DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
No. 159
Hosiderd en twaalfde Jaargang.
1910.
ZATERDAG
9 JULI.
De Brusselsche Tentoonstelling.
FEUILLETON.
Het nest van den sperwer.
Uit school en hui*.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk f 1,
Afzonderlijke nummers 3 Cents. f
Telefoonnummer 3.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Groote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
RANT.
HINDERWET.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van Alkmaar
brengen ter algemeene kennis, dat heden op de ge-
meente-secretarie ter visie is gelegd liet aan hen inge-
diende verzoek met bijlagen van de firma H. RINGERS, s
aldaar, om vergunning tot het uitbreiden van hare
chocolade- en bonbonfabriek, door het bijplaatsen van
2 machines, dienende tot het bewerken van bonbons,
in het perceel Varnebroek, Wijk E no. 15.
Bezwaren tegen deze uitbreiding kunnen worden
ingediend ten raadhuize dezer gemeente, mondeling
op Donderdag 21 Juli e.k., 's-voormiddags te elf uur
en schriftelijk vóór of op dien tijd. Gedurende drie
dagen vóór gemelden dag kan de verzoeker en hij,
die bezwaren heeft ingebracht, op de secretarie dezer j
gemeente van de terzake ingekomen schrifturen ken
nis nemen.
Alkmaar, 7 Juli 1910.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
G. RIPPING. Voorzitter.
DONATIE Secretaris.
XII.
(.Particuliere correspondentie.)
Het wordt tijd, dat wij Nederland weer opzoeken.
Want hoe klein daar ook het hestek is, hoe weinig men
ten toon heeft kunnen stellen, er is toch heel,
heel veel meer dan in zeer veel andere landen. Doch
men moet het zoeken en willen vinden. Men heeft de
voorwerpen er niet handig, smakelijk en vermakelijk
opgesteld, als wij in1 Canada gezien hebben, en men
heeft ook niet als in Tunis, Algiers, Japan, Amerika,
Turkije en Perzië bijv. een winkel vant Nederland ge
maakt. Tunis en Algiers zijn gewone bazaars: men
kan zich daar op een Oostersche badplaats denken, en
de verkoopers laten u er ook heusch niet met rust.
Niet anders gaat het bij het weinige, dat Noord-Ame
rika op deze tentoonstelling heeft. Daar noch recla
me voor het land, noch reclame voor de regeering,
noch pogingen om den vreemdeling voor te lichten of
té leeren. Als men er komt, wordt men beschouwd als
mogelijken kooper en dus toegeschreeuwd. Het is een
schreeuwerige bazaar. Wat deftiger „winkels" hebben
Japan, Turkije en Perzië er. Maar het zijn winkels,
niet meer. Hoeveel de handige ,,Japs?' van het Wes
ten hebben overgenomen, voor een groote landsrecla-
me op de tentoonstelling gevoelen zij blijkbaar niet
veel. Men ziet er ten minste niet meer dan wat men
in een grooten winkel van Japansche dingen in de
groote steden ziet. En ook in Perzië kan men zich
heel best in een grooten tapijtwinkel denken. Iets an
ders wordt de zaak in Italië. Dat land heeft, voorin
rechts in het internationale hoofdgebouw, op het twee
de tuinplein een aardig eigen gedeelte, met een eigen
decoratie, die trouwens wel iets aan de Belgische en
Eransche doet denken, al zijn de Franschen hier gc
makkelijk de eersten. Maar toch, ook hier treedt het
bazaaridee sterk op den voorgrond, waar het de heel
den-industrie geldt. Winkels als deze heeft men niet
veel in Europa. Trouwens het zouden onrustige
winkels zijn met al die figuren in allerlei vorm en
kleur, onrustig alseen Italiaansch kerkhof,
waar de marmeren beelden ook welig tieren.
Wie de klanten zijn, die met al deze beelden, beeld
jes enz. in ons koude Noorden zullen gaan strijken, is
ons niet aanstonds duidelijk. Maar de Italianen schij
nen van een andere meening. Het aanbod is ten min
ste enorm groot, bijna zelfs komiek-groot.
Doch wij moeten naar Nederland'. Nu is er wel een
EEN ROMANTISCH VERHAAL UIT
DEN TIJD VAN DE PURITEINEN DER
17de EEUW.
door
BARONES OROZY,
Schrijfster van: De Roode Pimpernel, Ik zal ver
gelden, Een zoon van het Volk, etc.
9)
HOOFDSTUK V.
DE NOTARIS.
Mevrouw de Chavasse zat nog geruimen tijd' in haar
Imogen leunstoel te zinnen over de raadselachtige ver
zekering van haar zwager. Maar al spoedig ging Sir
Marmaduke door den corridor naar huiten, geen acht
slaande op hare tegenwoordigheid. Opmerkzaam sloeg
zij hem gade, zooals hij de slothaan volgde en de slot
brug overging, die aan het opgaande hout paalde.
Er was in zijn^gang iets van uit vroegere dagen,
dat hare opmerkzaamheid in hooge mate trof. Een on
verklaarbare vrees beving haar. Zij kende Marmadu
ke in al zijn manieren van doen, maar ditmaal begreep
ilij hem niet. Ia zijn lach, waarmede hij haar laatste
verwijtende woorden had beantwoord, had een juich
toon weerklonken, als was hij zeker van zijn overwin
ning in wat hij ging ondernemeneen kreet als
van den sperwer, die neerschiet op zijn prooi.
Die. triomf-kreet, van Sir Marmaduke maakte haar
beangst. Niemand kende beter dan zij, den toestand
zijner finantiën. Schuldvordering, gijzeling mis
schien, wachtte hem van alle kanten. Zij wist dat
hij tot dien graad van woest verzet, tegen de hem drei
gende armoe, gekomen was dat hij voor niets zou te
rugdeinzen, om zich het benoodigde geld te verschaf
fen. En nu. pu ging hij vastberaden op zijn doel
heel korte wegdichtbij, vooraan in. de Machinegalerij
op vrijwel de gunstigste plaats is ook een stukje Ne
derland, dat dé aandacht van het bekijken wèl waard
is. Doch daar komen wij wel een ander maal, wij
moeten nu eerst dwars het tuinplein over tot waar in
de verte het rood en wit der vroolijke vaderlandsche
baksteenhuizen, die zelfs, bij droevig weer onzen ste
den zoo'n wannen, rijken, gezelligen, knussen indruk
doen geven, ons toelacht.
Recht toe, recht aan gaat niet. In) de diepte liggen
de tuinpleinen, zelf weer exposities van den tuinaan
leg van verschillende naties. Dan is er een kiosk,
waar soms muziek gemaakt wordt, zoo, dat er naar
geluisterd wordt, daar die veelal ook schijnt te; dienen
om de duizenden fanfarecorpsen en zangvereenig'in-
gen, die op de tentoonstelling moeten geblazen of ge
zongen hebben, in staat te1 stellen zoo te blazen en te
zingen, dat de tentoonstellingsbezoekers er niet al te
veel last van hebben.
Na de kiosk krijgen wij het fraaie Nederlandsche
tuinplein. Wil men het goed zien, dan ga men er
niet met zijn neus bij, doch bekijke het geheel van uit
een der vensters van de zijvertrekken der bovengalerij
van de Nederlandsche sectie. Dan zal men zien, dat
het toch wel een heel mooi stukje, tuinarchitectuur is,
hetwelk de architect Cuypers hier geleverd heeft. En
al worden de vier koepels, van de Levensverzekering
maatschappij „Utrecht", ook van boven gezien, niet
een onderdeel van het geheel, zij doen toch lang niet
zoo vreemd aan als van beneden kijkende bezoekers
wel hebben willen beweren.
Nu moeten wij beneden nog even de aandacht ves
tigen op het in Oud'-Hollandschen stijl opgetrokken
sigarenverkoophuis van de firma Hamers en Oo. te
Oisterwijk (De Hi Jfkar), die ook binnen in het ge
bouw een étalage heeft en de eemige is, die een zoo
Nederlandsche industrie als de sigarenindustrie op de
tentoonstelling vertegenwoordigt. (Voor tabak is er
nog Frowein en Co. te Arnhem en. Herschel en Co. te
Amersfoort). Verbaasd! hebben wij gevraagd, hoe het
kwam, dat ook deze industrie, die wij voor een van de
grootste van ons vaderland hielden, zoo weinig zij
het dan ook zoo goed vertegenwoordigd was. En
het antwoord wasNederland maakt geen sigaren
voor het buitenland. Wij hebben de tabaks-markt. Wij
zoo dachten wij hebben den naam. Doch men
sprak dat laatste tegen. Gij hebt de tabak, zoo werd
ons gezegd. Doch wij, het buitenland, koopen die u
af. En wij maken er de betere sigaren van, aan Hol
land, behoudens enkele uitzonderingen, de taak over
latend om zich zelf en het' weinig eischende deel van
de wereld van heel goedkoop© sigaren te voorzien. En
dat is voor u dubbel beschamend, omdat gij goede en
goedkoopè werkkrachten hebt.
Wij konden niet antwoorden, dan mpt te wijzen op
den aanwezigen vertegenwoordiger dezer industrie.
Onze deskundige zegsman aanvaardde dit beroep,
doch hield vol„Het is met nog- een paar uitnemende
uitzonderingen op den regel, dat gij geen goede siga
ren levert." Alweer een illusie wegTenzij men ons
beter inlic-ht
Maar wij moeten, verder, de geniesoldaat voorbij en
ons paviljoen binnen.
Daar zijn wij weer. Doch nu gaan wij niet eens de
trap op of rechts af, nu eens links da koloniale afdee-
ling in. liet is precies het omgekeerde van Canada.
Het is ongetwijfeld deftiger en stemmiger. Al doet
de roodbruine verf der pieterige uitstalkastjes en der
verdere houtgedeelten niet onverdeeld-aangenaam
aan, de dubbele pendoppo, waar da Indiërs hun kunst-
ha ribwerk zitten te verrichten, heeft wel stijl, is wel
fraai. Enkele mooie voorwerpen, niet te veel, verhoo-
gen den indruk van dit middenstuk. Maar overigens
is dit kleine, volgepropte magazijn met de uitstal-
kastjes eu de donkere hoekkamertjes en de aehferafjes
en hokjes, is dat ons „vorstelijk Insulinde", is dat de
verbeelding van die prachtige, groote koloniën, die wij
tot taak hebben goed te besturen en te ontwikkelen,
is dat dit Indië, waaraan Nederland zijn rijkdom, zijn
grootheid; zijn beteekenis te danken heeft?
De Nederlandsch Indische Commissie te Batavia
is blijkens pagina 629 van het geweldig dikke, zware
boek, dat de Nederlandsche Catalogus; is, van mee
ning dat zij hier een beeM heeft gegeven van den eco-
nomischen toestand van Nederlandsch Oost Indic,
een beeld naar zij schrijft „in voorwerpen". En naast
'dat beeld „in voorwerpen" heeft zij nu door den heer
D. van Hinloopen Labberton te Batavia, een synthe
tische Catalogus (alweer!) vam d'en Oeconomischen
Staat van den Nederlandsch-Indischen Archipel laten
bewerken. En dat tweede beeld in woorden en cij
fers is ook op de tentoonstelling'.
Wij gelooven dat het degelijk en goed zal zijn, ge
lijk bijna alles in deze afdeeling' degelijk, ernstig, en
goed schijnt. En waarschijnlijk zal men) er ook een
beeld in kunnen zien.
Maar van al die voorwerpen, die er in de Indische
tentoonstelling zijn,, zich een beeld te vormen, al die
duizenden nummers uit den catalogus' zoo samen te
zetten dat uit die synthese het deftige woord is
van de commissie een beeld wordt, wij tarten ieder
dat te doen. Het is onmogelijk. Men verdrinkt in de
hoeveelheid. Hoeveel nummers, er hier zouden, zijn
het zou uren nemen om het te tellen. Maar schatten
wij eens 330 X 25 8250. Ieder van die nummers
zijn dikwijls weer 5, 6, 7, 8, 20, 40 voorwerpen. Ziehier
dus, zeggen wij maar eens 50,000 voorwerpen waaruit
men zich een „beeld" heeft te maken.
Wie heeft een hersenkas, groot genoeg voor het
maken van zulk een legkaart?
En nu spreken wij nog uiet van den gewonen ten
toonstellingsbezoeker, zeker niet van den' pretlieven-
den of dagjesmensch, en ook niet- van hem die tijd
heeft en bereid is het al op zich te laten inwerken. Nu
spreken wij van menschen als de zeer beschaafde Ne
derlander, die iets meer van zijn Indië weet, dan de
gewone Nederlander en natuurlijk dan de buitenlan
der.
In een oogenblik is hij dof gekeken. Er is zooveel,
dat men de mooie batiks en doeken niet heeft kunnen
uithangen maar samengepakt' geborgen heeft in een
kermiskraam-uitstalvensters. Er is zooveel, dat men
direct van de boomen, het bosch niet meer ziet. En
niemand die u op weg helpt, niet de minste poging om
het g'eheel smakelijk te maken. Geen wegwijzer tus-
schen al die boomen, die u weer aan het bosch herin
nert, het gaat maar door. Cuminum Cyminum L. Za
den Filet. 2107, de Clereq 938. Djintenpoetih; inge
voerd en op Java geteeld. Werkt, verwarmend. Cus-
cuta Chinensis, Lam. Zaden. Madja moedjoe, inge
voerd. Wordt in de djamoe's gebruikt. Cyclea pelta-
ta, Hooks en Thoms. Wortel, de Clereq 963. Akart-
jintjaoe, Java-Blad van den1 lontarpalm, Daoengta.
Afkomstig' van Boné, Lontarpalm-Borassus flabelli
formis idem idem. Afkomstig van Boné. En nu heb
ben wij nog maar 5 numimers van de 8250.
Er is mooi weefwerk, mooie pajongs zij heeten
tegenwoordig blijkbaar pajoengs. Wee ons, arme, die
tcch al zoo weinig van Indië weten en nu het spoor
weer bijster werden gemaakt door allerlei preciesere,
nieuwmodische spellingen, die veel meer last veroor
zaken dan welke nieuwe Hollandsehe spelling ook. Er
af, juichend als was hij zeker van zijn slag! Zij beefde
bij de gedachte aan wat kon gebeuren.
Als bij instinct vermoedde zij, dat hij Sue zocht. Zij
had geen reden om van het meisje te; houden, maar
dat haar een ongeluk zou overkomen, dat wenschte zij
niet. Zij durfde het zich niet bekennen, dat zij er van
overtuigd was,kon Marmaduke iets winnen met
den dood van het meisje. hij zou niet aarzelen.
Neen, zij wilde er niet verder aan denken.... Was
Marmaduke niet altijd vriendelijk gezind geweest je
gens zijn pupil! Alleen hoopte zij, dat hij nooit in
die verzoeking zou komen.
Loflied Busy onderbrak op dat oogenblik den loop
van hare gedachten. De afschuwelijke neusklank, die
haar altijd ontstemde, was haar nu bijna aangenaam,
omdat deze het varnet der bange gedachten verbrak.
„Mijnheer Skyffington, Mevrouw," zeide hij op
zijn gewonen temerigen toon „is op weg naar Do
ver, en wenschte u zijn compliment te maken, indien
u hem zoudt willen ontvangen."
„Ja! zeker wil ik mijnheer Skyffington ontvangen",
zeide zij, vlug van haar stoel opstaande. „Waar
schuw Sir Marmaduke, en verzoek mijnheer Skyffing
ton binnen te komen."
Zij was nu een en al zenuwachtige opgewektheid en
leven, en ging den zonderlingen spookachtigen man
tegemoet, die over den drempel trad.
Mijnheer Skyffington, procureur en notaris, was
klein en Schraal van figuur, wat door zijn nauwslui
tende zwarte kleeding nog te meer uitkwam. Hij had
bijna kleurlooze blauwe oogen, en beschroomder dan
hij, kon men moeielijk optreden. Hij scheen door al-v
les em in alles de wereld aldoor zijn excuus te maken,
dat hij op haar bestond.
Zelfs nu Mevrouw de Chavasse intens verheugd zich
toonde over zijn komst, bleef hij bedeesd en buigende
op den drempel staan, tot zij, ongeduldig, hom bij den
arm pakte en naar binnen trok.
„Ga toch zitten, mijn beste Mijnheer!" zeide zij
hoogst opgewonden, en den kleinen man bijna omver
trekkende, terwijl zij hem haastig binnen, deed gaan.
„Sir Marmaduke zal u aanstonds ontvangen, maar ik
ben u dankbaar voor de vriendelijkheid, mij uw nieuws
ook te komen vertellen!"
„H'm!.... h'rpstamelde mijnheer Skyffing
ton. „Ilc. dat is. h'm. ik ging van morgen
weg' van Canterbury en was nu op weg' naar Dover.
en Acol Court lag op mijn weg, Mevrouw.en.
„Ja, ja!" zeide zij, brandende van verlangen om te
hooren wat de man wist, „maar ge hebt natuurlijk iets
op uw hart, dat voor ons belangrijk is?"
„Nieuwsnieuwsstotterde hij, als ter ver
ontschuldiging' aan zijn das trekkende, die hem scheen
te benauwen, „wat nieuwsals ik u bidden
mag, waarde Mevrouw?"
„Ge waart iets op het spoor, niet waar?"
„Het hield opstamelde hij.
„En het bracht u niet verder?"
„Ik, arme!"
De moed ontzonk haar. Zij zonk op haar stoel en
kreunde: „Mijn laatste hoop, verdwenen!"
„Neen, geen moed verloren!" troostte hij, alsof
haar wanhoop zijn moed deed opleven. „We moeten
niet wanhopen. De Graaf van Northallerton, uw
schoonvader, laat nu onderzoek doen, en
Zij haalde de schouders op, terwijl een kort bitter
lachje aan haar lippen ontsnapte.
„Eindelijk?" zeide zij met bijtend sarcasme. „Na
zoo veel jaren!"
„Laat dat zijn, Mevrouw, en, bedenk dat de Graaf
nu heel. heel ziek is. en ver over de zeventig jaar.
Bij ontsteltenis van mijnheer Rowland, is uw oudste
zoon. h'm. de wettige erfgenaam, Mevrouw.
en met alle respect voor Sir Marmaduke, uw zwager.
volgt uw oudste zoon den stervenden Graaf als erfge
naam op, in al zijn titels en bezittingen."
„En ofschoon hij een afschuw van mij heeft, laat
hij liever mijn zoon erven, dan Sir Marmaduke, dien
hij haat!"
Die beoordeeling vau een zoo adelijke familie en
van haar hooggeplaatst hoofd, was meer dan de arme
notaris, met zijn begrip van verschuldigden eerbied
voor zulk een geslacht, kon overeenbrengen.
„Dat is.... h'm...." stotterde hij verschrikt en
is mooi batikwerk, vlechtwerk, borduurwerk, koper
werk, kantwerk, smeedwerk, leerwerk, houtsnijwerk,
fifigrain zilverwerk. Maar het is, er het is niet
„tentoongesteld" en het kon niet „tentoongesteld"
worden omdat dat 10, 20, 30 maal grooter ruimte had
geëischt en omdat dan het beeld) had moeten worden
geschapen, het. geheel had moeten worden gemaakt,
waarin dat alles1 thuis; hoorde, zoo dat de toeschouwers
bekoord en geboeid! werden1 in plaats; van als nu
het hooge woord moet er uit) verveeld! te worden.
Nu begrijpen wij natuurlijk wel, dat wij onze koloni
ale tentoonstelling niet kunnen maken tot wat België
de hare heeft gemaakE Wij hebben niet één paleis
als het Belgische koloniale Museum te Tervueren, dat
al dadelijk in zijn afmetingen de grootte der kolonie
verzinnelijkt, dat zonder overmatige mooidoenerij is
als een waardig paleis voor de kolonie. Wij hebben
zelfs in de verte niet op de ruimte kunnen rekenen,
die België in Tervueren in de twee tijdelijke tentoon
stellingszalen heeft. Bovendien onze tentoonstel
ling is tijdelijk, de Belgische grootendeels, permanent.
Doch dat ontslaat ons toch niet van de opdracht, ge
lijk die de Bataviaansche commissie genoemd! heeft,
Om te trachten een beeld' te geven. Welnu, dat beeld
is er niet. En als wij qua verslaggever dat beeld hier
zouden willen gaan geven, dan zou het alleen kunnen
met de achtelooze waarde, welke wij in een buit en -
landsch blad van een. vluchtigen verslaggever gelezen
hebben: er is veel en veel te veel en lang, lang niet ge-
neeg. Te veel boomen, en in, het geheel geem bosch.
Deze opmerking treft niet de Indische commissie en
al evenmin eenige andere bepaalde autoriteit. De toe
stand, waarvan zij de karakteriseering is, schijnt ons
meer het gevolg van het bekende uitstel in de beslis
sing over de deelneming van ons vaderland aan deze
1 tentoonstelling. Doch dat dit uitstel voor Nederland
en speciaal voor Nederlandsch-Indië ongunstige re
sultaten heeft opgeleverd, schijnt ons nauwelijks voor
j tegenspraak vatbaar. Men heeft goed, men en ze-
ker ook de Indische commissie heeft heel goed werk
geleverd. Doch men heeft ten slotte de ruimte ge
mist, noodig om al dat werk goed tot zijn recht te
doen komen. Wat dan ook waarlijk dubbel jammer is.
(Wordt vervolgd.)
LIEFDADIGHEID.
Onlangs kwam er een vrij scherp artikeltje in de
„Standaard" voor naar aanleiding van het „venten"
met Juliana-bloempjes. Een niet minder scherp pro
test in het „N. v. d. D." volgde en de zaak ging
weer bij zoovele andere in den doofpot. Na dien werd
er in de pers geen woord meer van gerept. Wat'jam
mer is. Hier was geen kleur of partij in het spel,
maar wel een zeer diep ingrijpend nationaal belang.
De schrijver van het artikel in de „Standaard" ergerde
zich aan het openbaar reclame-maken voor liefdadig
heid. aan het feit, dat een nationale gedenkdag werd
gebruikt (misbruikt) om gelden in te zamelen voor
een liefdadig doel en vooral hieraan, dat men in het
openhaar geprest werd, tot het, koopen en dragen van
huldebetoon. Zijn ergernis verdient meer dan een
enkel protest. Wij hebben dan ook me.t lieden van al
lerlei „kleur en richting" over dit onderwerp gespro
ken en zijn tot een zeer eigenaardige conclusie geko
men, welke wij zouden kunnen neerleggen in deze
woorden: „Liefdadigheid wordt een maatschappelijk
noodzakelijk kwaad."
Dit wordt door de meeste menschen als bij intuïtie
gevoeld en toch. Wordt zoo langzamerhand elke
gelegenheid aangegrepen om dat noodzakelijk kwaad
wat dieper wortel te laten schieten. Op vele vergade
ringen wordt collecte gehouden voor werkloozen, uit-
ontdaan, met moeite doorslikkende wat hem in de
keel opkwam bij die vermetele en oneerbiedige woor
den van een gewezen actrice „Familie-twisten.
h'm. zeer te betreuren, werkelijk. en.dat
is
„Ik vrees dat de Graaf zijn zin niet zal krijgen",
antwoordde zij, niets begrijpende van wat den kleinen
notaris zoo ontroerde, „en: dat in de gegeven omstan
digheden Sir Marmaduke zeker de erfgenaam van den
Graaf zal worden."
„Ik wilde u juist doen opmerken", hernam hij, „dat
nu, met, de middelen en den, invloed van den Graaf,
die zich persoonlijk voor de zaak interesseert,.
h'm. we opnieuw onderzoek zullen doen. met
meer kans. h'm. van slagen."
Vergeefsche moeite, heer Notaris. Ik heb gedaan
wat in eeri 's menschen vermogen was. Ik hield veel
van mijn jongens, en het was juist daarom, dat, ik ze
onder de hoede mijner moeder stelde. Ik hield
werkelijk veel van ze, maar ge begrijpt, ik woonde in
Londen. in een vroolijken kring. mijn man was
doodLk kon niets voor ze doen, en zoo meende ik
dat het beter voor hen was.
Het was nu haar beurt om de minste, te zijn. Zij
sprak te barer verontschuldiging, aldoor trachtende
in de oogen van liet nietige mannetje eenige goedkeu
ring' van hare handeling te lezen, -in allen gevalle
gc-en verwijt, zoo als haar geweten sprak. Maar hij
schudde aldoor het hoofd, zichtbaar verlegen met het
antwoord, dat van hem verwacht werd. In de diepste
diepte van zijn eerlijk hart kon hij geen verontschul
diging' vinden voor de genotzïi^ke moeder, die al wat
ze verzinnen kon, had1 aangegrepen om de verantwoor
delijkheid, door God zelf op haar gelegd, van zich af
te schuiven, opdat zij zelf een leven zou kunnen lei
den van door geen kinder-zorg belemmerde uitspat
ting.
(Wordt vervolgd).
