De Mi naai' liet Westen.
No. 93.
Vier en Negentigste Jaargang
1892.
Y R IJ 1» A G
5 AUGUSTUS.
Vrijwillige oefening1 in den
wapenhandel.
IMRI-ISClIi; BRIEVEN.
FEUILLETON.
Buitenland.
ALkMAARSCHE COURANT.
Deze Courant wordt Dinsdag-, Donderdag- eu
Zaterdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden voor Alkmaar 0,S0; franco door het
geheele rijk J 1*
De 3 nummers f 0,06.
Prijs der gewone Advertentlën:
Per regel 0,15. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. COS-
TER ZOON.
Telefoonnummer: 3.
De BURGEMEESTER der gemeente ALKMAAR
brengt ter kennis van de belanghebbenden
dat er gelegenheid zal worden gegeven tot vrijwil
lige oefening In den wapenhandel aan personen
van 17 jaren tot aan den militiepüchtigen leeftijd, op de
voorwaarden als vermeid worden in eene daartoe door
den Generaal Majoor Bevelhebber in de le militaire
afdeeling, opgemaakte circulaire, ter gemeente-secretarie
ter inzage voorhanden. Aanvragen moeten ter gemeente
secretarie gedaan worden vóór 1 September aanstaande.
Alkmaar, 4 Augustus 1892.
De Burgemeester voornoemd
A. MACLAINE PONT.
CXVII.
Parijs, 31 Juli 1892.
Evenals wij in Holland oudstrijders hebben zoo telt
ook Parijs er nog enkelen, en wel van de maand Juli
van het jaar 1830. De republikeinsche geschiedschrijvers
hebben de drie dagen van 27, 28 en 29 Juli »les trois
glorieuses" genoemd en zijn sinds twee eu zestig jaren
de rangen van hen, die toen voor de verdediging der
vrijheid streden, bijzonder gedund. Volgens de olïicieele
lijsten bedroeg het aantal gedecoreerden ter herinnering
aan die gebeurtenissen 5779, van welke 1707 het Juli-
krnis en 4702 de Juli-medalje droegen. Ieder jaar maken
de overblijvenden een pelgrimstocht naar de .Colonne
de Juillet op het Bastille-plein, en daar men thans nog
slechts twaalf van die oudstrijders kent, en zes te oud
•of te gebrekkig zijn om aan die wandeling te knnnen
deelnemen, zoo kwamen slechts een half dozijn van die
■oudjes eergisteren tezamen, die, vergezeld van hunne kinde
ren en kleinkinderen, en voorafgegaan door het nationale
driekleurige vaandel, de rue Saint-Antoine doortrokken
om eene krans te leggen op het graf van hen, die sinds
62 jaren onder den Juli-kolom rustig slapen. Daarop
namen die oudjes weder afscheid van elkander, en spraken
af het volgende jaar opnieuw samen to komen. Deze
plechtigheid is dus bijzonder eenvoudig, doch nog daar
door belangrijk, wijl over eenige jaren, misschien maan
den, deze .pélérinage" tot het verledene zal behooren.
Gelukkig zijn wij nog jong genoeg om ons met de
toekomst te mogen bezighouden, en sinds wij zeker weten
dat het jaar 1900 ons eene nieuwe tentoonstelling moet
brengen, zoo vragen wij ons .ook reeds af, wat zal het
groote aantrekkingspunt zijn, wat men hier noemt »le
clou" van deze nieuwe expositie »Le clou" van 1889
was voorzeker de Eiffeltoren en zal het moeilijk zijn
deze te evenaren. Doch ook in 1878 ontbrak het niet
aan een .clou", deze was toen de nieuwe prachtige
Avenue de 1' Opéra, prachtig a giorno verlicht door de
caudélabres met bougies Jablochkhoff. Zullen wij thans
met reden mogen hopen, dat het jaar 1900 ons een
12) o
Bij het noemen van dezen naam wisselden George en
Martin, die wel is waar een anderen kant uitgekeken
maar toch geen woord van het gesprek gemist hadden
een vlnchtigen blik. Die mooie blondine, met den hoed
A la Rembrandt en de zwartgemaakte wenkbrauwen, was
dus de eerste troosteres geweest van don bedroefden
weduwnaar Ehrike
Roderieh Halmanskieigenlijk Friedrich Hallman ge-
heeten voorheen baszanger aan eene opera in een pro
vinciestadje daarna toen hij zijne stem verloren had
eenicen tijd directeur van het bloeiende theater van
Itzehoe en Gels te Witten, laatstelijk tooneelagent, redac
teur van een klein humoristisch tooneelblaadje .die
Schminke", waaraan een betrekkinggids verbonden was,
en directeur van eene tooneelsehool, had zeer overtui
gend en vlot gesproken. Hij sloeg nu de uitwerking van
zijne woorden gade en kneep het linkeroogwaaraan hij
een gebrek scheen te hebben dichtdraaide de punten
van zijn knevel in de hoogte en nam een fermen slok
uit zijn glas.
Jnlie antwoordde echter niet, maar nam eveneens haar
glas op en dronk. Intnsschen gleed Halmanski's blik over
de beide hoeren, die aan hetzelfde tafeltje gezeten waren
en men kon het hem aanzien, dat hij plotseling een wei
nig verlegen werd. Zonder twijfel had hij Strelitz her
kend als een der voornaamste en meest gevreesde critici
en begreep hij, dat hij zich onvoorzichtig uitgelaten had.
Hij wendde zich met een gedwongen lachje tot de beide
heeren en zeideMen moet jonge talenten een hart
onder den riem steken
nieuwen prachtigen weg zal openen en wel den Boule
vard Haussmann Het is waar, deze fraaie Boulevard is
reeds dertig jaren lang over een lengte van twee kilo
meters voltooid, doch in plaats van door te loopen tót
op den Boulevard des Italiensstuit deze prachtige
weg op een blok huizen. De baron Haussmann was
prefect onder het keizerrijkhij verfraaide Parijs op
alle mogelijke wijzen, en maakte de stad veiliger en
gezonder, maar hij was en bleef steeds een getrouw
impérialisteen aanhanger der Bonapartes en schijnt
het daaraan te wijten dat de Boulevard die zijn
naam draagt, nog steeds onvoltooid blijft. Intnsschen
echter mag verwacht worden dat de parijsche gemeente
raad niet meer zoo radicaal en onverzoenlijk zal zijn,
als in vroeger jaren het geval was, en men thans dezen
weg zal voltooien, ook zonder de naambordjes .Boulevard
Haussmann" te vervangen door Boulevard Robespierre,
Mnrat, Danton enz. enz. Langzaam aan toch raken de
oude partijtwisten op den achtergrond, en begint men
van weerskanten en vooral van gematigd republikeinsche
zijde, de verdiensten der vroegere tegenstanders te erken
nen, en baron Haussmann was iemand, die millioenen
om zich heen zag dansen, en toch betrekkelijk arm ge
storven is.
De warmte vormt ongeveer den hoofdinhoud van alle
gesprekken, eu hoewel wij sedert enkele avonden bezocht
worden door hevige onweders, regen on hagelslag, zoo
wil de temperatuur maar niet koeler worden. Uit de
departementen komen berichten van vele onheilen, door
den bliksem veroorzaakt, zoodat vele branden en zelfs
menschenlevens zijn te betreuren. De cholera wil ons
nog niet geheel verlaten, ten westen van Parijs neemt
deze ziekte geheel af, doch in het noorden, vooral in
Saint-Denis eischten cholera oil typhus nog vele slacht
offers, eu sterven in Parijs ook meer kleine kinderen
aan .diarrhée infantile", dan in gewone jaren.
Waarom juist de Juli-maand met zulke tropische hitte
is gekozen voor het tijdstip der eindexamens op het
parijsche conservatoire, zou ik u niet kunnen zeggen
maar zeker is het, dat er oen buitengewone moed en
volharding toe behoort, zulke concours te volgen. Maan
dag b.v. was er concours voor piano (dames), en hoorden
wij vier en dertig maal achtereen .la première ballade
de Chopin en Sol mineur". Het moet nog al moeilijk
zijn voor de jury om bij zoovele eandidaten een juist
oordeel te vellen en aan ieder den prijs te geven die
haar toekomt. Een jong meisje van 12 jaren, de jongste
van de 34 dames, haalde reeds een le accessit of derden
prijs, en waren onder de bekroonden nog andere kinde
ren van 14 en 15 jaren, dus wel veelbelovende élèves.
Iedere nieuwe dag brengt een nieuw concours mede, dan
is het piano, dan viool, nu eens comedie en tragedie,
dan weder opera en opera-comique enz. enz. Het conser
vatoire leverde reeds vele uitstekende artisten. maar ook
velen die niet tot de uitverkorenen behooren, en wier
toekomst er dan zeer donker uitziet.
Hoewel de processen der anarchisten nog volstrekt
niet geëindigd zjjn, en telkens eene nieuwe zaak eene
Julie was nog altijd niet van plan te antwoorden. Zij
deed de bovenste knoopen van haar ulster los en keek
zoo onverschillig mogelijk naar een der naburige tafel
tjes waar eenige jongelui al sedert geruimen tijd hun
best deden hare aandaeht te trekken.
»Nu?" vroeg Halmanski na eenig stilzwijgen. Ik zal
u ronduit zeggen, mijn waarde directeur," begon Julie,
zonder den blik van bedoeld tafeitje af te wenden »ik
vertrouw de geschiedenis niet rechtMet zulke proefne
mingen kan men ook in de klei rijden En wie trekt
er mij dan weer uit
.Dwaasheid! Er zijn altijd menschen genoeg, die be
lang stellen in jeugdige talenten
.0, jawel!" zei Julie op denzelfden spotachtigen toon
als zoo even.
.Bedenk u nog maar eens! Wat? In onze goede stad,
waar men zóóveel menschen vindtdie het hart op de
rechte plaats en daarbij een geopende beurs hebben, zou
eene jeugdige, veelbelovende tooneelspeelster, die zich op
Roderieh Halmanski beroepen kan, niet een edelen kunst
vriend vinden die
.Daar valt mjj iets in", riep Julie plotseling uit, ter
wijl zij op den kostbaren porte-bonheur staarde, die met
vele andere haar linkerpols omsloten, i Dat is een idee
.Die" uit de RegentenstrasseIk zal hem een briefje
sehrijven
Strelitz en Nordstetten hadden betaald en waren opge
staan. Strelitz beantwoordde de nederige buiging van Hal-
manski zoo weinig beleefd als hij maar eenigszins doen
kon, maar had hem eigenlijk reeds den rug toegedraaid. Zij
wandelden door de Friedrichstrasse, die, het late uur in
aanmerking genomennog vrij levendig was. Allerlei
gedaanten snelden hen voorbij meest jongelieden. Op
de hoeken der zijstraten stonden in lompen gehulde
vuile bloemenverkoopsters en lummels van zestien tot
twintig jaren met het stempel der ondeugd, waaraan zij
zoo vroeg reeds verslaafd waren, op het gelaat. De meis
jes hadden hare schorten over de mandjes met bloemen,
waskaarsen en dergelijke koopwaar uitgespreid, teneinde
den inhoud te beschutten voor den nog steeds lang-
reeds afgedane vervangt, zoo willen wij over dezo revolutio
nairen sleehts sproken, om in herinnering te brengen, dat
madame de weduwe Véry, de echtgenoote van den on-
gelukkigen restaurateur op den Boulevard Magenta, van
de regeering eene kiosk heeft gekrogen, voor den ver
koop van dagbladen en andere tijdschriften. Natuurlijk
weten wij niet welk huisje men haar heeft toebedacht,
dit wordt geheim gehouden, opdat niet de een of andere
anarchist daartegen een nieuwen aanslag smeedt. Er zijn
te Parijs 350 zulke kiosken, die met hunne veelkleurige
vensters zeer vroolijk tegen trottoirs, huizen en boomen
afstoken. Eene particuliere vereeniging heeft het mono
polie van deze conrantenhuisjes, welke zij verhuurt aan
de personen, die daartoe van regeeringswege het recht
verkrijgen. Deze huur bedraagt minstens 7,/J francs per
maand, eu stijgt zelfs tot 30 francs voor de voordeeligsto
standplaatsen. Wat zulk eene kiosk aan den huurder of
huurster oplevert is moeilijk te bepalen, toch rekent men
op 50 a 100 fres per maand, en schijnt die van madame
Véry tot de besten te behooren. De prefect van het
Seine-departement deelt de concessiën uit voor de huur
der kiosken, eu heeft de prefect van politie recht op de
helft der eandidaten. Tegenwoordig levou de beide pre
fecten steeds in goede overeenstemming, vroeger echter
was dit niet altijd het geval, en is het wel gebeurd dat
een candidaat van den Seine-prefect mishaagde aan den
politieprefect, eu deze laatste weigerde verlof te geven
tot verkoop der couranten, zoodat de ongelukkige candi
daat in eene ledige kiosk op betere dagen moest wachten.
J. M. T.
RELUIE. De commissie voor de grondwetsherzie
ning is na benoeming van haar bureau en het vervullen
van eenige formaliteiten tot October a. s. uiteengegaan.
DUITSCHIiAlVD. Den 30. des namiddags half drie
verlieten prins en prinses von Bismarck met hunnen zoon
graaf Herbert en zijne vrouw, professor Schweninger en
dr. Chrysander in een salonrijtuig het station van
Kissingenwaar zeer vele badgasten en eene groote
juichende menigte hen uitgeleide deden.
Bij aankomst van den trein aan het station te Weimar
stonden hem daar op te wachten de burgemeester met den
gemeenteraad en verscheidene commissiën, die bloemen-
aanboden. Prins von Bismarck dankte en zeide, dat hij
Weimarhet brandpunt van Duitschland's geestesont
wikkeling steeds oen warm hart had toegedragen ook
omdat de nationale regeering hem in zijn ambtswerk
steeds had ondersteund, terwijl de groothertog hem altijd
welwillend had behandeld. Daarom riep hijHoeh voor
den groothertog. Na herhaalde hoera's reed de trein verder.
Te 7 uren 8 minnten kwam de trein te Jena aan
onder eene geweldige regenbui Aan het station vond
geene olïicieele ontvangst plaatsmaar de opgekomen
autoriteiten waren talrijk. Het station was vorstelijk
versierd en bij bet binnenstoomen van den trein hief een
zaam neervallenden fijnen motregen. Op brutale wijze
vielen zij alle voorbijgangers lastig. Ook vernam men
nu en dan de klaagtonen van eene oude bedelares. Op
den hoek van de Jiigerstrasse was het levendiger dan
overal elders. Juist stroomde uit het Café National
een rumoerig gezelschap naar buiten bleekeonoog
lijke jonge mannen en geblankette vrouwen in zeer in
het oog loopende toiletten. Eene van haar had zich,
losgemaakt van het gezelschap dat voor het meeren-
deel in droschkes verdween en bleef eenigen tijd voor
de heeren uitloopen. Zij droeg eene japon van lichtkleu
rige zijde, hetgeen bij deze weersgesteldheid zoo onprac-
tisch mogelijk wasen nam niet eens de moeite den
sleep op te houden die op het natte plaveisel duidelijk
den weg aanweesdien zij gegaan was. Ook had zij de
parapluie niet opgestoken. Het een of ander straatdeuntje
neuriënd, zwaaide zij er op de maat mede heen eu weer.
Nordstetten en Strelitz sloegen de Leipzigerstrasse in
en hier eindigde het nachtelijk rumoer. Aan het Potsdam
mer plein scheidden zich hunne wegen. Strelitz ging naar
zijne woning in de Bernburgerstrasse en George wandelde,
thans met vluggeren tredde donkere Bellevuestrasse
door naar den Thiergarten. Hij kwam niemand tegen.
In do Thiergartenstrasse reden hem eenige rijtuigen
voorbijwaarschijnlijk terugkeerende gasten van de Wil-
prechts. Het feest was namelijk nog niet ten einde. Hij
zag dat reeds van verre aan het licht, dat van de eerste
verdieping op de straat viel aan de brandende kolos
sale gaslantaarns aan den ingang en aan de lange rijen
dubbele lichten op de straatde lantaarns van de wach
tende rijtuigen en droschkes.
George, die nog de eene of andere ontmoeting vreesde,
stak den rijweg over en wandelde onder de groote boo
men aan de overzijde verder. Voor de woning van de
Wilprechts vertraagde hij toch onwillekeurig den pas en
bleef zelfs een oogenblik staan kijken naar do vroolijke
gasvlammen der sierlijke kronen.
»Zou zij nog boven zijn vroeg hij zich af. Hij dacht
niet aan Stephanie. Al zijne gedachten waren op Lolo
gevestigd.