Buiten de grenzen.
No. 111.
Honderd en derde jaargang,
1901.
WOENSDAG Telefoonnummer 3.
18 SEPTEMBER.
O O K L O Gr.
FEUILLETON.
Annie E. Holdsworth.
Schrijfster van „Dolores."
ALKMAARSCHE
Deze Courant wordt Dinsda g-, Donderdag'
en Zaterdagavond uitgegeven. Abonnementsprijs
per 3 maanden voor Alkmaar f 0,8©franco door het
geheele rijk f 1,
3 Nummers f 0,06. Afzonderlijke nummers 3 ets.
Prijs der gewone advertentlën
Per regel f 0,15. Groote letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de Uitgevers HERMs. COSTER
ZOONVoordam C 9.
De Russische Keizer is op weg naar Frankrijk, waar
het volk zich bij voorbaat verheugt over het bezoek van
den machtigen bondgenoot. Frankrijk staat niet meer
alleen onder de groote mogendheden, wordt weer geleld,
is weer in aanzien, ziet zich behandeld als gelijke in
rang. Het is zoo, en voor zoover de Franschen redenen
mogen hebben om zich na de vroegere duistere jaren
daarover te verblijden, kuunen zij den Keizer met gejuich
begroeten. Maar overigens zullen zij aan zijn bezoek
wel geen bijzondere beteekenis hechten. Wat voor andere
mogendheden daarin wellicht minder aangenaam kon zijn,
is er aan ontnomen, is voorkomen. Ja wel, Rusland is
de bondgenoot van Frankrijk, maar daarom is zijn betrek
king tot de andere mogendheden niet minder vriend
schappelijk. Dit bondgenootschap brengt geen verandering
in zijn verhouding tot andere landen. De Russische Keizer
is nu eenmaal de groote vredevorstzijn vriendschap
wordt door alle landen gezocht, en aan geen enkel land
onthouden.
Om aan heel de wereld duidelijk te maken, dat de
bijzondere vriendschap van den Tsaar voor Frank
rijk zijn algemeene vriendschap voor andere mogend
heden niet in den weg staat, heeft in de eerste plaats
de Koning van Engeland gelegenheid gevonden om h9m
op het oude familieslot in Denemarken te begroeten.
Het behoeft geen vermelding, dat de ontmoeting bijzon
der hartelijk was. Was die van den Duitschen Keizer,
die er op volgde, nog niet hartelijker? Wij wagen het
niet te beslissenmaar zeker is het, dat zij mat nog
meer gewicht werd vermelden op de bekende wijze
werd gewaagd van het bevestigen en zoo mogelijk nog
nauwer aanhalen van de oude banden tusschen de beide
Vorstenhuizen. De Duitsche Rijkskanselier en de Russische
minister van buitenlandsche zaken vergezellen hun soeve
reinen, om de beteekenis der samenkomst nog te ver-
hoogen. Worden er ernstige zaken besproken De moge
lijkheid is niet uitgesloten, maar do waarschijnlijkheid
springt niet in 't oog. Er hebben geruchten geloopen
over besprekingen van den toestand in Zuid-Afrika en
middelen tot beëindiging van den oorlogdoch het zal
wel het beste zijn er niets van te gelooven, voordat men
er op de meest officiëele wijze van gewag ziet gemaakt
Geen Europeesche verwikkelingen te doen ontstaan en
den vrede in Europa te handhaven is het groote, alge
meene doel. Daarover kan men zich verheugen, maar
intusschen vervolgt het treurspel in Znid-Afrika zijn
loop. Zich daarmee te bemoeien zou de goede verstand
houding tusschen de mogendheden in gevaar kunnen
brengen.
In Noord-Amerika deed een anarchist een aanslag op
het leven van den «President der Republiek. De jonge
man, die den aanslag ondernam, deed dit met opoffer ing
van zijn leven of althans van zijn vrijheid. Aan ontkomen
en straffeloosheid zal hij wal niet gedacht hebben. Hij
verklaart gemeend te hebben een goede, een nnttige daad
te verrichten. Welke nuttige gevolgen de moord van den
Franschen President Carnot, van de Keizerin van Oosten
rijk of den Koning van Italië gehad heeft, is intusschen
tot nog toe door niemand ontdekt. Maar er moest weer
eens een offer vallen. Tusschen gekroonde hoofden of
Presidenten van Republieken wordt geen verschil gemaakt.
Het is genoeg, dat het slachtoffer het hoofd is van den
Staat, voor welks misdaden of tekortkomingen hij moet
boeten.
De misdadiger heeft verklaard geen medeplichtigen te
hebben en geen deel uit te maken van eenig complot.
Onder de lezingen van zekero Emma Goldman, die in
heftige taal de misdrijven der regeerders brandmerkte,
had hij bij zich het gevoel eener verplichting voelen
ontwaken om een groote daad te doen en één dezer
monsters te dooden. Allengs was daaruit een vast plan
gerijpt, en hij had de daad volvoerd bij gunstige gelegen
heid en op een wijze die haar naar alle waarschijnlijk
heid moest doen gelukken.
Het is de plicht der politieomtrent het gebeurde en
omtrent alles wat daarmee in verband staat en er aanlei
ding toe kan gegeven hebben, een zoo volledig en nauw
keurig mogelijk onderzoek in te stellen. Daartoe behoort
wel in de eerste plaats de vraagof de dader geheel
alleen staatof hij geen helpersgeen aanstokers heeft
gehad; of er geen personen waren, die met hem het
plan hebben beraamd misschien leden van een grooter
of kleiner complotallen tot oen gelijk doel werkzaam,
allen bereid dezelfde of een soortgelijke daad te volvoeren,
die onder elkander het werk verdeelden en den hoofddader
aanwezenwellicht door het lot. Is dit het geval, dan
mag niet gerust worden, voordat het groote algemeene
gevaar is afgewenddoor zoo mogelijk alle laden van
het complot in handen te krijgen. Onafwjjsbare plicht
is het derhalve naar het bestaan van zulk een complot
onderzoek te doenen de levendige verbeelding dei-
menigte is meestal geneigd aan zijn bestaan te gelooven.
Volgens de berichten zou men in Noord-Amerika een
complot op het spoor zijn. Het is natuurlijk niet onmo
gelijk maar in het algemeen is evenzeer aannemelijk
dat een jong man zijn hart vullende met bitterheid
zwjjgend on in zich zelf gekeerd, bij voorkeur de gelegen
heden opzoekende om verbitterde en wraakzuchtige taal
te hooren, geheel alleen in zijn allengs verduisterd brein
het noodlottig denkbeeld voelt opkomenwaar het lang
zamerhand rijpt tot een vast besluit. Als van een boozen
geest is hij van dat denkbeeld bezeten en het laat hem
niet meer los.
Wat omtrent dezen moordaanslag aan het licht zal
komen, verdient ongetwijfeld de algemeene belangstelling.
Ook wat ons bekend zal worden van de lezingen van
Emma Goldmandie in hechtenis is genomen en wier
prikkelend woord een zoo grooten invloed op den onge
lukkige schijnt gehad te hjbben. Opnieuw wordt gesproken
van plannen om door gemeenschappelijke maatregelen de
maatschappij zooveel mogelijk tegen aanslagen van deze
soort te beveiligen en het verspreiden tegen te gaan van
het gif, dat van lezingen als die van Emma Goldman
uitgaat. Het is niet de eerste maal dat van zulke plannen
wordt gereptmaar tot nog toe is er in werkelijkheid
nooit iets van gekomen. Men zal toegevendat het
geen gemakkelijk werk is.
1897. Oorlog tusschen Frankrijk en Griekonland.
1898. Oorlog tusschen Amerika en Spanje.
1900 1901. Troebelen in Ohina.
1899 Z.-Afrikaansch-Engelsche oorlog.
Welk een treurig fragment uit een chronologische
tabel! Zal het op die wijze voortgaan? Leve dan de
voortgaande beschaving en verlichting der volken De
eene krijg na den andere. Wieu stemt het niet droevig?
Alle ontwikkeling, welke van dezen tijd uitging, heeft
niet kunnen verhinderendat natiën elkaar verdelgen en
met schaamte vermeldt men van tijdgenooten dat zij
moorden. Oorlog! Wie denkt dan niet aan verwoeste
akkers, aan ellende en vreeselijken dood aan de ontketening
van ruwe hartstochten? De handel gefnuikthet verkeer
gestremd, de welvaart geknot. Rouw in gez'nnen; vruchten
van jaren arbeid3 op eens vernietigd. En dan is het weer
vrede. Vreugdekreten op des overwinnaars lippen; haat
in het hart van den overwonnene die zint op wraak.
Zulk een gruwel moet de wereld aanzien in een eeuw,
welke toch een tijdperk van bloei wrb voor den vooruitgang
voor de humaniteit.
Daarom wie verblijdt er zich niet over, dat in de laatste
halve eeuw de afkeer van den krijg toenam? En wij
weten allen, welk een invloed op den daur uitgaat van
de stem der openbare meening, maar tevens dat groote
hervormingen slechts langzaam tot stand komen en dat
gelaat, waarop geen vrees te lezen was.
»Ik kom wel weer eens aan," zeide zij. »Neem nu
nog geen besluit, Peggy. Ik spreek nog eens met Tom,
en zal trachten hem te overreden
Wat kon ze anders zeggen om dien gejaagden blik
uit Peggy's oogen te verdrijven Ze zweeg en de wind
huilde rondom de muren en de regen sloeg met onge-
stadigen polsslag in de stilte.
»Kit, waarom veracht je mij niet Ik ben oorzaak,
dat Tom zijn leven verknoeit," zeido Peggy plotseling.
»'t Was beestachtig van mij jou er een verwijt van te
maken. Hij zon mij toch moede zijn gewordenVoor
de mannen is de liefde enkel een amusement. Van den
dag af, dat Tonina kwam, is hij veranderd Maar ik
dacht, dat nu als hij wist"Ze wendde het gelaat
af. »Wat ben ik een zottin geweest 1" lacht3 ze.
Catharina kon dien toon van smart in haar stem niet
verdragen. Ze liep haastig naar de deur en ouder de drui
pende bogen van den gouden regen door, naar het hek, Toen
zij ze voor het eerst gezien had, kromden zich de tabken
onder het wicht van gouden ketenen. Nu bogen ze onder
den last van bruine en verwelkte zaad-peulen, een
onoogeljjken oogst voor de bloesems van de zon.
Peggy stond onder de boomen, onbewust van de ruk
winden en don regen, die op haar bloote hoofd nederviel.
Ze zag niets van den laDgen straatweg, die zich aan
't eind verloor in de gemeenteweide, welke er in de verte
uitzag als een zee van mist. Haar oog viel op de daken
der huisjes zonder ze te zien. De buitenwereld bestond
niet langer voor haar, haar wereld was in haar binnenste.
Ten slotte schudde ze den twijfel van zich af en haar
gelaat toonde, dat ze een besluit had genomen. Huiverend
van kou vestigde ze haar oogen op boom en aarde en
mist en regen en keerde in haar woning terug.
Langzaam steeg ze naar haar slaapkamer en bleef daar
geruimen tijdmet liefkoozende handen raakte ze voor
werpen aan, kon ze niet loslaten, streek er zacht over heen.
Toen ze beneden kwam, had zo haar rijkleed aan haar
gelaat zag bleek onder den rand van den hoed.
Wordt vervolgd.
haar mm.
VAST
44)
»Ik wou, dat jij die schilderij van »Iphigenia" kreeg,
als ik wegga
Peggy sprak en Oatharina's geest kwam als met een
sprong weder in het heden terughij was in de stilte
ver afgedwaald.
»Ib kocht die, omdat ik altijd meende, dat het offer
de allergrootste zaak was op de wereld," ging Peggy
voort»De »Lente" is er ook nog, maar dat had
»Herfst" moeten zijn. Nu, ik zal niet meer te Plimpton
zijn, wanneer ik mijn oogst binnenhaal."
Catharina hief de oogen op.
Peggy", fluisterde ze, »ik|geloof dat liefde gezaaid
in oneer, kan worden opgewekt in heerlijkheid
Peggy staarde haar verbaasd aan.
»Daar versta ik Diets van."
»Het schijnt toch waar te zijn", zeide Catharina.Dat
wat vergaat, wat de aarde opeischt, is enkel dat ge
deelte onzer liefde, dat aan de aarde toebehoort. Er is
iets in, dat blijft leven. Het eerste is van de aarde
aardsch, het tweede is de Heer uit den hemel.''
»Lieve vrede! Zoo heb .ik je nog nooit hooren spreken,"
zeide Peggy.
Een windvlaag deed het huisje schudden, en de regen
kletterde tegen de ruiten als hageltjes. Peggy keek naar
den storm. De verwoesting in den tuin, de bemodderde
planten, de geknakte zonnebloemen, al wat er nog den
vorigen dag zoo sierlijk en netjes uitgezien had, was een
verzwaring van het leed, dat ze nog voor zich zelve
trachtte te verbergen.
»Ik betwijfel of er eenige heerlijkheid, eenige »ITeer
uit den hemel'' in de liefde is," zeide ze scherp.
»0dat moet!" riep Catharina hartstochtelijk uit.
»Smart en ontgoocheling en ledigheid kan niet alles zijn,
wat ontluikt uit het diepste gevoel onzes harten. Er
moet te eeniger tijd iets goeds uit volgen."
Wroeging is een goed ding, vermoed ik," zeide
Peggy. »Maar ondertusschen is het een vreeselijk iets
hare tanden in je vleesch te voelen" Ze hief het
hoofd op, terwijl ze een snik in haar keel smoorde. »Kit,
ik heb Tom op den weg naar zijn ondergang geleid,"
zeide ze met een aschvaal gelaat. Catharina wendde het
hoofd af, om de smart te verbergen, die ze niet be
dwingen kon.
»Hoe zou jij het vinden er hulpeloos bij te staan, als
je iemand in zijn verderf ziet loopen zeide Peggy
scherp»als je dat ziet, en weet, dat je hem zelf op
dien weg gebracht hebt
»Ik 'zou er niet hulpeloos bjj staan," zeide Catharina
met een zweem van verachting in haar stem »ik zou
het een of ander doen om hem weer van dien weg af
te brengen."
Peggy haalde de schouders op. »Als je op oen nauw
plaatsje zit, en de uitgang gebarricadeerd is
»Er is altijd een uitweg," zeide Catharina, en toen ze
opkeek zag ze nog juist even een licht schitteren in
Peggy's oogen.
't Was het licht, dat men ziet uitstralen in een don
keren nacht en dat ons een blik doet werpen op de ko
kende zee en de scherpe rotsenCatharina herinnerde
zich op eens, dat ze vroeger eens hadden gesproken over
»een uitweg." Ze strekte smeekend haar handen uit.
»0, Peggy, je wilt toch niet
»Wees maar niet bang, Kit," lachte Peggy, »ik voel
me akelig levend. Als honderd tanden in myn hart me
niet dooden, dan zullen honderd paarden het ook niet."
Haar woorden en manieren stelden Catharina gerust.
Ze stond langzaam op met een zacht en medelijdend