1)8 Drang naar list lesten. Ik omhels Rusland". Teerste blad. tfo. 109. Vier en Itfegentigste Jaargang, 1892. ZONBAG 11 SEPTEMBER. Dit nummer bestaat uit 2 bladen. Gemeenteraad. FEUILLETON. Vergadering op Woensdag 14 September 1892, 5? SCHE OOIRAM. Deze Courant wordt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden voor Alkmaar O,SO; franco door het gekeele rijk 1, De 3 nummers f O,OS. Prijs der gewone Advertentlën: Per regel O,IS. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. COS- TER ZOON. Telefoonnummer: 3. De BURGEMEESTER der gemeente ALKMAAR brengt ter openbare kennis, dat de Minister van binnenlandsche zaken bepaald heeftdat artikel 8 van het kon. besluit van 4 September 1892 (Staatsblad No. 215) tot vaststel ling van buitengewone maatregelen tot afwending der aziatische cholera en tot wering harer uitbreiding en ge volgen. zal worden toegepast ten aanzien van personen, komende uit RuslandHamburg Altona, Antwerpen of Havre, zoodat ieder, die een of meer personen, komende uit Rusland. Hamburg, Altona, Antwerpen of Havre in zijne woning huisvest, vorplicht is, onmiddellijk na aan komst van dien persoon of die personen daarvan keunis te geven aan den burgemeester en even zoo kennis te geven aan den burgemeester van elk verdacht ziektege val in zijne woningmitsgaders van het vertrek van bovenbedoelde personen en van de plaats, waarheen zij alsdan vertrokken zijn. Hij verzoekt don ingezetenen dringend aan dit voor schrift' gevolg te geven. Alkmaar, De Burgemeester voornoemd, 10 Sept. 1892. A. MACLAINE PONT. des namiddags 12j unr. Punten van behandeling. Trekking der sectiën voor het onderzoek der gemeente- begrooting voor 1893. Verzoek van P. Schipper, om eervol ontslag als onder wijzer aan de openb. 2e tusschenschool. Verzoek van J. Vermaas, om eervol ontslag als onder wijzer aan de openb. school voor onvermogenden met een voorstel van burgemeester en wethouders betrekkelijk de vervulling der door dat ontslag openkomende betrekking. Van Burgemeester en Wethouders. Ontwerp-besluit tot beschikking over de vaste uitkee- ring van het personeel voor dienst 1893. Voorstel tot het doen eener af- en overschrijving in de gemeente-begrooting voor 1892, tot vereffening van bet aandeel dezer gemeente in de kwade posten der grond- en personeele belasting. Rapport der speciale commissie tot onderzoek der gemeente-rekening over 1892. Vergadering met gesloten deuren, ter behandeling van bezwaarschriften tegen den aauslag in de plaatselijke directe belasting naar het inkomen, dienst 1892. Voorstel van burg. en weth. betrekkelijk de voorzie ning in onderwijzend personeel aan de burgeravondschool. Brief van den minister van binnenl. zaken betrekkelijk de wik- en weegloonen, met rapport der speciale raads commissie. Benoeming gemeente-ontvanger. Namens den Voorzitter van den Raad, Alkmaar, De Secretaris, 10 September 1892. NUHOUT VAN DER VEEN. 28) HOOFDSTUK XVI. Stephanie was geheel onkundig gebleven van de ziekte haars vaders want Maximiliaan had na de ontvangst van den brief waarin de geheimraad Nordstetten den zorgvollen toestand van den ouden heer Deecken schetste bj zich zeiven overlegd of hij het verzoek om Stephanie °p het ergste voor te bereiden, zou opvolgen ot niet. Ka kort beraad had hij tot hot laatste besloten. Naar alle waarschijnlijkheid ovordreef de geheimraad het gevaar, Maximiliaan kende den »gooden papa" beter. De oude Deecken was taaiHij kon togen een stootje Men is bij oude liedeD steeds zoo geneigd dadelijk het ergste te denkonmaar zooals hij hem kende, zou de »goede papa" wel spoedig geheel hersteld zijn het was eene dwaasheid, thans in dit gure winterweder, naar Elberfeld te reizen alleen om een ouden heer te bezoe ken, die misschien wat verkouden was. Men kon daar mede zelf eone ziekte opdoen 1 Bovendien, wanneer de oude man zoo onverwachte zijne kinderen uit Berlijn aan zijn bed zag, zou hij waarschijnlijk hevig schrikken en zich gaan inbeelden, dat hij werkelijk erustig ziek was Dan zou misschien juist het gevaar ontstaan, dat thans Goddank nog niet bestond. Als goed schoonzoon rustte dns do plicht op hem in Berlijn te blijven, en als trouw echtgenoot zijne vrouw niet noodeloos ongerust te ma ken. Maximiliaan bosloot dus den brief voorloopig onder zich te houden. Morgen, na het bal bij den gezant, zou bij Stephanie met de grootste voorzichtigheid voorbe reiden. Er is voor ons gevoel iets weerzinwekkends in de onophoudelijke wisseling van beleefdheden en bowijzen van vriendschap en genegenheid tusschen Russen en Franschen. Onder het thans levend geslacht zijn er nog zoovelen die zich den tijd van den Krimootlog en den opstand der Polen herinneren zij kunnen niet nalaten daarbij te denken aan den bijval dien beide bij het Fransche volk ondervonden eu aan de stappen die de Fransche Regeering destijds deed om geheel Europa tegen Rusland in 't harnas te jagen. Hoe scherp werd toen alles gehekeld wat van Petersburg uitging, met hoeveol minachting werd over de Moskovieten gesproken, en hoe menig spottend of krenkend woord had de Czaar te verduren 1 Sinds die jaren is ontegenzeggelijk veel ver anderd. Frankrijk is overwonnen eu vernederd. Vreemde legers hebben het land overstroomd hebben Parijs be legerd eu ingenomen. Frankrijk is niet meer de machtigste, de invloedrijkste mogendheid van Europa. Men luistert niet meer met ingehouden adem naar het woord dat te Parijs over de onderlinge vorhouding der Europeesche regeeringeu en over de inwendige tweespalt en de onlusten binnen de grenzen van denzelfden staat wordt gesproken. Er is eon eind gekomen aan de politieke voogdij die Frankrijk zich over Europa aanmatigde. Frankrijk staat alleen, is onttroond, in den hoek gedrongen; het wordt zelfs niet meer geraadpleegd, het, heeft geen volgelingen, geen bondgenooten. Dat gevoel van verlatenheid, van niet meer de eerste te zijn, niet meer gezocht en gevleid te worden is voor de Fransche ijdelheid onvordraaglijk. Is er dan geen enkele groote mogendheid, geen enkelo uatie meer, die het zich tot een eer rekent Frankrijk de hand te geven, Frankrijk te raadplegen, in vertrouwen met Frankrijk te overleggen, om misschien later in bondgenootschap met Frankrijk te handelen Is er niemand, die het de moeite waard acht de medewerking van Frankrijk te winnen en naar zijn steun te dingen Zal dan ioder Frankrijk den rug toedraaien of zich koel en voorzichtig op een afstand houden Neen, gelukkig neen, daar is ééne groote mogendheid die de blikken naar de Seine wendt, ééne groote natie die zich ongeveer in deuzelfdon toestand van verlatenheid bevindt, één machtig vorst die nog kort geleden met bittere openhartigheid verklaarde dat hij in Europa geen enkelen vriend had dan den zeker niet machtigen "Vorst der Zwarte Bergen. Hij versmaadt de eenmaal zoo gevierde, thans verlaten groot heid niet, hij wil Frankrijk de hand reiken on stelt prijs op zijn vriendschap En gelijk oen oude coquette van al haar vroegere aanbidders verlatenopspringt van vreugde, als weer iemand haar zijn hulde komt bieden, ook al is het iemand die vroeger allerminst in haar gunsten mocht deelen; gelijk zij hem met een stroom van teederheden overstelpt en hem haar aanminnigste lachjês wijdt, zoo hunkert Frankrijk thans naar de vriendschap van Rusland en put het zich uit in beleefdheden en blijken van genegenheid. Toen hij vau de Beurs kwam, ontmoette hij aan den ingang van de Thiergartenstrasse George, die op het punt stond Stephanie een bezoek te brengen, ten einde haar zijne deelneming te betuigen in de ziekte van haar vader. George had ook een brief uit Elberfeld ontvangen, die hopeloos luidde. Maximiliaan vond eene ontmoeting met den slanken musicus verre van aangenaam. Hij haalde hem in en op den vertrouwolijken toon uit vroegere dagendie thans echter gehuicheld moest worden, sprak hij den gehaten en benijden medeminnaar aan. »Wel hoe voelt gij u, waarde vriend? Nog eenige uren en uw triomf zal beginnen Aan de Beurs waren de verwachtingen hoog gespannenNude onze niet minder Het is een prachtwerk George zag hem verbaasd aan. Heeft mijn vader u geen brief gezonden?" vroeg hij, terwijl hij den pas inhield en Wilprecht van ter zijde aankeek. »Uw vader?" herhaaldo deze om tijd te winnen tot het bedenken van een leugen. »Hoe zoo?" »Hebt gij vandaag geen brief uit Elberfeld gekregen vroeg George nogmaals met don groofsten ernst. «Neen," loog Maximiliaan zonder dat een spier in zijn golaat vertrok. George wist zeker, dat Wilprecht onwaarheid sprak. «Onbegrijpelijk 1" zei hij na eene korte pauze. »Men kan anders nog al op de post vertrouwen. Nu, dan kan ik u een treurig nieuws meedeelen Mijn vader heeft van zijne reis naar Borlijn moeten afzien, omdat mijn heer Deecken erustig ongesteld is." «Onmogelijk 1" riep Wilprecht mot geveinsde verbazing uit en ging daarna met een eigenaardig lachje voort »Och, dat zal wol zóó ernstig niet zijn Wij willen maar hopen, dat mijnheer uw vader een weinig overdrijft. Ik ken onzen goeden, ouden papa. Eene kleinigheid, eene lichte verkoudheid en het heet onmiddellijk levens gevaarlijk Hij komt er echter altijd spoedig weder boven op. Hij is nog van den ouden stempel. Ik keu hem Als Stephanie er nu maar niets van verneemt. Het zou Wat doet het nu tor zake, of Frankrijk zich vroeger met zoo groote warmte verklaarde voor het eenmaal zoo hoog gestelde nationaliteitsbeginsel en de daaruit voort vloeiende zelfstandigheid der Polen Het »leve Polen van weleer is thans vervangen door »leve Rusland". Het Russische volkslied klinkt den Franscljen nog wel zoo liefelijk in de ooren als de Marseillaise. Het democrati sche land van vrijheid, gelijkheid en broederschap roemt en vleit het aristocratische rijk van het onbeperkt gezag, dat de ketters vervolgt en de Joden uitworpt. Terwijl de eenmaal door de Turken overheerde volken hun zelf standigheid en vrijheid trachten te herwinnensteunt Frankrijk, dat er zich eertijds op beroemde aan de na tiën van het Europeesche vasteland do vrijheid gebracht te hebben, de pogingen van den Czaar om de verbroken Turksche heerschappij door het Russische oppergezag te doen vervangen. Niet alleen het officiëele, politieke Frankrijk, maar ook het volk zelf, het volk bovonal, overstelpt Rusland en de Russen met. beleefdheden on teekenon van inuige gehecht heid en do Russen evoumin door overmaat van gene genheid bij do overige Europeesche natiën bedorven, laten niet na die vriendschapsbetuigingen met groote harte lijkheid te beantwoorden. Opnieuw werd Europa door een paar warme bet.oogiugen verrast. In Rusland waren het de Fransche afgevaardigden op bet spoorwegcongres te Petersburg, die een Russisch kamp bezochten en aan het onmisbare feestmaal met hun gasten zulke hartelijke feestdronken wisselden, dat zij aan de aanwezige dames tranen ontlokten. Maar belachelijk inderdaad was de ver tooning bij de verwelkoming van den President der Fransche Republiek in de Savooische badplaats Aix les-Buins, waar ook de zieke Russische Minister von Giers en de Rus sische gezant von Mohreuhoim vertoeft. Daar moest een in Russische kleeóij gestoken schoolknaapje den heer Carnot in een versje komen vertellen, dat papa hem ge zegd had dat Rusland do vriend van Frankrijk is en dat hij daarom zoo blij wa3 in een Russisch pakje hem bloemen te kunnen aanbieden. En de Presidentwel verre van er zich met een aardigheid af te maken, kuste het knaapje on zeide dat hij Rusland omhelsde Dat wordt belachelijk, erkennen ernstige Franschen, en blijkbaar wordt men te Parijs met dergelijke vertooningen een beetje verlegen. Men herinnert aan de woorden van een landgenoot, die zich niet ten onrechte daaraan er gerde. «Frankrijk" zeide hij «moge ongelukkig en overwonnen zijn, het blijft een belangrijk en voor Europa onmisbaar bestanddeel. Zijn vriendschap is kostbaar; dit moot het weten en tooneu, en daarom mag het zich aan niemand opdringen." Hot wordt werkelijk tijd dat dit aan de Franschen wordt herinnerd. Zij zijn mooi op weg, op deze wijze bij alle andere Europeesche volken, behalve misschien bij de Russen, alle achting en ver trouwen te verliezen. Zij verloochenen hun verleden, hnn historisch karakter, hun vroegere beginselen. Of was het vroeger bij hen ook niets anders dan een ijdele vertooning, een uithangbord, een bedriegelijke leus, rondgebazuind tot bereiking van een of ander doel, dat er geen verband mee hield Aldus is men geneigd te vragen; en als men ovortuigd haar noodeloos zenuwachtig en ongerust maken Ik ben volkomen overtuigd, dat de geheele ziekte niets te beduiden heeft. Voorzichtigheidshalve zal ik echter even telegrapheeren niet aan mijnheer uw vader, die mij wat zwaartillend voorkomtmaar aan een vriend van mij te Elberfeld." George keek ongeloovig en bezorgd voor zich. «Is de zaak werkelijk ernstig," ging Wilprecht voort, «dan natuurlijk dan mag er niet getalmd worden dan moeten wij van Bath-Seba afzienen ook van het bal bij den gezant," voegde hij er zoo losweg bij. «Dan zou ons hoofd er ook niet naar staan. Wij zouden onmiddellijk op reis gaan 1 Maar het zal bepaald niets beteekenen Ik ken onzen goeden papa immersGij behoeft n werkelijk niet ongerust te maken!" Wilprecht wiegde George in slaap. Toch merkte deze wel, dat zijne deelneming niet welkom was en hij zag daarom ook van zijn voorgenomen bezoek aan Stephanio af, die hij in den laatsten tijd slechts op hare ontvang dagen placht te zien. «Komt gij niet binnen?" vroeg Wilprecht beleefd heidshalve, toen zij aan het hek van de prachtige woning stonden. «Het spijt mij. Ik heb nog van alles te doen." «Dat kan ik mij zoo voorstollen 1" antwoordde Wil precht. «Dus maar moed gehouden! Het zal wel goed af- loopen Wij zijn in gespannen verwachting 1" «Doe mijne groethn." Dank u zeer En zooals afgesproken is gij behoeft u over die geschiedenis in Elberfeld niet bezorgd te maken. Het beteekent niets Moed gehouden maar Adieu Het diner was heden een uur vroeger dan gewoonlijk. Stephanie was te weten gekomen, dat vele dames eerst, in groot toilet, cje opera gingen bijwonen en zich daarna regelrocht naar het hotel van den gezant lieten brengen. Op die wijze zon zij ook den avond verdeelen. Aan tafel werd weinig gesproken. Stephanio was bepaald opge wonden het was de schoouste dag haars levens. Zij nam zich echter voor zoo kalm mogelijk te blijven, ten

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1892 | | pagina 1