f
- •- -
1 1842.
N° 8.
COURANT.
n-n, v*
M a a n <1 a g
21 Fcbr narij.
c President.
6 t4
- - -
De dieu fontein verschuir.
V *- --r
J r-i"*
Deze Courant wordt eens in de week en wel
eiken Maandag, voor de Prijs van G Centen
uitgegeven.
De Prijs der Advertentmjn van 1 tot 5 re.
gels is één Guldenen voor eiken regel meer
20 Centenbehalve 35 eenten zegelregt voor
elke plaatsing.
'E GEDEPUTEERDE STATEN der PROVINCIE NOORD-IIOLLAND.
Urengen bij deze ter kennisse van een ieder, wien zulks mogt
aangaan, dat, naar aanleiding van art. 5 der wet van 3 April 1800,
en van art. 1 van Zr. Ms. besluit van 2 Januarjj 1842 n°. 61, bij
H. E. G. A. dispositie van bedentot de waarneming van het voor
zitterschap van de Provinciale Commissie van Onderwijs in Noord-
llollandis benoemd geworden het Lid hunner vergadering den E
G. A. Heer Mr. D. J. van LENNEP.
Haarlem, den 10den February 1842.
De Gedeputeerde Staten voornoemd,
VAN E W IJ C K.
Ter Ordonnantie van dezelven,
De Griffier der Staten,
A. J. VAN der 1IEI M.
NATIONALE MILITIE
BURGEMEESTER en WETHOUDER S der Stad ALKMAAR,
Verwittigen mits deze de belanghebbende Ingezetenen derzelver Stad
en Jurisdictie, ingeschreven voor de Nationale Militie van dezen
jare, dat de Alphabetische Naamlijst, van alle Personen die aan de
ligting der Nationale Militie van dit jaar moeten deelnemen, sints
den llden dezer maand ter visie van elk en een iegelijk ligt, op
het Raadhuis dezer Stad en aldaar zal blijven liggen tot en met
Maandag den laatsten Februarij aanstaande, des morgens van 10 tot
des namiddags 1 ure, (des Zondags uitgezonderd.) ten einde een ie
der in staat zoude zijn, om ingeval hem, op die Lijst eenige Perso
nen of omstandigheden mogten voorkomen, die op dezelve nog zou
den behooren te worden aangeteekendof daarvan moeten worden
weggelaten, daarvan aan den Heer Militie-Kommissaris kennis te ge
ven; met last aan de Lotelingen, voor de ligting des loopenden jaar»,
om zich op Dingsdag den lst«> Maart aanstaande, des voormiddags
ten tien ure, te bevinden op het Raadhuis voornoemd, ten einde
aldaar voor den dienst der Nationale Militie te lotenen redenen van
Vrijstelling hebbende, die alsdan op te geven, alsmede om de be-
Wijzen tot staving dcrzelve, bij de Wet gevorderd, uiterlijk binnen
vijf dagen na de loting, te bezorgen ter Secretarie dezer'Stad.
Alkmaar, den 15deu Februarij 1842.
Burgemeester en Wethouders voornoemd
J. T. K O O R N.
Ter Ordonnantie van deze/ren
Het VERGAAN der STOOMBOOT
[Vervolg en slot zie Alkmaarscre Courant dd. 14 Februarij jli]
17 Maart, 11 Ure des Morgens. Nog eenmaal, waarschijnlijk
voor het laatst,neem ik de pen op. Waar ontleen ik woorden, óm
de verwarring te beschrijven, die mij op het dek ontving. Het eerste,
wat mij, in de vrije lucht gekomen, in het gezigt kwam, was eene
groote, zwarte vlag, die, als een teeken des doods, van den top van
een' der maste fladderde. Aller oogen waren hierop gerigt en, door
ontzetting verstijft, vielen alle vrouwen en met deze ook eenige man
nen, waaronder ook ik, op de knieën en baden. Eene moeder
vouwde de handjes van haar kindje te zamen, om het gebed der on
schuld met het onze te vereenigen, en het daardoor van meer kracht
te maken. Een nieuw schriktooneel brak onze godsdienstige han
deling af. Met ontblooten degen viel een officier den kapitein te lijf,
om hem voor onze gewcldadige opsluiting te straffen, en de razende
mensch zoude welligt zijn voornemen, om den eenigen man, die
ons nog redden kan, te dooden, ten uitvoer gebragt hebben, indien
deze niet den woedende door eene behendige beweging uitgeweken
ware, en hem van de duizelende hoogte zijner raderkast op het ijs
neèrgeslingerd hadde, waar hij zich tussclien de ruw opgehoogde
ijsschotsen den schedel verbrijzelde. Dit is dus reeds het derde offer.
De kapitein blijft daarbij zoo rustig, als of er niets ware gebeurd,
en vermaant ons, smeekende, toch naar onze hutte te willen terug-
keeren en ons aan zijne leiding toe te betrouwen. Ilij verzekert uit
de bewegingen der ijs massa's te mogen besluiten, dat wij binnen
een uur zullen vrij zijn. Het schip, zegt hij, is nog niet lek; in-
tussclien is men onophoudelijk aan de pompen werkzaam en dit
en de noodvlag doet ons het ergste verwachten, en maakt elke be
goochelende hoop-opvatting krachteloos. Een matroos zit met een
kijker in den mast, en verscheiden anderen zijn op het ijs, met ij
zeren en houten handspaken werkzaam. Vele passagiers arbeiden
mede aan de pompen, en zoo even, daar ik het dek verliet, om
deze jongste gebeurtenissen ter neder te schrijven, was men bezig
eenige kanonnen en zware vaten over boord te werpenwaarschijn
lijk om door verligting het schip van de zandbank af te brengen.
Terwijl ik dit schrijf, valt cr een schot; dit zal wederom een nieuw
noodschot zijn. Op dit oogenblik staat de lucht helder, maar
geen schip is in het gezigt. O, mijn God, ware toch slechts dc
ure des doods volbragt. Ik vlieg naar boven, om op nieuw uit
de lijdenskelk te drinken.
12 Ure. Welhaast is alles volbragt; waar vind ik woorden, het
tooneel te schilderen, hetwelk zich mij voordeed, toen ik voor de
laatste maal naar buiten trad. Vrouwen lagen in doodsangst op
den grond en woelden met beide handen in hare vliegende haren
op uen schouder van eene dier vrouwen zat eene papegaai, die al
lerlei zot gekakel uitsnaterde. Eenige mannen hielden volle fles.
sclien in de hand, en dronken als wanhopigen. Een vader hield
zijn schreijend zoontje hoog ten hemel op, en brulde luidkeels naar
omhoog: God! om dezes kinds wille, ontferm U onzer! Wat heeft
het dan misdaan, dat het zoo vroeg en zoo schrikkelijk sterven,
moet? Een ander rukte mij mijnen bijbel uit de hand en wierp
dien in zee. Een derde scheen krankzinnig te zijn, en luidde zon
vreesselijk met de scheepsklok, dat het dreigde de ooren te doen
springen. Weinigen slechts betoonden zich kloekmoedig en aan
schouwden ofschoon bleek als geestenechter rustig en gelaten het
hartverbrijzelend tooneel. De kapitein staat nog altijd als ingewor
teld op zijnen post, en kommandeert met donderende stem te mid
den van het gedruisch ofschoon hem schier geen mensch meer ver»
staat en weinige hem nog gehoorzamen. Zijne stem is heeseh en
krassenddoor de overspanning, en elk zijner ledematen schijnt hem
koortsachtig te beven. Het is thans maar al te zeker, dat wij 6
voet water in het ruim hebben. Het ijs heeft de planken doorsne
den, en aan redding is, buiten een wonderwerk, niet te denken.
Nevens dit alles loeit de storm op dit oogenblik metderdaad vrees
selijk; de stoomketel brult, de klok luidt, kanonnen worden gelost,
planken kraken, moeders jammeren, kinderen schreijen, honden
janken, hoenders kraaijenganzen snateren, en door dit alles henen
schreeuwen en gillen eenige papegaaijen als krankzinnige menschen.
Mijn hart verstijfde bij dit tooneel van verschrikking, en als een
standbeeld stond ik daar. Een Heer, ik mag hem niet noemen,
ofschoon ik het konde doen, een man, die, naar zijn rond buikje
te oordeelen, ongaarne met het leven afrekende, trad boosaardig
naar mij toe, en beet mij in het oor: »wel, zwartrok, waar blijft
uw God? ziet gij, hoe Ilij u in den steek laat! gij bedrieger, er is
geen God, al uw gezwets is logen en bedrog! Goede nacht wind
zak!" Mij overviel eene ijzing, en ik zeide: de HeeTe heeft de
menschen de aarde gegeven en de vissehen de zeewie zich ver
metel daarop waagt, moet verwachten, wat daar komt. Ik sterf
met mijnen God verzoend; alleen de zonde wanhoopt aan zich jzel»
ven en aan zijnen God.
Tot dusverre heb ik nog in mijne hut met pen en inkt geschre
ven, en onmiddelijk zal ik het geschrevene aan eene bewarende
flesch toevertrouwen. Ik ga nu weer naar buiten, den dood te ge-
moet, cn als de Heere mij kracht verleent, zal ik ook de laatste
oogenblikken van ons gemeenschappelijk aanzijn aan de duistere ver
getelheid zoeken te i ontrukken.
(Het nu volgende stond op een afzonderlijk stukje
papier, met potlood geschreven.)
's Avonds 5 ure, in de noodbootkort voor mijnen en ons aller dood.
Toen ik, na 12 ure, op het dek trad, was het tooneel iets minder
onrustig. De kapitein verbergde het gevaar niet langer voor de pas
sagiers, die zich even tevoren rondom hem hadden verzameld, en
verordende de middelen, om de laatste pogingen tot redding te kun
nen in het werk stellen, vermits zoo ver een geweerschot reikte,
geen vaartuig, dat ons zou hebben kunnen opnemen, in het gezigt
kwain. Er werden levensmiddelen bijeengebragteen iegelijk werd.
vermaand, zich van warme kleederen te voorzien, en te gelijker
tijd werden vier noodbooten neergelaten, na dat zij twee aan twee
waren verbonden om dezelve op het ijs regtstandigheid te geven.
De manmoedige kapitein verklaarde ons, dat hij besloten had, eene
laatste, wanhoopige proeve te ondernemen, om het schip uit het
ijs vrij te maken en te trachten eene, op ettelijke honderd schreden
verwijderde, vrije waterstreek te bereiken, doch dat de hem toe
vertrouwde passagiers de stoomboot alvorens moesten verlaten, op
dat hij de verantwoording van hunnen dood niet in de eeuwigheid
met zich hadden te nemen. Zonder hem geheel te verstaan, gaven
allen zich zwijgende aar. zijnen wil over. Uit hetgeen later gebeurde
werd ons klaar, dat hij besloten had de machine tot op hare uiter
ste kracht te laten werken, tot zoo lang niet de ketel wierd over
weldigd, en springen zoude, ten einde zóó het schip uit het ijs ta
bevrijden, of met hetzelve in de lacht te vliegen. Overigens steeg
het water 5 duim in het uur, en hij verzekerde, dat, indien wij
slechts de verdere vernielingen van het ijs spoedig ontgingen, door
pompen welligt, de ondergang zoo lang zoude te voorkomen zijn,
tot een reddend vaartuig ons konde naderen.
Hierop hield hij voor ons nog eene korte toespraak, waarin hij
ons zijne onschuld aan het jammer voorval voor oogen legde en ons
bad, geenen wrok of wrevel op hem te laden, en, indien nu wer-
keli jk onze ondergang door God mogt besloten zijn, zonder verwijt
.jegens hem van deze wereld te scheiden. Hierop vertoonde zich
in geheel zijn wezen eene plegtige uitdrukking, en hij deelde zwij
gende een medicament onder ons uit, dat hij beval dan in te ne
men, als de laatste vonk van hoop zoude zijn uitgedoofd, waardoor
ons dan de laatste bittere minuut verligt, ja onvoelbaar zoude ge
maakt worden. Gretig namen allen het aangeen echter vraagde
wat het was. Daarop kuste de voortreffelijke man de kinderenen
drukte ieder onzer, naar de rij af, de hiyid, iqo al? wij, de ladder
