DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Me Kaïns-Inrit
LANDWEER.
Het Circuskind.
Van houten's
Cacao
No. 246
Honderd en veertiende Jaargang.
1912
DONDERDAG
op Maandag 4 November 1912»
17 OCTOBER.
FEUILLETON,
ZAKBOEKJES.
Deze Courant wordt eiken avond, behalve op Zon- en
Feestdagen, uitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f0,80; franco door het geheele Rijk ft,—.
Afzonderlijke nummers 3 Cents.
Telefoonnummer 3.
te ALKMAAR
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Groote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
De Burgemeester der gemeente
Alkmaar Jbrengt ter kennis van hen
die op 1 Augustus 1912 naar de
Landweer^ zjjn overgegaan, dat de
NIEUWE ZAKBOEKJES VóóE 25
OCTOBER a.s ter gemeente-secre
tarie kunnen worden AFGEH AALD.
ROMAN VAN PAULA BUSCH.
68) o—
Goed toebereid (vooral niet te veel van deze krachtige cacao in
een kop), geeft RONA tegen uiterst lagen prijs een heerlijken
drank. Versterkend voor de zenuwen, terwijl koffie en thee
verslappend werken. RONA is daarom zoo aan te bevelen als
dagelijksche drank voor kinderen.
De volksdrank bij uitnemendheid.
BINNENLAND.
(Tfordt vervolgd.).
ALKMAARSCH
Alkmaar, 16 October 1912.
De Burgemeester voornoemd
G. RIPPING.
POSTKANTOOR TE ALKMAAR.
Lijst van de aan dit kantoor ter post bezorgde brie
ven en briefkaarten, welke wegens onbekendheid van
de geadresseerden niet zijn kunnen worden uitgereikt.
Ie helft der maand October 1912.
Brieven.
Mej. G. Hondsmut, Alkmaar.
G. Vorst, Amsterdam.
J. Hilke, Amersfoort.
KI. Mooij, Assendelft.
Kop te Vos, Maastricht.
II. Duijnmeier, Schoorldam.
1'. Ruiter, Z.-Scharwoude.
Briefkaarten.
H. G. van Doornik, Amsterdam.
G. ter Meulen, Amsterdam.
J. van Galen, Amsterdam.
P. Helder, Ha ge.
ALKMAAR, 17 October.
Turkije heeft den termijn, door Italië gesteld, ge
bruikt en Dinsdag laten weten, dat het de vredesvoor
waarden aannam, zoodat de langgerekte- onderhande
lingen te Ouchy thans een einde hebben genomen.
Ziehier de voorwaarden, zooals die uit Kon sta nt i nop el
worden geseind:
1. Turkije behoudt de volle en al geheele souvereini-
teit over Cyrenaïca. en Tripolis, gelijk wordt te kennen
gegeven in den firman van den sultan, waarin aan de
ze beide provincies autonomie wordt verleend.
2e. Krachtens zijn absoluut souverciniteitsrecht,
benoemt de sultan den oud-gezant te Teheran en te
Boekarest als vertegenwoordiger en beschermer der
Turksche belangen in deze twee landen.
8e. De Sjeik-ul-Islam zal worden vertegenwoordigd
door een geestelijk persoon, die den titel van kadi zal
voeren.
4e. Italië zal deze twee vertegenwoordigers erken
non.
Niemand waagde het te spreken en de gedachte on
der woorden te brengen welke voor de hand1 lag. Allen
huiverden. Zij vielen elkander in de armen en de ar
me man daarboven, die op deze wankele boot zijn ge
heele hebben en houden met zich voerde, schreide war
me vreugdetranen.
Lenz kon over de zaken te Kopenhagen wel tevreden
zijn, Al was het circus niet eiken avond tot op de
laatste plaats uitverkocht, toch kon men steeds van
een druk bezoek spreken en men twistte slechts over
dc vraag of Mira dan wel Violet de voornaamste at
tractie vormde.
Maar miss Pattison zelve beweerde, dat haar leeu
wennummer de oude bekoring verloren had, sedert
Sascha dood was. Het zeldzame dier met zijne verba
zingwekkende pr a est a ties, zijn komiek-aanleg en zijne
groote schoonheid moest de toeschouwer, die Violet
en de woestijnkoningen kende, in het totaal beeld mis
sen.
Eiken avondl betrad de jonge dame met nedergesla-
gen blikken de manége. Telkens en telkens weer,
wanneer zij de anderen op hunne vergulde stoelen zag,
moest zij aan den dooden lieveling denken. Zonder
gratie, kracht en energie stelde zij eiken avond de
leeuwen voor. De dieren bespeurden zeer goed do
laksheid harer meesteres en maakten daarvan ge
bruik, door meer dan eens de gehoorzaamheid' te wei
geren. Zij liet het begaan en zoo verloor zij elke disci
pline, want de leeuwen deden spoedig wat zij wilden.
De directeur maakte haar daarover hevige verwijten,
en zoo zag zij zich gedwongen eiken voormiddag in de
manége te repeteeren, wat zij totnutoe slechts om de
acht dagen gewoon geweest was. Mira, die haar an-
6e. Turkije erkent geenszins het Italiaansche an
nexatie-dekreet betreffende Tripolis en Cyrenaïca.
6e. De eilanden in de Egeïsche zee zullen worden
teruggegeven op de eenige voorwaarde dat Turkije
zich verplicht, amnestie aan de opstandelingen en we
gens opstandige handelingen verbaiuienen te vorlee-
nen.
7e. Zoodra de vrede definitief onderteekend is, zal
Italië de eilanden in de Egeïsche Zee ontruimen, ter
wijl Turkije alsdan haar troepen uit Cyrenaïca en Tri
polis terugroept.
8e. De diplomatieke betrekkingen zullen hervat
worden.
9e. Turkije betaalt noch een oorlogsschatting, noch
een schadeloosstelling aan de, uit het land gezette Ita
lianen. 0
10e. De schadeloosstelling die Turkije van Italië
met betrekking tot de Turksche Staatsschuld zal ont
vangen, moet niet anders beschouwd worden dan als
oen waarborg tot bescherming der belangen van bui-
tenlaudsche obligatiehouders.
Een courantenbericht zegt nog, dat Italië aan Tur
kije voor Tripolis ineens een schadeloosstelling van 50
millioen lire zal betalen.
De voorwaarden schijnen aldus te zijn geformuleerd,
dat ze de Turksche eigenliefde zoo weinig mogelijk
kwetsen. Dat Turkije niet officieel de souvereiniteit
van Italië erkent, is natuurlijk slechts een kwestie
van vorm de Koran verbiedt de afstand van landen
der» af en toe binnen het groote hek bezocht, liet dat
nu na, want het kwam haar daar binnen niet meer
veilig voor.
Juist bracht miss Pattison weer hare leeuwen voor.
Mira zat in de eerste rij in de stalles en zag toe.
„Neen," riep Violet wanhopig uit, toen de leeuwen we
der niet wilden gehoorzamen," „ik verkoop, zoodra ik er
iemand voor vind', déze beesten!"
„Maar dat zou toch jammer zijn," zeide Mira boos.
,,lk heb er geen genoegen meer in, ik zal mij terug- 1
trekken en slechts geheel alleen vo.or mij leven. Ik
heb mij genoeg afgebeuld." Violet riep nu dén op
passer en dreef met hem samen de leeuwen in hunne
afzonderlijke kooien, die achter elkaar aan den mané
ge-uitgang waren opgesteld. Dan kwam zij bij Mira,
vatte haar bij den arm en trok haar mede. Zij gingen
in de donkere eirpusgang op en neder.
„Weet je, ik kan het, eerlijk gezegd, niet begrijpen,
hoe gij het circus in haast vaarwel kunt zeggen. Ik
zou het niet kunnen", zeide Mira.
„Het kan zijn, omdat gij van uw jeugd af in dit mi
lieu groot geworden zijt. Bij mij was de toetreding tot
het circus slechte een wanhoopsdaad. Mijn vader was
een welgesteld koopman. Ik kreeg geschil met mijne
familie ter wille van een man, dipn ik echter later
zejf leerde verachten. Nu ik zelve de kost moest ver
dienen, leerde ik bij toeval een dierentemmer kennen
en trachtte van hem mijn tegenwoordig bedrijf te lee-
rep. Ik beeldde mij in, daar bij d'en zwaren arbeid en
in, het helle licht van het circus alles te kunnen ver
geten. Mijn dieren beminde ik als mijn kinderen, dat
weet gij toch, Mira. Maar heden heb ik er geen ge
noegen meer in."
Mira had den geheelen tijd zwijgend naast haar ge-
loopen. Hoeveel vaster was zij zelve toch met het
circus verbonden met welke liefde, hing zij daaraan?
Zou zij zelve om eenige reden ooit haar beroep kun-
nep opgeven
Zij gingen nog een poos zoo naa.st elkaar, totdat
Asta en Karolly hen ontmoetten.
„Mijn waarde collega's, medezusters, ik wij jullie
mededeelen, dat ik mij heden voormiddag met dezen
van den Kalif aan ongeloovigen, en daaraan moest
een mouw gepast worden, hetgeen geschied is, door de
verklaring van den sultan, dat hij de bevolking van
Tripolis niet te hulp kon komen, haar aanried den
oorlog te eindigen en haar de meest strekkende auto
nomie verleende.
Zoo eindigt dus de oorlog, waarin de eene partij een
groote militaire actie aan den dag legde en de andere
zich tevreden kon stellen met enkel passieven te
genstand te bieden. Maar al waait de Italiaansche
vlag boven Tripolis,.de Italianen zijn in het op zoo
brutaal veroverde gebied nog lang niet heer en mees
ter. Zij hebben zich enkel langs de kust weten te
handhaven en zullen nu de tallooze moeilijkheden in
het binnenland het hoofdl moeten bieden. De Itali-
aansch-Turksche oorlog is uit de Italiaansche kolo
niale oorlog kan beginnen, om wie weet wanneer te
eindigen. Blijven de Arabieren vijanden, dan kunnen
de Italianen zich slechts, als de Spanjaarden in Ma
rokko, aan de zee handhaven. Verzoenen de Arabie
ren zich échter vroeg of 'iaat, dan zal Italië nog milli-
oenen en millloenen hebben te offeren, voordat het uit
de voormalige „graanschuur van Europa" de vruchten'
kan plukken, welke als een vergoeding voor het verlies
aan goed en bloed kan gelden.
TWEEDE KAMER.
De algemeene beschouwingen over de invaliditeits-
bee-r verloofd heb
Maar de aldus aangesprokenen schenen in het ge
heel niet zoo verbaasd als: Asta wel verondersteld had,
want algemeen had men deze verloving verwacht. De
gelukwenschen bleven niet uit en de stralende jonge
man noodigde dadelijk de beide jonge dames uit om
aan het verlovingsfeest deel te nemen, dat zeer ge
moedelijk nog denzelfden avond na de voorstelling in
het circus-restaurant zou plaats vinden.
Het was reeds avond geworden. De tafel in een ge
moedelijk hoekje wasi besteld en zelfs een groote,
Spaansche wand, die het kleine gezelschap van de
overigen zou scheiden, was er geplaatst. Asta had'
viooltjes, de eerste, welke de lente bracht, op tafel ge
arrangeerd en trachtte hier en daar nog wat te redde
ren, ofschoon zij wist, dat zij nog veel tijd1 had', voor
dat de gasten zouden komen.
Mira was thans juist in de manége, dan volgden
qog ongeveer zes nummers
■ste.
„Maar zoolang totdat Violet zich weer verkleed
heeft, kunnen wij toch niet wachten!" riep Asta tot
en ouderdomsverzekering werden gisteren voortgezet.
De heer Schaper (S. D. A. P.), vervolgde zijn
Dinsdag afgebroken redevoering. Het ontwerp, zei
hij, helpt de niet-loonarbeiders in het geheel niet en
de verzekerden zelf bovendien in onvoldoende mate.
Spr. toonde dit laatste aan de hand! van de cijfers
aan. Ook de leeftijdsgrens van 70 jaar is te hoog,
terwijl wel weezen- doch geen weduwenrente gegeven
wordt. Dan zal deze wet de menschen met allerlei
omslag verbitteren, waardoor vooral de kleine werkba
zen getroffen zullen worden.
Spr. becijferde, dat men met hetzelfde bedrag van
10.000.000, dat de staat gedurende 75 jaar zal bij
dragen, op den grondslag van een gratis pensioen op
65-jarigen leeftijd meer kan geven, waarna nog geld
overblijft voor weduwen-, weezen- en invaliditeiteren-
te. Hij oefende ook kritiek op den termijn van 75
jaar en betoogde, dat men eerst de ouden van dagen
op 65- of 60-jarigen leeftijd moet helpen, waardoor het
aantal invalieden zal dalen. Spr. betwistte, dat de
middelen voor staatspensiionneering niet gevonden zul
len kunnen worden en bestreed! op uitvoerige wijze de
politieke gedragslijn van dén minister en de rechterzij
de in deze. Hij richtte zich meer in het bijzonder te
gen het aanvaarde stelsel van dwangverzekering en
behandelde de geschiedenis: van het stelsel van staats
pensionneering' hier te lande in verband met dé poli
tieke partijen. Verwerping van het aanhangige ont
werp zei spr. ten slotte, zal een weldaad voor de natie
|ijn.
Op voorstel van den voorzitter werd] daarna
besloten het wetsontwerp tot organisatie van de Rijks
verzekeringsbank te verzenden naar de commissie van
voorbereiding voor het wetsontwerp tot herziening' van
de Ongevallenwet 1901.
De algemeene' beschouwingen over de ouderdoms-
en invaliditeitsverzekering werden hierna voortgezet.
De heer Ti'euW (v.-d.) sprak geheel voor zichzelf,
daar er over dit vraagstuk in zijn partij verschil van
meening bestaat. Hij kritiseerde da.n allereerst de
omgekeerde volgorde van behandeling van Ziektewet
en dit wetsontwerp. Indien die Invaliditeitswet nu
aangenomen wordt, dan zal' het gevolg zijn, dat als de
Ziektewet niet wordt aangenomen, de uitvoering van
de eerste wet wordt opgedragen aan organen die de
minister zelf blijken» zijn opmerking over de Raden-
wet daarvoor te groot en ongeschikt acht.
Spr. keurde de beperking van de verzekering tot de
arbeiders af. Bovendien is het standpunt van den mi
nister niet consequent vastgehouden. Ieder blijft
verzekerd, ook al is hij geen arbeider meer, behoudens
de af te leggen verklaring, dat hij zich niet meel'
verplicht tot verzekering acht, En deze menschen
krijgen als zij dit niet doen een belangrijke bijdrage
uit de staatskas.
Spr. kwam nu tot de staatsbijdrage. De regeering
erkent dé verplichting- daartoe in strijd met haar uit
gangspunt.
De premiebetaling door de werkgevers is een maat
schappelijke plicht, die vele werkgevers reeds gevoeld
hebben. Nog steeds is spr. niet bekeerd tot staatspen
sionneering, die in wezen socialistisch en communis
tisch is.
Uitvoerig zette spr. uiteen dat, hij nog steeds onver
zwakt zijn standpunt tegen .staatspensionneering moet
blijven innemen. Hoofdzakelijk doet hij dit op grond
dat hij staatspensionneering nog steedis blijft achten
een verkapte vorm van armenzorg en een verzwakking
van het verantwoordelijkheidsbesef. Dat de staats
pensionneering communistisch is, zou niet tot af-
Mira had juist onder groot applaus haar nummer
beëindigd! en dtroeg in triomf een groote corbeille met
vuurroode rozen mede. Lachend liep zij naar haar
i kleedkamer. Zij haastte zich, want zij was zeer nieuws-
i gierig wat wel in het kleine briefje stond, dat aan de
i mand bevestigd was. Juffrouw Tompsen deed, alsof
zij niets zag, toen Mira het, couvert openrukte, en de
kaart las:
„Lieve Juffrouw!
Reeds vele avonden kom ik om uwentwille in het
circus. Daar ik den vurigen wensch. koester u te lee->
ren kennen het zal zeker niet tot uw schade zijn
stel ik u voor hedenavond met mij te soupeeren.
Wanneer u echter misschien andere plannen hebt,
dan vergun mij morgen te 4 uur een samenkomst
aan den hoofdingang van Tivoli. Met hartelijke
groeten en tot ziens. Uw Axel."
Wat straalde de teleurstelling uit hare oogen. Zij
had gedacht eenige waardeerende woorden over hare
prestaties te lezen, en nu deze beschaming! Op zulk
een plomp, beleedigend schrijven was zij niet voorbe
reid geweest. Sprakeloos stond' zij daar ee.n poos, toen
N ïolet had het voorlaat- z0;c],e 7jterwijl zij den brief in de. hand verfrommelde
en op den grond' wierp, „wat een onbeschaamdheid."
Juffrouw Tompsen, die ijverig aan Mira'» cost-mini-
Iïok den stootkant vastnaaide, zag verschrikt op.
„Wat verbeelden zich zulke kerels!"
Nu begreep dc oude vrouw de opgewondenheid van
wij zetten ons rustig aan de tafel en beginnen, wan-
neer het te lang duurt. Dat kan miss Pattison ons
toch niet kwalijk nemen", zeide de jonge man.
„Met hoevelen zijn wij 'V vroeg Asta.
„Mira, juffrouw Tompsetn, Violet en haar kame-
„Mag- ik niet weten, wat er in den
nier
ui tg
„Ja, maar vergeet mis» Doris en haar moeder niet.
De oude dame moet in elk' geval1 komen", verklaarde
zij, toen .zij den ontevreden trek om Karolly's mond
bij het noemen van dien naam bespeurd had. „Wij
moeten haar rnviteeren, opdat juffrouw Tompsen ook
iemand heeft, met wie zij babbelen kan."
Toen lichtten Karoly's oogen weder op en hij druk
te Asta aen kus op den mond.
Dan heb ik nog mijn beide vrienden Jungmann m«n hqbben, maar zij schuwde dit
;enoodigd." «ons met de hand aan te raken.
ep
het jonge meisje,
brief staat
„Daar ligt hij daar op den grond!" antwoordde
Mira kortaf en wees met de hand onder de tafel. Zij
zou gaarne voor de oude vrouw het schrijven opgetio-
blad papier nog
m Wil ik
de corbeille
j ook nietMet deze woorden stiet zij
van zich, die naast haar stond,
j Op hetzelfde oogenblik kwam Violet in de kleedka
mer. Het trio had wederom één kleedkamer. „Foei,
Mira, die arme bloemen! Wat hebben die je gedaan?"
riep de jonge dame op een toon van verwijt en hief ds
eorbeille op, die omgevallen was.