HOFMEESTER
PRIVAATLESSEN.
LapnalnEiBWlsWt
BEDDEN TE HUUR.
Wei I.J. ÏANTIJN,
DB SGHRÜFULOSR,
G.B.SCHULMAIJER&C0.
C. B. SGBÜLMAIJER Co., SporsM I]11, Hier,
best Duitsch
tij JOHN. MER, Sporpchten
J KROIF, Yisctalt.
Dames!
REGEN- en
NAJAARS MANTELS.
JAN BAKKER,
Smidstraat E, No. 315
PLOOI-M ACHINES
gevraagd, zoo spoedig mogelijk, om
daarna met een oorlogsschip naar
West-Iildiê te vertrekken en aldaar
een geruimeu tijd te verblijven.
Zonder goede getuigen onnoodig
zich aan te melden.
Brieven franco onder letter S.,
Wachtschip te Hellevoetsluis.
Ter overname aangeboden
een beklante Grof- en
Hoefsmederij.
Adres onder motto »Sm ederij,"
aan Berkhout Co.
Uit de hand te koop:
het HUIS, Weststraat L 103.
Adres aldaar.
T© Huur
twee zeer nette Bovenhuizen,
voorzien van vele gemakken.
Huurprijs f2.75 en f3.75 per week.
Adres BERKHOUT Co.
Adres BERKHOUT Co.
Te Koop
beneden Fabrieksprijs,
Adres
1. G. D.-TISMEER, Vischmarkt Ho. 234.
zijn voor de 316e STAATS
LOTERIJ
heele en gedeelten van
Loten te bekomen.
bi.i
W. LAÜRENS BAKKER Lz.,
O O S T Si It li l>.
De ondergeteekende blijft zich
minzaam aanbevelen tot het maken
van alle soorten
Mantel- en Heeren-Kleedermaker.
Wagenstraat 276.
Papieren ffantelpatronen wor
den naar maat en keus, net af
geleverd.
is voorzien van alle soorten POTTEN,
PANNEN, grof en fijn AARDE
WERK, houten BAKKEN en verder
alle soorten van HOUTWERK,
MATTEN, KLEEDEN, GALANTE
RIE N, BEZEMS en alle soorten
BORSTELWERK. Benevens alle
soorten SUIKERWERK voor slijters,
tegen concurreerende prijzen.
Prijs der BEZEMS '27'/, Ct.
Prijs d.WASCHBORDEN 27'/. Ct.
Prachtige XAMERXLEE01ES, v. af BOGt.
HesteUingen worden franco aan
hals bezorgd.
Door deze heeft de on
dergeteekende de eer het,
publiek alhier in kennis te stellen,
dat hij zich minzaam aanbeveelt tot
het zniveren van Gebouwen en Sche
pen van Wandgedierte.
Te sprekeniederen V r ij d a g bij
den Hr. J. REIS, Molenplein, Helder.
O. BH,OR.3Nr.
PS. Stipte geheimhouding wordt
verzekerd.
[)e ondergeteekende,
P. LuRZ, maakt het ge
achte publiek bekend,
dat door hem te ANNA
PAULÖWNA als de
pothouder is aangesteld
de Heer jEü. 23.
&3=LTJ die
steeds van een ruime
keuze KLOKKEN,
HORLOGESeetis
a voorzien met guarantie.
Tevens worden door
CRUM alle reparatiëu
aangenomen tegen con
curreerende prijzen.
Zich minzaam aanbevelende,
Bij de Uitgevers van dit Blad
is te bekomen
haar ontslaan, de middelen om
haar te voorkomen en te
behandelen,
DOOR
Dr. PAUL NIEMEIJER.
Met 3 Figuren,
l'it het Daitsch vertaald door
A. W.J. ZUBLI en A. Am. J. QI1ANJER,
Officieren van Gezondheid.
Prijs 50 Cent.
Radicale genezing, des-
herkiezend wordt over
eengekomen voor een bepaalden prijs,
betaalbaar na genezing. Daartoe zijn 20
kamers ter beschikking der patiënten
gesteld. WAERSEGERS,heelmeester v.
breuken,Groeneplaats 35,te Antwerpen
Genernal-Agenten der Wereldberoemde
Pfaff Naaimachine-Compagnie J
hebben de eer by deze ter algemeen e kennis te
brengen, dat zij geheel nieuw geconstrueerde
hebben ontvangen, waarmede men enkele, dubbele en driedubbelde Stellen
en Rozen-Plooi kan vervaardigen, zonder de minste inspannin.g
Prijzen en maten volgens onderstaande Prijs-Courant.
1 Heter lang;.
MET 200 NAALDEN.
60 cH. lang.
MET 150 NAALDEN.
50 cH. lang.
MET 100 NAALDEN.
20 cM. breed f 12.
24 -13.50
34 -16.50
60 -30.—
20 c5l. breed f 8.50
24 9.50
34 -12.50
60 -18.50
20 cM. breed f 7.50
24 - 8.50
34 - 9.50
60 -17.50
Deze Machines zijn nitslnitend verkrijgbaar In het
CENTRAAL NAAIMACHINE-MAGAZIJN
alsook in alle Depots der Pfaff Naaimachines-Compagnie.
FEUILLETON.
De laatste wilsbeschikking van
een gierigaard.
Hier verzocht Emilie hem een klein oogen
blikje aan de deur te blijven wachten en eerst
wat later dan zij binnen te komen, opdat de
zieke niet mocht bemerken, dat zij den doctor
gehaald had.
Terwijl deze nu voor de kamerdeur stond
te wachten, hoorde hij den zieke aan Emilie
vragen of zij de achterdeur wel goed gesloten,
het vuur wel uitgedoofd had en den emmer
ook bij den put had laten ataan, omtrent
welke bezorgdheden het meisje hem echter
volkomen kon gerust stellen. Intusschen trof
hem do kuchende, afgehrokene stem des grijs
aards, en eindelijk trad hij met veel gedrnisch,
even als een bezoek dat zich opzettelijk wil
laten hooren, in de woonkamer dea gierigaards
binnen, waar hij echter wegens de duister
nis plotseling bleef stilstaan.
Het eenige licht namelijk, dat in de woon
kamer des grijsaards drong, was het schijnsel
van de lantaarn, aan gene zijde der straat
staande; er heersclite dus slechts een duister
schemerlicht, waaraan liet oog des vreemde-
lings zich eerst moest gewennen. De zieke
daarentegen had den binnentredende dadelijk
herkend, richtte zich met moeite op zijne
ellebogen overeind en riep zuchtende uit:
Ach, zijt gij het, heer doctor?. Ik hoop
toch niet, dat gij voor mij komtP Ik heb niet
om u gestuurd; ik ben weêr geheel beter!
Wees gemst, mijnheer Hartmann, ik
kom niet als geneesheer, maar als huurder,
hernam Marcus, en trad tastende en struike
lende naar de legerstede toe.
Als huurder? herhaalde de oude. Komt
gij de huur brengen? Ik wist niet dat die
reeds vervallen was.... Dus brengt gij geld.
Spoedig, Emilie! geeft een licht hier. Haast
u, meisje!
Ik vraag u verschooning, mijnheer
Hartmannzeide Marcus, die intnsschen tot
bet bed genaderd was. Ik heb mijne hnnr nog
maar kort geleden betaald en ben u niets meer
schuldig. Ik kwam maar eens vragen of gij
mij, als ik het noodig mocht hebben, geene
berging voor een paard en rijtuig zoudt kun
nen verschaffen?
Aha, hebt gij een stal noodig, vraagde
de gierigaard vol vuur, mooi, mooi, ga toch
zitten buurman.Wij hebben geen licht noo
dig, Emilie; de lantaarn hier over is voldoen
de en men kan iu den schemer veel vertrouwe
lijker keuvelen. Maar geef mij mijne thee
eens aan, meisje, voegde bij er hoestende bij
en dronk het boordevolle kopje, dat Emilie
hem toereikte, met de dorstige gulzigheid der
koortshitte, leeg.
Marcus vroeg er naar wat hij daar dronk en
de oude man antwoordde, nadat eene nieuwe
hoestbui bedanrd was:
't Is mijn gewoon huismiddeltje, doctor,
een eenvoudig aftreksel van mnnrkruid. Dat
is gezonder dan al uwe latijnache kooksels en
kost niets dau de moeite om het op te zoeken.
En gebruikt gij dat koud P vraagde de
doctor.
Ik kan geen vuur verdragende warmte
in de kamer benauwt mij, en het hout is
vreeselijk duur! Ziet ge, doctor, als men
nauwelijks genoeg heeft om meê rond te
kotnen, dan moet men op alles bezuinigen.
Ach, lieve hemelik moet de tering naar de
nering zetten, want ik wil dien schurkach-
tigen Hammer niet navolgen, door wien ik
alles verloren heb.
Deze Hammer was een schuldenaar vau
Hartmann, een koopman, die bankroet was
gegnan; Hartmann's schuldvordering was
naderhand wel is waar geheel aangezuiverd,
maar hij bleef sedert dien tijd toch nog steeds
volhouden, dat Hammer iiem geruïneerd had.
Hij draafde voortdurend op dit voor hem on
uitputtelijke thema door, waaraan hij al het
kwaads, dat hem trof, toeschreef, even ais
leelijke vrouwen ook altijd spreken over de
kinderziekte, welke hanr heeft geschonden en
arme edellieden over de omwentelingen, die
hen van hnnne goederen beroofd hebben.
De doctor liet het voorkomen, alsof bij het
volkomen met den zieke eens was en kwam
nog telkens wat naderbij. Zijne oogen hadden
zich intusschen aan de duisternis gewend en
na begon hij het gelaat des onden te kunnen
onderscheiden, wiens gloeiende oogen, even
zeer als de donkerroode vlekken op zijn gelaat
en wiens vooruitspringende kakebeenen, de
koortshitte verrieden, welke hem verteerde.
Hij vroeg daarom vriendschappelijk hoe Hart
mann zich gevoelde, vatte intusschen eene
zijner handeu, om zijn pols te voelen en kwam
weldra tot de overtuiging, dat het slechter
met den onden gierigaard gesteld was, dan hij
aanvankelijk had vermoed. Hij wilde den
zieke hier opmerkzaam op maken, ten einde
hem over te halen eenige geneesmiddelen te
gebruiken, maar de oude was zoo onuitputte
lijk in eene omstandige beschrijving van alle
voordeeien, welke aan den te verhuren stal en
koetshuis verbonden waren, dat men over
niets anders met hem beginnen kon.
Op eens echter begon den zieke zijne stem,
die al langzamerhand heescher en afgebro-
kener geworden was, te begeven. Marcns
boog zich snel over hem heen en vroeg om
een licht. Terwijl Emilie zich haaste dit te
ontsteken, had de doctor het hoof van den
zieke, die in onmacht gevallen was, opgelicht
en hem ammoniac, dat hij bij zich droeg, on
der den neus gehouden en weldra bespeurde
hij, dat de gierigaard weder bijkwam.
Juist toen Emilie met de brandende kaarB
binnentrad, was de zieke reeds weder in zoo
verre tot zichzelven gekomen, dat hij zijne
oogen opende en zijne hand uitstrektehij
beproefde te sprekenmaar kon slechts eenige
onverstaanbare klanken uitbrengen. Emilie
trad dichter naar hem toe, om hem beter te
verstaan; toen richtte hij zich in vertwijfe
ling met één rnk overeind en blies de kaars
nit, welke zij in de hand hield.
De docter had echter reeds genoeg gezien,
om de zekerheid to erlangen, dat hier de
spoedigste hulp eens geneesheers gebiedend
noodzakelijk was. Hij nam afscheid van den
ouden woekeraar, wien hij dringend aanbeval
zich rustig te houden en beloofde hem terug
te komen, om over de aangeknoopte onder
handeling nader te spreken, zoodra de zieke
beter in staat zon zijn daarover te onderhan
delen. Emilie ging met hem meê tot aan de
deur.
Wel, doctor, vraagde zij angstig, hoe
vindt gij den toestand van den zieke.
Hij is zeer ernstig ziek en de kentec-
kenen zijn van zeer hedenkelijken aard, ant
woordde Marcus. Ik zal een drank voorschrij
ven, dien gij hem stipt moet ingeven.
Zijn er dus onvermijdelijk geneesmid
delen noodig, vraagde Emilie bevreesden met
eene zekere onrust.
Een weinig maar, hernam Marcus, die
de verlegenheid van 't meisje begreepde
apotheker zal ze u dadelijk meêgeven, als gij
hem mijn recept overhandigt.
Het meisje draalde nog steeds en Marcus
vervolgde
Ik raad uwe aarzeling, EmUieMaar
bekommer u niet over de kosten der genees
middelen; alles zal nu op mijn naam worden
afgeleverd en dan kan ik dat wel later met
mijnheer Hartmann verrekenen.
Ik zeg u hartelijk dank voor uwe bij
zondere goedheid, doctor, riep Emilie vroolijk
en dankbaar uit. Maar ik vrees, dat als de
zieke vermeent, dat de geneesmiddelen later
betaald moeten worden, hij dan weigeren
zal ze in te nemen. Ik wenschte liever.... dat
wil zeggen.... ik wilde.... u verzoeken, ging
zij stortterend voort, den zieke te mogen zeg
gen, dat hij de geneesmiddelen voor niets ont
vangt, en dan neem ik op mij, om het bedrag
dan later van de opbrengst vnn mijn eigen
werk af te betalen....
Doe dat dan maar, ik laat u volkomene
vrijheid daartoe, zeide Marcus, wien de ver
legenheid en bet blozen van het meisje aan
hot hart ging. Ik wil n gaarne in alle opzich
ten van dienst zijn. Teveus bood hij aan,
om, ten einde Emilie*3 verzekering des te meer
waarschijnlijkheid bij te zetten, zelf bet drankje
in de apotheek te gaan halen. Kort daar
na deed hij het den zieke toekomen.
Om bem echter over te halen er van te ge
bruiken, moest men hem meermalen verze
keren, dat doctor Marcus noch voor zijne be
handeling, noch voor de geneesmiddelen op
eenige de minste vergoeding aanspraak maak
te en niet voordat hij de zekerheid gekregen
had, dat zijne geneczing hem niets zon kosten,
onderwierp hij zicli goedschiks aan de genees
kundige behandeling.
n.
Marcus bezocht des anderen daags zijn
patiënt weder, maar vond zyn toestand nog
aanmerkelijk verergerd. De ziekte had reeds
zulke vorderingen gemaakt, dat de bemoei
ingen der wetenschap nog des te nutteloozer
zouden blijven, dewijl de karige levenswijze
van den grijsaard zijne krachten reeds te
voren aanmerkelijk had doen afnemen. He
vige koortsen werden afgewisseld door gesta
dige flauwten en volkomene verzwakking,
daar zijne krachten van dag tot dag afnamen
en de doctor weldra bespeurde, dat hij alle
hoop moest opgeven. Hij liet daarom het ver
dere gebruik der geneesmiddelen varen, welke
geheel zonder uitwerking bleven en liet aan
de fantazien en hersenschimmen van zijn pa
tiënt den vrijen loop. Deze bouwde zich
duizende luchtkasteelen en koesterde ontel
bare wenschen en plannen, wier verwezenlij
king echter steeds op de gierigheid des ouden
schipbreuk leed. Dit ontging den zieke intus
schen niet, dat zijne levensbronnen allengs
begonnen op te drogen en daarom werd hij
genoodzaakt de zorg voor zelfbehoud tot het
uiterste te drijven, daar hij zich voorspiegelde
dat hij bij de ondersteuning zijner krachten
nog vele jaren zou kunnen blijven leven. Hij
stemde er daarom in toe, dat Emilie hem van
tijd tot tijd een lepel ouden wijn en een stukje
van een hoen toediende, en zulks nog te ge-
reeder daar hij bemerkte, dat zij de uitgaven
daarvoor nit de opbrengst van haar eigen
arbeid bestreed.
Zoo verliepen er veertien dagen. Emilie
legde een waar engelen-geduld en eene ver
hevene zelfverloochening aan den dag, en ver
zuimde niets ter verpleging van den grijsaard,
dien zij haar weldoener noemde. Sedert tien
jaar was zij aan deze vrijwillige armoede ge
woon, zoodat zij die zonder morren verdroeg
en zelve bijna geloofde, dat haar oom arm was
en nauwelijks genoeg had om van te leven.
Zij beklaagde den zieke in plaats van hom te
veroordeelen en had nimmer om andere rede
nen gewenscht rijk te zijn, dan alleen om hem
beter te kunnen verzorgen en het genot van
een aangenamer leven met hem te kannen
declen. Reeds vroeger had het stille, vrien
delijke meisje den doctor eene groote belapg-
stelling ingeboezemdmaar na ontdekte hij
bij ieder bezoek steeds nieuwe voortreffelijke
eigenschappen, nieuwe schatten in dat karak
ter, dat zichzelven gevormd had en nietB van
anderen verlangde, dan de vergunning om
zich voor hen op te offeren en hen te mogen
helpen en dienen. Des doctor's toenemende
belangstelling en hoogachting voor Emilie
ging ongemerkt almede op den onden gie
rigaard over, als den eeügen bloedverwant
eu vriend, dien de arme wees op de geheele
wereld had. Hoe karig de bijstand en buis
vesting, welke de oude Hartraann haar ver
leend had, ook waren, zoo hadden ze voor
haar toch de plaats van een eigen t' huis ver
vuld. Maar wat zou er na zijn dood van haar
worden Op eene erfenis van den oude kon
zij niet hopen, want hij had een naderen bloed
verwant, den zoon zijner eenige znetcr, den
rijken brouwer Strumpf, in een nabijgelegen
dorp, met wien de oude Hartmann steeds in
de beste verstandhouding geleefd had. De
bierbrouwer was gewoon om den anderen dag
een bezoek bij den zieken grijsaard af te leg
gen, ten einde te zien hoeveel tijd hem nog
van de aanvaarding zijner erfenis afscheidde
en zoo kwam hij dan ook weder met zijne
vrouw op den dag, toen Hartmann's ziekte
eene beslissende crisis te gemoet ging.
De brouwer was een laatdunkende, brutale
parvenu, zeer dom en rnw, die een zeker
barsch uiterlijk had aangenomen, om zich den
schijn te geveD van vrijmoedigheid en open
hartigheid; hij was gewoon altijd zeer luid te
spreken, opdat ieder mocht gelooven dat al
wat hij zeide waar was.
Op het gezicht des stervenden wilde het
echtpaar in luid weegeklag uitbarstenmaar
Hartmann stopte hun dadelijk den mond met
de verzekering, dat zijne ongesteldheid niets
te beduiden had en dat hij over eenige dagen
wel weêr geheel beter zou zijn.Anton Strumpf
beschouwde den zieke met eenige onrust op
lettend van ter zijde, trok toen zijn dik ge
zicht in een grimlachenden plooi en riep met
zijne hier-basstem uit
Op mijn woord, oom, als dat waar is,
dan ben ik er zeer verheugd over.... Gevoelt
gij u dus werkelijk beter?
O, veel, zeer veel beter, steunde Hart
mann.
Welnu, dan wensch ik u hartelijk ge
luk, ging de brouwer voort, terwijl hij den
zieke nog altijd ongeloovig aanstaarde. Brave
menschen moesten nooit ziek worden. Gij
hebt immers den doctor wel laten halen f En
wat zegt die wel?
Hij komt dagelijks, hernam Hartmann.
Ik geloof, dat hij zeer tevreden is over mijn
toestand, want hij schrijft mij geene genees
middelen meer voor en verzekert mij dat alles
goed gaat.
Wordt vervolgd.
Snelpersdruk van C. DE BOER Ja.