DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
VERBAZEND
RONA Cacao
BRIEVEN
Van houtcn's
No. 15.
Honderd en rQftiende Jaargang
1MB
ZATERDAG
18 JANÜARL
FEUILLETON.
In het Land tsii den Dollar.
zoo voordeelig
De Hondendokter
Dit nmnmer hestaat uit 8 blade».
KEES uit de Kogge
PEET NEELTJE van om de Noord vandaan.
V.
Nadruk verboden.
11
in het gebruik is.
Ge maakt er meer koppen cacao van dan van
dezelfde hoeveelheid van welke andere soort ook.
Daarbij is de smaak zoo heerlijk.
ALKMAARSCHE COURANT.
VAN
EN
Kees, je mot ok gedag hewwen van Neeltje en dut
keer kraig je een brief van main. Ik was er eerst zoo
teugen verdeeld dat ze in de krant skreef en non
doen ik 't zelfl
Neeltje was un t-aid geleden ongansch en op 't end
werd ze net zoo stug, zoo stug 'k was er bot verle
gen meê en gong om de meester. Drie vlesscbe kruie
heb ze gehad, twee vlessies goed en den nag van die
effe kleine piltjes. 't Gaf allegaar een beetje; ze
kwam welders van bed of, ze is doenig van netuur en
ze heb er den zoo'n last van as 't zoo boelig is over
huis beter leek ze toch maar niet te worde.
Bij geval komt er een koopman met diggelgoed, we
raken an de praat over Neeltje en toe zaide die: Dat
hoef je niet langer te hewwen as je zelf wil. Nou,
wie zou zuk wille, is dat niet zoo? 't Is niks gien on-
moeite zaide hij en ok niet onkostelijk. Je motte hale
voor vier duite beste, gedroogde kruie van dut, voor
vier duite van dat en nag vier du ito van wat nors.
Ck Heb alles opskreven, maar 't weet 't nllegaer niet
zoo gauw uit me hoofd)
Alles gooi je om domme rooi in een groote vlesch
en den mot je deer gekookt petwater opdoen; staif
dicht do uwe met een kurkestop en in een kast weg
zette; je mot de kast niet ophalen met verzin. As 't
drie dage trokken heb, ziet 't temet zoo swart as de
kwalm van de lamp en den is 't net goed.
Drie malen op een dag neem je een kommetje vol
en as je twee of drie vlesscbe op hep den zei je zien
dat je beter benne.
We hewwen 't raedje opvolgd Neeltje is an dei-
tweede vlesch en gerust we winne puur; ze is veul
vlugger as ze weest heb.
Nou mag je zegge: wat doen je met zukke rsedje»,
dat ia nllegaer niks gedaen en de meester zei 't toch
wel beter wete.as jai onklaaT was Kees, je hadde
der alles an verdokterd en vermeesterd, den doen je 't
ok. 't Is wat hoor, as de vrouw van de vloer is; den
hewwe we ders een waescher, den de.rs een dag een
mensch en zoo gaen je maer prakkele heen; der hebbe
wel dnege geweest dat Neeltje niks gebruikte as een
beetje «koon water; nou gaet 't veul beter; me Snaar
tje (schoonzustér) kwam iemesdage met een endje
rookvleesch en deer had ze nou toch zoo'n verbeelding
van dat viel alweer hard meê.
Och ja, met die raed'jes is 't al net as met zooveul
meer. Geloove dut geloove dat.
Betoovere en bekolle, swarte kippe krultj es in de
veere van een kussen, dat ie nou allegaer niks. Toch
ben deer van die dingo weervoor je stilstaan- Ik heb
't ders had jare verleden dat 'k om een wage stroo te
haal most, ik kom bai de breg over 't kenaal en deer
wil 't peerd er niet over; 'k begon te prakkezere
me goeie man dat komt vast van die ouwe Jan
Stelt die said an de breg weunt, efkes meer innerdan;
'k was zoo goed1 niet of 'k most van de wage of, op
.Tan es huis an en toe vroeg 'k: leet toch assieblief
me peerd over de breg gaen.
Wel ja d'ik Jaep, vooruit maer, zaide Jan en toen
gong 't goed.
Wat is zuk nou ja, je mag zegge wat je wil,
maer as 't zoo ders daide dat 'k over 't kenaal weze
most, den reed k nag liever een breg veerder, of was
't un half uur om.
En voor dat 'k nou een end an deus brief maeke,
zei 'k je nag van 's gelaike veul hail en zege in 't nu-
we ja er wensche, ok van Neeltje; 't is wel waar dat 't
puur een ding is zoo'n heel jaer weêr voor je en as je
wat afskiete en je worde stalraemig, den weet je niet
11 "ün - -I, ril
Roman van LENE HAASE.
10 -O-
„Nü, dan gaat het nog al", zei Loe gekalmeerd.
„Ik kreeg al een geweldigen schrik, want ik vind
niets vreeselijker dan vreedzaam onder vervelende
mensch en te moeten zitten!"
Zij waren klaar met het dessert. De oude heeren
staken hun Havanna aan en dokter Burghard presen
teerde Loe zijn étui met Russische sigaretten.
Zij blies juist zeer behaaglijk een blauw wolkje voor
zich uit, toen twee neger-kellners tegelijk op haar
afvlogen. De een pakte haar bij de mouw, terwijl de
ander hevig gesticuleerend voor haar stond.
„Not here! Not here!" herhaalde hij dringend.
Loe werd boos.
„Wat moet ik niet hier doen?"
of 't je leste jaer wel niet ders weze kon! Maer ja,
man. 'k Zeg met jou, we zelle de moed der maar in
houwe. Benne wullie nag wat uit de ouwe doos en
zien je zuk gienmeer as met die vaetdoek? 't Kan best
weze hoor, dat Witte Krui», gezondheidskemissies,
nortonwelle en al zult on zain ecu hoop deen hewwen,
maer, gewoonte en gemak hewwe ok nag een woordje
meê te praete.
'k Hoop over alle kante dat Neeltje nou veerder
zelf weer skraive zal kenne, want alleen zuk bai de
hand hewwen, deer heb 'k gien lucht op; ik trek me
slobbroek en me. kutte liever an en gaen 't land in;
'a middags t'huis ders opsteke en een koppie doen, bij
geval der» effe krant® en den is 't main al zad ge-
nogt.
En hiermee mot je gedag hebbe van main en Neel
tje.
Door
Mr. L. H. J. LAMBERTS HURRELBRINK.
(Nadruk verboden).
Eiken dag, bij helder zonnig weer zit Carl Eroh-
mann voor de deur van zijn net proper huisje, dat
eenzaam, verlaten staat- aan deu boschrand, een wei
nig ter zijde van den grooten, steil hellenden weg,
welke dc Limburg-sche dorpen Hoogberg en Roosdaal
met elkander verbindt.
Een flinke, oude man met langen witten baard, om
lijstend den breeden Germanenkop, waarin hoekig uit
steken de puntige kaakknobbelsi; een diepe kerf over
het hooge voorhoofd, een zwart-wit lintje in het
knoopsgat van het grijswollen buis doen hem kennen
- als een der grondmeesters van het machtige Duitscho
Rijk.
Gemoedelijk, lui rugleunend tegen den muur van
j zijn woninkje, de fiuitlippen vast om het roer van ©en
i lange reutelende piip, waarvan de kop rust op den
grond, telkenmale wegblazend dikke rookkringen in
de iucht, vertrouwelijk met een knikhoofd groetend de
voorbijgangers, die allen hem kennen.
Geen wonder
Hij is de trouwe helper en bondgenoot der stroo-
pers, dien bij met sluik-geheimzinnige knipoogen, met
nauw merkbaar hoofdschudden, "het nabijzijn hunner
vijanden, de veldwachters of gendarmen verraadt; bij
dreigend gevaar verborgt hij in de hem alleen beken-
j de rotskloven de door de wilddieven hem ijlings toege-
worpen hazen en konijnen; ze zijn overtuigd van zijn
j strikte onkreukbare eerlijkheid.
j Ge-en beter wapensmid of rijwielhersteller hier iu
den omtrek. De jagers, vooral do Zondag'sche bij her
haald misschieten 't moet dan natuurlijk aan het
geweer liggen vertrouwen hem hunne wapenen toe;
fietsrijders, die haast hebben, weten, dat zij bij hem
terstond hulp kunnen vinden voor hunne lekke ban
den. Geld vraagt hij nooit: hij stelt zich tevreden
met hetgeen men hem in de hand duwt, hartelijk
dank brommend met diepe basstem voor de ruime
gift, zonder daarentegen ooit blijk te geven van wre
vel bij mindere belooning.
„You must n't smoke iu this here restaurant
zei
de neger.
Verbaasdl liet Loe de hand met de sigaret zinkon.
„Noen, dat is het toppunt!"
„Werkelijk! Dat heb ik heelemaal vergeten, toen
ik u een sigaret presenteerde", zei dokter Burghard.
„Hier wordt, het sedert eenige jaren kolossaal onnet
gevonden, als een dame in het publiek rookt. Vroe
ger was het mode."
„Nu, dan maar niet! bromde Loo en legde haai'
sigaret zuchtend1 neer.
Verlogen grijnzend- gingen de kellners heen.
Aan de naburige tafeltjes had men het tooneelt-je
gezien. De vermoeide gentlemen glimlachten. De
ladios trokken de neuzen op.
Papa Hansen en oom Dircksen lachten ondeugend.
Loe was woedend.
„Zoo! Een elegante sigaret mag men niet roo
tten Dat kan toch soms heel aardig staan. Maar
amnmi_ kauwen en herkauwen als feet, lier® vee, dat. i«
misschien chic!"
®e anderen laebte.B.
„Ja, lacht maar! Daar pakt zoo'n vuile neger je
aan en verbiedt je het rooken.... ongelooflijk! Ik
zou wel eens willen zien, wat een Amerikaansche zou
doen, als ze bij Adlou in Berlijn zat -en de oberkellner
haar bij den mouw pakte en zei: „Dame, u moogt
kier geen gummi kauwen." Zij zou hem zeker een
klap geven."
De dokter lachte hardop.
„Klaagt u toch uw leed bij een reporter, dan staat
het geval morgen in alle kranten en dan zal er wel
een wet- komen, dat neger-kellners jonge dames niet
meer bij den mouw mogen pakken, als ze in café's wil
len rooken."
„U moet me nu ook nog ergeren!"
Loe was in -een zeer strijdlustige stemming, toen zij
Royal-Café verlieten, om verder te boemelen. Er was
echter geen drukte meer -op straat, hoewel het nog
geen middernacht was. Op een tijd, dat in Berlijn
het nachtleven begin wordt het in de groote haven
stad leeg en stil. De lichten gaan uit. Stil en ver
velend is het in de nuchtere straten.
„'t Is me hier een boel I" bromde Loe.
In den Deutschec Ratskeller, waar papa Hansen en
oom Direkson bun dorst gelukkig nog met- een paar
glazen schuimend bier van het vat konden stillen,
werd hen het licht voor den neus uitgedraaid. De
kellners zetten de stoelen op de tafels en twee neger
vrouwen begonnen te schrobben. De Barkeeper vroeg
met zoo n dreigend gezicht-, wat zij nog verder
wensc-hten, dat zij verkozen te betalen en te vertrek
ken.
„Wat nu?' vroeg Loe, toen zij op de stille straat
stonden.
Oom Dircksen keek op het horloge.
„Nog geen twaalf uur 't ia toch aehande!"
„•Ia, willen we dan ook maat- aan boord gaan?"
vroeg papa Hansen.
Op dat oog-en blik kwamen twee negerparen om den
boek. De zwarte dames, die in kleurige, ©enigszins
verfonfaaide toiletten prijkten, hadden blijkbaar veel
gedronken. De eene, wier dikte door een kanariegeel
toilet neg meer uitkwam, had den klokhoed van baar
wollig heefd getreWiceo »o waaide Wa koelt# tee
Lachend sloegen de vier Duitschers dit tooneeltje
gade. Maar dat bekwam hun slecht. De negers
fluisterden onder elkander, teen kwamen de beide
gekleurde heeren., beiden zeer forsche gestalten, lang
zaam en dreigend nader.
„Ayre you laughing at a decent coloured lady,you
damned dutchmcn schreeuwde de een tegen den
dokter.
„Damned dutchmcn" mocht men zich door een
zwarten schurk niet uiten noemen. De dokter gaf
den kerel een i uistslag tusschen de oogen, dat hij
achterover viel.
Het was slechts het sein t-ot den strijd geweest. Als
een wezel was de gespierde kerel weer op de been.
Weldra waren de drie heeren in een woeste vecht
partij gewikkeld. De negers hadden blijkbaar alcohol
en cocaïne genoten, kenden geen vrees en waren
sterk als reuzen. Do vrouwen mengden zich in den
strijd, krijschten en sloegen met hun parasols naai
den dokter. Loe had een stok gepakt, die haar voor
de voeten viel en trok nu op de jongste- strijdbare
vrouw los. Deze ontving haar met- de woede van een
gewonden buffel. Het zou misschien slecht zijn af-
goloopen met Loe, als niet eensklaps voet-stappen op
het- plaveisel hadden geklonken. Een schril fluitje
weerklonk, en een troep politiemannen kwam nadel
en scheidde de kemphanen. Vergeefs protesteerden
de kapitein en de dokter tegen een algemeen© inhech
tenisneming. Niemand had er aan gedacht papieren
mee te nemen, en zoo werd het geheele gezelschap ge
arresteerd en naar de wacht gebracht,
„Daar hebt u nu al een amusant avontuur", merkte
de dokter droog op tegen Loe, terwijl hij zich het
bloed van den neus bette.
„Shut up!" zoi zijn policeman barsch- en schudde
hem bij den kraag.
„Stop that! Ja!' riep Loe en keek den bewaker
der orde met fonkelende oogen aan.
Er ging een goedmoedige grijns over het gezicht
van den roodha-rigen Ierlander.
„Never mind, young lady! Don't loose yotu- tem
per I"
Ook op «U wnobl- hielp kun protest «iet». Be «er-
Hij is vriend van allen, bemind door alle men-
schen, maai- daarentegen gehaat door alle honden, dia
hem kennen en die zijn er vele, zeer vele in Roos-
daal en verre omstreken.
Een schuw kijken met angstige oogen en huilend
gejank, als liet, arme beest zijn woning ontwaart, een
haastige vlucht, den staart laag tusschen achterpoo-
ten als hij den eigenaar ziet.
Carl Frohmann is namelijk ook hondendokter, niet
geëxamineerd, niet gediplomeerd, niet door den Staat
aangesteld, maar niettemin, misschien wel' dientenge
volge, geniet hij meer vertrouwen dan elke veearts.
Wonderen, welke de boeren in hun gezellig samen
zijn, in herbergen en kroegen, met harde vuistslagen
als plechtige verzekeringen, elkaar weten te verhalen
van zijn ongeëvenaarde kunde en wetenschap.
„T'is e mirakel, waat dè Pruus kin", verzekerde mij
eens een Roosdaler, „dao is gein dokter, geinperfester,
dè zoi'n verstand van hou heet es dè kèl: ich zek uch
e mirakel, effectief e mirakel, waat ich uch. zek! Es
me bei em kump, mit- zoi'n bies dan heet er et mèr
aon te kiek-e er hoof et neet ins aon- te -retire, be>-
kieke allein mèr, bekieke zek ich uch en dan wit er al,
waat het heet, of de ruug, of de worm, of hot vuur,
of kwaojsappe, of de kondekrankde 't is alles gans
egaal, dat zuut er, dat zuut er, zek ich uch. En noits
mis. Altied vas, secuur. Mè dat is nog neet et
schoinste de prie kin zod krank zien wie e verke, e»
heer et onder z'n puuj heet gehad, dan is et- beter
auch direk, sebiet! Ich zek uch, menier: 't is e mira
kel, effectief e mirakel".
„Da's vas en zeker e mirakel", bevestig ik.
„leb zek uch, menier, 't is ene touveneer: zoi get
heet van z'n lev-e neet bestoon en zal1 ouch neet meer
bestoon. En ich weit et neet van hoire zekke, ioh
hab et zelf gezeen. E paor maond geleje wouw miene
hond neet vrete, e gansche week niks, get felsch: me
kos om de ribbe zien in z'n pens en waat ich em ouch
gaof, er vertikte n'et; er vraat neet-
Toe ich met em nao de Pruus en noe kint goor
mich geluive of neet, mè 't- is de waorheid, de znuvere
waorheid; ich maag vermaledeid zien es ich leeg me
nier: noelik hauw er de prie gezeen, of er zag: „dè
heet eine kronkel in z'n derm."
Er behandelde heum en toe ich nao e paor daog
trukkaom, vraat mich et mormel direk e volle koop
mit verkensvoor."
Een zweem van spottend niet-gelooven om mijne lip
pen.
„Jao, jno, dao moat geer neet euver lache, menier:
't is zoe, 't is zoe wie ich es zelf uch zek: prohier et
zelf mèr in-s."
,,'T spit. mich, ich büb geine hond" en lachend neem
ik afscheid van mijn wonderverteller.
Toch heeft hij geprikkeld mijn nieuwsgierigheid.
Eens op kouden wintermorgen, op eenzamen weg,
ontwaar ik een kleinen, onooglijken hond, van twij
felachtig ras: de donkere kroesharen verraden den
afstammeling' van den poedel: de lange spitse snuit,
het kenmerk van de collie, misschien ook wel' van- den
kees; in de kort ineengedrongen pooten herkende ik
den das; de hoogstaande ooren brachten mij den ter
rier voor den geest; de waaier-pluimstaart was dio
van den Ierschen setter; de stompe neus die van den
dog; een gewrocht van rijke verscheidenheid en stijl,
het werk van tal van bouwmeesters, de Patou van
Rostand, die met zelfbewusten trots verklaart:
,,Jo suis tous les c-inens-, je les ai tous été."
Bibberend, kou-rillend, vlucht het arme dier weg bij
mijn naderen.
Een vriendelijk t-oeroepen met harde vingerknippen
doet het stilstaan, even dTaait het den kop om, terwijl
het mij aanstaart met vrees-schuwe oogen.
Weer een vertrouwelijk, gemoedelijk roepen, met
zachte dij-klappon en langzaam de korte pooten nog
lager bij den grond, den buik wrijvend tegen den dik
ken sneeuwlaag, immer mij aankijkend met strak sta
rende oogen, sloop kruipt het naar mij toe.
Eindelijk vlak voor mij aan mijn voeten: ik buk mij
om met zachte hand den kop te streelen van het ar
me beest, dat door zacht gekreun, door kwispelstaar
ten mij zijn dankbaarheid te kennen geeft.
Hij ziet er verschrikkelijk uit: mager, uitgeteerd,
geant was wel zeer beleefd, maar weigerde zeer be
slist hen vrij te laten, voor zij zich gelegitimeerd had
den.
„Tot morgenochtend moet u wachten", zei hij bp-
slist.
Papa Hansen viol wanhopig op een bank.
„Om vijf uur moet de „Wolga" weer in zee!"
De ambtenaar beschouwde hem met aandacht.
„U beweert de captain van do „Wolga" te zijn?"
„Ja natuurlijk! Ik bon captain Hansen!" stoof de
oude man op, die nu toch zenuwachtig was geworden.
Dat hij er als een oude kapitein uitzag, scheen de
ambtenaar ook te vinden.
„Eu u bent- de chef-engineer?" wendde hij zich tot
oom Dircksen.
„Ycs Sir! En 't wordt hoog tijd, dat ik aan mijn
machine kom."
„You are the ship's doctor?"
„Ja zei de dokter verstrooid, terwijl hij voor zijn
zakspiegel- trachtte zich weer oen rechte scheiding te
maken.
Y on look like it'zei de beambte glimlachend.
„And the girl?" Hij nam Loo scherp op.
„Dat is ouzo passagier!" riepen alle drie eenstem
mig.
De Iersche politieagent kwam nu voor en verklaar
de, dat naar hij duidelijk had gezien, do negers de
gentlemen zonder eenige aanleiding haddon aanga-
pakt. Hij maakte meteen een knipoogje teg'en dea
dokter.
De sergoant scheen eenig menschelijk medelijden
te voelen. Nog eenmaal zag hij bedenkelijk op zijn
horloge, toen zond hij een politieagent naar de kade,
om een van de scheepsofficieren van de „Wolga" te
halen, die zijn superieuren moest legitimeeren.
„Wat een schande!" zuchtte papa Hansen, met be
rusting op do bank leunend.
Ocrm Dircksen vloekte zacht.
De dokter begon Loe Engelseke pleister te plak
ken op de verschillende krabwondeu, die de woedende
negerin haar had toegebracht. Zij hadden er allen
wat van meegekregen.
Waadt vervelgd.
