DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
m m
No. 213.
Honderd en tiende jaargang.
1908.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
reestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f 0,80; franco door het geheele Rijk f 1,
Wonderlijke nummers 3 Cents.
Prijs der gewone advertentiën:
Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat Oroote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
ZATERDAG
12 SEPTEMBER.
Verkiezing voor den
Gemeenteraad.
ENGELSCIIE BRIEVEN.
FEXJILLETQN.
De groote Onbekende.
Telefoonnummer 3.
-zJjMiL.M
Piobleem No. 143.
m
COUR
De BURGEMEESTER der geme-nte;ALKMAAR
Gelet op art. 55, laatste alinea der Kieswet,
Brengt ter algemeene kennis, d&t op Dinsdag, 22
September a.s., van des voormiddags 8 tot des n- -
middags 5 uur de stemming zal plaats~hebben voor
a. één lid van den Gemeenteraad voor het 2e kiesdistrict,
waarvoor candidaten zijn de heeren: J.'A. B. FENIJN,
D. GOVERS en W. WOLZAK.
E? Het. stembureau houdt zitting in een lokaal van de 3e
Gemeenteschool aan den Koningsweg, hoek Lombardsteeg
b. één lid van den Gemeenteraad voor het 3e kiesdistrict,
5 waarvoor candidaten zijn de heeren J. F. M. ENDEL,
J. POT en Mr. J. VERDAM.
Het stembureau houdt zittinq in een lokaal der 2e Ge
meenteschool aan de Oudegracht, tegenover het Wildemans-
hofje.
Artikel 128 van het Wetboek van Strafrecht luidt
„Hij, die opzettelijk zich voor een ander uitgevende,
„aau eene krachtens wettelijk voorschrift uitgeschr-
„ven verkiezing deelneemt, wordt gestraft Jmtt gevan
genisstraf van ten hoogste één jaar
Alkmaar De Burgemeester voornoemd,
10 September 1908. G. RIPPING.
Londen, 4 September 1908.
De komkommertijd is haar einde nabij. Ik moet an
ders eerlijk zeggen, dat degeen die zich zou voorstel
len in het midden' van den zomer Londen verlaten te
vinden ,zich danig vergist. Daarvoor hebben de Fran-
co-Britsche tentoonstelling en de Olympische spelen
wel gezorgd.
De hotels waren den geheelen zomer overvol.
Toch is het een helaas maar al te bekend feit dat
ondanks het drukke bezoek, de groote hotels en
schouwburgen hier zoowat geen van allen rendeeren en
men zelfs beweert, dat eenige van de „swell" hotels uit
de West End binnen eenigen tijd zullen moeten liqui
deeren. En toch gaat men maar steeds door met nieu
we hotelpaleizen te bouwen, zooals het pas sinds kor
ten tijd in exploitatie zijnde Piccadillyhotel, dat ette
lijke millioenen guldens aan bouwen verslonden heeft.
De „upper ten" heeft Londen verlaten en heeft zich
over de modeplaatsen van het vasteland verspreid.
Verleden week wandelde ik in Hyde Park, maar de
„Rotten Row," in het seizoen de verzamelplaats van al
len, die in onze wereldstad ook maar iets te beteeke-
nen hebben, was bijna geheel verlaten. Slechts eenige
equipages zag men rondrijden die zoo op 't oog te oor-
deelen meestal Amerikaansche parvenus tot bezitters
hadden, die hoogstwaarschijnlijk blij waren het rijk
eens alleen te hebben.
De Fransch-Britsehe tentoonstelling trekt anders
nog altijd. Zoowat eiken Zaterdag komt er eene reus
achtige kudde (soms 10000 tegelijk) Fransche bezoe
kers voor een of twee dagen over. De tentoonstelling
belooft een finantieel succes te zijn en het plan is ge
opperd de vele paleizen te laten staan en de tentoon
stelling het volgende jaar te heropenen onder den
naam „Internationale permanente tentoonstelling."
Alle groote winkels in het West End en in de City
voelen zich verplicht in hunne etalages de schoone
Fransche taal te radbraken en de- programma's der
groote schouwburgen en musichalls worden in beide
talen gedrukt. Toch is de verhouding tusschen de En-
gelschen en de duizenden Franschen waarmede Lon-
Een Roman in 48 uren.
Naar het Duitsch van OSCAR T. SCHWERINER.
21)
Een seconde lang keken zij elkaar in de oogen. Toen
greep hij met een vlugge beweging haar hoofd tus
schen zijn beide handen, trok het naar zich toe en
drukte het zacht tegen zijn wang.
De Berlijn-Palermo-express stond in het Centraal
station in Rome. Ofschoon de conducteurs buiten rie
pen „Rome. Een half uurvertoonde zich in de wag
gons weinig leven. Enkele reizigers hadden den com
missaris medegedeeld, dat zij in Rome wenschten uit
te stappen. Zij waren in den restauratie-wagen teza
men gekomen, stapten nu uit en werden dadelijk door
wachtende hotel-portiers en pakjesdragers aange
klampt. Er begon écht Italiaansch een strijd om
de bagage van de reizigers, en de overwinnaars vlogen
weg, het aan de beklagenswaardige bezitters overla
tende, hen te volgen. Spoedig werd het weer rustig,
in den trein was nog geen leven. Want het was nog
heel vroeg pas vijf uur. De Italiaan is geen mati-
neus mensch dat zou niet met zijn „dolce far nien-
te" overeenkomen. De passagiers van den express-
trein hadden nog veel minder reden om, vroeg op te
staan. Van Rome, dat wisten zij, zouden zij toch niets
zien. Het was nog stikdonkere nacht.
In verveling kropen de dertig minuten voorbij. Ein
delijk zette Berlijn-Palermo-express zich weer in bewe
ging. Daarna verscheen er een slaapdronken kellner,
die den restanratie-wagen in «rde begon te brengen.
En toen, langzamerhand werd de hemel in het Oos
ten rood gekleurd en de eerste, warme zonnestralen
drongen schuchter door de raampjes van den voortja-
genden trein. Op de gezichten van de slapende reizi
gers schenen zij en werkten als een tooverslag. Die
den overstroomd wordt niet al te best. De Engelsch-
man is te terughoudend en te stijf en het gebrekkige
onderricht in vreemde talen in de Engelsehe scholen
werkt ook al niet mede tot bevordering van de vriend
schappelijke gevoelens. Men zegt dat de sluiting der
Franco-British op BI October a.s. plaats zal vinden.
De andere groote tentoonstellingsterreinen zooals
Earl's Court, waar dit jaar eene liongaarsche ten
toonstelling wordt gehouden, zijn niet tegen de Fran
co-British opgewassen en zullen waarschijnlijk een
slecht seizoen hebben, ondanks alle middelen die aan
gewend worden om publiek te trekken, zooals verla
ging van entréeprijzen enz. Zoo heeft Earl's Court
verleden Donderdag haar terreinen afgestaan aan het-
bekende weekblad „Tit Bits." Ieder die zich op dien
dag met het laatste nummer van „Tit Bits" aan den
ingang vertoonde, werd vrij toegelaten. Op het ter
rein werden bankbiljetten rondgestrooid en goudstuk
ken uitgereikt. Een fraai soort reclame! voorwaar.
De National Gallery heeft een prachtige familie
groep, die aan Frans Hals wordt toegeschreven, aan
gekocht voor het aardige sommetje van 300.000. De
ze aankoop heeft de gemoederen hier nogal in bewe
ging gebracht. De National Gallery heeft n.l. elk
jaar slechts een bedrag van 120.000 ter harer be
schikking tot aankoop van schilderijen, waarvan
(50.000 staatssubsidie en J 60.000 uit andere bron
nen. Nu zal de National Gallery om dit schilderij te
betalen, in pl.m. drie jaar, geen geld meer tot aankoop
van schilderijen beschikbaar hebben en dit heeft aan
leiding tot heftige debatten gegeven.
Verleden week is de nieuwe patentwet in werking
getreden, een wet die ernstige gevolgen dreigt te heb
ben voor alle fabrikanten op het vaste land en dus ook
in Holland wel zijn uitwerking zal dóen voelen. De
niet-Engelsche fabrikant, indien hij zijn patent behou
den wil, staat voor de keus, öf zijne artikelen in Enge
land zelf te fabriceeren öf zijn patentrecht te verlie
zen. Deze wet was in 1907 reeds aangenomen en wordt
hier algemeen betiteld met den naam „Lloyd George
Act." Naar ik hoor zijn op een congres in Stockholm
reeds moties aangenomen tot het ageeren tegen deze
wet.
Verschillende Duitsche fabrieken, vooral in de che-
micaliënbranche, die hier in Engeland zeer groote be
langen hebben, hebben reeds terreinen aangekocht tot
het bouwen van fabrieken. Men verwacht (in Enge
land tenminste) dat deze wet een zegen voor de En
gelsehe industrie zal worden, daar zij den concurree
renden niet-Engelschen fabrikant zeer bemoeilijkt en
dat zij een middel zal blijken om de in vele bedrijven
dreigende werkloosheid op den duur eenigszins te
voorkomen.
Mr. Lloyd George is toch wel een actieve figuur.
Pas uit Duitschland teruggekeerd, waar hij gegevens
en statistieken moet verzameld hebben voor het^nieu-
we wetsontwerp omtrent ouderdomspensioenen, maar
waar behalve dat, ook wel andere politieke doeleinden
zullen zijn nagejaagd, is hij nu weer in Wales, waar
hij speeches bij dozijnen afsteekt.
Ook de Londensche Graafschapsraad geeft op het
gebied van onderwijs in den laatsten tijd vele blijken
van activiteit. In de lagere scholen, vooral in de
scholen der arme wijken van Londen, zullen proeven
genomen worden om het onderwijs zoo in te richten,
dat de leerling tevens een ambacht leert. Dit is voor
al gebaseerd op het uit de statistieken geput verschijn
sel, dat het in de allerlaagste klassen der scholen ge
rust geen zeldzaamheid is dat naast een kind van 7
jaar een kind van 14 zit (meestal emigranten-kinde
ren). Gewoonlijk is een dergelijke leerling na het ver
laten der school alleen maar geschikt voor een baan-
hier lag te slapen sloeg de oogen op en keek door het
venster naar buiten. En van zijn ligplaats af kon hij
iets blauws zien, een prachtig- nooit-gezien, onbe
schrijflijk mooi blauw. Blauw, dat men niet alleen
zag, maar dat men ook voelde. Zelfs de lucht was er
van doortrokken.
De reiziger zag voor de eerste maal op deze reis
en in vele gevallen voor de eerste maal in zijn leven
den Zuid-ltaliaanschen, diepdonkerblauwen hemel.
En hoe verder de trein naar het Zuiden joeg, des te
krachtiger scheen de zon, des te intenser heerlijker
werd het blauw. Voor hen, die het voor de eerste
maal zagen, was het een openbaring.
Er was dan ook niemand meer in den slaapwaggon.
Spoedig was de restauratie,-wagen vol passagiers. Bij
na niemand ontbrak.
Het ontbijt was in vollen gang.
loreto en Oronheim zaten aan een der tafeltjes in
een hoek van den waggon. Aan een ander tafeltje za
ten de kolonel, diens vrouw en Von Bleibtreu bij el
kaar. Hier, evenals in den geheelen trein, maakte de
vlucht van miss Jackson het onderwerp van het ge
sprek uit. Men beschouwde liaar zoogenaamd uitstap
pen in Ala niet anders dan als een vlucht. In deze
meening was men natuurlijk door de vondst van de di
amanten in haar tasch gesterkt geworden.
aren miss Jackson en „de groote onbekende" de
zelfde persoon of niet?" De oen geloofde van niet, de
ander van wel. Het was een levendig gesprek dat
daar in den restauratiewagen werd gevoerd.
En ondertusschen zat het onderwerp van al deze ge
sprekken slechts een paar passen verder voor het
raampje van haar „gevangenis," en bewonderde het
landschap, voor alles echter den heerlijken hemel en
had eveneens haar gedachten, maar gedachten van heel
anderen aard.
Cronheim en Toreto schenen eveneens in hun hoek
het voorbijvliegende landschap, en den hemel te be
wonderen. I enminste zij keken elkaar onder hun ge-
sprek bijna niet aan, maar zagen voortdurend uit het
raampje, terwijl zij elkaar hier en daar op een mooie
punt^opmerkzaain maakten. Maar hunne woorden pas-
tje als loopjongen of iets dergelijks en komt hij in vele
gevallen op lateren leeftijd de rijen der werkeloozen
versterken. Ook zal binnenkort het verslag uitkomen
over de door den Londenschen Graafschapsraad dezen
zomer als proef ingerichte openluchtschool. Of die
met het ellendige weer dat wij hier in de laatste weken
gehad hebben een succes zal zijn, betwijfel ik ten sterk-
Een eigenaardig incident, dat eenigszins aan de
toestanden In het verre Westen van Amerika doet den
ken, heeft zich deze week op onze beurs voorgedaan.
Een jonge man wist de.waakzaamheid der portiers te
verschalken en loste, binnengekomen, in 't wilde eeni
ge schoten op de leden. Gelukkig raakte hij niemand
slechts een der leden werd door het terugspringen van
een kogel gekwetst. Men heeft hem krankzinnig ver
klaard, maar waarschijnlijk zal hij wel een slachtoffer
zijn van ongelukkige speculatie.
In bijna elke Engelsehe badplaats is in dit seizoen
een zoogenaamde „beauty shof" geweest, d. w. z. wed
strijden waarin prijzen worden uitgeloofd voor den
mooisten man en de mooiste vrouw. Misselijk gedoe.
Het natuurlijke gevolg is dan gewoonlijk een interview
in de pers met den prijswinner(ster) met uitpluizing
van zijn (haar) stamboom zoo ongeveer tot wijlen
Adam terug. De noodige indirecte reclame voor aller
lei schoonheidsmiddelen mag- dan ook niet ontbreken.
De Puriteinsche pers ageert tegen dit soort vermake
lijkheden die uit Ostende of Trouville naar Engeland
schijnen overgewaaid te zijn.
Nog steeds wordt de strijd over de Deceased Wife's
Sister's Bill doorgevoerd, eene wet waarbij het den
echtgenoot geoorloofd wordt de zuster zijner overleden
vrouw te huwen en die altijd op hevigen tegenstand
van conservatieve zijde is afgestuit. De Daily Tele
graph b.v. heeft aparte kolommen ingeruimd om de
verschillende partijen gelegenheid te geven haar opinie
over deze kwestie lucht te geven. Het is dikwijls ver
makelijk te lezen hoe de tegenstanders elkaar in de ha
ren vliegen en hunne gevoelens lucht geven in minder
vleiende bewoordingen,
Het sportseizoen is ingegaan. Merkwaardig is het
na te gaan welk een invloed de Olympische spelen op
de verschillende takken van sport gehad hebben. Dage
lijks hoort men van gehouden Marathon-wedstrijden.
Ik hoef niet te herinneren aan de tooneelen die zich
bij den Olympische spelen bij den Marathonloop heb
ben afgespeeld; die zullen zich nu wel meer voordoen.
Maar op 't gebied van sport kent de Engelsehe geen
mededoogen, recordjagen dat is zijn ideaal. Volgende
week wordt in het Stadium een loopwedstrijd gehou
den van 24 uur lang, waarvoor zich reeds 46 mededin
gers hebben laten inschrijven. Het publiek' zal wel
stormloopen. De groote Bondsvoetbalwedstrijden zijn
met 1 September begonnen; op de wedstrijd-dagen ziet
men tienduizenden naar de terreinen trekken.
Wat paardensport aangaat is de Royal, Dublin Hou
se Show wel de belangrijkste gebeurtenis. Dit jaar zijn
enorme prijzen voor paarden besteed, men is gegaan
tot 1500 p. st. De Engelsehe automobielclub heeft na
lang wikken en wegen haar toestemming tot het hou
den van de „Tour Inch race" op het eiland Man.
Voor muziekliefhebbers is de Queen's Hall waar
Henry Wood op de promenade-concerten weer zijn di
rigeerstok zwaait, de plek om na een vermoeiende dag
in de City rustig en kalm een uitstekend klassiek con
cert te hooren. Vooral de Zondagmiddag symphonie-
concerten zij in een stad als Londen waar de Sabbath-
dag zoo streng gehouden wordt, een oasis in de woes
tijn. Het orkest telt thans onder zijne medeleden 15
Hollanders.
Morgen wordt de Confectioners en Baker's Exhibi-
ten eigenlijk niet bij hunne bewegingen.
„Heb je dat kleine boerenhuisje daarbuiten gezien?
Is het niet lief?"
Cronheim maakte een beweging met het hoofd in de
richting van het huisje en ging dan op denzelfden
zachten toon verder: „Laten wij dus resumeeren.
Daar zij reeds eerder gevangen genomen is, hadden wij
ons deze geschiedenis met de ringen kunnen bespa
ren
„En zouden daarmee wijs gehandeld hebben!" ant
woordde de danseres even zachtjjes.
Er trad een langere pauze in. Toen zeide Cronheim,
heel luchtig: „Dus wat nu?"
„Ik houd het voor gevaarlijk in München te verschij
nen," was het kalme antwoord. „Wordt toevallig de
dief ontdekt, dan komt ons spel aan den dag. En nog
wat. Die ring, die je mij zoogenaamd geschonken
hebt. Waar heb je die gekocht? Hoe kon je zoo dom
zijn?"
Tusschen zijn oogen vertoonde zich een diepe plooi.
„Ik liet mij meeslepen
Weer een pauze. lL
„En wat nu?"
Zij haalde de schouders op.
„Ik weet alleen maar wat we niet moeten doen.
Niet naar Miinchen gaan."
„Het was een domheid" bromde hij boos. „Maar wie
kon ook denken, dat ons doel reeds bereikt was, eer
wij begonnen!"
„Hoe neemt hij het op?"
„Hij zit daarginds en ziet er verschrikkelijk slecht
uit. Dat is het eenige pleizier van de zaak!"
„En zij, spijt het je niet om haar?"
Cronheim's oogen fonkelden.
„Nee," zei hij haastig. En kalmer voegde hij er bij
„Zij zal toch vrij komen. Maar voor den man, die haar
niet heeft kunnen beschermen, zal zij dan wel verloren
zijn."
Hij keek een oogenblik peinzend voor zich uit.
„Zij zal hem niet meer zien. Maar hijHoe men
zich toch vergissen kan! Ik had gedacht, dat hij hemel
en aarde in beweging zou brengen."
tion in Agricultural Hall voor het publiek geopend.
De hoofdattractie zal ditmaal zijn de inzending van
het Nederlandsche gouvernement en van Nederland-
sche firma's in de New Gilbey Hall. O. m. zal er te
zien zijn een kaasfabriek in werking, en een groot
aantal ITollandsche boeren en boerinnetjes zijn voor
deze gelegenheid geïmporteerd om in nationaal cos-
tuum te bedienen. Het welslagen van dit plan kan in
de eerste plaats te danken zijn aan onzen energieken
ccnsul-generaal te Londen, den heer Maas, die met
onvermoeiden ijver tot het organiseeren dezer tentoon
stelling heeft medegewerkt. In mijn volgenden brief
hoop ik in de gelegenheid te zijn uitvoeriger te berich
ten over deze tentoonstelling, waar Holland voor het
leerst- een zoo belangrijke rol speelt.
1 H. K.
G W.~Chandlar.
4de prijs „Western DailyJMarcury" 1908.
m W///M
y/////m.
"a bed e f g h~
Mat in 2 /zetten.
Oplossing van probleem No. 139, (J. van Dijk Azn)
1 T d7 e7 enz.
•^Goede oplossingen ontvingen wij van de heeren
P. C. Bakker Czn., P. J. Boom, F. Böttger, O.
Bramer, G. van Dort, G. Imhülzen, G, Nobel en C. Vis
ser, allen te Alkmaar; Da. H. Groeneveld te Vlijmen, Mr.
Ch. Enschedé te Haarlem, C. C. jj. de Ridder te
Ede, P. Bakker en II. Weenink te Amsterdam, J.
H. de Ruwe te Hilversum, P. Ooijkaas te Liruraen,
8. te S., „Schaaklust" te Koedijk, O. Boomsma te
Kampen, G.®Feitli Jr. en C. ?J. Strick van Linschoten
te Bunnik:
Alain C. White, die gelijk onze lezers zich wellicht
herinneren, in het Engelsehe blad „The Times eenige
(7) Hollandsche compopisten besprak, zegt daarin uit
den aard der zaak ook het een en ander over den com
ponist van No. 139, den landbouwer J. van Dijk. Daar
wij als algemeen bekend onderstellen wat daarin over
van Dijk's levensloop gezegd wordt, zullen wij ons be
palen tot eenige bijzonderheden over den stijl van den
componist zonder daarbij den heer White op den voet
te volgen.
„Als componist van 2zetten, die onder talrijke vari-
„Wat zou hij dan doen?"
„Haar nareizen. Haar waarschuwen."
„Maar hoe? Hoe, waar zal hij haar vinden?"
„Of misschien was het slechts spelen van hem
heeft hij haar reeds vergeten! Als ik dat had kunnen
denken ik zou hem kunnen doodschieten!"
„Ernesto! Je hebt haar nog lief!" Haar oogen ke
ken vleiend naar hem op. Hij schudde het hoofd hef
tig, veel te heftig.
„Neen. Zou ik dan zoo kunnen handelen!" Hij
moest zich geweld aandoen om het niet uit te schreeu
wen. De danseres echter begreep menschenharten.
Begreep het verlangen van het liefhebbende hart zich
en de geliefde te pijnigen. Zij kende haren Emesto.
En van dit oogenblik af stond haar besluit onomstoo-
telijk vast: Hij moest niet naar München terug. Het
gevaar voor een conflict met de politie leek haar thans
niets in vergelijking met het gevaar, dat haar, Toreto,
dreigde als haar Ernesto deze Engelsehe weer te zien
kreeg. Een heele poos verliep, eer een van beiden
weer sprak.
„En de oplossing?" onderbrak Cronheim eindelijk
hardop zijn gedaehtengang.
„Onder geen enkele voorwaarde naar München te
rug!" antwoordde Toreto beslist.
„Gemakkelijk gezegd.Deze Müncliener zal zeker in
Napels met ons uitstappen en ons geen minuut uit het
oog verliezen!"
„Dan moeten wij vluchten
Hij lachte eventjes.
„Prachtig! Alsof wij de dieven waren."
Maar zij herhaalde slechts
„Wij moeten vluchten
En weer trad er een lange pauze in, terwijl zij naar
buiten keken, naar het heerlijke Italiaansche land
schap en toch zagen zij niets van dat alles. Want
hunne gedachten waren op het beantwoorden van een
zeer moeilijke vraag gericht.
„Ik kan geen vast plan maken!" zeide hij eindelijk
toonloos. Toen keek zij hem diep in de oogen.
(Wordt rvoigd.)
