DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Honderd en dertiende Jaargang.
1911
MAANDAG
De drie Musketiers*
BINNEJNLAM».
No. 120
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk fl,—
Afzondei lijke nummers 3 Cents.
Telefoonnummer 3.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Oroote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
F.BDIJL.LETQM
ALKMAARSCHE COURANT.
ALKMAAR, 22 Mei.
Het Amerikaansche ministerie van buitenlandsche
zaken, maakte deze week bekend, dat het gereed geko
men is met een ontwerp voor een algemeen arbitrage-
verdrag', een schema voor een contract, dat met ver
schillende bevriende staten zal kunnen worden geslo
ten, een voorloopig plan van uitbreiding van het ge
bied, waarbinnen internationale geschillen door een
scheidsrechterlijke uitspraak kunnen worden beslist.
Dit ontwerp-verdrag is ter kennisneming toegezonden
aan Engeland en Frankrijk omdat beider regeeringen
hadden verklaard, dat ze gaarne eens wilden spreken
over een algemeen scheidsverdrag, waarbij zou worden
bepaald, dat geschillen, welke de nationale eer raken
of waarbij een nationaal levensbelang op het spel
slaat, ook aan het Haagsche hof van arbitrage ter be
slissing moeten worden voorgelegd. Met belangstelling
mag worden afgewacht wat er van deze poging zal ko
men. Te verwonderen valt het niet, dat de ex-presi
dent Roosevelt, de inan van de gepantserde vuist, van
den gewapenden vrede, zich bij voorbaat tegen de tot
standkoming van zulk een verdrag verzet en dat ook
in Duitschland, waar de regeering steeds op het stand
punt heeft gestaan, dat geschillen, waarbij de eer uf
een levenskwestie van een rijk gemoeid is, nimmer
door een scheidsrechterlijke uitspraak uit de wereld
gebracht kunnen worden, reeds afkeurende stemmen
zijn gehoord.
Al Is er geen reden, om dadelijk aan de verwezenlij
king van het Amerikaansche denkbeeld te gelooven,
het feit, dat er in de richting van algemeene arbitra
ge wordt gewerkt, is als uiting van een sympathiek
streven op zich zelf reeds van gewicht. Ook op dit
gebied geldt het: zij die gelooven, haasten niet. Nog
zeer onlangs werd er door een Duitsch hoogleeraar op
gewezen, dat het hier een beweging betreft, welke
slechts zeer langzaam vooruitgaat. Wat ons thans
onbereikbaar schijnt, kan over een paar eeuwen van
zelf werkelijkheid zijn geworden en wanneer het te
genwoordige geslacht erin slaagt de historische ont
wikkeling een weinigje, zeg eenige tientallen jaren te
vei haasten, dan zou daardoor reeds de propaganda rij
kelijk zijn beloond. Och, zoo redeneerde hij, het is zoo
gemakkelijk te zeggen, dat er oorlogen zullen zijn, zoo
lang er mensehen zijn. Maar heeft men vroeger niet
altijd gemeend, dat er duels zouden zijn, zoo lang er
officieren waren, dat de bloedwraak zou blijven be
staan, zoolang er families waren, die de eer van en
den eerbied voor de familie wilden handhaven? De
bloedwraak heeft echter zoo lang bestaan, als er fami
lies waren, welke het karakter en de organisatie had
den van vroegere tijden en menschen, die de denkwijze
van die tijden getrouw bleven. En nu zullen er altijd
wel families zijn, die prijsstellen op familie-eer, maar
de gewijzigde positie der familie, haar opneming in
den staat moest aan haar gebruiken wel een ge
heele verandering doen ondergaan. En dat geschiedde
met van vandaag tot morgen, maar eeuwen moesten
er verloopen. Het is voor ons niet meer dan natuur-
lijk, dat een familie het- aan den staat overlaat het ge- j
leden onrecht te herstellen en we zouden het een
schending van den vrede der gemeenschap beschouwen,
wanneer de eene familie tegen de andere het zwaard
trok. En wij denken er niet aan iets vernederends,
iets onteerends er in te zien, wanneer een familie, die
onrecht lijdt de beslissing aan de hoogere macht van
den staat overlaat.
A u kan men zeggen, dat een proces, gelijk zich in
de verhouding van de familie tot den staat ontwikkel
de, niet kan pla&ts hebben in de verhouding der sta
ten onderling en dat daarom de hoop op een tijdperk
zonder oorlog en zonder geweld tusschen de staten on
derling ijdel is. Maar wie weet heden hoe het staats
leven zich in den loop der eeuwen zal ontwikkelen?
Oorlogen zullen er blijven zoolang staten die het ka
rakter en de organisatie bezitten van dezen tijd,
scherp tegenover elkaar komen te staan. Maar er zijn
verschillende aanwijzingen welke ons leeren, dat dit
niet altijd het geval behoeft te zijn en niemand kan
zeggen, dat de staten en de betrekkingen der staten
steeds precies zóó zullen zijn, als wij ze kennen. Veel
eer is er reden om aan te nemen, dat in het leven on
zer staten een nieuw tijdperk is ontstaan, dat er een
historische ontwikkeling is te wachten, waarbij de
verhouding der staten niet meer zoo geregeld is als
tot in de negentiende eeuw het geval was. Gelijk vroe
ger de families tot een hoogere eenheid, den staat, zijn
gegloeid, zoo kunnen ook de staten op een wijze wor
den georganiseerd, welke den oorlog uitsluit, welke
niet meer den oorlog maar hoogstens een ordenend in
grijpen door het geheel voor den enkeling mogelijk
doet schijnen.
Het denkbeeld van den bondsstaat bestaat nog geeiu
150 jaar en onze grootste technische uitvindingen zijn
ook uog geen tweehonderd jaar. Juist de statenbond
en de bondsstaat in hun nieuwen vorm bieden ons een
aanwijzing van het recht der toekomst. De vereenigde
staten van Noord-Amerika zijn staten, maar zij staan
in een andere verhouding tot elkaar dan de staten van
den ouden tijd en een oorlog tusschen hen is een on
mogelijkheid; Pruisen en Beieren zijn staten, maar
een oorlog tusschen hen is niet denkbaar. Hoe zich
dit verbroederings- en smeltingsproces in den loop der
tijden verder zal ontwikkelen kunnen we slechts ver
moeden, maar vrijwel zeker is het, dat zulke verbroe-
ueringen vaker zullen voorkomen, zoodat de beslissing'
van geschillen in hoogere instantie geschiedt.
Maar niet alleen de staten, ook de menschen zullen
anders worden zijn de Beieren niet Duitschers
geworden? I3 men thans niet reeds over
tuigd, dat een kabinetsoorlog niet meer kan plaats
hebbenV int niet de meening veld, dat men bij een
geschil niet maar dadelijk moet beginnen te koken en
naar de wapens moet grijpen, maar, als bet kan de rus
tige overweging aan een scheidsgerecht moet overla
ten?
Er zit veel sympathieks in deze redeneering' en daar
om leek het ons wel goed op het belangrijke bericht
naar
ALEXANDRE DUMAS.
4) -o-
„Waarlijk?" hernam de edelman....
„Maar alvorens buiten kennis te raken, heeft hij al
zijn krachten Verzameld, om u te roepen en u uit te
dagen
„Maar is het dan de vleeschelijke duivel, die snaak?"
vroeg de onbekende.
„Och, neen, uwe Excellentie! het is de duivel niet,"
zeide de waard, minachtend den neus optrekkende,
r „want toen hij buiten kennis was, hebben wij zijn zak
ken onderzocht; hij heeft niets anders in zijn pakje
dan één hemd en in zijn beurs slechts twaalf kronen,
hetgeen hem niet belet heeft te zeggen, toen hij in
zwijm viel, dat indien hem iets dergelijks te Parijs wa
re overkomen, u dit dadelijk zou zijn opgebroken, het
geen nu slechts later zal gebeuren."
„Dan zeide de onbekende kooiweg', „is bet een of
ander vermomde Prins van den bloede."
„Ik zeg u dat, uwe Excellentie!" hernam de kaste
lein, „ten einde gij op uwe hoede zoudt zijn.
„Ln heeft hij in zijn woede niemand genoemd?"
„Ja, hij slóeg' op zijn zak, en zeide: „Wij zullen
zien, wat de heer de Tréville van die behandeling, zijn
gunsteling aangedaan, zal zeggen."
„De heer de Tréville?" zeide de onbekende, meer
aandachtig- wordende; „hij sloeg op zijn zak, den naam
van den heer Tréville noemende? Laat eens hooren,
mijn goede kastelein! Terwijl uw jongeling buiten
kennis was, zult gij zeker ook wel eens reiszak hebben
nagezien. Wat was er in?"
„Een brief voor den heer de Tréville, kapitein der
musketiers."
„Inderdaad 3"
„Zooals ik de eer heb, het 11 te zeg'gen, Excellentie!
De waard, met veel doorzicht begaafd, bespeurde de
uitdrukking niet, welke deze woorden aan de gelaats
trekken van den onbekende mededeelden.
Deze verliet het venster, tegen welks kozijn hij
steeds met den elleboog geleund stond, en als iemand,
die onrustig is, rimpelde zich zijn voorhoofd.
„Duivelsehmompelde hij, „zou Tréville dien Gas-
konjer op mij hebben afgezonden? Hij is nog zeer
jong', maar een degensteek is daarom niet minder een
degensteek, hoe jong hij ook moge zijn, die hem toe-
biengt, en men hoedt zich minder voor een knaap, dan
voor een man; een kleine hinderpaal is soms voldoen -
I de om een groot doel te doen mislukken."
En de onbekende verviel iji een overpeinzing, die
eenige minuten bleef aanhouden.
„Luister eens, kastelein! Ivunt gij mij van dien
razende niet ontslaan? Ik wil zijn dood niet op mijn
geweten hebben, en toch", voegde hij er bij met een
uitdrukking van koele bedreiging, „toch hindert hij
mij. Waar is hij?"
„In de kamer mijner vrouw, op de eerste verdie
ping, waar men hem verbindt."
_„IIeeft hij klcederen en reiszak bij zich? Heeft hij
_zijn buis nog aan?"
„Neen, dit alles is beneden in de keuken. Maar de-
I wijl die jonge gek u hindert.
„Wel zeker, hij verwekt immers in uw herberg een
verwarring, die fatsoenlijke lieden niet kunnen ver
dragen. Ga mijne rekening opmaken en roep mijn
lakei."
„Wat, gaat mijnheer ons reeds verlaten?"
„Gij wist dit immers, daar ik u bevel heb gegeven,
mijn paard te zadelen. Heeft men mij niet gehoor
zaamd I"
„Wel zeker, en zooals uwe Excellentie heeft kunnen
zien, staat het paard geheel gezadeld voor de groote
poort."
„Dan is 't góed, doe nu wat ik u heb gelast."
„Ho, ho!" zeide de kastelein bij zichzelf, zou hij
voor dien kleinen jongen bang zijn?"
Maar een gebiedende blik van den onbekende deed
hem zwijgen; en hij vertrok, nederig buigende.
uit Amerika het licht van dezen hoogleeraar eens te
laten schijnen.
Keeren wij thans terug tot de gebeurtenissen van
de afgeloopen week. Welke eigenaardige gevolgen de
ontwikkeling der techniek kan hebben, blijkt weer in
I rankrijk. Vroeger meende men, dat de menschen
niet zouden kunnen vliegen, zoolang ze geen engelen
waren thans wordt er gevlogen en is de menschelij
ke vlucht wellicht aanleiding tot een ministercrisis.
Natuurlijk hebben we hiérbij op het oog, de droevige
ramp in het vliegkamp te Issy les Moulineuax, welke
onder de rubriek buitenland nader wordt bespro
ken. Niet enkel kan die ramp invloed hebben op de
binuenlandsche, maar ook op de buitenlandsche poli
tiek en vooral «nder de tegenwoordige omstandighe
den. Men bedenke bijv. maar eens, dat de portefeuil
Ie van oorlog thans tijdelijk gesteld is in de handen
van den minister van buitenlandsche zaken, den heer
Gtippi, die in het Marokko-avontuur een zeer gevaar
lijke rol speelt en- die in den marine-minister Delcassé
een goeden partner vindt. In Spanje neemt de op
winding tegen Frankrijk steeds- toe, in Duitschland
staat men als het ware te wachten op een Fransche
daad, welke met de Algéeiras-acte in 'strijd zou zijn
en de hoogste voorzichtigheid is Frankrijk op het
oogenblik geboden, omdat zijn optreden in Marokko
het ernstigste politieke probleem vormt.
Duitschland heeft onlangs verklaard, dat wanneer
de Fransehen Fez bezetten men te Berlijn de acte van
Algéciras als niet geschreven zou beschouwen. In St.
Petersburg, in Rome, zelfs in \V oenen is de pers tegen
deze verklaring opgekomen. Alleen in Londen werd
gezwegen men wilde daar den keizerlijken gast in
het Buckingham paleis, van wiens reisgenoegens de
couranten deze week uitvoerig verhaalden, blijkbaar
niet ontstemmen. En niet onwaarschijnlijk is het,
dat men het aan de Theems nog zoo kwaad niet vindt,
dat tusschen Duitschland en Frankrijk open blijft
staan het kruitvaatje, dat Marokko heet.
De keizersfeesten en de op handen zijnde kronings
feesten namen te Londen zoo zeer. beslag op de open
baarheid, dat de aanneming van de wet betreffende
het vetorecht der lords (met 3G2 tegen 24J stemmen)
iu het Lagerhuis, en de indiening van de' nieuwe be
grooting van 1911, waarop o.a. voorkomt de bezoldi
ging van parlementsleden, minder de aandacht hebben
getrokken dan anders het geval zou zijn'geweest.
In Mexiko is de opstand thans defiinitief beslist in
het nadeel van den president Diaz, die zich genoopt
zag te verklaren, dat hij voor het einde dezer maand
zou aftreden. Hiermede is echter nog niet gezegd, dat
het voordeel aan den kant van den leider Madero is.
Immers de opstandelingen kwamen ook reeds tegen
hom in opstand, hij wist de beweging door goede woor
den en ruime beloften te bezweren, maar het is geens
zins zeker, dat de volgelingen ook tegen hun leider de
wapens opvatten. Met het sluiten van den vrede
tusschen de regeering en den revolutie-leider is de
burgeroorlog, welke het rijke land nu sinds zoo lang
teistert, nog niet geëindigd en het lijkt er alleszins
naar, dat de anarchie ook na het vertrek van den pre
sident zal blijven voortduren.
PRINSES JULIANA.
Zaterdagmiddag bracht mevrouw Van Citters, echt-
genoote van den commissaris der Koningin in de pro
vincie Gelderland, een bezoek per auto met hare kin
deren bij II. M. de Koningin, .vermoedelijk 0111 de prin
ses gelegenheid te geven met andere kinderen nadere
kennis te maken en te spelen.
3% pCt's STAAT SLEENING.
Naar de N. R. Ct. verneemt, is de Nederlandsche
"V2 pCt's. Staatsleening, groot (behalve het bedrag,
dat door de Rijkspostspaarbank wordt overgenomen)
ruim 40 millioen gulden, door den minister van finan
ciën tegen den koers van 95V4 pCt. (netto) overge
daan aan een consortium, bestaande uit de firma's
Hope en Co., Nederlandsche Handel-Maatschappij,
Amsterdamsche Bank, Amsterdamsche succursale van
de Banque de Paris et des Pays-Bas, en Lippman,
Rosenthal en Co.
De koers door hetzelfde consortium op 25 Januari
j.l. geboden en door dpn minister niet aanvaard
bedroeg-94.52 pCt.
De uitgifte van dc- leening door het consortium zal
naar alle waarschijnlijkheid eerstdaags plaats hebben.
TT ET NEDERLANDSCHE BIJZONDERE GE
ZANTSCHAP TE ROME.
De Koning van Italië heeft plechtig het Nederland-
sehe^ bijzondere gezantschap ontvangen. Een hofcere-
ineniemeester en twee adjudanten van den Koning be
gaven zich naar het Palace-Uotel met galarijtuigen
om het gezantschap af te halen, dat naar het Quiri
naal werd geleid en bij den Koning toegelaten. Deze
wachtte het op, omringd door de hofdignitarissen. Ba
ron Sirtema van Grovestins sprak de gelukwenschen
van de Koningin en Nederland uit.
De Koning dankte in warme bewoordingen en on
derhield zich hartelijk met de leden van het gezant
schap. De audiëntie was hierna afgeloopen en de de
putatie werd met hetzelfde ceremonieel teruggebracht
naar het hotel.
„Het is volstrekt noodzakelijk, dat milady 1) door
dien knaap niet worde gezien," ging de vreemdeling
voort; „zij zal spoedig hier voorbij komen; zij had er
reeds moeten zijn. Het zal waarschijnlijk het best
zijn, dat ik te paard stijg en haar tegemoet rijd. In
dien ik maar kon weten, wat die brief aan den heer
Tréville behelst."
En de vreemdeling, aldus mompelend, begaf zich
naar de keuken. Onderwijl was de kastelein, die vol
strekt niet vermoedde, dat het de tegenwoordigheid
des jongelings1 was, die den vreemdeling uit zijn her
berg joeg, naar boven bij zijn vrouw gegaan, en had
1T Artagnan volkomen in het bezit zijner geestvermo
gens gevonden. Toen, terwijl hij hem deed begrijpen,
dat de politie zijn twistzoeken met een edelman wel
eens slecht zou kunnen opnemen, want naar de mee
ning van den kastelein, kon de vreemdeling niets an
ders dan een edelman zijn, noopte hij hem ondanks
zijne zwakheid, op te staan en zijn weg te vervolgen.
D Artagnan, ten halve buiten kennis, stond dan op
zonder buis aan, en zijn hoofd met zwachtels, en door
den kastelein voortgeduwd, begon hij de trap af te
klimmen; maar in de keuken gekomen, was het eerste,
wat hij op straat ontwaarde, zijn vijand, die gerust
stond te praten voor het portier van een lompe koets,
bespannen met twee zware Normandische paarden. De
vrouw, tot wie hij sprak, en wier hoofd zich in het
geopend venster van het portier vertoonde, was twin
tig- of tweeëntwintig jaar oud.
Wij. hebben reeds gezegd, met welken bliksemsnel
onderzoekenden oogopslag' d'Artignan al de trekken
van een gelaat wist_ op te nemen, hij bemerkte dus da
delijk, dat de dame jong en schoon was. En die schoon
heid trof hem te meer, daar^zij geheel vreemd was aan
een bewoner van zuidelijke streken, zooals d'Artagnan,
J) Wij weten zeer goed, dat de benaming van Mila
dy in het Engelseh niet anders gebruikt wordt, dan
wanneer die door den familienaam wordt gevolgd.
Maar wij hebben dit zóó in dit manuscript gevonden,
en durven het niet op ons nemen, hieraan iets te ver
anderen. De Schrijver.
STAATSCOMMISSIE WERKLOOSHEID.
De staatscommissie voor de werkloosheid heeft aan
de burgemeesters bericht, dat zij een onderzoek instelt
naar de wijze, waarop de arbeidersbemftldeling hier te
lande plaats vindt en dat haar over de inrichting en
de werking der bestaande arbeidsbeurzen voldoende
gegevens ten dienste staan. Echter bleek het haar
niet mogelijk eenigszins volledige, gegevens te verkrij
gen over andersoortige instellingen en over personen,
die, hetzij ter bevordering van gemeenschappelijke be
langen in een-igen bedrijfstak, hetzij met sociale bedoe
lingen, hetzij als broodwinning, werkzoekende perso
nen en werkgevers tot elkander brengen.
Onder goedkeuring van den minister van Binnen-
landsche Zaken heeft thans de commissie de medewer
king van de burgemeesters ingeroepen, ten einde van
hen te ontvangen de adressen van vereenigingen, in
stellingen of personen, die zich bemoeien, met 't ver-
leenen van tusschenkomst tusschen werkzoekenden en
werkgevers, hetzij in het algemeen, hetzij voor eenig
bijzonder bedrijf.
De commissie wenscht daarbij te vernemen met
welk doel (vakbelang, algemeen belang, broodwinning
die voor het eerst zijn land verlaat. Zij was een blon
dine, met lange lokken, die haar op de schouders vie
len, groote, kwijnende, blauwe oogen, rooskleurige lip
pen en albastwitte handen, en verdiept in een zeer
levendig gesprek met den vreemdeling.
„Dus Zijne Eminentie beveelt mij....?" vroeg de
dame.
„Oogonblikkelijk naar Engeland terug- te keeren en
het hem onmiddellijk te berichten, wanneer de hertog
Londen' mocht verlaten."
„En de overige bevelen, waarnaar ik zal moeten
handelen?" vroeg de schoone reizigster.
„Zij zijn in deze doos gesloten, die gij niet zult ope
nen dan aan de overzijde van 't Kanaal."
„Zeer wel, en gij, wat moet gij doen?"
„Ik? Ik keer naar Parijs terug."
„Zonder dien kleinen, kwaden jongen te kastijden?"
vroeg- de dame.
De onbekende wilde antwoorden, maar op het oogen-
Llik, dat hij den mond opende, snelde d'Artagnan, die
alles gehoord had, de voordeur uit.
„Hier is de kleine, kwade jongen, die anderen
kastijdtriep hij, „en ik hoop, dat nu degene, dien
hij zal kastijden, hem niet zooals den eersten keer zal
ontsnappen."
„LIem niet zal ontsnappen?" hernam de onbekende,
de wenkbrauwen fronsende.
„Neen, want ik veronderstel, dat gij, in de tegen
woordigheid eener vrouw, niet op de vlucht zult dur
ven gaan."
„Bedenk!" riep milady uit, den edelman de hand
an zijn degen ziende slaan, „bedenk, dat de minste
vertraging alles kan doen mislukken."
„Gij hebt gelijk," antwoordde de edelman; vertrek
dus van uw kant, ik zal dit van den mijnen dóen."
En de dame met het hoofd groetende, sprong in den
zadel, terwijl de koetsier van het rijtuig flink de zweep
op de paarden legde.
Beide personen verwijderden zich nu in vollen galop,
elk langs een der einden van de straat.
'1* Wordt vervolgd.
