DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
BLOOKERS
CACAO
No. 92
Honderd en dertiende Jaargang.
1911
WOENSDAG
19 A P R1 L,
Alkmaarsche
Huishoud- en Industrieschool.
Aangifte van Leerlingen
DAALDERS
FEUILLETON.
ENGELSCHE BRIEVEN.
Hef Gouden Bed»
BINNENLAND.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk f 1,
Afzondei lijke nummers 3 Cents.
Telefoonnummer 3.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat. Oroote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
Dit nummer bestaat uit 2 bladen.
voor de nieuwe cursussen 1 Mei 1911.
kost slechts de helft van
andere goede cacao. De prijs
van een bus van 1 Kilo (twee
pond) bedraagt 1.50 (een
daalder). Kleinere bussen naar
verhouding.
q Hooit los verkrijgbaar.
ARSCH
COURANT.
Industrieklassen 31 ^-jarige cursus.
Lesgeld f 25.— per jaar.
Leeftijden van af 12 jaar. On- en minvermogen
den half geld of kosteloos.
Inlichtingen verstrekt gaarne de Directrice
M. W. AKBEITER.
Stedelijk lUiisenm.
Gelegenheid tot bezichtiging tegen betaling van 10
cent per persoon op Zondag 23 April a.s., 's middags
van 1 tot 3 uur.
Het is verboden in de lokalen te rooken.
Ingang Breedstraat.
POSTKANTOOR TE ALKMAAR.
Lijst van de aan dit kantoor ter post bezorgde brie
ven en briefkaarten, welke wegens onbekendheid van
de geadresseerden niet zijn kunnen worden uitgereikt.
Ie helft der maand April 1911.
Brieven.
Joh. van Dijk, Alkmaar.
Onderl. Levens Verz. Mij, Amsterdam.
J. Kerskuilen, Amsterdam.
Mevr. Simon Thomas, Amsterdam.
Hr. Cocksdorp.
J. Boogaart. Helder.
Reek, Oosthuizen.
Mej. Iloolwerf van der Wal, Rotterdam.
Mej. Wed, A. Heinis, Gr. Schemer.
Briefkaarten.
■Mej. Ii. Oorter, Aalsmeer.
Mej. Janssen,
O. H. Smit,
H. en O. v. d. Most,
Buitenland.
A. L. Holman, Hagen.
I.
liet officieele bericht, als zou de lente begonnen
zijn, schijnt van verschillende kanten bevestigd te
worden, hoewel die bevestigingen er aan berinneren,
hoe tallooze menschen denken, dat, mits men haar
vaak en lang genoeg herhale, eene onjuistheid juist
wordt.
Men ziet overal ververs aan den gang, men ontvangt
programma s en prospectussen van allerlei zomerfees
ten, kleermakers en modemaaksters bieden aan u door
middel van de nieuwste zomerstoffen in zusters en
broeders van Venus eu Adonis te herscheppen; een en
kele wijsneuzige of doctrinaire bloem tracht wat leven
in het landschap te brengen door te ontluiken, omdat
do almanak nu eenmaal zegt, dat het lente is en half
April, even eigenwijze huismusschen en andere vogel
tjes genieten van voorbarige ouderweelde, enz. enz.
Onder de prospectussen, dezer dagen ontvangen,
was er één van de „International Horse Show," de nu
wereldberoemde paardemtentoonstelling in Olympia,
die dit kroningsjaar natuurlijk veel mooier zal worden
dan ooit te voren, te meer daar verleden jaar de ten
toonstelling midden in den zwaren rouwtijd viel en
„men uit de „opper tien duizend" dus moeilijk veel
en openlijk notitie vau deze zaak kon nemen.
Intusschen, deze voorjaarszwaluw bracht mij op wég
naar de bureaux der tontoonstellings-commissie, met
liet doel eeriige inlichtingen in te winnen, die evenwel
I met dezen eersten brief in de Alkmaarsche Courant
'n ëfuen verband staan, aangezien het nog veel te
vroeg is, om daarover reeds te schrijven. Doch ik was
op deze manier getuige van een echt Londensch too-
neeltje.
De bureaux zijn gevestigd in Hannover Square,
eenmaal een dier pleinen, waar de hoogsten in den
lande hun stadsresidentie hadden, doch dat evenals
al de buurten ten westen van Regent Street door de
„zaken-menschen" in gebruik wordt genomen. Het
heeft intusschen over het algemeen nog het. voorkomen
ul" eerl deftig Londensch Square. De gemeenschap-
pe ïjke tuin in het midden, vol mooie, statige boomen
en struiken en bloemen, de vroolijke zonneschijn
bij vergissing, denk ik, toegelaten dien dag de
keurige gevels der huizen, de elegante dames en hee-
1 ren, de vlugge motors en enkele equipages, dit alles
hielp om een indruk van weelderige voornaamheid te
maken. Doch juist in die omgeving viel een eigen
aardige groep voor het bovengenoemd bureau op. Het
eerst zag men Lord Lonsdale, den man, die de paai-
dententoonstellmg bezielt en bestuurt en uitstekend
bestuurt. Men kan hem gemakkelijk herkennen aan
de lengte van zijn lichaam on zijn sigaar, die altijd on-
atscheidelqk verbonden zijn. Om hem heen stonden
een aantal vrienden en kennissen, commissarissen en
secretarissen der tentoonstellings-commissie. Doch
daarbij zag men een ezelwagentje, zooals de „coster
mongers, de straatventers in groenten, huishoudelijke
aitikelen, fruit eu zulke zaken, gebruiken. Het wa
gentje zag er keurig uit en het ezeltje er voor was een
best ezeltje, zooals men er hier trouwens zooveel ziet,
in het land waar men goed voor dieren is en ook voor
ezels zorg draagt.
In bet wagentje zaten een zeer dikke juffrouw en
een oude man, beiden in vol Zondagsornantzij ze
nuwachtig, doch blij, hij vol mannenmoed trekkend aan
een sigaar, groot genoeg om uit Lord Lonsdale's siga
renkoker afkomstig te wezen. Verder werd ieders oog
geboeid door een „costermonger" in vol ornaat. Dat
is het costuum, dat wel even mag beschreven worden,
Naar het Duitsch van OLGA WOHLBRüCK,
bewerkt door J. P. WESSELINK—VAN ROSSUM
Q
Dan zat zij met Pieps aan tafel in de groote eetka
mer en de knecht verwisselde de borden. Er kwam nog*
slechts haastig gebraden vleesch op tafel met wat
compote en gebakjes van den banketbakker uit de
buurt. De beide vrouwen wisten ternauwernood, wat
zij gebruikten en Mevrouw Mara verwonderde zicli,
at de keukenmeid toch steeds nog zooveel geld noodig*
nacl. De voorraden waren zoo spoedig op, en bet eten
was nooit meer op den juisten tijd klaar.
Op zekeren avond kwam een groote man met een
zwarte portefeuille, Frank Nehls was niet thuis. Hij
liet zich bij mevrouw Nehls aandienen.
Zij ontving hem in de muziekzaal in haar lang,
sleepend rouwgewaad. Hij vroeg haar of zij' tiendui
zend mark kon betalen, en toen zij dat ontkende, las
J ilaai" e?n omvangrijk geschrift voor en plakte blau
we zegels op den vleugel en het orgel en zeide, toen zij
hem verschrikt aankeek: „Ik ga ook nog in de andere
Kamers. Het is gemakkelijker, dat ik de groote stuk
ken verzegel, dan dat ik hier eiken stoel beplak."
En hij verzegelde het groote buffet met de gedraai
de kolommen en het- kostbare gobelin medaillon, dat
bqna den gelieelen wand der eetkamer in beslag nam,
hij verzegelde den prachtigen staanden klok, verzegel
de de gebeeldhouwde, groote schrijftafel in Frank
ehls werkkamer en het groote Perzische tapijt,
waarvoor Jrank Nehls alleen vijf duizend mark had
betaald.
Mevrouw Mara begon te snikken.
Goedhartig zeide de deurwaarder: „Nu, ik geloof,
dat dat wel genoeg zal zijn. Ik ben geen onmensch.
Klaar zorg- er nu maar voor, dat ge betaalt, het zen
jammer zijn voor de mooie dingen.
„Ik bid u, mijnheer de deurwaarder, verzegel niets
bij mijn man. V ij hebben dure schilderijen in het sa
lon twee Lenbachsdie alleen reeds tien dui
zend mark waard zijnneemt u die!"
De deurwaarder schudde het hoofd'. „Neen
neenmet schilderijen laat ik mij niet in. Dat is
alleen voor de liefhebbers. Dat heb ik reeds eenmaal
tot mijn schade ondervonden. Wat weet ik er van, hoe
die schilders heeten. Dat hebben zij mij al eens er
gens verteld, dat ik een schilderij moest nemen, het
had een waarde van 20.000 markjaen bij de
\eikooping hebben zij er zelfs geen bruin papiertje
voor willen geven. Het was niets dan een copie
neenneen. Met schilderijen doe ik niets. Dat is
mij te riskant, daar moet men een kunstkenner voor
zijn En als dat werkelijk zoo'n waarde had,
7" h,J knipoogde sluw „dan had u er toch
reeds lang klem geld van gemaakt, in plaats hier in
moeite te komen. Nu, ziet u wel.
Mevrouw Mara weende nog in de werkkamer van
haar man, toen Frank Nehls thuis kwam. Hij ver
loor geen oogenblik zijn zelfbeheersching, maar stelde
haar dadelijk gerust. Hij zou zijn uitgever een paar
duizend mark voorschot vragen en met de automobiel-
iirma een schikking treffen.
„Maak je geen zorg over het verzegelen, dat is maar
een vorm. Zekerheid voor de menschen. Er gebeurt
niets
Hij klopte haar zacht op den schouder. Zij snikte
echter luid: „Die verschrikkelijke automobiel heeft
ons alles ontnomen, alles....!"
Hij wendde zich snel af.
„Die is mij den prijs waard", zei hij ruw. Acht da
gen later bracht hij Pieps naar den trein, om haar ge
durende zes weken aan prinses Arnulf toe te vertrou
wen, die naar de Riviera ging.
Ti kpu 'k geheel alleen", zei mevrouw Mara tot
i t-lix.
Hij had medelijden met haar, toen zij dolend door
tie groote, leege vertrekken ging.
Zij had één gedachte, waarvan zij zich niet kon be-
njdeu. zij zag groote, iorsch geschouderde mannen
voor aioh, die alles uit de woning droegen.... stuk
De „costermonger" in groot uniform draagt een pet,
heeft een bonte bouffante om den hals en is verder
gekleed in een grijs pak, donker of licht, al naar de
drager dat verkiest. Do jas is kort, zonder panden
dus, de broek loopt, bij de knieën nauw toe en dan
daaronder weer wijd uit, zoodat zij ver over dén voet
valt, die met puntig toeloopende schoenen bekleed is.
Doch het interessantste is, dat de ja9 en de broek ge
heel en al gegarneerd zijn met parelvormige en parel-
kleurige kuoopjes, terwijl bovendien een breed galon
langs den naad van laatstgenoemd kleedingstuk loopt.
Zoo'n beparelde „costermonger" wordt op Zon- en
feestdagen meestal vergezeld door een jonge dame,
in stevig donkerpaars fluweel gedost. De japon heeft
een eerbiedwekkende sleep ook nog, terwijl haar hoofd
gedekt wordt door een enormen hoed' met enorme, wijd
afhangende veeren. Deze jonge dames dragen symbo
lisch ten toon de mate van liefde die haar „bloke" voor
haar koestert, door middel van de grooter of kleiner
afwezigheid van voortanden, die haar aanbidder haar
van tijd tot tijd uit den mond heeft geslagen. Als
zoo'n schoone een toestemmend antwoord kan geven,
op de belangstellende vraag van vriendinnen: „Does
your bloke hit you" (Ranselt, jou kerel je?"), dan ligt
daarin opgesloten, dat de verhouding tussehen beiden
volgens de etiquette onder „costermongers" en dezer
standgenooten, niets te wensehen overlaat. Ditmaal
ontbrak de paarse nymf; trouwens onze vriend was
daarvoor wel wat oud eu „pearly king," de „parel ko
ning," zooals hij onder zijn kameraden heet, droeg ge
heel bot voorkomen mee rond van een gezeten man en
vader.
Het overige straatpubliek behoef ik niet te beschrij
ven.
Lord Lonsdale schudde den ouden heer en de oude
juffrouw in liet wagentje vriendelijk de haud en
wenschte het. „Veel genoegen in jelui wittebroodswe
ken," wat een hartelijk gelach deed opgaan. Want het
was heélemaal geen huwelijksplechtig'heid, waarvan wij
den afloop bijwoonden, zooals mij bij navraag bleek.
Het ezelwagentje draafde weg en toen werd mij uit-
gelegd wat deze heele historie te beteekenen had.
j De oude man was namelijk vervolgd, omdat hij zijn
ezel werk liet- dpen, dat het dier onmogelijk kon doen,
zoo oud en vervallen, ziek en ellendig was het. Hij
trok namelijk met zijn ezelwagen de buurten van het
East End door, om visch of zoo iets te venten. Hij
werd beboet en zijn ezel op last der overheid afge
maakt. Au was evenwel bij het geding gebleken, dat
deze man, zoo doodarm als hij was, altijd even goed
voor zijn dier had gezorgd en dat hij en zijn vrouw
zichzelf dikwijls ontberingen hadden opgelegd, om in
staat te zijn hun ezel, hun onontbeerlijke hulp, wat 1
meer voedsel te koopon. Dit maakte dat. Lord Lons
dale, groot dierenvriend die hij is, zich de zaak aan-
tiok. Hij kocht met een stuk of wat. andere evenzeer
schatrijke vrienden een ezelwagen en ezel en die waren
nu plechtig in de bureaux der tentoonstellings-com
missie aan ons braaf echtpaar aangeboden. Nu is
Lord Lonsdale wel een uitstekend beoordeelaar van
paarden, doch hij voelde zich als deskundig ezelkooper
niet op zijn gemak. Dies riep hij de medewerking en
voorlichting in van onzen parelrijken vriend, een der
voornaamste „costermongers" in Londen, die dit trek
dier, dat hij eu al zijne collega's gebruiken, naar aller
getuigenis van haver tot gort kent. Ilijkoosdus'tbeste
ezeltje uit, dat er te vinden was en zoo was niets ver
zuimd om deze oude stakkers afdoende te helpen en
tevens alle kritiek omtrent de deugden en kwaliteiten
van „Jenny, zoo heet het diertje, die afgunstigen ten
beste zouden mogen willen geven, den kop in te druk
ken, zoo noodig met behulp van een paar vuisten,
voor stuk. Zij telde de schilderijen aan de muren,
ging voor het groote buffet staan, bekeek het fraai
bewerkte zilver, en staarde naar het schoone patroon
van het groote, Perzisch tapijt. Als Felix kwam, ont
stak zij dikwijls het licht in alle kamers, toonde hem
alles, alsof het voor haar zelf een nieuw bezit was:
„Zie eens, Felix, dat is mooi!" of zij knoopte een ver
haal vast aan het een of andere voorwerp: „Weet je,
daarmede is Paul uit, Parijs gekomen" of „weet je,
na den valkenjacht, toen heeft PaullMenigmaal
wendde zij zich midden in een zin om en bracht haar
zakdoekje aan de oogen.
Om s hemels wil, liet zou er toch niet toe komen,
dat men haar al deze dingen ontnam! Men had haar
nongoed het hart uit het lichaam kunnen rukken.
Dat. was het leven voor haar, die prachtige dingen?
Zelfs do kleinste snuisterijen in haar mans kamer
kregen waarde, sedert zij gevoelde, dat ze in gevaar
waren. Soms kwam zij dagenlang niet uit haar klein,
lichtblauw boudoir; dan liep zij weer alle vertrekken
door en jammerde over de nalatigheid der dienstbo
den. Het brons was aangeslagen, tussehen het hout
snijwerk lag stof. Zij bracht bet gansche huis in rep
en roer, vroeg- zelf stofdoek en borstel en schreeuwde
opgewonden: „Zulk een nalatige bende! Zulk een
sloddervosserijAlles wordt verwaarloosd. Waarvoor
krijgen jelui dan jé loon?!.
Zij poetste het brons en bet zilvey weer glimmend,
borstelde het lofwerk vau het houtsnijwerk en wreef
liet politoer, totdat het spiegelglad werd. De dienst
meisjes morden; de knecht, zei den dienst op.
Zij werd grof.
Het kamermeisje verlangde haar loon.
„Onbeschaamde feeks!" beet zij haar toe.
s Avonds vroeg zij aan Felix vijftig mark en wierp
het meisje liet geld over de tafel toe. Zij moest nu
maar dadelijk gaan, dadelijk! Dat brutale ding wilde
zij niet meer in huis hebben.
Het meisje eischte nog kostgeld. „Neem de heele
eetkamer mee, als je niet genoeg te eten hebt!"
Mevrouw Mara beefde over het heele lichaam en
weende; Felix mengde er zich in en regelde alle» zoo
waarmee „costermongers," naar reeds is te kennen ge
geven, zeer goed overweg kunnen.
Voor lien, die precies wensehen te weten wat het
woord „costermonger," in de wandeling en kortheids
halve tot „coster" beperkt, beteekent, zij nog meege
deeld, dat het vroeger was een „costard-monger." Een
„Costard" komt van liet Eransche „Cóte" en is het
overblijfsel van den Eranschen naam voor geribde rei-
netten, die hier vroeger veel werden ingevoerd, terwijl
„monger" koopman beteekent (in het oud-Hollandsch
„Inangher"). Waren ze dus vroeger slechts appelkoop-
lui, later zijn ze handelaars in allerlei waren geworden.
DE KONINKLIJKE FAMILIE.
Nadat H. M. de Koningin, Z. K. H. de Prins en
Prinses Juliana gisterochtend omstreeks 9 uur een
afscheidsbezoek hadden gebracht bij H. M. de Ko
ningin-Moeder, is het Koninklijk gezin te. 9 u. 41 min.
per Staatsspoor van Den Haag naar Het Loo gegaan,
voor het, jaarlijksche zomerverblijf aldaar.
De vorstelijke personen werden aan het Staats
spoorstation in Den Haag hartelijk toegejuicht, voor
al toen de Koningin, alvorens met het Prinsesje, dat
een klein ruikertje droeg, de koninklijke wachtzaal
binnen te treden, Haar dochtertje eenige buiginkjes
deed maken en het publiek met haar zakdoekje deed
toewuiven.
In de wachtzaal vonden de Koningin en de Prins
tot het. doen van uitgeleide aanwezig baron Sweerta
de Landas Wyborgh, die mei. ingang van heden het
ambt van commissaris der Koningin in Zuid-Holland
aanvaardt; den wethouder Jansen, waarnemend bur
gemeester van Den Haag, en generaal De Meester, x
gouverneur der residentie, die het, Koninklijk gezin tot
den trein uitgeleide deden.
II. M. plaatste zich met de Prinses voor een der
breede vensters van het salonrijtuig en toen de trein
langzaam het station uitstoomde, bleef Prinses Julia
na de menigte op het perron toewuiven.
De Koninklijke trein is enkele minuten vóór 12 uur
op Het Loo aangekomen, waar duizenden om het per
ron stonden geschaard. Het Prinsesje maakte op het
perron uit eigen beweging buigingen voor de geest
driftige menigte. H. M. de Koningin en Z. K. H. de
Prins onderhielden zich eenige oogenblikken met den
burgemeester van Apeldoorn. Daarna wandelden Zij,
met het Prinsesje tussehen zich in aan de hand, naar
het Paleis. Op het bordes bleef het Koninklijk echt
paar nog even staan, om een ovatie van het publiek
in ontvangst te nemen.
Gemengd nlenws.
UIT AKERSLOOT.
Beroepen bij de Ned. Hei-vormde Kerk te Zwarte-
waal (toez.) ds. K. Hendriks alhier.
VALSCHE TOEGANGSKAARTEN.
Aan een aantal bezoekers van den voetbalwedstrijd
HollandEngeland te Amsterdam, waren, naar thans
gebleken is, buiten de hekken valsche toegangskaarten
verkocht.
DE PARSIVAL.
Wegens de krachtige zuidwesten winden die in
Duitschland waaien, is het vertrek van het bestuurba
re luchtschip de Parsival uit Berlijn, dat hedenmid
dag te Amsterdam verwacht werd, vier en twintig uur
uitgesteld.
goed hij kon.
Hij kwam met voorstellen tot bezuiniging. Deszen
winter zou men toch geen feesten geven zou men
den knecht niet geheel kunnen missen?"
Mevrouw Mara keek heel verbaasd. „Maar, loop
heen, Felix, Paul heeft toch een knecht noodig. Wie
moet^ dan dienen en opendoen, als er wordt gebeld?"
„Nu, g-oed dan, maar kan je liet misschien zonder
kamenier doen?" stelde Felix voor.
„Waar heb ik de kamenier voor noodig? Maar
Pieps is er aan gewoon! En als ik baar wegzend, dan
kosten mij de kapper en de waschvrouw driemaal zoo
veel. De kamenier is eerder een besparing
Aa n een goedkoope keukenmeid viel in 't geheel
niet te denken. Paul maakte toch al voortdurend aan
merking- op het éten. Als zij een keukenmeid van
vc-ertig mark nam, kon zij wol dadelijk het huis uit-
loopen of Paul liet zich van haar scheiden!"
Als men één steen wegnam, viel dadelijk het gan
sche gebouw ineen. Alleen 'n geheele ineenstorting
was mogelijk. Geen besparing.
Frank Nehls liet. zich voor zijn ontbijt een glas
sherry en een Engelsche beefsteak geven. Dikwijls
verlangde hij alleen een paar spiegeleieren. Mevrouw
Mara verkeerde echter voortdurend in angst, dat hij
plotseling zou binnenkomen om een „groot diner" to
verlangen.
En deze angst vervulde haar zoozeer, dat alle ge
zond verstand bij haar werd gedood.
„Geloof mij, Mara, Paul denkt nu aan geen diners
en dergelijke dingen. Hij werkt. Wil niemand ont
vangen. Hij heeft zelfs de Zondagsche lunchuren af
geschaft."
Maar mevrouw Mara schudde steeds het hoofd. „Je
kent hem niet, Felix. Dat lijkt maar zoo. Plotseling
van heden op morgen is hij een ander! Dan
moet alles er zijn. Dan helpt geen verontschuldiging,
dan beveelt hij slechts, en alles moet vliegenLuis
ter, Felixje.
(Wordt vervolgd).
