Verjaring van vorderingen, ten laste
der gemeente.
Groote Paardenmarkt te Alkmaar
Groote Voorjaars-Veeiarkt.
Runenschrift.
ALKMAARSCHE COURANT.
op Woensdag 22 APRIL 1903.
MAANDAG 20 APRIL 1903.
17" arkensmarkt.
Q-evonden Toorwerpen.
Nederland.
Amsterdamsche Brieyen.
FEUILLETON.
Degenen, die oyer 1902 nog vorderingen I
bezitten ten laste der gemeente Alkmaar nog nooit, een spoor gezien hebben.
WOrden nit^enoodijgd iinnne rekenm^C X I y QQj-.d 0p onze eilanden. Er dienen in de hoofdstad vel"
SDOediffSte in te zenden ter gemeente-secre- dienstmeisjes, van Ameland vooral, dienimmer een spoor
I zagjn, voor deze haar naar het nieuwe land van belofte
Vorderingen, ingediend na 30 Juni a.s. op een geschiedenis der jongste spoo'wegstaking het en indnsti iëelen, die om en door hem bestaan. Het zon
VUlUtJim8o \tt i. ,1 voornaamste heelt hij in deze courant, kunnen vinden en
worden, ingevolge de Wet, gehouden voor
verjaard en z«n mitsdien nietig. .Si. J3L» iJl ,Z
H ermina.
No. 47. Honderd en Vierde Jaargang. 1903.
Zondag 19 April 1903. Oerde blad.
in ons kleine landje van een betrekkelijk lnttel aantal
quadraat kilometers. Hier in de hoofdstad leefden wH de
laatst" veertien dagen in voortdnrende spanning, zelfs de
meost indolenten kwamen tot leven, in bet zniien des
lands zijn tal van plaatsen aan spoorwgnet. geleden, te
vinden, waar men van een staking si-cbts lnttel merkte,
terwijl de reeks niet onaardig voltooid en gr-ïllastre-rd
Wurdt door het erbaal van bet Dr1 ntscbe boer tje dal d
vorige week te Beilen k >meud, daar voor hot eerst, hoorde keren Maar diar
van een spoorwegstaking. Eu hoevelen zitten er nog I van den tabaksnandel
want ons boertje was ten minste een man, die op re s 1
ging hoevelen zitten er nog in het hinterland van
i +oti Z°° minimaal is het getal dergeuen werkelyk niet,
tarie. aan Amstel en IJ bracht. Ik zal den lezer niet onthalen gemakkelijker dan de g'oo'e massa van kleinhandelaren
het minder voorname is na veertien dagen al bijna in de
Burgemeester en Wethouders voornoemd» zich belangritkkunnen een essence van de feiten
ft •R.TPPTNft Voorzitter. u„.AuiW..„
zpn oorzaak in persoonlijke relaties vinden, die echter
niet genoeg gewicht in de schaal liggen om te evenaren
met do telkens berhaalde stagr.a'res in het scheepsbed ijf
Ork over een verplaa'sen van den tabak-mand«l n iar
Bremea boo--l m-n hier eel spreken. Zoolang de ond
betr P W. Janssen leef' ztl di> w-l riet g mikk lijk
zeb"nren, d r,ar v«n hm d" b'-slisMng vrij w l afh ngt
en hij Arnst rdarn n >z n et d"u mg wen-reht toe te
Ee r f-t is h't. dat de 'ela.gen
meer in Dn tschla d ligg>-n lan
in Nederland en dat commeicë-'e overwegingen zien
niet tegen verplaatsing naar Hamborg en Bremen b.v.
zonden verzetten, eer het tegendeel.
Het is te betrenr"n, dat de arbeider, die h"t transito
verkeer en den groothandel bedient, geen ruimer blik
heeft op de commerciëele en economische verhoudin
g«n hij speelt te veel od zi"n Komen, en zal niet
ei'der merken, dat de hand"! z cb veipUatst heelt, voor
bet te laat is. En dan nog. De arbeider vorplaatso zich
Alkmaar,
16 April 1903.
G. RIPPING, Voorzitter.
0. D. DONATH, Secretaris.
geven,
nottig bljjken om op populaire wijze allen, die hun brood
aan onze haven danken, de beteekenis dier haven en
hare bestaansvoorwaarden bij te brengen dan zon ook
het oog geopend worden voor nog iets meer dan voor
een loonsverhooging van één of twee cent per our, die
zonder zich" te verliezen in beschouwingen. Van I vlak naast de dear is. Zeer zeker, voor de meesten is de
een groote krant hoort men den lezer dikwijls zeggen broodvraag de allesoverheersohende, maar waar d« meer
»wat staat er nn van daag toch eigenlijk in", bij een ontwikkelde socialistische arbeider zijn Marx in den zak
lokaal blad is dat bijna nooit bet. geval, het nieuws heeft en u met de tneoriën van Prank van der Goes
mag eens rets ouder zijn, omdat de wijze van uitgave I omverblaast, daar mag men den tijd gek rmeu achten, drt
enkele malen per week daartoe leidt, maar wat er in ook de systemen van normalere oeconomen wa' meer voor
staat interresseert ten mins e iedereen. Ik heb een week- den arbeider toegankelijk worden gemaakt opdat hij
blad gekend, dat door alle lezers van den eerste tot den terugkeere van den weg der zelfoverschatting. Onze be-
laatste letter gespeld werd: is dat geen journalistieke staande maatschappij is een historisch geword n cong-
overwinning welk groot blad mot een staf van dertig, I lomeratie, waar elk kamrad bet andere noodig heeft,
veertig redacteuren en verslaggevers kan zich daarop be- I »Als uw machtige arm het wil, gansch het raderwerk
roemen? Dat is de voldoening der lokale journalistiek. staat stil", is er gezegd, speciaal tot de arbeiders; met
Maar wij keeren tot ons verhral terng. I evenveel recht kan men dit zeggen van de »kapitalisten
De groote, politieke stakingen zijn afgeloopen, »lam Het besef hiervan is in onze stad wat te veel verdwenen
geslagen" is' van socialistische zijde gezegd. Zoo is het door den rusteloozen iiver van socialistische en anarehis-
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van Alkmare
brengen ter algemerne kennis, dat ter gelegenheid van
de groote voorjaarsveemarkt, op Maandag 29
April a.s. de Varkensmarkt zal worden gehouden
op de Steenenbrug, tegenover d» Langestraat.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Alkmaar, G RIPPING, Voorzitter.
16 April 1903. 0. D. DONATH, Secretaris.
Te bevragen aan het bureau van politic op werkdagen
des morgens tnsschen 9 en 12 unr
Een kinderbontje, een rozenkrans, een Duitsch Ge
zangboek, een rokkenknijper, een oude jas, een band van
een kinderwagen, een ceintuur met gesp, een schaartje,
een defecte gouden oorhanger, een Prot, kerkboekje, een dat de leiders dier beweging met opgewasseu waren voor
pakhuisslentel, een zwart boezelaar, een zilveren oorbel- hun taak, noch dat zij, afgezien van de vraag of zij zelve
lotje, een bruine keeshond, een blanw emmertje, een por- krachtige mannen waren de bewustheid hadden to welke
temonnaie, inh. f 2.07*, een zilveren rozenkrans, een Pr. opofler.ngen al of met diegenen, welke hun de ierdmg g0raakte on(Jer d0 0g_ Hg kre0g
Gezangboekje, een damesparapluie, een kalf. hadden toevertrouwd, in staat waren. 7n|k„ „y-nst.;,,,, vnrwondincren. dat hii na een Daar
Alkmaar De Commissaris van Politie.
17 April 1903. S. M. S. MODDERMAN Jr.
De vakbeweging, in anarchistisehe wateren ter kwader
are verzeildvaart op een ontredderd schip en zal
moeite hebben de gekapte mast weer op te zetten en
de zeilen te herstellen. Wij lezen dat de Ruijter beroemd
is door zijn »meesierlijke terugtocht". De leiders der
arbeidersbeweging kunnen in het retireeren nog een lesje
bjj onzen grooten admiraal nemen. Van den grootsteu
overmoed zinkt men oogenblikkolijk terug tot de diepste
verslagenheid. Wij hebben gezien hoe de leden van het
Comité van Verweer een naam, die op zekere driest
heid van optreden wijst in den nacht, waarin de
staking werd opgeheven, zaten te hnilen. Zon de Ruijter
gehuild hebben, toen hij zijn schepen ging scharen tot
een historisch feit, dat twee ho derd vij tig jaren later
nog door ieder Nederlander gekend wordt?
In dat hnilen ligt de beteekenis van het mislukken
der stakirg, want twee dingen blijken daarnit volkomen
tisehe leiders en de apa'hische werkeloosheid der intel-
lpctoeelon van met-socialistische huize. Deze staking zal
Ie don tot zuiver afbakening van gieuzen en krachtiger
verweer tegen eenzijdige voorstellingen van socialisti
sch n kant
Amsterdam. Don 14 liet vrouw C. Stefhns,
hare twee nog jengdige kinderen een oogenblik in de
woning alleen om naar den dokter te g»an.
Waarschijnlijk door het spelen met lacifers geraakte
de tweejarige Francina in brand en kreeg zoodanige
brandwonden, dat het kind aan de gevolgen bezweek.
Men stelle zich de wanhoop der moeder voor, toen
zij haar lieveling bij hare terngkomat dood vond 1
Het begin van brand, dat ontstaau was, werd door
de buren, die te hnlp geschoten waren, gebluseht.
Te Westervoort was een zoon van de wed. ten
Bosch met een hengst aan het eggen. Het vnrige dier
sloeg op hol en rende naar buis. Een andere zoon wilde
aouen roeverirouwu, ,n s aar wa.ou. 0rngt; verwondingen, dat bij na een paar
Het hn.len is het psychologisch moment in deze gansche overleden De ongel[lkkige wa9 30 jaar.
historie,
VIII.
Scltagen. De heer J, Merz alhier werd door de
Overigens mogen wij ons gelukkig rekenen, dat het directie der tentoonstelling voor voedingsmiddelen, in Mei
Comité van Verweer zich zelf en zijn onderhebbenden t0 honden te Marseille, aangezocht jury-lid te willen
daarvan mogen wij toch wel spreken, waar vbevolen en zdn voor de afdeeling kaas. De heer Merz nam deze op-
gelast" werd heeft overschat. Andeis waren de ge- dracht aan.
Sinds mijn vorigen brief hebben wij hier eene reeks gevolgen veel fataler nog gebleken en hadden zich niet
emoties gehad, gelijk men die alleen in de wereldsteden in hoofdzaak kunnen bepalen tot materiëel verlies, het-
kent. En dat zijn wij langzamerhand geworden. Op het Welk voor tal van handeD-en industriëele ondernemingen
platte land en in onze kleinere gemeenten klopt de pols- hier toch reeds groot genoeg is. En ware dit nu nog
slag van ons nationale leven meestal niet zoo snel, waarom maar altijd van tijdelijken aard, maar dit is helaas niet
het in vele omstandigheden daar niet onbegeerlijker is. het geval. Zoo hoorde ik deze week, dat de peperhandel
De kalme landbouwer met zjjn reëquilibreerd zenuwge^ welke hier niet onbelangrijk gewin brengt, en welke
stel kan het bij het jagen en drijven der hoofdstad niet bestaat uit import nit onze Oost-IndiBche koloniën en
honden buiten zjjn de zenuwen zelden zoo gauw ver- export naar Amerika, zich voorgoed geheel naar New- 1 kwam Alkmaarsche gezelschap gedeeltelijk per fiats,
sleten als in de centra der bevolking wat niet gebrnikt York zal verplaatsen. Men verscheept van Java on Soma- gedeeltelijk per motor tot Schagerbrng.
wordt sljjt niet. En wat verschil van emotie is er reeds tradat men tot na toe via de hoofdstad handelde, moet
Seliagen. Den 13 bracht de zangvereenigiDg
«Crescendo" van Alkmaar, onder leiding van den heer
J. M. Otto, in het Noordhollandsche Koffiehuis alhier,
voor eene stampvolle zaal ten gehoore de bekende opera-
eomique »De klokken van Corneville". Getuige het applaus,
amuseerde zich het publiek blijkbaar zeer goed vooral
het orkest was prijzenswaardig en menig koor was mooi
van klankgehalte. Wegens den verminderden treinenloop
teamnaoamtsmm
JE. WERNEB.
V EETALING
VAN
29)
't Was de eerste maal, dat zijn verloving tnsschen hen
ter sprake kwam. Op den »Zeearend" was die zaak niet
aangeroerd geworden, en de trotsche man bad dat zwijgen
maar al te goed begrepen, zooals nn zijn bitter antwoord
verried «Schrijft ge mij dan waarlijk zoo'n gebrek aan
tact toe
«Gebrek aan tact? We zijn toch je naaste familie."
«Die mjjn verloving tot na toe totaal geïgnoreerd heb
ben 1 Ik heb die oom indertijd naar behooreD meegedeeld,
zoowt-1 als dat ik mijn ODtslag bij de maiine had genomen.
Van het een noch het ander heeft hij ook maar met een
enkel woord notitie genomen ik besta eenvoudig niet
voor hem 1"
Sylvia haalde slechts de schondeis op bij dit verwijt.
»Ge hebt te eigenmachtig gehandeld, dit vergeeft apa
niet licht, en wat de keus van je aaustaande vrouw be
treft, Gunlersoerg gaat daardoor voor de lijn van de
Hohenfelsen veiloren, waarvan gij de laatste afstammeling
zijt. Ge knnt toch niet verlangen, dat papa zich daarover
zon verhengen. Maar om 't even papa is ridderlijk
genoeg en zon je verloofde vriendelijk en beleefd als aan
staande nicht ontvangen hebben."
»Zeker even vriendelijk en beleefd, als mij bij de landing
te Raansdal! Dat w ide ik Hildnr althans besparen,
't Was erg genoeg dat ik 't moest verduren!"
De jonge dame trok de wenkbrauwen samenmen
moest haar vader niet te né komen, als zjj er bij was
Die stijfkop, die eigendunkelijke baas daar vóór haar,
di"n men eerst had moeten dwingen om zijn bloedver
wanten terug te zien, droeg toch nitslnitend de schnld
van al die oreenigheid, en nu was hij nog boos toe en
hield zich, alsof hem onrecht werd aangedaan. Het ijs
koud verzet, dat uit zjjn gansche houding sprak, zeide
dnideljjker dan woorden: Laat mij met rnst! Ik behoor
niet meer tot ulieden
Het gesprek, dat allengs tameljjk opgewonden was ge
worden, veistomde. Men hooide alleen nog het biurien
en balderen van den waterval, die allo andere geluiden
in het rond overstemde.
Bernhard verbrak eindelijk het stilzwijgen, dat verschei
dene minuten geduurd had.
»'t Wordt tijd om naar huis te gaan, Sylvia," waar
schuwde hij haar. »Alfheim ligt meer dan twee uur hier
vandaan, 't is de vraag ol het weer zoolang goed blijft,
en ge hebt geen mantel
»Rolf heeft mijn paraplnie en regenmantel," viel zij
hem in de rede. »Pie zullen mij wel besehutten."
»Ge zult ze ook noodig hebben, want we krijgen wind
en regen. Waar hebt ge den jager gelaten Z ker ginds
bij den ingang van Isdal. Ik zal je bij hem brengen, het
pad langs de Raan is glibberig. Willen we dan gaan
Dit Klonk weer even on eduldig en dringend als n
het begin. Sylvia stond op, maar een spottend lachje
speelde haar om de lippen.
»Dus moet ik hier weg, of ik wil ot niet? Hebt gij
alleen dan recht daarop
»Wat praat ge toch?" barstte hij nit. »Ik denk er
immers niet aan
»Om mij te verjagen? 't Schijnt toch ja vurige wensch
te zijn dat ik heenga Ge writ zeker alleen blijven met
je geheimziunigen runensteen Straks, toen ik kwam,
waart ge letterlijk geheel in zijn beschouwing verzonken,
en nn stoor ik je natuurlijk met mijn profaan brjzijn."
Bernard gaf geen antwoord die schertsende toon be-
leedigde hem blijkbaar, en toen de jonge dame nu nog
maals naar den steen wilde gaan om het runenschrrft,
te bekijken, trad hjj schielijk tnsschen haar en de rots,
alsof hij haar dat gezicht niet gunde. Dit maakte eerst
recht haar spot gaande.
»Mijn hemel, Bernhard, hoe bijgeloovig rrep zij. »Gij
gelooft aan die oude boerensage, ge beschouwt 't gere
geld als iets heiligs O, dat's kostelijk 1"
De oogen van den jongen man begoanen te flikkeren.
»Laoh niet, Sylria! Dtt's niet iets om mee te spotten,"
aeide bij streng terwijl zich een uitdrukking van toorn
of van droefheid over zijn gelaat verspreidde. Elk ander
meisje had nu waarschijnlijk gezwegen, maar in Sylvia
ontwaakte weer de oude plaagzucht, het oude vijande
lijke gevoel, dat haar in hare jeugd bezielde Eindelijk
had ze dus de wonde plek van dien ontoegankeljjken
man ontdekt
»Hoe grimmig ziet ge er nit 1" hernam zij spottend.
vAls de dondergod in levenden Igve, en ge staat er bjj,
alsof ge zijn nalatenschap op leven en dood moet ver-
dedigan Zonden die runen niet te ontcijferen zijn, denkt
ge Wie maar het juiste uur kent en het rechte woord
daamij uitspreekt, die begrijpt ze plotseling en leest zijn
eigeD bestemming daarin. Ge ziet, dat ik goed op de
hoogte van alles ben. Hebt gij ze soms al eens naar je
toekomst geviaagd? Hebt gij dat schrift al gelezen?"
Zij hief de oogen naar hem op, d e raadselachtige
oogen, waarvan men niet Wist of ze smeekten of dreig
den. Zijn antwoord klonk even stag en somber als zijn
verbod straks.
»Neen. Maai ik heb iemand gekend, die ze gelezen heelt."
»Zoo En wat las hjj daarin
Zijn dood
Dit woord, op dien toon en in die omgeving genit,
had iets, dat plotseling elKe spottende opwelling ver
dreef. Ook Sylvia's overmoedige stemming was n et daar
tegen bestand en een huivering overviel haar; maar
reeds de volgende minout verzette zij zich met kracht
en macht tegen die zonderl nge gewaar wor ling en lieten
bare lippen het zachte lachje hooren, dat zoo lief klonk
en toch zoo beleedigend was.
»Wilt ge mij weer schrik aanjagen met je akelige
sprookjes, evenals vroeger, toen ge mij dien storm be-
