Buiten de grenzen.
Donna Cristina.
No. 66.
Honderd en tweede jaargang.
1900.
"WOENSDAG
feuilleton.
6 JUNI.
Naar het Spaansch
A. PALACCIO VALDÈS.
COURANT.
Prijs der gewone advertentlcn
Per regel f 0,15. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. COSTER
en ZOON.
ALKMAAItSüHE
Deze Courant wordt DIasdag-, Bonderd ag-
en Katerdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs
per 3 maanden voor Alkmaar f 0,80 franco door het
geheele rijk f 1,
3 Nummers f 0,06. Afzonderlgke nummers 3 ets.
Telefoonnummer x 3.
Een tentoonstellingsjaar te Parijs moet een vrodejaar
zijn. Wat er ook gebeureer mag geen oorlog komen
en zoo er al noodzakelijker wijze gevochten moet worden,
dan moet men het toch uitstellen tot na de sluiting van
dit vredefeest.
Dat de Franschen en in de eersta plaats de Parijzenaars
zoo oordeelenis te begrijpen. Bij een wereldtentoon
stelling zijn zooveel geldeljjke belangen betrokken, dat de
belanghebbenden liefst alles willen vermijden wat de
goede stemming en de lust om naar Parjjs te trekken zou
kunnen verstoren. Voor verstoring van den internationalen
vrede bestaat dan ook geen gevaar; en hoe hoog de ver
ontwaardiging moge stjjgen over hetgeen in Znid-Afrika
gebeurthet is duidelijk dat geen enkele mogendheid er
ook zelfs maar aan denkt Engeland tegen te treden op
de eenige manier die indruk zou kunnen maken maar
die zonder gevaar van een vredebreuk niet mogelijk is.
Daarvoor deinzen zelfs de warmste Boerenvrienden terug
en zoo kan men begrijpen dat Tolstoï weigerde bij het
Amerikaansche volk aan te dringen om iets voor de
Boeren te doenwantzegt hij dat »iets" zou alleen
kunnen bestaan in een bedreiging met oorlog en daar
om kan ik tot mijn spyt niet aan uw wensch voldoen.
Wordt de Parijsehe tentoonstelling alzoo niet benadeeld
door een buitenlandschen oorlog, voor een binnenland-
schen is men minder bevreesd; maar 't is een oorlog
waarbij geen dooden of gekwetsten vallen 't is alleen maar
een oorlog in de Fransche Kamer, een oorlog van ge
schreeuw en geraas, van klepperende lessenaars, uittar
tend gezang en scheldwoorden de vruchteloos luidende
bel van den voorzitter en gebalde vuisten. Het bezoek
van de tentoonstelling zal er niet door verminderen
maar de vraag is toch reeds gedaan of het voor de eer
der Fransche vertegenwoordiging maar niet beter zou
zijnde zittingen voor enkele maanden te verdagen.
Aanleiding gaf inderdaad weer de zaak-Dreyfus, die
uit zou zijn Er waren weer brieven, die op deze onge
lukkige zaak betrekking schijnen te hebben, doch welker
zin en beteekenis alles behalve dnidelgk schijnen te wezen,
door een officier bij het departement van oorlog buiten
voorkennis van zijn onmiddelgke chefs en van den minister,
alzoo met schending van ambtenaarsplicht en discipline,
aan een lid der Kamer medegedeeld. De minister van
oorlog had die daad een ♦misdaad'' genoemd, zonder dat
zijn woorden ernstige gevolgen hadden. De minister-presi
dent kon moeiljjk het stilzwijgen bewaren, en op zijne
beurt noemde hij de daad van dezen officier een félonie.
Nu schijnt dit woord, dat in het algemeen verraad, on
trouw van een vazal aan zijn leenheer, van een be
velhebber aan zijn vorst beteekent, in Fransche ooren
een buitengewoon ongunstigen en hatelijken klank te
hebben, en altijd te herinneren aan een verraad als van
Judas, meer bepaald aan dat van den befaamden Ganelon
uit de heldensagen van Karei den Groote, die Roland ver
ried te Ronceval, en bij uitnemendheid steeds le félon wordt
genoemd. Dat woord félonie heeft bij de legervoreerders
in de Kamer, die in het woord ♦misdaad'' hadden berust,
de maat van hetgeen zij verdragen konden, doen over-
loopen. Vandaar de geweldige uitbarsting, die met een
schorsing van de zitting eindigde, doch niet voordat de
minister van oorlog de Galliffet de Kamer had verlaten.
Ziedaar de tweede minister van Oorlog, die eensklaps
uit de vergadering verdwijnt, voor het Kamerkabaai de
vlucht neemt, en zjjn collega's in den steek laat. Was
het hier hetzelfde geval als vroeger met generaal Cba-
noine, die zijn ambtgenooten omtrent zijn ware gezind
heid in dwaling bleek gelaten te hebben, en hen door
zijn plotseling verdwijnen openlijk verloochende P Het
had er uiterlijk althans zooveel gelijkenis mee, dat aan
stonds werd verzekerd, dat ook deze generaal door het
gebezigde woord van zijn collega het leger beleedigd
achtte, en door zijn onmiddellijk opzienbarend vertrek
wilde toonen, dat hij met een ministerie dat de eer van
het leger met voeten trad, niets meer wilde te maken
hebben. De oorzaak van zijn verdwijnen uit de Kamer
en zijn daarop gevolgd ontslag nemen als minister van
oorlog schijnt echter van eenvoudiger en minder drama-
tiscben aard te wezen. Hij heeft schriftelijk zijn ontslag
aangevraagd, omdat zijn gezondheid, geschokt door zijn
laatste ziekte, niet langer weerstand kon bieden aan al
de ontroeringen van het oogenblik, en er is voldoende
grond om die reden van zijn aftreden als de ware aan
te nemen, waarop dan natuurlijk het vreeselijk Kamer
tumult invloed heett gehad. Dat een reeds bejaard man,
die in den laatsten tijd tweemaal longontsteking heett
gehad, het in een drukkende atmosfeer onder een aanhou
dend helsch getier niet kon uithoudenmaar genood
zaakt was het lokaal te verlaten, daarna flauw viel, onder
dien bijstand van een dokter spoedig herstelde, en in de
open lucht weer op zijn verhaal kwam, dat is op zich
zelf zoo natuurlijk, dat het in elke andere omgeving niet
betwijfeld zou worden. In politieke kringen moet echter
alles in verband gebracht worden met de politiek, en
zoo wordt dan ook door de tegenstanders van het mini
sterie deze natuurlijke verklaring van het gebeurde niet
VAN
Vertaling van Dr. A. A. FOKKER.
5)
Ik geloof niet, dat het alleen door haar uiterlijk was,
ofchoon dat overeenkwam met het ideale type van schoon
heid, dat ik altijd vereerd had. Als ik verliefd had moeten
worden op al de blanke fijngebouwde vrouwen met groote
zwarte oogen, die ik in mijn leven ben tegengekomen,
dan zou ik geen tijd gehad hebben om ooit iets anders
te doen. Maar in deze vrouw was een bizondere aan
trekkingskracht, ten minste voor mij, welke bestond in
een eigenaardige mengeling van vroolijkheid en ernst,
van zachtzinnigheid en ruwheid, van overmoed en schuch
terheid, die zich afwisselend op haar sprekend gelaat
afteeken den.
Op het overeengekomen uur vervoegde ik mij den vol
genden dag aan 't hotel. Donna Cristina was in een zeer
vroolijk humeur, en deelde mij mede, dat wij alleen
zouden ontbijten, omdat haar mama dien nacht niet goed
geslapen had en nu wat uitrustte. Dit vervulde mij met
zelfzuchtige tevredenheid, en nog meer de hartelgke en
opgewekte stemming, die ze toonde. Voor t ontbijt liet
ze me een eetlustopwekkertje gebruiken en spotte op
aardige wijze met me.
Ik zie u altijd zoo flauw en zonder eetlust, daarom
heb ik maar wat bitter laten boven brengen, om eens
te zien, of we uw maag weer wat op streek kunnen
brengen.''
En zoo ging zo door met gekheid maken.
Ik ben wanhopig, 't Is erg zot zoo 'n uitstekenden
eetlust te hebben, dat begrijp ik; maar ik ben een man
van eer, en kom er rond voor uit. Eens toen ik 't verborgen
wilde houden, ben ik er leelijk afgekomen. Er kwam
eens een zeer bevallige en geestige dame bij me aan
boord, aan wie ik een beetje 't hof wilde maken. Ik
vond geen beter middel, om bij haar wat belangstelling
voor mij op te wekken, dan een volstrekt gebrek aan
eetlust, gepaard met, zooals dat hoort, iets kwijnends en
poëtische weemoedigheid. Aan tafel versmaadde ik de
meeste gerechten. Mijn voeding bestond uit ♦tapioca",
vanille-ijs, wat vruchten en veel koffie. Onderwijl klaagde
ik over groote zwakheid, en liet me kleine glaasjes sherry
met beschuitjes voorzetten. Natuurlijk kreeg ik op die
manier een vreeselijken honger maar daar wist ik, als ik al
leen was, wel raad op. De dame was in ware geestver
voering zij toonde al een groote en oprechte achting
voor me, en verachtte iedereen, die aan tafel voedzamer
spijzen gebruikte, als een grofzinnig wezen. Maar, o wee
er kwam een oogenblik, waarop zij, onverwachts de long-
room binnenkomende, mij betrapte terwijl ik bezig was
een reep koud spek te verzwelgen.En alles was uil
tusschen ons. Ze richtte nooit meer 't woord tot mij."
Daar heeft ze goed aan gedaan," verklaarde Donna Cris
tina lachend. ♦Huichelarij is veel schandelijker dan eetlust."
Wij begonnen aan 't ontbijt, en ik gaf haar te kennen,
dat als ze dan zoo'n afschuw van huichelen had, ik vol
komen openhartig zon wezen.
♦Juist! Volkomen openhartig!...." en ze bediende
me van een ontzaggelijke portie eierkoek.
We gingen voort met lachen en zoo zachtjes als we
konden te praten maar Donna Cristina verwaarloosde
geen oogenblik haar goede zorgen om mij fabelachtige
hoeveelheden spijs toe te dienen, die werkelijk boven de
krachten van mijn maag gingen. Ik wilde er voor bedanken,
maar ze stond het mij niet toe.
Wees nu oprechtkap'tein U heeft me beloofd vol-
kon en openhartig te zullen wezen."
Mevrouw, dat gaat een beetje de grenzen van open
hartigheid voorbij. Iedereen zou dat onhebbelijkheid kunnen
noemen."
voldoende gerekend, alleen als bijkomende omstandigheid
aangenomen, en beslist verworpen als verklaring waarom
de minister op dringenden raad van zijn docter zonder
verwijl zijn ontslag heeft genomen.
Ernstiger gevolgen dau dit aftreden van den Franschen
minister van oorlog kunnen de gebeurtenissen in China
hebben. Een op3tand onder leiding der tegenstanders van
Europeesche bemoeiingen en Europeesche overheersching
bedreigt zelfs de hoofdstad van het Hemelsche Rijk. De
regeering kan wel niet anders dan tegenover de verte
genwoordigers der Europeesche mogendheden althans den
schijn aannemen van dezen opstand met kracht te willen
onderdrukkenwat niet belet, dat zij verdacht wordt
het in haar hart met de opstandelingen eens te zijn.
Vreemde troepen worden aan wal gezet op aanvrage
hunner gezanten of consuls. Of er belangrijke gebeurte
nissen te wachten zijn, zal alleen uit latere berichten
kunnen worden opgemaakt; maar duidelijk blijkt, wat
trouwens wel vermoed kon worden, dat het Chineesche
volk in het algemeen sterk gekant is tegen vreemden
invloed en vreemde aanmatiging, en dat de regeering om
geen andere reden zich niet verzet, dan omdat zij on
machtig is aan de indringers het hoofd te bieden.
Maar wat beteekent onze belangstelling in deze en
andere gebeurtenissen op het wereldtooneel in verge
lijking met het groote treurspel, dat thans in Zuid-Afrika
zijn einde schijnt te naderen. Van het oogenblik af, dat
de Engelschen gelegenheid vonden om tusschen de stel
lingen der Boeren door in den Oranje-Vrijstaat te vallen,
Cronjé met zijn dapperen den pas afsneden en gevangen
namen, en van verschillende zijden het land overstroom
den, namen de zaken voor de republikeinen een nood-
lottigen keer. Geen stelling meerdie niet rechts en
links door do vijanden met hun zoo aanzienlijke over
macht kon worden omgetrokken en dan was terugtrekken
het eenige middel om niet geheel afgesneden te worden
en het lot van Cronjé te ondergaan. Of Johannesburg
en Praetoria verdedigd zouden worden en met hoop
op goed gevolg verdedigd konden worden bleef
altijd twijfelachtigdoch dat de triomfantelijke opmarsch
van lord Roberts zoo snel die beide belangrijke plaatsen
zou kunnen bereiken, dat hadden zeker al zeer weinigen
verwacht. Zal nu een guerilla-oorlog beginnen, en wat
er van het Boeren-leger over is zich versterken in de
onherbergzame streken van Lydenburg? Weldra zullen
wij het kunnen vernemen. Niets schijnt meer zeker. Op
die wijze zou het den Engelschen nog lang lastig gemaakt
en zonden hun van tijd tot tijd niet onbelangrijke ver
liezen toegebracht kunnen worden maar welk goed
♦Dat vind ik niet. Ga uw gang, ga uw gang!"
Maar onmiddellijk daarop leunde ze een beetje achter
over in haar stoel, nam een plechtigen toon aan, en zeide
Kapitein en nu ben ik niet voornemens tegenover
u op te treden, als iemand die mijn moeders leven gered
heeftmaar alsof u 't mijne ook gered had. Ik wil u
tegelijkertijd voor haar en mgn leven de tol der dank
baarheid betalen."
Ik zette groote oogen op zonder te begrijpen wat die
woorden konden beteekenen. Donna Cristina stond op van
haar stoelen naar de deur toe gaande deed ze die
wagenwijd open.
Daar verscheen het kamermeisje met een schotel rolpens
in de hand.
♦Rolpens riep ik uit.
♦Klaargemaakt door Sennorra Ramona," sprak Donna
Cristina plechtig.
De scherts bracht mij in uóg betere stemming. Hoe
kort echter duurde die toestand van bedwelmende vreugde
Toen het nagerecht op tafel kwam zeide zij met onbe
vangenheid
Wil ik u 's wat zeggen We gaan morgen al weg.
Mijn man zal ons even komen halen."
Zoo?" riep ik uit op de manier van iemand, die een
stortbad krijgt, en dan moet spreken.
Ofschoon de reis wel wat lastig is om zoo te komen en
dadelijk weer te vertrekkon zegt bij dat hij ons niet
alleen wil laten reizen, omdat mama nog niet volkomen
hersteld jS van den scbrik, dien ze gehad heeft."
Dit zeggende, haalde ze den brief uit haar zak, en liep
dien nog even door.
Hjj draagt me ook op, u vooral duizendmaal dank to
zeggen, en hij hoopt zeer nog eens gelegenheid te hebben,
u persoonlijk te bedanken."
Ik zag den brief van den achterkantmaar toch kon
ik zoo aan 't slot lezen vtot ziens mijn liefste wat
mijn neerslachtigheid deed toenemen.
Niettemin tjaf ik miju voldoening te kennen, dat ik
binnen kort den heer Marti zou leeren kennen maar 't
kostte me eenige inspanning dit eruit te krijgen. Daar
