! Ik
vond het ook super georganiseerd,
ook aan onze families was aandacht
besteed. Echt heel goed gelukt. Het
was alleen zo koud op die arrenslee
en dat paard was wild, joh! Ik dacht
al, zou weer wat voor mij wezen dat
ik uiteindelijk in Limmen uitkom",
lacht Marianne. Het wonen in Heiloo
bevalt haar prima hoewel het in het
begin even wennen was: „Henk had
hier al zijn club en contacten, ik had
helemaal niks. Toen ik hierheen ver
huisde moest ik alles leren kennen,
zoals nieuwe fietsroutes, een sport
school, ijsuren. Ik kan niet zo snel
meer bij mijn ouders langs (woon
achtig in Sappermeer, red.) Maar we
hebben bijvoorbeeld hele leuke
buren, ze leven allemaal mee en
staan allemaal klaar voor ons. We
hebben ook zoveel kaarten, cadeau
tjes en bloemen gekregen. Daar wil
ik de bewoners van Heiloo nog wel
voor bedanken. Bij de buren hebben
we vaasjes geleend!" En of ze de
Uitkijkpost leest? „Ja, die krijgen wij
ook en af en toe lees ik hem.
Mijn oma plakt alles in. Henk
verzamelt dan de knipsels
voor haar. Dus dit inter
view gaat ook wel
weer naar haar toe!"
Uiteraard komt het
gesprek al snel op
schaatsen en het
debacle van de valse
start op de 500 meter.
„Die valse start, dat was
zo onterecht. Ik dacht van
die starter: wat wil je nou?
Het leek een strijd tussen hem
en een sporter. Ik was teleurgesteld
en boos. Je staat daar, één en al adre
naline, en dan kun je gewoon je
spullen weer aan. Maar ik dacht
meteen: ik laat die vent mijn toer
nooi niet verpesten. Na de overwin
ning heeft ie me wel gefeliciteerd."
Intuïtie speelt een grote rol in haar
voorbereiding. Naast een vast ritueel
Marianne nog steeds in actie te vin
den. Hardlopen, skeeleren of fietsen
staan dan op het lijstje. Ik hou van
actieve rust, ik moet altijd even
bewegen. Anders gaat mijn lichaam
zeer doen. Als we op vakantie zijn
kan ik ook geen uren op het strand
liggen. Henk wel. Dat vind ik zonde
van je tijd! Ik wil altijd wel wat doen
of bekijken."
De schaatsvragen volgen elkaar in
rap tempo op: wat was er nou met
dat nieuwe wedstrijdpak?
„Dat nieuwe pak was van dat zwem
pakspul, je moest zowat bijpassend
ondergoed aan en dan hadden ze er
ook nog van alles op genaaid. Wij
vonden het maar niks en toen heb
ben ze toch maar weer pakken
gemaakt van het oude materiaal."
Anni Friesinger? „Anni is een toffe
meid. Dat is een vriendschap die
altijd zal blijven. WK allround en
ploegenachtervolging? „Ik ga niet
naar Calgary, ik ben geen allrounder,
van een uur tevoren aanwezig zijn,
een half uur lopen, rekken en strek
ken, honderd keer naar het toilet,
dan je pak aan en op scherp staan,
weet Marianne op gevoel wat haar
te wachten staat. „Ik heb een goed
voorgevoel, weet dan: ik moet nu
meer dat en dat gaan doen. Mijn
lichaam ken ik ook heel goed."
In haar spaarzame vrije tijd (ze traint
één tot twee keer per dag) is
maar een sprinter en de ploegenach
tervolging op de Olympische Spelen
heb ik niet gedaan, want anders doe
je te veel versnipperd. Ik ging voor
een individuele prestatie. Daarom
denk ik ook dat Anni Friesinger te
veel energie verspild heeft, zodat
haar individuele prestatie minder
was."
Al snel druppelen er meer bezoekers
binnen, maar Marianne let er niet zo
op. „Ik heb geen last van alle
glamour. Natuurlijk word ik wel veel
herkend, maar ik zit al tien jaar in dit
wereldje en ik zie het niet eens meer.
Ik krijg ook hele leuke reacties. Als
wij in winkelcentrum 't Loo lopen bij
voorbeeld reageren mensen erg
enthousiast. Ze feliciteren ons en
leven mee. "En al die medailles en
bekers, waar berg je dat allemaal
op? „Die liggen gewoon op zolder.
Maar de medaille van de Olympische
Spelen bijvoorbeeld heb ik wel op
een speciale plek."
Door haar relatie met AZ-keeper
Henk Timmer zou je verwachten dat
het AZ bloed ook bij Marianne door
de aderen stroomt, maar dat is niet
helemaal waar. „AZ moet de eerste
plaats op mijn voorkeurslijstje delen
met FC Groningen, want ik kom uit
die streek. Maar AZ is een erg mooie
club dus we zijn blij dat we de over
gang naar het nieuwe stadion mee
kunnen maken. Ik rij er vaak langs als
ik naar Heerenveen ga. Het wordt
een bijzondere entree voor
Alkmaar."
Tot slot rijst de vraag hoe de schaats-
vedette de toekomst ziet.
„Rooskleurig!", antwoordt ze reso
luut. „Ik heb alles gewonnen wat er
te winnen viel, het gaat dus heel
goed. Vroeger wilde ik altijd kapster
worden, maar nu kan ik terugkijken
op een succesvolle schaatscarrière.
Maar ik ga nog even door, hoewel
het mentaal wel veel vergt. Sport is
mooi, beweging is mooi. Misschien
ga ik wel jeugd trainen."
Na nog een foto schieten van
Marianne met de schaatsen waar het
allemaal op gebeurd is, neemt de
sympathieke inwoonster van Heiloo
afscheid, op naar de hardloopschoe
nen.
