DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
Van Houten's
Cacao
feuilleton.
No. 27.
Honderd en vijftiende Jaargang
1918
ZATERDAG
1 FEBRUARI
Effie's eerste Levensles.
Deze Courant wordt eiken avondbehalve op Zon- en
Feestdagenuitgegeven. Abonnementsprijs per 3 maanden
voor Alkmaar f 0,80franco door het geheele Rijk f 1,
Afzonderlijke nummers 3 Cents.
Prijs der gewone advertentiën
Per regel f0,10. Bij groote contracten rabat. Qroote
letters naar plaatsruimte.
Brieven franco aan de N. V. Boek- en Handelsdrukkerij
v/h. HERMs. COSTER ZOON, Voordam C 9.
In het Land van den Dollar.
Mo^ders geeft uw kinderen
dagelijks
Telefoonnummer 3.
Dit nrnnmer bestaat nlt 3 bladen.
te drinken, dat is gezonder voor hen en voor hunne
zenuwen dan weike andere drank ook; maar iet er
op dat ge van deze krachtige pittige cacao niet v^ei
noodig hebt voor de bereiding, dan zult ge onder
vinden dat ge hun voor uiterst weinig geld het
gezondste te drinken geeft dat maar te bedenken is.
ALKMAARSCHE COURANT,
Va assen (20 November 1912.)
Door MARIE METZ—KONING.
(Auteursrecht voorbehouden.)
Van opgewondenheid! kon Effie niet -eten. Ze had
alleen maar oogen en ooren voor „hem", trachtte elk
van zijn bewegingen, elk van zijn woorden tegen den
hom bedienend-en kellner op te vangen.
Hij was 't! Ze wist 't zeker! Datzelfde donker
bruine krulhaar, diezelfde droomerige oogen, en voor
al die blanke vingers, krachtig en toch los in de ge
wrichten, waarmee hij nu zoo energiek vork en mes
hanteerde en waarmee hij toen gespeeld had, ger
spééld had.zóó, dlat E'ffio 't nooit vergeten zou.
Hè-je geen trek, kind? vroeg Ma, met het suiker
zoete glimlachje en met de glimoogjes die ze altijd bes
waarde voor uitgangen als deze. Thuis kon ma heel
anders kijken; maar 't leek of ze met haar zwart-zij-
den, ijselijk be-gitte japon meteen dit gezicht aan
trok.
Ik? o, jawel! zei Effie, ineens heelemaal rood
en gauw wat happend.
Pa, in 't zwart, en ook met het gewichtig uitgaan-
gezicht van een „heer" die weinig inkomen heeft en
't er nu eens van neemt met vrouw en dochter, keek
een beetje scherp over zijn gouden lorgnet heen, naar
het tafeltje in den hoek waar „hij" zat. Pa wa» ge
voeliger dan ma, en d'acht niet altijd zoo uitsluitend
aan zichzelfals ma, waardoor hij nog wel eens iets
opmerkte, van 't geen er in zijn kind omging; en pa
scheen nu gemerkt te hebben, wat Effie's opmerk
zaamheid1 zoo trok.
Héé. is dat niet.e. kwam hij, ge
wichtig knikkend! naar Effie.
Niet kijken, niet zoo kijken, pa, angstigdc Effie.
Dat is zoo onbeleefd!
Nou, nou, kalmeerde pa de man merkt het
niet eens. Hij heeft het veel te druk met zijn asper
ges.
En meteen nam pa, daartoe uitgenoodigd) door den
kellner, zelf asperges, en zette een gezicht, dat Effie
de allerergste profanie leek.
Wie zeg je, man suikerzoette ma, 'n heel ver
keerden kant uitkijkend, wat haar al te molligen nek
niet heel gemakkelijk viel.
O, die meneer daar in de hoek! (Ma keek weer
in een verkeerden hoek). Nee, hier vóór ons! Dat is
geloof ik Berthold Hauer. Je weet wel die pianist,
die we laatst in Kunstmin hebben gehad.
Hij is 't! Hij is 't zéker! hortte Effie, nog roo
der wordend.
Ma keek nu in den goeden hoek en toen naar Effie.
Maar daarom ken jij toch wel eten! vond ze iets
minder suikerzoet; beleedigd dbor de gedachte dat
Effie nog in iets anders belang stelde, dan in 't heu
gelijke feit dat ze nu met hun drieën logeerden en
aten in 't beste hotel van Amsterdam, in 't zelfde ho
tel, waar de burgemeester altijd logeerde, de burge
meester, wiens vrouw een freule Begerdonck was, en
waarop al de klein-stadsche kennissen pochten al» op
„bet duurste hotel".
't Kind is natuurlijk onder den indruk, knorde
pa, altijd geneigd Effie in bescherming te nemen,
zoodra ma haar iets „aandeed." „Waarom mag dat
kind nou niet 's kijken?"
,,'t Kind" de pis achttienjarige Effie, slikte een
hap door en voelde tranen in haar oogen dringen. Ze
Roman van BENE HAASE.
25) o
t bent toch zelf uit Nieuw-Braunfels afkomstig,
niet waar, mevrouw Stower?"
„Ja, mijn familie was een van de eersten en oud
sten hier. Er sprak nog iets van den trots der ge
boren aristocrate uit, toen zij dat zei.
„De goede families zijn bijna allen naar Mexico ge
trokken. Wat u hier zoo riet, zijn grootendeel® de na-
komètingen van de knechten en daglooners, die prins
Solms en de adelijko families indertijd! uit Duitsch-
land meebrachten. Die hebben hier nu het heft in
handen! Zoo gaat. het meestal in de wereld!" voegde
zij er eenigszina bitter bij.
Nu kon Loe zich de boerache typen der farmers be
ter verklaren.
„V roeger werd er ook veel door elkaar getrouwd,
toen er nog niet veel blanke vrouwen in het land wa
ren. Dan gebeurde het niet zelden, dat een graaf de
dochter van zijn vroegeren varkenshoeder trouwde.
De resultaten van dié gemengde huwelijken hebt u
hier voor oogea!"
Loe ^verbaasde zich steeds meer. Welke eigenaardi
ge verhoudingen!
„Ik zal n maar dadelijk vertellen", zei mevrouw
Blower, „dat ik met mijn familie gebrouilleerd ben.
V if tech merkenDat ia omdat ik met den
ter getrouwd ben, hem kunnen ze niet uitstaan,
omdat hij verstandiger ia dan zij. Als zijn gezond-
01 ,niaar beter was, dan had' bij heel New-Braunfel»
1Q zijn hand."
Haar oogen schitterden, toen zij dit zei. Zij scheen
man mot fanat.ieken hartstocht, mot de onder
worpen liefde eener slavin lief te hebben.
e hoorde zwijgend' naar deze verrassende mede-
J?at' dokter Stower geen geliefde persoon
lijkheid m A Bw-Brauufel» moest rijn, had zij al ge-
RONA
wist nu evenmin als anders, wat ze wel 't akeligst
vond: Ma,a ongevoeligheid of pa's neiging tot „ver
dedigen" die altijd een kibbelpartij tusschen beiden
ten gevolge had. Ditmaal echter liep 't goed af. Ma
was t-è „gesuikerd".
Ia dat die pianist, die volgens jullie zoo mooi
speelde? vroeg ze, ondértusschen met critischen blik
een jong dametje monsterend, dat binnenkwam in
Parijsch-ongewoon toilet.
Jawel, jawel, jawel: Berthold1 Hauer! kwam pa,
véél te hard naar Effie's oordeel. Toen, tegen den
kellner, die saus diende: die meneer daar in de
hoek.e.Is dat niet.e.
De kellner liet hem niet uitspreken, boog beleefd-
gedienstig voorover en lispelde vlei-mondig:
Berthold Hauer.... Om u te dienen.... Lo
geert hier altijd.Geeft weer concerten in Am
sterdam.
Juist, juist! knikte Pa, en toen, tot Effie, weer
org hard: Dan hadt je wél gelijk.
Ik wist 't zeker! knikte Effie, wat geluk door
haar tranen heen in de oogen.
De kellner verwijderde zich. Verontwaardigd on-
derkinnend keek Ma Effie aan, haar vork en mes
niet erg „ladylike" opgeheven.
Mot jij daar nou waarachtig om huilen? vroeg
ze.
Och, laat 't kind toch, bromde Pa weer, nog iéts
dacht.
De breede laan leidde naar de Plaza, een mooi
plein met plantsoen, een fontein en een muziektent.
Hier stonden de voornaamste gebouwen der stad, het
nieuwe indrukwekkende „Court-house" en de villa
van Harry Landa, die vijf milTioen dollars had en die
zooveel grond in den omtrek bezat, dat hij ongeveer
heel New-Braunfels met prikkeldraad had kunnen af
zetten, ais hij had gewild.
Hoewel hij dit niet deed, was hij niet bemind, om
dat hij rijk en flink was en men hem volstrekt niets
kon verwijten. Aan den anderen kant van do Plaza
stond het hotel, het oudste en beste van de stad, dat
nog uit de dagen van prins Solms afkomstig was.
Verschillende lanen en dé winkelstraat kwamen op de
Plaza uit. In een kring er omheen lagen de bunga
lows in hun tuinen, en daarachter was New-Braunfels
uit; daar begonnen de maïs>- en katoenvelden.
Voor het „Court-house" stond een lange rij bug
gies en rijpaarden. Een menigte omwonende farmers
schenen voor een zitting van de rechtbank in de stad
te zijn gekomen. Dat. was niets ongewoons in de
Duitsche nederzetting. De eene helft der grondbezit
ters scheen voortdurend met de anderen in proces te
zijn; net als de groote boeren in het oude Duitsch-
!and.
Loe volgde mevrouw Stower in het Plaza-hotel,
waar in de veranda veel drummers uit het Noorden
zaten; de meesten in hemdsmouwen en met hoog op
geslagen broekspijpen, in een sportblad verdiept. In
kunstige bogen spuwden zij over dé veranda op den
weg een beleefdheid, waaruit bleek, dat zij in New-
Braunfels veel klandizie hadden. Zij namen alleen de
dames met. ongegeneerd welgevallen op.
In de „dining-room" van het hotel! snorden de
luchtwaaiers al; maar ondanks dat heereebte er een
drukkend© warmte.
Een coquet gekleede dining-room-girl, al te slank
en bleek van de hitte en het overwerken, begroette
haar vriendelijk als een dame van gelijken rang. Loe
voelde toch bewondering voor die Amerikaanschen,
die in den strijd om het dagelijksch brood in onder»©
er achter voegend, dat verloren ging. „Gelukkig
maar!" dacht Effie.
Zachtjes snoot ze haar neusje, loerde toen bedeesd1
naar „hem" en zag met een zucht van verlichting dat
„hijblijkbaar niets gehoord had en druk kalm door
at.
Ma mompelde nog iets van „overdreven" en at
toen weer, met, een uiterst fijn mondje, en coquette
dik-vingertjes met kuiltjes en heuselijke diamanten
ringen. Bij 't. vasthouden van een asperge, hief ze
haar pink zoo hoog op als ze kon. Ze vond dit deftig
en de grootste ring zat er aan.
Die ringen, weinig van waarde, waren haar trots
en erfstukken van moeder en twee ongetrouwde tan
tes. Ze kwamen alleen uit. hun doos bij gelegenhe
den als déze en bij partijtjes, nutslezingen en concer
ten. Ze waren een zwijgende offerande, telkens weer
gebracht bij het altaar van haar eigen deftigheid.
Effie durfde nu niet meer te kijken. Ze at weer.
Ze voelde zichzelf en 't heel© hotel gewijd door „zijn"
aanwezigheid. Heimelijk hoopte ze, dat „hij" naar
haar kijken zou, haar zou opmerken. Een paar ma
len nog blikte ze snel naar „hem" heen, maar ving
met een inwendige siddering alleen een onverschillig
langs haar heen dwalenderi blik.
Ze begon nu rond te kijken, en zei, buiten haar ei
genlijke gedachten om, geestigheden over de men-
schen in de zaal, zoodat Pa lachte en Ma weer suiker-
schikte betrekkingen nooit de dame verloochenden.
Zij had met mevrouw Stower aan een der net ge
dekte tafels plaats genomen en begon nu dapper te
eten van hot echt Amerikaansche ontbijt, dat uit al
lerlei kleinigheden bestond. Mevrouw Stower zette
een bord vol fruit, en een sappige snede meloen ter
zijde. „Dat,kunnen wij voor den dokter meenemen!"
Al het andere scheen niet goed genoegd te zijn. Loe
vroeg zich af, of deze vrouw wel in iets anders ter
wereld belang stelde dan in „den diokter."
„Waar bent u gisteravond samen al geweest?"
Deze vraag had Loe verwacht, en zij begon onbevan
gen verslag- te doen van hun tocht door San Antonio.
Mevrouw Stower had' de lippen op elkaar geknepen
en beschouwde haar met een vijandigen blik. De trek
van hartelijkheid was geheel uit haar sprekend go-
zicht verdwenen.
„Dan beeft de dokter veel geld voor u uitgegeven",
merkte, zij op.
Loe had. het1 liefst gezegd, dat zij het hem niet ge
vraagd had en dat hij zich toch in de eerste plaats
zelf goed geamuseerd! had.
Mevrouw Stower speelde zenuwachtig met haar ser
vet.
„Alle vrouwen zijn verliefd op den dokter. Het is
geen wonder, want, een geestiger, eleganter man kan
ik me niet voorstellen. Alle patiënten worden op
hem verliefd. Wat hebben we al niet. beleefd, toen
we nog het groote sanatorium hadden!"
Loe begreep het niet. De dokter scheen haar vol
strekt niet aantrekkelijk.
„Maar hij houdt ze allemaal voor den gek", ver
volgde mevrouw Stower. „Hij geniet ze als een goede
sigaar, die men later weggooit. Zijn liefde behoort
mij toch
„Dat spreekt toch ook vanzelf, mevrouw Stowei-!"
„Meent u?"
Een argwanende blik trof haar.
Geen enkele vrouw heb ik gekend, of zij heoft. ge
probeerd hem van mij af te troggelen. Al onze ver
pleegsters vroeger en dè patiënten; zelfs getrouw
ds vrouwen. Allen rijn ze met hem b©konn«j. en hij
zoette, of liever „fondantte"; want ze zag er uit, of
ze zóó smelten zou van weelde en zaligheid,
Effie werd zelfs zéér geestig: zóó geestig, dat Pa
haar trotsch begon aan te zien. Als Effie geanimeerd
sprak, was ze werkelijk een „beauté" in dén dop!
Inwendig verlangde Effie echter enkel maar: al
leen te zijn. Ze was pas achttien, en zag er uit als
een meisje dat nooit „bakvisch" was geweest en nooit
„zuur" zou worden, namelijk als een vlindermeisje
dat 't leven alleen omfladdert, maar niet. aanraakt.
Ze was zeer idealist, leek noch op haar grofbe
snaard© moeder, noch op haar oppervlakkigen vader.
Ze droeg eerzaam een teer, snel te roeren hart, vat
baar voor eiken, maar vooral voor eiken goeden im
puls en meende, dat er onder de menschen engelen
waren.
Haar aanleg voor muziek, zich openbarend! in zin
gen en pianospelen, dreef haar tot flink studeeren.
Maar iets bereikt had' ze nog niet. En of ze 't eigen
lijk wel ooit zou bereiken, wist ze niet. Als ze mooie
concerten hoorde, ging ze altijd) gedeprimeerd) naar
huis; en na een groot en diep enthusiasm© onder zijn
spelen, was ze 't meest van al gedéprimeerd gewor
den door 't spelen van „hem", van Berthold! Bauer,
wiens portret, op het programma ze in stilte bcwaar-
de. Dikwijls had ze gedacht: kón ik het hem toch
maar eens zeggen, hoè mooi ik het vond; hoè ik heb
genoten
En daar zat hij nu, vlak bij haar, een vreemde, ie
mand die langs haar heen keek, en aan wien ze door
niets kon toonen, wat hij haar was: een openbaring,
een koning, een.... ja, een goddelijke verschijning
voor haar naar schoonheid smachtend jong hart.
Door niéts kon ze 't hem toonen. Kijken mocht ze
niet. Haar blikken vol bewondering en dankbaarheid
moest ze op haar bord of op onverschillige menschen
vestigen. Niets kon ze doen. Niets! Ze was een
kind, gebonden aan den wil van anderen. „Het" kind
was ze.
En toch wou ze.en toch zou ze.
Even weer keek ze naar hem heen.zag hem op
staan, breed' en waardig, niet piepjong meer, maar
nog heel knap.
Daar ging hijhaastig wat gebogen, als ingekeerd
in zich-zelf
„Natuurlijk' dacht Effie. „Waar zou hij anders
in gekeerd zijn.
Plotseling lichtte er iets in haar, dat haar zoo ont
roerde, dat ze met een glimlach donkerrood bloosde.
Ze zou hem bloemen sturen. Anoniem zou ze hem
bloemen sturen. Hij zou wel niet weten van wie zo
dan kwamenmaar „bij" zou toch „haar" bloemen
ontvangen al® een buide, als een dank, als iets heel
bizonders in zijn leven: Anonieme bloemen....
Wat heb je nou weer? vroeg Ma.
Ik? Niks! kwam Effie, snel het bijna onuitvoer
bare van haar plan ziende.
Hoe zou zo weg kunnen naar een bloemist? Hoe
zou ze.Maar ze wou alles riskeeren. Boosheid
vau ma en pa, alles 't Was misschien 't heerlijkste
wat er in haar leven gebeuren zou: te weten, dat
„hij" bloemen van haar had.
Toch moest alles in stilte gaan. Pa en nxa in 't
geheim? Ha, ha! belachelijk! Ze moest een middel
vinden om alleen weg te komen. Liegen? Nu, mooi
was dat. niet; maar 't moest nu eenmaal.
De kellner diende weer. Ma's aandacht was afge
leid. t Diuer liep ten einde. „Fromage" was aan
de beurt.
Na 't eten nog een „poesje" bij Kras, vond papa.
Mama knikte tevreden.
heeft zich later met mij samen vroolijk gemaakt over
hen
„Anders verdienden zij ook net", zei Loe onver
schillig.
„I gelooft niet, wat een macht hij over dé vrouwen
heeft met zijn prachtige oogen en zijn mannelijk op
treden! Ze zijn allen willoos tegenover hem. Ik kon
hem ook nooit tegenspreken,..."
Movrouw Stower had zich al sprekend© opgewonden.
Haar oogen brandden, haar stem beefde hartstochte
lijk.
„Hij is de eerste man, die indruk op mij heeft ge
maakt, en daarom heb ik hem tegen den wil van mijn
familie getrouwd. Mijn moeder zelfs bemoeit zich
sedert niet meer met mij. Ik zou kunnen sterven
voor hemIk ben voor dien tijd al tweemaal ge
trouwd geweest. De eerste maal was ik vijftien jaar.
Mijn ouders hadden mij bepaald tot. het huwelijk ge
dwongen. Toen ben ik da.n ook getrouwd; maar
dien donunen vent behandelde ik als een hond! Ge
trapt en gekrabd heb ik, als hij mij te ua kwam!"
Zij lachte hard en bracht het glas ijswater met ze
nuwachtige haast, aan de lippen. Zij had' niets meer
van een voorname dame. Elementaire wildheid, on
beteugeld temperament spraken uit eiken trek van
haar mooi besneden gezicht
„Den tweede heb ik ook niet veel beter behandeld
en liet me gauw scheiden. „Goodjy, goody", wat ver
achtte ik toen do mannen! Toen leerde ik den dok
ter kennen.Over de vrouwen, die hem tot speel
goed dienen, lach ik! Maar als er een mij zijn liefde
zou ontroovcn, die zou ik doodenZoo een moet
voor mij op haar hoede zijul Want ik kan niet le
ven zonder hem!"
Het gesprok werd Loe steeds pijnlijker. Waartoe
dit alles? Hot was al» een waarschuwing! Waarom
vorteldo doze hartstochtelijke vrouw haar zulke din
gen den eersten dag! Zij richtte het hoofd op.
,,Ik zou niet weten, wie u hior in New-Braunfels
zijn liefde zou outrooven. T7 gaat toch met niemand
om
(Wordt vervolgd).
