Drie (oud-)Heilooërs grote talenten in
de hoofdklasse van het honkbal
ONICA MINO
PAG36
sami mmmmsm n i s ss ttaimi i isswn ss m s m ra®ss
HEILOO - Honkbal is dé sport in de Verenigde Staten. Maar ook in Heiloo leeft het en het dorp lijkt wel leve-^
rancier van talentvolle spelers voor de hoofdklasse. De broers Michael (30 jaar, korte stop en nu woonachtig in
Delft) en Mark Duursma (26 jaar, catcher, woonachtig in Amsterdam), zijn spelers bij Pioniers in Hoofddorp en
zitten tevens in het Nederlands honkbalteam. De veel jongere Kevin Miner (19 jaar, pitcher, Heiloo) speelt al
drie jaar bij de Amsterdam Pirates. Alle drie zijn ze op zeer jonge leeftijd met honkbal in aanraking gekomen.
Michael en Mark mede door hun
ouders, waarmee ze regelmatig naar
honkbalwedstrijden uit de Major
League op tv keken. Het leek de broers
een machtige sport en ze konden niet
wachten ermee te beginnen. Michael
ging op zijn zevende op honkbal in
Roosendaal. Na de verhuizing naar
Heiloo (de jongens hadden maar één
'eis' omtrent hun nieuwe woonplaats;
er moest wel gehonkbald worden!)
werd Double Stars zijn club. Mark, die
inmiddels ook op honkbal zat, vergezel
de zijn grote broer vaak als 'batboy'
voor het team. Mark: „Ik speelde in de
pupillen (als pitcher en korte stop).
Michael zat toen bij de aspiranten (als
pitcher). Op een dag had zijn team een
catcher nodig. Aangezien ik thuis vaak
met Michael had gevangen (maar nog
nooit in een wedstrijd), was ik de
meest geschikte om die wedstrijd te
catchen. Dit was mij eerste wedstrijd
als catcher! Ik was toen tien." De broers
hebben beiden tot hun 18de ook nog
gevoetbald bij de Foresters. „Het was
prima met elkaar te combineren, totdat
we in het nationale'
jeugdteam kwa
men."
Bij Kevin
werd de
sport er met
de paplepel
ingegoten.
Zijn vader,
Tim Miner is
begin jaren
tachtig voor het
honkbal uit
Amerika naar Heiloo gekomen en is van
grote betekenis geweest voor de
Heilooër honkbalclub(s). Kevin ging als
kleuter vaak met zijn moeder mee naar
honkbal om naar zijn oudere broer Ryan
te kijken. Toen Kevin vijf jaar oud was,
stond hij voor het eerst bij de 'peanuts'
met een slaghout in zijn handen. „Ik
wilde eerder al wel graag op honkbal,
maar ik durfde eigenlijk nog niet."
Trainer reden om te blijven
Michael bleef tot zijn 16de bij Double
Stars spelen, mede vanwege de aanwe
zigheid van trainer/coach Michael
Blokker. „Hij was een heel goede trainer
en we hadden een sterk eerste team,
waarvan ik toen de jongste speler was.
Hier heb ik veel geleerd." Mark vertrok
toen hij elf was naar de Herons in
Heerhugowaard. „Ik wist toen al, dat ik
wilde doorgroeien. De pupillen en aspi
ranten speelden daar op het hoogste
niveau." Los van elkaar bewandelden de
heren een soortgelijk traject; alle drie
kwamen ze succesvol uit voor Jong
Oranje. Toen ze zestien waren, klopten
de (hoofdklasse) clubs bij hen aan.
Michael ging naar HCAW (Bussum),
Mark eerst naar DSS (Haarlem), dat eer
ste klasse speelde om vervolgens naar
Kinheim 2 te gaan. Kevin vertrok
naar Amsterdam Pirates, waar
hij nog steeds speelt.
Inmiddels honkballen
Michael en Mark beiden al
jaren bij Pioniers
(Hoofddorp). Buiten het
wedstrijdseizoen zijn ze
regelmatig naar Amerika afge
reisd om te studeren,
maar vooral om
er te honkballen. Ook Kevin heeft afge
lopen winter in Florida doorgebracht,
met hetzelfde doel.
Van honkballen word je niet rijk
Van honkballen word je in Nederland
niet rijk, dus naast de sport nemen stu
deren en werk een belangrijke plaats in.
Mark heeft zijn studie Bedrijfskunde in
Rotterdam zo goed als afgerond en
vanaf september een baan als accoun
tant in Amsterdam. „Ik wilde tijdens mijn
studie graag bij Pioniers blijven spelen
en heb het vele heen en weer reizen op
de koop toe genomen. Wel heb ik naar
een goede balans moeten zoeken om
mijn werk/studie met topsport te combi
neren." Michael heeft van honkbal zijn
werk gemaakt; als trainer aan de
Baseball Academy en met werkzaamhe
den voor de Bond. Kevin studeert nog
aan de Johan Cruijff University, wat goed
te combineren is met topsport.
Daarnaast probeert hij met allerlei bij
baantjes nog een zakcentje te verdie
nen. Zo draait hij er zijn hand niet voor
om, om vakken te vullen in de super
markt.
Voor Michael gingen in 2004, als speler
van Oranje, de Olympische Spelen net
aan zijn neus voorbij, maar dit jaar was
hij van de partij. Ons doel was
en speelden ver onder ons kunnen.
Het is in sport niet altijd zomaar te ver
klaren, waarom het ineens niet meer
loopt, ik was in Beijing eerst niet onder
de indruk van de hele entourage; qua
honkbal zijn de wedstrijden er niet
anders. Ik was geconcentreerd en wilde,
graag spelen. Maar het gekke is, dat als
ik achteraf de beelden terugzie, ik als
nog kippenvel krijg."
Mark was tot zijn grote spijt niet gese
lecteerd voor de Olympische Spelen.
„De Spelen waren een doel en een
droom voor mij. In januari was ik fit en
helemaal hersteld van een blessure.
Om kans te maken op deelname, had
ik een heel goed seizoen nodig.
Daarom probeerde ik me te focussen
op iedere volgende wedstrijd en niet
constant aan de Spelen te denken. Dit
heeft geholpen, want ik speelde dit sei
zoen goed. Zowel met de Pioniers als
in het Nederlands team. Als je uiteinde
lijk hoort dat je niet mee mag, is dat
een behoorlijke klap."
Voor Kevin eindigde dit seizoen glori
eus: de Amsterdam Pirates werden in
de play-offs, onverwachts maar over
weldigend, landskampioen! Wie weet,
ligt er voor Kevin in de toekomst ook
een plaats in het Nederlands honkbal
team in het verschiet.
Foto (vlnr): Kevin Miner, Michael
Duursma en Mark Duursma
m i s m»i
