DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. 'Het Circuskind. No. 231. Honderd en veertiende Jaargang. 1912. MAANDAG 30 SEPTEMBER. FEUILLETON. Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk f 1, Afzonderlijke nummers 3 Cents. Prijs der gewone advertentiën Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Qr»ote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9. ONDERWIJZERES, Telefoonnummer 3. Hoe moet Rona cacao worden klaar gemaakt? Dat doel 1b bereikt. BINNENLAND. tl A Vli Aan de MEISJESSCHOOL (Hoofd Mej. J. H. PRUIM) wordt gevraagd eene voor de vakken a tot en met k. Aanvangsjaar- wedde t 735, die met periodieke verhoogingen kan stijgen tot t 1035, Voor het bezit der hoofdakte f 100 meer. Stukken in te zenden aan het Gemeentebestuur vóór 15 October a.s. Ingezonden Voor eenige maanden brachten wij Rona cacao in den handel. Daarmede bedoelden wij aan het publiek een cacao te bieden BETER in kwaliteit maar niet duurder dan de andere soorten goedkoop© cacao, waar aan men gewoon was geraakt. Aanstonds hebben een. zeer gToot aantal gebruikers de prachtige kwaliteit weten te waardeeren, zij zijn vol lo over Rona cacao en gebruiken ze geregeld. Toch waren er ook gebruikers, die niet zoo dadelijk tevreden waren. Voor zoover ons dat mogelijk was, hebben wij die gevallen, welke ons aanvankelijk ver baasden, nader onderzocht. Daardoor kwamen wij tot eene merkwaardige ontdekking. Het bleek namelijk in elk van die gevallen, dat de gebruikers niet wisten, hoe de Rona cacao moet worden gereedgemaakt. Na dat toen in hun tegenwoordigheid) de Rona op de juis te manier was klaar gemaakt, moesten zij erkennen: Lo. dat zij I eerlijkejckocolade liadden gedronken en 2o. dat zij niet hebben gewten, dat goede cacao zoo goedkoop is. Wat was het geval? Men was gewoon van de andóre soorten bij de be reiding eene vrij belangrijke boeveelheid te nemen, meestal ongeveer drie goed gevulde theelepels cacao voor een kop, en bij het maken van melk-chocolade kwam het zelfs voor, dat men bijna 1 ons cacao op 1 Liter melk nam. Als men zooveel cacao voor de be reiding- neemt, blijft er van het begrip ..goedkoop" niet veel over. Bij het probeeren van Rona cacao deed men nu ook zoo. Dan proefde men wel, dat de smaak ge heel anders was, maar het was te sterk, te zwaar, te krachtig. Dat nu is zeer verklaarbaar, want Rona is inderdaad veel krachtiger, de goede pittige cacao- smaak is daarin veel meer ontwikkeld, liet gevolg is, dat men voor de bereiding veel minder noodig heeft. Men moet niet meer nemen dan een theelepel (onge veer 6 a 7 gram) voor een kop, en niet meer dan 35 gram (lVz a 2 eetlepels) voor een liter (kan) melk. En dan moet het water of de melk goed' koken. Goede thee zet men niet zonder kokend water, en zoo ook smaakt de cacao veel bete rals men. goed! kokend water of kokende melk gebruikt. Toen nu de gebrui kers de Rona cacao op deze wijze gereed' maakten, werden zij plotseling bekeerd tot vurige bewonderaars van dit heerlijke fabrikaat en stonden versteld over de bizondere goedkoopte van dezen gezonden drank. Daar het ons niet mogelijk is alle gebruikers, die iu diezelfde dwaling zijn vervallen, te bereiken, meenen wij goed te doen de opgedane ervaring algemeen be kend te maken, opdat ieder, die met Rona cacao een proef neemt, daarmede rekening- kan houden. WEESP. O. J. van Houten Zoon. Roman van PAULA BUSOH. 43) -o- Mira Was thans met het pakken gereed en begaf ziich op weg- naar het circus, om daar van hare colle ga's afscheid! te nemen. Daar kwam naast. Siella hoofdzakelijk de goede oude doctor Schander in aan merking, en naar zijn bureau richtte zij het eerst hare schreden, want zij wistj dat zij hem daar op dit uur moest vinden en wel alleen. Zij wilde hem zeggen, hoe dankbaar zij hem voor alles was, wat hij haar in die tien jaar geleerd! had! Hoe goed1 was het niet be-' schaafd te zijn. Zij klopte aan de kantoordeur en hij riep op den ou den toon: „binnen". Schander, van wien zij bij het binnentreden slechts het groote spiegelgladde hoofd zag, dat in die tien jaar nog aan omvang was toege nomen, richtte zich thans o-p en zijn trekken verhel derden toen hij haar zag. „O, zijt gij het, lieve Mira?" zeide hij. „Ja, ik kom afscheid van u nemen en u danken." „Weet gij, welke stap g-ij nu doet?" „Ja", zeide zij kortaf. „Nu, ik zal niet veel woorden gebruiken. Gij zijt zelf oud! genoeg om te weten, wat gij te doen en te la ten hebt. Mij, oude man, doet het alleen pijn, het kind, dat ik tien jaar iets van mijn beetje wetenschap heb medegedeeld, zoo plotseling te moeten verliezen." Hij vatte haar hand, de zijne kwam haar voor te be ven en zij kon het niet beletten, dat haar de tranen in de oogen kwamen. Maar wat was dat doctor Schander schreide ook. Dan moest zij werkelijk iets voor hem geweest zijn en zij had toch niets meer gedaan dan slechts haar les geleerd! Ja, wanneer men heengaait, leert men eerst de^ mensehen kennen, die ons werkelijk genegen zijn. Zij was voor den ouden man de eenige. zonneschijn ge- ALKMAAR, 30 September. Een jaar heeft nu de Italiaanseh-Turksche oorlog- geduurd. Toen in het laatst van September van liet. vorige jaar Italië Turkije den oorlog verklaarde, dacht men te Rome niet, dat deze militaire wandeling' twaalf maanden en meer zou moeten duren. Men is er veel te spoedig bij geweest met de annexatie van Tripolis, waartoe Kamer en Senaat den 5den November onder groote geestdrift besloten. Had! men liet, niet gedaan, men zou thans veel gemakkelijker terug kunnen. Nu men een jaar geoorloogd en veel offers geplengd heeft, kan men het annexatie-decreet niet meer wijzigen. En Turkije blijft voorshands weigeren dat te erkennen waaraan het ook wel groot gelijk zal hebben, immers het is nog altijd een sterke vijand. Iloe het thans met de vredesonderhandelingen, wel ke op Zwitsersehen bodem worden gevoerd, staat, is moeielijk te zeggen. In elk geval is er geen reden voor de Italiaansche pers om thans den, nagalm te doen hooren van do vreugde-klanken, welke een jaar gele den werden gehoord. Toch is deze oorlog van beteeke- nis voor Italië. De vaderlandsliefde is- ontwaakt. En zelfs d'e leider der republikeinen, professor Colajanni heeft dit feit dezer dagen ronduit erkend, toen hij verklaarde: „Het is bekend, dat ik een tegenstander van dezen oorlog was. Maar ik gevoel me genoodzaakt hierover een nadere verklaring te geven, want vóór al les ben ik Italiaan. Deze oorlog heeft twee groote wel daden geboden, een politieke, en een moreele. En bei den zullen zo aan de Italiaansche natie groote voor- deelen brengen. De politieke weldaad was, dat deze oorlog aan de Italiaansche eenheid! den doop en het vormsel gegeven heeft. De moreele echter was, dat de oorlog der wereld de organisatie, de discipline, de geheele beteekenis van het Italiaansche volk voor oogen heeft gebracht." Wij gelooven dat deze spreker wel wat te ver ging, maar niet te loochenen is het feit, dat het Italiaansche volk als geheel zich eensgezind heeft getoond ten aan zien van dezen oorlog. Desi te moeielijker valt het daarom echter thans een vrede te bereiken men is in Italië thans zoo licht geneigd het woord' „smadelijk" te bezigen De onverwachte dood' van den Duitschen gezant te Londen, baron Marschall von Bieberstein, heeft Duitschland deze week beroofd van een uitnemend staatsman, wiens bekendheid met Oostersehe zaken vooral op dit ooger&lik moeielijk kan worden gemist Nog op hoogen leeftijd had hij op zijn breede schou ders een zware taak geladen: de vertegenwoordiging der Duitsche belangen te Londen, de totstandkoming- van een Duitsch-Engelsche overeenstemming. Die taak kan niet in een vloek en een zucht worden vol bracht, en het is den bekwamen, voorzichtigen diplo maat niet meer gegeven geweest veel voor haar te doen. Hij kon niet komen, zien én overwinnen. Hij moest als weleer in Konsta-ntinopel wachten op gunstige oogenblikken, om verloren gegaan gebied te; weest, hij had hare jonge, schoon© ziel van d!a vroegste jeugd af mogen opkweeken en had de restjes van zijn idealisme bijeengegaard, om die- haar alleen te geven en eens in zijn leven een mensch op te voeden zooals hij zich dat altijd had voorgesteld. „Gij zult je weg vinden, lief kind, daar ben ik zeker van, hoewel die weg steil is, maar gij struikelt niet." Wat déden die woorden haar goed. Neen, nooit wilde zij de vrienden, die zoo vast in haar geloofden, door eenige daad, die niet met' haar aard! overeenkwam, teleurstellen. Zij wilde slechts een half uur blijven en het word toch een heel uur. Wat brandde haar hoofd, toen zij weder in de koele circusgang trad. Hij had haar bij het afscheid1 een kus op het voorhoofd gedrukt. Nu zocht zij haar anderen leermeester in de manége op. Daar repeteerde juist een kleine blondlokkige jon gen op een dik panneau-paard. Siella stond! in het midden en naast hem een rijder, die de longe in de hand hield, waaraan de knaap bevestigd was. En de oudé Siella moedigde het kind aan met dezelfde woor den, welke hij steeds tot haar bij de lessen gezegd had, dreigde dan eens en hief de kleine zweep in dé hoogte, waarmede men echter nooit een slag kreeg-. Een poos sloeg Mira den ouden heer gadé in zijn onverander- den .ijver. Zij dacht' nog aan haar leerlingentijd terug-. Eindelijk herinnerde zij zich het déél' va 11 haar komst en met één sprong over de barrière stond zij nu in het midden der manége, naast hem. „Zoo, dus werkelijk en waarachtig-, hedón gaat het erop los!" zeide Siella. I „Ja, ik trek naar ons vaderland. U kent toch ook ons land1?" vroeg Mira plotseling zeer patriottisch. „O ja, ik ben er al eensi geweest!" zeide de pseudo- Italiaan fier, want hij had! van een Italiaan alleen den naam. Als gij nu maar een behoorlijke woning krijgt! Thans in Februari is het daar nog bar koud eu er is nauwelijks een brandende kachel," verzekerde hij. „Ja, madame was zoo goed een kamer voor mij te bestellen in, een pension, dat voor bet meerendeel dooi' altisten bezocht- wordt." „Nu, dan zal het wel goed! zijn, maar anders," riep Siella wanhopig uit. I rug te winnen. Met hem is thans menige schoone f verwachting ten grave gedaald. E11 nu moge waar zijn, gelijk in een deel der Duitsche pers wordt be weerd, dat één man over boord het schip nog- niet in gevaar brengt-, even waar is het, dat een man als ba ron v. Marschall uiterst moeielijk te vervangen is. In het koninklijke slot te Balmoral in, het Schotsche hoogland hebben intusschen de leider van de buiten- landsehe politiek van Rusland! en van Engeland, de heeren Sasonof en Grey, met elkaar gesproken. Niet slechts over Perzië over een verdeeling van het af geleefde rijk met zijn roemrijk verleden! over Chi na dat op d'e nominatie schijnt te staan om het Perzische lot te ondergaan! maar ook over hot meer nabije Oosten. De toestand op den Balkan wordt steed's- dreigender, maar er wordt verzekerd dat er nog geen oorlogsgevaar bestaat blijkbaar achten de groote mogendheden het oogenblik nog- niet gekomen, waarop de Balkan-staten met elkaar slaags mogen worden. Tegenover Turkije zetten nu niet alleen Bul garije. Montenegro en Servië een groot-en mond op, maar ook Griekenland, d'^t nog een frissche herinne ring aan een pak slaag heeft, doet reeds aan het mond- gevecht. mee. Als het eens niet, bij woorden, mocht blijven, kan Turkije er dus zeker van zijn, dat het van alle kanten krijgt. In Spanje heeft de nationale vereeniging van spoor wegbeambten d-e algemeene staking geproclameerd. Reeds was er hier en daar tot staking overgegaan, en er waren hier en daar ook al ongeregeldheden voorge komen, hoewel de regeering uitdrukkelijk de berichten over daden van sabotage (vernieling om het bedrijf te belemmeren) heeft ontkend. De regeering heeft ver der officieel bekend' gemaakt, dat zij niet van plan is, de grondwettelijke waarborgen op te heffen. „Tegen het spoorwegpersoneel zullen de maatregelen worden genomen, die de omstandigheden noodig zullen maken" heet heb diplomatiek. In Pruisen waar, het zij terloops gezegd, de soci aal-democratische leden van het Huis van afgevaar digden, de heeren Borchardt en Leinert in verband' met de ongeregeldheden in heb parlementsgebouw in Mei wegens huisvredebreuk zijn veroordeeld tot vrij geringe geldboeten, hoewel tegen den eersten vijf weken ge vangenisstraf was geëis-cht is de regeering eindelijk gekomen met maatregelen tegen de heerschende duur te van het vleesch. Aanvankelijk hield zij zich doof aan dat oor, toen trachtte zij met grooten woorden rijkdom de meening ingang te doen vinden, dat de sla gers en de couranten alleen de schuld waren van de duurte, en eindelijk moest zij wel een onderzoek toe zeggen en middelen in het vooruitzicht stellen. Die middelen, Zaterdag bekend geworden, zijn kleine mid delen gebleken, druppeltjes op een geweldig grooten heeten steen. De grenzen zijn niet geopend hier en daar is een klein gaatje voor Nederland, Rusland, Ser vië, Roemenië en Bulgarije in de muren geboord. De heerschende. verbittering zal er niet door verminderen Zij had' noch stof noch tijd om langer met hem te keuvelen en daar zij bespeurde, dat het hem ook liever was zijne lessen voort te zetten, nam zij snel afscheid. „Ik zal uw dochter nog een bezoek brengen. Hoe gaat het haar heden?" Mile Siella, die nog altijd in het- circus werkzaam was en zelfs nog voltige reed', had1 onlangs op een avond! bij den al te stouten rit een been gebroken en lag nu in de kliniek en verveelde zich. Het was thans 11 uur, te 1 uur moest Mira naar het station rijden, zij had1 dus nog- tijd) de zieke een bezoek te brengen. Nadat zij juffrouw Tompsen haar voornemen had me degedeeld, begaf zij zich op weg. Een half uur moest zij voor heen en voor terug rekenen, zoodat haar be zoek niet langer dan een half uur mocht duren. Zij trad de groote vestibule van het roüde huis1 bin nen. Do doordringende ziekenhuisgeur, die haar tel kens aan de sterfkamer van haar vader herinnerde, vervolgde haar langs1 de gangen, trap op, trap af, tot dat zij voor het nummer 216 stond op de tweede etage, waar Jeanne Siella lag. Toen Mira binnentrad', las de patiënt juist in een courant, een speciaal blad der kunstenaarswereld. Hoe bleek zag zij eruit. De ongemakkelijke ligging, welke haar het in een machine zwevend been moest veroor zaken, scheen haar zeer in te spannen. „Ik heb reeds dikwijls in mijn leven de boenen ge broken, maar zoo pijnlijk en vervelend is het nooit geweest. Beensplinters, zooiets- moeten er ook bij iu het spel zijn," zegt dé dokter. „Neen, bet is onverdra- gelijk," zuchtte de zieke en Mira wendde alle kalmee- rende woorden aan, die haar ten dienste stonden. „Maar zie toe, dat jou ook niet zooiets overkoomt. Totnutoe hebt gij werkelijk veel1 geluk, vader en ik hebben altijd goed opgepast en het koord goed gespan nen. Geef die lieden bij Bellini goede instructies en doe hun morgen dadelijk voor, hoe het net vastgemaakt wordt, opdat er des avonds geen ongerechtigheid ge beurt." Mira knikte en wachtte zich! wel' de zieke daardoor op te winden door haar het plan mede te deelen voor taan zonder net te werken. Nog vele wenken werden integendeel, immers r.u de „agrariërs en de jonkers" iu den strijd de overwinning hebben behaald en het volk de oorlogskosten zal hebben te betalen, zal do schier algemeene ontevredenheid nog meer geprikkeld worden en zal de regeering ondervinden, dat zij in ste de van melk olie op het vuur der openbare meening heeft gestort. II. M. DE' KONINGIN. H. M. de Koningin en Prinses Juliana worden heden per S taatsspoortrein van Soestdijk in Den Haag ver wacht. li. M. zal voorloopig in de residentie verblijf houden. De plotselingé veranderingen in de reisplannen van II. M. de Koningin, waardoor Zij dit jaar niet meer op het paleis- Het Loo zal vertoeven, moet worden toe geschreven aan het heerschen der mazelen in de on middellijke omgeving der koninklijke hofhouding. Het telegrafisch bericht, eerst Zaterdagmorgen ten paleize te Het Loo ontvangen, veroorzaakte aldaar heel wat consternatie, daar verschillende functionarissen nu plotseling hun zaken moesten regelen om naar Den Haag te kunnen vertrekken. Slechts- een klein ge deelte van het staldepartement vertrok naar Dan Haag; de rest verbleef op Het Loo met het oog op de te houden groote drijfjachtpartijen KAMERVERKIEZING TE OMMEN. Naar „De Ned." verneemt heeft het hoofdbestuur dér Chv. Hist. Unie eenstemmig geadviseerd bij de tussclientijdsche verkiezing in het district Ommen, den zetel te laten aan de anti-revolut.ionnairen; schoon het recht om hem te betwisten werd! erkend, achtte men het niet wenschelijk van dat recht gebruik te maken. De centrale vrijzinnige kiesvereeniging in het district Ommen, heeft mr. D. Fock, oud-lid van d« Tweede Kamer, oudLminister van koloniën en oud-gou verneur van Suriname, candidaat' gesteld. Gemengd nienws. EEN EERLIJKE VINDER. Een commissionair in effecten te Bloemendaal ver loor Vrijdag te Haarlem, op het! Stationsplein een por tefeuille- met 340. Deze werd- gevonden door een kantoorbediende- zonder betrekking, die haar deponeer de hij de politie. Als belooning kreeg de moeder van den eerlijken vindér een geldsom en de jongen zelf een betrekking. HOLL. MIJ. VAN LANDBOUW. In de. jongste vergadering- van het hoofdbestuur der Holl. Maatschappij van Landbouw, kwam ter tafel het rapport der commissie uit het hoofdbestuur over het wetsontwerp Landarbeiderswet. Na gezette bespreking werd' dit rapport vastgesteld eu besloten het aan de afdeelingen toe te zenden met het ontwerp-wet en de memorie van toelichting, opdat een en ander in de voorjaarsvergadering 1913 bespro ken kan worden. GRATIE VERLEEND. Destijds werd er door ons melding van gemaakt, dat bij vonnis van het kantongerecht te Medemblik van 25 September 1911 de veehouder C. Ursem van Hoogwoud werd veroordeeld tot een geldboete van 25, wegens het verkoopen van aan mond- en klauwzeer lijdend vee. Bovendien werden de daarbij betrokken runderen, ter haar medegegeven en zij nam toen afscheid, veel wijzer dan zij gekomen was. Ja, mile Siella was een oude practische, van wie men veel kon leeren." Nu stond! Mira in madame's- garderobe. „Ik breng je naar het station, lief kind, dat spreekt van zelf, maar een paar woorden wil ik voordien nog wel met je. spreken, nietwaar? Vooreerst, ontzie je, span je niet in met oefeningen, want gij kent genoeg. In de tweede plaats er zijn vele kerels, die in het circus ko men, om met de jonge kunstenaressen kennis te ma ken. Dat moogt gij niet, het zou een dwaasheid' van je zijn, want gij hebt al je kracht en inspanning noo dig voor uw werk—en bovendien zou het je volkomen onwaardig zijn." Het was de korte, bondige vermaning van mevrouw de directrice, die. het goed! oordeelde zulke voorschrif ten in zoo mogelijk geknopten vorm aan hare onderge schikten mede te deelen. „Anders vergeten zij toch alles," placht zij altijd te zeggen. En nu stegen de directeur en de directrice in den landauer, om de beide reizigers uitgeleide te doen. Het was een roerende aanblik de beide vertrekkenden, de oude vrouw met de grijze haren en het zwarte capot- hoedje en het jonge, slanke meisje daarnaast, mot do tianen te zien strijden. En toch waren zij beiden gelukkig. Roma, het heilige Roma. Zeer vermoeid wandelden de beide vrouwen van het 3tation direct naar hun pen sion. „Zoo zal het 't beste voor ons zijn. Dan behoeft gij je niet eerst mot het koken te plagen, en dan is het ook goedkooper daar, waar men woning en verpleging tegelijk heeft," zeide Mina, toen zij het kleine, niet juist zeer smaakvolle huis binnentraden. „Het schijnt niet zeer netjes hier te zijn," waagde juffrouw Tompsen te uiten. „Waar vindt gij dat in Italië anders?" vroeg Mira. «as* (Wordt varvolgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1912 | | pagina 1