DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN. Me Kaïns-Inrit LANDWEER. Het Circuskind. Van houten's Cacao No. 246 Honderd en veertiende Jaargang. 1912 DONDERDAG op Maandag 4 November 1912» 17 OCTOBER. FEUILLETON, ZAKBOEKJES. Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk ft,—. Afzonderlijke nummers 3 Cents. Telefoonnummer 3. te ALKMAAR Prijs der gewone advertentiën Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Groote letters naar plaatsruimte. Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9. De Burgemeester der gemeente Alkmaar Jbrengt ter kennis van hen die op 1 Augustus 1912 naar de Landweer^ zjjn overgegaan, dat de NIEUWE ZAKBOEKJES VóóE 25 OCTOBER a.s ter gemeente-secre tarie kunnen worden AFGEH AALD. ROMAN VAN PAULA BUSCH. 68) o— Goed toebereid (vooral niet te veel van deze krachtige cacao in een kop), geeft RONA tegen uiterst lagen prijs een heerlijken drank. Versterkend voor de zenuwen, terwijl koffie en thee verslappend werken. RONA is daarom zoo aan te bevelen als dagelijksche drank voor kinderen. De volksdrank bij uitnemendheid. BINNENLAND. (Tfordt vervolgd.). ALKMAARSCH Alkmaar, 16 October 1912. De Burgemeester voornoemd G. RIPPING. POSTKANTOOR TE ALKMAAR. Lijst van de aan dit kantoor ter post bezorgde brie ven en briefkaarten, welke wegens onbekendheid van de geadresseerden niet zijn kunnen worden uitgereikt. Ie helft der maand October 1912. Brieven. Mej. G. Hondsmut, Alkmaar. G. Vorst, Amsterdam. J. Hilke, Amersfoort. KI. Mooij, Assendelft. Kop te Vos, Maastricht. II. Duijnmeier, Schoorldam. 1'. Ruiter, Z.-Scharwoude. Briefkaarten. H. G. van Doornik, Amsterdam. G. ter Meulen, Amsterdam. J. van Galen, Amsterdam. P. Helder, Ha ge. ALKMAAR, 17 October. Turkije heeft den termijn, door Italië gesteld, ge bruikt en Dinsdag laten weten, dat het de vredesvoor waarden aannam, zoodat de langgerekte- onderhande lingen te Ouchy thans een einde hebben genomen. Ziehier de voorwaarden, zooals die uit Kon sta nt i nop el worden geseind: 1. Turkije behoudt de volle en al geheele souvereini- teit over Cyrenaïca. en Tripolis, gelijk wordt te kennen gegeven in den firman van den sultan, waarin aan de ze beide provincies autonomie wordt verleend. 2e. Krachtens zijn absoluut souverciniteitsrecht, benoemt de sultan den oud-gezant te Teheran en te Boekarest als vertegenwoordiger en beschermer der Turksche belangen in deze twee landen. 8e. De Sjeik-ul-Islam zal worden vertegenwoordigd door een geestelijk persoon, die den titel van kadi zal voeren. 4e. Italië zal deze twee vertegenwoordigers erken non. Niemand waagde het te spreken en de gedachte on der woorden te brengen welke voor de hand1 lag. Allen huiverden. Zij vielen elkander in de armen en de ar me man daarboven, die op deze wankele boot zijn ge heele hebben en houden met zich voerde, schreide war me vreugdetranen. Lenz kon over de zaken te Kopenhagen wel tevreden zijn, Al was het circus niet eiken avond tot op de laatste plaats uitverkocht, toch kon men steeds van een druk bezoek spreken en men twistte slechts over dc vraag of Mira dan wel Violet de voornaamste at tractie vormde. Maar miss Pattison zelve beweerde, dat haar leeu wennummer de oude bekoring verloren had, sedert Sascha dood was. Het zeldzame dier met zijne verba zingwekkende pr a est a ties, zijn komiek-aanleg en zijne groote schoonheid moest de toeschouwer, die Violet en de woestijnkoningen kende, in het totaal beeld mis sen. Eiken avondl betrad de jonge dame met nedergesla- gen blikken de manége. Telkens en telkens weer, wanneer zij de anderen op hunne vergulde stoelen zag, moest zij aan den dooden lieveling denken. Zonder gratie, kracht en energie stelde zij eiken avond de leeuwen voor. De dieren bespeurden zeer goed do laksheid harer meesteres en maakten daarvan ge bruik, door meer dan eens de gehoorzaamheid' te wei geren. Zij liet het begaan en zoo verloor zij elke disci pline, want de leeuwen deden spoedig wat zij wilden. De directeur maakte haar daarover hevige verwijten, en zoo zag zij zich gedwongen eiken voormiddag in de manége te repeteeren, wat zij totnutoe slechts om de acht dagen gewoon geweest was. Mira, die haar an- 6e. Turkije erkent geenszins het Italiaansche an nexatie-dekreet betreffende Tripolis en Cyrenaïca. 6e. De eilanden in de Egeïsche zee zullen worden teruggegeven op de eenige voorwaarde dat Turkije zich verplicht, amnestie aan de opstandelingen en we gens opstandige handelingen verbaiuienen te vorlee- nen. 7e. Zoodra de vrede definitief onderteekend is, zal Italië de eilanden in de Egeïsche Zee ontruimen, ter wijl Turkije alsdan haar troepen uit Cyrenaïca en Tri polis terugroept. 8e. De diplomatieke betrekkingen zullen hervat worden. 9e. Turkije betaalt noch een oorlogsschatting, noch een schadeloosstelling aan de, uit het land gezette Ita lianen. 0 10e. De schadeloosstelling die Turkije van Italië met betrekking tot de Turksche Staatsschuld zal ont vangen, moet niet anders beschouwd worden dan als oen waarborg tot bescherming der belangen van bui- tenlaudsche obligatiehouders. Een courantenbericht zegt nog, dat Italië aan Tur kije voor Tripolis ineens een schadeloosstelling van 50 millioen lire zal betalen. De voorwaarden schijnen aldus te zijn geformuleerd, dat ze de Turksche eigenliefde zoo weinig mogelijk kwetsen. Dat Turkije niet officieel de souvereiniteit van Italië erkent, is natuurlijk slechts een kwestie van vorm de Koran verbiedt de afstand van landen der» af en toe binnen het groote hek bezocht, liet dat nu na, want het kwam haar daar binnen niet meer veilig voor. Juist bracht miss Pattison weer hare leeuwen voor. Mira zat in de eerste rij in de stalles en zag toe. „Neen," riep Violet wanhopig uit, toen de leeuwen we der niet wilden gehoorzamen," „ik verkoop, zoodra ik er iemand voor vind', déze beesten!" „Maar dat zou toch jammer zijn," zeide Mira boos. ,,lk heb er geen genoegen meer in, ik zal mij terug- 1 trekken en slechts geheel alleen vo.or mij leven. Ik heb mij genoeg afgebeuld." Violet riep nu dén op passer en dreef met hem samen de leeuwen in hunne afzonderlijke kooien, die achter elkaar aan den mané ge-uitgang waren opgesteld. Dan kwam zij bij Mira, vatte haar bij den arm en trok haar mede. Zij gingen in de donkere eirpusgang op en neder. „Weet je, ik kan het, eerlijk gezegd, niet begrijpen, hoe gij het circus in haast vaarwel kunt zeggen. Ik zou het niet kunnen", zeide Mira. „Het kan zijn, omdat gij van uw jeugd af in dit mi lieu groot geworden zijt. Bij mij was de toetreding tot het circus slechte een wanhoopsdaad. Mijn vader was een welgesteld koopman. Ik kreeg geschil met mijne familie ter wille van een man, dipn ik echter later zejf leerde verachten. Nu ik zelve de kost moest ver dienen, leerde ik bij toeval een dierentemmer kennen en trachtte van hem mijn tegenwoordig bedrijf te lee- rep. Ik beeldde mij in, daar bij d'en zwaren arbeid en in, het helle licht van het circus alles te kunnen ver geten. Mijn dieren beminde ik als mijn kinderen, dat weet gij toch, Mira. Maar heden heb ik er geen ge noegen meer in." Mira had den geheelen tijd zwijgend naast haar ge- loopen. Hoeveel vaster was zij zelve toch met het circus verbonden met welke liefde, hing zij daaraan? Zou zij zelve om eenige reden ooit haar beroep kun- nep opgeven Zij gingen nog een poos zoo naa.st elkaar, totdat Asta en Karolly hen ontmoetten. „Mijn waarde collega's, medezusters, ik wij jullie mededeelen, dat ik mij heden voormiddag met dezen van den Kalif aan ongeloovigen, en daaraan moest een mouw gepast worden, hetgeen geschied is, door de verklaring van den sultan, dat hij de bevolking van Tripolis niet te hulp kon komen, haar aanried den oorlog te eindigen en haar de meest strekkende auto nomie verleende. Zoo eindigt dus de oorlog, waarin de eene partij een groote militaire actie aan den dag legde en de andere zich tevreden kon stellen met enkel passieven te genstand te bieden. Maar al waait de Italiaansche vlag boven Tripolis,.de Italianen zijn in het op zoo brutaal veroverde gebied nog lang niet heer en mees ter. Zij hebben zich enkel langs de kust weten te handhaven en zullen nu de tallooze moeilijkheden in het binnenland het hoofdl moeten bieden. De Itali- aansch-Turksche oorlog is uit de Italiaansche kolo niale oorlog kan beginnen, om wie weet wanneer te eindigen. Blijven de Arabieren vijanden, dan kunnen de Italianen zich slechts, als de Spanjaarden in Ma rokko, aan de zee handhaven. Verzoenen de Arabie ren zich échter vroeg of 'iaat, dan zal Italië nog milli- oenen en millloenen hebben te offeren, voordat het uit de voormalige „graanschuur van Europa" de vruchten' kan plukken, welke als een vergoeding voor het verlies aan goed en bloed kan gelden. TWEEDE KAMER. De algemeene beschouwingen over de invaliditeits- bee-r verloofd heb Maar de aldus aangesprokenen schenen in het ge heel niet zoo verbaasd als: Asta wel verondersteld had, want algemeen had men deze verloving verwacht. De gelukwenschen bleven niet uit en de stralende jonge man noodigde dadelijk de beide jonge dames uit om aan het verlovingsfeest deel te nemen, dat zeer ge moedelijk nog denzelfden avond na de voorstelling in het circus-restaurant zou plaats vinden. Het was reeds avond geworden. De tafel in een ge moedelijk hoekje wasi besteld en zelfs een groote, Spaansche wand, die het kleine gezelschap van de overigen zou scheiden, was er geplaatst. Asta had' viooltjes, de eerste, welke de lente bracht, op tafel ge arrangeerd en trachtte hier en daar nog wat te redde ren, ofschoon zij wist, dat zij nog veel tijd1 had', voor dat de gasten zouden komen. Mira was thans juist in de manége, dan volgden qog ongeveer zes nummers ■ste. „Maar zoolang totdat Violet zich weer verkleed heeft, kunnen wij toch niet wachten!" riep Asta tot en ouderdomsverzekering werden gisteren voortgezet. De heer Schaper (S. D. A. P.), vervolgde zijn Dinsdag afgebroken redevoering. Het ontwerp, zei hij, helpt de niet-loonarbeiders in het geheel niet en de verzekerden zelf bovendien in onvoldoende mate. Spr. toonde dit laatste aan de hand! van de cijfers aan. Ook de leeftijdsgrens van 70 jaar is te hoog, terwijl wel weezen- doch geen weduwenrente gegeven wordt. Dan zal deze wet de menschen met allerlei omslag verbitteren, waardoor vooral de kleine werkba zen getroffen zullen worden. Spr. becijferde, dat men met hetzelfde bedrag van 10.000.000, dat de staat gedurende 75 jaar zal bij dragen, op den grondslag van een gratis pensioen op 65-jarigen leeftijd meer kan geven, waarna nog geld overblijft voor weduwen-, weezen- en invaliditeiteren- te. Hij oefende ook kritiek op den termijn van 75 jaar en betoogde, dat men eerst de ouden van dagen op 65- of 60-jarigen leeftijd moet helpen, waardoor het aantal invalieden zal dalen. Spr. betwistte, dat de middelen voor staatspensiionneering niet gevonden zul len kunnen worden en bestreed! op uitvoerige wijze de politieke gedragslijn van dén minister en de rechterzij de in deze. Hij richtte zich meer in het bijzonder te gen het aanvaarde stelsel van dwangverzekering en behandelde de geschiedenis: van het stelsel van staats pensionneering' hier te lande in verband met dé poli tieke partijen. Verwerping van het aanhangige ont werp zei spr. ten slotte, zal een weldaad voor de natie |ijn. Op voorstel van den voorzitter werd] daarna besloten het wetsontwerp tot organisatie van de Rijks verzekeringsbank te verzenden naar de commissie van voorbereiding voor het wetsontwerp tot herziening' van de Ongevallenwet 1901. De algemeene' beschouwingen over de ouderdoms- en invaliditeitsverzekering werden hierna voortgezet. De heer Ti'euW (v.-d.) sprak geheel voor zichzelf, daar er over dit vraagstuk in zijn partij verschil van meening bestaat. Hij kritiseerde da.n allereerst de omgekeerde volgorde van behandeling van Ziektewet en dit wetsontwerp. Indien die Invaliditeitswet nu aangenomen wordt, dan zal' het gevolg zijn, dat als de Ziektewet niet wordt aangenomen, de uitvoering van de eerste wet wordt opgedragen aan organen die de minister zelf blijken» zijn opmerking over de Raden- wet daarvoor te groot en ongeschikt acht. Spr. keurde de beperking van de verzekering tot de arbeiders af. Bovendien is het standpunt van den mi nister niet consequent vastgehouden. Ieder blijft verzekerd, ook al is hij geen arbeider meer, behoudens de af te leggen verklaring, dat hij zich niet meel' verplicht tot verzekering acht, En deze menschen krijgen als zij dit niet doen een belangrijke bijdrage uit de staatskas. Spr. kwam nu tot de staatsbijdrage. De regeering erkent dé verplichting- daartoe in strijd met haar uit gangspunt. De premiebetaling door de werkgevers is een maat schappelijke plicht, die vele werkgevers reeds gevoeld hebben. Nog steeds is spr. niet bekeerd tot staatspen sionneering, die in wezen socialistisch en communis tisch is. Uitvoerig zette spr. uiteen dat, hij nog steeds onver zwakt zijn standpunt tegen .staatspensionneering moet blijven innemen. Hoofdzakelijk doet hij dit op grond dat hij staatspensionneering nog steedis blijft achten een verkapte vorm van armenzorg en een verzwakking van het verantwoordelijkheidsbesef. Dat de staats pensionneering communistisch is, zou niet tot af- Mira had juist onder groot applaus haar nummer beëindigd! en dtroeg in triomf een groote corbeille met vuurroode rozen mede. Lachend liep zij naar haar i kleedkamer. Zij haastte zich, want zij was zeer nieuws- i gierig wat wel in het kleine briefje stond, dat aan de i mand bevestigd was. Juffrouw Tompsen deed, alsof zij niets zag, toen Mira het, couvert openrukte, en de kaart las: „Lieve Juffrouw! Reeds vele avonden kom ik om uwentwille in het circus. Daar ik den vurigen wensch. koester u te lee-> ren kennen het zal zeker niet tot uw schade zijn stel ik u voor hedenavond met mij te soupeeren. Wanneer u echter misschien andere plannen hebt, dan vergun mij morgen te 4 uur een samenkomst aan den hoofdingang van Tivoli. Met hartelijke groeten en tot ziens. Uw Axel." Wat straalde de teleurstelling uit hare oogen. Zij had gedacht eenige waardeerende woorden over hare prestaties te lezen, en nu deze beschaming! Op zulk een plomp, beleedigend schrijven was zij niet voorbe reid geweest. Sprakeloos stond' zij daar ee.n poos, toen N ïolet had het voorlaat- z0;c],e 7jterwijl zij den brief in de. hand verfrommelde en op den grond' wierp, „wat een onbeschaamdheid." Juffrouw Tompsen, die ijverig aan Mira'» cost-mini- Iïok den stootkant vastnaaide, zag verschrikt op. „Wat verbeelden zich zulke kerels!" Nu begreep dc oude vrouw de opgewondenheid van wij zetten ons rustig aan de tafel en beginnen, wan- neer het te lang duurt. Dat kan miss Pattison ons toch niet kwalijk nemen", zeide de jonge man. „Met hoevelen zijn wij 'V vroeg Asta. „Mira, juffrouw Tompsetn, Violet en haar kame- „Mag- ik niet weten, wat er in den nier ui tg „Ja, maar vergeet mis» Doris en haar moeder niet. De oude dame moet in elk' geval1 komen", verklaarde zij, toen .zij den ontevreden trek om Karolly's mond bij het noemen van dien naam bespeurd had. „Wij moeten haar rnviteeren, opdat juffrouw Tompsen ook iemand heeft, met wie zij babbelen kan." Toen lichtten Karoly's oogen weder op en hij druk te Asta aen kus op den mond. Dan heb ik nog mijn beide vrienden Jungmann m«n hqbben, maar zij schuwde dit ;enoodigd." «ons met de hand aan te raken. ep het jonge meisje, brief staat „Daar ligt hij daar op den grond!" antwoordde Mira kortaf en wees met de hand onder de tafel. Zij zou gaarne voor de oude vrouw het schrijven opgetio- blad papier nog m Wil ik de corbeille j ook nietMet deze woorden stiet zij van zich, die naast haar stond, j Op hetzelfde oogenblik kwam Violet in de kleedka mer. Het trio had wederom één kleedkamer. „Foei, Mira, die arme bloemen! Wat hebben die je gedaan?" riep de jonge dame op een toon van verwijt en hief ds eorbeille op, die omgevallen was.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Alkmaarsche Courant | 1912 | | pagina 1