Groote Veemarkten.
De Drang naar iiet Westen.
Groote Veemarkten
te Alkmaar
So. 120.
Vier en Negentigste Jaargang
1892.
V R IJ A Gr
21 OCTOBER.
Maandag 7 November
en Woensdag 23 November.
FEUILLETON.
Maandagsche Veemarkt.
PARIJSCHE BRIEVEN.
Burgemeester en Wethouders van ALK
MAAR brengen ter algemeene kennis(lat
de Groote Veemarkten dit jaar invallen op
7 en 23 Novemberdat op Zondag G No
vember 1892 bet drijven van handel in vee
op den openbaren weg eerst mag aanvangen
te TWAALF uren des middags, doch dat bet
geoorloofd zal zijn, bet vee van des voor-
middags negen uur af aau de lijnen op
de markt te plaatsen.
In bet belang van bet verkeer worden
belanghebbenden dringend uitgenoodigd op
den Dijk geen vee aan de band te houden,
maar aan de lijn te plaatsen.
De gewone Maandagscbe Veemarkt wordt
bij gelegenheid der groote veemarkt op
November 1892 gebonden op de Gedempte
Nieuweslootnabij de Kanaalkade en op
den Koningsweg.
cxxv.
l ALK1IAARSCHË COURANT
Deze Courant wordt Dinsdag-, Donderdag- en
Zaterdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden voor Alkmaar 0,80; franco door het
geheele rijk 1,
De 3 nummers f 0,06.
PrJJs der gewone Advertentlön:
Per regel J 0,15. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan do Uitgevers HERMs. COS-
TER ZOON.
Telefoonnummer: 3.
1* aardenslachter ij.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALKMAAR
brengen ter algemeene kennis
dat heden op de gemeente-secretarie ter visie is ge
legd het aan hen ingediend verzoekmet de bijlagen
van W. SPIERDIJK, slager te Alkmaar, om vergunning
tot het oprichten van eene paardenslachterij in
het perceel aan het Groot-Nieuwlandwijk D. No. 2
en dat op Donderdag3 November 1892, 's middags te
twaalf uren, ten raadhuize gelegenheid wordt gegeven
om tegen het oprichten van die inrichting bezwaren in
te dienen.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Alkmaar, A. MACLAINE PONT.
20 October 1892. De Secretaris,
NUHOUT VAN DER VEEN
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Alkmaar, A. MACLAINE PONT.
20 October 1892. De Secretaris,
NUHOUT VAN DER VEEN
45) o
Zonder een enkel woord tot toelichting legde de geheim
raad, na de wederzijdsche begroeting, zijn broeder Geor
ge s brief voor. Hij wapende zich met lankmoedigheid
en geduld, want hij verwachtte eene uitbarsting van
toorn,
Johannes bewaarde echter eenigen tijd een pijnlijk
stilzwijgen en vroeg toen op zachten, kalmen toon, wat
zijn broeder thans van plan was te doen. Toen deze
daarop rondweg verklaarde, dat hij George's verzoek
onder geen voorwendsol inwilligen en zijn huis rein
honden zou, kwam er een nog ernstiger plooi op het
gelaat van den geestelijke dan er gewoonlijk reeds op
'ag> en tot groote verbazing van den geheimraad trachtte
'J hem op te wekken tot vergevensgezindheid en toe
gevendheid. Hij achtte het een gunstig teeken, dat de
zondares nog niet verstokt was in het kwaadmaar
bij den vader van haar verleider kracht wilde zoeken
tot beronw en boete. Zij klopte aan en baar moest
worden opengedaan. Hij reikte zijn brooder den openge
legen bijbel aan en wees hom op de woorden van den
proleet Micha, die hij in zijue preek had gevlochten
'Hij heeft u bekend gouiaakt, o rnensch, wat goed isen
wat eisckt do Heer van n dan recht te doen en weldadig
heid lief to hobbeu en ootmoedig te wandelen met uwen
od? Hij herinnerde hem aan de woorden van Jezus:
vant indien gij liefhebt wie n liefhebben, wat loon
ebi gij Doen ook de tollenaars niet hetzelfde De
ser laat Zijne zon opgaan over boozen en goeden en
6 mensch zal vergeven, zooals hij wenscht, dat ook hem
vergeven worde."
Parijs, 13 Oct. 1892.
Hot jaar 1892 is in alle opzichten het jaar van den
Centenaire.
Zoo was het voor eenige dagen, dat is 10 October,
juist honderd jaren geleden dat de eerste wet op de
echtscheiding werd afgekondigd, welke in 1816 weder
werd afgeschaft, om eerst in 1884 weder opnieuw kracht
van wet te krijgen. Wij spreken over de echtscheiding
omdat wjj sinds acht jaren vele tooneelstukken zagen
vertoonen, waarin de koddige zijde van deze ernstige
zaak werd in het licht gesteld maar intusschen wachtten
wij tot heden nog steeds op een drama, waarin ook de
ernstige en treurige gevolgen ons worden getoond. Thans
is in die behoefte voorzien, het drama is geschreven, en
wol met veel talent door Victor Jannet. De schrijver
betitelt zijn stuk als »Mariago d' hier", comedie in vier
bedrijvon. De artisten van het Théatre de 1' Odéon spelen
zoodanig, dat hot succes van dezo comedie ons volstrekt
niet verwondert, en de toestand is boeiend, taal en stijl
zijn krachtig, slechts doet het ons leed te moeten aan-
toonen, dat de laatste acte zwakker i3 dan de drie voor
gaande. De toestand is dezeEene vronw, die van haren
man gescheiden is, is later hertrouwd. Uit haar eerste
huwelijk heeft zij eene dochter, die verloofd is met een
jong edelman wiens moeder wel in het huwelijk van
haren zoon met het jonge meisje wil toestommen, maar
op voorwaarde dat de andere moeder, de gescheidene en
hertrouwdo vrouw, zich zal verwijderen. Men moet n.l.
begrijpen dat in Frankrijk de adellijke familiën en de
streng katholieken het recht tot echtscheiding niet erken
nen. Het eerste bedrijf zit goed in elkander, men zou
deuken dat de schrijver, zonder het misschien te willen,
den door zoo velen verguisden Scribe heeft nagevolgd
die steeds de gewoonte had dadelijk in de eerste tooneelen
ons met personeu en toestanden bekend te maken. Wij
zien daar dat Paul de Trèves wenscht te huwen met
Marthe de Savigny. De vader van Martho, de heer de
Savigny, die van zijne vronw gescheiden is, kenrt dit
huwelijk zeer goed de moeder van het jonge meisje is
thans mevrouw de Manclerc. De markiezin de Trèves
hoewel zij niet in omgang wil komen met madame de
Mauclerc zal toch de hand van Marthe voor haren zoon
aanvragen, en krijgen wij in het tweede bodrijf een der
beste tooneelen van dit stuk te zien, daar waar de Mar
kiezin van de andere moeder eischt, dat zij hare dochter
Hij mocht die verloren ziel niet in haar nood ver
latenhij moest zich de mogelijkheid voorstellen, dat
zij den smallen weg naar de enge poort nog terngvoud
want in den Hemel is meer vreugde over één bekeerden
zondaar dan over negenennegentig rechtvaardigen, die
do bekeering niet noodig hebben.
De geheimraad was echter volstrekt niet genegen aan
de vrome en nadrukkelijke vormaningon van zijn broe
der gehoor te schenken. Zijn wel overwogen en, vooral
met het oog op zijne overige kinderen genomen, besluit
was onveranderlijk en hij eindigde het vrij levendig ge
worden onderhond met de verklaring, dat hij zijn zoon
oumiddelijk per telegraaf zijn besluit zou meedeelon.
«Dan zal ik nw zoon melden, dat ik die vronw bij mij
opneem," sprak Johannes kalm.
»lk begrijp n weer eens niet. Doe zooals gij wilt!"
»Ik doe hetgeen ik moet en kan."
Daarna waren de broeders gescheiden.
En zoo waren dan inderdaad de beide telegrammen,
die George thans zorgvuldig in elkander voawde om
met Lobausen en Lolo o.er den inhoud te raadplegen,
bijna gelijktijdig uit het Wnppeithal afgezonden. °Het
vurig verbeide unr, waarin hij Lolo zon weerzien, had
eindelijk geslagen.
De geheimraad wachtte hem met zijne vronw en Lolo
in het salon. Er heerschte eene gedrukte stemming en
George's gelaat voorspelde ook weinig goeds Toen men
na de eenigszins gedwongene, kalme begroeting om de
ronde tafel had plaats genomon, begon de geheimraad
»Is er oen telegram
«Ja, en nog een tweede er bij Die van mijn vader
luidt niet zooals ik gewenscht heb."
Lolo sloeg de oogeu neer en werd bleek.
George las dat van zijn vader voor
»Elberfeld 8 April 10.59 voormiddag. Onmogelijk zon
der voorafgaande bevredigende ophelderingen aau nw
wensch gevolg geven."
Uw diep bedroefde vader."
niet moer zien zal, ten minste niet officieel. Madame de
Mauclerc verhaalt haar leven en hoe zij tot echtscheiding
en nieuw huwelijk kwam, doch do Markiezin blijft aan
haar vooroordeel vasthouden, en dus stemt do mooder
toe. In het derdo bedrijf tijdens een feest bij de prinses
de Sanves wonen wij de ontmoeting bij van de twee
echtgenooten, den eerste en den tweede, do heeren de
Savigny en de Mauclerc, waaruit eene twist en een dnel
voortkomen. In de laatste acte zegt Panl de Trèves dat
hij zijn meisje hnweu wil ondanks alle hinderpalen, maar
Marthe weuscht niet in eene familie te treden waar de
moeder haar liever niet ontvangtdaarna verwijt zij
haren vader dat hij haar nooit heeft liefgehad, terwijl
de tweede echtgenoot zoowel voor moeder als dochter
zich als waardig man en vader gedragen heeft. De Savigny
wordt getroffen door do woorden en door het flauw val
len zijner dochterhij zal dns niet met De Manclerc
vechten, en het einde is dat ook de Markiezin in het
huwelijk van haren zoon toestemt, en tot de overtuiging
komt dat ook eene gescheidene vronw haro dochter tot
eene deugdzame echtgenoote kan opvoeden. Do schrijver
hoeft in dit stuk op zeer verdienstelijke wijzo aangetoond,
hoe eene sterke minderheid der bevolking nog steeds tegen
de wet der echtscheiding gestemd is, en ook hoe moei
lijk de toestand der kindoren in zulk een geval kan wor
den. Jammer slechts dat het laatste bedrijf niet krachtiger
is uitgewerkt, en de auteur niet bepaald partij kiest
tnsscheu de rechten van den vader, van de moeder, en
van het kind. Het succes echter is overigens zeer groot
on welverdiend.
Spreken wij thans eens over geheel iets anders. Waar
schijnlijk is hot u wel bekend, dat het metrioke stelsel
in Frankrijk werd uitgevonden, en zich vandaar vorspreid
heeft over andere landen, en men dus overal rekent met
grammen, kilogrammen, franken, centimes, (of guldens
en centen), meters, aren, hectaren, liters, hectoliters enz.
enz. Hoewel de wet slochts deze benamingen en bere
keningen erkent, zoo schijnt het bepaald ongelooflijk, dat
de oude benamingen nog stoeds bewaard blijven, en de
meeste vakken on bedrijven ook nog, in strijd met de
wet en met het gezond verstand, met de onde maten
meton. Juist begint men hier thans op dien verwarden
toestand te wijzen, waarom wij er ook even bij stilstaan.
Do zeelieden spreken van »noeuds" (knoopen) en van
«milles" (mijlen) do natuurkundigen van »ponces"
(dnimen) en van »lignes" de schoenmakers van
»pointures" de timmerman van »pieds" (voeten) de
koopvrouwen van »livres" (ponden), «liard" (dniten)
»sous" (stuivers), »gros sons" (dnhbe.le stuivers) de
kuoopon worden verkocht per »grosse" (gros) de maat
van de horden gemeten njet »poncos en lignes". Het
land wordt door vele boeren nog gemeten met «arpents",,
«perches »verge3 enz., waarvan het mij zeer moeielijk
zon vallen de jniste maten in centimetors, meters en
aren aan te wijzen. Het sterkste echter is nog wel dat
zelfs bij de ministeriën, wanneer men over de lampen
spreekt, de lichtbekken worden aangeduid in lignes in
plaats van in millimoters.
Men behoeft hier niet altijd naar den schouwburg te
Lolo bleef onbeweeglijk zitten en sloeg zelfs hare
oogen niet op.
»Het is mij onbegrijpelijk!" voegde George er bij.
»Mijn vader, de edele, goedhartige man, die mij zoo goed
kent en zoo innig lief heeftontzegt mij in dit be
slissende uur van mijn leven zijne hulp hij verlangt
ophelderingen en vertrouwt mij nietwanneer ik zog
»Het moet zoo zijn »Nu, het is natuurlijk slechts
om een klein uitstel te doen. Heden avond nog ga ik
naar Elberfeld en ik ben overtuigd dat hij mij hel
pen zal."
•Hm, hm!" knehte de geheimraad.
«Ik bon er zoker vau bevestigde George. «Hetgeen
echter mijne verbazing nog moer hoeft opgewekt dan het
antwoord van mijn vader, is het andore telegram. Het is
van mijn oom. Luister
Barmen, 8 April, 10.35 voormiddag. Beu bereid de
in nw brief bedoelde dame voor eenigen tijd op te ne
men en als wij olkander verstaan, zoolang het haar bij
ons bevalt.
«JOHANNES NOKDSTETTEN."
«Welnu, wat hebben wij dan nog te beraadslagen?"
riep de dokter, wicn een pak van het hart viel. «Het is
natuurlijk, dat gij het aanbod van uw oom onmiddellijk
aanneemt."
«Gij kont mijn oom niet!" antwoordde George.
«liet spijt mij Ik zon aom gaarne leeren kennen. Hij
moet een brave kerel zijn riep do dokter met warmte".
«Zeker!" verklaarde George. «Maar hij is ruw! Hij is
hard en onbuigzaam Mijn oom is predikant en behoort
tot do meest strenge orthodoxe richting, Wat dat betee-
kent, knnt gij in het weinig korksche Berlijn niet begrij
pen Ik begrijp het cu ik voeg er bij er is geen pfekje
op aarde, waar ik Lolo met meor leedwezen zon zie"h
heengaan dan jaist naar hot hnis van mijn oom, die,
ik herhaal het, overigens een braaf, rechtschapen mensch
is. Maar wat zal hij haar in zijn geloofsijver op de pijn
bank leggen, haar hart verscheuren, ten einde te trach—
