Uit gebrek aan bewijs,
No. 138 Tweede blad.
Negen en Negentigste Jaargang*
1897.
V RIJ 1) A G
19N0YEIBER.
PARI JSC HE BRIEVEN.
Feuilleton.
CHARLOTTE BRAEME.
AEKHAARSCHE (IIIRAM.
Deze Öoarant wordt Diasdag-, Donderdag- en
Saterdagavoad uitgegeven. Abonnementsprijs per
3 maanden voor Alkmaar f O,SOfranco door het
geheele rjjk 1,
De 8 nummers f O,OO. Afzonderlijke nummers 3 ets.
ïelefuonnuaaer s 3
Vrijs der gewone Advertentlën t
Per regel 0,15. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. COS-
TER ZOON.
XXIX.
Parijs, 15 Nov. 1897.
Hoe dikwijls hebben wij reeds getracht een dagboek
aan te leggen, dat ging vrij goed, doch nooit hebben wij
het bijgehouden, en tuch zou dit voor deze brieven mis
schien wel wenschelijk zijn. Nu wij willen het weder
eens beproeven misschien gelukt het ons, maar zullen
voor deze laatste maal onzen brief zoo maar uit de pen
laten vloeien. Waardoor op welke wijze door welke
gebeurtenis werden wij dezer dagen het meest getroffen,
wat komt ons het spoedigst in het geheugen
eene treurige geschiedenis de dood van eene geheele
familie, man, vrouw en drie kinderen een zelfmoord,
niet uit ellende, maar uit levensmoeheid. Die heer Ar-
mand Dreyfus was rijk geweest, had vervolgens veel geld
verloren, doch verdiende ook veol met handel en met beurs-
speculatiënin ieder gevalzoo hij zijn fortuin te gelde
gemaakt had waren hem misschien een hondderdduizend
franken over gebleven. En omdat het hem in niets mee
liep, omdat hij veel teleurstellingen en togenspoeden had
ondervondenverkoos deze man van nog geen veertig
jaren den dood boven het leven zijn vrouw dacht er
evenzoo over doch hunne drie lieve meisjes hadden zij
het recht die ook te dooden Dreyfus beweert van ja
in een schrijven aan den directeur van het dagblad »Le
Temps" zegt hij duidelijk, dat niemand het recht heeft
hem te beoordeelen dat de natuur hem het middel heeft
gegeven uit het leven te treden dus dat hij daarvan
gebruik heeft gemaakt. De meeste parijsche bladen kun
nen een kreet van afgrijzen en veroordeeling niet terug
houden anderen toonen groot medelijden wjj beken
nen noch het een noch het ander gevoeld te hebben, wij
vinden dat is ons persoonlijk gevoelen dat deze heer
gehandeld heeft als een ware egoïstin plaats van zich
te dooden, hadde hij met die honderdduizend franken
nog veel en nuttig kunnen werken tot heil van zijne
mede menschen, zijn eigen ik kunnen vergeten, en zoo
hij zich later toch wilde dooden, hadde hij kunnen wachten
tot hij niets meer bezat. Ons medelijden zou uitsluitend
die drie kinderen gelden, wier vader hen vermoordde,
terwijl toch de rente van het kapitaaltje voldoende was
om de meisjes fatsoenlijk te doen opvoeden tot nuttige,
liefhebbende moeders.
Ah, die heer Dreyfus heeft nooit de echte misère ge
kend. Een parijsch kronikeur schreef eens, dat in Parijs
eiken morgen honderdduizend menschen wakker worden,
die niet zeker zijn, of zij te twaalf ure hun warm mid
dagmaal zullen hebben. En hoevele net gekleede heeren
ziet gij hier op den Boulevard loopen, die twee sous
weigeren aan een bedelaar? Zij zijn dan hardvochtig of
hebben zij misschien zelf ontbeten met oen «half maantje"
van één sou Vraagt maar eens aan een bewoner van
Parijs of het hem soms gebeurde in eene passage of stille
straat, dat een fatsoenlijk heer zachtjes prevelde, zonder
dat iemand het bemerkte »Je n'ai pas mangé". Ik heb
DOOR
14)
»Ja, dat weet ik. Denk niet, dat ik ondankbaar ben
Niemand kon half zooveel voor mij gedaan hebben. Ik
dank u mijn leven, maar hoe kan ik blijven leven met
znlk een schaduw boven mij 1"
»Dat is het juist, wat gij niet kunt doen. Gij kunt uw
oude plaats niet weder innemen, maar gij kuDt een
andere vinden. Gij zijt jong, sterk en rijk, gij kunt het
leven nog genieten."
»En ik sta geheel alleen op de wereld," antwoordde
zij droevig. »0 mijnheer Ross, al zou het een schriklijke
dood geweest zijn, toch nog beter dan zulk leven
»Kom, blijf opgewekt," zei hij vriendelijk. «Gij kent
het spreekwoord Na regen komt zonneschijn."
»Wat moet ik doen," herhaalde zij, »ik ben nog nooit
alleen in de wereld geweest, ik had een vader, daarna
een echtgenoot en nu voel ik mij als een schipbreukeling
op een onbewoond eiland."
«Ik zal voor u doen wat ik kan," hernam de advocaat
vriendelijk.
.Gij zijt zeer goed voor mij," zeide zij, haar schooue
oogen naar hem opslaande. «Maar wat raadt gij mij,
waar moet ik heen
»Wilt gij nu naar Oolde Peil terug?"
»Neen, nooitDien naam alleen haat ik reeds. Ik zal
nooit naar Blairs huis teruggaan, ik wil zijn geld niet
aanraken 1"
»Dan geeft gij een groot fortuin op."
»Ala ik het hield zou ieder het beschouwen als bloed
geld. Ik heb zelve ook nog geld, opgespaard van mijn
zakgeld. Meer dan vijfhonderd pond heb ik op do Bank,
dat zal ik nemen, maar niets meer."
niet gegeten helaas hoevele gelukkigen had die heer
Dreyfus nog kunnen maken. Moge die gedachte andere
zwaarmoedigen weerhouden zijn voorbeeld te volgen.
Laat ons aan iets vroolijkers denken. Zooals gij weet
zijn wij hier groote vrienden met de Russen, en thans
kregen wij uit Rusland een zeer aardig kinderlijk
cadeautje. Een russisch meisje van zes jaar, mejuffrouw
Marie Pontekkoff, dochter van een kolonel te St. Peters
burg, zond aan den heer Santon, president van den p irij-
schen gemeenteraad, eene pop in nationale kleederdracht.
De kleine Marie deed er hare photographie bij en een briefje
met het verzoek hare pop ten geschenke te geven aan
een parijsch naamgenootje. De parijsche gemeenteraad
begon dus met te loten, welk arrondissement der stad
de pop zou krijgen, en was het 15e arrondissement het
gelukkige. Daar waren op de bewaarscholen zestig meis
jes, welke allen den naam Marie dragen, er werd weder
om geloot, en eene kleine dreumes Marie Thernisien trok
de mooie pop. Het portret van dit lieve kind wordt thans
naar hare kleine russische vriendin gezonden, met bege
leiding van twee parijsche poppen, een voor Marie Fontch-
kofif, en de andere om te St. Petersburg verloot te wor
den. Niet onaardig, maar misschien een beetje kinder
achtig.
In het circus van de Champs Elysées krijgen wij het
russische muziekkorps van het keizerlijke regiment
Préobrajensky. Men belooft ons daarvan veel moois, en
al was het ook niet mooi, men zou de russische muzikan
ten toch toejuichen.
Parijs heeft twee groote mannen door den dood verlo
ren. De eerste is Pezonde oude Pezon, de groote
dierentemmer. Zijne menagerie staat nog op de kermis
van Montmartre, op den Boulevard Rochechouart. Hij
was 73 jaar oud, en begon in zijne jeugd zeer eenvoudig
als kermisreiziger met een paar dansende beeren. Het
liep hem mede in de wereld, hij kon meerdere beesten
koopen, leeuwen, tijgers, beerou enz., en vooral zijn groote
leeuw Brutus is algemeen bekend. Pezon laat ongeveer
een millioen franken na. Behalve met zijn leeuw Brutus
had de oude Pezon het ook eenmaal kwaad met een
reusachtigen beer, en gelukkig werd hij toen gered door
zijn zoon Adriaan, die met een sabel zijn vader te hulp
vloog. Deze zoon schijnt zich candidaat te stellen voor
het lidmaatschap der Tweede Kamer.
De andere overledene is Zidler, een man die gedurende
twintig jaren aan vele parijsche vermakelijkheden den
eersten stoot gaf, telkens nieuwe vroolijke genoegens uit
dacht en eindelijk stil van zijn fortuin men zegt van
twee millioen leefde. Het eerst herinneren wij ons Zid
ler als directeur van het Hippodrömehet reusachtige
prachtige circus hetwelk helaas niet meer bestaat, daarna
als opzichter van den Jardin de Paris een tnin vol ver
makelijkheden vrij frissche Inch: nog al redelijke ver
teering, en dames uit de demi-monde en uit heelemaal
geene wereld. Vervolgens waren het de «Montagnes
russes", thans een café-concert »l'01ympia", en eindelijk
op Boulevard de Clichy aan den voet van Montmartre
«Gij kunt er een nieuw leven mede beginnen. Ik heb
een plan, dat als het bevalt, uitstekend zal zijn," her
nam Dudley Ross, toen hij eensklaps door kloppen aan
de deur gestoord werd en ophield. Een veldwachter kwam
zeggen, dat kapitein Douglas verlof had gekregen mevrouw
Blair te bezoeken, voor zij het gerechtsgebouw verliet.
»Dan verlaat ik u thans," zei de advocaat. «Als uw
bezoeker vertrokken is zal ik u mijn plan nader mede-
deelen."
Het volgende oogenblik stond kapitein Douglas voor haar.
>Wensch mij geen geluk 1" begon zij, «mjjn lot is nu
nog ondraaglijker."
»Ik kom hier," antwoordde hij, som nogmaals mijn
leven aan uw voeten te leggen. Hoe dieper de schaduw
wordt die de wereld over u werpt, te helderder straalt
mijn liefde. Geschandvlekt als gij in het oog der men
schen zijt, staat gij voor mij als de reinste vrouw. Ik
heb n liever nu gij in ongeluk en tegenspoed zijt, dan
in uw schitterendste levensdagen. Hester, mijn geliefde,
luister naar mij. Vandaag nog wil ik n tot mijn vrouw
maken. Ik wil de geheele wereld trotseereu, ik wil voor
u leven en sterven O Hester, heb mededoogen. Wijs
mijn groote liefde niet af. Spreek dat enkele woord en
ik zal trotsch aan de geheele wereld toonen, boe ik denk,
hoe gelukkig ik beu n te hebben gewonnen en ik zal n
wegvoeren van deze plek van schande en kommer, naar
een ver land, waar wij zullen leven als in een heerlijken
droom
«O, verleid mij nietkreet zij.
«Ik wil n zoo gelukkig maken, Hester, gij zult dit
alles even spoedig vergeten als een benauwden droom.
De tijd zal komen, dat gij mij zult liefhebben en zegenen."
»Neen, neen, ik heb n niet lief," zeide zij eensklaps
vastberaden. «Een huwelijk zonder liefde brengt ongeluk.
Zie wat het mij gebracht heeftNeon, ik wil schande
en lijden dragen, alles liever dan dat."
»Toch zal ik nooit ophouden te hopen, ik zal n volgen
tot het eind der wereld."
«En overal zal ik neen blijven zeggen," antwoordde zij
met een Aanwen glimlach.
»Dat weet ik nog niet."
»le Moulin Rouge", de roode molen, een echt danshuis,
waar wij alle mooie celebriteiten zagen, als »la Goulue",
Grille d'Egout, Nini-Patte en l'air, Ferdinand le Désosse,
»le Pétomane", en allerlei dansers en danseressen, welke
vooral beroemd werden door de beenen hoog boven de
hoofden te zwaaien. Zidler heeft niet lang van zijne
renten genotenwaarschijnlijk verveelde de man zich
toen hij niet meer zoo nieuwe zaken kon bedenken en
oprichten. J. M. T.
Bescherming van vogels.
De Fransche bond van vogelliefhebbers, met den
zetel te Aix en Provence, heeft gernimen tijd geleden
naar »De Ned. Jager" meldt zijn president en
stichter opgedragen, een groot internationaal ornitho
logisch congres tot stand te brengen, uitsluitend met het
doel die insectenetende vogels te beschermen, welke in
vele landen van Europa ongelukkigerwijze zoo worden
uitgeroeid. Het geheel verdwijnen van deze insecteneters
zou de grootste gevaren voor den landbouw met zich
brengen, welke dan prijs gegeven zou worden aan de
schadelijke insecten en de den oogst verwoestende para
sieten.
Dit congres wordt dezer dagen te Aix gehouden.
Het doel van deze samenkomst, waartoe afgevaardigden
van alle Europeesche landen en ook van landbouwmaat-
schappijen en ornithologische congressen zijn uitgenoo-
digd is
I. Het wetenschappelijke, door cjjfers nader omschreven,
bewijs te leveren van de schade, welken den internatio
nalen landbouw wordt berokkend door het dooden der
insectenetende vogels, waarvan enkele soorten in ver
schillende landen reeds geheel verdwenen zijn.
II. Het verkrijgen van het uitdrukkelijke verbod, streng
toegepast en elke overtreding ülnk gestraft, de vogels in
grooten getale te mogen dooden of te vangon op hnnne
tochten of landingen tijdens den trek.
III. Het verzoek te richten aan alle Europeesche regee-
ringeu maatregelen te heffen, om de wilddieverij tegen
te gaan, alsook de door vallen, netten en garens gedreven
jacht, op welke insectenetende vogels ook, te verhinderen.
Heeft Duitschland Hollantlscli vee noodlgf
In de landbouwkundige vereeniging te Teltow is
dezer dagen de vraag besproken Is de veeteelt in Duitsch
land zoo ontwikkeld, dat zij kan voorzien in de behoefte
aan melkkoeien En kunnen de rassen van de Noord-
dnitsche laagvlakte ook veredeld wordea zonder kruising
met het Hollaudsche fokvee
Volgens de «Kreuzztg." gaf de inleider de volgende
opmerkingen ten beste
«Sedert door de sluiting der Hollandsche grens de
invoer van melke en drachtige koeien van daar afge
sneden is, is de opbrengst van ons melkvee inderdaad
met 1% liter per koe en per dag verminderd, daar ons
Duitsch melkvee niet zoo veel geeft als het Hollandsche.
Bovendien is melkvee zoo schaarsch geworden dat tegen-
«Wilt gij mij schrijven," smeekte hij, «mij melden waar
ik n zien kan?"
«Ik zal er over denken."
Zoo scheidden zij, weinig vermoedende, hoe en waar
zij elkander weder zonden ontmoeten.
HOOFDSTUK XIX.
«Arme Heste r."
Toen Dudley Ross terugkwam, vroeg hij waarom kapi
tein Douglas bij haar was geweest, maar zij wilde zich
daarover niet uitlaten.
«Ik kom ons gesprek voortzetten," zei hij toen. «Zooals
Ik u reeds zeide, heb ik een plan."
«En dat is
«Ik raad u onmiddellijk nit Ardrossan te verirekken.
Ga regelrecht naar Liverpool, logeer daar in een hotel tot
het eerste het beste stoomschip naar Amerika vertrekt en
ga dan mede."
«Waar ik niemand ken 1" riep zij.
«Maar mevrouw, wees redelijk,'aan de menschen dien
hier kennen hebt gij toch inderdaad weinig."
«Dat is waar," antwoordde zij droevig.
Het eerste wat wij doeu moeten, is een naam voor n
te bedenken. Die van Hester Blair is thans over de halve
wereld bekend, dien kunt gij niet blijven dragen."
«Ik wilde dat ik hem nooit gedragen had!"
«Gij heet Carol van n zelve
«Ja, maar dien naam wil ik ook niet aannemen."
«Hoe heette uwe moeder
«Annie Malcolm."
«Nn, neem dien naam dan aan. Doe den trouwring van
uw vinger en begin een nieuw leven. Laat Hester Blair
hier sterven."
«Arme Hester Blair," zuchtte zij. «Wat heeft zij gedaan
om dit te verdienen Zonder huis, zonder naam, zonder
vriend en toch heeft zij nooit eenig schepsel leed gedaan
«Gij moet n ook kunnen identificeeren," ging de advocaat
voort. «Als ik mij goed herinner, juffrouw Malcolm, laat
ik de eerste zijn die u zoo noemt, zijt gij een goede
musicienne
