WEEKBLAD VOOR WIERINGEN EN OMSTREKEN. 8e jaargang:. Dinsdag 17 Juli 1917. No. 53. WAARIN OPGENOMEN „DE POLDERBODE" VERSCHIJNT ELKEN DINSDAG en VRIJDAG Abonnementsprijs per 3 maanden f0.60. UITGEVER: CORN. J. BOSKE-R. WIERINGEN. ADVERTENTIÈN: van 1-5 regeis fO.LO Iedere regel meer„0.06 Bureau Hippolytushoef, Wieringen. Bijbureau: C. Slikker Cz. Kleine Sluis-Anna-Paulowna. Agentschap A Keuris Gz. Wieringerwaard De Houtkoorts. Postiljon berijmt in de „Haagsche Post" de „hout koorts zooals zich die de laatste weken in Hol land heeft voorgedaan. Ma heeft ach en wee ge roepen, hoe het dezen winter komen zal met „den brand" Pa koopt in stilte, om ma te ver rassen, een wagonlading brandhout; zoonlief, bui- ten te logeeren doet desgelijks. En dan volgt Veertien dagen later, hemel, Hoe is Holland dan in last, Heel de straat staat vol met wagens Hoog met blokken opgetast; Eiken-, dennen-.beukenblokken, Groen en grijs en bruin van kleur, Vormen tot Mama's ontzetting Een processie voor de deur. Heel het huis wordt volgedragen, Van den kelder tot het dak, Alles wat maar ruimte aanbiedt Wordt gebruikt als brandstof-bak. Kisten, koffers, boekenkasten, Tafelladen en burau's, Waschmand, gaskast, chiffonnière, Staande klok en hoedendoos. Overal, waar maar wat plaats is, Worden blokken neergevlijd, Zelfs de wieg die non-actief was, Wordt door dennenhout ontwijd. Houtblok-rage brengt slechts onheil., Wordt ook hier al weer geleerd, Waar zij zelfs in de familie De vermeedering „blok" keert. GEMENGD NIEUWS. Stille berusting? Een inzender in het Vaderl. wijst er op, hoe de banketbakkers het nog nooit zoo druk gehad heb ben als in deze dagen, en dat, terwijl de prijzen der taartjes meer dan verdubbeld zijn. Zoo gaat het met kleeren, met schoenen met vruchten, met sterken drank, met sigaren. Zoo doen ook de restaurants. „Korten tijd geleden" aldus de zegsman „was ik te Amsterdam en déjeuneerde daar in een restaurant. De portes waren er de helft kleiner dan vroeger, grooter was alleen de prijs. Gedrukt stond bij den spijs de prijs van 0.40; dit cijfer was doorgehaald en vervangen door 0.70, welk bedrag weer doorgehaald was waarna 0.90 er feuilletoni. 3. Frans Timpe bleef nog een poosje staan luiste ren, trok toen voorzichtig zijn laarzen uit en sloop vervolgens met ingehouden adem langs de eenigs zins krakende trap naar boven. Boven gekomen, ging hij tastende den muur langs want "daar was het volkomen donker. Hij moest voorbij de deur der kamer van zijn grootvader, om de zijne te be reiken. Alles rondom hem scheen in rust. Hij haal reiken. Alles rondom hem scheen in rust. Hij haal de verruimd adem. Maar toen hij in zijn kamer was aangekomen, vernam hij door den dunnen tusschenmuur duidelijk het luide hoesten van grijs aard de hem welbekende begroeting, die hij ge •woonlijk 's morgens vroeg vernam, als een teeken dat de stokoude man zijn kleinzoon had hooren thuiskomen. Frans Timpe klemde woedend de lippen vast op elkander; daarna zocht hij doodmoede zijn le gerstede op, om zich gedurende eenige uren voor den komenden dag te versterken. Door de dunne gordijnen drong het licht van den aanbrekenden morgen gedempt naar binnen en bescheen het bleeke gelaat van den vermoeiden jongeling. TWEEDE HOOFDSTUK. naast was gezet." Inderdaad schijnt die prijsverhooging niet gebil lijkt. Maar als het publiek er in berust, wat kan er dan tegen gedaan worden We vinden de kwestie belangrijk genoeg om haar onder de aandacht onzer lezers te brengen. Wie kent een afdoend middel tegen ongemoti veerde prijsopdrijving Een beroemde vrouw. Een van de wijst beroemde vrouwen van onzen tijd, de pionovirtuoze Teresa Carreno, is dezer da gen, zooals in het Nieuwsblad is medegedeeld, o- verleden. Zij had in zeer veel opzichten recht op haar we reldberoemdheid. Behalve dat zij de eenige pia niste is geweest die een volkslied heeft gecompo neerd (zij knapte dat karweitje op voor haar va derland, Venezuela, en wel in opdracht van de re- geeringje was zij een van de weinige James, die zoowel als pianiste als operazangeres lauweren hebben geoogst en zelfs heeft zij met goeden Uit slag te Caracas opera-uitvoeringen gedi.igeerd. Tevens was zij één van de knapste vrouwen van haar tijd, wat haar uiterlijk betreit, zelfs nog, toen zij al over de zestig jaar oud was. Zij was zoo erstandig een zeldzaam verschijnsel onder kunstenaressen haar leeftijd niet te verbergen Ook is Teresa Carreno befaamd geworden van wege haar echtgenootelijke avonturen, want zij heeft niet minder dan vier mannen gehad, alsmede vele kinderen. Eén van de-vier mannen was de be kende Duitsche pianist Eugen d'Albert, in zeker opzicht een pendant van Teresa Carreno, omdat hij hij de man vele vrouwen is geweest, zooals zij de vrouw van vele mannen. Men vertelt, dat Teresa Carreno, terwijl zij met dAlbcrt was gehuwd (koj hnw^lüh Li ontbonden) eens haar man riep en zeide: Eugen, jouw kinderen en mijn kinderen zijn aan het vechten met onze kinderen De toestand in Duitschland. Naar de Daily Express uit Genève verneemt is aldaar een diplomaat van een neutraal land uit Berlijn aangekomen met het voornemen zijn vrouw en twee kinderen in Zwitserland achter te laten, omdat zij ziek en lijdend zijn, tengevolge van het gebrek aan goed voedsel. Volgens den diplomaat vemeerdert het aantal personen, die in de straten van Berlijn flauw vallen, terwijl velen van hen tot den goeden stand behooren. Vaderlijke zorgen. Niet alleen in materieelen zin tracht het Duit sche legerbestuur voor de soldaten in het veld zor gen, maar waar vroeger de geest ontspanning noo. dig'had en het gewoonte was in vele kringen om eenigen tijd in de „Sommerfrissche" door te bren gen, werden nu kort achter het front dameskam pen ingericht, zoodat de manschappen, die onder de wapenen zijn, toch eenige dagen als „sommer- frisschler" door kunnen brengen. Voor ongehuw- den, die nu geen gelegenheid hebben om met da mes in aanraking te komen, werd een serie por tretten verzameld van hen die zich in het huwe lijk wenschen te begeven en wanneer een soldaat zijn keuze op een bepaald portret heeft gevestigd, dan kan ook die jongedame opgeroepen worden en wordt na een ontmoeting besloten om de ken nismaking voort te zetten, dan kan gemakkelijk een verlof van negen dagen verkregen worden, waarna de echtgenoot terugkeert naar de loop graven en de gehuwde vrouw naar haar familie. Boter voor den winter. Naar men van bevoegde zijde mededeelt, zullen van Regeeringswege groote hoeveelheden boter worden opgeslagen ter voorziening van de binnen landsche behoefte in den a.s. winter. Het verbod voor handelaren en producenten om boter op te slaan, zal evenwel niet worden inge trokken. Een gouden feest. Den lOen Juli was het vijttig jaar geleden, dat de Parijsche tuinman Joseph Monier zijn later van zoo groote beteekenis geworden patent nam op de ver vaardiging van beton dat hij gebruikte voor bloempotten. Monier was de eerste, die bloem- poUen-maakte uit cement, waardoor ijzerdraad ge trappen e.d. Het geluk liep den^'g'emaleh \ummaiT niet mee en in 1876 moest hij, door dat hij niel langer de kosten kon opbrengen zijn patent laten vervallen. Hij nam later echter nieuwe patenten en toen gelukt het hem zijn uitvinding naar het bui tenland te verkoopen. Sindsdien is de door Mo nier uitgevonden techniek op allerlei wijzen ver beterd en vindt ze bij tal van werken haar toe passing. Nieuwe munten voor Frankrijk. De Fransche Regeering heeft enkele kunstenaars uitgenoodigd, een model te vervaardigen voor een nieuwe na het sluiten van den vrede in te voeren, munt. „Ja, ja, vroeger, dat waren nog andere tijden Het handwerk was toen zoo goed als eigen land en werd geëerd. Vol trots bond men zich s mor gens vroeg het schootsvel voor en niemand schaam de zich er voor, dat zijn ouders hun kost door het werk hunner handen verdienden. Maar dat schijnt alles anders geworden te zijn, sinds ik niet meer zien kan. Tengenwoordig wil zulk een melk muil van een jongen den grooten mijnheer spelen, met een goedgespekte beurs in den zak en met blanke handen rondloopen en wijzer zijn dan wij oudenMaar ze moesten met den stok hebben dat zeg ik je Op deze oprecht gemeende woorden van Gott- fried Timpe, die hij sedert een tiental jaren bijna dagelijks herhaalde, bleef Johannes Timpe ge woonlijk het antwoord schuldig, ten minste wan neer daarin slechts een aanklacht tegen zijn eenig kind, zijn zoon, opgesloten lag. Maar zijn blik richt te zich vol liefde en met een uitdrukking van het diepste medelijden naar de bij het venster zittende gebogen gestalte van den drieëntachtigjarigen grijs aard, die sedert een tiental jaren zijn bestaan in volslagen duisternis voortsleepte en in de we reld der vorige eeuw leefde, welke zijn herinne ring hem voor den geest tooverde. Ja, de grootvader, en zijn toorn over al die nieu wigheden Het was moeilijk, zich tegen beiden te verzetten, want men eert de ruine, waarin men kind was en man werd, en beschouwt hare eige naardigheden als iets heiligs. En Johannes Timpe had aan zijn vader alles te danken: zijn groote be kwaamheid als kunstdraaier, de taaiheid en vol harding, die men in hem prees, en ook dit kleine onaanzienlijke huis, waarin hij geboren en opge groeid was. Reeds van buiten kon men er aan zien, dat het in een lang verloopen tijd gebouwd was. Boven de vier ramen van de verdieping ge lijkvloers prijkten vier gebeeldhouwde gevleugel de engelenkoppen, waarvan er nog slechts twee volkomen gaaf waren, terwijl van de beide ande ren de een den neus, de andere de vleugel miste. Drie uitgesleten steenen treden leidden naar de eikenhouten, met zware spijkers beslagen deur, waarboven in relief het zinnebeeld van het draai ers- en kunstdraaiersgilde prijkte, een boogpasser, waarop kruiselinges een beitel en een guts lagen; daaronder een bol, geflankeerd door twee schaak stukken. Maar bijzonder kenmerkend voor het huis was zijn eigenaardige ligging. Het stond met zijn front scheef naar de straat gekeerd, zoodat voor zijn ramen tusschen het trottoir en den zijgevel van het huis er naast een scheefhoekig voorpleintje ontstaan was, dat door een houten hek van de straat was gescheiden. Men zou het geheele huis hebben kunnen beschouwen als een steenen wig, die na de voltooiing der straat, tusschen de huizen ingedreven was, wanneer zijn ouderdom daarmee niet in tegenspraak was geweest. En in werkelijk heid had het er dan ook reeds gestaan, toen zich een halve eeuw geleden de noodzakelijkheid deed gevoelen op deze plaats een straat aan te leggen en men links en rechts van het huisje was gaan bouwen, omdat de toenmalige bezitter er van, UI rich Gottfried Timpe, niet de minste neiging be toonde, het te verkoopen. Wanneer de grootvader zijn herinneringen aan vroegere tijden inleidde met de altijd gelijkluiden de woorden „Ja, ja, vroeger, dat waren nog an dere tijden I" den dacht hij aan den tijd, waarin het huisje hier nog als een eenzame voorpost aan de uiterste grens der stad lag en aan zijn bewo ners het ruimst mogelijke vergezicht over het o pen veld en het bed der Spree aanbood. Toen Ulrich Gottfried Timpe in het jaar 1820 van het kleine kapitaal, dat zijn vader, de kunst draaier Frans David Timpe, hem naliet, dit huisje gebouwd had, was van de uitgestrekte wijk, die zich nu van de Frankfurter straat tot aan de Sprev uitstrekt, nog weinig te zien; Hier en daar stond een huis tusschen tuinen, bouwterreinnen en koren velden. Zelfs binnen de muren der stad zag men nog uitgestrekte woeste (gronden, waarop hier en daar een koninklijk magazijn stond of een reus achtig huurhuis, dat opgericht was met het doel om aan de gezinnen van arme werklieden een goed koope woning te verschaffen. Ook waren er nog vele warmoezerijen en bloemkweekerijen. Zoo was toenmaals het Köpnicker veld, waarop zich nu een zee van huizen verheft, één bloeiendd bloe men- en vruchtentuin. De straten geleken op land wegen, waar men soms diep in het zand wegzonk; en de huizen van een en twee verdiepingen, die langzamerhand aaneengesloten straten gevormd hadden, werden voor het grootste gedeelte be woond door handwerkslieden, die slechts ternau wernood in hun onderhoud konden voorzien. Lo gementen van minder allooi en onaanzienlijke kroe gen verrezen ailerwege en de gebrekkige verbin- 50.000 Stuks rundvee opgeruimd. De buitengewone schfcar&chte aan veevoeder heelt een Regeeringsbesluit tot een sterke inkrim ping van den veestapel noodzakelijk gemaakt. Ongeveer een half millioen stuks rundvee zul len worden opgeruimd. Een belangrijk gedeelte zal levend worden uit gevoerd, terwijl een ander gedeelte zal worden ge slacht, ten einde het vleesch hier te distribueeren, ter vervanging van varkensvleesch. Het vee zal zoowel naar de geallieerden gaan aU naar de een tralen. De uitvoer zal zeer geleidelijk geschieden, ook al in verband met het tekort aan spoorwegmateri aal in het buitenland. Komen er geen belemmerin gen, dan zal de uitvoer reeds in Augustus aanvan gen. Voor den geheelen uitvoer zullen eenige maan den noodig zijn. Bijna 12000 gulden per seconde De Daily News van 5 Juli schrijft „De oorlog kost ons thans L 7200.000 per dag Dat beteekent L 300.000 per uur, L 5o.ooo per mi nuut en L 833 13 sh. 4 d. per seconde. Ruw bere kend betalen wij duizend pond sterling voor 1 1(3 seconde". 4500 K. M. front Het persbureau van het Fransche ministerie van ►rlog heeft uitgerekend dat de gezamenlijke leng te van alle fronten 4500 K.M. bedraagt. Daarvan vallen 65 K.M. in België, 730 K.M. in Frankrijk, 425 K.M. in Italië., 1700 K.M. in Rusland, 420 K.M. in Roemenië 1000 K.M. in Servië en Montenegro en 200 K.M. in Egypte. En Mesopotamie om van Oost-Afrika niet eens te spreken Brandnetels voorbeen zangeres. Mary Cavan, een in het Nationaal theater te Praag dikwijls optredende zangeres, is niet popu lair in de Boheemsche hoofdstad. Een der oorza ken daarvan is dat ze geen Tsjechische liederen wil zingen, hoewel ze, naar ze zelf verklaard heeft de taal wel machtig is. Toen de zangeres onlangs het laatste lied uit een opera-bedrijf gezongen had, viel op het tooneel in wit papier gehuld, een bouquet, die een der medespelers der kunstenares ovrhandigde. Met haar liefsten tooneellach drukte deze de bloeroen aan haar borst en wilde reeds een buiging maken voor het publiek, toen ze plot seling een kreet uitstiet en de bouquet wegwierp ding met het centrum der stad, de hier en daar in het open veld verspreid staande huizen, waren de oorzaak, dat zich hier veel slecht gespuis op hield, dat in allerlei spelonken een toevluchtsoord vond, de veiligheid bedreigde en de geheele streek in een slechten reuk bracht. En ondanks alles prees Ulrich Gottfried Timpe den ouden tijd, want te midden van de armoede en ellende, die toen evengoed heershten als nu en die de helit van Berlijn bevokten, die zich van de Silezisce tot de Rosenthaler Poort uitstrekte, had zijn handwerk gebloeid, werd het in eere gehou den, stelde menn den eenvoudigen man nog op prijs en dacht de zoon van den handwerksman er niet aan het werkpak van zijn vader te minachten en hoogerop te willen. Weliswaar kende men toen ook nog niet (ten minste volgens het oordeel van Ulrich Gottfried Timpe) die apenliefde, waarmede de ouders hun kinderen gelukkig maken, om op zekeren dag te moeten zien, dat zij hun boven het hoofd gegroeid zijn. Ja zeker, apenliefde Johannes Timpe had over het gebruik van dit wosrd door den blind gewor den grijsaard een boekje kunnen opendoen, want hij, wien die overdreven oudelijke teederheid gold. was Frans, de eenige trots van hem en zijn vrouw. De tegenwoodigc bezitter van het kleine huis je was eerst laat getrouwd. Nadat zijn twee broe ders, die eveneens in de werkplaats zijns vaders werkzaam geweest waren, het tijdelijke niet het eeuwige verwisseld hadden, en de plaats, die hij in huis innam, daardoor een geheel andere geworden was, kwam het besluit bij hem tot rijpheid haar. die jaren lang zijn bruid geweest was, als vrouw zijn woning binnen te leiden. Toen dat geschiedde, was hij reeds zesendertig jaar oud. Zijn eerste kind was een meisje geweest, maar het was terstond na de geboorte overleden. Daarna was zijn zoon geboren en na dezen weer een meisje, dat tien ja ren oud geworden was en toen eveneens aan de ouders ontrukt werd. De smart van Johannes Tim pe en zijn trouwe echtgenoote was onuitsprekelijk grootgeweest. >r»' (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Wieringer courant | 1917 | | pagina 1