DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Van liouten's Cacao LIEFDESOFFER De Volksdrank bij uitnemendheid. No 57 Honderd en veertiende Jaargang. 1912 DONDERDAG 7 MAART. PRACHTIGE KWALITEIT voor den prijj. ENGELSC11E BRIEVEN. FEUILLETON. BINNENLAND. Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk f 1, Afzondei lijke nummers 3 Cents. Prijs der gewone advertentiën Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9. Telefoonnummer 3. ALKMAARSCHE COURANT t .1^— i 'm - RONA LONDEN, 4 Maart. 't Leven ia Londen is steeds vol verrassingen. Men zou nu verwachten, dat dezer dagen niemand over iets anders denkt, droomt of spreekt, als de steenkool staking; doch daar komen, de militante suffragettes, slaan in een honderd of wat winkels de ruiten stuk en verdwenen is de staking uit de gedachten, nachtmer ries en praatjes der menigte. 't Was een geweldige overval, die door niemand ver moed of verwacht werd, wijl tegen Maandag 4 Maart een groote betooging in de buurt van het parlement was aangekondigd en wij onze nieuwsgierigheid dus tot dien dag opgeborgen hadden. Zooals men weet, vindt men de beste en bekendste winkelbuurten als men van Trafalgar Square in noordwestelijke rich ting tot dicht bij Marbie Arch loopt: Strand, Cha ring Cross, llaymarket, Ilegent Street, Oxford Street, Bond Street en Piccadilly kent haast iedereen, ook buiten Engeland, ten minste bij name. Welnu, over die straten hadden de suffragettes, meestal dames uit goeden stand, zonder eenig insigne of kokarde, zich min of meer verdekt opgesteld. liet was tien minuten voor zessen ;de winkelende wereld had hour „five o'clock tea" genoten en liep weer op straat, om huiswaarts te keeren of nog eenige bood schappen te doen; de omnibussen waren vol en de door RUDOLF STRATZ. 56) o „Ik wil geeai afscheid meer nemen van Karla. Dat zou mij te zwaar vallen. Ik wil haar ook niet meer zien, hoogstens na tien, vijftien jaar, als zij een vol wassen meisje en voor mij een vreemde geworden is. Zij mag mij niet schrijven. Jij ook niet. Ik verlang ook geen letter dank, maar verzoek slechts dit ééne: maak haast! Reis onmiddellijk naar Silezië mijn moeder is van alles op de hoogte en haal het kind. En daarmee afgeloopen. Als ik weer bij mijn moeder thuis kom, dan moet het kamertje aan den tuinkant leeg zijn en mag niets mij meer aan Karla herinneren. En nu, vaorwel, gij beiden...." Hij adresseerde den brief naar Vera's woning in Zehlendorf, bracht hem zelf naar de bus en hoorde den tik, waarmee hij door de gleuf op den bodem viel. Nn was het gebeurd! Hij keerde zich om en ging langzaam door de nu leege straten huiswaarts. De lucht was warm en zoel, en ook in hem was niet het verruimd gevoel, wat hij zoo gehoopt had, een steen van zijn hart neen een oneindige leegte! En hij wist wel, dat niet zoozeer de scheiding van zijn kind als \yel die van haar moeder hem zoo zwaar viel en hem voor de toekomst allen levensmoed ontnam. Ilij zou wel weer voortleven, zijn weg gaan en zijn plicht doen, maar innerlijk liet dit alles hem koud. Die groote onverschilligheid beheerschte hem den volgenden dag nog zóó, dat alles wat er gebeurde of niet gebeurde, hem hetzelfde was, zelfs het uitstapje, dat Otti hem voorsloeg, om voor hun Zondag naar de familie in Maagdenburg te gaan. Van zijn zuster, die daar woonde, hield hij wel, maar zijn zwager, de rechter Weigand, was Item heel onsympathiek. Van daag echter behoefde Otti niet lang te preeken, dat de Weigand's ieder oogenblik in Berlijn waren en het hun de Gisbert's kwalijk zouden nemen, als zij ook niet eens kwamen hij zeide alleen: „Het halve fa milieleven bestaat uit elkaar kwalijk nemenen ging met haar me*. taxi's hadden 't druk; eigen equipages en auto's vul den de straten; op de trottoirs liep men elkaar uit of in den weg; in één woord, 't Londeusche winkelleven iets heel aparts ging zijn gewonen gang, toen, op eens, slagen weerklonken, 't geritsel van glas ge hoord werd en schrikgilletjes door de lucht zweefden. Op de minuut af had' elke suffragette haar eerste ruit ingeslagen, was weggehold om, telkens een paar hui zen verder, hetzelfde te doen en, daar er zoowat 170 over die straten verspreid waren, begrijpt men hoeveel schade ze in een minimum van tijd hadden aange richt. Eén dame sloeg tien ruiten in, voor ze gear resteerd werd. Ze hadden hamers of steenen in mof of tascli ver borgen (een gebruikte zelfs een revolver) en zoo was niemand er op verdacht. Natuurlijk vloog ieder op straat, agenten werden aangeroepen, politiefluiten piepten, er werd naar dc politie-bureaux getelefoneerd en nog meer politie-ageuten verschenen op het too- neel. Klanten liepen de winkels uit en het winkelper soneel verscheen mee op straat. Met behulp van de portiers, commissionairs en winkelknechts werden de vrouwen gepakt en marcheerden onder nadere bedek king de politiebureaux binnen, waar ze voor den nacht opgeborgen werden. Geen enkele verzette zich tegen hare arrestatie en dat werkte mee om het publiek, de winkeljuffrouwen Toen hij dan werkelijk in Maagdenburg aan tafel zat, dacht hij er niet aan, hoe onuitstaanbaar zijn zwager was, de tussehen iederen zin een juridische uitdrukking gooide en allerlei moppen tapte van skat- of kegelavondjes; of wat voor lui dat half dozijn vreemde dames en heeren wel waren, die de Weigand's met den grootsten spoed hadden uitgenoodigd, om met de schitterende uniform en het prachtige zomer- toilet van het echtpaar Gisbert te pronken hij volgde slechts zijn eigen gedachten: Vandaag voor een week gaf mijn schoonvader mij dien raad hij is slim een echte man van de wereld een mensch onder menschen zijn raad' zal mij niet herouwen dat kan niet.... maar toch.... het gevaar is nog niet geweken.... dat gaat wel langzaam.... lang zaam.... maar het is nog niet die groote, heilige smart, waarin alles verzinkt alleen nog droefgees tigheid. zwaarmoedigheid.en verlangen. „Dus je begrijpt het", zeide de rechter over de tafel heen. „De voorhand' speelt ruiten-tien uit. Ja, ik had geen aas en kon toch niet tegen hem zeggen: Mijnheer, u bent aan het knoeien!.... en wat gooit de middenstand?.... een zeven! Het aas in skat! IToe vindt je dat?!.... Ja, ik heb wel meer zulke avonden.... Het lijkt wel een opzettelijke rijkma kerij. ÜillÜS Gisbert liet zijn skat maat zwetsen en dacht verder: Misschien ben ik zoo, omdat alles nog niet is afge loopen!.... Gisteren kon Vera mijn brief hebben. Vandaag gaat zij op reis. Of misschien moest zij nog wachten, met haar vader op Neetzow beraadsla gen, de melancholieke dame schrijven, dat zij niet kon komen, maar dat zij zelf gezelschap had gevonden, haar eigen kind er konden nog een paar dngei over heengaan, eer alles in orde was. Voordat ik van mama bericht heb, dat alles geregeld en Karla weg is, is het heel natuurlijk, dat ik geen rust heb. „Ottilie!" riep zijn zwager, die hem had1 gadegesla gen, „....is je man altijd zóó!.... Wat scheelt er aan, mijn waarde? Je eet niet, je drinkt niet!.Is de ontvangst hier niet naar je zin?.... Ja?.... Welnu dan!.... luister: weet je het onderscheid tus sehen „Ja!" zei Georg, zóó, dat de verteller meteen zijn mond hield, en hij knoopte dadelijk een gesprek aan met zijn buurvrouw. Hij kreeg een lang verhaal van haar over haar kinderen, hij luisterde er niet naar, maar werd door haar herinnerd aan zijn eigen kind. en ander personeel de zaak van den vroolijken kant te laten bekijken, een vroolijkheid, die natuurlijk van morgen niet gedeeld werd door de assurantie-maat schappijen; want ruw weg wordt de schade op mins tens een halve ton gouds geschat en waarschijnlijk is ze véél grootor. Het meest hadden de juweliers te lijden, terwijl ik, o vrouwelijke inconsequentie, geen enkele ruit bij eenigen kapper zag ingeslagen. Doch alle juweliers winkels, die ik langs kwam, waren zonder uitzonde ring „bezocht." En bij die allen was het winkelper soneel onmiddellijk naar buiten gekomen, had zich schouder aan schouder voor de uitstalkast geschaard en bleef den kostbaren inhoud beschermen tot de blin den er voor geplaatst waren. Sommige winkeliers geraakten in zenuwachtige dis cussie over de vraag aan wie deze of gene hamervoers ter „toekwam"; ik zag een jonge dame, die werd aan gehouden door een winkelier in fotografie-artikelen, terwijl hij krampachtig om politie riep. Terwijl hij daarmee bezig was, kwamen anderen op 't tooneel, die haar nngeloopen waren. Allen wilden beslag op haar leggen, allen beweerden, dat zij hun speciale ruit had! ingeslagen. De jonge dame maakte kalm een eind aan den woordentwist, door heel vriendelijk te verzekeren, dat zij ze allemaal had ingeslagen. Overal vormden zich groepjes kijkers, het geheele verkeer werd gestremd en de politie vloog en rende her- en derwaarts. Het kunstje was: een ruit inslaan, dan voorthollen, weer een ruit, weer hollen, nog een ruit enz., tot men op 't terrein eener andere kwam. Dan sloeg men in wat men kon, van hetgeen die an dere had overgeslagen en zoo ging het voort. Ik moet zeggen, dat de politie or ontzettend vlug bij was. Ze verdeelde zich in alle straten, liep „tegen den draad in" en vormde kleine optochtjes, bestaande uit suffragettes door winkelknechts vastgehouden; sommige meisjes hadden den hamer nog in de hand toen ze 't politiebureau bij pelotons werden binnenge bracht. Doch binnen de twintig minuten was 't uit. In Trafalgar Square of eigenlijk Corkspur Street hebben de groote stoomvaartmaatschappijen hun bu reaux met reusachtige winkelkasten, waarin modellen der stoomschepen, groote wereldkaarten in relief eu dergelijke dingen zijn uitgestald. Daarvan is er haast geen een gespaard. In Regent Street was het ontzet tend. In één winkel, die van Swan en Edgar, telde ik een dozijn gebroken ruiten, bazen, die van 't plafond tot den vloer liepen, alle stuk. En in die geheele breede winkelstraat was aan weerszijden zoowat elke ruit ingeslagen, zoodat men al gauw overal timmerlui met planken zag aanloopen, om de kasten voor den nacht te betimmeren, terwijl glazenmakers met duim stok en potlood als uit den grond verrezen en wellicht maar matig bedroefd waren over het schandaal. Van den grooten winkel van Jay, op den hoek van Oxford en Regent Street, tot den nog grooter van Marshall en Snelgrove toe was het bijna even erg. In Bond Street was 't van hetzelfde laken een pak; doch daar die straat het verst westelijk ligt en het verst ook van het politiebureau, kon de politie, al kwam ze op omnibussen aanrijden, daar het laatst zijn. Hier pakten de winkeliers hun belaagsters zelf en brachten ze in taxis weg. Doch al gauw waren alle taxis op eu toen werden de ruitbreeksters maar zoo lang in den winkel opgesloten, tot de dienders ze weg- Natuurlijk zou Vera vandaag al in Silezië zijn! Hoe kon hij denken, dat zij nog een oogenblik zou aarze len! Zij ging natuurlijk dadelijk op den trein en haalde, wat haar in haar verwoest en eenzaam leven, als een geschenk van den Hemel moest komen. Mis schien trok zij op het oogenblik Karla haar manteltje aan, en zette haar hoedje op en zeide: Zeg nu groot mama nog eens goeden dag.... en nam haar aan haar handje mee, de uitgesleten trappen af, over de puntige keien van de straat en dan verder.... ver der. moeder en kind verloren zich in de verte. Hij stond op. Er werd champagne geschonken. Iedereen stond op en de gastheer schreeuwde: „De drank van den arme gewone Duitsche champagne geen servet, om uit valsche schaamte het merk Matthaus Muller weg te moffelen! Geen bedriegerij de poging daartoe zou strafbaar zijn.... Nu, prosit, zoon van Mars! Aardig dat je gekomen bent!" Georg stootte met hem en de anderen aan, en het leek hem alsof hij droomde hier in het land der phi- listers 's Middags had hij een rustig uurtje met zijn zus ter. Zij was een klein, verstandig vrouwtje, erg ma ger, met bewegelijke, glanzende bruine oogen een beetje eenzelvig als gevolg van de behandeling van haar man, die haar geheel aan haar lot overliet, en van haar afgezonderd leven. Zij had literaire neigin gen en was het middelpunt van een klein groepje ver wante zielen. Dat maakte haar een weinig verwaand, maar, als men haar lichte ironie wist te beantwoor den, kon men best met haar overweg. Van al de zus ters was zij steeds Georg's vertrouwde geweest. Maar vandaag was zij hem te lastig. Zij had natuurlijk ook al iets hooren mompelen en probeerde nu door voor zichtige, onderzoekende vragen achter de waarheid te knmen, terwijl hij nu minder dan ooit in de stemming was, een derde een blik in zijn binnenste te gunnen. Daarom brak hij zijn gesprek met haar af, voegde zich weer bij de anderen en was blij, teen het eindelijk tijd was, om naar huis te gaan. Zij zouden tegen 2 uur 's nachts in Berlijn aanko men. Maar Otti gevoelde zich na den langen dag te vermoeid, om nu nog 3 of 4 uur in een D-trein te moeten zitten en nam het aanbod der familie om daar te blijven overnachten, graag aan. En zoo ging haar man, die den volgenden morgen vroeg weer dienst had, alleen naaT huis. Hij nam afscheid en was dankbaar, toeo hij in den trein zat en zijn gedachten haalden. 't Arresteeren ging, zooals ik al zei, heel gemoede lijk. Van vechten met do dienders, zooals we dit ge woon waren, was geen sprake. Kalm gingen ze mee en wachtten tot ze weer vrijgelaten werden, onder borgstelling van den heer Pethick Laurence, wiens vrouw penningmeosteresso is van de Sociale en Poli tieke Vrouwen-Unie, die al deze militante buitenspo righeden op touw zet. - Het voorwendsel voor'dé suffragettes is, dat de bur gerij, dus ook de winkeliers, aansprakelijk is voor het mandaat dat de ministers, door middel van d« verkiezingen en het Lagerhuis, krijgen. Of korter gezegd: de kiezers zijn dc lastgevers der ministers. Het is dus de schuld der kiezers, wanneer Engeland ministers heeft, die de vrouwen het kiesrecht niet willen geven. Daarom moet die burgerij den last maar lijden. Hoe het met de verzekeringsmaatschappijen zal gaan is ook nog een vraag. De premies voor gebroken vensters zijn natuurlijk berekend tegen gewone onge lukken, maar niet tegen moedwillig vernielen. Nu is voor de gezamenlijke maatschappijen natuurlijk een halve ton en zelfs een ton geen overweldigend groot bedrag; doch het is aan de eene zijde een beginsel- kwestie en aan de andere een politieke. Als de maatschappijen de schade op zich nemen en die stukslaan-methode wordt breeder, ruimer en alge- tneener toegepast, dan moeten ze de premies verhoo- gen. Dat nu is voor de winkeliers dubbel onaange naam; eerst worden ze in hun bedrijf gestoord eu dan zouden ze nog meer moeten betalen! De maatschappijen zullen er dus veel voor gevoelen de ruitvernielsters aan te pakken en door deze de Unie, die ze er toe aanzette, of die Unie direct zelve aanspreken. Als de wet hun daartoe vrijheid geeft en ze een proces winnen, zoodat de aansprakelijkheid moet gedragen worden door de Unie of door haar voor hare lnsthebsters, dan wordt een voordeel behaald, want het zou de kas der Unie spoedig uitputten en deze machteloos maken. TWEEDE KAMER. In de zitting van gisteren voerde allereerst de heer I roelstra (S. D. A. P.) het woord. Het debat over het bouwwetje werd voortgezet. Spr. verklaarde, dat de aanvallen van den heer Van der Molen op da vader en op de partij van spr. hem aanleiding gaven om te spreken. Hij wees op de noodzakelijkheid, die er voor de rechterzijde bestaat om den schoolstrijd gaande te houden. Hij waarschuwde om zich daartoe niet te leenen. Wel moet men alle middelen aangrij pen ter bestrijding van den geest der bijzondere school, al legt men zich neer bij de subsidieering. Het volks onderwijs moet daartoe verbeterd worden en de leer plicht uitgebreid, het herbalingsonderwijs verbeterd en de arbeidersklasse ontwikkeld. De minister van binnenlandsche zaken (de heer Heemskerk) antwoordde op de klacht, als zou hij niets ter verlioofcing van het peil van het on derwijs hebben gedaan, dat ter linkerzijde, behalve bij den heer Troelstra, niet gebleken was van het bestaan van meer wenschen dan te deizen opzichte bij do regce- den vrijen loop kon laten. Het toeval wilde, dat hij in denzelfden coupé een officier van de infanterie aantrof, die zich aan hem voorstelde en met wien hij weldra in druk gesprek was. Daar deze ook in China was geweest, vonden zij weldra verscheidene aanrakingspunten, en zoo vlogen de uren om, totdat zij aan het station met een hand druk afscheid namen. Dit gesprek had hem werke lijk goed gedaan. Opgewekt en aangemoedigd ging hij naar huis. Hij trad zijn stille, donkere woning binnen, hing muts, mantel en sabel aan dien kapstok en ging, zooals steeds zijn gewoonte was, nog even in zijn studeerkamer kijken, of er ook nog brieven waren gekomen. Otti en hij waren 's morgens vroeg al weggegaan, zoodat zij de post niet meer hadden kunnen afwach ten. Er lagen dan ook eenige couranten en brieven, maar wat was dat voor een stapeltje ongeopende tele grammen? Zij lagen alle op elkaar, wel vijf of zes, waarschijnlijk in dezelfde volgorde als zij waren ge komen, het laatste bovenop. Hij scheurde dit open en las haastig de paar woorden, waar hij niets van be greep: „Het lieve kind zooeven zacht ontslapen. God sterke je! Je moeder." Welk kind?.... Wie was gestorven? Hedenavond om halfaclit, volgens den datum van het telegram..? Zijn kind. De lettors dansten voor zijne oogen, terwijl hij de telegrammen het een na het ander open brak en de gebeurtenissen van dien dag zich zóó in omgekeerde volgorde voor hem afspeelden: „Toene mende hartzwakte de dokter geeft weinig hoop meer waarom kom je niet? Antwoordt. Moeder." „Hartzwakte ingetreden. Kom onmiddellijk. Moe der." Karla erger. Verwacht je heden." en ein delijk het eerste, nauwelijks een half uur na zijn ver trek afgezonden „Wil je niet noodeloos verontrusten. Telegrafeer alleen op raad van den dokter. Karla sinds gister- (Zaterdag)-middag erg ziek. Ligt te bed. Ernstige verschijnselen. Je moeder." liet was Gisbert nog steeds of hij droomde. Hij legde de telegrammen weer op elkaar, streek ze werk tuigelijk met zijn hand glad en las nog eens het bo venste over: „Het lieve kind zooeven zacht ontsla pen Plotseling begreep hij, dat zijn dochtertje gestorven was, en vernietigd zonk hij neer op den stoel voor zijn schrijftafel. (Werdt vervolgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1912 | | pagina 1