SALYATORE.
FEUILLETON.
No. 96.
Een en Negentigste Jaargang
1889.
WOENSDAG
14 AUGUSTUS.
VIER NIEUWE BEWONERS VAN
HET PANTHEON.
Prijs der gewone Advertentiën:
(Dffieiëcl (Sebeeite.
Roman van ERNST ECKSTEIN.
VIKMAABSCIIE COURANT.
Deze Coarant wordt Dinsdag-, Donderdag-en
Zaterdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs
per 3 maanden voor Alkmaar f 0,80; franco door
het geheele rijk f 1,
De 3 nummers f 0,06.
Per regel f 0,15. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de Uitgevers HEBMj. COS'
TER ZOON.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALKMAAR;
Gezien het eerste lid van art. 233 der algemeene politie
verordeningluidende: Het is verboden, anders dan
door gesloten gootspijpen hot water van het dak,
afdak, balkon of ander uitstek, of uit zijn huis
te laten loopen op de straat, den weg of op toe
gangen tot meer dan ééne woning hetzij de straat
weg of toegang openbaar dan wel bijzonder eigen
dom zij;
Overwegende dat bij tal van pereeelen die gesloten goots
pijpen geheel of gedeeltelijk ontbreken;
Noodigen hen, wien het aangaat, dringend uit, hierin vóór
3 September a.s. te voorzien ter voorkoming dat tegen hen
proces-verbaal worde opgemaakt wegens overtreding van dat
artikeldaar aan de gemcente-politie opgedragen isdaarover
schouw te houdenaanvangende 3 September 1889.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Alkmaar, A. MACLAINE PONT.
6 Aug. 1889. De Secretaris,
NUHOUT VAN DER VEEN.
De volgende personen worden verzocht zich ter ge
meente-secretarie (aid. Bevolking) ten spoedigste aan
te melden
Martinus Smit, laatste woonplaats Akersloot.
Wessei Harko Waterborg, Rotterdam,
Cornelia de Graaf, Uitgeest.
Benjamin ten Braake, Amsterdam.
Maartje Koster, „O. Niedorp.
Maria Dekker, Sehoorl.
Lotus Brinkman Deventer.
Guurtje BurgeringAmsterdam.
Jan Andries Toecs Heerenveen.
Josina Catharina Huijbers, Rotterdam.
Nicolaas Gerhardus Klein
Bentink Deventer.
Geen gebouw in Parijs heeft vermoedelijk zoo ken
nelijk de groote wisselingen van den staatkundigen
toestand in Frankrijk aangewezen als die tempel met
zijn Corinthische kolommen en hoogen koepel in het
stille zuidelijk deel van de stad die den naam van
»het Pantheon" draagt. Lodewijk XV deed hem bouwen
op aansporing van Madame de Pompadour; om de
oude tot puin vervallen kerk van de Heilige Geno-
veva de patrones van Parijs, te vervangen. In 1764.
werd de eerste steen gelegd, en reeds in 1791 werd
Naar het Boogduitsch.
21)
Nu had Antcnio Cesari de gunstige meening, die hij
omtrent Salvatore koesterdezóó duidelijk te kennen
gegeven en zóó gedrukt op de misleiding en verblinding
in tegenoverstelling van eene werkelijke misdaad, dat de
Apnliër de mogelijkheid begon in te zien van een nit-
slag, die lijnrecht in strijd was met het einddoel van
het geheele plan. Indien Cesari er in slaagde den be
schuldigde ontoerekenbaar todoen verklaren, indien men
hem vrij sprak dan was de indruk, dien de moord
aanslag op de natie moest maken, geheel weggenomeD,
en niets van hetgeen Salvatore tot heil der regeering,
ten koste van zulke groote offers gezaaid hadzou
vruchten dragen. Wie zou zeggen of dan ook niet
Monsignore de Eabris de overeenkomst als verbroken
beschouwen en weigeren zou de mislukte poging zoodanig
te beloonen als hij had toegezegd?
Zoo verviel Salvatore Padovaninospeelbal van zijne
rustelooze verbeelding van het eene uiterste in het
andere, nu eens hopend dan weder vreezend als een
menscb, die nauwelijks zelf meer weet hoe het met hem
gesteld is. Al deze overwegingen verzonken echter in
het niet bij de vrees, die hem thans plotseling bekroop,
die hem alB met gierenklauwen aangreep. Antonio
Cesari had zich een weinig ter zijde gewend, zoodat het
lichtdat door de getraliede opening vielzijn gelaat
en zijne peinzende oogen helder bestraalde. Die oog
opslag scheen bij al zijne kalmte zóó doordringend en
het verlangen om de waarheid te doorgronden, teekende
zich zóó onmiskenbaar om den energiek gevormden
mond at, dat Salvatore door de gedachte werd getroffen
„Hoe? Indien deze Cesari alles eens doorzag Indien hij
eens ontdekte, dat alles slechts comedie was geweest
De rechter van instrnctie was gelukkig misleid ge
werden de rechtbank zou de zaak onder den invloed
het gebouw een tempel des roems voor de groote
manuen van Frankrijk en ontving het den naam van
Pantheon. Mirabeau was de eerste die er begraven
werd. Sinds dien tijd verauderde het Pantheon van
bestemming en werd tempel des roems of kerk, naar
mate de republikeinsche gevoelens overheerscheud
waren, of door Koniug- of Keizerschap werden vervan
gen. Alleen Louis Philippe verloochende den oorsprong
van zijn Koningschap niet, en handhaafde den tempel
des roems. Zelfs die er begraven werden vonden er geen
blijvende plaats. Het lijk van Mirabeau werd weldra
door de Nationale Conventie die eer niet meer waar
dig gekeurden de overblijfselen van Voltaire en
Rousseau werden na de terugkomst der Bourbons uit
hunne graven gehaald. «Aan de groote mannen het
dankbare vaderland" luidt het opschrift boven den
ingang; maar het vaderland is zoozeer geneigd morgen
te vloeken dien het heden vereert, dat wel allerminst
dit Pantheon een veilige laatste rustplaats biedt.
Voor weinige dagen zijn in het Pantheon de stof
felijke overblijfselen overgebracht van vier mannen die
het tegenwoordig bewind die eer waardig beeft ge
keurd Tot kenschetsing van den geest waarin het
Frankrijk van dezen tijd het eeuwfeest der groote
revolutie viertis het niet van belang ontbloot, eens
na te gaan wie die mannen zijn geweest. Hunne
namen, CarnotMarceau, Latour d'Auvergne en
Baudin zijn niet de meest algemeen bekende, maar
ook niet bezoedeld door gruweldaden of stuitende
buitensporigheden. Over hunne gevoelens en hunne
daden is en wordt verschillend geoordeeld maar
de eerlijkheid hunner overtuiging, de toewijding aan
hun vaderland en de onbaatzuchtigheid van hun ka
rakter zijn onverdacht.
Carnot, de grootvader van den tegeawoordigen
President der Republiekbekwaam mathematicus
bouw- en krijgskundige, heeft door de uitstekende re
geling van verschillende veldtochten voor een belang
rijk deel bijgedragen tot de eerste overwinningen der
Republiek op de legers der tegen haar verbonden
mogendheden in de laatste jaren der vorige eeuw.
Hij stemde voor den dood van Lodewijk XVI, maar
bestreed de macht van Robespierre. Na diens val
werd beproefd ook hem in staat van beschuldiging te
stellen, doch de opmerking dat meu den man niet kon
veroordeelen die de zegepralen der Fransche legers
had bewerkt, was voldoende om de poging te doen
van eene eenmaal opgevatte ineening in handen nemen
en zonder twijfel geheel afgaan op het proces-verbaal
dat de rechter van instructie had opgemaakt. Antonio
Cesari daarentegen maakte den indruk van volkomen
zelfstandigheid en als hij nu het weefsel draad voor
draad ontwarde, als hij zijn cliënt door strikvragen in
de engte dreef en zoo den geheelen samenhang ont
sluierde, was het dan wel te voorzien, dat hij zwijgen zou
Moeilijk
Vooreerst dwong zijn plicht als verdediger hem reeds
tot onthulling, waut tegenover de rechtbaus stelde hij
daardoor den beschuldigde in een gunstiger licht. Al
vond men den schijnaanslag nog zoo bedenkelijk hij
was toch niet op ééne lijn te stellen met eene poging
tot moord
Dan echter was het in het belang van Antonio Cesari,
den gloeienden aanhanger van zijne partij, dat de heil-
looze misdaad die men thans ten laste legde aan de
„mannen der vrijheid", in het niet zonk tegenover de
berekening, waarmede de koninklijke regeering het plan
op touw had gezet.
Hoe gemakkelijk Salvatore zieh ook had lateu mis.
leiden door de schaamtelooze bedriegerij van Marsucci,
hij had tooh gezond verstand genoeg om te begrijpen
dat zulk een ontmaskering die naar zijne meening
immers den werkelijken kardinaal in een hoogst on
gunstig daglicht moest plaatsen een ware triomf
zou zijn voor allen die tot de pa:tij der oppositie be
hoorden. Het scheen hem daarom zoo goed als zeker
toe, dat Cesari, zoo hij ook maar de minste verdenking
koesterde alles in het werk zou stellen om de ware
toedracht op het spoor te komen. In dit geval was
echter de uitslag van het met zorg opgezette plan niet
alleen zeer twijfelachtig, maar Salvatore zou, naar zijne
meening, aan een nog ernstiger gevaar zijn blootgesteld
de ongenade van Monsignore de Fabris. En wat deze
tengevolge zon hebben daarvan maakte de Apuliër
zich de ongehoordste voorstellingen
Hij besloot daarom ieder woord, dat over zijne lippen
kwam, met zorg te overwegen en zoo hem niets anders
overbleef, liever het krankzinnigste fanatisme te huiche
len dan de gelegenheid aan te bieden tot ontdekking
van het listig overleg. In het geheim noemde hij zich
een lafaard, wijl hij zich bij het zien van die ernstige,
mannelijke gelaatstrekken, zoo had laten overbluffen,
en met opzet bleef hij langer het stilzwijgen bewaren,
mislukken. Hij was lid van het Directoire, verzette
zich tegen de geweldige maatregelen van zijn medelid
Barras, werd daarom verdacht van Koningsgezindheid
en tot verbanning veroordeeld. Hij vluchtte naar
Duitschlanddoch kon binnen een paar jaren weer
terugkeeren. Toen Napoleon eerste Consul was ge
worden, werd Carnot Minister van Oorlog; het was
hem echter niet mogelijk Napoleon's eerzuchtige plan
nen te begunstigen, en daarom liet hij zeer spoedig
dit ambt weer varen. Hij werd toen tot lid van het
Tribunaat gekozen en was de eenige die zich tegen
de benoeming van Napoleon tot ievenslang Consnl en
later tegen zijn verheffing tot Keizer verklaarde. Tot
het ambteloos ieven teruggekeerd, weigerde hij echter
in 1814 zijne hulp niet, toen vreemde legers het
vaderland binnendrongen De verdediging van Aut-
werpen werd hem opgedragen, en van die taak kweet
hij zich met groote dapperheid. Toen Napoleon van
Elba teruggekeerd was, verhief hij Carnot tot Graaf
en Pair des Rijks, en benoemde hem tot Minister van
Binnenlandsche zaken. Ook in deze betrekking on
derscheidde hij zich door eerlijkheid en rechtschapen
heid. Na Napoleon's tweeden val werd hij lid van het
voorloopig bewind doch weldra door de Bourbons
verbannen. In 1823 stierf hij in ballingschap te
Maagdeburg.
Marceau was een der beroemdste veldheeren der
Fransche Republiek. Gedurende zijn strijd tegen de
Koningsgeziuden in de Vendée liep hij tweemaal groot
gevaar wegens minder zuiver republikeinsche gevoelens
in ongelegenheid te geraken. Later bewees hij als
generaal de republiek belangrijke diensten in de oorlogen
aan de Maas en den Rijn. In September 1796 werd
hij reeds op 27jarigen leeftijJ bij Altenkirchen doode-
lijk gewond en stierf aldaar drie dagen later. Alge
meen wordt zijn edele en menschlievende inborst ge
roemd en ook in het vijandelijk land inzonderheid
te Coblenz liet hij de beste herinneringen achter.
Latour d'Auvergne was reeds meer dan 20 jaren in
krijgsdienst, het laatst in dienst van Spanje, toen de
revolutie in Frankrijk uitbrak. Terstond ging hij in
Franschen dienst overversmaadde den titel van
generaal, en maakte zich als aanvoerder van de voor
hoede van het leger in de Oost-Pyreneeën aan het
hoofd van 6000 grenadiers geducht. Hierdoor vooral
is hij bekend, dat hij steeds als vrijwilliger diende
en van geen bevordering wilde weten. In 1800 gaf
dat het gevolg geweest was van zijne onzekerheid en
zenuwachtigheid. Hij hoopte op die wijze bij Cesari
den iodrak op te wekkeu van somberheid onverschil
ligheid en verbittering.
„Salvatore Padovanino", zoo begon de advocaat na
eenigen tijd te hebben nagedacht, „uwe daad heeft mij
verrast."
Bij deze woorden rees de Apuliër onwillekeurig uit
zijne voorgewende ongevoeligheid op.
„Wat?" vroeg hij verbaasd. „Gij kent mij dus?"
„Ik zag u op Capri waar ik de vacantie heb door
gebracht; gij kwaamt met hetzelfde marktschip aan, dat
mij naar het eiland overzette. Gedurende den overtocht
had ik geen acht op u geslagen maar toen ik in de
richting van het stadje voortwandelde, maakte een vriend
mij op u opmerkzaam want gij weet dat zelf ook
wel - gij hebt iets bijzonders over u."
„En daar ontdektet gij stamelde Salvatore
ontsteld over den beslisten toon waarop Cesari sprak.
„Daar ontdekte ik dat gij een menscb zijtdie tot
buitengewone dingen in staat is, een meuscb, die verteerd
wordt door rusteloosheid, die zonder eenig plan nu eens
het eene dan weder het andere doel najaagt, en uwe
dwaaste droomen tracht ta verwezenlijken, zoodra het
toeval u de gelegenheid daartoe aanbiedt. Ik las op uw
voorhoofd, dat gij de kiem in u draagt van groote, roem
rijke daden, zoo goed als van afkeurenswaardige en
ik was bang voor u want het hartstochtelijke in uw
blik deed mij vreezen, dat gij niet gemakkelijk van een
eenmaal opgevat besluit zijt af te brengen. Later zag ik
u nog eenmaal aan de zijde van uw verloofde en
toen kwam ik tot de overtuiging dat ik mij niet be
drogen had. Gij bezit zulke demonische eigenschappen,
dat gij met uwe fantasiëu zelfs dat sterke verstandige
meisje tot uwe slavin hebt gemaakt."
Salvatore zocht met de hand steun tegen den muur.
Hij voelde zijne knieën knikken.
Was deze advocaat dan alwetend? By San Gennaro,
het scheen wel zoo I Sprak bij niet thans reeds, terwijl
Salvatore nog geen woord over de lippen had gebracht,
bijna onbewimpeld als zijne meening uit, dat Maria in
het geheim betrokken was geweest Of was het zijne
eigene zeuwaehtigheid, die hem Cesari's woorden aldus
deed opvatten
(Wordt vervolgd.)
