Me Paardenmarkt te Alkmaar
B jt¥n lXnd-~
Een Familievloek.
FEUILLETON,
BINNENLAND-
AÏKMÏARSCHE COÜlïANT.
HLermis.
op Maandag 5 September a.s.
bevonden Voorwerpen.
Gemengde Mededeeliitgen.
IEL O
Enfemia Gravin van Adlersfeld-Ballestrem.
Nieuwst ij dingen.
No. 98. Honderd en Zesde Jaargang. 1904.
Woensdag IV Aug. 1904=. Tweede blad.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van Alkmaar
brengen ter algemeene kennis, dat de kermis dit jaar
zal gehonden worden van 27 Augustus tot en met
A Sept a.s.
dat de regeling vau staanplaatsen en van hetgeen
verder met de kermis in verband staat, opgedragen blijft
aan de gemeente-politie
dat de loting voor de niet verpachte staanplaatsen zal
plaats hebben aan het politie bureau op Woensdag 24
Augustus a.s., des voormiddags ten tO nredat de
straatmuziek zooveel mogelijk zal beperkt worden en niet
meer dan vijf draaiorgels zullen worden toegelaten
en dat op llaandag 5 September a.s., des morgens,
een aanvang moet worden gemaakt met het afbreken en
opruimen der kramen, tenten en uitstallingen.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Alkmaar, G. RIPPING, Voorzitter.
14 Aug. 1904. DONATH, Secretaris.
Te bevragen aan het bureau van politie op werkdagen
des morgens tusschen 9 en 12 uur
1 lorgnet in étni, 1 tasch, 1 pakhuisslente], 1 fietsbal,
1 portemonnaie met enkele centen, 1 gouden damesring
met steen, 1 zilveren Zeenwsehe broche, 2 gouden oor-
belletjes, 1 kinderzak met doek en portemonnaie, 1 dames-
parapluie, 1 gouden oorknopje, 1 halsband, 1 roode hond,
1 broekveer, 1 sigarettenpijpje, 1 gouden ring, 1 kindor-
zakje, 1 zilveren boodenspeld, 1 taschje, I paar leidseltjes.
Alkmaar, Da Commissaris van Politie,
12 Aug. 1904. S. M. S. MODDERMAN Jr.
De begrafenis van Waldeck Rousseau.
Volgens den wensch van den overledene hebben de
begrateuisplechtigheden in allen eenvoud plaats gehad.
Het lijk was van het sterfhuis te Corbeil naar de St.-
Clotilde kerk te Parijs overgebracht. De lijkdienst werd
bijgewoond door de weduwe en de familieloden, bjjna
allen ministers, de voorzitters van Senaat en Kamer, het
corps diplomatique en tal van politieke personen en rechts
geleerden. Na afloop van den dienst werd het lijk naar
het kerkhof van Montmartre uitgedragen. De kist was,
evenzeer naar het verlangen van den overledene, met geen
enkele krans of bloem getooid.
Langs den weg naar het kerkhof stond een menigte
geschaard, die een eerbiedig zwijgen bewaarde. Slechts
enkele kreten toonden aan, dat ook het volk begreep, dat
hier een echt republikein ten grave werd gedragen. Zoo
riep iemand, toen de Ijjkkoets met de geestelijkheid daar
achter door de rue Rachel reedbas la Calotte En
toen een hoofdofficier te paard in den stoet voorbijging,
werd geroepen: >Leve het republikeinsche leger 1 Weg
met het leger der cesaristen en royalisten 1" De orde
werd overigens niet verstoord.
Nadat do kist in de groove was afgelaten, smolt mevrouw
Waldeck Rousseau in tranen weg. Twee dames, die haar
vergezelden, voerden haar zachtkens mede. Alle deelne
mers aan den stoet trokken tot slot van de plechtigheid
met ontbloot hoofd om het graf heen.
De moordenaar van Von Plohwe. Uit St.
Petersburg wordt aan het Journal geseind, dat de moor
denaar van Von Plehwe een zekere Sazonaerd zon zijn, be-
hoorende tot een zeer bekende adellijke Russische familie^
VAN
7)
Zonder door iemand te zijn opgemerkt, bereikte Uraca
het doel van haar wandeling en begon daarop oogen-
blikkelijk het weinige, wat Dietrich bezat, te onderzoakon
doch noch zijne kleedingstnkken, noeh het andere wat
hij bezat, leverde iets merkwaardigs op en zij wilde reeds
teleurgesteld de kamer verlaten, toen haar oog op het
bed viel.
Slechts om haar doel te bereiken, vonwde zij de ruwe
dekens uit elkaar, en zie, daar ontdekte zij een ijzeren
voorwerp, dat zij gauw te voorschjjn haalde en dat een
bjjzondor gevormde sleutel bleek te zijn, waarvan de
ring verguld washieraan hing een kettinkje, waaraan
oen hoornen plaatje vastzat met het opschriftroode toren.
Uraca was bij deze ontdekking ten hoogste verrast
verdwenen waren alle gedachten aan heksentooverjj
de plotselinge vervulling van den door haar zoo lang
gekoesterden wensch verdrong al het andere en zij ver
wonderde er zich volstrekt niet meer over den slentel
juist bij hem te vinden, dien zjj zoo pas naar den smid
had gestnurd. Plotseling bleef zjj een oogenblik in ge
peins verzonken staanwat zou die roode toren toch
wel voor geheimen bevatten, dat men hem zoo angstvallig
afgesloten hield En waarom loochende Dietrich, dat
hg den sleutel bezat, of zou hij niet geweten hebben,
dat hjj in zijn legerstede verborgen lag. Daar had de
thans overleden slotvoogd stellig goud gemaakt en Die
trich had 't gevonden en bewaarde daarom angstvallig
den slentel van het geheime gebouw.
Zjj was absoluut niet bang geesten plegen op dit
Gebrek aan werklieden in de Vereenig-
de Staten. Uit New-York wordt aan de Engelsche
bladen gemeld, dat agenten in den Staat Mississippi alle
mogelijke moeite doen om werklieden te krijgen. Zij
doelen mede, dat in de Zuidelijke Si aten voor industrieele
ondernemingen en in het bijzonder voor den katoenoogst
twee millioen arbeiders noodig zijn.
Twintig agenten zjjn naar do Noordelijke Staten gereisd
om daar werkkrachten te zoeken. Gemeld wordt voorts,
dat het departement van Arbeid op de komst van een
menigte Italianen hoopt en verder wordt verwacht, dat
vele duizenden Poolscbe en Hongaarsche arbeiders naar
het Zuiden zullen komen. Als alle omstandigheden zoo
gunstig blijven als tot dusver het geval is, zal de katoenoogst
zoo groot zijn, dat men hem niet geheel zal kunnen inhalen.
Een pianofabriek afgebrand. In Schwerin
is voor eenige dagen een groote pianofabriek, die der
Gebroeders Perzina, afgebrand.
Het vuur, dat in een der magazijnkamers ontstond,
verspreidde zich snel over de fabriek. 20 piano's konden
uit de magazijnen gered worden. In de fabriek zelf zijn
200 piano's, die gedeeltelijk geheel afgewerkt, gedeeltelijk
in aanbouw waren, een prooi der vlammen geworden.
Het bedrjjf moet nu voor eenigen tijd gestremd worden,
wat meer dan honderd gezinnen broodeloos maakt. De
fabriek zal echter zoo spoedig mogelijk en wel in grooteren
omvang weder opgebouwd worden.
De tuinstad-beweging. De bekende bankiers
Rothschild, te Parijs, hebben een bedrag van ongeveer
5 millioen gulden disponibel gesteld, ter verbetering der
volkshuisvesting. Volgens betrouwbare inlichtingen moeten
de Rothschilds als hun verlangen hebben te kennen ge
geven, dat zij dit bedrag wenschen te zien besteed aan
de stichting eener tuinstad.
Met het oog op de vredelievende denkbeelden der
Rothschilds, zou men deze Pransche tuinstad den naam
van Vredestad willen geven.
Van de zijde der Fransche tuinstadvereeniging is een
plau tot stichting eener tuinstad ontworpen. Op slechts
een half uor afstand van Parijs (Seine et Oise), is een
terrein van 17 Hectaren te koop, tegen den prijs van 2
francs per vierk. Meter, dus voor totaal 340,000 francs.
In de nabijheid van het terrein bevindt zich een spoor
wegstation en een groote verkeersweg, terwijl het terrein
zelf in het bezit is van 4 bronnen en doorsneden wordt
door een kleine rivier. Deze rivier kan benut worden
tot het in beweging brengen van een dynamo, welke het
geheele terrein van electriciteit zal kannen voorzien. Van
de bij de Fransche tuinstadvereeniging aangesloten ar
chitecten, ingenieurs, etc. mag men ongetwjjfeld ver
wachten, dat zjj sierlijke huizen, parken en lanen zullen
tot stand brengen. Een coöperatieve bonwvereeniging is,
met 't oog op een en ander, opgericht.
Zwemmen als verplicht leervak. In En ge
land en Wales verdrinken, blijkens de statistieken, jrarljjks
ongeveer 3000 personen bij baden, zwemmen en varen.
Naar aanleiding van dat hooge cijfer heeft de heer
Grenfell in het Lagerhuis bij de Regeoring aangedrongen
op invoeren van zwemonderrieht als verplicht leervak op
de scholen.
Het geduld van Koeropatkine. De Temps
geeft de volgende anecdote over den Russischen opper
bevelhebber.
Toen ten jare 1866 de Rassen een expeditie zonden
zenden naar Kokand in Azië, verzocht Koeropatkine zjjn
bataljonscommandant om de gunst, met de expeditie te
mogen uitrukken. De latere minister van Oorlog was
in die jaren een onaaDzienljjk lnitenantje. Hij was echter
zeer gezion bij zijne kameraden, die hem tot kashouder
van 't bataljon gekozen hadden.
De commandant wees het verzoek van den luitenant
zonder meer af. Toen deden Koeropatkine's makkers
een gezamenlijken stap te zijnen gunste, maar met even
weinig baat. Koeropatkine was met zjjn collega's naar
den onhandelbaren commandant modegegaan. Doch hjj
ging niet met hen mede, toen zij onverrichterzake af
trokken, maar bleef waohten in den gang als een schild
wacht, die op post stond.
Twee uur had hij daar reeds gestaan, toen de com
mandant naar beneden kwam en bem bemerkend, op
nur niet rond te gaan, en al ware dit ook zoo geweest,
Uraca zon er niet om teruggekeerd zjjn, want bare
nieuwsgierighe.d was grooter dan ooit. Daarbij, zij kende
menig geestenbezwerende spienk en droeg een amulet
bjj zieh, die haar door de Infante zelf geschonken was.
Toen Uraca het slot binnenging, was de opzichter niet
in zjjn vertrek. Zij kon nu den sleutel van den sleutel
ring nemen, die aan een haak hing, zonder dat het door
iemand werd bemerkt, en zoo kwam zjj ook weer in
do gangzonder dat iemand er iets vati had gemerkt.
Het eene vertrek na het andere openslnitend, ging zjj
door de onbewoonde kamers, welke dion eigen aardigen reuk
van stof hadden, dien men zoo vaak in oude kasteelon
vindt en die een eigenaardig griezelig gevoel wekt.
Toentertijd kende men echter niet onze luchtige,
vrooljjke en behagelijke woningen daarom ging Uraca
ook zonder eenige onaangename ondervinding door den
verlaten westelijken vleugel, in welken de namiddagzon
schuine stralen wierp, want de dag neigde reeds ten einde.
Met den laatsten slentel van den ring opende zij eene
denr, die toegang gaf tot eene zaal, die zij meende
nooit betreden te hebben.
De wanden waren evenals de zoldering beschoten in
het midden van het vertrek stond een roosachtige tafel,
waar omheen stoelen met hooge, lederen ruggenen
gelijksoortige stoelen stonden langs de wanden, welke
hier en daar behangen waren met een tot den grond
reikend schilderjj.
Aan het noordelijk einde dezer zaal was eene nis, die
naar boven spits toeliep, en waarin een eikenhonten deur
was aangebrachteen blik naar bniten gaf Uraca de
zekerheid, dat zij zich bij den ingang van den roeden
toren bevond.
Niet zonder zekeren schroom stak Uraca den sleutel
in het slot, het scheen haar op dit oogenblik, als stond
zij in een geopend graf, en hare handen, die gemakkelijk
het slot openden, waren zoo kond als ijs geworden en
beefden.
Geruischloos draaide de deur in haar hengsels, alsof
deze gisteren pas gesmeerd waren, maar Uraca lette
barschen toon vroeg
»Wat doet gij daar, luitenant?"
»Ik wacht, totdat gij mjj naar Kokand zendt," ant
woordde Koeropatkine bedaard,
»Dat zal nooit gebeuren, nooit," repliceerde de ver
toornde commandant en ging heen met een zwaren vloek.
Achttien uur later keerde de commandant naar zijne
vertrekken torng. Koeropatkine stond nog in den gang.
Toen gaf de commandant zijn verzet op.
»Alexis Nikolajewits, duivel die gjj zijt zeide hjj
op vriendelijken toon tegen nw harden kop ben ik
niet bestand. Ga dan maar. En God zij met u. Het
leger heeft behoefte aan officieren als gij. Ik zal wel
weer een kashouder terugvinden.''
Met roem bedekt keerde Koeropatkine van de ex
peditie weder.
Toen Koeropatkine in de maand Maart van dit jaar
naar Azië ging vertrekken om de Russische heirmacht
in het hachelijk pleit te commandeeren, verzocht hjj de
natie, dat zij geduld, geduld en nog eens geduld zou
oefenen, m. a. w. die kosteljjke eigenschap van hem over
te nemen, waarvan hij reeds als luitenant het eerste
schitterende blijk aflegde.
De zoon van een milliardair. John Nikolas
Brown is het vierjarige, eenige kind van een milliardair
te New-York. Het kind, dat door zijn ouders op allerlei
manioren verwend en vertroeteld wordt, heeft een lijfarts,
die altijd bij hem is. De melk, die hij drinkt, komt van
een koedie op een alleenstaande wei graast en die
slechts gefiltreerd water te drinken krijgt. Om elke ziekte
en elke infectie van het kind verre te honden, worden
alle voorwerpen, die het aanraakt, dagelijks gedesintecteerd.
Eveneens moeten de dienstboden en de gouvernantes
van het kind eiken dag hunne kleeding aan een nauw
keurige desinfeetie onderworpen. De kleine John Nikolas
Brown is reeds in het bezit van drie kasteelen, een jacht
en een bibliotheek, terwijl zijn naam te vinden is op alle
ljjsten, die voor de armen worden rondgezonden.
Het mond - en klauwzeer. Een Engelsche cou
rant verhaalt in eene vermakoljjke geschiedenis, hoe de be
kende ziekte mond- eu klauwzeer aan haar naam kwam.
Wjjlen Professor Simonds kreeg eens een opdracht om
een onderzoek in te stellen naar eene geheimzinnige
ziekte, die uitgebroken was onder eenige koeien in Isling
ton. Hij onderzocht de dieren, maar hij en anderen met
hem, konden niet zeggen wat zij was. Er worden aan
houdend vragen overgedaan in het Parlement en de be
trokken Minister kon slechts ontwijkende antwoorden
geven, dat de deskundigen aan het onderzoeken waren
en dat hij zelf nog niet wist wat het was.
Ten slotte was echter ook zijn geduld uitgeput en weer
eene vraag te beantwoorden hebbondo, liet hjj de profes
soren bij zich komen. »Wat is de ziekte", vroeg hjj.
De deskundigen antwoordden, dat zij het niet wisten.
»Maar ik moet toch iets zeggen," zeide de Minister.
»Wat zjjn de verschijnselen
Zjj vertelden hem dat de ziekte zich kenmerkte door
kleine blaren op do lippen tong enz. en dergelijke aan
doening aan de klanwen.
>0," zeide de Minister, »de ziekte tast dns den bek en de
pooten aan. Dan zal ik haar mond- en klauwzeer noemen."
Toen dus de vraag gesteld werd antwoordde de Mi
nister zeor ernstig dat de ziekte bevonden was te zijn
het mond- en klauwzeer.
Iedereen was volkomen tevreden en »moud- en klauw
zeer'' month and foot disease" bleef het tot den
tegenwoordigen tijdtrots zekere preutsehe dame, die
maar niet begreep, waarom men geen «tandpijn en ek-
steroogen" kon zeggen.
De Ongevallenwet en de Volendammcrs.
Uit Edam wordt geschreven
Door het bestuur der Rijksverzekeringsbank voor de
Ongevallenwet, werden vele onzer visschers in Wjjk 7
onzer gemeente (Volendam), aangemaand tot betaling
daarop niet, trad over den drempel van een spaarzaam
verlichten tusschenbouw, waarin frissche groenten, ooft,
eieren, broodgerookte visch en vleesch werden be
waard. Nog steeds met hetzelfde gevoel van bangheid
kampend, doorschreed zij de enge ruimte, welker bestem
ming er in ieder geval toe leidde om argwaan en ver
wondering te wekken, maar ook hiervan nam zij geen
notitie ea ging gedaehtenloos verder. Weldra echter
werd de oplettendheid van Uraca opnieuw gelrokken,
toen zjj door de geopende denr trad.
Het laboratorium.
Ja, hier had de overleden slotheer goud beproefd te
maken, een half rond vertrek, dat er heelemaal niet
angstwekkend uitzag, de ruiten van de vensters waren
wel dof, maar de tafel en de leunstoelen zagen er nit,
alsof zjj pas gisteren van de stof waren gereinigd, en
in den haard gloeiden de houtskolen in warmen gloed.
Uraca bleef een oogenblik staandroomde zij De
vader van haren gemaal was reeds lang gestorven, sedert
dien tjjd was de roode toren gesloten geweest, en toch
gloeiden de hontskolen nog in den open haard.
Was het tooverjj
Naast den haard stond een ijzeren dear open; als van
zelf trad Uraca over den drempel en zag in een klein
vertrek zonder rniten, waarnaar een trapje van twee
treden voerde. Het was er duister en kil als in een
grafop planken langs den wand stonden bestoven re
torten, wonderlijk gevormde flesschen en glazen met
pnrper en als opaal schitterenden inhoud, stellig grond
stoffen voor de bereiding van gond.
Dit was het geheimzinnige vertrek, dat Uraca zoo
sterk aantrok, dat zjj daarom het bevreemdende van de
brandende kolen in den haard vergat.
Reeds wilde Uraca eene der flesechen in de hand nemen,
toen er iets wonderbaarlijks gebeurde dicht bjj haar
hoorde zij eeae zachte, liefelijke vrouwenstem zingen op
treurige en droefgeestige wjjze.
Wordt vervolgd.
