DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Om het koude goud.
No
185.
Honderd en veertiende Jaargang,
1912.
WOENSDAG
7 AUGUSTUS.
FEUILLETON.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagenuitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk f 1,
Afzonderlijke nummers 3 Cents.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Oroote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
Telefoonnummer 3.
Gemeentelijke Burgeravond
school
Avondschool voor Hand
werkslieden
ieder met 2-jarigen cursuste Alkmaar
Inschrijving van Leerlingen
Engelsche Brieven.
BINNENLAND.
I
ALKMAARSC
ilAVtj
met daaraan verbonden
aan bovengenoemd© inrichtingen voor den cursus
1932/1913 zal plaats hebben'op DONDERDAG 1.1
AUGUSTUS voor leerlingen van den vorigen cars us
en op VRI.T DAG 10 AUGUSTUS voor hen, die de
school yoor het eerst wenschen t© bezoeken, telkens des
avonds van 7ft uren, in hef gebouw der Burger
avondschool.
Zij, die een bewijs kunnen overleggen, van met
vrucht het lager onderwijs aan een openbare of bij
zondere -school genoten te hebben, worden van het ver-
eischt© toelatingsexamen vrijgesteld.
Het schoolgeld bedraagt 5.— per leerling, 2.50
voor wien dit te bezwarend is en geheel vrij voor hen
die geen schoolgeld betalen kunnen, ter beoordeeling
van Burgemeester en Wethouders. Voor zoover er
plaatsruimte is, kunnen oud-leerlingen die aan het
einde van den vorigen cursus het diploma ontvingen,
en leerlingen uit omliggende gemeenten de laatsten
tegen het hoogste schoolgeld worden aangenomen.
Tevens wordt nog medegedeeld, dat zij die meer dan
tweemaal in de maand zonder noodzaak de lessen ver
zuimen, van de inrichtingen kunnen worden verwij
derd.
Ouders- en voogden gelieven hiervan goede nota te
nemen.
De Directeur,
IT. VAN DER HE IJ.
LOUDEN, 7 Augustus 1912.
Londen loopt zoogenaamd leeg. Er -blijven nog wel
een „slordige" (waarom „slordig" O zes millioen man
nen, vrouwen en kinderen hier en. het leegloopen be
paalt zich tot nog geen honderdduizend, doch die hon
derdduizend tellen mee en beteekeuen het meest.
De vacanties beginnen hier in 't laatst van Juli,
het parlement staakt over een week zijn zittingen tot
October, de wedrennen bij Goodwood zijn achter den
rug en de zeilwedstrijden bij Cowes zijn begonnen.
Ook de menschen die thuis moeten blijven hebben
Maandag hun vrijen dag', hun „bank holiday" gehad.
Zonderlinger naam voor een algemeenen feestdag voor
de .volksklasse kan wel ni-et bedacht worden; want hij
heet. zoo, omdat dit een der vier werkdagen is, waarop
de Bank van Engeland gesloten blijft en de Britsche
arbeiders en werklieden hebben met die inrichting-
maar uiterst weinig- te maken. Behalve dezen den
eersten Maandag in Augustus houdt die Bank haai
deuren (ramen heeft haar gevel niet, naar men weet)
gesloten den tweeden Paasch-, Pinkster- en Kerstdag,
die g'een van drieën kerkelijke feestdagen zijn en ge
heel gevierd worden al-s elke Zondag op 't vasteland.
Dat ook de volksschool gesloten is, merkt men aan
het ontzaggelijk aantal jeugdige hengelaars, dat in
alle parken, waar vijvers zijn, het leven der vissollen
Roman uit het Duitsch
van
GEORG HARTWTG.
107) _0_
„Goeden avo-nd, l te!" zei hij vriendelijk. „Schoon,
zooals altijd."
Hij drukte haar de hand.
„Men is druk bezig op het tooneel. Ik heb er pas
even een kijkje genomen."
„Rn Malie doét nog mee hoor ik? zei mevrouw
Bickenbach, scherp genoeg om te laten gevoelen, dat
zij dat zeer ongepast vond voor een vrouw van Ma
rie's leeftijd en positie.
„Natuurlijk! lachte Soden. „Drie glazen cham
pagne heeft zij al op. En morgen geef' ik haar een
paar mooie oorbellen cadeau omdat zij er als vis-
soherinnetje zoo lief uitziet."
1 te knikte. Er klonk zooveel geluk en tevredenheid
door Soden's woorden.
„Gelukkige oom zei ze met warme stem.
„Dat ben ik ook', verklaarde hij met een schelm-
ischen zijblik op de boo-ze mevrouw Bickenbach. „Al
vil je moeder dat ook niet gelooven."
Ronniges naderde hen.
p>Wlj zullen nu maar onze plaatsen eens opzoeken.
Lieve mama mag ik zoo vrij zijn u naar uw plaats
te brengen?"
Hij bood haar den arm aan.
„Nu, wij heiden volgen dan, Ute!" zei dokter So
den, haar den arm gevend. „Het blijft, in de familie."
Nog even en men had algemeen plaats genomen, er
kwam meer rust in de zaal, hoewel de stemmen nog
druk dooreen gonsden.
Een fanfare van het orkest klonk door de feestzaal.
Het bruidspaar Baehmann kwam naar voren om
hun versierd# zetels in te nemen. Even werden de hal
belaagt. Men merkt het ook aan de Stations, waar
troepjes en troepen vaeantle-ko-lonisten de rust hun
ner medereizigers belagen, door middel van hun luid
ruchtige opgewondenheid. Dit jaar was het bijzonder
gelukkig voor de leerlingen der lagere school, dat de
vacantie hier zoo laat begint, ten minste voor diege
nen onder hen, wier vaders tot de dokstakers behoöron.
Zooals men weet, heeft deze staking een ontzettende
ellende teweeg gebracht, daar de meesten dier men
schen zoo weinig verdienen, dat ze van de hand in de
tand moeten leven, of zoo slordig met hun geld om
springen, dat ze dezelfde manier van huishouden moe
ren volgen. Er is- onder die tienduizenden vrouwen en
kinderen honger en gebrek geleden; door de kinderen
evenwel het minst, dank zij de school voed i n g. Nu
houdt deze evenwel op, wanneer het vacantie is; en,
ware de staking niet. op ongeveer hetzelfde oogenblik
geëindigd, dan zou de ellende niet te overzien zijn ge
weest.
Gelukkig heeft zich de Engelsche liefdadigheid ge
durende deze booze tien weken niet onbetuigd gelaten,
hoewel er verschillende menschen waren, die niets wil
den geven, omdat ze duavdoor middelijk de stakers
zouden helpen. Doch voor deze is- nu de gelegenheid
gekomen wat voor de gezinnen at' te zonderen, zonder
hun anti-stakings-beginsel prijs te geven. Terwijl er
namelijk honderdduizenden guldens zijn ingezameld
om voedsel te koopen, is er niet- voldoende geweest om
de menschen uit de bank van leening te houden. Van
de meesten staat al liet- hebben en houden in den lom
merd en tal van woningen zijn van alles ontbloot, zoo
dat geen blindi paard er meer schade zou kunnen aan
richten. Er is nu een warme uitnoodigi-ng gericht tot
alle welge-stelden om over de brug- te komen, ten -einde
de uitstaande panden in te lossen en de huismoeders,
die, tegen haar wil en buiten haar schuld, toch al zoo
veel geleden hebben, weer in haar boedeltjes te zetten.
Behalve de vaeantie-kolonisten gaan tal van ande
ren Londen uit, toen de eerste Maandag in Augustus
voor de deur stond. Vooral trachten zij, die in „boar
ding'-houses" zitten, weg- té komen. Dit- waren
meestal ambtenaren, klerken, bedienden, journalisten.
Vooreerst is dit ongeveer de eenige dag in 't jaar, dat
de „landlady zelve er eens uit kan, aangezien meestal
eenigen van haar „logé's" met vacantie weg zijn en de
anderen zijn niet zoo of zij willen 't haar wel mogelijk
maken. Dan hebben ontzettend- veel Londénaars de
gewoonte om ergens voor de zomermaanden een villa
kig was 't niet zoo erg als in Schotland en Noord-En-
geland, waar de sneeuw zoo dicht- viel, dat de boeren
arbeiders, in plaats van aan 't- hooien te blijven, aan
het sneeuwballen gooien gingen, een vermaak, dat
iemand in 't hartje van den zomer ook al niet vaak te
genieten krijgt.
Eén cling valt altijd op en dat is dat, terwijl ieder
een vacantie heeft op de „Bank-holidays", de volks
vertegenwoordiging aan den arbeid blijft en dit ook
verleden Maandag dëed; men weet reeds, welke arbeid
er verricht is, zoodat ik daarbij niet behoef stil te
staan.
Doch met uitzondering van het Parlement, en, na
tuurlijk van alle publieke vermakelijkheden, sigaren
winkels, koffiehuizen en overige ondernemingen, die
schadelijk zijn voor de volksgezondheid, tracht elk dien
dag wat gezonder te worden.
,,'t Is", zeggen intus-sehen wijze lieden, die belang
stellen in de toekomst der menschheid, „niet alleen;
voor uzelve go-ed, dat gij tracht gezond te worden, 't is
dit ook voor uw kinderen en kindskinderen, tot in het
zevende en later geslacht." Alen heeft hier te Londen
aan de hoogeschool daarvoor zelfs een leerstoel. Een-
neef van Darwin, Sir Francis Galton, heeft namelijk
een begin gemaakt van de studie, hoe wij, menschen,i
in den loop der eeuwen veranderen en wat die veran
deringen veroorzaakt Natuurlijk i-s dit tot op groote
hoogte een kwestie van statistiek, vooral ook wat be
treft de verhoudingen van geboortecijfers en kinder
sterfte. Nu was Sir Francis een zeer -groot statisti
cus; statistiek vormde voor hem de poëzie des leven»
en hij amuseerde zich er op alle manieren mee. Toen
hij zijn adellijken titel kreeg', had hij 'bijvoorbeeld voor
't patent een zeker bedrag moeten betalen, doch om de
een of andere reden schold) de raad van adel, of 't
lichaam dat daarmee overeenkomt, hem dat kwijt en
Sir Francis is toen dadelijk gaan uitrekenen dat dit
nadeel aan d-e schatkist gelijk stond met de waarde
van één veertigste deel van één droppel bier per hoofd
van de bevolking van het Yereenlgd Koninkrijk.
Galton heeft zijn vermogen nagelaten aan de uni
versiteit om bovengenoemden leerstoel te stichten en
tot hoogleeraar is benoemd de lieer Karl Pearson, een
der grootste en bekwaamste mathematici van Enge
land natuurlijk alweer voor de statistiek.
.Doch men zegt, dat deze professor in de eugenesio-
logie of „eugenesis" (eu goed, genesis r-N sc'hep-
pi"g')> d.e gevaarlijkste man is, die hier rondloopt;
DE YLISSINGSCHE QÜAESTIE.
Enkele Fransche en Engelsche bladen kunnen de
Vlissing'sche quaestie nog niet loslaten. Zoo dringt
de „Daily Telegraph" er op aan, dat het fort te Ylis-
singen slechts voor eigen bescherming wordt gebouwd
en dat Nederland in elk geval de vrije scheepvaart op
de Schelde in oorlogstijden zal waarborgen.
De Haagscho correspondent van de „Figaro" ver
langt van de Nedërlanclsche regeering, diat zij thans,
nu zij ter wille van Duitschland de Schelde versterkt,
in het oosten van het land ook iets ten gunste van
frankrijk zal doen, door daar vestingen te bouwen,
die de Dmtsehers beletten Nederland binnen te drin-
- vi,jcö- muil io, uiv llifl iUUUlUUpi;
te huren, ais ze er geen koopen. Zij gaan daar met want met zijn statistieken maakt, hij ons wanhopm-
ntlTl v> i n rln-n 1 t-i t I '...i i .1 i
i>J O""" vintii lav.
hun gezin 111 den regel, of ten minste zooveel moge
lijk, voor het „week end", dat is van Zaterdag tot
Maandag, heen, doch dén Augustus „bank holiday"
brengen ze er zeker door.
Yan daar dat men verleden week Yrijdag en Zater
dag aan alle stations en op alle perrons van die sta
omtrent de vraag of we iets kunnen doen voor ons na
geslacht Er is1 voorverleden week een internationeel
congres in Londen geweest -en daarmee verbonden
was een tentoonstelling en statistieke tabellen. Als
men nu dom genoeg is bij die tabellen te zweren, komt
men waarlijk voor diverse feiten te staan. Ziehier een
- -i- ----- i--- ------ .ui. o>«- .i.i.i -j-i .„„I uviioc iciicu ia; siaan. zoemer een
tions een vroohjke drukte zag zonder weerga. De En- j paar: de knapste menschen hébben d-e kleinste gezin-
ze naar nen, de dommen en slechten vermenigvuldigen zich het
gelsehen houden van kleurige toiletten en als
de „seaside" of naar een'dorpje aan. d-e Theems, of
naar „Boeloon soer meer", zooals ze Boulogne sur Mer
i^pemerq trekken, kleeden heeren en dames, jongens
en meisjes zich in alles wat maar wit, li-cht-rose, licht
blauw, licht-alle-kleuren-van-den-regenboog' is, citroen
sterkst en liet vlugst, dus evenals er meer huismus-
sclien dan arenden en meer konijnen dan paarden wor-
cxen geboren. Conclusie: om h'et menschen ras in stand
te houden moeten we dom, ziekelijk en onzedelijk blij
ven. Een andere statistiek leert, dat als1 in een gezin
Arcuicu-vairwu-regeiiuuug is, ciiroeu ven. JM?n anctere statistiek leert, dat als 111 een gezin
geel en gras-groen, doen hier precies alsof ze er thuis veel zoons geboren worden, er geen of haast geen
hooren, karmijn is ook al niet to hpifppsH Om id lflfl ri7ADno on m o o o F n I no/-vi+ 1. j
- - p.v-v.vu u'OUi OV. Vi. LUUIO
hooren, karmijn is ook al niet te bedeesd om zich te
vertoonen; en daar blauw van 't jaar de modekleur
was of nog is, zag men 'blauw in alle schakeeringen en
combinaties.
Ongelukkig was it weer allesbehalve vast en dat be- congres verschenen; hij zou te veel te hooren hebben
uierf ook voor hen, die in Londen moesten blijven, veel gekregen
van het genoegen, om eens een heelen langen dag in *-
de lucht, in de pai'ken door t-e brengen. Doch g-eluk-
H -I 11UUOI. „I-
kleinzoons en meestal nooit achterkleinzoons verwacht
kunnen worden: zoo'n geslacht sterft in de mannelijke
lijn uit. Conclusie: eenige zoontjes is een veilig' be
zit. Professor Pearson is dan ook maar niet op 't
DE NIEUWE KAMER-VOORZITTER.
De Haagsche correspondent van de „Tel." schrijft:
Het schijnt nu wel vast- te staan, dat de heer j-hr.
mr. O. F. A. M. van Nispen tot Sevenaer, afgevaar
digde voor Nijmegen, in September gekozen zal wor
den tot voorzitter der Tweede Kamer. Wij willen
ronduit verklaren, dat wij niet andérs hebben ver
wacht. Het zou uiterst zonderling, en voor den heer
Aan Nispen bovendien uiterst pijnlijk zijn geweest,
indien de rechterzijdei aan een ander de voorkeur zou
hebben gegeven. De heer \ran Nispen toch heeft, als
tweede candidaat op de voorzitters-nominaties der
laatste jaren, vrij vaak in avondvergaderingen den
president moeten vervangen, en zich daarbij een goed
leider getoond. Er zou dus een zeer g'eld'ige reden
moeten zijn, om hem thans te passeeren. Hij bleek
een streng, standvastig en bedaard' voorzitter, die zich
niet van zijn stuk brengen laat. Bekwaamheid voor
het ambt kan men hem niet ontzeggen. En dat hij ka
tholiek is, kan toch absoluut geen reden zijn hem ver
re te houden van den voorzitters-zetel. Geen reden
voor rechts: aangenomen dat daar vrij sterke anti-ka
tholieke tendenzen, n en déplaise de coalitie, aanwezig
zijn, zou het passeeren van den heer Van Nispen een
slag in het aangezicht wezen van de sterkste der drie
verbonden partijen, die immers zéér worden ontzien.
En geen reden voor links: de vrijzinnigen toch zullen
iemand' niet willen weren uit een ambt, omdat hij van
een bepaald geloof is.
Is deze benoeming' dus normaal?
Grootendeels zeer zeker. Maar aan den anderen
kant verhelen wij niet, dat wij ook al is dit een 'bij
zondere reden den heer Van Nispen wel wat jong
v i aden .voor de functie. Op een voorzitters-stoel
„doet" zijn figuur trouwens absoluut niet. Decora
tief Ik-teek ent hij er niets. Hij zinkt weg in de breed
te van den zetel. Maakt er den indruk van iemand,
die een véél te wijde jas aan heeft. Bovendien is de
Leer Van Nispen veel meer een politiek persoon,
een partij-figuur, dan zij, die hij straks zijn voorgan
gers zal kunnen noemen. Nog- onlangs toonde hij
weinig zelfbeheersching, toen hij de geheel© linkerzijde
niet het verwijt, dat zij opzettelijk de afdoening' van
zaken belemmerde (een verwijt, op dat oogenblik vol
komen te onpas) bovenmate prikkelde. Iemand, die
algemeene sympathie geniet, is hij dan ook geenszins.
Maar in ieder geval: Van hem is een stren
ge, correcte leiding te verwachten. Hij zal op den
voorzitters-stoel een man van kracht, van wil en van
gezag zijn. En die heeft de Kamer noodig.
ROODE' DINSDAG.
In den Haag loopt- het gerucht waarvan wij on
der voorbehoud melding maken, schrijft de „Tel."
zen nog gerekt, rammelden de sporen der officie-ren, meer dat zij zelf den muur opgericht had, die er tus-
rumchten japonnen. Aan den kant zaten de jongere sehen hen in stond, dat zij het zelf was die het liefdes
heer-en in het midden de ouden en de dames. licht had weggenomen van den weg, dien Ronniges en
Behalve regeermgsraad Bickenbach was ieder een zij samen hadden gekozen. Zij had slechts 'het zekere
en al aandacht voor hetgeen vertoond werd. Aan alles gevoel, dat dit licht voor haar ook zou gaan schijnen,
was de grootste zorg besteed, kosten waren niet ge- Zij wilde hem niet langer vreemd blijven, zij wilde van
(I Bil h B t O'B'nPBr VPVricwl xr£>zxl Dimnolr V»,, L* ...i.1
spaard en het geheel' verried veel' smaak.
Bickenbach ergerdë zich in hooge mate aan Ronni
ges, die hem, zooals 'hij duidelijk meende op te mer-
keiq met moedwil zooveel mogelijk ontweek. Hij er
C3-- U - v m».
nu af vertrouwen in hem, vertrouwen in de nooit ein
digende kracht van d'e liefde. Zij-u 'liefde wilde zij
zidh verwerven en haar koesteren als een kostbaar be
zit. Er mocht dan van komen wat het wilde, zij wil-
i 1 F- ,r ontweek, ruj er- rjr mocnt aan van Komen wat het wilde, zij wi'l-
gerde zich feitelijk aan alleszijn aandacht was ge- j de van nu af voor niets meer terugschrikken en zich
heel bij d-e op handen zjjndfe benoeming. Ieder oogen- niet meer door kleine bedenkingen in haar bewegin-
verwaehtte hn bet telAo-mm hoe verblijdende g*eu laten belemmeren.
blik verwaehtte hij het telegram, dat de
"jdrng zou brengen. J Hoezeer zij ook al haar kracht inspande om niets te
Dat de hier aanwezige mindere ambtenaren zich i laten merken van dezen Lnnerlijken strijd, haar 'hart;
slechts vormelijk tegenover hem gedroegen, hinderde trilde toch toen. zij die na afloo-p van het diner aan
n in met erg. Of hij hier geacht en bemind was, Ronniges toestak.
mTt^lXv?Tw0iet Sl>oedi8' zou h'j hiel'| Hij zag haar vragend aan. In den laatsten tijd had
Zii waren he, 1 rr<?n t*\maken llt*bbw'' 2«n blik vaker al op haar gerust zonder dat zij 't
Had h S onverschilliger dan ooit. vermoedde. Thans oog in oog trof haar die zwijgende
llacl li ij een blik kunnen werpen in de ziel van zijn vraag,
schoonzoon, had hij geweten wat een strijd daarin
werd gevoerd, hoe hij Ute'e bewegingen vol spanning
\olg(le, iederen blik van haai* oogen, zeker zou hij zich
O*-*-1? «-".ui i
nnnder kwaad op Ronniges hebben gemaakt. Had hij
een blik kunnen werpen in 'het hart van zijn dochter,
dat t-e midden van zooveel menschen slechts voor den
man sloeg', voor wien zij alles en toch niets was, hij
zou zeker hebben ingezien dat het verkeerd was, 'haar
onverschilligheid en koelheid te verwijten.
Toen men later om den feestdisch geschikt zat, was
het Ronniges, die in zijn kwaliteit van regeering'spre-
sident en familielid' van de Bachmann's opstond en
een toast uitbracht op het zilveren paar.
Hij deed dat met groote warmte en hartelijkheid! op
de vriendelijke en toch ernstige wijze, die 'hem eigen
Was.
]iik"w^rbiigtw«e»- T'00rClen 'SPï'aik VV °Vei' h,et ,mwf" vv 1111 Dacnmann bewoog zicK maar een korten tijd
wen te' o'ann Ml™ t TeTniffj flenzelf(le" '"«Ier de dansenden. Sinds zijn ontmoeting met Ellu
weg te gaan, elkaar tot steun door vreugd en leed. al- - 1 - -
ieugs tot blijvend licht.
Ut* luisterde met schitterende oogen. Zij wist niet
To-en hij zag dat haar wangen rood werden, trok hij
haar vingers snel aan zijn lippen.
„Je danst?"
„F een", zei ze zacht,
„Mag ik je er dan aan herinneren als het een ge
schikt oogenblik is om heen te gaan?" v-roeg hij
„Zeker!"
Hij haalde diep adem. Toen lief hij haar hand los.
Do eerste^ wals werd gespeeld en spoedig daarop
zweefde de jeugd, wiegend op de tonen va-n het orkest,
door de zaal over den gladden parketvloer. Steeds
meer paren sloten zich aan bij de dansenden. Wat een
gewarrel en -een gedoe, wat een kleuren dooreen.
\A illi Baehmann bewoog zich maar een korten tijd
was het verkeer in gezelschap hem tot een pijniging,
een bijna ondragelijken last geworden. Om zijn au-
over
"9 geen leed t# doen, sprak bij met geen woord
het voorgevallene, maar zijn hart verlangde van uur
tot uur meer naar een vertrouwelijk gesprek, naar een
uitstorting va-n al bet stil gedragene. Troos-t of hulp
AA illi wist zelf niet met zekerheid' waarnaar hij
voortdurend zoo sterk verlangde.
J oen hij T te in de ka-nier dér dames als toeschou
wer zag zitten, greep het- gevoel van zijn hulpeloosheid
hem met verdubbelde kracht, aan. Het trok lvem naar
haar toe, di-e hem vriendelijk begroette en vroeg naast
haar plaats te nemen.
Nu zat hij naast, haar, op wie hij eens verliefd was
geweest, met wie hij eens gedweept had, -vóór Ella
kwam en zijn ge'heele liefde tot zich trok. Hij zocht
naar woorden om zijn -bedrukte hart te verlichten.
t '^e m''' °'en 008'en'blik geduldig' aanliooren wilde
Ute", vroeg' hij met onzekere stem „je zoudt me
daar een grooten dienst mee doen. Als jij zegt, dat,
wat ik gedaan lveb, vergeeflijk is, dan zal ik dat geloo
ven, dan zal ik weer vrede sluiten met mij zelf. Ik
n il het in korte woorden zeggen."
Ute legde haar hand bemoedigend' op zijn arm en
/ei zacht:
„Ik zal geheel onpartijdig mijn meening zeggen, dat
kan ik je wel beloven."
Hij boog' het hoofd, zoodat niemand zijn gelaats-
tiekken kon gadeslaan en vertelde toen haastig en op
©dempten toon van alles wat- hem op 't hart lag. Tiet
was een eerlijke bekentenis, waarbij hij niet belang
rijk» verzweeg.
A an zijn liefde voor Ella sprak hij. van Bergitzky
i-n zijn leugenachtige verzinsels, die door zijn ouders
eu ook door hem zelf aanvankelijk waren geloofd, van
cle vrees van. zijn ouders, van zijn besluit en afscheids
brief, die hem zooveel moeite had gekost maar hem
toen de eenige oplossing toescheen, van Ella's huwe
lijk, waartoe hij dus indirect had medegewerkt, van
zijn berouw, van zijn ontmoeting met Ella, van alles
wat daarna in hem gewoeld had en hem de levens
vreugde vergalde.
(Wordt vervulgj,)
