DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
'Het Circuskind.
No. 231.
Honderd en veertiende Jaargang.
1912.
MAANDAG
30 SEPTEMBER.
FEUILLETON.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk f 1,
Afzonderlijke nummers 3 Cents.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Qr»ote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
ONDERWIJZERES,
Telefoonnummer 3.
Hoe moet Rona cacao worden
klaar gemaakt?
Dat doel 1b bereikt.
BINNENLAND.
tl A Vli
Aan de MEISJESSCHOOL (Hoofd Mej. J. H. PRUIM)
wordt gevraagd eene
voor de vakken a tot en met k. Aanvangsjaar-
wedde t 735, die met periodieke verhoogingen kan
stijgen tot t 1035, Voor het bezit der hoofdakte
f 100 meer.
Stukken in te zenden aan het Gemeentebestuur
vóór 15 October a.s.
Ingezonden
Voor eenige maanden brachten wij Rona cacao in
den handel. Daarmede bedoelden wij aan het publiek
een cacao te bieden BETER in kwaliteit maar niet
duurder dan de andere soorten goedkoop© cacao, waar
aan men gewoon was geraakt.
Aanstonds hebben een. zeer gToot aantal gebruikers
de prachtige kwaliteit weten te waardeeren, zij zijn vol
lo over Rona cacao en gebruiken ze geregeld.
Toch waren er ook gebruikers, die niet zoo dadelijk
tevreden waren. Voor zoover ons dat mogelijk was,
hebben wij die gevallen, welke ons aanvankelijk ver
baasden, nader onderzocht. Daardoor kwamen wij tot
eene merkwaardige ontdekking. Het bleek namelijk
in elk van die gevallen, dat de gebruikers niet wisten,
hoe de Rona cacao moet worden gereedgemaakt. Na
dat toen in hun tegenwoordigheid) de Rona op de juis
te manier was klaar gemaakt, moesten zij erkennen:
Lo. dat zij I eerlijkejckocolade liadden gedronken en
2o. dat zij niet hebben gewten, dat goede cacao zoo
goedkoop is.
Wat was het geval?
Men was gewoon van de andóre soorten bij de be
reiding eene vrij belangrijke boeveelheid te nemen,
meestal ongeveer drie goed gevulde theelepels cacao
voor een kop, en bij het maken van melk-chocolade
kwam het zelfs voor, dat men bijna 1 ons cacao op 1
Liter melk nam. Als men zooveel cacao voor de be
reiding- neemt, blijft er van het begrip ..goedkoop" niet
veel over. Bij het probeeren van Rona cacao deed men
nu ook zoo. Dan proefde men wel, dat de smaak ge
heel anders was, maar het was te sterk, te zwaar, te
krachtig. Dat nu is zeer verklaarbaar, want Rona is
inderdaad veel krachtiger, de goede pittige cacao-
smaak is daarin veel meer ontwikkeld, liet gevolg is,
dat men voor de bereiding veel minder noodig heeft.
Men moet niet meer nemen dan een theelepel (onge
veer 6 a 7 gram) voor een kop, en niet meer dan 35
gram (lVz a 2 eetlepels) voor een liter (kan) melk.
En dan moet het water of de melk goed' koken. Goede
thee zet men niet zonder kokend water, en zoo
ook smaakt de cacao veel bete rals men. goed! kokend
water of kokende melk gebruikt. Toen nu de gebrui
kers de Rona cacao op deze wijze gereed' maakten,
werden zij plotseling bekeerd tot vurige bewonderaars
van dit heerlijke fabrikaat en stonden versteld over
de bizondere goedkoopte van dezen gezonden drank.
Daar het ons niet mogelijk is alle gebruikers, die iu
diezelfde dwaling zijn vervallen, te bereiken, meenen
wij goed te doen de opgedane ervaring algemeen be
kend te maken, opdat ieder, die met Rona cacao een
proef neemt, daarmede rekening- kan houden.
WEESP. O. J. van Houten Zoon.
Roman van PAULA BUSOH.
43) -o-
Mira Was thans met het pakken gereed en begaf
ziich op weg- naar het circus, om daar van hare colle
ga's afscheid! te nemen. Daar kwam naast. Siella
hoofdzakelijk de goede oude doctor Schander in aan
merking, en naar zijn bureau richtte zij het eerst hare
schreden, want zij wistj dat zij hem daar op dit uur
moest vinden en wel alleen. Zij wilde hem zeggen,
hoe dankbaar zij hem voor alles was, wat hij haar in
die tien jaar geleerd! had! Hoe goed1 was het niet be-'
schaafd te zijn.
Zij klopte aan de kantoordeur en hij riep op den ou
den toon: „binnen". Schander, van wien zij bij het
binnentreden slechts het groote spiegelgladde hoofd
zag, dat in die tien jaar nog aan omvang was toege
nomen, richtte zich thans o-p en zijn trekken verhel
derden toen hij haar zag.
„O, zijt gij het, lieve Mira?" zeide hij.
„Ja, ik kom afscheid van u nemen en u danken."
„Weet gij, welke stap g-ij nu doet?"
„Ja", zeide zij kortaf.
„Nu, ik zal niet veel woorden gebruiken. Gij zijt
zelf oud! genoeg om te weten, wat gij te doen en te la
ten hebt. Mij, oude man, doet het alleen pijn, het
kind, dat ik tien jaar iets van mijn beetje wetenschap
heb medegedeeld, zoo plotseling te moeten verliezen."
Hij vatte haar hand, de zijne kwam haar voor te be
ven en zij kon het niet beletten, dat haar de tranen in
de oogen kwamen.
Maar wat was dat doctor Schander schreide ook.
Dan moest zij werkelijk iets voor hem geweest zijn en
zij had toch niets meer gedaan dan slechts haar les
geleerd! Ja, wanneer men heengaait, leert men eerst
de^ mensehen kennen, die ons werkelijk genegen zijn.
Zij was voor den ouden man de eenige. zonneschijn ge-
ALKMAAR, 30 September.
Een jaar heeft nu de Italiaanseh-Turksche oorlog-
geduurd. Toen in het laatst van September van liet.
vorige jaar Italië Turkije den oorlog verklaarde, dacht
men te Rome niet, dat deze militaire wandeling' twaalf
maanden en meer zou moeten duren. Men is er veel
te spoedig bij geweest met de annexatie van Tripolis,
waartoe Kamer en Senaat den 5den November onder
groote geestdrift besloten. Had! men liet, niet gedaan,
men zou thans veel gemakkelijker terug kunnen. Nu
men een jaar geoorloogd en veel offers geplengd heeft,
kan men het annexatie-decreet niet meer wijzigen. En
Turkije blijft voorshands weigeren dat te erkennen
waaraan het ook wel groot gelijk zal hebben, immers
het is nog altijd een sterke vijand.
Iloe het thans met de vredesonderhandelingen, wel
ke op Zwitsersehen bodem worden gevoerd, staat, is
moeielijk te zeggen. In elk geval is er geen reden voor
de Italiaansche pers om thans den, nagalm te doen
hooren van do vreugde-klanken, welke een jaar gele
den werden gehoord. Toch is deze oorlog van beteeke-
nis voor Italië. De vaderlandsliefde is- ontwaakt. En
zelfs d'e leider der republikeinen, professor Colajanni
heeft dit feit dezer dagen ronduit erkend, toen hij
verklaarde: „Het is bekend, dat ik een tegenstander
van dezen oorlog was. Maar ik gevoel me genoodzaakt
hierover een nadere verklaring te geven, want vóór al
les ben ik Italiaan. Deze oorlog heeft twee groote wel
daden geboden, een politieke, en een moreele. En bei
den zullen zo aan de Italiaansche natie groote voor-
deelen brengen. De politieke weldaad was, dat deze
oorlog aan de Italiaansche eenheid! den doop en het
vormsel gegeven heeft. De moreele echter was, dat
de oorlog der wereld de organisatie, de discipline, de
geheele beteekenis van het Italiaansche volk voor
oogen heeft gebracht."
Wij gelooven dat deze spreker wel wat te ver ging,
maar niet te loochenen is het feit, dat het Italiaansche
volk als geheel zich eensgezind heeft getoond ten aan
zien van dezen oorlog. Desi te moeielijker valt het
daarom echter thans een vrede te bereiken men is in
Italië thans zoo licht geneigd het woord' „smadelijk"
te bezigen
De onverwachte dood' van den Duitschen gezant te
Londen, baron Marschall von Bieberstein, heeft
Duitschland deze week beroofd van een uitnemend
staatsman, wiens bekendheid met Oostersehe zaken
vooral op dit ooger&lik moeielijk kan worden gemist
Nog op hoogen leeftijd had hij op zijn breede schou
ders een zware taak geladen: de vertegenwoordiging
der Duitsche belangen te Londen, de totstandkoming-
van een Duitsch-Engelsche overeenstemming. Die
taak kan niet in een vloek en een zucht worden vol
bracht, en het is den bekwamen, voorzichtigen diplo
maat niet meer gegeven geweest veel voor haar te
doen. Hij kon niet komen, zien én overwinnen. Hij
moest als weleer in Konsta-ntinopel wachten op
gunstige oogenblikken, om verloren gegaan gebied te;
weest, hij had hare jonge, schoon© ziel van d!a vroegste
jeugd af mogen opkweeken en had de restjes van zijn
idealisme bijeengegaard, om die- haar alleen te geven
en eens in zijn leven een mensch op te voeden zooals
hij zich dat altijd had voorgesteld. „Gij zult je weg
vinden, lief kind, daar ben ik zeker van, hoewel die
weg steil is, maar gij struikelt niet."
Wat déden die woorden haar goed. Neen, nooit
wilde zij de vrienden, die zoo vast in haar geloofden,
door eenige daad, die niet met' haar aard! overeenkwam,
teleurstellen. Zij wilde slechts een half uur blijven en
het word toch een heel uur. Wat brandde haar hoofd,
toen zij weder in de koele circusgang trad. Hij had
haar bij het afscheid1 een kus op het voorhoofd gedrukt.
Nu zocht zij haar anderen leermeester in de manége
op. Daar repeteerde juist een kleine blondlokkige jon
gen op een dik panneau-paard. Siella stond! in het
midden en naast hem een rijder, die de longe in de
hand hield, waaraan de knaap bevestigd was. En de
oudé Siella moedigde het kind aan met dezelfde woor
den, welke hij steeds tot haar bij de lessen gezegd had,
dreigde dan eens en hief de kleine zweep in dé hoogte,
waarmede men echter nooit een slag kreeg-. Een poos
sloeg Mira den ouden heer gadé in zijn onverander-
den .ijver. Zij dacht' nog aan haar leerlingentijd terug-.
Eindelijk herinnerde zij zich het déél' va 11 haar komst
en met één sprong over de barrière stond zij nu in het
midden der manége, naast hem.
„Zoo, dus werkelijk en waarachtig-, hedón gaat het
erop los!" zeide Siella. I
„Ja, ik trek naar ons vaderland. U kent toch ook
ons land1?" vroeg Mira plotseling zeer patriottisch.
„O ja, ik ben er al eensi geweest!" zeide de pseudo-
Italiaan fier, want hij had! van een Italiaan alleen den
naam. Als gij nu maar een behoorlijke woning krijgt!
Thans in Februari is het daar nog bar koud eu er is
nauwelijks een brandende kachel," verzekerde hij.
„Ja, madame was zoo goed een kamer voor mij te
bestellen in, een pension, dat voor bet meerendeel dooi'
altisten bezocht- wordt."
„Nu, dan zal het wel goed! zijn, maar anders," riep
Siella wanhopig uit.
I rug te winnen. Met hem is thans menige schoone
f verwachting ten grave gedaald. E11 nu moge waar
zijn, gelijk in een deel der Duitsche pers wordt be
weerd, dat één man over boord het schip nog- niet in
gevaar brengt-, even waar is het, dat een man als ba
ron v. Marschall uiterst moeielijk te vervangen is.
In het koninklijke slot te Balmoral in, het Schotsche
hoogland hebben intusschen de leider van de buiten-
landsehe politiek van Rusland! en van Engeland, de
heeren Sasonof en Grey, met elkaar gesproken. Niet
slechts over Perzië over een verdeeling van het af
geleefde rijk met zijn roemrijk verleden! over Chi
na dat op d'e nominatie schijnt te staan om het
Perzische lot te ondergaan! maar ook over hot meer
nabije Oosten. De toestand op den Balkan wordt
steed's- dreigender, maar er wordt verzekerd dat er nog
geen oorlogsgevaar bestaat blijkbaar achten de
groote mogendheden het oogenblik nog- niet gekomen,
waarop de Balkan-staten met elkaar slaags mogen
worden. Tegenover Turkije zetten nu niet alleen Bul
garije. Montenegro en Servië een groot-en mond op,
maar ook Griekenland, d'^t nog een frissche herinne
ring aan een pak slaag heeft, doet reeds aan het mond-
gevecht. mee. Als het eens niet, bij woorden, mocht
blijven, kan Turkije er dus zeker van zijn, dat het van
alle kanten krijgt.
In Spanje heeft de nationale vereeniging van spoor
wegbeambten d-e algemeene staking geproclameerd.
Reeds was er hier en daar tot staking overgegaan, en
er waren hier en daar ook al ongeregeldheden voorge
komen, hoewel de regeering uitdrukkelijk de berichten
over daden van sabotage (vernieling om het bedrijf te
belemmeren) heeft ontkend. De regeering heeft ver
der officieel bekend' gemaakt, dat zij niet van plan is,
de grondwettelijke waarborgen op te heffen. „Tegen
het spoorwegpersoneel zullen de maatregelen worden
genomen, die de omstandigheden noodig zullen maken"
heet heb diplomatiek.
In Pruisen waar, het zij terloops gezegd, de soci
aal-democratische leden van het Huis van afgevaar
digden, de heeren Borchardt en Leinert in verband' met
de ongeregeldheden in heb parlementsgebouw in Mei
wegens huisvredebreuk zijn veroordeeld tot vrij geringe
geldboeten, hoewel tegen den eersten vijf weken ge
vangenisstraf was geëis-cht is de regeering eindelijk
gekomen met maatregelen tegen de heerschende duur
te van het vleesch. Aanvankelijk hield zij zich doof
aan dat oor, toen trachtte zij met grooten woorden
rijkdom de meening ingang te doen vinden, dat de sla
gers en de couranten alleen de schuld waren van de
duurte, en eindelijk moest zij wel een onderzoek toe
zeggen en middelen in het vooruitzicht stellen. Die
middelen, Zaterdag bekend geworden, zijn kleine mid
delen gebleken, druppeltjes op een geweldig grooten
heeten steen. De grenzen zijn niet geopend hier en
daar is een klein gaatje voor Nederland, Rusland, Ser
vië, Roemenië en Bulgarije in de muren geboord. De
heerschende. verbittering zal er niet door verminderen
Zij had' noch stof noch tijd om langer met hem te
keuvelen en daar zij bespeurde, dat het hem ook liever
was zijne lessen voort te zetten, nam zij snel afscheid.
„Ik zal uw dochter nog een bezoek brengen. Hoe gaat
het haar heden?"
Mile Siella, die nog altijd in het- circus werkzaam
was en zelfs nog voltige reed', had1 onlangs op een
avond! bij den al te stouten rit een been gebroken en
lag nu in de kliniek en verveelde zich. Het was thans
11 uur, te 1 uur moest Mira naar het station rijden,
zij had1 dus nog- tijd) de zieke een bezoek te brengen.
Nadat zij juffrouw Tompsen haar voornemen had me
degedeeld, begaf zij zich op weg. Een half uur moest
zij voor heen en voor terug rekenen, zoodat haar be
zoek niet langer dan een half uur mocht duren.
Zij trad de groote vestibule van het roüde huis1 bin
nen. Do doordringende ziekenhuisgeur, die haar tel
kens aan de sterfkamer van haar vader herinnerde,
vervolgde haar langs1 de gangen, trap op, trap af, tot
dat zij voor het nummer 216 stond op de tweede etage,
waar Jeanne Siella lag.
Toen Mira binnentrad', las de patiënt juist in een
courant, een speciaal blad der kunstenaarswereld. Hoe
bleek zag zij eruit. De ongemakkelijke ligging, welke
haar het in een machine zwevend been moest veroor
zaken, scheen haar zeer in te spannen.
„Ik heb reeds dikwijls in mijn leven de boenen ge
broken, maar zoo pijnlijk en vervelend is het nooit
geweest. Beensplinters, zooiets- moeten er ook bij iu
het spel zijn," zegt dé dokter. „Neen, bet is onverdra-
gelijk," zuchtte de zieke en Mira wendde alle kalmee-
rende woorden aan, die haar ten dienste stonden.
„Maar zie toe, dat jou ook niet zooiets overkoomt.
Totnutoe hebt gij werkelijk veel1 geluk, vader en ik
hebben altijd goed opgepast en het koord goed gespan
nen. Geef die lieden bij Bellini goede instructies en
doe hun morgen dadelijk voor, hoe het net vastgemaakt
wordt, opdat er des avonds geen ongerechtigheid ge
beurt."
Mira knikte en wachtte zich! wel' de zieke daardoor
op te winden door haar het plan mede te deelen voor
taan zonder net te werken. Nog vele wenken werden
integendeel, immers r.u de „agrariërs en de jonkers"
iu den strijd de overwinning hebben behaald en het
volk de oorlogskosten zal hebben te betalen, zal do
schier algemeene ontevredenheid nog meer geprikkeld
worden en zal de regeering ondervinden, dat zij in ste
de van melk olie op het vuur der openbare meening
heeft gestort.
II. M. DE' KONINGIN.
H. M. de Koningin en Prinses Juliana worden heden
per S taatsspoortrein van Soestdijk in Den Haag ver
wacht. li. M. zal voorloopig in de residentie verblijf
houden.
De plotselingé veranderingen in de reisplannen van
II. M. de Koningin, waardoor Zij dit jaar niet meer
op het paleis- Het Loo zal vertoeven, moet worden toe
geschreven aan het heerschen der mazelen in de on
middellijke omgeving der koninklijke hofhouding. Het
telegrafisch bericht, eerst Zaterdagmorgen ten paleize
te Het Loo ontvangen, veroorzaakte aldaar heel wat
consternatie, daar verschillende functionarissen nu
plotseling hun zaken moesten regelen om naar Den
Haag te kunnen vertrekken. Slechts- een klein ge
deelte van het staldepartement vertrok naar Dan
Haag; de rest verbleef op Het Loo met het oog op de
te houden groote drijfjachtpartijen
KAMERVERKIEZING TE OMMEN.
Naar „De Ned." verneemt heeft het hoofdbestuur
dér Chv. Hist. Unie eenstemmig geadviseerd bij de
tussclientijdsche verkiezing in het district Ommen,
den zetel te laten aan de anti-revolut.ionnairen; schoon
het recht om hem te betwisten werd! erkend, achtte
men het niet wenschelijk van dat recht gebruik te
maken.
De centrale vrijzinnige kiesvereeniging in het
district Ommen, heeft mr. D. Fock, oud-lid van d«
Tweede Kamer, oudLminister van koloniën en oud-gou
verneur van Suriname, candidaat' gesteld.
Gemengd nienws.
EEN EERLIJKE VINDER.
Een commissionair in effecten te Bloemendaal ver
loor Vrijdag te Haarlem, op het! Stationsplein een por
tefeuille- met 340. Deze werd- gevonden door een
kantoorbediende- zonder betrekking, die haar deponeer
de hij de politie. Als belooning kreeg de moeder van
den eerlijken vindér een geldsom en de jongen zelf
een betrekking.
HOLL. MIJ. VAN LANDBOUW.
In de. jongste vergadering- van het hoofdbestuur der
Holl. Maatschappij van Landbouw, kwam ter tafel
het rapport der commissie uit het hoofdbestuur over
het wetsontwerp Landarbeiderswet.
Na gezette bespreking werd' dit rapport vastgesteld
eu besloten het aan de afdeelingen toe te zenden met
het ontwerp-wet en de memorie van toelichting, opdat
een en ander in de voorjaarsvergadering 1913 bespro
ken kan worden.
GRATIE VERLEEND.
Destijds werd er door ons melding van gemaakt, dat
bij vonnis van het kantongerecht te Medemblik van 25
September 1911 de veehouder C. Ursem van Hoogwoud
werd veroordeeld tot een geldboete van 25, wegens
het verkoopen van aan mond- en klauwzeer lijdend vee.
Bovendien werden de daarbij betrokken runderen, ter
haar medegegeven en zij nam toen afscheid, veel wijzer
dan zij gekomen was. Ja, mile Siella was een oude
practische, van wie men veel kon leeren."
Nu stond! Mira in madame's- garderobe. „Ik breng
je naar het station, lief kind, dat spreekt van zelf,
maar een paar woorden wil ik voordien nog wel met
je. spreken, nietwaar? Vooreerst, ontzie je, span je
niet in met oefeningen, want gij kent genoeg. In de
tweede plaats er zijn vele kerels, die in het circus ko
men, om met de jonge kunstenaressen kennis te ma
ken. Dat moogt gij niet, het zou een dwaasheid' van
je zijn, want gij hebt al je kracht en inspanning noo
dig voor uw werk—en bovendien zou het je volkomen
onwaardig zijn."
Het was de korte, bondige vermaning van mevrouw
de directrice, die. het goed! oordeelde zulke voorschrif
ten in zoo mogelijk geknopten vorm aan hare onderge
schikten mede te deelen. „Anders vergeten zij toch
alles," placht zij altijd te zeggen.
En nu stegen de directeur en de directrice in den
landauer, om de beide reizigers uitgeleide te doen. Het
was een roerende aanblik de beide vertrekkenden, de
oude vrouw met de grijze haren en het zwarte capot-
hoedje en het jonge, slanke meisje daarnaast, mot do
tianen te zien strijden. En toch waren zij beiden
gelukkig.
Roma, het heilige Roma. Zeer vermoeid wandelden
de beide vrouwen van het 3tation direct naar hun pen
sion.
„Zoo zal het 't beste voor ons zijn. Dan behoeft gij
je niet eerst mot het koken te plagen, en dan is het
ook goedkooper daar, waar men woning en verpleging
tegelijk heeft," zeide Mina, toen zij het kleine, niet
juist zeer smaakvolle huis binnentraden.
„Het schijnt niet zeer netjes hier te zijn," waagde
juffrouw Tompsen te uiten.
„Waar vindt gij dat in Italië anders?" vroeg Mira.
«as*
(Wordt varvolgd).