No. UO.
Honderd en achtste jaargang.
1906
DAGBLAD VOOR AT,KM A AR EN OMSTREKEN.
Collecte gewapenden dieost.
MENEER FOCUS,
ZATERDAG
16 JUNI.
Stremming van het verkeer.
FEUILLETON.
Brieven uit Noorwegen.
Deze Courant wordt eiken avondbehalve op Zon- en
Feestdagenuitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f 0,80 franco door het geheele Rjjk f I,
Afzonderlijke nummers 3 Cents
TelefooMMMMMer 3
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat. Groote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N.|V. Boek- en Handelsdrukkerij
vjh. HERMs. COSTER ZOONVoordam C 9.
ALKMAARSCHE COURANT.
BURGEMEESTER fit WETHOUDERS van Alkmaar
brengen, met machtiging van den heer Commissaris dar
Koningin in deze provincie, ter kennis van belangheb
benden,
dat wegens^het herleggen van een gaszinker, liggende
door het Noordhollandech Kanaal op ongeveer 14 meter
benoorden het midden van de Schermeervlotbrng alhier,
de scheepvaart op dit punt zal zjjn gestreaed
van Dinsdag 19 Juni 1906 des namiddags V
aar tot Woensdag 20 Juni 19116, des namid
dags 7 uur.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Alkmaar, JAN DE WIT Dz., Voorz. 1°. B.
18 Juni 1906. DONATH, Secretaris.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van Alkmaar,
brengen ter algemeene kennis, dat de jaarlijksche
eolleete voor bet fonds ter aanmoediging en onder-
stenning van den gewapenden dienst in de Nederlanden,
zal plaats hebben op Diasdag 19 Juni a.s., en zoo
noodig volgende dagen.
Uit het laatste jaarverslag bljjkt dat de jaarljjksche
collecte bedroog f 18582 73 of f 1195.97j minder dan
een jaar te voren.
.Volgens het algemeen ver.lag, dat in Jali j.l. werd
.uitgebracht, werd aan gratificatiën en toelagen aan 1126
.deelgereoht'gden nitgekeerd eene som van f 51976,97,
.waaronder begrepen is eene som van f 8093,91, die
.boven de gewone gratificatie aan 280 verminkten van
.Atjeh en 1 wednwe van een gesneuvelde bjj Atjeh, werd
.verstrekt nit het geschenk van wjjlen Z. M. den Koning.
.Al deze gelden kwamen ten bate van
.331 verminkten nit Oost-Indië,
.737 infirmen en
58 ond-strjjders van België.
.In het Invalidenhuis te Leiden, eene stichting van het
.Fonds, werden in 1904 verpleegd 85 gepensionneerde
.militairen, waaronder 12 deelgerechtigden van het Fonds.
.Deze cjjfors toonen aan dat het Fonds voortgaat binnen
.de grenzen der categor ën, den verminkten krjjger en
.den oud-soldaat een stoffeljjk bljjk van waardeering zjjner
.diensten te geven, bestaande in het toekennen eener
.jaarljjksche gratificatie nevens zjjn pensioen, wanneer hjj
.daaraan behoefte heeft, of in eene veri leging in het
.Invalidenhuis. Maar het is wenscheljjk dat door eene
.ruime opbrengst der Collecte en eene daarmede gepaard
.gaande verbetering van den financieelen toestand, eene
.nitbreiding der cstegoriën, waarin de gerechtigden ver-
.deeld zjjn, mogelijk wordt gemaakt. De thans daaraan
.gestelde grenzen zjjn zeer ong, hoe dikwjjls komt
.de pjjnljjke noodzakeljjkheid niet voor, dat niet voldaan
.kan worden aan aanvragen van verdienstelijke oud-
militairen, omdat de voorwaarden van opneming in het
fonds zoo moeieljjk moeten worden gemaakt.
.Het is gewenscht dat ook hierop eens wordt gewezen
.Het karakter der Colleote en het doel van het Fonds
.zallen daardoor in een beter licht worden gesteld. Wjj
.vleien ons dat ieder Nederlander de bereiking van dat
.doel wil helpen bevo deren en zich opnieuw opgewekt
.zal gevoelen het Fonds naar vermogen te steunen.
.Het aantal dergenen, die sollioitoeren om als deelge-
.rechtigdon in het fonds te worden opgenomen, doch daar-
»voor nog niet in aanmerking kunnen komen, bedraagt
.406.
.Moge da uitshg der te houden inzam-1 ng het bewjjs
.leveren dat de belangstelling in de Stichting niet ver-
door F. DK glNCLAlH.
Uitgave VAN HOLKEMA WARENDORF, Amsterdam
Ingenaaid, f 1.90. Gebonden f '2.25.
(Auteursrecht verzekerd.)
Ken nichtje, det fotografeert.
26)
»'n Brief van Bets ?t
j>Ja, 'k heb 'm nog niet gelezen
«Kjjk es gauw lees maar voor,® antwoordde
mjjnheer vergenoegd, terwijl hij in z'n leuningstoel ging
zitten en aandachtig naar z'n echtgenoote keek, die den
brief dicht onder de lamp houdende las
Vlaai-dingen, 14 Juli 1902.
Lieve Oom. en Tante.
Morgen begint mijn vacantie en daarom wilde ik U gauw
vragen of ik overmorgen al mag komen logèèren.
Ma zegt, dat ik nu eigenlijk een invitatie moest afwachten,
maar Pa zegt, nonsens ze vinden het goed en daarom lieve
Oom en Tante schrijft U maar gauw of 't goed is aan uw
u liefhebbende Betsy.
P.S Ik breng mijn camera mee en hoop U eens dikwijls
te nemen. Bets.
P.S. P.S. Heeft U een donkere kamer t
Ik wel. B.
«Dus overmorgen dat's al gauw,® merkte meneer
Krans op, nadat bjj goedkeurend knikkend den brief
zelf ook nog eens had nagelezen.
»Ze schjjnt te fotografeeren,® sprak mevrouw.
»Ja 'n donkere kamer antwoordde bjj peinzend.
.0, de suite is erg donker, desnoods kan ze dejalou-
siën neer laten. Wil ik maar schrjjven, dat 't goed is
.flauwt, niettegenstaande in dezen tjjd voor andere doel-
.einden zoo vaak een boroep op de liefdadigheid onzer
.landgenooten wordt gedaan. Aan menig sollicitant zal
.dan het uitzicht worden geopend weldra eene onder-
.steuniug te genieten.
Gaarne wordt daarom aan het houden dezer collecte
herinnerd en worden de ingezetenen dringend uitgenood'gd
haar mildeljjk te steunen.
Burgemeester en Wethoudors voornoemd,
Alkmaar, J. DE WIT Dz., Voorzitter lo.-B.
9 Juni 1906. DONATH, Secretaris.
{Particuliere correspondentie.)
Barnehjaeipsdagen.
Christiania 8 Juni.
Men is er hier in geslaagd den zevenden Juni,
den dag die verleden jaar beslissend was voor de
afscheiding van Zweden, te maken tot een groot,
mooi, universeel feest, een feest zonder politieken
bjjsmaak want alle politiek zou uit den booze
zijn geweest met het oog op de stemming in Zweden,
die nog uiterst prikkelbaar is.
Het feest ware misschien niet zoo volkomen ge
slaagd indien, zooals het plan aanvankelijk was,
gisteren een algemeene Noordsche Bond ware opge
richt. Maar welke enthousiaste redevoeringen daar
over bij de ontvangst der Amerikaansche deputatie
ook zijn gehouden, toen men de reglementen wilde
gaan maken, bleek, dat deze deputatie niet officieel
was, ergo niet gerechtigd tot het nemen van bindende
besluiten. Daarop is naar Amerika geseind om de
deputatie officieel te doen verklaren. Wanneer dit
geschied is en wanneer bovendien binnen enkele
dagen nog een aantal landslieden uit Amerika zijn
overgekomen, zal de oprichting plaats hebben.
De regeering en de Stortingleden hebben den dag
gisteren gevierd met een diner in het toeristenhote!
te Holmenhollen. Op dat diner zijn begrijpelijkerwijze
eenige toasten gehouden, doch heel officeel was dat
alles niet. Het volk, en daaronder heeft men te
verstaan allen, van de hoogste tot de laagste standen,
heeft den dag gevierd door hem aan de kinderen,
aan arme, ongelukkige kinderen te wijden. Bjarneh-
aelpsdagen, kinderhelpdag, was de naam, geld
jinzamelen ten bate van arme kinderen het doel.
En dat doel is ruimschoots bereikt.
De vreugde, en het enthousiasme, die allerwege
heerschten, en tot diepere oorzaak hadden, dat men
zich toch eigenlijk al op een nationaal vrijheidsfeest
gevoelde, maakten de menschen gul.
Reeds 's morgens vroeg, bij het betreden van de
toen reeds bijzonder drukke straten, waarboven
honderden vlaggen wapperden, zag men altijd en
overal dames, meest jonge, en jongelui, die met
ronde, blikken busjes om een paar öre bedelden.
De meisjes waren grootendeels in nationaal kostuum,
vooral in de zuidelijke dracht, dien korten donkeren
rok met het roode, aan de voorzijde geborduurde
lijfje met witte mouwen en het roode mutsje. Het
gaf een bijzondere levendigheid aan de straten al
dat heldere rood en wit.
Ho veel feestelijkheden er op dezen dag wel
geweest zijn, is niet te zeggen. Het officieel pro
gramma gaf acht bladzjjden vol, maar daar stond
«Natuurlijk, zeker 't lieve kind. Je kan toch wel
merken dat ze hier graag is.®
Mevrouw knikte, haalde uit haar secretaire 'n schrijf
map en maakte zich gereed tot 't beantwoorden van
den brief.
.Zou je niet eerst merkte meneer op, met 'n
blik naar 't theeblad.
«Effen wachten,® antwjordde z'n vrouw op beslisten
toon, n'k heb ze net gezet® en haar pen kraste met
groote snelheid over 't papier.
II.
Betsy was gearriveerd.
Tante Krans had eerst in allerijl nog 'n soort schoon
maak gehoudende overgordijnen hadden in witte
lakens 'n meter van den vloer gebengeld er was veel
geborsteld, geboend, uitgeklopt't zilver was gepoetst,
de logeerkamer aan kant gedaaner waren haantjes
besteld bij den poelier, 'n nogataart bjj den confiseur
lievelingskostjes van Betsy en die jonge dame
van 15 jaar was prompt op haar tjjd in de armen van
haar gezette tante gevallen, toen in die van haar dikken
oom, vond haar slaapkamer «dol®, de haanljes «godde
lijk®, de nogataart «zalig® en was daarna, d. w. z. na
't dessert dus, overgewipt naar Suze Brokhof, 'n vriendin,
waarmede ze dweepte en die gewoon was, tjjdens het
verbljjf van Betsy te Groenhoven, ook geregeld bij de
familie Krans over den vloer te komen.
Nu kreeg Suze, na 'n hevig gezoen, de invitatie om
te komen theedrinken en tegen half acht werd de Leer
Krans door 'n soort brandalarm aan de schel wakker
geschrikt. De jonge dames kwamen. Er was veel ge
giechel in de gang en de meid gierde mee van de pret,
tot boven de deur van oom Krans' kamer piept-\ Toen
zweefde de meid naar de keuken en de beide vriendinnen
wipten gauw in de woonkamer, waar ze heel rustig en
kalm op de canapé in de Graphic zaten te kjjken, toen
oom binnen kwam.
«Wat 'n drukte, wat 'n drukte It zei de brave man
goedhartig lachend, «zoo Suusje, be-je ook meegekomme
dat 's goed kind O, daar komt Tante ook aan.®
nog volstrekt niet alles op. Overal was wat aan de
hand. Muziek hier, concert daar, voorstellingen
elders, uitvoering ginds. Maar hoofdzaak waren
toch de uitvoeringen op het eigenlijke feestterrein
en de optochten, 's Morgens was er een gymnastiek -
uitvoering door een aantal schoolkinderen, totaal ruim
300. In een lange, dubbele rij kwamen ze binnen
het afgesloten middenterrein, voorop een muziekkorps
van kleine jongens, dat een vroolijken marsch speelde.
Zonder voorwerker, alleen op commando van den
gymnastiekleeraar, werd een aantal vrije- en orde
oefeningen met groote nauwkeurigheid door den
geheelen troep uitgevoerd, op de maat van de
muziek, welke de kleine muziekantjes leverden
Intusschen kwamen de koning en de koningin met
gevolg op de voor hen gebouwde tribune, 't Had
den korten koninklijken stoet, twee gewone lan-
dauwers, voorafgegaan en gevolgd door twee politie
agenten te paard, heel wat moeite gekost om het
feestterrein te bereiken. De verzamelde dames, die
maar steeds door gingen met haar werk, hadden
ook den koning aangeklampt. En niet vergeefs.
Gedurende den geheelen rit werden alle busjes, die
hem werden voorgehouden, bedacht en toen betrek
kelijk spoedig liet zilvergeld op was gaf de koning
verder papier.
Nauwelijks hadden de vorstelijke personen, (koning
Haakon was in politiek, koningin Maud in eenvoudig
toilet) de tribune betreden of de gymnastjes begon
nen allen precies op de maat het kort-afgebroken
Noorsche „hoera hoera hoera" te roepen. Even later
ging de uitvoering weer door. De leeraar fluit even
en alle jongens vliegen door elkaar heen en staan
enkele seconden later in groepen gereed om ver
schillende spelen te doen. Op dezelfde handige
manier komen ze weer in het gelid terug en hervatten
de vrije- en ordeoefeningen.
Na de jongens kwamen meisjes, die een aantal
verschillende spelen lieten zien. Altijd vormden de
leerlingen van één school een bepaalden groep,
waarvan meestal alle leden gelijk gekleed waren.
Dat was vooral eigenaardig van een school, waar
de meisjes in donker blauwe, gewonejongenspakjes
waren gekleed. Behalve deze kinderen gaven nog
eenige dames en heeren gymnastiek-oefeningen (aan
toestellen) ten beste.
Intusschen was het in de stad hoe langer hoe
drukker geworden. Tegen 1 uur toch zou een
bloemencorso gehouden werden. De straten waar
de stoet langs zou trekken waren stampvol. De
politie dacht er niet aan vooraf ruim baan te maken
voor den stoet.
Te midden der overtollige drukte liepen de
dames maar steeds met hare busjes te rammelen
en iedereen ore's te vragen, 't Was voor een bui
tenlander wel interessant, een kleine vergoeding
voor den last dien men er van ondervindt, dat men
de landstaal niet spreekt. Gelukkig verstonden ook
de inzamelende dames allen Duitsch. De kinderen
leeren hier reeds vanaf hun achtste of negende jaar
Duitsch, evenals bij ons Fransch.
De meeste beschaafde menschen kennen dan ook
Duitsch en zoo zullen de met busjes loopende bak-
vischjes wel allen Duitsch geleerd hebben. Maar
Ruischend kwam de vrouw des huizes binnen. Ze
was klaarblijkelijk erg in haar schik, groette, lachte,
zette thee, nam 'n groote trommel uit de kast en
plaatste die op tafel. «Janhagel kindertjes l«
«O, tante
«Hé mevrouw!® klonk 't gelijktijdig.
«Weet je, dat Bets fotografeert?® vroeg mevrouw
Krans, nadat ze 'n beetje puilend in haar stoel was
gaan zitten, aan Suze.
«Ze heeft 't verteld mevrouwantwoordde deze
opgetogen.
«Heb je al es wat gedaan, kind vroeg meneer Krans.
«Zeker oom, maar ze zijn nog niet zoo heel mooi,
weet-u kijk,® en ze haalde uit haar zak 'n ver
frommeld hoopje papier.
«Gut kind, zoo kreuken ze,® zei mevrouw, haar bril
opzettend.
«Opplakken is me te kras,« antwoordde 't nichtje
«hé tante, mag ik thee schenken
«Asjeblieft, graag maar l& me nou es zien.®
Mevrouw Krans streek met haar hand de gekreukte
afdrukjes glad en tuurde, meneer Krans keek over haar
schouder. Suze rek'e haar hals uit, Betsy schonk
triomphanteiijk thee.
«O dat is e begon mevrouw aarzelend,
terwijl ze haar nichtje vragend aanzag.
«De vierde,® antwoordde deze, 'n vluchtigen blik
werpend op de foto.
«De vierde, die je gemaakt hebt vroeg haar oom.
«Nee, oom, de vierde klas, maar daar zijn er per
ongeluk maar drie opgekomen van de vijftien.®
«O gut,® sprak haar tante, die maar 'n vaag besef
had van de fotografeerkunst. «Wouen de anderen niet
«Wel ja,® antwoordde haar man, die eens wilde laten
blijken dat hjj 't goed vatte, ie andere.- zitten dakr,
za 'k maar zeggen,® en hjj wees op 't tafelkleed naast
't kiekje.
«O,® zei z'n vrouw, nog maar half begrijpend en af
getrokken, omdat ze op Betsy lette.
«Kind, oom en ik geen suiker.
«Jeetje,® riep Betsy uit, «'k heb 't er net in gedaan,
is 't erg
van „geleerd hebben" tot „durven spreken" is een
heele stap. Op de vraag of ze Duitsch spraken
kwam gewoonlijk „Ja, ein wenig", een verlegen
lachje, soms niets dan dat lachje.
Niet alleen met busjes liepen de dames, ze gingen
ook met allerhande snuisterijen en kleinigheden de
straten langs en de café's door om ze te verkoopen.
Op straat zag men zelfs hier en daar een versierden
wagen die allerhande koopwaar met en benevens
een paar lieve verkoopstertjes bevatte.
Het bloemencorso was een lange trein van aller
hande wagens, meest alle slechts met matigen smaak
en heel weinig weelde versierd. Merkwaardig was
ook hier het aantal nationale voorstellingen. Meisjes,
in de kleuren der vlag, als soldaten of matrozen,
te midden der nationale kleuren en vooral in natio
naal costuum, waren eenvoudig ontelbaar En dan
bovendien allerhande imitatieszigeuners, wasch-
vrouwen, verschillende bloemen, Japaneesjes, bakkers
enz. enz. enz., alle deelnemers aan bet corso hadden
busjes, de meesten ook netjes aan lange stokken
waarmede ze onder het publiek, massa's geld inza
melden. En vele menschen, die te ver van de wagens
afstonden om busje of netje te bereiken evenals zij,
die van uit de ramen der huizen toezagen, wierpen
het geld den inzamelaars toe, zoodat menige wagen
op een gegeven oogenblik onder een regen van
geldstukjes reed. Toen de optocht eenmaal ontbonden
was, bleven de wagens de stad in verschillende
richtingen doorkruisen of wel de inzittenden verlieten
hun vehikel en zetten den tocht verder te voet
voort, alles om maar geld in te zamelen. Zoo was
de geheele stad met een leger van gecostumeerden
overstroomd, wat wel een feestelijk aanzien gaf. In
alle theaters waren intusschen matinées, op verschil
lende plaatsen in de stad muziekuitvoeringen. Voor
de meeste café's moest queue worden gemaakt en
het was een heksentoer iets te eten te krijgen. Op
straat bleef voortdurend wat te ziendaarvoor
zorgden de studenten, die nog weer kleine optochten
hadden georganiseerd. Om 6 uur werd een luchtballon
opgelaten. Even later ging de tweede groote optocht
door de stad, een bruiloftsstoet op het platteland
voorstellende.
Aan dezen stoet was buitengewoon veel zorg
besteed, omdat alles nauwkeurig in stijl zou worden
gehouden. Daartoe waren een groot aantal deel
nemers, echte boeren, voor deze gelegenheid uit
een of ander dorpje in de bergen overgekomen.
Vele versierselen waren ook in bruikleen afgestaan
door een museum te Christiania. In den stoet waren
de volksdrachten van verschillende gedeelten van
Noorwegen vertegenwoordigd. Eigenaardige, soms
schilderachtige costumes in groote verscheidenheid.
Ze alle te beschrijven zou me te ver voereü, slechts
een enkel woord over den stoet in zijn geheel. Daar
reed voorop een speleman met de viool in de hand,
vervolgens bruid en bruidegom. De bruid, met rooden
rok, zwart jakje en rooden kraag, droeg een grooten
gouden kroon op het hoofd, terwijl op hare los
hangende haren drie bonte linten hingen. De bruigom
droeg een zwarte broek, rooden jas en hoogen boed
met rood lint, alles van hoogst ongewoon model.
Bruid en bruigom zaten op witte paarden. Op hen
«Wel nee,® lachte de heer Krans goedig, »'t is niks
hé tante
Tante vond 't ook niks, maar staakte toch de kunst
beschouwing en dribbelde heen en weer met de thee
ketel om op te schenken.
«Wat 's dit?® vroeg de oom weer vol belangstelling,
'n zonderling gevlekt stuk papier ronddraaiend.
«O, dat 's mislukt,riep z'n nichtje uit, «alleen die
kiek van de vierde is goed geworden en dan deze, kjjk
maar die heeft Wim gemaakt, mooi hè?«
«O, dat 's jullie huis .ja, dat 's heel aardig; zoo,
doet broer Wim er ook an
«Ja, die maakt m'n camera altijd in orde en die ont
wikkelt, want daar krijg je zulke vieze handen van.®
«Juist,® zei tante, janhagel presenteerend, «maar je
schreef van 'n donkere kameris de suite donker genoeg
«O, je née, hé Suus, 't moet pik-pik wezenweet u
wat ik graag wou
«Nou
«Als ik die kast in de gang mocht gebruiken, waar
't zoo naar kamfer ruikt.®
«O, daar hangt oom's en mijn wintergeed, afijn, dat
mag er zoolang wel uit.®
«Willen wjj 't even doen?® vroeg 't nichtje voort
varend.
«Nou dadeljjk?« vroeg tante, bedenkelijk over haar
bril kjjkend.
«Weg is weg I® schertste Betsy, 'n beetje brutaal.
Oom sloeg op z'n knie van plezier en gat 'n wenk
aan z'n vrouw.
«Nou,« begon deze aarzelend, «maar wezen jullie
voorzichtig met m'n bont
«Vrèèselijk voorzichtig l« riep 't nichtje overmoedig.
«Kom Suus!®
En haar vriendin bjj de hand meetrekkend, stormden
ze samen de gang in.
«Mietje Mietje l« gilde Betsy in de gang.
Wordt vervolgd.)
