DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
No. 98
DINSDAG
29 APRIL.
Kantoor Gomeente-Ontvanger.
alle verkeer zal zjjn afgesloten.
FEUILLETON.
ERFELIJK BELAST.
Afsluiting verkeer.
i
BINNENLAND.
3
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALK
MAAR brengen ter algemeene kennis, dat het
KAKTOORvan den GEMEENTE ONTVANGKB
weder gevestigd is in het STAÖHU IS (ingang on
der de buitentrap).
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
G. RIPPING. Voorzitter.
DONATH, Secretaris.
Alkmaar, 28 April 1918.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALK
MAAR brengen ter algemeene kennis dat de brug
ln den D*|k bU de Peperstraat tot nadere aan
kondiging voor
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
G. RIPPING, Voorzitter.
DONATH, Secretaris.
Alkmaar, 28 April 1913.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS van ALK
MAAR herinneren belanghebbenden er aan, dat de
schuldvorderingen ten laste der gemeente over het
jaar 1912, ingevolge de bepalingen der wet van 8 No
vember 1815 (Staatsblad No. 51) VóóR of OP DEN
LAATSTEN JUNI a.s. moeten worden ingediend, bij
gebreke waarvan zij verjaard of nietig zijn.
Voorzoover nog vorderingen moeten inkomen,
wordt eene spoedige inzending daarvan aanbevolen.
Alkmaar, 28 April 1913.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
G. RIPPING, Voorzitter.
DONATH, Secretaris.
ALKMAAR, 29 April.
Het is een kritieke tijd. Koning Nikita van Mon
tenegro denkt er blijkbaar niet aan zich te schikken
naar den wil der groote mogendheden, hij verklaart
kalm-weg dat hij voorgoed van Skoetari bezit geno
men heeft en hij moet met Essad pasja, die op een
ongelegen oogenblik Albanië tot een koninkrijk onder
souvereiniteit van den sultan heeft verklaard, een
verdrag hebben gesloten, waarbij beiden elkaar volko
men vrijheid van beweging waarborgen. In Oosten
rijk staat men op het standpunt, dat het nu niet
meer om Skoetari gaat, doch dat het een eerezaak is
geworden. En alle militaire maatregelen zijn te Wee-
nen tot in de kleinste bijzonderheden voorbereid.
Treft de Oostenrijksche regeeringswijsheid aan de
ontwikkeling der dingen alleen de schuld, -vraagt de
heer Wolff in een Tageblatt-artikel, dat aan de Bal-
kanpolitiek is gewijd en tot opschrift draagt „de po
litiek der valsche schaamte."
Oostenrijk heeft-, zegt hij, veel gezondigd, het heeft
vroolijk lichtzinnig door den traditioneelen spot over
de operette-volkeren van den Balkan zich en anderen
misleid, maar de verantwoordelijkheid van alle ellende
bernst bij alle groote mogendheden. Deze ellende
die reeds van ouden oorsprong was meldde zich
aan, toen na den val van Kirkillise en na de eerste
overwinningen van de Serviërs, de heer Poincaré, toen
nog minister-president en minister van buitenland-
sche zaken der Fransche politiek, de groote mogend
heden uitnoodigde, gemeenschappelijk hun „désinté-
ressement," hun afstand van alle aanspraken op land,
te verkondigen, en zij werd onafwendbaar, toen de
Driebond deze formule niet met een duidelijk pro
gram beantwoordde. Rusland mobiliseerde zijn leger
aan de grenzen en noodigde daarna door den mond
van den Franschen bondgenoot de anderen en dus ook
Oostenrijk uit, plechtig hun edelmoedigheid uit te
spreken. En in Berlijn, in Rome, in Londen, en, na
eenig aarzelen, ook in Weenen legde men den ont
houdingseed af. Nog in de eerste Novemberdagen
weigerde men te Weenen beslist de formule van den
heer Poincaré te aanvaarden. Maar den llden Novem
ber verkondigde het Neuer Wiener Tageblatt offi
cieus: „Oostonrijk-Hongarije verplicht zich, geener
lei eischen tot landverwerving op den Balkan te stel
len.
Nooit en nimmer had Oostenrijk, had het Drievou
dig Verbond, zoo mogen spreken, want
TWEEDE KAMER,
De behandeling van het wetsontwerp op de kust-
i verdediging werd gisteren voortgezet.
'j M i n.i ster Col ij n besprak allereerst de ver- j
l traging van de behandeling en vervolgens het terug-
i brengen van de uitgaven van 40 op 12 millioen, waar-
j bij hij er o.a. op wees, dat hij bij zijn optreden ver-
schillende behoeften van het veldleger vond, waarin
onmiddellijk voorzien moest worden. Het plan van
vroeger kan nu echter nog in 8 jaar uitgevoerd wor-
den.
daarmede Minister besprak daarna de beteekenis van de
Roman van KLARA HOFER.
21) o—
„Geniaal? Nu ga je te ver. Verstandig, logisch,
vlijtig. Dat is alles."
Zijn kameraad zette zijn ellebogen op de knieën van
zijn rijbroek. „Nu, maar zeg eens!"
De oudste blies een ring naar het plafond. „De
toan is zeer zeker veelzijdig ontwikkeld. Hij weet alles
grondig. En daarbij bezit hij de kracht van den dwe
per. Wij zijn over 't geheel tegenwoordig zeer op
pervlakkig; wij weten van alles zoo'n beetje af, maar
het zit niet diep, zoodat wij dan ook ten hoogste ver
baasd zijn als iemand iets grondig weet. Dat geeft
zelfs klem aan zijn hypothesen."
Kallenberg liet zijn witte tanden zien.
„En wat heeft hij een scherpen neus. En hij ver
veelt je niet. Eiken Zaterdagavond, dien God geeft,
komt hij met een nieuw onderwerp...."
Stojentin keek in de rookwolken. „En wat moet
er een kolossale energie in dien man zitten; als je dat
bedenkt.
„Ja, zeker," zei Kallenberg. „Maar nu hebben we
het lang genoeg over dien Maximiliaan gehad. Wat is
er voor nieuws? Was de oude weer ongenietbaar?"
Stojentin's gezicht betrok. „Ik wil mij laten ver
plaatsen, Kallenberg."
De ander keek hem verbaasd aan. „Jij Om dien
af geleerden kerel met de dunne beenen? Och kom."
Stojentin keek op zijn nagels. „Mijn beroep laat ik
me niet bederven."
Maar de ander, flink en hartelijk ondanks zijn licht-
Met klein marine-materiaal achtte spr. Viissingen
niet te verdedigen, als dit materiaal in de havens
geen versterkt steunpunt heeft om er op terug te
trekken. Hij is voor klein materiaal ter verdediging
van onze kust, mits gesteund door versterkte aanvals-
poorten. Daarvoor komen in de eerste plaats Vlissin-
gen en Den Helder in aanmerking.
Het fort te Viissingen is in het belang van onze
eigen landverdediging, niet in de eerste plaats om de
Schelde te versperren. Dit laatste is het doel van den
kustversterking voor de landsdefensie. Spr. was ook
maakte het zich onmogelijk, zijn politiek te richten j van 00r(3eei; he(; begrip van de geconcentreerde
naar den loop der gebeurtenissen. Wij hebben des- j verdediging voor goed moet worden uitgeroeid. Hij
tijds het standpunt ingenomen dat Oostenrijk, als de kwam tot de conclusie, dat de voorziening tegen een
Balkan werd verdeeld, op compensaties aanspraak» onvoorzienen aanval versterking eischt van onze ha-j
TT vena, die voor diepgaande schepen bereikbaar zijn.
had. Het heeft gebiedsuitbreiding noodig, om zich D> m(m yoor de lfmd_
tegen een omsingeling, die het dreigt te verstikken, to grenzen geen forten noodig heeft en waarom hij zich
waarborgen. Voor Italië vragen wij eenige eilanden juist tot het nu gevraagde beperkt heeft,
in de Egeïsche Zee en ten aanzien van de wenschen l
van Rusland zullen wij ons zoo tegemoetkomend mo- j
gelijk betoonen.
Indien men zich toen niet had laten verrassen, in-
dien men niet overijld de verklaring van belangeloos-
heid had afgelegd, maar de politiek der wettige aan-
spraken had doen gelden, zou men thans niet over j
molshoopen den nok behoeven te breken en zou het I
Oostenrijk onverschillig zijn, wie in Skoetari heer en fortbouw te Viissingen niet.
meester is. J De amendementen-Thomson, om geen fort te Vlis-
Thans offert Oostenrijk voor louter negatievo singen te bouwen, zijn niet te aanvaarden.
„„ij Do minister van buitenlandsche zaken, de heer de
eischen en zonder eonige kans op winst, zijn kracht i c I
s 1 - in 'MareesvanSwmderen, noemde het beden- j
en zijn geld op. Om redenen van prestige wordt Oos- en gevaarlijk, om hier te spreken van pressie
tenrijk gedwongen tot de slechtste politiek die denk- jj Van een buitenlandsche mogendheid. Reeds in 1910.
baar is, de politiek die niets oogst en anderen verhin- J heeft spr. gezegd, dat alle ontwerpen, die van zijn j
dert hun oogst binnen te halen. i departement^ uitgaan, vreemd zijn aan eenige inmen-
Txllll Rina: van buiten en hn herhaalt dan ook positiel, wat
Dat de held en zanger, die - volgens onbestreden hij jn de Memorie van Antw0ord reeds heeft gesehre-
geruchten den dag zijner voorspoedige oorlogsver- ven> ter ontkenning van de
klaring met behulp van een Parijseh speculantensyn- sehe inmenging. Het is een
dicaat een paar millioen kreeg, Oostenrijk en geheel z°u worden de Schelde te sluiten of de vesting van
Europa niet voor den gek houden mag, ligt voor de Antwerpen aan te tasten. Het fort te Viissingen is j
voor onze eigen defensie noodig. Wat vroeger .Neuzen
hand. Maar in een Weensch telegram van eergiste- en Ellewoutsdijk deden, zal nu het fort te Viissingen j
ren heeft men, zoo gaat de heer Wolff voort, gisteren doen. Dit brengt geen enkele verandering in de situ-
kunnen lezen, dat niet Nikita, maar Oostenrijk-Hon- atie. Ook de Belgische regeering is daarvan over-
garije thans in elk geval aanspraak op een compensa- tuigd. Spr. heeft het kalme en verstandige doorzicht
van het Brusselsche kabinet-en zijn emmenten-mmis-
tie heeft en dat was wellicht het eerste verstandige t-, jj
woord. Het is zeker noodzakelijk en wenschelijk, dat
bewering van buitenland-
r absurd idee, dat bedoeld :i
Nikita uit Skoetari wordt gedreven en Oostenrijk
heeft voor zich en voor anderen behoefte aan dit be
wijs van macht, maar voor den algemeenen toestand
van het Drievoudig Verbond wordt daarmede niet veel
bereikt. Tweemaal heeft dit verbond in deze crisis
al te voorzichtig en daarom onvoorzichtig zich zelf
wonden toegebracht, tweemaal heeft het die verster-
king van het Slaven-dom bevorderd, die thans het
Duitsche volk tot reusachtige bewapening dwingt. 1
Het dappere, bewonderenswaardige, offervaardige
Bulgarije, zoo zeker van zijn toekomst, is voorloopig 1
politiek afhankelijk van Rusland en economisch van
Fransch kapitaal, en daarom was het een fout, dat -
het Drievoudig Verbond het heeft geholpen aan het
bezit van een versterkt Adrianopel, een dekking tegen
allerlei dreigementen. Erger nog was het, dat het
Drievoudig Verbond, door de gebeurtenissen verrast j
en uit vrees voor kwaadsprekerij en voor den grooten
mond der tegenpartij, de onthoudingsformule niet
eenvoudig verwierp en dat Oostenrijk met de schuch
terheid van een maagdelijn zijn noodzakelijke wen
schen achter correcte verklaringen verborg. Alleen
omdat Oostenrijks grootere belangen niet openlijk
werden erkend, is thans Skoetari, deze plaats van onze
zorgen, plotseling zoo belangwekkend. Al de schaam
te over een valsche politiek, die thans te Weenen zich
doet gevoelen en die thans vergeldingsmaatregelen
eischt, komt van een politiek der valsche schaamte.
ter van Buitenlandsche Zaken steeds gewaardeerd, j
Het heeft zich niet laten verleiden door de libraire
excessen van een onverantwoordelijk dilettant. Van j
eenige pressie, hoegenaamd is geen sprake geweest. j
Heden voortzetting.
VOORONTWERP-BOUWWERKENWET.
Naar wordt medegedeeld is het voorontwerp-bouw-
werkenwet, waarvan de inhoud in de bladen werd me
degedeeld, van wege den Minister van Landbouw,
Nijverheid en Handel nog slechts vertrouwelijk ter
kennis gebracht van Gedeputeerde Staten der ver
schillende provinciën, van enkele gemeentebesturen
en van de Kamers van Arbeid, waarin de bouwbedrij
ven vertegenwoordigd zijn, ten einde hun oordeel
daarover uit te spreken. Het voornemen bestaat om,
nadat van do ingekomen adviezen zal zijn kennis ge
nomen, en voorzoover daartoe aanleiding is ge
bruik zal zijn gemaakt tot wijziging van het vooront
werp, over dit ontwerp het oordeel van belanghebben
den in hunnen kring in te winnen.
zinnigheid in menig opzicht, een echte soldatenna-
tuur, werd woedend: „Wil je voor dien wijken? Dat
is onverantwoordelijk. Je blijft bovendien immers
toch niet lang bij het front. En weet je wat? Ik
heb dikwijls goede relaties met Berlijn. AJs je me hei
lig belooft je mond te zullen houden
Stojentin keek hem vol spanning aan.
De ander zei triumfeerend: „Hij heeft gauw afge
daan. Over een half jaar moet hij er uit."
Hij flopt het signaal voor den aanval.
„Wat zeg je daar nu van?"
De oudere officier trok de wenkbrauwen op. „Drom
mels! Je schertst toch?"
Kallenberg lachte over zijn geheele gezicht. „Waar
om? Vooruit. Halali. Er uit met dien vervloekten ou
den kerel.... Wij moesten er eigenlijk eens op drin
ken, Stojentin."
Maar de ander keek op zijn laarzen.
„Dat zal hem drommels zuur vallen. De eerzucht
was zijn kracht. Afschuwelijk, als zoo op eens de
grond onder je voeten wegzinkt.
De jongste stak hem zijn hand toe. „Je bent te fat
soenlijk, Stojentin, te zwaar bloed. Je neemt alles te
ernstig op. Laat hem 't slikken hij begon door
den neus te spreken. „Het regiment, dat de genade
van Zijne Majesteit mij heeft toevertrouwd Ja, zie
je wel, uit is het!"
„Als de vent in stilte nog geen respect voor de roo-
de strepen had, zou hij je nog meer geknoeionneerd
hebben. Je hebt te veel geslikt, losbulderen moet je,
dat de vonken hem om de ooren vliegen donder en
doria, ik doe mijn plicht en daarmee basta. En als je
te veel spektakel maakt, dan smijt ik er den heelen
rommel bij neer."
Maar de ander schudde zijn hoofd. „Mijn beroep
opgeven? Dan liever dood. Ik bob maar dat eene.."
DE CHRIST-HISTORISCHE UNIE.
De heer ds. A. O. II. van Hoogenhuyze te Amster
dam zond een open brief naar De Nederlander en het
Handelsblad om afscheid te nemen van dr. J. Th. de
Visser, voorzitter van de christelijk-historische Unie
en in hem van die Unie. In de Nederlander van gis
teravond kwam de brief niet voor.
„Ik had gehoopt 'en verwacht, dat uw protestantsch
en hervormd hart u ertoe zou hebben aangezet om
het volle gewicht van uw persoon, door God met zoo
vele gaven toegerust, in de schaal te werpen om uwe
partij te overreden, getrouw aan haar beginsel, tegen
ongeloof en bijgeloof, tegen stofvergoding en separa
tisme den strijd aan te binden, alleen sterk in 's Hee-
De ander werd ernstig. „Wij maken elkaar geen
complimenten, Stojentin. Maar ik houd het er voor,
dat het leger wel eens zal merken, dat je maar dat
eene hebt en dan zal zich niemand meer verheugen
dan ik. Ik ben dan Geheimer Kommerzienrat en heb
een buikje. En hij rekte zijn goed getrainde rui-
terfiguur. „Heb je morgen geen oefeningen in het
Brenkanerbosch Een moeilijk terrein
Zij begonnen nu over hun vak.
Stojentin liep nadenkend de trap af. Het regiment
zou dus zijn algemeen gehaten commandant kwijt ra
ken. De vreugde zou algemeen zijn. Ilij bezat bij uit
stek het talent om zijn officieren het plezier in hun
beroep te bederven. Stojentin's verplaatsing zou niet;
de eerste zijn geweest.
Ilij dacht na.
Het was waar, de laffe vent was tegenover degenen,
die zich niets lieten welgevallen, tam. Afschuwelijke
kerel. Vooral Kallenberg had den slag om hem op
uiterlijk correcten toon te laten voelen: Nu is het ge
noeg. Kranig, wie dat kon. Ilij kon het niet. Zijn
kameraad had good praten. Zijn eenig wapen was de
grootste zelfbeheersching in den dienst. Hij moest
zijn zenuwen in bedwang houden. Wanneer hij maar
een weinig toegaf, de teugels een weinig liet vieren,
dan gingen zij er van door. En elke uitbarsting kon
gevaarlijk worden. Hij had menigmaal liet wapen
aan zijn linkerzij als het ware voelen trillen.
Eén oogenblik kon te niet doen, wat de hand dei-
barmhartigheid was begonnen op te bouwen, wat ziin
ouders met aanwending van al hun zedelijke kracht
voortgezet hadden, wat hem tegen alle verwachting
schitterend scheen te zullen gelukken. de pyrami-
de van zijn leven, naar het woord van Goethe, zoo
hoog op te bouwen als hem maar mogelijk was....
ren kracht.'
Wat zal het nu aangegane accoord nu uitwerken,
vraagt ds. II en hij beantwoordt zichzelf met: „Dit,
dat in ons heele land, over de gansche linie, en is
dat niet meer dan ontzettend? Christenen tegen
over Christenen zullen staan, dat er Christenen zullen
zijn, in verschillende openbare vergaderingen is het
reeds gebeurd, die alom in den naam van waarheid
en eerlijkheid moeten bestrijden datgene, wat als
„Christelijk" wordt aangediend, maar wat het stempel
draagt van onwaarachtigheid."
Hij wijst op uitingen van de ontevredenheid, die er
over de „Christelijke" coalitiepolitiek in den lande
bestaan: de oprichting van de 'Christelijk-Sociale par-
tijd, de Bond van Protestantsche kiezers en het con
cept-manifest aan het Hervormde Nederland, en ves
tigt de aandacht op hetgeen in sommige districten als
Ede, Hilversum en Ommen, valt te constateeren. „De
toekomst zal leeren, dat de Unie een onberaden stap
heeft gedaan door zich wederom bij de coalitie aan
te sluiten."
„U, vervolgt ds. H. zijn brief, zij t steeds opgekomen
u zelf hebt dat op de Unie-vergadering gezegd en
ik ontken niet dat dit waar is voor de belangen
van de Ned. Herv. Kerk. Maar hebt u den steeds was-
senden invloed van de Roomsche en de separatistisch»
anti-rev. beginselen kunnen tegenhouden?
Hebt u kunnen verhinderen, dat Nederland steeds
meer Roomseh wordt, dat het leger, de posterijen, de
justitie steeds meer verroomschen? Zijt u zelf niet
gepasseerd toen het gold de keuze van Voorzitter der
Tweede Kamer, tot welke waardigheid de gezamenlijke
rechtsche partijen een Roomseh Kamerlid hebben ver
heven? Een Roomsche in ons Protestantsch vader
land op dien zetel!
„Ook u kunt niet doen wat u zoudt willen. U ook
zijt gebonden, gebonden aan Rome, gebonden aan dr.
Kuyper, en met u de gansche Christelijk-Hist. Unie.
Hij die den Meiboom in de kap gezet heeft, hoopt
straks het heele gebouw te voltooien met uw hulp en
dan staat dat daar niet ad majorem Dei gloriam,
maar ad majorem gloriam van dr. Kuyper en van
Rome.
Maar nog is het niet te laat. Het ongeloof wensch
ik niet op den troon te brengen, en daarom beveel ik
de concentratie niet aan. Maar wat ik aanbeveel en
waarin ik dan tegenover u moet positie nemen is, dat
allen die zich zonen der Reformatie weten, die nog
zich. protestanten en hervormden voelen, zich opma-.
ken om tegenover de concentratie links en de coalitie
rechts candidaten te stellen en te steunen, die het
land wenschen geregeerd te zien in protestantschen
zin, die het Christelijk-Historisch karakter der natie
wenschen te handhaven en die daarom front wenschen
te maken tegen de Vijanden van Protestantisme en
Kerk, die zoowel van links als van rechts op on8 aan
komen.
Moge het blijken in do komende weken, dat daar
een leger van Hervormden is, die het wagen durven
met God, en die zeggen: niet het ongeloof op den
troon, maar evenmin het Roomsche bijgeloof e* dè
afscheidingsbeginselen van dr. Kuyper."
Gemengd nienwt*.
DE MOORD TE VGRAVENHAGE.
Omtrent Van Leeuwen, student in de biologie, di»
zijn verloofde mej. Haua te 's-Gravenhage vermoord
de, wordt gemeld, dat hij bij zijn mede-studenten be
kend staat als een zonderling. Ilij is echter bijzonder
muzikaal en componeerde zelfs een muziekwerk, dat
onder zijn leiding door „Sempre Crescendo" uitge
voerd werd en nogal indruk maakte.
De deelneming met den vader, die reeds door het
overlijden van zijn echtgenoot en dochter zwaar ge
troffen werd, en wiens andere dochter tot herstel van
haar gezondheid in Zwitserland verblijft houdt, is ia
Leiden algemeen.
ERNSTIGE BESCHULDIGINGEN.
Wij hebben enkele maanden geleden melding ge
maakt van onregelmatigheden in het Huis van Bewa
ring te Amsterdam; een bewaarder zou zijn bemidde
ling hebben verleend om gedetineerden in het Huis
van Bewaring in verbinding te brengen met personen
er buiten.
Het onderzoek, naar deze beschuldigingen ingesteld,
heeft blijkbaar resultaat opgeleverd. Want op 7 Mei
a.s. zal zich voor de 5e kamer der Rechtbank te Am-
goed maken, wat onbeteugelde hartstocht aRn schande
over het geslacht Hhd gebracht.
Het zou hem gelukken. Hij dacht met een gevoel
van dankbaarheid aan zijn vrouw. Hoeveel had zij in
de laatste weken niet voor hem. uit den weg geruimd,
hoe toegevend was zij geweest, hoe had zij getoond,
dat zij hem begreep.... Sinds die laatste vreeselijke
scène, toen de woede hem overmand hadeen don
kere blos steeg in zijn gezicht.
Maar zij was toch veranderd. Zij had iets lijdens,
iets lijdelijks gekregen, haar vroegere zoo elastische
natuur was anders geworden. Leed zij zoo door hem'
Haar gezicht was smaller, om haar oogen lagen don
kere kringen, haar mond had een weemoedigen trek.
En anders had hem haar frisehheid, haar veerkracht
en energie zoo dikwijls verkwikt. Somtijds ving hij
een zonderlingen, eigennardigen blik op als van in
nig medelijden -En dan dat onuitputtelijk geduld
niet hem. Ilij moest haar toen toch al te zeer ver
schrikt. hebben. Hartstochtelijke teederheid welde in
hem op. Het was waar, dat er voor eiken man slechts
een enkele vrouw bestond. Hem was het geluk be
sehoren, wat duizenden ontzegd bleef: degene te vin
den, die hem geheel aanvulde, voor hem schoen ge
schapen. Zelfs haar gebreken had hij waanzinnig lief.
TTij richtte zieh op. Alles zou nu beter worden.
I)e tijd onder dien onaangenamen commandant was
de moeilijkste van zijn leven geweest. Hij stond op
het punt majoor te worden. Hij wist, dat men groote
verwachtingen van hem koesterde. En hij voelde de
kracht in zich, die te vervullen. Hij zou zijn kinde
ren een naam achterlaten, die voor zichzelf sprak.
Hij liep den boulevard op. Daar stond zijn huis.
Wat, was deze wereld toch wonderlijk. Waar was het
kwaad, dat niets goeds in zieh borg, waar de fout, do
hartstocht, die niet tot een deugd, tot een iets groots
.uitwerkende macht konden ontwikkeld worden?
Slechts de middelmatigheid was niet jt-e redden.
(Wordt vervolgd).
