De Straf der Zonde r 21e Jaargang: Dinsdag 8 Juli 1930. No. 52. NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR IBP WIERINGEN EN OMSTREKEN (i «3, Mmi iiel zich /oppen WIERINGER COURANTE VERSCHIJNT ELKEN DINSDAG en VRIJDAG. ABONNEMENTSPRIJS per 3 maanden 1. Brieven uit het Zuiden 402. - KRANKZINNIGEN-VERPLEGING. Te Groningen hield deze week prof. dr. Van der Scheer zijn intree-rede als professor in de leer der zielsziekten. Dr. van der Scheer is direc teur geweest van het krankzinnigengesticht Meo- renberg te Santpoort en heeft daar de aandacht van heel Nederland op zijn werk kunnen vesti gen. Hij heeft een nieuwe methode van behan deling ingevoerd, waarmee hij op een bekend Duitsch gesticht had kennis gemaakt, die men in vakkringen arbeidstherapie noemt d.w.z. gene zing door arbeid. Terwijl vroeger een groot per centage van de verpleegden in bed lag en.anders practisch gesproken niets uitvoerde, is nu 95 van de patiënten aan 't werk. 't Gevolg is, dat het „pandemonium", „de hel", waar wilde en woeste patiënten in afzondering moesten worden opgesloten en waar men de afschuwelijkste too- neelen kon meemaken, thans zoo goed als leeg is. De patiënten zijn veel rustiger en beter te lei den. Wat is 't geheim van deze nieuwe genees methode Dit, dat men in den krankzinnige een mensch blijft zien. Ilij is iemand met vermin derd verantwoordelijkheidsgevoel, maar hij heeft toch nog altijd gevoel van verantwoorde lijkheid. Men moet hem niet behandelen, alsof hij een nummer is, een ding, dat men zakelijk be handelt. Men moet den mensch in hem blijven zoeken en dien mensch zooveel verantwoordelijk heid opleggen, als hij dragen kan. Doet men dat niet, dan dreigt het laatste vonkje menschelijk- heid gebluscht te worden, totdat slechts 't wild geworden dier overblijft. Trouwens dit is 't ge heim van alle opvoeding, dat men een beroep doet op 't gevoel van verantwoordelijkheid in den mensch. Wat men nu onder leiding van den heer Van der Scheer te Santpoort deed, was opvoeden door arbeid. Ieder werkt. Het werk is zeer ongelijk. Men kan er prachtige perzische tapijten zien weven onder leiding van een verpleegster, die dit eerst zelf heeft moeten leeren en men ziet er mannen achter den kruiwagen. En ieder is ge voelig voor een woord van waardeering, zoowel als voor een berisping. De verpleegden krijgen ook loon, dat hun in gestichtspenningen wordt uitbetaald. Wat een heerlijkheid, als je zooveel bespaard hebt, dat je zelf een eigen pak mag koo pen. en dat je op den Zondag dragen mag. Soms is 't kermis in 't gesticht. Men hun penningen op zak gaan de verpleegden langs de tenten en kra-' men en besteden hun eigen verdiend geld. Wat een weelde aldus weer mensch te zijn. Dr. Van der Scheer heeft heele belangrijke din gen gezegd in zijn intréerede. die ik hier niet kan bespreken. Zij, die zijn werk te Santpoort met aandacht gevolgd hebben, verheugen zich over zijn benoeming tot professor en hopen, dat hij nog veel zal kunnen doen, om in den zwarten nacht van den krankzinnigen geest nog een stuk daglicht te doen doorbreken. Ook wij gezonden mogen de les van prof. Van der Scheer ter har te nemen, dat arbeid ons over veel ellénde heen kan helpen. RADIO MISèRE. Met 1 Juli heeft het radio-conflict op de be kende wijze zijn oplossing gevonden, waarover na te kaarten, niet in mijn bedoeling ligt, al staat FEUILLETON. UITGEVER CORN. J. BOSKER, WIERINGEN de pers er dan ook vol van. Deze oplossing be treft alleen Nederland zelf. We hebben echter ook een Nederlandsche uitzending naar Indiê. Deze is in handen van de „Phohi" een stichting, die gefinancierd wordt door de firma Philips te Eindhoven en onze groote stoomvaart- en han delsmaatschappijen. Deze laatste getroosten zch belangrijke offers, om hun personeel in Indië rechtstreeks in contact te houden met 't moeder land. Wat dat beteekent voor den Nederlander die in Indië is, kan alleen degene beseffen, die weet, hoe de landgenoot in de tropen dag en nacht met gedachten aan dit kleine land ver- vervuld is. Er zijn er geweest, die tranen met tuiten gehuild hebben, toen de eerste Holland- sche radioklank naar Indië doorkwam. Vader landsliefde is een artikel, dat laag geprijsd staat op de publieke markt, maar wie van huis gaat, weet wel, dat zij nog iets meer is dan een frase. Onze Radioraad, die voor Nederland zelf mi nister Reymer aan 't bekende advies licelt gehol pen, heeft ook over de uitzending naar Indië ad vies uitgebracht. En natuurlijk is daarvoor "t zelfde recept gevolgd, dat hier de nationale melk lot stremming heeft gebracht, om er sectarische kaas van te kunnen maken. Is dit voor Neder land te betreuren, voor Indië is 't een perver siteit. Men kan nog zeggen, dat 't grootste deel van de Nederlanders misschien eerst aan zijn sec- te en pas in de 2de. misschien in de 10de plaats aan de volksgemeenschap denkt. In Indië is dat met den Nederlander anders. Ik hoorde 't nog deze week uit den mond van een Indisch Katho liek leeraar „Ja, geloof heb je in Indië binnen je bereik, je land mis je. Het kan je in Indië zelf niet zooveel schelen, of je vrinden katholiek, li beraal of protestant zijnje hebt ze noodig als landgenoot en dien zoek je in ze. Je nationale voelen gaat voorop, juist, omdat '1. zijn natuur lijke uiting ontbeert, afgesneden als je bent van je volksgemeenschap. Maar juist daaiom wil men in Indië contact met het vaderland als geheel. Willen vader en moeder kibbelen, dat is hun zaak ten slotte, maar laten ze hun fat soen houden, als de kinderen, die 't huis uit zijn en blij zijn weer in den kring te zijn, een dagje over zijn gekomen. Wij walgen in Indië van die eeuwige misselijke ruzie in de Hollandsche bladen, die stinken van groepsegoïsme en waar in nooit met een enkel woord uitdrukking wordt gegeven aan wat bindt." Dat is een taal, die ik verstaan kan. Ik ben o- vertuigd, dat de Nederlanders in Indië voor 99 het radiosectarisme verfoeien. Wfie in Hol land nooit ons volkslied heeft gezongen, kan het daar zingen en uit volle borst. Maar dan is ook het radiosectarisme voor Indië een grie vend onrecht. De Phohi heeft den minister gevraagd: „Wat zijt ge voor Indië van plan De minister heeft niet geantwoord hij overweegt. Er valt nauwe lijks aan te twijfelen, of hij zal ook voor Indië de lijn van den geringsten weerstand volgen en het advies van den Radioraad opvolgen en het nationale eenheidsbesef voor de politieke wol ven werpen, ook al gaat er in Indië een kreet van afgrijzen op. Men noemt dat wanbedrijf met een schoon woord: democratie De voorzitter van de Phohi. de millionair Van Aalst heeft deze week met een rede de Phohi ge sloten. Wij hebben ons offers getroost zoo zei hij om ons personeel in contact te houden met 't moederland en daarvan alle landgenooten tusschen de tropen, ook hen, met wie wij als ID1IAD: Hippolytushoei Wielingen. Telefoon Intercontm. Na. 19. ADVERTENTIëN: Van 15 regels 0.50. Iedere regel meer 0.10 (70. Ik wil niet beproeven uw bedoelingen te raden. Wat ge gedaan hebt, is van buitengemeen ernstigen aard. Maar daarvoor zult gij anderen rekenschap hebben te geven. Mijn dochter heeft mij geschreven, mijnheer, mijn dochter heeft mij geroepen. Zij wacht mij. Mag ik haar zien Zal ik het recht hebben haar te spreken Dat hangt er van af. Uw dochter weet niet, dat zij de eenige doch ter is van graaf De Lasserre, dat wil zeggen, dat zij een der schoonste namen van Frankrijk draagt. Uw kind weet niet, dat u haar moeder is. Alles de schuld van graaf De Lasserre...". U heeft uw naam veranderd, u laat u mevrouw Durand noemen. Dat begrijpt men. Maar hij, waarom heeft hij den naam van Delorme aan genomen Altijd zijn denkbeelden. Welnu, aan den vreemden toestand, waarin hij uw dochter heeft gebracht, aan al wat gij hebt geleden, in één woord aan uw vreesel ijken ramp spoed indachtig, heb ik bij mijzelven, gedreven door mijn genegenheid voor u en de herinnering aan het verleden, gezegd ik moet iets doen voor de arme moeder en voor haar kind. Zeg niet meer dat ik u in een hinderlaag heb gelokt, dat gij in een valstrik zijt gevangen. Ik wilde u zien, u spreken, met u overleggen. Waarom hebt gij dat niet gedaan vier da gen geleden, toen ik bij u was viel de jonge vrouw hem in de rede. Waarom lieht gij mij niet in plaats van mijn verdenking op markies De Verveine te laten vallen, gezegd dat gij mijn dochter hebt doen ontvoeren Ik had daarvoor mijn redenen. De jonge vrouw luisterde met zichtbaar onge duld, terwijl zij elk oogenbiik heimelijke blik maatschappijen niet te maken hebben, doen pro- fiteeren. Uit protest tegen het advies van den radioraad, uit wantrouwen tegen den minister sluiten wij, totdat wij de zekerheid hebben, dal *t sectarisme aan de Phohi geen deel zal hebben." „Het Volk" laakt in scherpe bewoordingen de ze ontijdige machtsdaad van een kapitalistisch instituut. Het spijt me, dat ik deze daad moet prijzen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en men moet voor zaken als deze het psychologisch moment weten te kiezen. De socia listen van den Amsterdamschen raad namen als zoodanig een burgemeesterswoning aan uit de handen van v. Aalst; de besten onder hen konden in de schenking een daad van gemeenschapsge voel zien. Ik veroorloof mij in 't sluiten van de Phohi een uiting van gemeenschapsgevoel te zien. Het is jammer, dat de heer Van Aalst in do zen aan zich internationaal noemende socialis ten een lesje moei geven in wat ware gemeen schapsgeest onder omstandigheden als deze vraagt. Maar men leert vaak 't meest van wie men 'I vinnigst bestrijdt. INNERLIJKE TEGENSPRAAK. Tot de bladen, waarop ik geabonneerd ben, hoort ook „De Socialist", een blad van de link- sche socialisten. De voornaamste leider van dit oppositieorgaan is op 't jongste congres tot lid van 't partijbestuur gekozen, wat den heer Heri- ri Polak als kroniekschrijver van „Het Volk" scherpe kritiek ontlokte. De wijze, waarop deze kritiek werd ontvangen, gal' den bekwamen schrijver aanleiding zijn pen neer te leggen. Het vrije denken binnen organisatorisch ver band valt niet mee en zooals bij rechts de uiterst rechtsclie Kerstenianen en Lingbeekianen 't ge vaar beteekenen, zoo moet men bij de linksche partijen altijd de uiterst-linksche kritiek als „principieel!" kraakporcelein behandelen ujt angst voor scheuring. Nu is „principieel" een zeer betrekkelijk be grip. Als de socialist icderen kaptalist voor een harteloozen ellendeling houdt, vinden we lVem principieel. Als een geheelonthouder iemand die wel eens een glas bier drinkt, onder de drin kers rangschikt, is hij als geheelonthouder prin cipieel. Als de gereformeerden ieder, die niet in een sprekende slang gelooven, een paganist schel den, heeten ze al weer principieel. Ik vermoed, dal die hebbelijkheid met principe niet zoo bar veel te maken heeft. Ze zien den tegenstander niet, zooals hij is, maar ze maken een beeld van hem, waartegen ze 't gemakkelijkst kunnen vechten. Terwijl het werkelijke leven een staal kaart is van allerlei kleuren en kleurschakeerin- gen, werken de principieelen alle kleurovergan gen weg tot ze niet dan w it en zwart overhouden. De principieele zelf is dan wit, de rest is zwart en 't vecht gemakkelijk voor een publiek, dat kleurenblind is, wit tegen zwart De principieele heeft vaak bedroefd weinig werkelijkheidszin en de waarheid, waarvoor hij den strijd voert, is heel vaak een van eigen fabri kaat. Zoo worden ook in „De socialist" de moei lijkste problemen (ik denk b.v. aan het Indische vraagstuk) behandeld op een wijze, die meer be wijs geeft van bewustzijnsvernauwing dan van socialistisch inzicht. Als men van deze men- schen het socialisme moet krijgen, kunnen ze nog lang wachten. Ik vermoed, dat ze wel veel kapot zullen kunnen maken, maar al heel ril en een verkeerd merk in z'n handen shoppen Wie met volmaakt genot wil smoken, moet natuurlijk J.GGUftO'S LCMTE FRlESChE roqken! ken wierp naar den kant der deuren en vensters. Steeds kalm, volkomen zichzelven meester, op bewonderenswaardige wijze aandoening en gevoeligheid veinzende, ging de burggraaf voort: Hélène ik moet het u heden nog zeggen, ik heb u nog altijd, lief. De liefde, die gij mij hebt ingeboezemd, die ik zorgvuldig heb bewaard in mijn hart, dat nooit dan voor u heeft geklopt, die liefde, welke niets heeft kunnen verzwak ken, noch de scheiding, noch de tijd, voel ik in mij verjongd, levendiger en vuriger dan ooit. Gij twijfelt, ik zie dat in uw oogen. Hélene geloof mij, ik heb u lief, ik aanbid u. Mijn toewijding evenaart mijn liefde. Zie, gij weet waartoe ik in staat zou zijn om uwentwil, om. u gelukkig te maken. Gij bezielt mij met een onoverwinbare kracht. Zij vestigde haar gloeiende oogen op hem. Als ik iets wil, ging hij voort, wil ik het goed Al moest ik uw ontevredenheid opwekken, tegen uw wil handelen en u dwingen die toewijding te aanvaarden, welke ik u aanbied en die gij schijnt te weigeren, zweer ik u dat ik zal doen wat ik heb besloten. Ik ben ver genoeg gegaan om u te doen begrijpen, dat geen overweging, dat niets mij kan doen terugtreden. Ik zal u niet beletten uw dochter te zien., haar te omhelzen, met haar te praten. Maar ik herhaal het u, dat zal geheel van u afhangen. Het eenige wat ik voor u op dit oogenbiik kan doen om u mijn goe den wil te toonen is, u wat dichter bij haar te brengen. En straks zult gij slechts dit woord hebben te zeggen ik stem toe, en terstond zal een deur opengaan en uw dochter zal zich in uw armen werpen. Wfilt gij mij volgen Ja. Kom dan mee. Hij opende de deur, waardoor hij binnengeko men was en bracht Aurora.'s moeder in het ver trek, dat wij kennen en dat belendde aan de cel \an den Valkentoren waar het jonge meisje we derom opgesloten was op het oogenbiik, dat de gravin de woning betrad. Het postpapier, de pen en inkt. alles lag nog op tafel. Hier heeft juffrouw De Lasserre den door weinig zullen kunnen opbouwen. Bijzonder trof mij kort geleden een artikel o- ver de verplichte neutrale staatsschool. Het moet er in die hersenen wel erg raar uitzien, als men vóór een sectarische omroep is en aan de ouders tegelijkertijd de school wil opdringen, die de heeren de eenig-goede achten. Het schijnt „principieel" te zijn, maar ik vind beide van so cialistisch standpunt modder, waarin ze wat met een slokje zitten te roeren, iitplaats van e) iets van te begrijpen. De heer Wanink is nu al zoover, dat hij betoogt dat de schoolstrijd van de Christelijke „kleine luyden" tegen de liberale bonzen een klassen strijd is geweest. Deze kleine luyden waren zeer onteyreden en neigden tot verzet en toen zijn er slimmelingen gekomen, die deze ontevredenheid, die gevaarlijk had kunnen worden, hebben af geleid naar de schoolkwestie. Zoodoende had men door 't liandle om te zetten de revolutie even in reactie veranderd. En nu moeten wij de reactie weer in revolutie veranderen via de verplichte, neutrale Staatsschool. Men kan er op aan, dat velen deze zotteklap voor „principi eel" verslijten. Ik vrees echter, dat deze uitvin ding niets anders bewijst, dan dat de schrijver lijdt aan principieele waandenkbeelden, waar voor hij op een andere plaats genezing moet zoeken dan in 't socialisme. G. v. AM STIEL. u ontvangen brief geschreven, sprak -de burg graaf tot de jonge vrouw, nadat hij de deur zorg vuldig had gesloten Waar is zij op dit oogenbiik vroeg de gra vin aan de hevigste ontroering te prooi. Daar, antwoordde hij, terwijl hij op zeker gedeelte van den muur wees. Het hart der moeder begon ontstuimig te klop pen. Maar hoe ze ook keek, zij zag niets wat naar een deur zweemde. Ik zie geen deur. De burggraaf deed een paai' passen en raakte den muur aan. Omdat degenen, die deze deur hier hebben geplaatst, antwoordde hij, kunstenaars waren in hun soort en op bewonderenswaardige wijze haar hebben weten te verbergen in het metsel werk en de lambrizeering. Maar dan is het een deur van een geheime gevangenis Volkomen juist. De kleine kamer, die dozt deur afsluit, heeft waarschijnlijk vroeger als gevangenis gediend. En thans ook nog, daar juffrouw De Las serre er opgesloten zit. Niet als gevangene, hernam hij. Trouwens voegde hij er met een valsch lachje bij, ik hoop wel, dat u vanavond de vreugde zult hebben haar haar vrijheid terug te geven. De gravin was naar de onzichtbare deur gc- loopen en luisterde. Zeker beproefde zij een of ander geluid, misschien Aurora's stem op te vangen. O, zei De Sanzac, het is nutteloos moeite te doen te luisteren. Zelfs als uw dochter doordrin gende kreten uitte, zoudt ge haar niet kunnen verstaan. Geen geluid kan tot hier doordringen. Daarenboven kan men de deur niet openen zonder de geheime sluiting te weten. Men moet op een veer drukken, die men niet zien kan en waarvan men de juiste plaats moet kennen. De gravin voelde een rilling door haar leden gaan. Zij dacht dat de veer wel eens door de een of andere oorzaak kon weigeren te werken of stuk raken, en dat dan haar dochter levend be graven zou zijn in een steenen graf, ten prooi BINNENL. NIEUWS. DIEFACHTIGE DIENSTBODEN. Twee Duitsche dienstmeisjes, die nog maar kort in Nederland waren gearriveerd om elders in ons land hun geluk te beproeven. Zij hadden zich, met hun zware koffers per auto naar den trein te Arnhem laten brengen, teneinde, zooals later bleek, naar Amsterdam te vertrekken. De politie kreeg echter de lucht van dit over haaste vertrek en toen de meisjes te Amsterdam arriveerden, stonden daar een paar rechercheurs te wachten, die de dames mee naar het bureau namen, ten einde daar de koffers aan een visi- WIJ BREIEN en repareeren alle soorten Wollen Kleeding, Konsen en Sokken, ook de aller fijnste. JAAP SNOR, ZUID STRAAT* 15, DEN HELDER. Let op den Gelen Winkel. Depots voor Wieringen HippolytushoefWed. J. de Beurs Den Oever Jb. Kaleveld aan de wanhoop, aan de afgrijselijkheden van den honger en van een langzamen en vreeselij- ken doodstrijd. En mijn dochter is daar riep zij vol smart Maar mijnheer, dat is afschuwelijk Uw blijdschap zal er straks des te grooter om zijn. En nu zullen wij, als u het goedvindt, d*s onderhoud hervatten. Haast u dan Wat heb ge mij te zeggen Gij vergeet, dat er voorwaarden zijn O ja, uw voorwaarden. Welnu, zeg ze Daar heeft u een pen, inkt en papier. U moet schrijven Schrijven Maar wat De blik der gravin flikkerde. Het woelde en bruiste in haar binnenste. Maar zij had de kracht zich in te houden. Moest de burggraaf zich niet volledig voor haar ontmaskeren En voorts be sefte zij maar al te wel, dat in dit afgelegen huis zij en haar dochter in de macht waren van De Lasserre's lafhartigen vijand. Tot iederen prijs moest zij diens plannen kennen. Ik begrijp niet, op welke belooning ik u kan doen hopen, antwoordde zij. Gij biedt mij uw toewijding aan. Maar ik kan niet gelooven aan de waarde van een toewijding, die er op rekent zich te laten betalen. Kortom, gij gelooft mij ze kere voorwaarden te moeten stellen. Een dezer voorwaarden is dat ik u schrijf. Een klein briefje. Wat moet ik daarin schrijven Voordat ik de pen opneem, dien ik tenminste te weten ivat ik moet schrijven. Ik begrijp u. U zult mij dat in de pen geven. Neen. U zult eenvoudig maar hebben over te schrijven. Hij haalde uit zijn zak een in vieren gevouwen vel papier. Ik heb den brief reeds vooruit klaar ge maakt. Hier is hij, sprak hij. Zoo. Voordat gij hem overschrijft, kunt gij er kennis van nemen. Lees hem zelf maar, mijnheer sprak zij. Ik luister. JL_L.dk (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Wieringer courant | 1930 | | pagina 1