De Mi naai' liet Westen. No. 93. Vier en Negentigste Jaargang 1892. Y R IJ 1» A G 5 AUGUSTUS. Vrijwillige oefening1 in den wapenhandel. IMRI-ISClIi; BRIEVEN. FEUILLETON. Buitenland. ALkMAARSCHE COURANT. Deze Courant wordt Dinsdag-, Donderdag- eu Zaterdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden voor Alkmaar 0,S0; franco door het geheele rijk J 1* De 3 nummers f 0,06. Prijs der gewone Advertentlën: Per regel 0,15. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. COS- TER ZOON. Telefoonnummer: 3. De BURGEMEESTER der gemeente ALKMAAR brengt ter kennis van de belanghebbenden dat er gelegenheid zal worden gegeven tot vrijwil lige oefening In den wapenhandel aan personen van 17 jaren tot aan den militiepüchtigen leeftijd, op de voorwaarden als vermeid worden in eene daartoe door den Generaal Majoor Bevelhebber in de le militaire afdeeling, opgemaakte circulaire, ter gemeente-secretarie ter inzage voorhanden. Aanvragen moeten ter gemeente secretarie gedaan worden vóór 1 September aanstaande. Alkmaar, 4 Augustus 1892. De Burgemeester voornoemd A. MACLAINE PONT. CXVII. Parijs, 31 Juli 1892. Evenals wij in Holland oudstrijders hebben zoo telt ook Parijs er nog enkelen, en wel van de maand Juli van het jaar 1830. De republikeinsche geschiedschrijvers hebben de drie dagen van 27, 28 en 29 Juli »les trois glorieuses" genoemd en zijn sinds twee eu zestig jaren de rangen van hen, die toen voor de verdediging der vrijheid streden, bijzonder gedund. Volgens de olïicieele lijsten bedroeg het aantal gedecoreerden ter herinnering aan die gebeurtenissen 5779, van welke 1707 het Juli- krnis en 4702 de Juli-medalje droegen. Ieder jaar maken de overblijvenden een pelgrimstocht naar de .Colonne de Juillet op het Bastille-plein, en daar men thans nog slechts twaalf van die oudstrijders kent, en zes te oud •of te gebrekkig zijn om aan die wandeling te knnnen deelnemen, zoo kwamen slechts een half dozijn van die ■oudjes eergisteren tezamen, die, vergezeld van hunne kinde ren en kleinkinderen, en voorafgegaan door het nationale driekleurige vaandel, de rue Saint-Antoine doortrokken om eene krans te leggen op het graf van hen, die sinds 62 jaren onder den Juli-kolom rustig slapen. Daarop namen die oudjes weder afscheid van elkander, en spraken af het volgende jaar opnieuw samen to komen. Deze plechtigheid is dus bijzonder eenvoudig, doch nog daar door belangrijk, wijl over eenige jaren, misschien maan den, deze .pélérinage" tot het verledene zal behooren. Gelukkig zijn wij nog jong genoeg om ons met de toekomst te mogen bezighouden, en sinds wij zeker weten dat het jaar 1900 ons eene nieuwe tentoonstelling moet brengen, zoo vragen wij ons .ook reeds af, wat zal het groote aantrekkingspunt zijn, wat men hier noemt »le clou" van deze nieuwe expositie »Le clou" van 1889 was voorzeker de Eiffeltoren en zal het moeilijk zijn deze te evenaren. Doch ook in 1878 ontbrak het niet aan een .clou", deze was toen de nieuwe prachtige Avenue de 1' Opéra, prachtig a giorno verlicht door de caudélabres met bougies Jablochkhoff. Zullen wij thans met reden mogen hopen, dat het jaar 1900 ons een 12) o Bij het noemen van dezen naam wisselden George en Martin, die wel is waar een anderen kant uitgekeken maar toch geen woord van het gesprek gemist hadden een vlnchtigen blik. Die mooie blondine, met den hoed A la Rembrandt en de zwartgemaakte wenkbrauwen, was dus de eerste troosteres geweest van don bedroefden weduwnaar Ehrike Roderieh Halmanskieigenlijk Friedrich Hallman ge- heeten voorheen baszanger aan eene opera in een pro vinciestadje daarna toen hij zijne stem verloren had eenicen tijd directeur van het bloeiende theater van Itzehoe en Gels te Witten, laatstelijk tooneelagent, redac teur van een klein humoristisch tooneelblaadje .die Schminke", waaraan een betrekkinggids verbonden was, en directeur van eene tooneelsehool, had zeer overtui gend en vlot gesproken. Hij sloeg nu de uitwerking van zijne woorden gade en kneep het linkeroogwaaraan hij een gebrek scheen te hebben dichtdraaide de punten van zijn knevel in de hoogte en nam een fermen slok uit zijn glas. Jnlie antwoordde echter niet, maar nam eveneens haar glas op en dronk. Intnsschen gleed Halmanski's blik over de beide hoeren, die aan hetzelfde tafeltje gezeten waren en men kon het hem aanzien, dat hij plotseling een wei nig verlegen werd. Zonder twijfel had hij Strelitz her kend als een der voornaamste en meest gevreesde critici en begreep hij, dat hij zich onvoorzichtig uitgelaten had. Hij wendde zich met een gedwongen lachje tot de beide heeren en zeideMen moet jonge talenten een hart onder den riem steken nieuwen prachtigen weg zal openen en wel den Boule vard Haussmann Het is waar, deze fraaie Boulevard is reeds dertig jaren lang over een lengte van twee kilo meters voltooid, doch in plaats van door te loopen tót op den Boulevard des Italiensstuit deze prachtige weg op een blok huizen. De baron Haussmann was prefect onder het keizerrijkhij verfraaide Parijs op alle mogelijke wijzen, en maakte de stad veiliger en gezonder, maar hij was en bleef steeds een getrouw impérialisteen aanhanger der Bonapartes en schijnt het daaraan te wijten dat de Boulevard die zijn naam draagt, nog steeds onvoltooid blijft. Intnsschen echter mag verwacht worden dat de parijsche gemeente raad niet meer zoo radicaal en onverzoenlijk zal zijn, als in vroeger jaren het geval was, en men thans dezen weg zal voltooien, ook zonder de naambordjes .Boulevard Haussmann" te vervangen door Boulevard Robespierre, Mnrat, Danton enz. enz. Langzaam aan toch raken de oude partijtwisten op den achtergrond, en begint men van weerskanten en vooral van gematigd republikeinsche zijde, de verdiensten der vroegere tegenstanders te erken nen, en baron Haussmann was iemand, die millioenen om zich heen zag dansen, en toch betrekkelijk arm ge storven is. De warmte vormt ongeveer den hoofdinhoud van alle gesprekken, eu hoewel wij sedert enkele avonden bezocht worden door hevige onweders, regen on hagelslag, zoo wil de temperatuur maar niet koeler worden. Uit de departementen komen berichten van vele onheilen, door den bliksem veroorzaakt, zoodat vele branden en zelfs menschenlevens zijn te betreuren. De cholera wil ons nog niet geheel verlaten, ten westen van Parijs neemt deze ziekte geheel af, doch in het noorden, vooral in Saint-Denis eischten cholera oil typhus nog vele slacht offers, eu sterven in Parijs ook meer kleine kinderen aan .diarrhée infantile", dan in gewone jaren. Waarom juist de Juli-maand met zulke tropische hitte is gekozen voor het tijdstip der eindexamens op het parijsche conservatoire, zou ik u niet kunnen zeggen maar zeker is het, dat er oen buitengewone moed en volharding toe behoort, zulke concours te volgen. Maan dag b.v. was er concours voor piano (dames), en hoorden wij vier en dertig maal achtereen .la première ballade de Chopin en Sol mineur". Het moet nog al moeilijk zijn voor de jury om bij zoovele eandidaten een juist oordeel te vellen en aan ieder den prijs te geven die haar toekomt. Een jong meisje van 12 jaren, de jongste van de 34 dames, haalde reeds een le accessit of derden prijs, en waren onder de bekroonden nog andere kinde ren van 14 en 15 jaren, dus wel veelbelovende élèves. Iedere nieuwe dag brengt een nieuw concours mede, dan is het piano, dan viool, nu eens comedie en tragedie, dan weder opera en opera-comique enz. enz. Het conser vatoire leverde reeds vele uitstekende artisten. maar ook velen die niet tot de uitverkorenen behooren, en wier toekomst er dan zeer donker uitziet. Hoewel de processen der anarchisten nog volstrekt niet geëindigd zjjn, en telkens eene nieuwe zaak eene Julie was nog altijd niet van plan te antwoorden. Zij deed de bovenste knoopen van haar ulster los en keek zoo onverschillig mogelijk naar een der naburige tafel tjes waar eenige jongelui al sedert geruimen tijd hun best deden hare aandaeht te trekken. »Nu?" vroeg Halmanski na eenig stilzwijgen. Ik zal u ronduit zeggen, mijn waarde directeur," begon Julie, zonder den blik van bedoeld tafeitje af te wenden »ik vertrouw de geschiedenis niet rechtMet zulke proefne mingen kan men ook in de klei rijden En wie trekt er mij dan weer uit .Dwaasheid! Er zijn altijd menschen genoeg, die be lang stellen in jeugdige talenten .0, jawel!" zei Julie op denzelfden spotachtigen toon als zoo even. .Bedenk u nog maar eens! Wat? In onze goede stad, waar men zóóveel menschen vindtdie het hart op de rechte plaats en daarbij een geopende beurs hebben, zou eene jeugdige, veelbelovende tooneelspeelster, die zich op Roderieh Halmanski beroepen kan, niet een edelen kunst vriend vinden die .Daar valt mjj iets in", riep Julie plotseling uit, ter wijl zij op den kostbaren porte-bonheur staarde, die met vele andere haar linkerpols omsloten, i Dat is een idee .Die" uit de RegentenstrasseIk zal hem een briefje sehrijven Strelitz en Nordstetten hadden betaald en waren opge staan. Strelitz beantwoordde de nederige buiging van Hal- manski zoo weinig beleefd als hij maar eenigszins doen kon, maar had hem eigenlijk reeds den rug toegedraaid. Zij wandelden door de Friedrichstrasse, die, het late uur in aanmerking genomennog vrij levendig was. Allerlei gedaanten snelden hen voorbij meest jongelieden. Op de hoeken der zijstraten stonden in lompen gehulde vuile bloemenverkoopsters en lummels van zestien tot twintig jaren met het stempel der ondeugd, waaraan zij zoo vroeg reeds verslaafd waren, op het gelaat. De meis jes hadden hare schorten over de mandjes met bloemen, waskaarsen en dergelijke koopwaar uitgespreid, teneinde den inhoud te beschutten voor den nog steeds lang- reeds afgedane vervangt, zoo willen wij over dezo revolutio nairen sleehts sproken, om in herinnering te brengen, dat madame de weduwe Véry, de echtgenoote van den on- gelukkigen restaurateur op den Boulevard Magenta, van de regeering eene kiosk heeft gekrogen, voor den ver koop van dagbladen en andere tijdschriften. Natuurlijk weten wij niet welk huisje men haar heeft toebedacht, dit wordt geheim gehouden, opdat niet de een of andere anarchist daartegen een nieuwen aanslag smeedt. Er zijn te Parijs 350 zulke kiosken, die met hunne veelkleurige vensters zeer vroolijk tegen trottoirs, huizen en boomen afstoken. Eene particuliere vereeniging heeft het mono polie van deze conrantenhuisjes, welke zij verhuurt aan de personen, die daartoe van regeeringswege het recht verkrijgen. Deze huur bedraagt minstens 7,/J francs per maand, eu stijgt zelfs tot 30 francs voor de voordeeligsto standplaatsen. Wat zulk eene kiosk aan den huurder of huurster oplevert is moeilijk te bepalen, toch rekent men op 50 a 100 fres per maand, en schijnt die van madame Véry tot de besten te behooren. De prefect van het Seine-departement deelt de concessiën uit voor de huur der kiosken, eu heeft de prefect van politie recht op de helft der eandidaten. Tegenwoordig levou de beide pre fecten steeds in goede overeenstemming, vroeger echter was dit niet altijd het geval, en is het wel gebeurd dat een candidaat van den Seine-prefect mishaagde aan den politieprefect, eu deze laatste weigerde verlof te geven tot verkoop der couranten, zoodat de ongelukkige candi daat in eene ledige kiosk op betere dagen moest wachten. J. M. T. RELUIE. De commissie voor de grondwetsherzie ning is na benoeming van haar bureau en het vervullen van eenige formaliteiten tot October a. s. uiteengegaan. DUITSCHIiAlVD. Den 30. des namiddags half drie verlieten prins en prinses von Bismarck met hunnen zoon graaf Herbert en zijne vrouw, professor Schweninger en dr. Chrysander in een salonrijtuig het station van Kissingenwaar zeer vele badgasten en eene groote juichende menigte hen uitgeleide deden. Bij aankomst van den trein aan het station te Weimar stonden hem daar op te wachten de burgemeester met den gemeenteraad en verscheidene commissiën, die bloemen- aanboden. Prins von Bismarck dankte en zeide, dat hij Weimarhet brandpunt van Duitschland's geestesont wikkeling steeds oen warm hart had toegedragen ook omdat de nationale regeering hem in zijn ambtswerk steeds had ondersteund, terwijl de groothertog hem altijd welwillend had behandeld. Daarom riep hijHoeh voor den groothertog. Na herhaalde hoera's reed de trein verder. Te 7 uren 8 minnten kwam de trein te Jena aan onder eene geweldige regenbui Aan het station vond geene olïicieele ontvangst plaatsmaar de opgekomen autoriteiten waren talrijk. Het station was vorstelijk versierd en bij bet binnenstoomen van den trein hief een zaam neervallenden fijnen motregen. Op brutale wijze vielen zij alle voorbijgangers lastig. Ook vernam men nu en dan de klaagtonen van eene oude bedelares. Op den hoek van de Jiigerstrasse was het levendiger dan overal elders. Juist stroomde uit het Café National een rumoerig gezelschap naar buiten bleekeonoog lijke jonge mannen en geblankette vrouwen in zeer in het oog loopende toiletten. Eene van haar had zich, losgemaakt van het gezelschap dat voor het meeren- deel in droschkes verdween en bleef eenigen tijd voor de heeren uitloopen. Zij droeg eene japon van lichtkleu rige zijde, hetgeen bij deze weersgesteldheid zoo onprac- tisch mogelijk wasen nam niet eens de moeite den sleep op te houden die op het natte plaveisel duidelijk den weg aanweesdien zij gegaan was. Ook had zij de parapluie niet opgestoken. Het een of ander straatdeuntje neuriënd, zwaaide zij er op de maat mede heen eu weer. Nordstetten en Strelitz sloegen de Leipzigerstrasse in en hier eindigde het nachtelijk rumoer. Aan het Potsdam mer plein scheidden zich hunne wegen. Strelitz ging naar zijne woning in de Bernburgerstrasse en George wandelde, thans met vluggeren tredde donkere Bellevuestrasse door naar den Thiergarten. Hij kwam niemand tegen. In do Thiergartenstrasse reden hem eenige rijtuigen voorbijwaarschijnlijk terugkeerende gasten van de Wil- prechts. Het feest was namelijk nog niet ten einde. Hij zag dat reeds van verre aan het licht, dat van de eerste verdieping op de straat viel aan de brandende kolos sale gaslantaarns aan den ingang en aan de lange rijen dubbele lichten op de straatde lantaarns van de wach tende rijtuigen en droschkes. George, die nog de eene of andere ontmoeting vreesde, stak den rijweg over en wandelde onder de groote boo men aan de overzijde verder. Voor de woning van de Wilprechts vertraagde hij toch onwillekeurig den pas en bleef zelfs een oogenblik staan kijken naar do vroolijke gasvlammen der sierlijke kronen. »Zou zij nog boven zijn vroeg hij zich af. Hij dacht niet aan Stephanie. Al zijne gedachten waren op Lolo gevestigd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1892 | | pagina 1