DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
No. 205.
Honderd en dertiende Jaargang.
1911
DONDERDAG
31 AUGUSTUS.
De drie Musketiers.
BINNENLAND.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk fl,—
Afzondei lijke nummers 3 Cents.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat. Oroote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
Telefoonnummer 3.
FEUILIjESTO]^
AL&MAARSCHE COURANT.
vi
POSTKANTOOR TE ALKMAAR.
Lijst van de aan dit kantoor ter post bezorgde brie
ven en briefkaarten, welke wegens onbekendheid van
de geadresseerden niet zijn kunnen worden uitgereikt.
2e helft der maand Augustus.
Brieven.
,T. B. Kramer, Amsterdam.
■T. Bakker, Helder.
Mej. Clara de Boer, Voorschoten.
Briefkaarten.
B. van Heckers, Amsterdam.
A. Zwart, Amsterdam.
J. Heine, Uitgeest.
W. J. Ropche, Valkenburg.
J. Bekelaar, Zaandam.
Buitenland.
Mej. A. Hendriks, Alberta-Canada.
W. II. Reigenger, Hartley TT. S. A.
ALKMAAR, 31 Augustus.
De politieke ziekte, die spionitis heet heerscht weer
in Engeland en Duitschland en heeft in beide landen
reeds verschillende slachtoffers geëischt. Deze spion-
nenvrees leidt tot allerlei dwaze vergissingen en ver
moedens, welke echter soms hoogst onaangename ge
volgen hebben. Zoo bezocht in Juli een eerzaam spoor
wegsecretaris tijdens zijn vacantie de artillerie-schiet-
terreinen bij Grafenwöhr en verzocht aan een paar on
derofficieren, welke bij in een bierbuis ontmoette, hem
een stuk van een granaat te willen geven, dat hij als
herinnering wilde bewaren. De onderofficieren zagen
alleen door dit onschuldige, feit een spion in hem, hij
werd te Neurenberg gearresteerd, met de gevangenis
wagen naar een vunzigen kerker gebracht. Vier we
ken beeft hij onder de lastige en schadelijke verden
king gestaan. En dat alleen omdat eenige onderoffi-
i eieren door spionitis waren aangetastline slecht
deze ziekte overigens op de geestelijke vermogens van
de patiënten werkt, kan hieruit blijken, dat een der
onderofficieren een electriseh zaklantaarntje voor een
fotogrnfietoestel had gehouden, waarmede hoogstbe-
langrijke opnamen zouden zijn gedaan!
.Gemakkelijker dan deze Duitscke spoorwegssecreta
ris kwamen een paar Engelsche heeren er af, die te
Kiel aan boord van de Deensclie motorvisschersboat
Delphin waren gearresteerd. De heeren maakten een
zomerreisje en hadden van de droogdokken voor de
aardigheid een paar kiekjes gemaakt. Toen bleek,
dat het geval onschuldig was, werden ze weer vrijgela
ten en later werd er officieel een onschuldig berichtje
over hun arrestatie de wereld ingezonden.
Intusschen het schijnt gevaarlijk reizen te wor
den in Duitschland. Wje er voor zijn pleizier naar
toe gaat, mag wel heel voorzichtig wezen en zich bij al
zijn doen en laten wel angstvallig afvragen, of hij
mogelijk ook den schijn op zich laadt van voor een
spion te kunnen doorgaan. Iedere tourist loopt op zijn
beurt gevaar slachtoffer van de spionitis te worden.
au;
ALEXANDRE DUMAS.
87) o—
„Wel neen," zeide d'Artagnan, „en indien ik mij wél
herinner, „hebt gij niets dun over gewone zaken ge
sproken."
„Wel, gij verbaast mij, ik meende u een allerakelig
ste geschiedenis te hebben verhaald."
En hij beschouwde den jongeling, alsof hij in het
diepste zijner ziel had willen lezen.
„Waarachtig! zeide d'Artagfian, ,,'t schijnt, dat ik
nog erger beschonken ben geweest dan gij, dewijl ik mij
volstrekt niets herinner."
Athos rekende zich niet voldaan door dat antwoord
en hernam„Het kan niet anders, of gij moet hebben
opgemerkt, mijn waarde vriend, dat iedereen een eigen
aardige dronkenschap bezit: treurig of blijde. Ik heb
een droefgeestige dronkenschap over mij en eenmaal
te veel gedronken hebbende, voel ik mij gedreven al de
akelige histories te verhalen, die mijn zotte voedster
mij in de hersens heeft geprent. Dat gebrek heb ik
waarlijk een groot gebrek, dat beken ik; maar overi
gens ben ik een goed drinker."
Athos zeide dit op een zoo natuurlijken toon, dat
d'Artagnan in zijn overtuiging wankelde.
„Ei, is het dan dat, wat ik mij herinner," hernam de
jongeling, trachtende achter de waarheid te komen
„maar ik herinner het mij trouwens als een droom, dat
wij over gehangenen hebben gesproken."
„Ha, ziet gij- wel," zeide Athos verbleekende, doch
trachtende te glimlachen; „ik was er zeker van; ge
hangenen zijn voor mij als de nachtmerrie."
„Ja, ja," hernam d'Artagnan, „en ziedaar, ik begin
het mij te herinneren; het betrof. wacht eens, het
betrof een vrouw."
„Ziet gij wel," antwoordde Athos, bijna lijkkleurig
wordende, „dat is mijn stokpaardje, de geschiedenis
Het laat zich denken, dat zulk onhebbelijk optreden
niet strekt tot bevordering van het vreemdelingenver
keer in Duitschland en evenmin tot vermeerdering
van de sympathie voor het Duitsche volk.
Trouwens ook iiii Engeland heerscht de ziekte.
Niet onaardig vroeg enkele dagen geleden een E11-
gelsch blad, of de geheime politiedienst van liet- ver-
eenigde koninkrijk soms steeds een paar spionneeren-
de Duitschers in het vizier hield, die eventueel als te
genwichten kunnen dienen, wanneer Engelsche spion
nen in Duitschland worden gepakt. Telkens toch als er
Engelschen in Duitschland worden gearresteerd, volgt
er^mmiddellijk inhechtenisneming van Duitschers in
Engeland. Zoo werd onlangs na de arrestatie van een
Engelschen spion in Bremen een Duitschen bespieder
n Plymouth ingerekend. De man staat thans terecht.
De Engelsche bladen geven lange verslagen van het
proces het is in deze dagen van spanning mooie co-
pie! De beschuldigde heet dir. Schultz en is officier
bij de huzaren. Hij vertoefde te PlymQutli, waar hij
trachtte een en ander te weten te komen omtrent En-
gelands leger en vloot, naar hij zeide voor een Duit
sche courant, die de inlichtingen goed zou betalen.
Aan een tweetal Engelsche officieren stelde hij nota
bene door bemiddeling van een zaakwaarnemer de
vraag wat zij dachten van een oorlog tusschen Enge
land en Frankrijk tegen Duitschland en van de waar
schijnlijkheid eener oorlogsverklaring ter wille van.
Marokko; hoeveel schepen der binnenlandsche vloot
sinds einde Juli buiten dienst waren gesteld en waar
om of er toebereidselen tot een oorlog waren gemaakt
en welke geheime bevelen voor leger en vloot waren ge
geven.
Ziedaar de geheele spionnage! Maar liet geval is
rijkelijk interessant gemaakt. Zoo is er bijv. een ze
kere Neumann geboord, een Duitscher, die kelner is
te Londen. Wel' is waar had deze getuige nimmer
den beklaagde gezien, maar de geldzendingen, welke
dr. Schultz ontving waren wel eens gezonden aan liet
adres van den getuige, die van 's morgens zes tot
's avonds elf uur uit huis is en wiens vrouw zijn ge
heele correspondentie voert!
Maar de overal vrees vöïmoedende Engelschen
zijn overtuigd dat hier wat anders achter zit, dan men
voor de hand weg vermoedt. Het oude sprookje van
een op ruime schaal opg-ezette spionnage duikt weer in
de kolommen der Engelsche couranten op. Alle Duit
schers te Londen 1 en dat zijn vele, vele duizenden!
zouden een wel georganiseerd spionnage- en inva
siecorps vormen. Voor het geval er een Engelscli-
Duitsche oorlog mocht uitbreken, zijn de Duitschers
zoo ongeveer al zeker van de spoedige inneming van
de Engelsche hoofdstad.
En al die angst en beving enkel omdat een buiten
lander eenige onnoozele vragen heeft gesteld, voor
welker beantwoording wel geen enkele regeering eenig
geld over zou hebben.
Allemaal spionitis
dier blonde vrouw en wanneer ik die herhaal, ben ik
smoordronken."
„Ja, dat is zoo", zeide d'Artagnan, „de geschiedenis
der groote, schoone blonde vrouw met blauwe oogen.
„Ja en gehangen."
„Door haren man, die een groot heer, een uwer
vrienden was", ging d'Artagnan voort, Athos scherp
aanziende.
„Zie nu eens hoe men iemand zou kunnen benadee-
len, wanneer men niet weet wat inen zegt", hernam
Athos, de schouders ophalende, alsof hij over zichzelf
medelijden gevoelde. „Het is uit, ik wil mij geen roes
meer drinken, d'Artag'nanhet is een al te slechte ge
woonte. A propos!" ging hij voort, „ik bedank u voor
bet paard, dat gij voor mij hebt meegebracht."
„Is het naar uw zin?"
„Ja, maar het is geen paard, dat veel vermoeienis
sen kan doorstaan."
„Dat hebt ge mis, ik heb er tien mijlen in anderhalf
uur mede afgelegd en men werd biervan evenmin iets
gewaar, alsof het één plein maar had omgereden."
„Zoo, zoo! maar gij zult maken, dat ik berouw zal
krijgen."
„Berouw?"
„Ja, ik heb er mij van ontdaan."
„Hoedat
„Ziehier de toedracht der zaak: hedenochtend ont
waakte ik te zes uur. Gij sliept als een roos; ik wist
niet waarmede den tijd te verdrijven en was nog ge
heel bedwelmd tengevolge onzer drinkpartij van giste
ren. Ik begaf mij in de gelagkamer, waar ik een van
onze Engelschen aantrof, die met een paardenkooper
in onderhandeling was wegens den aankoop van een
paard, daar het zijne gisteren door een bloedstorting
gestorven was. Ik naderde en hem honderd pistolen
len hoorende bieden voor een rosachtig paard, zei ik
hem: „Pardieu, edele heer, ik heb ook een paard te
koop."
„En zelfs een zeer fraai", zei deze, „ik heb het gis
teren gezien, toen de knecht van uw vriend bet bij den
toom hield."
„Vindt gij, dat het honderd' pistolen waard is?"
KONINGIN EN VOLK.
De Nieuwe Courant schrijft:
Bij de viering van Koningin Wilhelmina's verjaar
dag op heden herdenken wij allereerst de staatkundige
gebeurtenissen in het verloopen jaar, waarbij Hare
Majesteit persoonlijk een belangrijke rol vervuld heeft.
Wij bedoelen de bezoeken aan ons land van Koning
Albert en Koningin Elisabeth in September 1910, van
President Fallières in Juli j.l., en het bezoek dat. de
Koningin en Prins Hendrik onlangs brachten aan
Brussel.
De staatkundige verantwoordelijkheid voor het ini
tiatief tot en de voorbereiding van die bezoeken ligt
uiet bij de Koningin. Niettemin is het welslagen en
zijn derhalve ook voor een groot deel de gevolgen daar
van in hooge mate van haai' afhankelijk. Meer dan
bij eenige andere staatkundige daad de oplossing
van een kabinetscrisis uitgezonderd wordt van haar-
zelve in zulke gevallen actieve en persoonlijke instem
ming en medewerking vereisebt.
Het Nederlandsche volk heeft' alle reden om Hare
Majesteit erkentelijk te zijn voor de wijze, waarop zij
zich in bet afgeloopen jaatr van die taak heeft gekwe
ten. Er zijn verschillende omstandigheden die het
ontvangen van bezoeken van staatshoofden voor onze
Koningin niet doen behooren tot de aangename plich
ten van het koningschap. Onze paleizen zijn gebrek
kig; in schittering* en praal kan het Nederlandsche
Hof bijna met geen enkel in Europa wedijveren. His
torische en familie-traditie geeft aan een intieme toe
nadering tot België voor een Oranje ondanks de bests
persoonlijke gezindheid' toch altijd nog een ietwat
wrangen bijsmaak. Bovendien is de voorkeur voor een
rustig gezinsleven bij Hare Majesteit sinds1 de geboor
te van prinses Juliana blijkbaar versterkt.
Het spreekt wel vanzelf dat bij de Koningin al der
gelijke overwegingen naar den achtergrond geschoven
worden door het duidelijk sprekende landsbelang. Maar
daarom behoeft toch niet te worden verzwegen, dat
het publiek, voorzoover het er getuige van heeft kun
nen zijn, zich heeft verheugd over de wijze waarop
lands gastvrouw de vertegehwoordigers der vreemde
natiën ten onzent heeft ontvangen. Vooral bij bet
bezoek van den President der Eransche Republiek is
er maar één roep geweest over de beminnelijkheid en
de opgewektheid van onze Koningin en ook de konink
lijke reis naar Brussel, al werd de „toenadering" er
nog niet door beklonken, laat beiderzijds goede herin
neringen achter.
Dit jaar heeft dan ook wederom bevestigd wat na
de twaalf voorafgaande jaren haver regeering' boven
alle bedenking staat, dat er aan de politieke positie
van onze Koningin in het land niets ontbreekt. Haar
strikt constitutioneele zin gaat gepaard met een in
zicht in staatszaken, waarvan een ieder die in ambte
lijke hoedanigheid haar nadert, met. eerbied gewaagt.
Heeft, naast dien toegenomen eerbied en de onver
zwakte nationale trouw aan het Huis van Oranje, de
verhouding tusschen onze Koningin en haar volk de
warmte en de hartelijkheid ten volle behouden, die
haar komst op den troon, haar huwelijk en de geboor
te van het koninklijke kind zoo blijde omgaven?
Wij zijn er niet zeker van. Het wil ons wel eens
voorkomen, dat onze Koningin den weg naar het
hart van haar volk te zelden weet te vinden. Ver
reweg het grootste gedeelte van het jaar verneemt
men van ons Hof niet meer dan dat de ministers,
elk op hun beurt, zich ter conferentie naar het Loo
hebben begeveu en dat de eer van aan de koninklijke
„Ja, wilt gij het mij voor dien prijs geven?"
„Neen; maar ik wil er om spelen."
„Waarmede?"
„Met dobbelsteenen."
„Zoo gezegd, zoo gedaan en ik verloor liet paard;
maar het is waar", ging Athos voort, „ik heb het dek
kleed teruggewonnen."
D'Artagnan maakte een tamelijk onvriendelijk ge
baar.
„Is u dat onaangenaam?" vroeg Athos.
„Ja, ik beken het", hernam d'Artagnan, „dat paard
moest dienen, ons op het slagveld te doen herkennen
het was een onderpand, een gedachtenis. Athos, gij
hebt niet wel gedaan."
„Wel, mijn beste vriend, ik stel u in mijn plaats",
hernam de musketier; „ik verveelde mij doodelijk, en
dan, op mijn eer, ik houd van geen Engelsche paarden.
En daarbij, wanneer bet. alleen moest dienen om ous te
doen herkennen, dan is.bet dekkleed hiertoe voldoen
de; bet is merkwaardig genoeg. Wat het paard' be
treft, wij zullen wel een of andere verontschuldiging
vinden, om van deszelfs verdwijning reden te geven
Wat duivel! een paard is sterfelijk; stellen wij, dat het
mijne een ziekte heeft gehad."
D'Artagnan keek er niet vroolijker om.
„Het spijt mij, dat gij aan die dieren zoo gehecht
schijnt t-e zijn", vervolgde Athos, „want mijn geschie
denis is nog niet ten einde."
„Wat hebt gij dan nog verder uitgevoerd?"
„Na mijn paard te hebben verloren, negen tegen
tien, zie eens wat worp, kwam het denkbeeld' in mij op
het uwe te wagen."
„Zoo, maar ik hoop, dat- gij het bij het denlAeeld
hebt gelaten."
„In het geheel niet, ik voerde het dadelijk uit."
„Wat!" riep d'Artagnan angstig.
„Ik speelde en verloor."
„Mijn paard?"
„Uw paard, zeven tegen acht; slecht3 één punt. Gij
kent het spreekwoord?"
„Athos! waarachtig, gij zijt niet bij u w verstand
dat zeg ik u!"
tafel aan te zitten is te beurt gevallen aan eenige aan
zienlijke personen uit een beperkten, o wel zéér beperk
ten kring. De officieele, min of meer reglementaire
bezoeken aan enkele steden des lands daargelaten, be
hoort de persoonlijke aanraking, ja zelfs aanschouwing
van onze Koningin, ook in de Residentie, tot de zoo
booge zeldzaamheden, dat bet gevoel van vertrouwe
lijkheid hetwelk in sommige monarchieën de loyauteit
en den traditioneelen eerbied der onderdanen onschat
baar versterkt, hier allengs aan het verdwijnen is.
O waarlijk, het kleine Prinsesje, zoo lang in zorg ver
wacht, en de ernstige zaken van het staatsbestuur
het- is genoeg om een menschenbestaan te vervullen.
Maar toch mist een volk, boog en laag, zoo noode de
teekenen, dat- het hart van zijn Vorstin gelijk klopt
met het zijne: dat wat bet aan eer en glorie aan de
wereld te vertoonen heeft, wat het aan kracht van le
ven, geest en daad uitstraalt, wat het aan echt natio-
nale-n zin bezit en uit, vóór alles weerklank en medege
voel vindt in de levende draagster der Kroon, symbool
van de nationale eenheid.
Een goed en gelukkig jaar breke heden aan voor on
ze geliefde Koningin. Een jaar van internationalen
vrede, niet verstoord door de gevaren die dreigen van
Oost en West. Een jaar van blijvend huiselijk geluk
en gezinsvoorspoed. Een jaar van hartelijke verstand
houding met dat groote gezin van het Nederlandsche
volk, waarvan het overgroote deel niets liever wenscht
dan nu eu dan de eigen lieve stem, den hartelach, het
levende woord van lof ja zelfs van blaam, van zijn
Oranjevorstin te hooren dringen door den vergulden
muur vau het in dienst van 't koningschap onmisbare
«Protocol.
STAATSCOMMISSIE OVER DE WERKLOOS
HEID.
De Staatscommissie over de Werkloosheid is thans
nagenoeg gereed met haar rapport.
Naast haar algemeen onderzoek in den lande heeft
de Commissie nog een meer uitgebreide enquête noo-
dig geoordeeld voor sommige als typen te beschouwen
gemeenten, voor welk onderzoek afzonderlijke enquê
teurs werden aangezocht,
In tegenstelling met degenen, die der Staatscommis
sie voor den middenstand hunne medewerking' verlee-
nen, ontvangen de bovenbedoelde assistenten van de
Werkloosheidcommissie geen honorarium, hetgeen,
weliswaar niet op de betrouwbaarheid, doch op de- uit
gebreidheid van het onderzoek waarschijnlijk ni^t zon
der invloed zal zijn,
TREKHONDENWET.
Onlangs deelden wij mede, schrijft de T e 1., dat
een burgemeester, naar aanleiding van de beslissing
van den minister van Financiën, dat de nummerbewij-
zen voor houders van hondenkarren op zegel moesten
zijn, en wegens de bepaling, dat deze nummerbewij zen
aan belanghebbenden kosteloos moeten worden afgege
ven, de vraag aan den minister had voorgelegd voor
wiens rekening deze zegelkosten moesten komen.
Thans heeft de minister in antwoord hierop bericht,
dat eene nadere overweging van de desbetreffende
wetsbepalingen hem in strijd met zijne aanvankelijke
zienswijze tot het besluit heeft gebracht, dat de num-
m-erbewijzen geacht mogen worden van zegelrecht ta
zijn vrijgesteld. Waar toch schrijft de minister
bij art. 5 der wet is bepaald, dat o.a. de aangifte van
de nummerbewijzeni bij algemeenen maatregel van be
stuur zal worden geregeld, kan worden aangenomen,
dat in gevolge deze delegatie bij dien maatregel ook
„Mijn waarde, gij liadt mij dit gisteren moeten zeg
gen, toen ik u mijn zotte sprookjes verhaalde, doch
heden niet. Ik verloor ze dan met al het mogelijk
tuig."
„Maar dat is allerberoerdst!"
„Wacht toch, gij zijt er nog niet. Ik zou een voor
treffelijk speler zijn, indien ik niet koppig ware, maar
ik ben koppig; het is even als wanneer ik drink. Ik
bleef dus halsstarrig voortspelen."
„Maar hoe kondet gij nog spelen Er bleef u niets
meer over."
„Ja wel, ja wel, mijn vriend, gij hadt nog dien dia
mant, die aan uw vinger schittert en dien ik gisteren
had opgemerkt."
„Die diamant!" riep d'Artagnan, haastig zijn hand
op den ring leggende.
„En als kenner en d'-e bezitter van eenige geweest
zijnde, had ik dien op duizend pistolen geschat."
„Ik hoop", zeide d'Artagnan ernstig en half dood
van angst, „dat gij volstrekt: geen melding van mijn
diamant hebt gemaakt?"
„Integendeel, waarde vriend; gij begrijpt wel, dat
deze diamant ons eenig redmiddel werd; daarmede kon
ik onze paarden terugwinnen en zelfs onze reiskos
ten."
„Athos, gij doet mij beven!" riep d'Artagnan uit.
„Ik sprak dus over uw diamant met mijn tegenpar
tij, die hem ook had' opgemerkt. Wat duivel, mijn
vriend; gij draagt aan uw vinger een ster des hemels
en gij wilt niet, dat die in het oog valle. onmo
gelijk
„Zeg maar alles tegelijk, mijn vriend!" zeide d'Ar
tagnan, „want op mijn eer, uwe koelbloedigheid doet
mij den dood 'aan."
„Wij deelden dus dien diamant in tien deelen, elk
van honderd pistolen."
„O, gij schertst en wilt mij beproeven", zei d'Artag
nan, wien de toonr bij de haren greep.
„Neen, ik scherts niet. Ik had u wel eens willen
zien. Het was veertien dagen geleden, dat ik een
menschelijk wezen had gezien en dien tijd had ik mij
daar beneden verstompt in het gezelschap van wijn-
flesschen."
(Wordt vervelgd)
