IE ROOFRIDDER.
No. 7.
Zes en Negentigste Jaargang.
IöM.
WOENSMd
17 J A N U A RI.
PARIJSCHE BRIEVEN.
n.
FEUILLETON.
B u t e ii 1 a n d.
ALkMAARSCHE OOERAAT.
Doze Courant wordt Dinsdag-, Donderdag- en
Zaterdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden voor Alkmaar 0,80franco door het
geheele rijk j 1,
De 3 nummers f 0,06.
Telefoonnummer:
PrJJs der gewone Advertentlën:
Per regel J O.lft. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. COS-
TER ZOON.
Parijs, 11 Januari 1894.
too wij over de Groote Opera spreken, dan is het niet
breedvoerig stil te staan bij den brand van j.l. Za
dagavond, welke het »Magasin des décors de '1 Opéra'
t alle daarin geborgene decoratiën in de asch legde,
kat op het oogenblik de directie van dezen schouwburg
F een zeer lastig feit staat. Do decoratiën van zes-
iwintig opera's zijn totaal vernietigd, zoodat Guillaume
I, Robert le Diable, la Juive, Lohengrin, Hamlet, enz
A vooreerst het voetlicht niet zullen weerzienook
I nieuwe opora van Anatole Prance, getiteld Thaïs
iziek van Massanet, welke over eenige dagen zou ver-
•ud worden, ondergaat hetzelfde lot. De schade wordt
chat op minstens één millioen franken. Gelukkig zijn
lie werken behouden gebleven, doordat die zich niet
|et verbrande gebouw bovonden, dus mogen wij reke-
i op Paust, les Huguenots, la Walkyrie, Sigurd en
flelijk op het jongste, getiteld Gwendoline. De dichter
iulle Mendes en de componist Chabrier verdienen beiden
fe lof, welke de parijsche pers hun toezwaait, toch
jki weder uit hun voorbeeld, dat niemand profeet is
zijn eigen land, want Gwendoline werd het eerst gezongen
Brussel op het theater »de la Monnaie", in 1886. Drie
r iater maakten de bewoners van Carlsrahe er kennis me
en nog een jaar later het theater Royal te Munchen. Einde-
heeft deze opeia hare plaats gevonden op de Académie
"onale de Musique", dat is nl. de officieele titel van
parijsche Groote Opera. Catulle Mendes heeft oen
li gedicht geleverd, de handeling bepaalt zich hoofd
elijk tot Harald, een jonge hoofdman der Denen, een
ft van noorschen Hercules en Holophernes, tot Gwen-
ine, een aardig saksisch meisje, waar mengelmoes van
parijsche, coquette Omphale, vermengd met Judith
ither en eindelijk tot den ouden Armel vader van
dolinezooveel als de verrader in het stuk. Het
[bedrijf brengt ons in een dal vlak bij de zee. De
wachten van den ouden Armel, hoofd der Sabsers,
n niet goed opgelet want plotseling komen de Denen,
èiite zeerooversde weeriooze Saksers overvallen
jhef Harald wil zelf Armel dooden, doch blijft eens-
als betooverd staan, waaneer de sohoone Gwendo-
rich tnsscben hem en haren vader werpt. Harald wordt
jk dol verliefd het vervolg laat zich in het kort
ij ven. De jongelieden worden vereenigd en hun
ijk gezegend door den ouden Armel, die echter op
zinten aan zijne dochter een mes geeftwaar
zij Harald moet dooden. Doch Gwendoline houdt
van den sterken jongen man wiens vrouw zij zoo
jling werd en wanneer de Denen die dronken en
Hg zijn van het feestvieren verraderlijk door de
jrs worden aangevallen drukt Gwendoline haren
het mes in de hand, en Harald vlucht. In het derde
■"f zien wij hoe Harald in handen valt zjjner vijanden
r Armel wordt gedood waarop de jonge vrouw
Ive doorsteekt en met haren mau sterft.
Jt gedicht, hetwelk, zooals wij reeds zeiden, door
ROHAN
VAN
JULIUS WOLFF.
Naar het hoogduitsch.
dreigden zij te zamen tot wanhoop te vervallen
lriet en spijt. Geheel moedeloos en terneder
vervolgden zij te zamen hunnen weg met het
Siegfried naar het Wipertiklooster en geen vijand
«te hun den voortgang op dezen treurigen tocht,
ae kloosterkerk zotten de dragers hnnnen kostbaren
it neder en toen zij het lijk ontkleedden, om te zien,
ian welke wonde de jongeling den dood te danken had|
ronden zij op zijne borst onder het harnas eenen ver-
Wol kteu krans van eikenloof en klimop, met een verkleurd,
met gouddraad geborduurd lint. De broeders kenden
lezen krans en legden hem weder op dezelfde plaats op
bet lijk, waar zij dien gevonden haddon Een der oudste
ruiters en een monnik van het klooster betrokken de
ivacht bij den doode, terwijl een bode te paard naar het
tlooster Michaelstein gezonden werd, met den last, dat men
laar een graf zou delven voor eenen graaf van Regeustein.
In de stad was er in de straten, in deuren en vensters
in op de daken zelfs geen plaatsje onbezet gebleven ieder
«rilde den gevangen roofridder in boeien zien voorbijgaan.
Sen eindelooze stoet was het, die hem begeleidde. Voorop
le stads-hoofdman met zwaar gewapende ruiters, dan
rolgde eene afdeeling speerdragers te voet met de stads
manier, daarna de gevangene, omstuwd door tallooze
burgers en door diegenen, die hem in het moeras ge-
aagd en daar gegrepen hadden; dan kwamen de bis-
ichoppelijke ruiters, die hem van het lijk van zijnen
ongsten broeder verdreven en het eerst nagezet hadden
Hi tot sluiting van den trein, bijna de geheele overige
de geheele parijsche pers geprezen wordt, heeft de com
ponist, Chabrier, eene krachtige, passende muziek geschre
von. Reeds de ouverture heeft een welverdiend succes
en wanneer het scherm voor de eerste maal opgaat
worden wij dadelijk verrast door een fraaieu koorzang
vervolgens door den zang van Gwendoline »Ils sont rudes
et plus forts Verder wijzen wij in deze eerste acte
vooral op het duo tusschen Harald en Gwendoline, waar
onder hot lied van het spinnewiel aan hetwelk Harald
zich nederzet op het verlangen van het meisje. In het
t weede en derde bedrijf zijn het steeds de duo's tusschen de
beide gelieven, welke ons het meest boeien, en hoe onwaar
schijnlijk het ook zijn moge, in eene opera is hot wel gooor
loofd dat twee stervende jongelieden wat heel lang zingen
vooral wanneer hun zang zoo bijzonder schoon is. De hoer Re
naud in de rol van Harald en mej. Berthet in die van Gwen
doline verdienen ten volle de bijvalsbetuigingen, waaraan
het publiek 't hun niet laat ontbreken.
Nog liep hier een gerucht, n.l. dat kwaadwilligen den
»lustre in de fraaie opera-zaal hadden doorgevijld, doch
gelukkig was dit slechts een loos alarm. De anarchisten
bedrijven toch reeds wilde dingen genoeg, men behoeft
er hun niet nog extra toe te deuken.
Over anarchisten gesproken, zoo is Vaillant gisteren
ter dood veroordeeld, ondanks het fraaie pleidooi van
zijnen advocaat, don heer Fernand Labori. Men moet er
kennen dat de juryleden zich kranig hebben gedragen
ondanks de bedreigingen, die hun boven het hoofd hingen,
hebben deze eenvoudige burgers hunnen plicht gedaan
en het schuldig uitgesproken. Zal Vaillant onthoofd
worden Dit is nog zoo zeker niet, allicht zal men in
zijne ongelukkige jeugd eene aanleiding vinden tot gratie
wij moeten n.l. niet vergeten dat hij als kind door
zijue beide ouders werd verlaten, en hem dus veol heeft
ontbrokon de ordelievenden hebben thans toch hun doel
bereikt, men heeft willen toonen dat voor zulke misdaden
geene verontschuldiging en geene verzachtende omstan
digheden bestaan; nu dit doel bereikt is, zal men misschien
niet ovorgaan tot het voltrekken der straf, doch die ver
anderen in dwangarbeid.
Het begin van dit jaar biedt or nog meer nieuw^
Zoo in do politiek. De heer Floquet, oud-president der
Tweede Kamer, oud-minister en sedert lange jaren afge-
vaardigde van het 11e arrondissement te Parijs, was bij
de jongste verkiezingen voor het Palais-Bourbon niet
herkozen. Hij viel toen als een der offers van Panama.
Thans echter hebben de kiezers blijk gegeven, dat zij hem
nog niet geheel ontrouw zijn geworden, en zijne vroeger
bewezene diensten niet hebben vergeten, en dus kwam
de heer Floquet in den Senaat of Eerste Kamer. Hij
kreeg bij eerste stemming eene fraaie meerderheid.
Een overwinnaar, doch op een ander gebied is de
heer Stephane, een bekend wielrijder, die den wedloop
won van duizend kilometers tegen den bekenden Corre,
denzelfde die verleden jaar door Charles Terront werd
verslagen. Ondanks de koude was een talrijk publiek op
gekomen, en luide werd de overwinnaar toegejuicht toon
hij de duizend kilometers had afgelegd in 39'/2 uur,
waarin hij bijna zonder ophouden had doorgereden.
krijgsmacht der beide steden. Met somber, strak gelaat,
den blik steeds naar den grond gekeerd, schreed de trot-
sche graaf voorwaarts. Slechts de kleine minderheid van
hen, die hom in dien toestand van vernedering zagen,
eerbiedigde het ongnluk, dat hem getroffen had, dooreen
eerbiedig stilzwijgen, zelfs ontblootte hier en daar een
enkele der omstanders het hoofd, terwijl hij voorbijgim
de meesten echter ontvingen hem met luid gemor, smaad
redenen en vorwenschingen of dreigend opgeheven gebalde
vuisten. Nevens en om en achter hem drong en woelde
en krioelde eene luid tierende en schreeuweude menigte
en aldus ging het voort in de richting van de markt,
waar op de broede trappen van het raadhuis burgemeester
en raad den grafelijken gevaugene verbeidden. De sombere
en strakke gelaatstrekken dezer heeren voorspelden niet
veel goeds, terwijl de graaf hen voorbijging, zonder hen
met eenen enkelen blik te verwaardigen. Geen woord
werd er daar gesproken; de zekere, goed bewaakte cel,
welke den zoolang gevreesdeu en eindelijk bedwongen
dwingeland verwachtte, was immer3 gereed hem te ont
vangen Zonder den minsten tegenstand te biedenliet
de graaf zich daar binnen brengende zware, met
ijzer beslagen kerkerdeur werd achter hem toegeslagen,
het verroeste slot en de zware grendels knarsten
de gevangene was alleen.
De invallende schemering maakte een einde aan dezen
ongeluksdag. In de stille kloostercel vau Wiperti, zaten
de prior en de drie broeders en Bock, in ernstig overleg
met elkanderbjjeen. De laatsten wilden den nacht
in het veilige klooster doorbrengen en morgen zou Bern-
hard met den raad der stad in overleg treden over den
losprijs, dien men voor den gevangene zou betalen eu tevens
den veelvermogenden bijstand der abdis voor hem in
roepen. Bock verklaarde hot klooster niet te zullen verlaten,
zoolang zijn heer in Quedlinburg gevangen bleef.
Reeds vroeg in den ochtend werd een afgezant van
den raad der stad aangediend, vergezeld door twee zwaar
gewapende ruiters, die graaf Bernhard verlangden te spre
ken. Deze verklaarde, dat burgemeester en raad onvoor
waardelijk verwachtten en eischten, dat alle vijandelijkheden
Ten slotte nog een overwinnaar in een minder fraai
»genre". Uit is n.l. een inbreker zooals men er niet
dikwijls vindt. De jonge dief vond het wat al te lastig
de sloten open te broken, dat is altijd gevaarlijk, daarom
keek hij eerst goed rond, en toen hij eene kamer had
gekozen, die hij wilde leeg plunderen, liet hij een sloten
maker komen, bewerende hij, zijn Bleutel te hebben ver
geten. De niets kwaads vermoedende smid stak de deur
open, en Dam het slot mede, doch toen hij den volgenden
morgen slot en sleutels aan den waren eigenaar der kamer
bracht, ontving deze hem lang niet malsch, en zal den
smid een proces aandoen, daar hij dezen civiel verantwoor
delijk stelt voor den gepleegden diefstal.
J. M. T.
IIELUIK. Het gevolg der op den 15 gehouden
vergaderingen van leden der rechterzijde is, dat eene
ministeriëele crisis goheel voorkomen is.
DUITSCHIjAAD. Op den Handelsdag, den 12 te
Berlijn gehouden, verklaarde minister Bötticher, verheugd
to zijn over de hernieuwde toetreding der steden aan de
Oostzee. Aan het wijze beleid van den Keizer was het
te danken dat de vrede bewaard bleef. Er was niet de
geringste aanleiding om te gelooven, dat de vrede binnen
een te overzien tijdsverloop zou verstoord worden. De
tot nu toe tot stand gekomen verdragen moesten met de
nog te sluiten verdragen een einde maken aan schandeljjke
toestanden. Te Chicago toonde de duitsche nijverheid
wat zij vermag en de goede uitkomst bleef niet uit.
Duitschland neemt eene eerste plaats in ondor de Staten,
waar de nijverheid bloeit.
Kij^isdag. Den 11 ving de behandeling van het
wetsontwerp tot heffing eoner tabaksbelasting aan. De
woordvoerder van het centrum verklaarde, dat deze partij
tegen die belasting gestemd is en op zijn hoogst zou
toestemmen in eene verhooging der invoerrechten op tabak.
EAOELAAD. De heer eu mevrouw Gladstone zijn
den 13 naar Biarritz vertrokken
Het Hoogerhuis heeft den 15 bij eerste leziug het
wetsvoorstel op de Kerspelraden aangenomen en is daarna
tot den 19 verdaagd.
Lagerhuis. Den 12 is de wet op de parochiale
Raden bij derde lezing aangenomen. Het Huis is daarna
tot 12 Februari uiteengegaan.
FR4KKK1JU.
Kamer. Het wetsontwerp tot conversie der 4 '/2 in
3'/2 pets. schuld is overeenkomstig het voorstel van den
minister van financiën aan de commissie voor de kre
dieten verzonden. Met deze conversie wint de Staat
jaarlijks J 34.000 000. De commissie voor de kredieten
heeft het ontwerp met algemeene Btemmen aangenomen
en den heer Poincaré tot verslaggever benoemd.
van de zijde der graven van Regeustein en hunne bond-
genooten onmiddellijk zouden ophouden. Bij den eersten
aanval op de stad of bij de minste poging, om den ge
vangene met geweld of list te bevrijden, zou 's graven.
hoofd door beulshanden vallen.
ZES EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK.
Deuzelfden avond, kort na het gevankelijk binnen
brengen van graaf Albrecht, had zich de stiftshoofdman
Willekin van Iierrkestorf bij do abdis op het slot doen
aandienen en haar, in zenuwachtige gejaagdheid, de groote
gebeurtenis medegedeeld. Weliswaar had zij den vorigon
dagmet hare dames van den hoogsten toren van het
slot het slagveld overziende, met eigen oogen zich over
tuigd dat de Regensteinsche bondgenooten verslagen
waren, doch zij had deze teleurstelling als eene alledaagsche
wisseling van den oorlogskans opgenomen, die nu dezen,
morgen genen de overwinning doet behalen. Bij de mede-
deeling van den stiftshoofdman echter, dat graaf Albrecht
levend in handen van den vijand was gevallen, eene tjjding,.
zóó onverwacht en schier ongeloofelijk, dat Willekin die
zijner meesteres tot tweemalen toe moest herhalen, ge
raakte zij in den hevigsten toorn over deze ongehoorde
brutaliteit der Quedlinburgers, die het gewaagd hadden
de hand te slaan aan den beschermheer van haar stift.
Zij vorderde zijne oogenblikkelijke in vrijheidstelling en
wilde aanvankelijk den stiftshoofdman met dezen dwazen
eisch naar het raadhuis zenden. Ternauwernood ver
mocht de anders zoo onderdanige heer Willekin een
modelijdend, spottend glimlachje te onderdrukken en ver
oorloofde zich bovendien de opmerking, dat, naar zijn
bescheiden gevoelen, de raad der stad dit bevel der
overigens hoog geachte abdis waarschijnlijk niet zoo-
heel gedwee zou opvolgen.
»Laat men hem dan ten minste eene gevangenis aan
wijzen overeenkomstig zijnen stand en zjjne geboorte!"
riep zij met van toorn en opgewondenheid fonkelende
oogen uit. »Zeg hun, dat men hem onder geleide hier
heen zende en ik ben bereid, om aan den raad der stad
