DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Om het koude goud.
No
171.
Honderd en veertiende Jaargang.
1912.
MAANDA H
22 JULI.
W interdienst-regelingen
Spoorwegen.
Landweer.
FEUILLETON.
Deze Courant wordt eiken avondbehalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk fl,
Afzonderlijke nummers 3 Cents.
Telefoonnummer 3.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f 0,10. Bij groote contracten rabat. Croote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
GOED en GOEDKOOP
in vierkante bussen
l Kg, ƒ1.50
4 Kg. r 0.42-j
Vi0- 0,18
LgT/vvl
is
y2 o.8o
BINNENLAND.
MAARSCH
COURANT
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALK
MAAR brengen ter algemeens kennis, dat ter secretaj
.i'io dier gemeente ter inzage zijn nedfergelegd' de dooi
de Maatschappij tot exploitatie van Staatsspoorwegen,
de Holla ndsche IJzeren Spoorweg-Maatschappij en de
Ned'erland'schp Cpntraal Spoorweg-Maatschappij ingei
zonden ONTWERPEN van de WINTER DIENST!
REGELING 1912—1913.
Eventueele opmerkingen betreffende deze ontwerf
pen moeten vóór of op 1 Augustus o.s. rechtstreeks
worden ingezonden aan bet Departement van Water
staat. -
Alkmaar, 20 Juli 1912.
Burgemeester en Wethouders voornoemd, t
G. RIPPING, Voorzitter.
DONATII, Secretaris.
De BURGEMEESTER der gemeente ALKMAAR
herinnert de verlofgangers der Militie van de lichting
1904, die bestemd! zijn om op 1 Augustus 1912 naar dt^
Landweer over te gaan, aan hunne verplichting- out
zich in de maand! Augustus, yóór of op den 30en dier
maand, ter gemeente-secretarie aan te melden, onder
pyerlegging yap hun militair zakboekje.
De Burgemeester voornoemd,
G. RIPPING.
Alkmaar, 20 Juli' 1912.
Roman uit het Duitsch
van
GEORG HARTWIÖ.
98) -o-
Kostte het hem d'an in 't geheel geen strijd haar ge-I
zeischap op te g-evein? s
„Goeden nacht zei hij, haar de handl toestekend!
„En denk steeds aan mijn verzoek."
Zij knikte. Wat eigenaardige gedachte kwam er in)
haar op: zij zou het a'a.ngenaam gevonden hebben als
zijn hand de h'are nu met kracht omklemd! had, zooals?
eens.
Hij las de weifeling o!p haar voorhoofd.
„Had je nog een wensch, Ute?" vroeg- hij bezorgd.
„Niet dat ik weet!" zei zij half lachend.
„Dan nogmaals goeden nacht."
Zij bleef alleen achter. In haar mooi boudoir, datj
hier door hem uit dankbaarheid voor haar was ingo-l
richt, stond zij lang-, nadenkend! voor zich uit starend!
Vast vertrouwen had' hij zich verworven, achting*
van haar kant, een steeds toe-neménden eerbied! vooi^
zijn karaktereigenschappen en dankbaarheid en erken!
tenis voor alles wat hij voor haar deed en had gedaan!
Dit was toch alles precies zooals zij het zelf ge!
wenscht had, precies zooals zij zich had voorgesteld!
dat het zou zijn.
Zij ging- naar het venster, waar de maan over den
bloementuin een spaarzaam licht verspreidde-
Herinneringen kwamen in haar boven, terwijl zij
het nachtelijke schouwspel gadesloeg, herinneringen
aan den man, wien zij in het atelier den afscheidskus'
op de lippen had gedrukt, wien zij het. groote offer
van haar leven had gebracht. Zij meende dat haar
hart weer zoo zou g-aau jagen en ineenkrimpen van
smart maar het bleef stil in weemoedig verhazen.
Als Karlsson zich thans verder haan brak op den
ALIQEAAR, 22 April.
Het is een stille week geweest: tijdens de zomer
warmte rusten de staatslieden, regeerders en diploma
ten uit, zwijgen politiek en diplomatiek. Er zou heden
heel weinig te overzien vallen, ware het niet, dat de
politieke rust' niet in den nacht vain Donderdag- op
Vrijdag- was gestoord' door de kanonnade in d'e Darda
nelles Men kan begrijpen, dat de gevallen schoten
oen schrik veroorzaakten en angst te weeg 'brachten:
niemand kon weten, welke gevolg-en deze nieuwe ge-
beurtenis zou hebben, niet slechts yoor de oorlogvoe
rende mogendheden, maar ook vóór de Europeesche 'be
langen. Wat er nu eigenlijk gebeurd! is, is echter nog
steeds niet duidelijk. Schenkt men geloof aan de
furksche berichten, dan zijn er twee Italiaansche tor
pedobooten verloren gegaan en meerdere ernstig be
schadigd. Maar van Italiaansche zijde wordt verze
kerd, dat de Italianen er heelemaaL niet aan gedacht
hebben, met. een handvol toypedbbooten de Dardanel-
len te forceeren; het gold! slechts1 een verkennings
tocht en in weerwil van het „hevig- vijandelijk vuur"
kreeg men slechts onbeteekenend-e schade.
Gevreesd! werd, dat do Porte.de Dardanellen nu wel
weer zou gaan sluiten, dbch volgens de nadere berich
ten heeft zij door een nieuwe linie vafl onderzeesehe
mijnen de vaargeul d'oor de Dardanellen. verengd. Han
delsschepen kunnen echter pas-s-e-eren en dat is de
hoofdzaak, vooral voor alle graan-uit.voerend'e en
grnan-invoerende landen (met name Rusland) en En
geland). He kanonnade wordt dan ook thans in de
pers beschouwd! als een betrekkelijk weinig-beteekenen-
de episode van den Turksch-Italiaanschen oorlog, wel
ke alleen de heide betrokken mogendheden aangaat'.
Maar dat de schoten reeds zooveel ontsteltenis teweeg
kondérï brengt, doet voldoéhde zien, hoe ernstig de
Italiaansch-Turksche oorlog het Europeesche even
wicht steeds bedreigt. En de vraag hoe lang dit zoo
nog duren moet, blijft aan de orde, docli een grondslag
voor den vrede is nog- steed's niet gevonden. Italië
wil geen afstand doen van zijn aanvankelijken eisch,
algebeele en onbeperkte souvereiniteit over Tripolita-
nië en Cyrenaica, en Turkije wil niets weten hiervan,
ook niet zoo het schadeloosstelling- in geld! krijgt, Zoo
is dus thans, nog evenmin als den eersten dag- van den
oorlog, te zeggen, hoe de oorlogvoerende partijen tot
elkaar moeten worden gebracht, ook al zien ze in, dat
de oorlog- niet eeuwig duren kan. Zijn de kosten
voor Italië hooger dan die van Turkije, toch heeft het
rijk van den Shah ongeveer honderdduizend' man meer
dan in tijden van vrede onder de wapenen en.met
heel wat meer ontevredenheid te kampen dan vóór den
oorlog. Het loopt tegenwoordig heelemaal mis met de
Turksche zaken. Het kabinet is afgetreden onmid
dellijk nadat de Kamer een motie van vertrouwen in
de regeering- had aanvaard met 194 tegen 4 stem
men het kon den steun van den heengegagenen mi
nister van oorlog niet missen. In dit opzicht kwam
de regeering de Beschieting der Dardanellen misschien
niet ongelegen zij kon de aandacht' van de exisi»
weg van roem en een kunstenaar van naam w.erd, zou
dat niet meer aan h'aar offer te danken zijn. Wan
neer er niet meer gebeurd! was dan dat zij hem vrij
maakte, dan zou hij daarmee nog niet geholpen zijn
geweest. Hulp van anderen was nood'ig, anders was
hij no-g van gebrek omgekomen. En Ronniges was
het geweest, die de middelen verschafte dat hij zich
vrij kon bewegen en opvliegen, hoog in het rijk dei-
kunst, Als hij in de dagen dat hij dat deed liefde
voor haar gevoeld! had', zoo was zijn daad' een zelfver
loochening geweest, waarvan zij eerst nu het volle ge
wicht gevoelde. Dat moest hem veel strijd! hebben ge
kost maar hij hadl overwonnen.
Ute's hart sloeg sneller. Had! hij f h'aar werkelijk
lief gehad in die dagen, hoe kon hij' dan vrijwillig
ijveren voor het geluk van den man, die zijn medemin
naar was?
Deze twijfel groef zich diep in haar hart. Zij kon
hem niet van zich afschuiven, hoezeer zij zich er ook-
voor inspande.
Bij de officieele visites, die zij wel hier en daar
moesten maken, waren te en haar man ook aan
Krochels huis gekomen. Krochel gebruikte thans1 ge
regeld het ontbijt in het Casino. Hij scheen zich er
niet aan te storen, wat zijn vrouw diaarvan vond. Ella
had uit vrees voor haar man, uit verlegenheid' en ver
bittering „niet thuis" gegeven. In haar ellendfe was
zij aan Ute ontrouw geworden.
Zij was zoo moedeloos, dat zij geen kloeke stap
meer durfde doen. Zij schaamde zich voor Ute en
durfde zich niet, in den toestand waarin zij veikeerde,
voor^ Imar oogen vertoonen. Zelfs Ute vail wie zij
zoo innig veel hield, Ute, haar liefste en meest ver
trouwde vriendin moest zij ontwijken.
Achter de gordijnen verborgen, keek zij met oogen
vol smart, en verlangen het wegrollende rijtuig na en
tusschen haar lange, sidderende wimpers kwamen
langzaam de tranen te voorschijn.
Nog- weinig dagen dan zou Krochel's regiment uit
rukken voor de manoeuvres. Han was zij alleen. Bij
die gedachte kreeg zij een gevoel of er een steen van
haar borst werd gewenteld.
eenigszins afleiden, totdat de nieuwbenoemde minis
ter-president Tewfik Pasja, tot dusverre gezant te
Londen, te Konstantinopel is aangekomen. De offi
cieren roeren zich echter nog steeds en de sultan heeft
zich in een bloemrijke proclamatie tot hen gewend,
hen gewezen op hun plicht, en een beroep gedaan op
hun trouw aan de grondwet en hun vaderlandsliefde.
Of dit baten zal?
Tn China schijnen de zaken weinig beter te gaan,
dan in Turkije. De president Joeantsikai heeft met
tallooze moeielijkheden te kampen en het nieuwe stel
sel vindt slechts zeer langzaam meer ingang. Het had
heel wat inspanning gekost- een nieuw kabinet inel-
kaar te timmeren en nu het eindelijk gereed is geko
men, blijkt de Nationale vergadering er niet van ge
diend. Er is nu sprake van een voorloopig ministe
rie, bestaande uit slechts' di-ie mannen, maar het is
d'e vraag of een dergelijke onvolledige, zij het dan ook
tijdelijke, regeling naar den zin der Nationale verga
dering is.
Met belangstelling wordt de Europeesche reis van
prins Katsoera, van den toekomstigen leidenden Ja-
panschen staatsman dus, gevolgd. Daar d'e Japanners
andere menschen niet in hun geheime plannen plegen
in te wijden en d'e prins enkel als „tourist" reist, ver
neemt de buitenwereld eferst iets van het doel der reis,
wanneer het succes1 reeds is behaald'. Zoo is deze week
reeds officieus gemeld', dat er een Russisch-Japansche
entente tot stand gekomen is over Mongolië en Mant!
sjoerije, Blijkbaar zijn de heide vroegere vijanden het
volkomen eens geworden Jen koste van China na
tuurlijk. Intusschen kwam het bericht, dat de Mika
do van. Japan ziek is. Ilij lijdt aan nierziekte en zijn
toestand schijnt ernstig.
De keizer verkeerde gisteren nog steeds in een staat
van bewusteloosheid, leed! aan kramp in de bovenste
deelen van bet lichaam, had geen eetlust en genoot
geen gezonden slaap. Nog andere, ernstige sympto
men werden waargenomen.
De Mikado Moetsoehito is zestig jaar. Hij aan
vaardde in 1807 als vijftienjarige de regeering en is
de 120ste spruit der dlynastle Dsjoemoe Te-nno, die
sinds 660 vóór Christus onafgebroken op den troon
zit. In 1851 trad! hij in'het huwelijk met Haroeko, die
den naam van keizerin draagt-, hoewel tie Mikado later
ter wille van do troonopvolging nog een tweede vrouw
nam, waartoe de wet hem het recht geeft. Uit dit
laatste huwelijk werden 13 kinderen geboren, vijf kna
pen en acht meisjes, maar van de jongens bleef alleen
één in het leven, prins Josjihito, de tegenwoordige
kroonprins, die in 1879 werd geboren, in Europeeschen
zin werd opgevoed en in 1900 in het huwelijk trad.
Gemengd nieuw*.
NED. IIERV. KERK.
De Ned. Herv. Gem. te Zutphen had voorheen twee
rechtzinnige predikanten. Na de emeritaats-aanvrage
op geneeskundig advies van d!r. W-estrik (rechtz.)
Ella zette haar hoed! op en ging door de tuindeur de
straat op, waar de zon met haiar gouden stralen de
muren bespeelde.
Langzaam ging zij voort in da sehadirw der huizen,
het lieve gezicht half onder haar 'ho-edl verborgen, de
blauwe oogen neergeslagen met het oog op het helle
licht.
Plotseling, geen twintig schreden van haar af,
kwam een officier uit een zijstraat en wendde zich
naar haar.
Als betooverdi bleef Willi von Bachmann staan. Bij
al zijn gedachten en in al zijn herinneringen zag hij
steeds slechts het lieve meisje, zooals zij indertijd' te
gen zijn borst had! geleund, zag hij haar gelukkig-
glimlachen, haar schelmsch gezichtje -naar hem opge
heven, vol blijdschap en liefde voor hem. Het greep
hem heftig aan. Wat een verandering had' er met
haar plaats gegrepen hij kon het niet aanzien. Hij
wist het immers nu sinds lang- dat Bergitzky's- list en
de zorgen van zijn ouders hem tot medeplichtige aan
Ella's ongeluk hadden gemaakt.
Zijn laffe en toch met hartebloed geschreven brief,
waaruit zij niets anders had! kunnen opmaken dan.zijn
ontrouw en verraad', brandde hem weer op de ziel,
terwijl hij met schuwe en tegelijk lietfkoozende blikken
haar tengere gestalte beschouwde.
Niets vermoedend kwam zij nader. Daar greep hem
de angst aan zij moest hevig schrikken als zij hem
onverwacht voör zich zag staan! Llij wilde terug-tre
den, onikeeren
Nu zag zij op. Wat er in haar omging in dit oog'en-
blik wist zij niet. Zij had' een gevoel dat. haar hart
zoo heftig bonsde, dat zij geen adem meer ko-n halen,
dat zij moest stikken. Al haar bloed! stroomde terug
naar haar hart, d'aardoor werd' haar gelaat sneeuwwit
en haar blik star en leeg.
Willi's hand greep naar zijn pet. Had zij hem her
kend? Wilde zij hem niet kennen?
Thans was hij zoo d'icht bij haar, dat hij de blonde
lokjes op haar voorhoofd! bijna kon tellen en nog
-steeds rustte haar blik vreemd en onzeker op hem.
Eindelijk kwam het bloed weer in haar wangen terug
•bleek liet kiescollege deze vacature door een moderne
te wille%doen vervullen. De Ver. voor Evangelisatie
heeft nu als hulpprediker benoemd! ds. H. van Dijk,
pred. te Oosterhout. („Ned.")
WE GaaN NOG NIET NAAR HUIS.
Te Schiedam.
Op een zoelen zomeravond'.
Aan de glooïng van een dijk.
Huibert en Klaartje zitten er, minnekozend' onder
Amor's- vleugelen.
Er nadert een gezant van Hermandad. Verscheurt
hun zoete mijmeringen met stentorstem: „Hé daar!
Willen jelui wel es als de drommel maken dat je hier
wegkomt! Je mag- da-ar niet' zitten!"
't Onthutste paartje is half overeind gekrabbeld en
vraagt als- één man aan den diender: „Mig d'at niet?
Waarom niet? We zitten toch gewoon te prate?"
Waarop de agent: „Nee, 't mag niet. Artikel' Lib is
van de politieverordening zegt (hier krijgt 's mans
stem een ietwat officieele nuance)
„Het is verboden in gezelschap met iemand van an
dere kunne, te zitten, of te liggen op openbare wegen
of dijken of op hun bermen, glooiingen of onderkant.
T)cze bepaling is niet van toepassing, indien de be
doelde personen met elkander gehuwd zijn of elkander
in den eersten of tweeden graad van bloedl- of aan
verwantschap bestaan."
Gedurende d'e voorlezing- zijn de "gelieven weer lang
zamerhand in de oorspronkelijke houding- gaan zitten
en luisteren ze verder met gepaste aandacht. De
agent zwijgt nu beteekenisvol' en kijkt' 't vrijend paar
tje mqt triomfantelijke blikken aan.
Huibert, als toekomstig- lioofdl-des-gezins, waagt
nog- één woordeke pleidooi
„Maar meheer agent-, we gane die volgende maand
trouwen; dus dan benne we nou toch wel' al in do
eerste graad van aanverwantverschap, vindt u niet?"
Schiedam's gemeentelijk gezag dreigt via den dien
der te worden ondermijnd d'e man stuurt z'n wijsvin
ger naar z'n voorhoofd, drukt den top deszelven er te
gen aan en peinst.jaida'» gek.ja
hoe moet je nou.
Al peinzend! wandelt hij heen. steed's verder weg-
van de heillooze plek. E'n 't. paartje hervat de werk
zaamheden.
(Dit alles zal kunnen gebeuren, als de Schiedam-
sche Raad het genoemde artikel goedkeurt, dat B. en
W. hebben voorgesteld, verzekert De Ned.)'
UIT BERGEN.
Op den mooien, eenigszins koelen Zondagmiddag
van 21 Juli, werd in den lommen-ijken tuin van het,
koffiehuis „de rustende jager" alhier, het vijfde Zan
gersfeest gehouden van den Noord-11 oilandschen 'bond
van gemengde zang-vereenigingen. De tuin was aar
dig versierd met lampions en vlaggen 's avonds zou
er concert en bal ehampêtre zijn en gevuld met een
vrij talrijk en belangstellend' publiek.
Het feest werd geopend' door het- gezamenlijk zingen
van het bondslied' en het Wilhelmus, onder leiding
van dien heer J. Paardekooper, met begeleiding- van
het harmoniekorps van Bergen, op de kerkruïne.
Ongeveer te kwart voor twee nam de samenzang een
aanvang, waaraan de- volgende vereenigingen, weder
om onder leiding van den heer Paardekooper, deelna
men: „Harmonie," van Beemster, „Zanglnst" van
Broek in Waterland, „Thalia" van Hoogkarspel, „Ons
Genoegen" van As-sendelft, „Caecilia" van Barsinger-
horn, „Dan. dó- Lange" van Koog, a. d. Zaan, „Spaarn-
dam's Gemengd koor", „Kerkelijk koor" van Bergen.
Bij deze nummers zou ook de Berger Harmonie be-
van den verl-amimenden schrik! had! zij zich eenigs
zins hersteld. Haar lippen, begonnen te trillen alsof
zij moeite deedl haar opkomende tranen terug te drin
gen.
Reeds was zij half voorbij, nu groette hij met beven
de hand, haastig en wat gebrekkig.
Zij dankte niet, Zij ging verder met gesloten oogen
;ils in een droom En een droom was het ook voor
haar, een verschrikkelijke en aangrijpende droom.
Hij keek haar niet na. Ilij dwong zich-zelt' verder
te gaan. Hij had het sinds l'ang vermoed dat zij leed.
Thans had1 hij het gezien, nu wist h.ij het met. groote
zekerheid.
De dames van het feestcomité voor de aanstaande
zilveren bruiloft van do Baelnnanns hadden reden
zich over de verstrooidheid van Willi Bachmann te
beklagen. Nooit kreeg mevrouw Biekenbaeh echter de
gedachte, dat, een jonge man, die. op haar dochter ver
liefd was geweest, maar haar nu met kalmte en
vriendschappelijkheid' kon naderen, wel verdriet kon
hebben over Ella Biekenbaeh, die ook niet zijn vrouw
had kunnen worden. In tegendeel zij was van mee-
ning, dat de geschiedenis met Ella sinds lang tot het
verleden behoorde. Zoo vast was zij ervan overtuigd,
dat Willi Ella had vergeten, dat zij hem zonder eenige
omzichtigheid mededeelde, dat Ella's fortuin verloren
gegaan was, niet vermoedend, dat ieder woord hem
weer oen steek in liet hart gaf. Ook sprak zij hem er
over, dat Soden vast overtuigd was, dat professor
Biekenbaeh nooit krankzinnig geweest, was, wat zijn
haal tegen Bergitzkv on diens listig dirijven nog deed
toenemen.
Zijn ouders, die de eenigen waren, die wisten hoe
het met hem gesteld was en wat er in zijn binnenste
omging, vermeden met pijnlijke zorg don naam van
Krochel te noemen. De zaak was dood, meenden zij.
Er was niets meer aan te veranderen. Het eenige
waarvan zij duidelijk blijk gaven, was hun afkeer te
gen Bergitzky en Fidelia.
(Wordt vervolgd.)
