DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Het Circuskind.
Aangifte.van Leerlingen.
No. 242.
Honderd en veertiende Jaargang.
1912.
ZATERDAG
12 OCTOBER.
FEUILLETON.
Damrubriek.
Alkmaarsche
Huishoud- en industrieschool.
Tweide Westfries Praatje
Sprookje voor zieke
kinderen.)
ROMAN MAN PAULA BUSCH.
54) -o-
ALKMAARSCHE COURANT
Dit nnmmer bcstnat uit 3 bladen.
HUISHOUDSCHOOL.
Opleiding Assistentie in de Huishouding
Aanvangende 1 November e.k.
Onderwijsvakken.
Koken, voedingsleer, huishoudkunde, waschhehandeling,
verstellen en vervaardigen van onderkleeding, eenvoudig
costuumnaaien.
Duur van den oursus 2 j»a»r.
Lesgeld t 40.— per Jaar.
INDUSTRIESCHOOL.
Oursns van #V2 JHHr
Aanvangende 1 November e.k.
Onderwijsvakken
I oortgezet onderwijs in Ned. taal, rekenen, verstellen
en vervaardigen van onderkleedingteekenen en fraaie
handiverkenstrijken en waschhehandelinguitgebreid
costuumnaaien.
Aanvangsleeftijd 12 liefst 18 jaar.
Onvermogenden kosteloos.
Schoolgeld f 25 per Jaar.
Niet vermogenden t 20,115,I' 12,50, i 10,-
t 4,— per jaar.
Nadere inlichtingen geeft gaarne
De Directrice
M. W. ARBEITER.
deur KEES.
Omdat we ien van de hoofdprijze uit de Alkmaarse
peerdelote-rij wonnen kadde, zou Trijn, mijn wijf, lest
op 'n oggend 'n telegram stuure nei m'n zeun1 Dirk,
die in Delft op de Hoogeskool is. Nou deer had ze
zin an dat begraip je, eerstens om die prijs en twei-
dens omdat ze metien weer effies 'n uitje had'. Ze
trok er beste pak an, er kap en dek op, en toe ze
klaar was zai 'k: „Trijn, al ben je nou ok zestig, zoo
opkleed ben je toch maar 'n kant, piender wijf, dat
ken der van zaid worre!
„Ja Kees, dat skeelt nog zo-o veul1 niet hè", zaid ze,
en nou ken je wel denke, om zoofn „snert-uitje" 't bes
te pak an, maar 'k docht zoo in m'n aigen je weete
toch nooit wie je op zoo'n teilegraafkantoor teugen
koome kenne, deer komme toch meist allegaar deftige
lui en nou wil ik gien steert bange lei te 1"
Nou zjj der op of! 't Duurde wel 'n uur eer ze we-
om kwam, en toen had je eter zien moet©! Zóó best
in 't zin as ze der op of gaan was, zóó kwaad kwam ze
werom. Wat is m© dat 'n hok!!" zaid ze. „Had ik dat
weten, dan had 'k m'n verkleidersgoed antrokke, want
m'n beste kleidje is nou van onSere lieelemaal bedur-
ven deur die leeleke stoffige trap. „Maar, Trijn, je
moste toch gein trap op zeker?" „Geen trap op Kees?
Je weete ik hou niet van vloeke, dat doen 'k allien as
'k erg kw-aad ben, maar toen ik dteer kwam, en, die
ijzere, ronde trap opging, docht 'k in m'n aigen, ver-
d..me 'k ga de blauwe toch niet op! en toen 'k bo
ven was, kwam 'k in zoo'n klein vierkant hokkie (nou
oös achtereindje is mooier hoor!) met- nog zoo'n klein
boute trappie, on deer stond 'k. Weer nou nai toe?
Want je begraipe ik was wel 'n beetje van m'n stek
kie. An 't lest- zag 'k den de deur weer 'k in most, en
toe kwam 'k in 'n temet eiveliens hokkie, weer 'k den
m'n telegram ofgeeve kon. Deer hei je den nou 'n
skilderij van 't teete-graafkantoor in ons mooie Alk
maar! dat nou net bai meikaar past as 'n vlag op 'n.
Weet je wat 'k nou docht hew Kees? In je eerste
praatje hei je de Burgemeister of di© aare, wie dat
toekwamme 'ni pluimpie geeven, en even goed! as je
■i ...I,, --ti.
Nu brak een Ware orkaan van bijval en applaus uit
en na enkele oogenblikken kon de oude vrouw Mira
den mantel om, de schouders werpen.
„Welkom, Asia! Zijt gij er eindelijk?" riep Mira
en schudde Ast-a krachtig de hand.
Alle drie gingen nu langzaam naar de kleedkamer,
waarin juist Violet met het kleed'en bezig' was. Maar
san» géne maakt© zij open, toen juffrouw Tompsen
toegang verzocht. Mira wierp den mantel af en zette
zich op ,een mand. „Nu, ik ben moede, ik moet eerst
wat op mijn verhaal komen, voordat ik denk aan aan-
kleeden." En daarbij bengelde zij met de beenen als
een klein kind!, dat er in het- geheel niet zoo moed'e
uitzag als het zeide,
iolet zat in een rose zijden friseermantel voor
haar spiegel en liet. zich het haar door haar kamenier,
oon jong, blond' meisje, opmaken.
„Wat beginnen wij nu 'hedenavond, mesdames? Laat
ons allen samen gaan -eten ik inviteer, ook u. lieve
miss- Violet", zeid© Mira.
Asta, die zich op eene op den grond staande voet
bank had nedcrgelateu, nam de invitatie aan en ook
miss Patison zeide: „dat isi lief van u, mil. Verconi.
Ik doe natuurlijk mede. Ik heb weliswaar met- mijne
leeuwen gedineerd, maar ben toch niet geheel verza
digd."
„Wij drie mooie meisjes stellen ons hedenavond on
der mama Tompsen's hoede en boemelen later een
weini-g 1" schertste Mira, zoodat- de oude vrouw haar
met een verwijtenden blik aanzag.
„Het zal je interesseeren, Mira, dat Bellini in den
laatsten. tijd1 als dol was. Hij stelde zich in het circus
bij de minste Weinigheid als een woest-aard aan, liep
in gedachten rond, gl» hem niets in den weg kwam.
ze 'n pluimpie geeve, mag je ze ok wel 'n standje gee-
ve, as ze dat vei'diene en met dat leeleke ding, deer
je teniet, bang in worre, hewwe ze wel 'n skrobbeering
verdiend, en deerom wil ik nou ers hewwe, dat je deer
ers 'n praatje over in de krant skreeve."
„Trijn, Trijn! Wat leit je de molen weer deur de
vang loope! Ik wil best- gel-oove, dat: 't ka.ntooT is,
zoo as je zaid hewwe, maar weet je niet dat telegraaf
en postkantoore deur 't Rijk maakt, worre? W© zaide
vroeger altijd1 toen Koning Wullem III nog leefde:
„Deer ken de Koning niks an doen!", maar hier ken
nou do Burgemeister niks an doen, of niks? Ja, wat is
nou niks? Ze kenne der natuurlijk altijd 'n stoot an
geeve, en eer ik nou deerover in de krant skrijf wil ik
dat mooie ding op de ien of aar© keer ok ers zien."
Nou van de week1 ben 'k er weest hoor! Ik most ef
fies nai 't postkantoor met een postwisseltje voor m'n
zeun Dirk, en tpe docht 'k, den loop ik metien effies
deur nai de Waag. Ik eerst nai 't postkantoor, want
nai dein werk is 't goed rusten. Toe ik deer kwam
was er wel 'n man of tien. Ik ging daadeluk nai 't
hokkie weer postwissels boven staat, maar to© zaid er
zoo'n menheer teugen me: „Ne© Kees" (das raar,
maar ze kenne me hier Van haver tot gort) „niet voor
je beurt, we dienen hier keu te maken 1" Keu maake
menheer? dat ken ik niet! Dat ken Trijn best, die
maakte ze vroeger altijd zelf, maar de perie's binne
nou uit de mode! Nu zegt ie, je begrijpt me niet, het
gaat hier op de beurt af dus1 jé dient achteraan to
gaan staan. O! nou snap 'k je, je wil zegge, die 't
eerst komt, ok 't eerst maalt. Nou ik achteran, ©n
omdat 't niet in 'n amerijtje of 'n kikkemikkie m'n
bourt was, gluurde ik de boel ders zoo'n beetje rond,
en nou wil ik we-1 as mij,n miening zegge, dat 't post
kantoor er nog wel niet zoo erg kwaad uitziet, maar
toch veul te klein is, en op dut punt Alkmaar toch erg
achter is bai aare plaase vergleeken. Omdat 't wel
wat lang duurt had) eer ik klaar was, ging ik met 'n
staande steert de Nuuwesloot op, de Skaipesteeg deur
n ai't telegraafkantoor, en ik gaf Trijn subiet g'lijk;
dat is verdikkeme, vooral die opgang', 'n hok! Voor
jnense, dié er alle kikkemikke koome wel niet, want
die benne der an went, maar die er zoo ia te hooi en te
gras koome, zoo as ik nou, en al die engelse en ameri-
kaanse, moet dat ding 'n erge slegte indruk geeve,
waaragtig Alkmaar niet waardig', en deerom wordt 't
imeer as tijd, dat er 'n nieuw post en teelegrnafkan-
toor komt.
Nou weet ik wel, dat ze 't bai 't Rijk al '11 jaar of
wat in gedachte hewwe, en dat ze nou op de begroo-
ting 10,000 uittrokken hewwe as eerste termijn voor
de bouwkosten, en teffens dat ze nai 'n goed terrein
uitkaike, maar van kaiken komt niks, dat hewwe zc
nou al 'n paar jaar dain, en deerom wil ik B. en W.
nou niet zoo as Trijn zai, 'n skrobbeering geeve, maar
ze toch wel der» op 't hart drukke: „slaat nou ok
ers in deuze zaak d© handl an de ploeg; 'n goeij© ploe
ger weet wel, weer ie in 't belang van rin bouw de
ploeg inzette moet, en den ken ie teffens z'n baas (in
dut geval, 't Rijk) te reidl en deid baistaan.
Nou denk Ik wel, dat ze dut skrijven van Kees, moar
bai der zij neerrolle laite en dat 'k even goed 'n hen in
de butter jaage kon, maar dat hindert main niks, as
'k wat op m'n lede hew, den moet 't er of; dat is nou
beurt en deerom akei 'k er voor. deeze keer weer uit.
door BERNARD CANTER.
'orood ophad, dan pikte hij nog do kruimeltjes van zijn
bord en hij keek zijn moe daarbij zoo vragend aan, dat
zij hem nog een dikke snee met zoete koek gaf. En
nis hij die ophad, zat hij nog' stilletjes naar de stro op-
flap te kijken, omdat hij nog wel een boterham met
appelstroop zou lusten. En Slok kon zooveel drinken,
dat zijn vader zei: Jongen, waar blijft dat allemaal
bij jou. Want als hij een glas melk, een kop melk
chocolade en nog een klein kopje chocolade t-oe hij
zijn ontbijt had gehad, keek hij als1 zijn moe voor de
poes melk op een schoteltje goot, verlangend naar de
melkkan, alsof hij nog geen droppeltje had gehad.
Op een dag zei do vader tot de twee jongens: „Kin
deren, dat wordt te erg met jelui. Gaat samen de we
reld in en zoek jelui fortuin." „Dat zullen we wel",
zei Slok. „Dat zullen wij zeker", zei Slik.
De moeder gaf Slik twee groot© bronden mee en
toen hij aan de deur stond gaf ze hpni nog een zoete
koek en twee kadetjes-. En Slok 'kreeg van zijn vader
twee flesschen melk, een flesch koude cacao en toen
hij aan do deur stond, nog een flesehje met frambo
zen-limonade.
De twee jongens namen afscheid en gingen op weg.
Toen ze een eindje geloopen hadden zei Slik: „Slokkie,
laten wij een oogenblik rusten. Want ik heb zoo'n
meteen getrouwd.
Slok ging nu alleen verder. Tot hij aan 't rijk van
een koning kwam, die óók een eenigste dochter had.
Zij zat op een troon van goud met blauw satijn in een
roze prinsesse-kleed. Deze koning' had! een wet ge
maakt, volgens' welke de prinses zou trouwen met den
jongen, die 't meest kon drinken.
Slok, dit hoerende, meldde zich dadelijk aan. En hij
begon zóó te drinken, dat die koning verbaasd' was.
Vier glazen melk; toen driekoppen chocolade; daarna
een heele flesch frambozen-limonade. En toen nog een
bord! dikke melk. De, koning was tevreden en Zijne
Majesteit zei: „Slok, ik benoem je tot prins. En mor
gen is de bruiloft. Je naam is voortaan Slok-op-de-
Eerste."
En het- prinsesje kwam van haar troon en kuste
Slok op zijn twee dikke wangen. Toen waren ze met
een getrouwd.
Slok-op schreef aan zijn vader, dat hij dadelijk
moest komen. En Slik-op schreef hetzelfde aan zijn
moeder. Dat was een pleizier, toen de ouders en de
twee jongens weer bij elkaar waren. En de prinsessen
bevielen de oudere best. Toen gaven de twee 'koningen
een groot feest voor het geheele volk van de twee
landen. Alle mensehen mochten zooveel eten en zoo-
honger." En zij gingen zitten en aten samen het eer- j veel drinken als ze maar lustten. En alle kinderen ook.
ste brood op. Toen gingen zij weder aan den wandel. Toen roemden alle menschen en alle jongens en alle
meisjes Slok-op en Slik-op. Want als de mensdhen
genoeg te eten en te drinken krijgen, dan zijn ze al
toos erg tevreden met het staatsbestuur. En als
kindje nu ook flink eet en flink drinkt, dan zal ik het
dadelijk aan do twee prinsesjes schrijven.
GESCHIEDENIS VAN SLIK EN SLOK
Slik en Slok waren twee aardige jongetjes. Hun
vader was houthakker en hun moedér zocht bramen en
kruiden in het hosch, welke ze later in de stad ver
kocht. Slik kon heel veel eten en Slok heel veel drin
ken. Als Slik vier boterhammen met kaas en rogge-
1) Doorgaans worden aan zieke of herstellende
kinderen sprookjes verhaald, welke onaangename droo-
men ten gevolge hebben. Ook de geestelijke kost voor
het zieke kind! zij licht. Dit sprookje wordt als een
proeve aangeboden.
Maar na een poosje zei Slok: „Slikkie, laten wij een
oogenblik rusten, want ik heb zoo'n dorst." En zij
gingen zitten en dronken samen een heele flesch melk
leeg. Toen wandelden zij weer verder.
Na een poosje zei Slik weer: „Ik heb nog een klein
beetje honger." E'n zij gingen weer aan den weg zit
ten en aten hot tweede brood! op. Toen zei Slok: „Ik
heb nog een beetje dorst." En zij dronken samen de
tweede flesch melk op. Toen zei Slik: „Ik heb van
dat drinken zoo waar weer honger gekregen. Die
twee kadetjes kunnen er nog best, bij." En zij aten
samen de cadetjes op. Daarna zei Slok: „Nu heb ik
van dat eten weer dorst gekregen. We zullen nu de
cacao ook maar opdrinken." En zij dronken samen de
flesch met cacao teeg. Toen gingen zij in eikaars
I armpjes liggen en lekker in de schaduw op 't zachte
I mos slapen. Nadat zij weer wakker waren geworden,
zei Slik: „Ik heb gedroomd, dat ik honger had. Laten
wij gauw de zoete koek opeten." En Slok zei: „Ik
heb gedroomd dat ik dorst had. Laten wij gauw de
flesch frambozen-limonade opdrinken." Toen ze daar
mee gereed waren zei Slik: „Nu zullen wij maar weer
verder de wereld ingaan." En Slok zei: „Het is toch
maar prettig in de wereld, als je genoeg te eten en te
drinken hebt."
Nadat zij een eind geloopen hadden, kregen zij weer
honger en dorst. Maar nu hadden zij niets te eten
en- te drinken en Slok zei: „Zouden wij maar weer
niet naar huis gaan?" „Ja," zei Slik, „maar hoe ko
men wij zonder natje of droogje thuis? De weg is
lang."
Dus liepen zij maar verder, tot zij aan het rijk van
een koning kwamen, die een eenigste dochter had. Zij
zat op een troon van goud! met rood satijn in een wit
zijden prinsesse-kleed. De koning had een wet opge
steld, volgens welke de prinses zou trouwen met den
jongen, di© het meeste 'kon eten. Toen Slik dat hoor
de, liep hij dadelijk naar 't paleis cn meldde zich als
trouwlustige -aan. De koning liet hem- binnenkomen
en hij moest een proef afleggen. Eerst kreeg hij vier
roomhorens. Daarna zes dubbele schuiintaartjes.
Toen zeven confituur-taartjes. Maar di© waren ver
dwenen, voor da,t iemand er op bad gelet. Want Slik
had door 't wandelen extra trek. De koning liet nu
een groot© roomtaart brengen met confituren en ver
zilverde suikererwten er op. Dat was voor Slik ook
maar een kleinigheidje en toen hij de heele taart op-
gegeten had, drukte hij zijn wijsvinger op de kruimels
en bracht ze toen naar den mond. De koning lachte
hartelijk en liet toen een twaalf stangen nougat-choco-
lade brengen. Slik begon te knabbelen en at ze achter
elkaar op. Toen was de kening tevreden en Zijne
Majesteit zei: „S-li'k, ik benoem je tot prins. En mor
gen is de bruiloft. Je naam is voortaan Slik-op-de-
Eerste."
En het prinsesje kwam van haar troon en kuste
Slik op zijn twee dikke, roode wangen. Toen waren ze
kortom, was onuitstaanbaar", zeide Asta,
„Nu, nu, het zal hem toch niet naar het hoofd ge
stegen zijn", zeide Mira de schouders ophalend.
„Die?" zei juffrouw Tompsen op een toon, die boek-
deelen sprak.
- Een uur later zaten de vijf dames, Mira, Asta, Vio
let en haar kamenier en juffrouw Tompsen aan een
tafel in een burger-restaurant. Zij hadden zich alle
met opzet eenvoudig gekleed, daar zij het weinig ge
woon waren des avonds nog een lokaal in de stad! te
bezoeken. Maar aan een zijtafel zaten twee heeren,
die op onbeschaamde wijze de dames fixeerden.
„Men merkt, dat men in een kleine stad is, waar
het opvalt, als zich een vrouwelijk wezen eens in een
restaurant waagt", zeide de Amerikaansdhe lachend.
„Ik ben werkelijk zeer bang voor de zeereis", zeide
plotseling juffrouw Tompsen, als uit een diep gepeins
wakker geschud, en zij moest het zich laten welgeval
len, dat de anderen haar hartelijk uitlachten. Maar
uit beleefdheid! ging men op dit thema in.
„Wat moet ik met mijne vete leeuwen zeggen, die
ook allen op het schip moeten", zeide miss Violet.
„En ik met mijn Hansje."
„Hoe kan men zulk een dik panneau-paard Hansje
noemen?" riep Mira.
„Ja, Hansje heet mijn dikkertje nu eenmaal
„Voor wien gij uit elk restaurant de suiker steelt",
zeide Mira.
„Stil nu, Mira! Gij werkt ook met draad en niet
met dieren, zooals wij, nietwaar miss Pattison? Gij
ziet wel, hoe lief men zulk een dier mettertijd krijgt.
Ik zou voor Hansje nog meer doen dan suiker stoten."
En de heeren aan de zijtafel stieten elkaar aan en
de een fluisterde den ander in: „Heb ik je niet ge
zegd, dat die van het circus zijn? Ik heb toch eergis
teren de groote blonde met, de leeuwen en de kleine
zwarte op het koord gezien." En nu beeldden zich de
beide cavaliers in nog meer recht te hebben de dames
te fixeoren. En daar dit alles niet hielp en de dames
in het geheel niet reageerden, kwam de een op den in
val zijn stoel een weinig achterwaarts te zetten, «om
tegen Mira's stoelleuning aan te stoeten.
Toen het jonge meisje zich verontwaardigd om
draaide glimlachte hij witjes' en fluisterde: „pardon,
schoon© juffrouw". Maar hij waagde het niet meer te
zeggen, want de blik uit hare beid© donkere oogen
was veelzeggend' geweest en beschaamd wendde hij
zich tot zijn1 vriend, die stil voor zich uitkeek: „Zeg,
met die ie niets aan te vangen."
Hedenavond heerschte in het circus Lenz groote
opwinding. De reis per boot naar Kopenhagen zon
dien nacht plaats hebben. De directeur, die nog nooit
ten zeereis met zijn gezelschap gedaan had, was be
grijpelijkerwijze zeer opgewonden en verborg dat ook
niet.
Wel honderdmaal reeds was1 hij naar den sta-1 ge-
j loopen en had! daar voor het- paardenvervoer zijne
schikkingen getroffen. „Wanneer alle paarden niet
beneden in het vrachtruim gaan, dan moeten er een
paar op dek -maar zet daar alleen de artisten-paar-
den, voor mijn part ook de leeuwen", prentte hij zijn
stalmeester in.
„Maar, mijnheer de directeur, miss Pattison heeft
mij reeds hedenvoormiddag gezegd, dat hare leeuwen
alleen beneden moeten staan. De dieren kunnen geen
tocht verdragen."
„Mijne arme paarden", jammerde Lenz. „Nu voor
de vaart het zijn 36 uur zal het wel gaan."
Terwijl de anderen sloofden en zwoegden, sprong
Mira als een1 kind! de kleedkamer rond. O, wat ver
heugde zij zich op een zeereis!
„Liefs'te Violet, ik ga dezen nacht niet in de ka
juit, ik blijf aan dek en wil van de vaart genieten!"
riep zij d© leeuwentems'ter t-oe, die haar costuum, dat
zij npg- pas gedragen had, in den koffer legde.
„Nu, het zal je d'a.ar wel spoedig te koud worden.
Ik geef de voorkeur aan een warm bed. En wi© weet,
of' hot niet- zeer schommelen zal?"
„Ik heb echter gehoord, dat men aan dek veel min
der zeeziek wordt dan in de kajuit, nietwaar, tante
Tompsen zeide Mira to* de oude vrouw, die op een
AAN DE DAMMERS!
Met dank voor de ontvangen opl. van probleem 208.
Stand.
Zw. 7, 8, 0, 11, 13, 14, 15, 17, 19, 22, 23, 27, 36.
W. 25, 30, 31, 33, 34, 38, 39. 40, 42, 43, 44, 47. 49.
Oplossing.
1. 23 45
2. 45 34
35
24
38
25
3. 15
4. 35
5. 27
6. 14
7. 17 28
8. 36 38
1. 3429
2. 44—40
3. 25—20
4. 39 80
5. 33—28
6. 38 20
7. 31 22
8. 4741
9. 43 1 en wint.
Wij ontvingen goede opl. van de heeren:
G. Cloeek, D. Gerling, J. Houtkooper, J. K, G.
van Nieuwkuyk te Alkmaar, P. Bakker, Schagorwaard,
S. Homan, Wijde Wormer, H. E. Lantinga, Haarlem
en H. J. Toepoel, Apeldoorn.
DE' TIJDSCHRIFTEN.
De vorige week ontvingen wij bijna twee weken over
den tijd het „fransche damtijdschrift: „Le Damier."
Marcel Bonnard1 schrijft daarin een hoogst waardee-
reud artikel over den gehouden wedstrijd! in Rotter
dam. De regeling was volgens hem op buitengewoon
keurige wijze verzorgd.
De heer Dambrun schrijft over zijn telegraphischo
uitdaging aan Hoogland' tot het houden van een
ma tch om het, wereldkampioenschap met Molimard.
Hoogland stelt zich in 1913 beschikbaar. De heer
Dambrun is van meening, dat men zich onmiddellijk
moet beschikbaar stelten. Bovendien hechte hij aan
den titel van wereldkampioen behaald! in een rond-
tournooi niet. veel waarde. Hij gaat zelfs zoover, dat
hij aan 't eind van zijn schrijven verklaart: De sterk
ste speler, de werkelijke kampioen is voor ons Moli
mard. Wij roepen hem uit als wereldkampioen."
Dat is nu toch echter o. i. al te belachelijk. Hoog
land heeft zijn titel met- eere behaald. Heeft, schitte
rend gespeeld1 en nu zou men in Frankrijk willen zeg-
Igeu: „Ja, maar je bent toch geen wereldkampioen."
Neen, dat gaat niet. Wij gelooven stellig, dat de heer
Dambrun, ale Mo-limardl den eersten prijs gewonnen
had, de billijkheid van een dergelijken wereldkampi-
mand zat en hare reishandbehoenem stopte.
„Ja, men zegt hef wel, maar, eerlijk gezegd, ben ik
ook steedh veel liever des nachts in dé kajuit geble
ven."
„Laat ons nu spoedig naar het restaurant, gaan, an
ders krijgen wij geen tafel meer. Een ieder zal heden
in het circus eten", zeide Asta, die slaperig in een
hoek zat en de oogen slechts met moeite open hield.
„Zij heeft: gelijk. Meent gij, dat wij wat medé oop
reis moeten nemen 36 uren varens is geen kleinig
heid en wat er daar aan boord' te eten is, nu ik geloof,
dat dit geen genot moet zijn", zeide Mira.
„Nu, eieren heb ik reeds ingepakt en het eindje
worst, dat ons nog van gisteravond' overgebleven is"',
sprak juffrouw Tompsen.
„Ik heb nog twee blikjes sardines, een kip en een
hoeveelheid cakes", troostte Violet. Wanneer gij zeer
hongerig zijt, krijgt gij er wat van."
„Wij zulten wel zoo zeeziek worden, dat wij in het
geheel niets eten kunnen", plaagde Asta en d'eed al
ten rillen.
De onde vrouw had! zich intusechen reed® naar het
restaurant gespoed, waarin al bijna de geheele artis-
ten-wereld bijeen was. Zij bemachtigde nog in een
hoek een kleine, ronde tafel, die weliswaar voor vijf
personen veel te klein was, maar toch mocht zij blijde
zijn nog een plaatsje gevonden te hebben. Zij had
eindelijk na, koeten strijd! drie stoelen gekregen en liet
zich uitgeput op een ervan nedervallen. De heide
laatste, dagen slechts versteld en gepakt- ja, dat
moest iets voor hare oudé beenderen betec'kenen.
Wat zagen de luidjes rondom haar eruit, alsof zij
een Noordpool-expeditio ondernamen! Die doeken,
shawls, mantels, pelsen, waarin zij deels gehuld daar
zaten, en welke zij deels op den grond in groote bun-
dols op elkaar gehoopt naast zich hadden liggen. De
directeur en de directrice hadden zich onder de artis-
tcn gemengd, zaten in hun midden aan een tafeltje en
spraken vriendelijk met hen. Meer dan eens haalde
de kleine, zenuwachtige man zijn horloge voor den
lag en do weelderige directrice moest dikwijls haar
arm op den zijnón leggen en hem influisteren: „het is
nog lang geen tijd."
(Wordt vervolgd).
