HE! IT OFFIB. e Jaargang Dinsdag 16 Maart 1926, No. 21. NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WIERINGEN 0Ê OMSTREKEN COURANT j. 1. BOSKER, WIERINGEN UITGEVER VERSCHIJNT ELKEN DINSDAG en VRIJDAG. ABONNEMENTSPRIJS per 3 maanden 1. ADVERTENTIëN: Van 1—5 regels 0.50. Iedere regel meer 0.10. BUREAU: Hlppolytushoel Wierlnpen. Telef. lntereomm. No. II. "Blauw. .50 ei: "Rood.--.40 ct. Groen... 35 ct. Geel30etJ N.V Douwt Ecbertó taoak&fabriekeh joure-utrecht MARKTOVERZICHT. >ns jaar verdeeld in 4 jaar- Mi, voor den koeboer kan |it wel tot 2 jaargetijden tc- n.1. weidegetijde en taltijd. Zijn leven, en dit Êjn huisgezin is daarnaar in ingericht; Het wei begint vrijwel met de voorjaarsmarkfen, die van belang voor liet bedrijf zijn. ind van het gras, de aard e markten, en vooral ook rijs van het vee, oefenen op «drijven grooten invloed uit ar zal de prijs wel overwe - Zijn, want de vetweiderij is slecht geweest, en de die daarop is gevolgd linder en nu hangt er voor veel van af, hoe1 de markten zullen zijn. En- zal later wel uitkomen. 5CHAGEN waren Donderv 'e vette koeion iets beter in jandel, maar niet in d|en Besteed werd voor le kw. a 1,16 2e kw. 1,- a j 3e kw. 0.75 a f 0.85, aal es ilo. Melk- en kalfkoeien wa ekkend f 250 'a 400.—. «re kalveren, met iets meer voor het buitenland, noteer hooger, 10 a 25. Zoo e schapen. De aanvoer was vrij belangrijk, de prijs iets hoo - gcr. Voor de slacht werd 39,— besteed, voor de weide tot 38, Vette varkens waren bij kleinen aanvoer willig, goede kwaliteit 9.0 cent. FEUILLETON. No. 52. NASCHRIFT. en Jeanne waren gehuwn. gelukkig. Christine leef hun nabijheid, zich zelve dende in geluk, waartoe zij 1 bijgedragen had. Mark éet ijver aan he,t werk ge - in daar het geluk hem diens as' geweest, had hij binnen jaren het bescheiedn kapi m den heer d'Olne vei /ijf - :d. de gelukster eindelijk beschijnt van de ar die zoo zwaar be- i werd, was juist het omge het geval mej. haar verv zaken van den heer Lan gen achteruit. De man had blgedaan uiterlijk verloren, aren waren vergrijsd en I de geestkracht te.'bezatten ji ondergang van zijn huis racht. tegen te gaan, tuurde wanhoop op het ineens lp v al zijn hoop en van al pomen. eren avond vond men gebogen aan zijn VOOR DE DAMES. Rookende vrouwen. Niemand Verwondert zich tegenwooidig meer, als hij een dame in een o- penbaar lokaal een sigaret ziet aansteken. De gewoonte heeft vasten voet gekregen en al wordt ook van tijd tot tijd verteld, dat liet rooken voor vrouwen „uit cl- mode raakt", itelkens blijkt op nieuw, dat het rolletje tabak zijn populariteit bij sommige dames heeft behouden. Anders geaicUi is het met cte pijprooksters. Het gebeurd maar hoogst zelden, dat men oen vrouw ontmoet met ren pijp in den mond. Dat dit een al- led aagsch verschijnsel is ge weest, zou men niet willen geloo ven, omdat men meent, dat het rooken door vrouwen een pro - duet van onzen tijd, maar iji een speciaal tabaksnummer van de Londensche Times Hefest men daarover zeer merkwaardig- din- gen.- In Engeland hebben de vrouwen spoedig de g-woonte van haar mannen overgenomen, te rooken uit lange, aarden pijpen. In de iVc eeuw bekommerde niemand e zich over, dat dames uit welge stelde en voorname kringen „ta bak zogen." Een bewijs voor die gewoonte leveren oude houitgra- vuren, waarop men vrouwen ziet, die lustig tabakswolken uitbla - /.en. Nog sterker bewijs levert een huishoudboek van de stiefdoch ter van den grooten Engelschen staatsman Tax, mevrouw Sara Feil, die, volgens aanteekeningen, in genoemd boek, pijpen en tabak voor „moeder" voor „zuster Su- sanne", alsmede voor zuster Louise" heeft gekocht. En me vrouw Feil behoorde nogal tot de orde der stijve Quakers. Maar aldus betoogden de dames in dien goeden, ouden tijd het rooken heeft zooveel voordeielen, dat nie mand er aanstoot aan mag ne - men Tabak ontsmet. Teigen al!., mogelijke ziekten worden wij dus gewrijwaard. Waarom mogen de schrijftafel badende1 in zijn bloed dat de papieren voor h,em bezoe deld had. De laden der schrijftafel ston den open en waren blijkbaar haas tig doorzocht en uit de eveneens openstaande brandkast waren al le papieren van waarde verdwe - nen. Men stond hier tegenover een misdaad. Me-n trachtte den heer de Saint Elme op te sporen, maar dez,e was nergens te vinden. Mevrouw Lantin en haar doch ter wilden aan ;den zelfmoord doen gelooven en deden een ge rucht in dien zin verspreiden en daar men wist dat de geldelijke toestand van den* bankier sedert lenigen tijd zeer veel te wen- schen overlietv verbaasde dat nieuws niemanS Nada.t de zaken der bank wa - ren afgewikkeld, bleven er voor de arme vrouwen nauwelijks oe nige duizenden francs over, onge veer het bedrag dat mevrouw Lantin haar man als huwelijks gift had medegebracht De waarheid is, dat de heer Lan tin geen zelfmoord had geipleeigd. Hii was vermoord geworden. Zijn dood was volkomen gelijk gewijijst aan dien walken op zijn bevel dokter Bernau had onder - mannen zich tegdn 'alle gevarm van besmetting wapenen en wij vrouwen, uiet Dus stopten zij met echt welbehagen haar pijpen en leerden zelfs den kinderen ai rooken. De rookgewoonte, die in Euro pa zooveel opzien baarde, was in het verre Oosten reeds lang be kend. Dames in den harem rook ten den geheelen dag uit na'gi- kh's, de grdote pijpen, die, dank zij een bijzonderen watertoevoer, geen gevaarlijken invloed op de gezondheid van de dames hadden Het rooken verdreef haar de ver veling en verkorte aldus den lan gen, leegen dag. De Oostersche vrouw is dei pijp trouw gebleven, maar in het Yves ten heeft de sigaret de pijp ver drongen en het wordt als vroiu - weiijker beschouwd zoo'n rolle tje te rooken, dan een ouderwet- sche pijp. De sigareit heeft voel voordeelen zij is klein en ele gant, zij kan als men wil, in een fantasie-pijpje gerookt worden en men kan de kleuren van het pa pier kiezen in overeenstemming met de kleuren van den rok of van den mantel. BUITENLAND. De officiëele dansen. Te Parijs en in andere wereld - steden bestaan danslokalen met of zonder bijbehoorende „tea", waar ook fatsoenlijke vrouwen zonder geleider kunnen komen, om te dansen, en waar deze da - m;es geen gevaar loopen, zich te compromiteeren door kennisma king met den een of anderèn on- '.eker.en heer uit het publiek. Dat zijn de inrichtingen, die er offici- eele dansers op na houd'On, die in vasten dienst zijn van den lokaal houder en die juist zijn aange - steld m:^t het doel, alleen-komen den dames de gelegenheid te ge ven, haar danslust op correcte wiize hot te vieren. Het is daarbij de gewoonte, dat een dame na iederen dans den of- ficieelen danser een douceur in de hand drukt, die tot dusver in. Frankrijk in efcn bankbiljet van 5 of 10 francs bestond. Daarmede was de danser tevreden en hij kon er ook mee tevreden zijn, om gaan. Terwijl hij geheel verdiept zat in moeilijke berekeningen, welke ïeeds verscheidene zijn haren de den vergrijzen, was de deur van zijn vertrek langzaam geopend on plotseling had hij tegenover zich den man gezien, dien hij liet moest op deze aarde haatte, want van diens verraad dagteekenden al zijn rampen en ongelukken: In één woord, het was zijn vroegeie beambte, de heer de Saint Elme, voorheen bijgenaamd Eendenbek wiens naam hij niet meer kon noe men, sedert lipt. verraad van den schurk -een einde had gemaakt aan al zijn hoopvolle verwachrin gen. Wel vermoedende dat hij niet ontvangen zou worden, als hij zich deed aandienen, was d heer de Saint-Elme, dien de portier ge kend had als e:n der goede be - kenden van zijn meester, met zijn gewone brutaliteit opgetreden De heer Lantin wacht mij, had hij gezegd. Er is haast bij. Het is niet noodig mij aan te die nen. En hij had zelf de deur geopend alvorens de portier genoeg beko - men was van zijn vercaziug., om hem aan te melden. Toen hij hem zag verschijnen, ging de bankier plotseling rgcht- dat de dansen niet te lang duren en dus op één namiddag of op een avond een heele menigte een zame dames kan worden „afge danst". Maar het dure leven heeft overal prijsverhoogingen tenge volge. En thans worden de> eenzame dames met een verhooging van het danstarief bedreigd. Het is e nige weken geleden te Nice en te Canhes begonnen en nu arriv-ee - ren verontrustende berichten te Parijs. Het laa,tste historische geval heeft zich als volgt toegedragen Een aardige, alleen reizende vreemdelinge, die zich naar een thé dansant begeven en daar een officieelen danser voor een tango geëngageerd had, wildd hem na de paar minuten, dat de dans had geduurd, een bankbiljet van 20 francs in de hand stoppen maar de man weige-rde met een hoogmoedig gebaar de belooning cvn sprak tot de verbaasde dame Juffrouw, wij, officieèle dan sers van Nice, hebben in de laat ste vergadering van onze vakbe weging besloten, dat wij geen gra tificatie beneden 50 francs mogen aannemen. BIJGELOOF. Niemand zal willen beweren, dat er tegenwoordig geen bijge loof meer is. Af en toe kan men nog steerke staaltjes lezen hoe bij geloovig sommige menschen zijn, cn heusch niet alleen in afgele gen streken. Een paar eeuwen geileden was het bijgeloof nog zeer algemeen onder alle rangen en standen. En tot diep in de 18e eeuw, ge loofde men zelfs in geleerde krin gen nog aan heksen en spoken. Bijna iedereen kon spookge schiedenissen vertellen, die hij zelf meegemaakt had. Overal had men spookhuizen, waar 't niet oluis was en waarin niemand durfde wonen. En was er al ie mand, die wel den moed had zoo'n huis te bewonen, welnu, het oordeel der menschen stond dadelijk vast zoo iemand was 'lelf nie,t pluis en had bepaald aen verbond met den duivel gesloten. Vooral bakers en vro-etövrou - wen waren zeer bijgeloovig. Bij de geboorte van een kind zorgden zij er wel voor, dat de he.lm ver- brand werd, want een kind, dat «met een helm geboren was kon vooruit zien, wat er gebeuren zo.i zag overal begrafenissen, en wist aldus precies te vertellen, wie spoedig sterven zou. De z.g. muisjes bij geboorte van kinderen kennen we nog. Oor spronkelijk beteckenden zij een voorbehoedmidde tegen booze, duivelsche invloeden. De zeelieden zijn cte1 eeuwen door als Kot bijgeloovigst ie - schouwd. Bij langdurige windstil te gingen zij fluiten om d>3 wind op te wekken. De storm werd be schouwd als toorn van den storm ge"est, dje men trachtte te verzoe nen door een scheepsjongen eens flink af te rossen. Indien een ma troos verdronk, ging zijn ziel over in een vogel, dien men volstrekt niet mocht doodschieten. Bekend is voorts, hoe de zeelie den vroeger geloofden, dat de zee plotseling ophield bij een gapen den afgrond, of dat op sommige plaatsen he,t water kookte en zoo heet was, dat het schip cr in erand kon raken. Wat heeft Lo- umbus niet een moeite, gr had, het scheepsvolk te bew.eigen nog ee»nige dagen geduld te hebben, toen hij zijn reis westwaarts on - dernam en voor het eerst in Ame rika voet aan wal zettM. Op yrijdag zou geen schip uit zeilen, vooral niet op Goeden Vi ij dag, evenmin als in den Sint- Jansnacht of in den Kerstnacht. Een heeleboel dingen lieten le menschen in het algemeen na, louter uit bijgeloovige vre^s. 's Nachts over een kruisweg gaan, of nog erger, over een kerf hof, bijna niemand, die het aan - durfde. Om de koorts kwijt te raken, hing men spreuken orri den lm Is of soms den Bijbal. Aan tafel paste men pijnlijk nauwkeurig op, dat het zoutvat niet omgostoo ten werd en dat er geen mes op den grond viel. Tegenover een spiegel zitten wilde niemand, men zou dan gewis binnen het iaar sterven. ^Nog andere gebeur tenissen voorspellen den doo.l het springen van een glas, het val len van een spiegel, het tikken van een onzichtbaar horloge 'houtworm),het dichtklappen van een deur, enz. op in zijn stoel zitten. Gij schreeuwde hij met fon kelenden blik. Ja, ik, antwoordde de scfiutfi le deur bedaard achter zich siui tende. Gij waart er niet op be dacht, mij heden te zulleai zien, hij Ik erken, Yiiet te hebben ver moed dat ge nog zoo brutaal zoudt zijn. De honger doet (1e wolven Djo honger doet de wolven uit het bosch komen. Hebt ge honger Ik bezit ge,dn cent meer. Én ge hoopt Ik hoop niets, maar lk ben er zeker van, dat gij mij zult hel pen. De bankier stikte bijna van woede. Hij nam de revolv.er, welke steeds op zijn schrijftafel lag. Nooit, zeide hij, geheel hui - ten zich zelf van wqede, nooit zult ge een cent van mij hebben, begrijpt ge Al zag ik u aan mijn voeten verhongeren Ho. lio, viel Eendenbek hem spottend in de rede, welk een vuur, welk een gramschap Ge hebt mij in het verdort ge stort, zei de bankier, en ge waagt het nog u te \ertoonen Thans echter kunnen uw bedreigingen mij geen vrees meer aanjagen. Het is met mij afgeloopen. Alles laat mij koud. Al sprekende speelde de heer Lantin met de revolver, waarvan de loop den heer Saint Elme tel kens bedreigde.. Deze, daarop minder gesteld, sloeg hot wapen •iaar beneden, hoewel er in zijn houding niets vijandigds was. Speel er toch nicit mode, riep hij, dat is hoogst gevaarlijk. Hij ontrukte het wapen aan de handen van den bankier en leg de helt wapen op de schrijftafel. Faak het kort, zei de ban Kier wat verlangt ge Ge hebt het geraden, geld. Ge krijgt geen rood en chyt. Dan klaag ik u aan. Dat kan me niet schelen. Ik kan u bestelen. Probeer 't eens. Ik zal u vermoorden. Welzeker, dat is het gemak kelijkst, ga uw gang maar. En met een spottend gezicht bood hij Jen schurk zijn hoofd aan. Eendenbek aarzelde een oogen- blik. Hij keek om zich heen, zag de geopende brandkast geheel ge vuld rAet bankbiljetten. De vei'ei ding werd hem te sterk. Met een beweging, snel als de bliksem, greiep hij de revolver. (Slot volgt.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Wieringer courant | 1926 | | pagina 1