FEUILLETON.
No17.
Twee en Negentigste Jaargang.
1890.
V «IJ DAG
PARIJSOHE BRIEVEN.
DE LEUGEN HAAKS LEVENS.
7 FEBRUARI.
Roman van ilexinder Römer
ALK1HAAKSCHE COURANT.
Deze Courant wordt Dinsdag-, Donderdag- en
Katerdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden voor Alkmaar f 0,80; franeo door het
geheele rijk 1,
De 3 nummers O,©®.
OfSciëel Gedeelte.
De Burgemeester der gemeente Alkmaar
heeft ter secretarie dier gemeentegedurende 30 dagen,
ter inzage van de belanghebbenden nedergelegd eene
opgave van uitkomstenbedoeld in de art. 15 23 en
43 der wet van 26 Mei 1870 (Staatsblad No. 82)
waarvan ter voldoening aan art. 15, 2e lid, van gemelde
wetbij deze afkondiging geschiedt.
Alkmaar., De Burgemeester voornoemd,
4 Februari 1890. A. MACLAINE PONT.
L.
De afgeloopen week bracht ons weder eens de tentoon
stelling in de gedachten en wel door twee feiten van
welke een bijna kluchtig werd. Verleden maandag moest
de trekking beginnen van de tombola der expositie, doch
daar de zaal in het Palais de Plndustrie niet zeer goed
verlicht was, zoo vorderden de voorbereidende werkzaam
heden buitengewoon veel tijd en begon de eigenlijke
trekking pas op woensdag. Welk systeem men ditmaal
gevolgd heeftom te weten, welke de winnende nummers
zijn is mij een bepaald raadselen doorloopen wij de
trekkinglijstendan wordt dit raadsel niet opgelost.
Wel bemerken wij tweo seriën en zien dat dan eens de
oneffen nummers bij tientallen te gelijk de gelukkigen
zijn en dan weder de effen nummers doch zullen ons
verder maar niet het hoofd breken over dit ingewikkelde
rekenvoorstel. Beklagen wij echter de beambten, die met
dit werkje belast waren; wij hadden er op gerekend, dat
donderdag andermaal de vijf duizend winnende nummers
zouden getrokken wordenen wij dan zouden weten
wie het kostbare diamanten garnituur ter waarde van
tweemaal honderdduizend franken, ontving Maar jawel,
donderdag nog niets het publiek was intusschen in
grooten getale in de zaal aanwezig en ziende dat de
trekking niet begon ving een grappenmaker aan met
het refrein
»C'est ta poire, ta poire, ta poire!
»C'est ta poire qu'il nous faut
»Ok ho Oh, Oh
Natuurlijk zong men thans
»Le tirage tirage tirage
»C'est 1' tirage qu'il nous faut
•en viel het publiek in koor in
»Oh ho, Oh Oh!
Eindelijk op vrijdag, dus gisterenkwam het hoogste
lot er uiten wel No. 693843 van de 2e serie.
De gelukkige winner zal heden in zijn nopjes zijn.
Het andere feithetwelk ons aan de expositie doet
denken, is van treuriger aardwij wijzen er dan ook alleen
op om ware moederliefde te doen bewonderen. Op 19
Mei j. 1. ontving een knaapje van 12 jaar, Eduard Schill
genaamdeene zware hoofdwonde in de machinegalerij
door den val van een »cendrier", die slecht aan een der
eleetrische lampen bevestigd was. Wij zullen niet trachten
de droefheid der ouderswier eenig kind hij iste
beschrijven; zij brachten hun zoontje tehuis, vier doctoren
8)
Mevrouw von Schlier was verbaasd. Dat was geen
verlegen kostschoolmeisje. Zij had een scherpen, onder
zoekenden blik. Op dit jonge gelaat lag een trek die
van ondervinding sprak. En hare vormen waren ont
wikkelder en rijper dan zij zich voorgesteld had. Alle
inlichtingen omtrent de vroegere verblijfplaats der gravin
had men zorgvuldig ontweken maar zij zon niet
Susanna Schlier heeten, als zij niet zeer spoedig precies
van alles op de hoogte was. Het dametje moest aan het
spreken worden gebracht; Susanne Schlier wilde open kaart.
Intusschen liet Beate zich door Elize hoed en mantel
afnemen; daar stond zij in haar eenvoudig, nauwsluitend,
donkergroen reiskleeddat hare vormen prachtig deed
uitkomen, zjfÖder een woord te uiten.
Zij was eene schoonheid van den eersten rang dat
moest mevrouw von Schlier zich zelve erkennen. Be-
teekende de uitdrukking van haar gelaat verlegenheid
hoogmoed of gaf het een ontoegankelijk, terughoudend
karakter te kennen
»Ik dank u zeer, ik ben wat vermoeid en zou gaarne
tot aan het souper alleen zijn", zeide Beate weifelend
en stamelend.
Mevrouw von Schlier's mond vertrok zich tot een
lachje. Dus was het toch verlegenheid. »Wel zeker
mijn hartje, ge moet wat uitrustenHebt ge hoofdpijn
Niet? Wat een prachtig blond haar! Ja, ja, het zal hier
in huis een druk leventje worden, nu er zulk eene schoone
meesteres gekomen is. Wat staat u dat ernstige gezichtje
goed Nu, wij zullen wel spoedig goede vrienden worden."
Zij kuste haar hartelijk, voordat zij haar verliet; en rui-
Frijs der gewone Advertentiën
Per regel 0,15. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. GOS-
TER ZOON.
evesm9±X3VDBEJVIB9RK S3
werden bij het ziekbed geroepen. Wij gaan de details
der pijnlijke operatie stilzwijgend voorbijom dadelijk
te wijzen op mevrouw Schill, de treurende moeder. Een
zeer bekwaam chirurgien verklaarde haardat slechts
één middel bestond haar zoontje van den dood te redden,
en dit was de opene wonde te bedekken met eene nieuwe
menschelijke huid. De moeder begreep op dat oogenblik
wellicht niet geheel wat de dokter bedoeldezij bood
dus braafweg haren arm aan doch hetgeen wij moeten
bewonderen dat is de kalmte en moed, waarmede zij de
operatie doorstond. En toen eenige weken later eene
nieuwe opoffering noodig was, was ook de moeder opnieuw
bereid haren tweeden arm aan te bieden en liet zich
toen opnieuw een twaaftal stukjes uitsnijden, die, op het
hoofd van haar kind gelegddaar met de oude huid
samengroeiden. Gerust kunnen wij dus zeggendat
mevrouw Schill tweemaal de moeder van haar zoontje
is. Wel jammer d,it de knaap zijn geheugen en denk
vermogens bijna geheel kwijt is.
Sprak ik u in mijn vorig schrijven over eene kiezers
vergadering in Neuilly, waarin de Israëlieten heftig werden
aangevallen zoo krijgen wij morgen van dit muisje een
staartje, en wel in de gedaante van een zeer ernstig duel tus-
schen den heer Camille Dreyfus, israëliet, afgevaardigde ter
Tweede Kamer van het Seine-departement, en den mar
kies de Morés. Deze markies is pas twee en dertig jaar
oud en gehuwd met eene amerikaansche dame. In Amerika
bezat hij groote terreinen en hield hij zich bezig met de
veefokkerij in het groot en begon daarna eene groote
transportonderneming, waardoor hij in staat was geheel
Nieuw-York op goedkoope wijze van vleesch te voorzien.
Het gevolg hiervan echter was, dat de slachters, voor
een groot deel bestaande uit joden, zich vereenigden om
tegen die nieuwe concurrentie te strijden zij begonnen
vele processen tegen den ondernemenden markies en
eindelijk zag deze zich gedwongen, zijn vleeschhandel op
te geven. Sinds dien tijd heeft de markies een haat
togen de israëlieten opgevathij behoorde dan ook tot
de leiders der anti-semitische kiezersvergadering te
Neuilly en werd daarom in een heftig couranten-artikel
door Camille Dreyfus aangevallen. Gewoonlijk eindigen
zulke politieke geschillen met een eenvoudig duel op de
pistooltwee kogels op twintig ellen afstand dikwijls
wordt niemand geraakt, de tegenstanders verzoenen zich
daarna op het terrein, en men gaat zich versterken met
een hartig maal. De markies de Morés schijnt echter in
Amerika eene andere denkwijze te hebben opgedaan
althans hij eischte een gevaarlijk duel en wel het wisselen
van zes kogels op commando. Tegenstanders en getuigen
zijn dus naar de belgische grens vertrokken en waar
schijnlijk zullen wij morgenavond hooren dat minstens
een van beide partijen gedood is. Dat op het einde van
onze verlichte negentiende eeuw zulke onzin nog be
staan kan zal wel door alle kalmeweldenkende
lieden betreurd worden. Doch daar staat men nu een
maal aan bloot, wanneer men een politiek persoon is, en
denkt nietwaarde lezersdat gij hier zoudt kunnen
weigeren zulk een duel aan te nemen. Men zegt hier
»de eer is de deugd van den man" en men is dus op
dit punt van eer buitengewoon fijngevoelig. Justus van
schend schreed zij de lange rij kamers door. De jonge
gravin stond op en liet de portières vallenalleen o
slechts een oogenblik alleen Die vrouw boezemde haar
tegenzin in. Zij viel in haar stoel terug en bedekte haar
gelaat met de handen Een onverklaarbare angst maakte
zich van haar meester. Waarom Voor het nieuwe leven
met zijn zonderlinge eischen Zij moest hier zwijgen over
alles wat tot nog toe haar hart vervulde. Zij moest de
waarheid verbergen. »Gravin" noemde men haar en
zij was de vrouw van Jobst, den organist van Rohrburg.
»Ga naar uwe grootmoeder", had Jobst nog den laatsten
dag tot haar gezegd, »en zij de oude dame zal niets
van je verlangen wat tegen de waarheid strijdtwant
de leugen, weet gij, is tegen God en Gods gebod."
Was het al niet een leugen, als zij zweeg
Aan het souper dat in de voorvaderlijke zaal gereed
gezet wasen waar een reeks oude portrettenroestige
wapens en vaandels hingen, ging het levendig toe. Me
vrouw von Schlier en de graaf voerden het gesprek
Beate was nog te onervaren, om het kruisvuur van vragen
en antwoorden te volgen. Mevrouw von Schlier stelde
al het mogelijke in het werk, om iets naders te vernomen,
maar de graaf was tegen haar opgewassen zij kwam
niets te weten.
Beate had een flauw vermoeden dat al deze gesprek
ken niet oprecht gemeend waren en hunne harten koud
lieten. Koud was hare geheele omgeving, niettegenstaande
het helder brandende vuur in den zwart marmeren haard.
Den volgenden morgen zou de graaf met haar naar
hare grootmoeder gaan. EindelijkZij had niet gedacht
dat de ontmoeting zoo deftig zou zijn als die zich nu
liet aanzien. Mevrouw von Schlier hielp haar bij haar
toilet, »want", zeide zij, gravin Werthern is de schoonste
en elegantste vrouw van haar tijd geweest en heeft nog
altijd een scherpen blik voor alles wat het uiterlijk
betreft."
Zij reden in volle staatsie naar de Ostra-allee waar
de gravin woondenog geruime tijd verliep, nadat zij
waren aangediend, alvorens zij toegelaten werden.
Hoe klopte Beate's hart, toen zij binnentrad! Zij had
Maurik beschrijft in zijne »Baddoktoren" een alleraardigst
geval van een echten, dikken Hollander, die een piepjong
duitsch luitenantje buiten de deur zet als antwoord op
eene uitdaging tot een tweegevecht. Als Hollanders mogen
wij dit zeer grappig vinden, hier zou men daarmede niet
gekscheeren hier gebruikt alleen de mindere man zijne
vuisten.
Verlaten wij echter dit netelig terrein en sproken wij
liever eens over muziek. Dan kan ik al niet anders doen
dan u te wijzen op eene rnssische opera, in Nizza ten
tooneele gebracht. Nu zult gij terecht opmerken, dat
Niza niet Parijs is, en ik u dus eigenlijk niet behoef te
vertellen wat aan de boorden der Middellandsche Zee
geschiedt. Gij zoudt volkomen gelijk hebben, doch dit is
hier een bijzonder geval. Ten eerste ligt al wat russisch
is den Franschen en vooral den Parijzenaars na aan het
hartten tweede is deze opera stellig bestemd, hare
rondreis door geheel Frankrijk te maken, en zullen wjj
die dus ook te Parijs hooren, en eindelijk had de direc
teur van het gemeente-theater te Nizza de geheele parijsche
pers uitgenoodigd de eerste uitvoering bij te wonen
zoodat de bladen hier vol lof zijn, zoowel over de muziek
zelve als over de artisten. De opera heet »La vie pour
le Tzar", is in vijf bedrijven en zeven tafreelendo
woorden zijn van baron de Rosen, de muziek van Glinka.
Voor het eerst in 1839, werd dit werk sinds toen
meer dan vijfduizendmaal in Rusland ten gehoore gebracht;
wel wonder dus dat in al dien tijd men er in Parijs
niets van hoorde. Te Nizza is het succes buitengewoon
groothet livret zelf is eenvoudig, het is een oorlog
in den ouden tijd tusschen Polen en Russen de eersten
willen den jongen pasgekozen russischen Keizer oplichten,
zij dwingen een ouden Rus hun tot gids te dienen, doch
deze brengt hen op een dwaalspooren lijdt den mar
teldood hij laat dus »het leven voor den Czar."
De vier hoofdrollen zijn iu buitengewoon goede handen,
de muziek leent zich dan ook tot aangenaam zingen en
tot het maken van veel effect. Glinka heeft n.l. langen
tijd in Italië gewoond hij was daar toen het nog de
gouden dagen voor Bellini en Donnizetti waren, vandaar
dat zijne muziek eeue wonderlijk origineele tint heeft.
De denkbeelden en ingevingen van den componist
zijn namelijk geheel Noordschecht russischde uit
voering, dat is zijne manier van schrijven, is daarentegen
italiaanschzoo iets heeft men hieren wellicht ook
eldersnog nooit gehoord. Voegt men nu hierbij, dat
tusschen do bedrijven in het orkest het russische volks
lied aanhief, het geheele koor medezong, daarna de
Marseillaiseen beide volksliederen door het talrijke
publiek staande werden aangehoorddan kunt gij be
grijpen hoe groot het succes moest zijn.
Ziedaar eene goede gelegenheid voor de hollandsclie
opera om op hare beurt met een schitterend succes geheel
de gunst van het publiek te winnen.
Parijs 1 Febr. 1890.
J. M. T.
2 Febr. Bij het sluiten van den brief lees ik een
telegram in de avondbladendat Camille Dreyfus in den
rechterarm gewond werd en daardoor het duel van zelf
moest eindigen.
dit uur zoo dikwijls in gedachten doorleefd. Bij eene
met brieven en papieren, bedekte tafel, zat etne oude
dame in een gemakkelijken stoel. Het licht in de kamer
werd door roode gordijnen getemperdniet zonder opzet
waarschijnlijk want het deed de trekken der bejaarde
vrouw gunstig uitkomen. Zij reikte den graaf de hand.
Kunstige witte kruien omgaven een fijn gelaatdat
eenmaal zeer schoon geweest moest zijn. De oogen
schitterden nog met bijzonderen glans. De zwart kanten
doek over het hoofd was bevallig onder de kin vastge
knoopt zij had een bonte indische shawl omgeslagen
en voor Beate's onschuldige oogen, verborgen blanketsel
en poeder de sporen van den ouderdom.
Gravin Werthern had vroeger veel van zich doen spre
ken. Haar huwelijk was niet gelukkig geweestde
echtgenooten waren ieder hun eigen weg gegaan en
leefden meestal gescheiden. Men had de gravin eene
galante vrouw genoemd en hare dochter was van hare
vroegste jeugd, aan vreemde handen toevertrouwd ge
weest. Daardoor was alles wat er gebeurd was, mogelijk
geworden. Nu was de oude dame alleen, het leven bood
haar niets moer, hare vrienden waren allen gestorven.
Uit den mond der stervende dienstbode had zij het geheim
vernomendat hare dochter mede in het graf genomen
had dat zij eene kleindochter bezat. Een tijd lang had
het onderzoek naar de zaak haar eene welkome afleiding
gegeven. Teschy was iu het vaderland teruggekeerd, rijk
en vermogend allen die bij het geheim belang hadden
gehadwaren gestorvenzij verlangde nu niets liever,
dan dat haar schoonzoon en hare kleindochter als zij
met haar namelijk voor den dag kon komen hare een
zaamheid kwamen opvroolijken. Men wordt zoo gemak
kelijk door de wereld vergeten.
De graaf, die zijne schoonmoeder de hand gekust had,
stelde nu Beate voor. Zij boog schuchter en kuste even
eens de toegestoken hand. De scherpe blik die langs
haar heen gleed was zóó koud, dat zij er vau huiverde.
Geene omhelzing, geen verborgen aan een warm moeder
hart, zooals zij zich dat gedroomd had, geen aandoening
bij deze ontmoeting met de naaste bloedverwanten. Do