FEUILLETON. No17. Twee en Negentigste Jaargang. 1890. V «IJ DAG PARIJSOHE BRIEVEN. DE LEUGEN HAAKS LEVENS. 7 FEBRUARI. Roman van ilexinder Römer ALK1HAAKSCHE COURANT. Deze Courant wordt Dinsdag-, Donderdag- en Katerdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden voor Alkmaar f 0,80; franeo door het geheele rijk 1, De 3 nummers O,©®. OfSciëel Gedeelte. De Burgemeester der gemeente Alkmaar heeft ter secretarie dier gemeentegedurende 30 dagen, ter inzage van de belanghebbenden nedergelegd eene opgave van uitkomstenbedoeld in de art. 15 23 en 43 der wet van 26 Mei 1870 (Staatsblad No. 82) waarvan ter voldoening aan art. 15, 2e lid, van gemelde wetbij deze afkondiging geschiedt. Alkmaar., De Burgemeester voornoemd, 4 Februari 1890. A. MACLAINE PONT. L. De afgeloopen week bracht ons weder eens de tentoon stelling in de gedachten en wel door twee feiten van welke een bijna kluchtig werd. Verleden maandag moest de trekking beginnen van de tombola der expositie, doch daar de zaal in het Palais de Plndustrie niet zeer goed verlicht was, zoo vorderden de voorbereidende werkzaam heden buitengewoon veel tijd en begon de eigenlijke trekking pas op woensdag. Welk systeem men ditmaal gevolgd heeftom te weten, welke de winnende nummers zijn is mij een bepaald raadselen doorloopen wij de trekkinglijstendan wordt dit raadsel niet opgelost. Wel bemerken wij tweo seriën en zien dat dan eens de oneffen nummers bij tientallen te gelijk de gelukkigen zijn en dan weder de effen nummers doch zullen ons verder maar niet het hoofd breken over dit ingewikkelde rekenvoorstel. Beklagen wij echter de beambten, die met dit werkje belast waren; wij hadden er op gerekend, dat donderdag andermaal de vijf duizend winnende nummers zouden getrokken wordenen wij dan zouden weten wie het kostbare diamanten garnituur ter waarde van tweemaal honderdduizend franken, ontving Maar jawel, donderdag nog niets het publiek was intusschen in grooten getale in de zaal aanwezig en ziende dat de trekking niet begon ving een grappenmaker aan met het refrein »C'est ta poire, ta poire, ta poire! »C'est ta poire qu'il nous faut »Ok ho Oh, Oh Natuurlijk zong men thans »Le tirage tirage tirage »C'est 1' tirage qu'il nous faut •en viel het publiek in koor in »Oh ho, Oh Oh! Eindelijk op vrijdag, dus gisterenkwam het hoogste lot er uiten wel No. 693843 van de 2e serie. De gelukkige winner zal heden in zijn nopjes zijn. Het andere feithetwelk ons aan de expositie doet denken, is van treuriger aardwij wijzen er dan ook alleen op om ware moederliefde te doen bewonderen. Op 19 Mei j. 1. ontving een knaapje van 12 jaar, Eduard Schill genaamdeene zware hoofdwonde in de machinegalerij door den val van een »cendrier", die slecht aan een der eleetrische lampen bevestigd was. Wij zullen niet trachten de droefheid der ouderswier eenig kind hij iste beschrijven; zij brachten hun zoontje tehuis, vier doctoren 8) Mevrouw von Schlier was verbaasd. Dat was geen verlegen kostschoolmeisje. Zij had een scherpen, onder zoekenden blik. Op dit jonge gelaat lag een trek die van ondervinding sprak. En hare vormen waren ont wikkelder en rijper dan zij zich voorgesteld had. Alle inlichtingen omtrent de vroegere verblijfplaats der gravin had men zorgvuldig ontweken maar zij zon niet Susanna Schlier heeten, als zij niet zeer spoedig precies van alles op de hoogte was. Het dametje moest aan het spreken worden gebracht; Susanne Schlier wilde open kaart. Intusschen liet Beate zich door Elize hoed en mantel afnemen; daar stond zij in haar eenvoudig, nauwsluitend, donkergroen reiskleeddat hare vormen prachtig deed uitkomen, zjfÖder een woord te uiten. Zij was eene schoonheid van den eersten rang dat moest mevrouw von Schlier zich zelve erkennen. Be- teekende de uitdrukking van haar gelaat verlegenheid hoogmoed of gaf het een ontoegankelijk, terughoudend karakter te kennen »Ik dank u zeer, ik ben wat vermoeid en zou gaarne tot aan het souper alleen zijn", zeide Beate weifelend en stamelend. Mevrouw von Schlier's mond vertrok zich tot een lachje. Dus was het toch verlegenheid. »Wel zeker mijn hartje, ge moet wat uitrustenHebt ge hoofdpijn Niet? Wat een prachtig blond haar! Ja, ja, het zal hier in huis een druk leventje worden, nu er zulk eene schoone meesteres gekomen is. Wat staat u dat ernstige gezichtje goed Nu, wij zullen wel spoedig goede vrienden worden." Zij kuste haar hartelijk, voordat zij haar verliet; en rui- Frijs der gewone Advertentiën Per regel 0,15. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. GOS- TER ZOON. evesm9±X3VDBEJVIB9RK S3 werden bij het ziekbed geroepen. Wij gaan de details der pijnlijke operatie stilzwijgend voorbijom dadelijk te wijzen op mevrouw Schill, de treurende moeder. Een zeer bekwaam chirurgien verklaarde haardat slechts één middel bestond haar zoontje van den dood te redden, en dit was de opene wonde te bedekken met eene nieuwe menschelijke huid. De moeder begreep op dat oogenblik wellicht niet geheel wat de dokter bedoeldezij bood dus braafweg haren arm aan doch hetgeen wij moeten bewonderen dat is de kalmte en moed, waarmede zij de operatie doorstond. En toen eenige weken later eene nieuwe opoffering noodig was, was ook de moeder opnieuw bereid haren tweeden arm aan te bieden en liet zich toen opnieuw een twaaftal stukjes uitsnijden, die, op het hoofd van haar kind gelegddaar met de oude huid samengroeiden. Gerust kunnen wij dus zeggendat mevrouw Schill tweemaal de moeder van haar zoontje is. Wel jammer d,it de knaap zijn geheugen en denk vermogens bijna geheel kwijt is. Sprak ik u in mijn vorig schrijven over eene kiezers vergadering in Neuilly, waarin de Israëlieten heftig werden aangevallen zoo krijgen wij morgen van dit muisje een staartje, en wel in de gedaante van een zeer ernstig duel tus- schen den heer Camille Dreyfus, israëliet, afgevaardigde ter Tweede Kamer van het Seine-departement, en den mar kies de Morés. Deze markies is pas twee en dertig jaar oud en gehuwd met eene amerikaansche dame. In Amerika bezat hij groote terreinen en hield hij zich bezig met de veefokkerij in het groot en begon daarna eene groote transportonderneming, waardoor hij in staat was geheel Nieuw-York op goedkoope wijze van vleesch te voorzien. Het gevolg hiervan echter was, dat de slachters, voor een groot deel bestaande uit joden, zich vereenigden om tegen die nieuwe concurrentie te strijden zij begonnen vele processen tegen den ondernemenden markies en eindelijk zag deze zich gedwongen, zijn vleeschhandel op te geven. Sinds dien tijd heeft de markies een haat togen de israëlieten opgevathij behoorde dan ook tot de leiders der anti-semitische kiezersvergadering te Neuilly en werd daarom in een heftig couranten-artikel door Camille Dreyfus aangevallen. Gewoonlijk eindigen zulke politieke geschillen met een eenvoudig duel op de pistooltwee kogels op twintig ellen afstand dikwijls wordt niemand geraakt, de tegenstanders verzoenen zich daarna op het terrein, en men gaat zich versterken met een hartig maal. De markies de Morés schijnt echter in Amerika eene andere denkwijze te hebben opgedaan althans hij eischte een gevaarlijk duel en wel het wisselen van zes kogels op commando. Tegenstanders en getuigen zijn dus naar de belgische grens vertrokken en waar schijnlijk zullen wij morgenavond hooren dat minstens een van beide partijen gedood is. Dat op het einde van onze verlichte negentiende eeuw zulke onzin nog be staan kan zal wel door alle kalmeweldenkende lieden betreurd worden. Doch daar staat men nu een maal aan bloot, wanneer men een politiek persoon is, en denkt nietwaarde lezersdat gij hier zoudt kunnen weigeren zulk een duel aan te nemen. Men zegt hier »de eer is de deugd van den man" en men is dus op dit punt van eer buitengewoon fijngevoelig. Justus van schend schreed zij de lange rij kamers door. De jonge gravin stond op en liet de portières vallenalleen o slechts een oogenblik alleen Die vrouw boezemde haar tegenzin in. Zij viel in haar stoel terug en bedekte haar gelaat met de handen Een onverklaarbare angst maakte zich van haar meester. Waarom Voor het nieuwe leven met zijn zonderlinge eischen Zij moest hier zwijgen over alles wat tot nog toe haar hart vervulde. Zij moest de waarheid verbergen. »Gravin" noemde men haar en zij was de vrouw van Jobst, den organist van Rohrburg. »Ga naar uwe grootmoeder", had Jobst nog den laatsten dag tot haar gezegd, »en zij de oude dame zal niets van je verlangen wat tegen de waarheid strijdtwant de leugen, weet gij, is tegen God en Gods gebod." Was het al niet een leugen, als zij zweeg Aan het souper dat in de voorvaderlijke zaal gereed gezet wasen waar een reeks oude portrettenroestige wapens en vaandels hingen, ging het levendig toe. Me vrouw von Schlier en de graaf voerden het gesprek Beate was nog te onervaren, om het kruisvuur van vragen en antwoorden te volgen. Mevrouw von Schlier stelde al het mogelijke in het werk, om iets naders te vernomen, maar de graaf was tegen haar opgewassen zij kwam niets te weten. Beate had een flauw vermoeden dat al deze gesprek ken niet oprecht gemeend waren en hunne harten koud lieten. Koud was hare geheele omgeving, niettegenstaande het helder brandende vuur in den zwart marmeren haard. Den volgenden morgen zou de graaf met haar naar hare grootmoeder gaan. EindelijkZij had niet gedacht dat de ontmoeting zoo deftig zou zijn als die zich nu liet aanzien. Mevrouw von Schlier hielp haar bij haar toilet, »want", zeide zij, gravin Werthern is de schoonste en elegantste vrouw van haar tijd geweest en heeft nog altijd een scherpen blik voor alles wat het uiterlijk betreft." Zij reden in volle staatsie naar de Ostra-allee waar de gravin woondenog geruime tijd verliep, nadat zij waren aangediend, alvorens zij toegelaten werden. Hoe klopte Beate's hart, toen zij binnentrad! Zij had Maurik beschrijft in zijne »Baddoktoren" een alleraardigst geval van een echten, dikken Hollander, die een piepjong duitsch luitenantje buiten de deur zet als antwoord op eene uitdaging tot een tweegevecht. Als Hollanders mogen wij dit zeer grappig vinden, hier zou men daarmede niet gekscheeren hier gebruikt alleen de mindere man zijne vuisten. Verlaten wij echter dit netelig terrein en sproken wij liever eens over muziek. Dan kan ik al niet anders doen dan u te wijzen op eene rnssische opera, in Nizza ten tooneele gebracht. Nu zult gij terecht opmerken, dat Niza niet Parijs is, en ik u dus eigenlijk niet behoef te vertellen wat aan de boorden der Middellandsche Zee geschiedt. Gij zoudt volkomen gelijk hebben, doch dit is hier een bijzonder geval. Ten eerste ligt al wat russisch is den Franschen en vooral den Parijzenaars na aan het hartten tweede is deze opera stellig bestemd, hare rondreis door geheel Frankrijk te maken, en zullen wjj die dus ook te Parijs hooren, en eindelijk had de direc teur van het gemeente-theater te Nizza de geheele parijsche pers uitgenoodigd de eerste uitvoering bij te wonen zoodat de bladen hier vol lof zijn, zoowel over de muziek zelve als over de artisten. De opera heet »La vie pour le Tzar", is in vijf bedrijven en zeven tafreelendo woorden zijn van baron de Rosen, de muziek van Glinka. Voor het eerst in 1839, werd dit werk sinds toen meer dan vijfduizendmaal in Rusland ten gehoore gebracht; wel wonder dus dat in al dien tijd men er in Parijs niets van hoorde. Te Nizza is het succes buitengewoon groothet livret zelf is eenvoudig, het is een oorlog in den ouden tijd tusschen Polen en Russen de eersten willen den jongen pasgekozen russischen Keizer oplichten, zij dwingen een ouden Rus hun tot gids te dienen, doch deze brengt hen op een dwaalspooren lijdt den mar teldood hij laat dus »het leven voor den Czar." De vier hoofdrollen zijn iu buitengewoon goede handen, de muziek leent zich dan ook tot aangenaam zingen en tot het maken van veel effect. Glinka heeft n.l. langen tijd in Italië gewoond hij was daar toen het nog de gouden dagen voor Bellini en Donnizetti waren, vandaar dat zijne muziek eeue wonderlijk origineele tint heeft. De denkbeelden en ingevingen van den componist zijn namelijk geheel Noordschecht russischde uit voering, dat is zijne manier van schrijven, is daarentegen italiaanschzoo iets heeft men hieren wellicht ook eldersnog nooit gehoord. Voegt men nu hierbij, dat tusschen do bedrijven in het orkest het russische volks lied aanhief, het geheele koor medezong, daarna de Marseillaiseen beide volksliederen door het talrijke publiek staande werden aangehoorddan kunt gij be grijpen hoe groot het succes moest zijn. Ziedaar eene goede gelegenheid voor de hollandsclie opera om op hare beurt met een schitterend succes geheel de gunst van het publiek te winnen. Parijs 1 Febr. 1890. J. M. T. 2 Febr. Bij het sluiten van den brief lees ik een telegram in de avondbladendat Camille Dreyfus in den rechterarm gewond werd en daardoor het duel van zelf moest eindigen. dit uur zoo dikwijls in gedachten doorleefd. Bij eene met brieven en papieren, bedekte tafel, zat etne oude dame in een gemakkelijken stoel. Het licht in de kamer werd door roode gordijnen getemperdniet zonder opzet waarschijnlijk want het deed de trekken der bejaarde vrouw gunstig uitkomen. Zij reikte den graaf de hand. Kunstige witte kruien omgaven een fijn gelaatdat eenmaal zeer schoon geweest moest zijn. De oogen schitterden nog met bijzonderen glans. De zwart kanten doek over het hoofd was bevallig onder de kin vastge knoopt zij had een bonte indische shawl omgeslagen en voor Beate's onschuldige oogen, verborgen blanketsel en poeder de sporen van den ouderdom. Gravin Werthern had vroeger veel van zich doen spre ken. Haar huwelijk was niet gelukkig geweestde echtgenooten waren ieder hun eigen weg gegaan en leefden meestal gescheiden. Men had de gravin eene galante vrouw genoemd en hare dochter was van hare vroegste jeugd, aan vreemde handen toevertrouwd ge weest. Daardoor was alles wat er gebeurd was, mogelijk geworden. Nu was de oude dame alleen, het leven bood haar niets moer, hare vrienden waren allen gestorven. Uit den mond der stervende dienstbode had zij het geheim vernomendat hare dochter mede in het graf genomen had dat zij eene kleindochter bezat. Een tijd lang had het onderzoek naar de zaak haar eene welkome afleiding gegeven. Teschy was iu het vaderland teruggekeerd, rijk en vermogend allen die bij het geheim belang hadden gehadwaren gestorvenzij verlangde nu niets liever, dan dat haar schoonzoon en hare kleindochter als zij met haar namelijk voor den dag kon komen hare een zaamheid kwamen opvroolijken. Men wordt zoo gemak kelijk door de wereld vergeten. De graaf, die zijne schoonmoeder de hand gekust had, stelde nu Beate voor. Zij boog schuchter en kuste even eens de toegestoken hand. De scherpe blik die langs haar heen gleed was zóó koud, dat zij er vau huiverde. Geene omhelzing, geen verborgen aan een warm moeder hart, zooals zij zich dat gedroomd had, geen aandoening bij deze ontmoeting met de naaste bloedverwanten. Do

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1890 | | pagina 1