DAGBLAD VOOR ALKMAAR EN OMSTREKEN.
De dwaze moeder en de wyze maagd
Raleigh Rijwielen,
Kapitein Dodèro.
STIKKEL, OLÜ&TEN ZELDAM,
No. 124
Honderd en Yjjftiende Jaargang.
1918
ZATERDAG
31 MEI.
FEUILLETON.
Dit nummer bestaat uit 3 bladen.
Ie klas Engelsch rijwiel,
Ken eten timen teele geschiedenis
door J. STEYNEN.
Naar den vorm van een novelle, kon dit stuk naar
den inhoud wel een tragi-komische heeten. Een tragi
komedie weliswaar in weinig bedrijven, maar, geloof
me, vriendelijke lezers, in de lengte zit het niet. Dit
stuk speelt op 5 December in de Eeuw van het Kind.
Plaats der handeling is een huiskamer met kleine
keuken. De dramatis personae zijn: een burgerjuf
frouw, helaas weduwe, doeli eens 'van de fatsoenlijke
soort, die men onder dienstaanbiedingen zoo vaak in
de dagbladen aantreft; verder een schoonzuster dezer
juffrouw, een zoogenaamd bewust mensch, verstokt
modern en nameloos onderlegd. Zij is maagd, en
draagt reform-japonnen met vierkant uitgesneden
(ach! waarom niet vierkant afgesneden) hals,
gruwt van mannen en gebloemde behangsels, en eet
den geheelen dag apennootjes. Behalve deze twee
groote-menschen treden in dit treurspel op vier kin
deren der voornoemde weduwe. Een man, of iets wat
daarop lijkt, zult ge in dit Spel der Hedendaagschheid
tevergeefs zoeken.
De plaats des onheils, of huiskamer dan, bevat de
gebruikelijke afzichtelijkheden, als eenige stoelen in
Oorschotschen stijl, een ovale tafel, met gehaakte loo-
per belegd, twee glazen stolpen, waaronder een lijk-
bleeke herder en herderin worden uitgebroed; een
hanglamp van ijzer, vol kleine stijve krullen als het
haar van een neger; een „Liefde heelt alles" in eiken
lijst; een theeservies, papierwit met de verachtelijke
groene vierkantjes er op, en nog vele van de verdere
requisieten, door het ongelukkige menschdom „huis
raad" genoemd.
Wanneer het schouwspel aanvangt, treffen we de
beide juffrouwen in een drukke conversatie; de
maagd, daareven vanuit de stad barer inwoning
die zij natuurlijk ten zegen is hier aangekomen na
een afwezigheid van vele jaren, loopt beredderig op
haar breede voeten door de kamer, en eet haar apen-
noten. Zij heeft- een pince-nez op den neus en een
verstandigen glimlach op de lippen en haar reformja
pon van brons dameslaken maakt volkomen op haar
gestalte de spreekwijze toepasselijk: „Het is net zoo
long als het breed is." De weduwe, een argeloos ach
terlijk vrouwtje, zit op haren Oorschotschen stoel, en
dat in een zedige en vriendelijk afwachtende houding,
die ik aan alle weduwen van de wereld wel ten voor
beeld stellen mocht. De zeggingskracht, der maagd
overstelpt haar.
„Van Sint-Nicolaas weten we trouwens zoo goed
als niets", vervolgt de maagd, en ze spreekt hierbij
met angstvallige nauwgezetheid, als had ze hare wijs
heid eerst, daareven uit het hoofd geleerd en vreesde
ze door een of andere onnauwkeurigheid dé lijn van
haar betoog te verliezen, „zoo goed als niets weten
we van hem. Alleen, dat hij bisschop van Myra in
L.vcië was in het begin van de vierde eeuw. Men zegt
dat. kooplieden uit Bari in Apulië zijn lijk te Myra
door een list, to bemachtigen wisten en het in hun
stad begroeven." Hier nam zij een apennoot tot zich
en zag de weduwe met indrukwekkende pedanterie
aan.
De arme vrouw knipte met de oogen alsof ze in de
zon keek.
„Eigenlijk is het heele Sinterklaasfeest van hei-
denschen oorsprong", waagde de maagd nu. Haar
geest rukte meer en meer voort, aangemoedigd door
de overdenking, dat de houding der weduwe aan slap
te niets te wenschen overliet.
„Kom, nee".... riskeerde de in de engte gedre
ven weduwe, en zag daarbij de onderlegde maagd aan
met zulk een meewarigen blik, dat het een boa con
strictor ontroerd had, „kom, nee".
„Het is toch werkelijk zoo", voer de maagd
voort, „de wetenschap heeft dit al lang uitge
maakt.".
„Ach, ach".... klonk het uit den mond der
schier verbijsterde weduwe, en de onderlegde bezoek
ster, die in alles tegenspraak zag; de strijdvaardige,
die steeds gereed was tot discussies, en, gewend te kij
ven in vergadering na vergadering, een gemoedelijk
gesprek zonder kraak of smaak vond, vatte dit „ach,
ach" als een blijk van ongeloovigheid op. Zij naderde
Novelle van
ANTON GIULIO BARKILI.
12) -o-
Maar onder al die praatjes was de nacht voorbij ge
gaan en de dagschemering drong door alle reten van
de hut. - Wij gingen uit om de frissche lucht in te
ademen en we liepen een eind langs de rivier en ik.
niet tevreden met het zeewater dat me al die dagen
nat had gemaakt, wilde een bad nemen in het zoetwa
ter en het was een zalig gevoel, zooals ik in langen
tijd niet had gehad. Ik kamde mijn baard met een
kam die de natuur ons heeft gegeven, ik kamde hem
con amore, er aan denkende dat de oogen der prinses
zich op deze lange gouden draden helaas nu van zil
ver, gevestigd hadden; toen ging ik ontbijten in het
huis van mijn redder, waar ik zoolang bij het glas
toefde (een glas van kokos natuurlijk) totdat het uur,
door de etiquette de wilden voor het bezoek aan mijn
hooge beschermvrouw vastgesteld, zou zijn geslagen.
Niet daarheen! zei Labsolu, ziende dat ik den
hoogen weg nam. Wij gaan langs de kleine straten;
anders zou de eerste minister ons kunnen zien.
- En wat zou er dan gebeuren?
Ja, hoor, vertrouwen is goed, niet vertrouwen is
nog beter.
Hij is smoorlijk verliefd op de prinses en de ver
liefden zijn als de brandnetels, qui s'y frotte, s'y pi-
pUj-j -^rouwens ik geloof niet dat hij met. al zijn dolle
liefde veel zal bereiken. De prinses is.... Maar stil,
daar zijn haar hofdames!
de weduwe nu met siroopzoeten glimlach, en zei op
een beleedigend vriendelijken toon: „Sinterklaas is
eigenlijk Wodan, zie je."
„Wie?" vroeg de onthutste weduwe.
„Wodan", deed de onderlegde, en haar overtui
ging lei op dit woord een klemtoon van centenaars-
vracht.
Maar nu kon de weduwe haar vriendelijkheid niet
handhaven. Haar gansche leven was eene langdurige
proefneming van zachtzinnigheid geweest, doch deze
paradox der mgagd tartte haar tè ingrijpend. Hare
zedelijkheid een eigenschap die haar van kindsbeen
nimmer verlaten had, kwam in opstand tegen zulke
drogredenen, en met een walgelijk flegma, zooals dat
slechts door een bliksemsnellen valwind van toorn ge
dicteerd worden kan, zei ze: „Sinterklaas is. Sinter
klaas. en niemand anders."
Ieder ander dan de maagd had gelachen om de goe
de weduwe, die aldus het losse kruit van haar gram
schap verschoot, doch de maagd was reeds verder; die
was met haar diepen levensernst al lang over het
lachen heen, die verwijlde reeds aan gene zijde van
het lachen. Al het poover menschelijke was reeds in
haar gebluscht, zij was, hoe luttel hare lichamelijke
verschijning dit ook in de hand werkte, heusch een
verheven schepsel. (Neen, het is werkelijk geen grap
je.) Ze lachte dus niet om het diepzinnig aphorismè
der weduwe; ze haalde de schouders eens op, wat voor
een blijk van minachting doorgaat, maar daarvoor
veel te afgezaagd is. Gehard echter als hij was in de
vuren der practijk, was de sterke geest der maagd
reeds weder vaardig tot doceeren. En zonder op de
verbaasde oogen en het allengs meer en meer ontred
derd gelaat der weduwe te letten, begon zij* een ver
klaring te geven van den oorsprong van het Sinter
klaasfeest. Zij voerde meedoogenloos de arme vrouw
mede in de ontoegankelijke oerwouden der voorvade
ren, toonde haar de oudste volksgebruiken met een
gemeenzaamheid als had zij in Claudius Civilis' dagen
het levenslicht ontvangen, en ventileerde haar kennis
met zulk een gemakkelijkheid, dat de toehoordster,aan
een ongeloovige bewondering ten prooi, herhaaldelijk
het arme, overstelpte hoofd schudde, en telkenmale
een fluisterend „sjonges, sjonges, hoe is het mogelijk"
niet weerhouden kon, waarop de verlichte maagd dan
telkens verschrikt ophield en, de weduwe zoowaar nog
op debat taxeerend, boosaardig vroeg wat zij voor te
genwerpingen had. Doch spijtig en niet zonder angst
haastte deze zich, telkenmale te verzekeren dat zij
niets zei, en alleen maar luisterde. Zoo ging het nog
een poosje voort, totdat tenslotte de geachte spreek
ster met eep luidruchtige finale de weduwe, die juist
was ingeduikeld, van een nona-aanval redde. „Jij
met je Sinterklaas-spelen bent. uit den tijd", voer zc
haar nog toe, en de uit. den slaap gewekte moeder
wierp, waarschijnlijk om zich de waarheid dezer aan
tijging te overtuigen, een schichtigen blik op het wek
kertje.
De maagd nam toen een apennoot tot zich en zweeg.
„Ja, daar is veel waars in", zei, na even zwijgen,
de moeder op den spijtigen toon van iemand, wie men
iets liefs heeft afgenomen.
„Begrijp je mi, waarom ik niet voor dat Sinter-
klaasspelen ben?" voer de maagd zegevierend voort,
„je moet den kinderen geen leugens vertellen. Je
moet hun lieve, open, heerlijke, reine zielen".
(Hier kwam op haar gelaat zulk een grimas van za
lige verrukking als kloof zij op de zoetste apennoot,
die er'Tanaf alle eeuwigheid tot op heden was ontlo
ken)..... „Je moet hun lieve, open, heerlijke, reine
zielen niet bezoedelen met leugens en dwaze voorstel
lingen."
„Ja, maar 2ij rekenen er op, hè, elk jaar", wierp
de ^moeder tegen.
„Dan moet je ze dat nu eens met verstand uit
het hoofd praten", hernam de wijze maagd.
„Ze vinden het zoo aardig", zei de dwaze moe
der.
»Als ze weten dat het leugens zijn, zullen ze het
niet meer aardig vinden, tenminste als het rechtge
aarde kinderen zijn." Aldus de maagd.
En de moeder, aarzelend: „Ja maar. ze vinden
het toch wel aardig. misschien zijn ze dan niet.
wat jij rechtgeaard noemt.... zie je." Dan snel, en
vastbesloten: „Ik vier toch Sinterklaas."
„Als je hun dan maar zegt, dab het eigenlijk on
zin is."
„Ja. ja. dat weet ik nog niet."
„Dan zal ik het hun wel zeggen."
„Zou dan de aardigheid er niet af zijn?"
VI.
We waren juist over een heg geklommen toen we
een mooie hut. voor ons zagen; ze was met meer zorg
en architectonischen smaak gebouwd dan al de ande
de; de vloer was drie a vier handbreedten van den
grond af, en de deur, van voldoende breedte, was ver
beven tot de waardigheid van hoofdingang door twee
steenen treden. Op die trede zaten twee vrouwen.
Mijn begeleider wisselde eenige woorden met hen en
de twee meisjes gingen dadelijk de hut binnen. Deze
waren iets meer gekleed dan de vrouwen die ik den
vorigen dag had gezien, maar even nieuwsgierig, zoo
als ik opmaakte uit hun lang mij aanstaren en het
telkens zich omkeeren en zachtjes praten.
Het zijn demoiselles de bonne maison, zei Lab
solu, wien ik mijne gedachten had meegedeeld over de
vreemde soort mantel waarin de twee jonge vrouwen
gehuld waren. Hier is de naaktheid onschuldig en
niemand let daaropla honte est.une invention des
tailleurs; en hier, waar geen kleermakers zijn, kent
men geen schaamte; alleen maar de meest aanzienlijke
wilden hebben de gewoonte om zich gedeeltelijk te be
dekken met weefsels uit een plant vervaardigd en niet
uit decence, maar omdat het weven van die kleeding-
stukken veel moeite kost en niet iedereen zich die kan
aanschaffen. U zult den mantel van de prinses zien
en met welke sierlijkheid zij dien om haar lijf gewik
keld draagt, ze laat een punt daarvan op de borst
hangen! C'est qu'elle est coquette, Rosée du matin!
Et, ma foi, elle a bien raison de l'étre, car elle est jo-
lie comme les Amours! Op dat oogenblik keerden
de meisjes terug en ze spraken met Labsolu. Ik be
greep uit hun gebaren, dat zij ons verzochten naar
binnen te gaan.
- Wat een vervloekte taal! zei ik aan mijn vriend
„Juist niet. Juist niet. De mensch leeft bij de
rede. Hij kan niet jong genoeg in de waarheid worden
ingewijd."
„Het is wel jammer."
„Je.kunt hun toch wel wat geven."
„Ja, natuurlijk doe ik dat. Ik heb wat gekocht."
„Toch geen suikergoed en chocola of andere
snoeprommel, waar ze hun magen mee bederven?" En
als de moeder een half booze, half verlegen beweging
maakte, viel de maagd uit„J.a, ik zie het al. Ik zie
het al. Maar ik wilde wel, dat je wijzer was. Je bent
toch niet zoo onontwikkeld, dat je daar nooit over ge
dacht zou hebben. Geef de kinderen een zuren appel
of een banaan, als je wat voor hen koopen wilt."
„Of een apennoot", dacht de moeder, maar ze zei
niets. De maagd daarentegen sprak nu des te meer en
in een leerrijke rede luchtte zij al wat zij \*un het m.
u. 1. onderwijs had opgestoken, zette zij een boom op
over phosphorhoudende vruchten, socialisme, wereld
vrede en verbeterde vrouwenkleeding, waarbij zij zulk
een beangstigende geestdrift aan den dag legde, dat
de onthutste weduwe gaarne om een dokter was ge
gaan, indien zij de maagd slechts alleen had durven
laten. Het best leek het haar, het mensch af te lei
den. Misschien zou dat haar verlichten. Zoo vroeg
zij, waarom er ook niet een verbetering voor mannen-
kleeding bestond, waarop de maagd met snijdende
stem inviel: „De mannenkleeding hoeft niet verbe
terd te worden. Die is goed genoeg; voor hun al
thans."
- „Wil je een glas water?" drong, wat beangstigd,
de weduwe aan, „dat zal je goed doen."
„Dat zou niet alleen mij, maar een ieder goed
doen", leeraarde de maagd een weinig koortsig, en het
was moeilijk te zeggen wat het hoogst was in dit
oogenblik, haar temperatuur of haar levensaanschou
wing, „de mensch kan geen water genoeg drinken,
de nieuwe mensch drinkt niets anders. De oude
mensch zoop jenever en wijn en bier en vergiftigde
zich en zijn nakomelingschap tot in het vierde ge
slacht. Het is walgelijk. Het. is om van te spuwen."
En de daad bij het woord voegend, spuwde zij werke
lijk op het vloerkleed.
„Ik heb toch ook wel eens oude menschen ge
zien, die niet dronken waren'', waagde de weduwe.
Ten blijke eener namelooze geringschatting haalde
de maagd nu de schouders op. Daarna hervatte ze
haar wandeling door de kamer, en begon weder apen-
noten te eten. „Wil je er ook wat?" vroeg zij aan
de weduwe en reikte haar een handvol toe, „hier,
steek die zooals ik, ook maar in je zak. Dan neem je
er af en toe een."
Maar schuw knikte de weduwe van neen, en haar
gelaat verried zulk een pijnlijke verlegenheid met dit
alles, dat het eerder leek of ze, in plaats van apenno-
ten, haar hoofd wel in haar zak had willen steken.
Op de trap klinkt, rumoer. Stemmen gonzen. Men
hoort luid gelach, en getrappel van voeten. De deur
wordt onstuimig opengesmeten en vier kinderen hol
len de kamer binnen. „Dag, moeder", schreeuwen ze
dooreen en ze klemmen zich als zoovele poliepen om
den hals der opgetogen weduwe. Wanneer de moeder
zich aan de hardhandige hartelijkheid der kinderen
een weinig ontworsteld heeft, zegt ze, naar de bezoek-
ter wijzend:
„Er is een tante overgekomen om Sinterklaas met
ons te vieren, tenminste.
ZÜ stottert even, dan: „Groet tante nu, kinderen."
En als dezen, hun weerzin van vreemden overwin
nend, schoorvoetend naderbij komen, voegt de moeder,
wat verlegen om hun geringe toeschietelijkheid, eraan
toe: „Kom, geef tante maar een kusje."
„Neen, neen", weert deze af, juist als de kleine
Trees, een blozende kleuter van zes jaar, haar mondje
vooruitsteekt, „neen, kind, niet kussen, dat is niet
gezond om iedereen maar te kussen." Het. meisje keert
zich om, en is blij dat het niet noodig is; die tante
staat haar niet erg aan. De andere kinderen zijn reeds
lang met iets anders bezig. Ze omringen de moeder en
overstelpen haar met verhalen.
„Ik heb een mijnheer op straat gezien. Hij zat
op een paard. Ik geloof dat het Sinterklaas was",
zei Jaap, een jongen van zeven jaar.
„Zoo, zoo", lachte de moeder, „en hoe zag hij
er uit? was hij mooi?"
- „Hij had zwarte oogen en een zwarte snor", zei
de knaap.
„D.an was het zwarte Piet, de knecht van Sinter
klaas", viel Kees, die iets ouder was, in, en knipoogde
eens veelbeteekenend tegen zijn moeder.
Labsolu. Ik zal er nooit iets van begrijpen.
Je vergist je; vier of vijf dagen zullen voldoende
zijn om het oor te wennen en de beteekenis van de
woorden te raden; de rest zal u binnen een maand wel
duidelijk worden. Vous y mordrez mon gargon! U
zult. zeker niet dadelijk een lange toespraak in deze
taal houden en ook over geen filosophische vraagstuk
ken kunnen redetwisten. Mais a quoi bon? Hier
weet men niet wat filosophie is. Als u wilt zal ik u
alle dagen les geven. Maar laten we naar binnen gaan,
de prinses wacht ons. Hou je goed, mijn jongen, et
que la vue du soleil d'Ocuenacati ne vous éblouisso
pas
Wij traden de antichambre binnen; van daaruit
brachten de jonge vrouwen ons in de zaal waar de
prinses Morgendauw vertoefde. Zij zat op een soort
bedje en stond vriendelijk op om den statigqn groet
dien ik haar bracht, en de drie diepe buigingen van
Labsolu te beantwoorden.
En hier, mijne vrienden, moet ik mijn verhaal even
afbreken. Ik heb vele vrouwen gezien in mijn leven,
en ik zal er nog meer zien en er over kunnen oordee-
len, want de sneeuw op mijn baard heeft mijn hart
nog niet doen bevriezen, en de oogen nog niet blind
gemaakt. Maar al zou ik ook nog duizenden en dui
zenden vrouwen leeren kennen, ik ben er zeker van,
dat ik nooit meer zoo'n wonderbare schoonheid zal
ontmoeten zooals die van de prinses Morgendauw, de
prinses van Ocuenacati. Herinner jelui je wel die
teekeningen te Parijs, die studiën worden genoemd,
en die vrouwengezichten voorstellen, zoo wellustig
mooi, dat je er verliefd op raakt. Zeker, de schilders
bieden je meer zuiverheid van lijnen in hun Madon
na's, maar in die potloodteekeningen is een zachtheid
van trekken, een lieftalligheid van bewegingen als
van een levende en verliefde vrouw;
„Keunemer Autogarage", Telet. 140.
ALEMÜB.
„Kees, help jij Jaap niet mee, als hij jokt", zei
heel ernstig de tante, en ze keek den jongen daarbij
doordringend aan. Kees haalde lachend zijn schouders
eens op. Suus, de oudste, een lang, bleek meisje,
bloosde, en zei: „Bent u boos op ons, tante?"
De aangesprokene maakte een ongeduldige bewe
ging om zooveel gebrek aan inzicht en antwoordde:
„Als je niet jokt, is tante niet boos. Kom jij eens
hier, Jaap."
Onvriendelijk naderde deze.
„Kijk me eens aan, Jaap. Brave kinderen moe
ten altijd flink iemand in de oogen durven kijken. En
zeg me nu eens: heb jij werkelijk dien mijnheer op een
paard gezien? En dacht jij toen werkelijk, dat het
Sinterklaas was?"
„Geef mij ook. een paar apennootjes", zei de jongen,
als zij er een uit haar zak te voorschijn bracht en tus-
schen haar vingers kraakte.
„Als je eerst tante antwoord gegeven hebt",
kwam de moeder tusachenbeiden. Zij vond de be
zoekster verschrikkelijk, maar wilde den vrede (naai
de heerschende mode*van onzen tijd).
„St! st.!" deed de maagd, „je moet- ze niet om-
koopen. Hij geeft mij toch wel antwoord, niet waar,
Jaap?"
„Beginnen we weer vóór het eten, moeder?"
vroeg Jaap, zich van de maagd afwendend.
„Natuurlijk, natuurlijk, net als altijd", beaamde
Suus.
„Ja, ja!" jubelden de kinderen.
„Eerst komt hij zeker weer even om den hoek
met de pepernoten, hé", juichte Kees.
„Ik weet.nog niet", aarzelde de moeder met
een vreesachtigen blik naar den kant der maagd.
„Ja, jè, wel, wèl", drongen de kinderen gelijktij
dig aan.
„Goed, hoor. ja, natuurlijk", deed de moeder.
Ze had bij zichzelve besloten, een proef te wagen met
het strooien van de pepernoten. Als de bezoekster
daar geen kwaad in zag, durfde ze het ook wel pro-
beeren met. de rest: het verkleeden enzoovoorts.
Ze ging naar de keuken. „Blijven jelui nu zoo
lang bij tante", had ze tegen de kinderen gezegd, maar
dezen waren na een paar minuten al weer bij haar.
,,'n Naar mensch, hè?" zei Suus met een minach
tenden blik naar de kamer, waar de tante nu eenzaam
te midden harer apennoten en voortreffelijkheden was
achtergebleven.
„Nou, het is een ijsbeer", beweerde Kees op
kwaadaardigen toon, „ze had best weg kunnen blij
ven."
„Ik gaf haar heelemaal geen antwoord, hè", prees
Jaap zichzelven en door het zwijgen der moeder aan
gemoedigd, voegde hij er manhaftig bij: „Als ze weer
begint, geef ik haar een pomp in haar oog."
„St, st", gebood de moeder.
„Ik lust haar apennoten niet, laat ze die ook
maar houden", zei Kees fier.
„Ze is vies van mij, ik mocht haar geen kusje
geven", pruilde Treesje en drong zich tegen de moe
der aan, „jij bent niet vies van me, hè?" En ze
kuste de moeder.
„Maar nu moeten jelui even naar de kamer gaan,
want ik geloof, dat ik iemand op een paard de trap
op hoor klimmen. Ik geloof, dat hij het is."
„Hij is het. Hij i hij I" joelden de kinderen en
opgetogen wierpen allen zich de gang in, gekten wat
aan de trap, dansten en klapten in de handen en gier
den van de pret.
Tn de kamer zat tante te blazen of ze het warm had.
„Hoe groot is de kamer hier?" vroeg zij aan
Suus. „Is hij wel vier bij vier?"
„Weet ik niet", giegelde het meisje, temidden
van het gejoel der andere kinderen.
„Vier bij vier", deed Jaap haar proestend na
De maagd was reeds opgestaan. „We krijgen hier
geen zuurstof genoeg naar binnen", zei ze smalend, -
„een goede hygiënische kamer moet minstens vier bij
vier meter zijn." Met stapte ze naar de deur en rukte
Wat mij betreft, ik heb niets gezien dat beter op
Morgendauw geleek, dan een allegorische figuur uit
Indië, die ik heb gekocht en die ik onder mijn kussen
bewaar. De huidskleur scheen bruin, maar ze was
tcch moer blank dan bruin en men zag het bloed on
der het doorschijnend vel stroomen als het roze sap
onder de teere schil van een perzik. Zoo was Mor
gendauw. God beware de bloemen ervoor door een
dergelijken morgendauw te worden aangeraakt; want
zc zouden verzengen.
Zij had pikzwart en krullend haar. Maar door hel
voortdurend glad strijken langs de slapen waren zo
sonpeler géworden en de golving, die ze nog hadden
behouden, gaven er evenals aan de poëtische vleugels
van den raaf een glinstering van indigo aan. Van in-
digokleur ook waren de oogen en de lange wimpefs,
die oneindige verlangens opwekten. Goede hemel, ik
zie ze nog die wimpers, waarachter zich soms do
prachtige schitterende oogen verscholen en dan weer,
zich opheffend, de vonk doorlieten die me deed ont
vlammen en als een kruitfabriek opspringen. Het
beeld is grootsch, maar het geeft een juist denkbeeld.
Wat zal ik'u zeggen van haar gelaat? Het voorhoofd
was niet breed, maar duidde op een ontwikkeld ver
stand. De neus was niet lang en niet geheel recht,
zooals de Grieksche kunst dat wil; maar de natuur
had haar werk niet volmaakter kunnen doen, zoo wel
gevormd en gracieus was hij. De mond ten slotte,
di- mond was, zonder poëtische overdrijving, als een
schulp van Oostersche paarlen. Op mijn woord, toeri
ik dat fijne kopje zag en dat gracieuze persoontje,
was ik verrukt eii bleef haar vol bewondering aansta
ren; ik aanbad haar zooals een helden een godin aan
bidt. Zie, nu nog, als ik van haar spreek, jaagt me
mijn bloed door de aderen.
(Wordt vervolgd.)
